ဗဟိန္း (သို႔မဟုတ္) ညီၫြတ္ေရးဗိသုကာ (အပိုင္း-၂)

ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးကာလ ဗမာျပည္တြင္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီတရပ္ ထူေထာင္လိုက္ႏိုင္ျခင္းသည္ နယ္ခ်ဲ႕လက္ေအာက္မွ လြတ္ေျမာက္လိုေသာျပည္သူမ်ား အခြင့္အခါေကာင္းယူႏိုင္ရန္ လက္မတင္အခ်ိန္မီရံုေလး ျဖစ္ေနသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ဒုတိယကမၻာစစ္၏ ေရွ႕ေျပးေျခလွမ္းမ်ားအျဖစ္ နာဇီဂ်ာမဏီက ဥေရာပတြင္ေမႊေနၿပီ ျဖစ္သည္။ “အဂၤလိပ္အခက္-ဗမာ့အခ်က္” ကာလ ကား ေရာက္ခဲ့ေခ်ၿပီ။ သို႔ေသာ္ မည္သည့္အခ်က္ ယူရမည္နည္း ဟူေသာေနရာ၌ မတူ ဘဲ ျဖစ္လာ ၾကသည္။ ျမန္မာျပည္ရွိ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားၾကားတြင္ လမ္းစဥ္-၃-ခု ခဲြထြက္လာသည္။ ပထမလမ္းစဥ္ကို ကိုယ္စားျပဳသူအစုက ဗမာျပည္လြတ္လပ္ေရးရဖို႔ မည္သူႏွင့္မဆိုေပါင္းမည္ဟု   ေျပာၾက၏။

(ေနာက္ေတာ့ ဂ်ပန္ႏွင့္ေပါင္းျဖစ္သြားၾကသည္။) ဒုတိယလမ္းစဥ္သမားမ်ားက လြတ္လပ္ေရးရဖို႔ မည္သူ႔မွမယံုစားရ။ ဂ်ပန္ေရာ၊အဂၤလိပ္ပါ စစ္မ်က္ႏွာႏွစ္ဖက္ဖြင့္ရမည္ ဆို၏။ တတိယအုပ္စုကမူ ဆိုဗီယက္ျပည္ေထာင္စုကို ဂ်ာမန္ဖက္ဆစ္မ်ားဝင္ေရာက္တိုက္ခိုက္သည့္အခ်ိန္မွစ၍ ကမၻာစစ္ရဲ႕လကၡဏာ ေျပာင္းသြားၿပီး၊ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕သမားကို ဖက္ဆစ္တိုက္ဖ်က္ေရးအတြက္ မဟာမိတ္အျဖစ္ထားႏိုင္သည္ဟု ယူဆၾက၏။ ထိုအစုတြင္ သခင္စိုး၊ သခင္သန္းထြန္း၊ သခင္ဗိုလ္၊ သခင္ေက်ာ္စိန္ႏွင့္ သခင္တင္ေမာင္ႀကီးတို႔ ပါဝင္၏။ ကိုဗဟိန္းသည္ ဒုတိယလမ္းစဥ္သမားျဖစ္၏။ သူတို႔က“ဆိုဗီယက္ယူနီယံလုပ္တာ မွန္တယ္။

ဒါေပမဲ့ ဗမာျပည္မွာက်ေတာ့ အဂၤလိပ္တို႔က က်ဳပ္တို႔ကို မဟာမိတ္ျပဳခြင့္မေပးဘူး။ လြတ္လပ္ေရးေပးရင္ ခင္ဗ်ားတို႔နဲ႔ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မယ္ေျပာတာ လက္မခံဘူး။ သခင္ေတြကိုသိမ္းႀကံဳးဖမ္းၿပီး ေထာင္ခ်ထားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ကိုမေထာက္ခံရံုမက ျပည္တြင္းစစ္လုပ္ရမယ္။ စစ္မ်က္ႏွာႏွစ္ဖက္ဖြင့္ၾကစို႔” ဟူ၍ တင္ျပၾကသည္။ သို႔ေသာ္ စစ္မ်က္ႏွာ ႏွစ္ဖက္ဖြင့္ရန္ မိမိတို႔တြင္ လံုေလာက္ေသာအင္အားမရွိသည္ကို သူတုိ႔ သတိမထားၾက။ သူတို႔ေျပာၾကသည့္အခ်က္အခ်ဳိ႔မွာ မွန္ပါ၏။ ထုိအခ်ိန္က သခင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသည္ ေထာင္ခ်ခံေနရ၏။ ကိုဗဟိန္းဆို စစ္မျဖစ္ခင္က မေကြးေထာင္၊ အင္းစိန္ေထာင္တို႔တြင္ ေနခဲ့ရ၏။ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ပါ စစ္ထဲဝင္လာ၍ အဂၤလိပ္အစိုးရမင္းမ်ားေျပးခါနီးတြင္ အဖမ္းခံရျပန္ကာ ေထာင္အမ်ဳိးမ်ဳိးေျပာင္းၿပီး ဒုကၡခံေနရသူျဖစ္၏။

ဂ်ပန္မ်ား ျမန္မာျပည္အတြင္းဝင္လာ၍မၾကာမီ ပထမလမ္းစဥ္သမားမ်ား ေက်ာခ်မွဓားျပမွန္း သိကုန္ၾက၏။ ကိုဗဟိန္းတို႔ ဒုတိယလမ္းစဥ္သမားမ်ားမွာမူ - လုပ္ရင္းကိုင္ရင္းမွ တတိယလမ္းစဥ္မွန္ကန္ေၾကာင္း လက္ခံလာၾက၏။ ဤသို႔ျဖင့္ ေပါင္းစည္းမိၾကေတာ့၏။

ဗမာျပည္ကြန္ျမဳနစ္ပါတီသည္ တည္ေထာင္စဥ္ကတည္းက လ်ွိဳ႔ဝွက္ေျမေအာက္ပါတီ ျဖစ္၏။ လမ္းစဥ္ (၃)ခု ကဲြၾကေသာအခါ ပါတီထဲတြင္ အေတြးအေခၚအရ၊ ႏိုင္ငံေရးအရ၊ စည္းရံုးေရးအရ၊ ဖရိုဖရဲျဖစ္ကုန္ရာ တဖက္တြင္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကိုျပန္လည္စုစည္းဖို႔ လိုေန၏။ ၁၉၄၂ ခုႏွစ္တြင္ ထုိလုပ္ငန္းကို သခင္စိုး၊ သခင္သန္းထြန္း၊ သခင္ဗဟိန္းတို႔ပင္ ေအာင္ျမင္စြာတာဝန္ယူ လုပ္ေဆာင္ခဲ့၏။ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရး လက္နက္ကိုင္တိုက္ပြဲအတြက္ျပင္ဆင္မႈမ်ား အႏွံ႔အျပားလုပ္ခဲ့ၾကရာတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက သူ၏ ဘီဒီေအထဲတြင္ ကြန္ျမဴနစ္မ်ားကို စည္းရံုးလုပ္ေဆာင္ခြင့္ ေပးထား၏။ သခင္စိုးႏွင့္လ်ွိဳ႔ဝွက္ေတြ႔ဆံု ေဆြးေႏြးညႇိႏႈိင္းမႈမ်ားလုပ္ခဲ့၏။ သခင္သန္းထြန္းက ဂ်ပန္ဝန္ႀကီးဘဝႏွင့္ ရန္ကုန္တြင္ ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္ျပဳလုပ္၍ တျပည္လံုး ဆက္သြယ္ေရွ႕ေဆာင္သည္။

အိႏိၵယရွိ မဟာမိတ္စစ္ဌာနခ်ဳပ္ႏွင့္ လ်ွိဳ႔ဝွက္စြာဆက္သြယ္၍ ႏိုင္ငံျခားဆက္သြယ္ေရးလုပ္ငန္းမ်ားကို ခ်ဳပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္သည္။ သခင္စိုးက ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚမွရန္ကုန္သို႔ လိုအပ္သလိုတက္လာ၍ လုပ္ငန္းမ်ားကို စစ္ေဆးေရွ႕ေဆာင္သည္။ ကိုဗဟိန္းကမူ ခပ္ေစာေစာကတည္းက အင္းယားကန္စြန္းရွိ ႏိုင္ငံျခားေရးဌာန “အိမ္ျဖဴ” တြင္၊ စည္းစိမ္ရိွရွိ “ႏွပ္” မေနအားဘဲ၊ ေျမလွ်ဳိးသြားခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ အႏုအလွေတြၾကား ၿငိမ့္၍ မေနႏိုင္ေတာ့ေပ။ အဝတ္အစားကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ဝတ္တက္သူ...သန္႔ရွင္းစြာေနတက္သူ... ဘန္ေကာက္လံုခ်ည္အျပာေရာင္ကိုႀကိဳက္၍ ဂီတကိုခ်စ္သူ...စာေပ၌ ေမြ႔ေလ်ာ္သူ...ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔သူ... တဖက္ႏွင့္တဖက္ အျပန္အလွန္ပုတ္ခတ္၍ျပင္းျပင္းထန္ထန္ အႀကိတ္အနယ္ ေျပာဆိုစြပ္စဲြေနေသာ အစည္းအေဝးမ်ား၌ပင္ ၿပံဳးၿပံဳးကေလးနားေထာင္ေနတတ္သူ...။ ထို “သူ” ကိုဗဟိန္းသည္ ယခုေတာ့ ေတာင္ငူခရိုင္တြင္ ဌာနခ်ဳပ္ဖြင့္ၿပီး ပဲခူး-ေတာင္ငူေဒသမ်ားအတြင္း ဂ်ပန္ကို လက္နက္ကိုင္ၿပီး တိုက္ေရးအတြက္ ျပင္ဆင္မႈလုပ္ငန္းမ်ားကို ဦးစီးလုပ္ကိုင္ေနေပၿပီ။

ဤသို႔ျဖင့္ ၁၉၄၅ ခု၊ မတ္လထဲတြင္ ပဲခူးရိုးမစခန္းႀကီးသည္ ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ အသင့္ျဖစ္ခဲ့ေလၿပီ။ ထိုစခန္းႀကိီးကို အုပ္ခ်ဳပ္ေရွ႕ေဆာင္ေနသူမွာ သခင္သန္းထြန္း ျဖစ္သည္။ သူသည္ တျပည္လံုး ဂ်ပန္ကိုေတာ္လွန္ရာတြင္ ႏိုင္ငံျခားဆက္သြယ္ေရးတာဝန္ခံလည္း ျဖစ္သည္။ ပဲခူးရိုးမ ေအာက္စခန္းကား ျခင္မ်ားေပါမ်ားလွ၏။ ညည ျခင္ေထာင္မရွိလွ်င္ အိပ္၍မရ၊ ထိုင္ေနၾကရ၏။ ျခင္ေတြျမည္ရာ ေအာက္စခန္းသည္ ေတာင္ငူတနယ္လံုး ေျပာက္က်ားတပ္မ်ားကိုဦးစီး၍ ဂ်ပန္ကိုတိုက္ခိုက္ေနေသာ ကိုဗဟိန္း၏စခန္း ျဖစ္ေပသည္။

ထိုစခန္းသို႔ အိႏိၵယမွ မဟာမိတ္ေလယာဥ္ကိုစီးကာ ေလထီးျဖင့္ဆင္း၍ေရာက္လာေသာ ဗိုလ္မွဴးခ်စ္ေကာင္းက သူ၏ “ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္” စာအုပ္တြင္ ဤသို႔ေဖာ္ျပထား၏။ “ ကိုဗဟိန္း၏ ဤအခါက အလုပ္ႏွင့္သူ၏ရုပ္ရည္သည္ လံုးဝဟပ္၍မရ။ သူ၏အလုပ္က တိုက္ေရးခိုက္ေရး၊ ပစ္ေရးခတ္ေရး၊ သတ္ေရးျဖတ္ေရး၊ ခ်ေရးေဆာ္ေရး၊ သူ႔ရုပ္ရည္က ပိန္ပိန္ပါးပါး၊ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး၊ သိမ္ေမြ႔ႏူးည့ံေသာရုပ္ရည္၊ ယင္းသို႔ေသာ မင္းသားရုပ္ျဖင့္ သူပုန္အလုပ္ကို ပင္ပန္းစြာလုပ္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္...” ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးတိုက္ပဲြမ်ားတြင္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၏ ေခါင္းေဆာင္မႈျဖင့္ ကိုဗဟိန္း၊ သခင္သန္းေဖတို႔ဦးစီးေသာ “ရဲေခါင္ေျပာက္က်ားမ်ား” သည္ ဂ်ပန္မ်ားကို လက္သံေျပာင္ေျပာင္ႏွင့္ အႀကီးအက်ယ္ေခ်မႈန္း ႏိုင္ခဲ့၏။ ထြန္းေျပာင္ေသာေအာင္ပြဲမ်ားကို ရရွိခဲ့ၾက၏ ။

၁၉၄၅ ခု၊ မတ္လ(၂၇)ရက္ေန႔မွ စတင္ေသာ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးအင္အားမ်ားကိုၾကည့္လွ်င္ ဗမာ့ကာကြယ္ေရးတပ္မေတာ္ (B.D.A) သည္ အင္အား ၃၀၀၀ မွ သံုး-ေလးလအတြင္း အင္အား ၂၀,၀၀၀ ေက်ာ္ျဖစ္လာ၏။

ကြန္ျမဴနစ္ပါတီမွတိုက္ရိုက္ကိုင္တိုက္ေသာ ေျပာက္က်ားတပ္အင္အားမွာ ၁၀,၀၀၀ ေက်ာ္၏။   ေမာင့္ဘက္တန္အစီရင္ခံစာအရ “ဗမာျပည္တြင္ ဂ်ပန္ဖက္ဆစ္မ်ား ေသေၾကခဲ့ရသည့္ အေရအတြက္ ၆၀ရာခိုင္ႏႈန္းသည္ “ ဗမာမ်ဳိးခ်စ္ေျပာက္က်ား” မ်ား၏ လက္ခ်က္ေၾကာင့္ျဖစ္သည္...” ဟု ေဖာ္ျပထားသည္။ “ဗမာမ်ဳိးခ်စ္ေျပာက္က်ား” မ်ားဟုဆိုရာတြင္ ကိုဗဟိန္းတို႔၏ “ရဲေခါင္ေျပာက္က်ား” မ်ားသည္ အဓိကျဖစ္၏။ သူကားေပ်ာ႔လွ်င္ဖေယာင္း၊ မာလွ်င္သံေခ်ာင္းဆိုေသာ လူစားတည္း။

  ေနသူရိန္ေခတ္(သို႔မဟုတ္)ဆန္းႏွင့္သန္းေခတ္ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးေအာင္ပဲြခံၿပီးေနာက္ သခင္သန္းထြန္းက ရန္ကုန္သို႔ေစာ၍ ျပန္ေရာက္ရာ ဂ်ပန္ေခတ္ဝန္ႀကီးလုပ္စဥ္ကေနခဲ့ေသာအိမ္မွာပင္ ေန၏။ သခင္သန္းထြန္းႏွင့္အတူ ကိုဗဟိန္း၊ ဗိုလ္မွဴးခ်စ္ေကာင္းႏွင့္ အျခားရဲေဘာ္မ်ားလည္းရွိၾက၏။ မၾကာမီ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ျပန္ေရာက္လာရာ သခင္သန္းထြန္းႏွင့္ အတူလာေန၏။

ေနာက္ေဒၚခင္ၾကည္ေရာက္လာမွ အိမ္ေျပာင္း၍သြားခဲ့၏။ လြတ္လပ္ေရးအႀကိဳေခတ္ (သို႔မဟုတ္) ေနသူရိန္ေခတ္ကို “ဆန္းႏွင့္သန္း” ေခတ္ဟူ၍ ေခၚ ၾက၏။ အေနာက္ႏိုင္ငံသတင္းစာႀကီးမ်ားက ဗမာျပည္တြင္ “ဆန္းႏွင့္သန္း” ဟု ေရးၾက၏။ ၁၉၄၅ ခု၊ စက္တင္ဘာလတြင္ခ်ဳပ္ဆိုခဲ့ေသာ ကႏီၵစာခ်ဳပ္အရ ဗမာ့တပ္မေတာ္ကို ဗမာစစ္တပ္(ဘားမားရိုင္ဖယ္) အျဖစ္ ေျပာင္း၍ ဖဲြ႔စည္းလုိက္ေသာအခါ တပ္ထဲမွကြန္ျမဴနစ္ပါတီဝင္ တပ္မွဴးတပ္သားအခ်ဳိ႔ တပ္ထဲတြင္ဆက္လက္အမႈမထမ္းၾကေတာ့ဘဲ ပါတီလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ အခ်ိန္ျပည့္ဝင္လုပ္ၾကသည္။ ထိုစဥ္က ကိုဗဟိန္းႏွင့္ဗုိလ္မွဴးခ်စ္ေကာင္းတို႔သည္ ေျမႏုလမ္းမွာေနခဲ့၏။

ပထမဆံုး ‘ျပည္သူ႔အာဏာဂ်ယ္နယ္’ ထုတ္ႏုိင္ေရးအတြက္ သူတို႔သည္ေငြရွာၾက၏။   ေဆာင္းပါးမ်ားကို သူတို႔ပင္ေရးၾက၏။ စာပံုႏွိပ္ၿပီးစာရြက္မ်ားကို သူတို႔ပင္ေခါက္၏။ ထို႔ေနာက္ ဂ်ာနယ္မ်ားကို လက္တြင္ပုိက္္ၿပီး ေဂၚႏွင့္ေအာ္ကာ တအိမ္တက္ဆင္း သူတို႔ပင္ ေလွ်ာက္၍ေရာင္းၾကေလသည္။ ကိုဗဟိန္းသည္ “ျပည္သူ႔အာဏာ”ဂ်ာနယ္၏ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ျဖစ္လာသည္။ သူတို႔၏ ႀကိဳးပမ္းခ်က္မ်ားျဖင့္ ၁၉၄၅ ခု၊ စက္တင္ဘာ (၂၉) ရက္ေန႔တြင္ ‘ျပည္သူ႔အာဏာ’ စ၍ ထြက္ခဲ့၏။ 'ဆန္းႏွင့္သန္း' ေခတ္ကား ေပ်ာ္စရာႀကီးပင္ျဖစ္၏ ။ အျပည္လံုး တက္ညီလက္ညီ လုပ္ၾကကိုင္ၾက သည္မွာ အားရစရာႀကီးျဖစ္၏ ။ လူတိုင္းလူတိုင္း ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေတြကိုေဘးဖယ္ထားၾကၿပီး လြတ္လပ္ေရးအတြက္သာ အားသြန္၍ ႀကိဳးပမ္းၾက၏။ ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔ၾက၏။ အနာခံၾက၏။ ဒါေတြကိုပင္ အရသာျဖစ္ၾက ပီတိျဖစ္ၾက၏။

ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္အကုန္၊ အလယ္ပစၥယံတြင္ ဖဆပလညီလာခံႀကီးျပဳလုပ္ေသာအခါ၌ တခဲနက္ေသာလူထုႀကီးမွာ သိန္းခ်ီ၍တက္လာၾကၿပီး အမ်ဳိးသမီးမ်ားသည္ လြတ္လပ္ေရး ရန္ပံုေငြအတြက္ မိမိတို႔ကိုယ္တြင္ အျမတ္တႏိုး၀တ္ဆင္ထားေသာ ေရႊ၊ ေငြ၊ ရတနာမ်ားကိုခၽြတ္၍ ရက္ရက္ေရာေရာလွဴခဲ့ၾကသည္။  

ဤသို႔ တျပည္လံုး ညီညီညြတ္ညြတ္စုစုစီးစီးနွင့္ ႏွစ္ေထာင္းအားရစရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ႀကိဳးပမ္းေနၾကစဥ္ ကိုဗဟိန္း၏ႏွလံုးေရာဂါမွာ စိုးရိမ္စရာေကာင္းေသာအေျခအေနသို႔ ေရာက္ေနခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း စိတ္ေဆာင္ေနသျဖင့္ အလုပ္ကိုတက္တက္ၾကြၾကြ လုပ္ကိုင္ဆဲပင္ ရွိေသး၏။ သူသည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီသဘာပတိျဖစ္၍ လက္၀ဲညီညြတ္ေရးႏွင့္ အမ်ဳိးသားညီညြတ္ေရးတို႔ကို အစဥ္တစိုက္ႀကိဳးပမ္းခဲ့ေလသည္။

သူ႔က္ို ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၀င္မ်ားကသာမက အျခားလက္၀ဲအင္အားစုမ်ားႏွင့္ အမ်ိဳးသားအင္အားစုမ်ား ကပင္ ခ်စ္ခင္ေလးစားၾက၏။ ပုဂၢိဳလ္ေရးအရ သခင္သန္းထြန္းက သူ႔ကို အေတာ္ခင္မင္၏။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ယံုၾကည္အားထား၏။ သူ တပ္မွထြက္ၿပီး ႏိုင္ငံေရးေလာကသို႔ ေျခစံုပစ္၀င္မည္ပိုင္းျဖတ္ေသာအခါ တပ္ထဲတြင္ စိတ္မခ်ရသူတခ်ိဳ႔ရွိ၍ တပ္ကိုကိုင္ရန္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီမွ ကိုဗဟိန္းကိုေတာင္း၏။ ပါတီက ပါတီလုပ္ငန္းမ်ားအတြက္ မေပးႏိုင္ခဲ့ေခ်။

ဂ်ပန္ကိုေတာ္လွန္ကာနီးအခ်ိန္က ကြန္ျမဴနစ္ပါတီနွင့္ ျပည္သူ႔အေရးေတာ္ပံုပါတီ (ဆိုရွယ္လစ္) တို႔သည္ ေတာ္လွန္ေရးတပ္ဦးအမည္ႏွင့္ တဖြဲ႔တည္းေပါင္း၍ ဖြဲ႔စည္းခဲ့ၾက၏။ ထို႔ေနာက္ ႏွစ္ ဖြဲ႔ျပန္ျဖစ္သြားၾကျပန္ရာ ၎တို႔ တဖြဲ႔တည္းျပန္လည္ျဖစ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ကိုဗဟိန္းသည္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ႀကိဳးစားေလသည္။

ကိုဗဟိန္း၏ ေျမနုလမ္းအိမ္မွာ ကြန္ျမဴနစ္နွင့္ဆိုရွယ္လစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ား ေစ့စပ္ရာေဂဟာျဖစ္ေန၏။ ေအာင္ျမင္မႈကား မရ --- ဤအထဲ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီတြင္းကြဲအက္မႈက ျဖစ္လာျပန္၏။ ရဲေဘာ္မ်ားအေနႏွင့္ သူတို႔ အယံုၾကည္ဆံုး၊ အားအထားဆံုး၊ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးဆံုးပါတီ ကြဲမည္ကို မလိုလားၾကေပ။ ပါတီကြဲမႈေၾကာင့္ ေနာင္အခါတြင္ တိုင္းျပည္၌ ဆက္၍ ဆက္၍ ျဖစ္လာမည့္အႏၱရာယ္မ်ားကိုလည္း စိုးရိမ္မိၾကသည္။ ကိုဗဟိန္းကိုပင္ အားကိုးၾက၏။ ကြဲရန္ ဆံုးျဖတ္ၿပီးသည့္အခ်ိန္္အထိ အားမေလွ်ာ့ၾက။ သခင္စိုးႀကီးကို ကိုဗဟိန္း၏အိမ္သို႔ မရမကေခၚလာ၏။

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ စကားေျပာလိုက္သည္မွာ ညသန္းေကာင္တိုင္သည္အထိျဖစ္၏။ ကိုဗဟိန္းက မ်ားမ်ားေျပာ၏။ ေနာက္ဆံုးတြင္ အေတာ္ေျပေျပလည္လည္ ျဖစ္လာၾက၏။ ေခၚလာသူမ်ား အားတက္ၾကရ၏။ ရယ္ႏိုင္ေမာႏိုင္ ျဖစ္လာၾက၏။ သခင္စိုးကိုျပန္ပို႔သည္အထိ အဆင္ေျပေန၏။ သို႔ေသာ္ သိၾကသည့္အတိုင္းပင္ ခုတမ်ဳိး ခုတမ်ဳိး ျဖစ္တတ္သည့္သခင္စိုးတို႔က ခြဲထြက္ၾက၏။ ကိုဗဟိန္းလည္း မတတ္ႏိုင္ေတာ့ေပ။  

အက်ိဳးဆက္ကေတာ့ သူ႔ေရာဂါမွာ ပို၍ဆိုးလာခဲ့၏။ သူ႔ကို ပါတီမွ၎၊ သူ ဥကၠ႒လုပ္ေနေသာ အလုပ္သမားသမဂၢမွ၎၊ အနားယူခြင့္ ေပးထားရေတာ့၏။ သူသည္ အနားယူရင္းကေန ဂိုဏ္းဂန၀ါဒကိုတိုက္ဖ်က္ေသာစာတမ္းမ်ားကို ေရးေသး၏။ သူ႔ေရာဂါမွာ ပိုပိုဆိုးလာ၍ သူ႔မိဘရပ္ထံ မႏၱေလးသို႔ျပန္ၿပီး အနားယူေဆးကုေနရ၏။

မႏၱေလးတြင္မူ ေရာဂါသက္သာလာေသး၏။ ထိုအခ်ိန္က သူစိတ္လႈပ္ရွားမည္စိုး၍ သူ႔ကို ဘာ သတင္းစာမွေပးမမဖတ္၊ သို႔ေသာ္ တေန႔တြင္ ပစၥည္းထုပ္လာေသာသတင္းစာစကၠဴစကေလးကို သူကိုင္ၾကည့္မိရာက ဖဆပလထဲမွ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကိုထုတ္ပစ္ေၾကာင္းသတင္းကို သြားေတြ႔၏။ ထိုအခါမွစ၍ သူ၏ေရာဂါမွာ အတက္ဖက္သို႔သာသြားေနခဲ့ရာ ေနာက္ဆံုး ကြယ္လြန္သည္အထိ ျဖစ္ေတာ့၏။

သူသည္ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ထိပင္ စည္းလံုးညီညြတ္ေရးအတြက္ စဥ္းစားေတြးေခၚေနေပလိမ့္မည္။ ႀကိဳးလည္းႀကိဳးစားခဲ့သည္။ လံုးလည္း လံုးပမ္းခဲ့သည္။ သူ႔ ရည္္မွန္းခ်က္အတိုင္း ျဖစ္မလာသည္ကေတာ့ သူ႔အတြက္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ တိုင္းျပည္အတြက္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေၾကကြဲ ရင္နင့္စရာမ်ားျဖစ္ဖို႔ ဖန္လာသည္ဟုသာ ေျပာရပါေတာ့မည္။ ၁၉၄၆ခု၊ ႏို၀င္ဘာ(၂၀) ရက္ေန႔တြင္ သူ ကြယ္လြန္ခဲ့ၿပီ။

“သူကား တကယ့္ညီညြတ္ေရးဗိသုကာပင္ ျဖစ္ေလသည္ ”ဟု ဗိုလ္မွဴးခ်စ္ေကာင္းက မွတ္ခ်က္ျပဳခဲ့သည္။ 

“နိဂံုး” 

သမိုင္းတြင္ “ႏိုင္လွ်င္အာဇာနည္၊ ရႈံးလွ်င္သစၥာေဖါက္” အျဖစ္ မွတ္တမ္းတင္ျခင္း ခံရေလ့ရွိ၏။ ဖဆပလတြင္ ဆိုရွယ္လစ္မ်ားအာဏာရလာခ်ိန္မွစ၍ ဤသေဘာမ်ဳိးေတြ႔ရ၏။ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီေခတ္၊ မဆလေခတ္တြင္ ပို၍ ထင္ရွား၏။ န၀တ/နအဖ ေခတ္တြင္မူ “တပ္မေတာ္ႏွင့္အမ်ဳိးသားႏိုင္ငံေရး ဦးေဆာင္မႈအခန္းက႑” ဆိုၿပီး မိမိကိုယ္ကို အထြတ္အထိပ္ေနရာသို႔ တြန္းတင္လိုက္၏။ သို႔ေသာ္ သမိုင္းတင္သည္၊ သမိုင္းေရးသည္ဆိုရာမွာ မိမိအာဏာရခ်ိန္တြင္ မိမိပိုင္ စာနယ္ဇင္း၊ ေရဒီယို၊ ရုပ္ျမင္သံၾကားတုိ႔ကိုအသံုးခ်ၿပီး အာေဘာ္လႊင့္ထုတ္လိုက္ရံုနွင့္ ၿပီးသည့္ကိစၥမဟုတ္ေခ်။ ယာယီ အခ်င္းအရာသာျဖစ္သည္ကို သူတို႔ မသိ။ ေခတ္သစ္ျမန္မာသမိုင္းတြင္ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၏ အခန္းက႑သည္   ေဖ်ာက္ဖ်က္၍မရေသာကိစၥျဖစ္၏။ ထိုအခါ အုပ္စိုးသူမ်ားက ေယာင္၀ါးကုန္ေအာင္ လုပ္ၾက၏။ တခါတရံ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္၏။ အျဖဴေရာင္ကို အနက္ဆိုးျခင္း၊ ေဖ်ာက္ဖ်က္ျခင္း၊ ေငြမင္သုတ္ျခင္း ...စသည့္ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားကား အမွန္တရားကိုရင္မဆိုင္ရဲေသာေၾကာင့္ မဟုတ္ပါေလာ။ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၏  ေခါင္းေဆာင္မ်ားကိုလည္း ရစရာမရွိေအာင္ပံုဖ်က္ၾက၏။ တဦးစီ ေကာင္းမႈမွန္သမွ်ကို အသိအမွတ္ျပဳဖို႔ဆိုသည္..ေ၀းစြ။ အတၳဳပၸတၱိ အေၾကာင္းခ်င္းရာတခုထဲ နာမည္ပါသြားလွ်င္ပင္ အလြတ္မခံ။ ေငြမင္သုတ္ျခင္း၊ ေဆးနက္ဆိုးျခင္းမ်ား လုပ္ေနၾကရ၏။

ဤမွ်အထိ ေၾကာက္လန္႔တၾကား ျဖစ္ေနၾကေခ်သည္။ သို႔ေသာ္ ပါတီႏွင့္ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို တိုက္ခိုက္ပံုဖ်က္ေသာ စာအုပ္စာတမ္းမ်ားထဲတြင္ကား ...ဤနာမည္မ်ားကို ေဖါေဖါသီသီ သံုးခြင့္ျပဳထား၏။ ကိုဗဟိန္းကိုမူကား ရွိခဲ့ဖူးသည္ဆိုေသာအခ်က္ပင္ ျပည္သူေတြကိုသိေစခ်င္ပံုမေပၚ။ အဓိကအားျဖင့္ လ်စ္လ်ဴရႈသည့္နည္းနာႏွင့္ ေဖ်ာက္ဖ်က္ထား၏။ မတတ္သာသည့္အခါ ေသာေကာေရာေကာထဲ ထည့္လိုက္၏။ သို႔ေသာ္ 'ဗဟိန္း' ဆိုေသာနံမည္သည္ ျပည္သူတို႔ၾကားတြင္ အေတာ္ 'ဟိန္း' ၏။ ပညာတတ္လူငယ္၊ ေက်ာင္းသားမ်ား၊ တိုးတက္သူလူငယ္မ်ားၾကားတြင္ အတုယူစရာ 'သေကၤတ' အျဖစ္ က်န္ရစ္၏။ သူ႔ကို အားက်ျခင္း၊ သူ႔လို ျပည္သူတို႔၏ 'မ်က္ရႈ' 'ရင္ႏွစ္သည္းျခာ' ျဖစ္လိုၾက၏။ 'ဟိန္း' ပါေသာ နံမည္ မွည့္ေခၚျခင္းသည္ လူငယ္မ်ားၾကား   ေခတ္စား ၏။ သူသည္ စစ္ကိုင္းေက်ာင္းသားမ်ား နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရးသပိတ္ေမွာက္ရာတြင္ပါ၀င္ရန္ မႏၱေလးမွဆင္း၍စည္းရုံးသျဖင့္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး အီးစီေဒါင္းက ဘြိဳင္းေကာက္ေက်ာင္းသားမ်ားအား အရိုက္ခိုင္းခဲ့၏။ ေနာင္ ျမဴမင္းႀကီး ျဖစ္လာမည့္ ဗိုလ္မွဴးႀကီးထြန္းစိန္အပါအ၀င္ စေကာက္ေက်ာင္းသားမ်ားက စေကာက္တုတ္မ်ားႏွင့္၀ိုင္းရိုက္ၾကရာ ေမ့ေမ်ာသြားခဲ့ဖူး၏။ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကို ထူေထာင္သူတဦးျဖစ္သကဲ့သို႔ ႏိုင္ငံေရးဦးေဆာင္အဖြဲ႔၀င္ တဦးအျဖစ္ ေတာ္လွန္ေရးတာ၀န္မ်ားကို ထက္ျမက္ထူးခၽြန္စြာ ထမ္းေဆာင္သြားခဲ့၏။ ပင္ကိုယ္သဘာ၀အရ အႏုအလွကိုသေဘာက်ၿပီး ေမတၱာဓါတ္ႀကီးမားသူ၊ ကေလးငယ္မ်ားကိုခ်စ္တတ္သူ၊ ထို 'သူ' ကို မ်ဳိးခ်စ္ျပည္ခ်စ္စိတ္က ေတာ္လွန္ေရးသမား ျဖစ္ေစ၏။

တိုင္းျပည္လူဦးေရ၏အမ်ားစုႀကီးျဖစ္ေသာဆင္းရဲသားျပည္သူတို႔ကိုခ်စ္တတ္ေသာသူမို႔ ကြန္ျမဴနစ္ျဖစ္ေစ၏။ ေသနတ္ကိုင္ေစခဲ့၏။ သမိုင္းတြင္ ေခတ္စနစ္တို႔က ဤသို႔ေသာလူမ်ားကို လမ္းေၾကာင္းေျပာင္းေပးၾကသည္မွာ ဓမၼတာပင္ျဖစ္ေခ်သည္။ လေရာင္ရႊမ္းျမ၍ လွခ်င္တိုင္းလွေနေသာ လားရႈိးၿမိဳ့၏ညတညတြင္ ေတာေတာင္သဘာ၀ရႈခင္းေတြကိုၾကည့္ရင္း သူသည္ အေဖၚတေယာက္ႏွင့္ လမ္းေလွ်ာက္ေန၏။ ပံုမွန္အတိုင္းဆိုလွ်င္ သူသည္ စာေပအေၾကာင္း ၊ ဂီတအေၾကာင္း ဒါမွမဟုတ္ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ သူ႔ခ်စ္သူ (ေဒၚ )ခင္ႀကီးအေၾကာင္း ကရားေရလႊတ္တတြတ္တြတ္ ေျပာျပေပလိမ့္မည္။

ခုေတာ့ သူက “ဒီလို ေငြလေရာင္ျမဴးခိုက္မွာ ...စိတ္ဟာ ၾကည္လင္ရႊင္လန္းလာၿပီး xxxx လီနင္ေရးတဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္၊ အစိုးရႏွင့္ေတာ္လွန္ေရးအေၾကာင္းကို ေဆြးေႏြးရေအာင္” ဟူ၍ ေျပာခဲ့ေလသည္။ အမွန္ပင္ ထိုအခ်ိန္က သူသြားမည့္ခရီးမွာ ဒုတိယကမၻာစစ္ ဥေရာပတြင္စတင္ေနခ်ိန္ ...ညီေနာင္ပါတီႏွင့္ အဆက္အသြယ္ယူရန္ထြက္လာသည့္ ခရီး .....။ ဤအခ်ိန္တြင္ သူသည္ ေတာ္လွန္ေရးဘာသာရပ္ကို ေကာက္ကိုင္လိုက္သည္မွာ သဘာ၀က်သည္။ တကယ္က သူသည္ မ်ိဳးခ်စ္ျပည္ခ်စ္ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ရံုသာမက ႏိုင္ငံတကာ့၀ါဒီတဦးလည္း ျဖစ္ေပသည္။ ေတာ္လွန္ေရးဆိုသည္မွာ အသက္ေသြးေခၽြးမ်က္ရည္တို႔ ရင္းႏွီးရေသာလုပ္ငန္းျဖစ္၏။ ဤစကားမွန္ကန္ေၾကာင္း အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႔ဆန္႔က်င္ေရး၊ ဖက္ဆစ္္ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးမွသည္ ဖဆပလ ေခတ္၊ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီေခတ္၊ ေနာက္မဆလ ေခတ္၊ န၀တ (ယၡဳ နအဖ) ေခတ္ထိ မွန္ေနေၾကာင္း ျပည္သူမ်ားသေဘာေပါက္ၾကသည္။

အမ်ဳိးသား ဂုဏ္သိကၡာအတြက္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ တရားမွ်တျခင္း၊ လြတ္လပ္ျခင္း၊ ညီမွ်ျခင္း အတြက္ေသာ္လည္းေကာင္း ... ေန႔တၾကာင့္ၾကၾက၊ ညတေၾကာင့္ၾကၾကျဖစ္ေနရေသာ ယေန႔ ျပည္သူမ်ားက ပိုသေဘာေပါက္ၾကေပလိမ့္မည္။ တခါေသဖူး၍ ပ်ဥ္ဖိုးနားလည္ၾကၿပီ ... အေရးအခင္းအဆက္ဆက္ အထူးသျဖင့္ ၈-၄ လံုး အေရးအခင္းတြင္ မိမိ၏မိသားစုမ်ား၊ ေဆြမ်ဳိးရင္းျခာမ်ား၊ မိတ္ေဆြမ်ား၊ အေပါင္းအသင္းေရာင္ရင္းမ်ား၊ အသိအကၽြမ္းမ်ား .... အသက္ေပးသြားခဲ့ၾကၿပီ။ အခ်ဳိ႔ ေထာင္တန္းက်ခံေနရသည္။ အခ်ဳိ႔ ေတာထဲ၊ ေတာင္ထဲ၊ တခ်ဳိ႔ နယ္စပ္၊ တခ်ဳိ႕   ႏိုင္ငံရပ္ျခားသို႔ လြင့္စင္ကုန္ၾကၿပီ။

( ၂ ၊ ၃ ၊ ၁၉၉၄ )

မွတ္ခ်က္ ။ ။ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ဗဟိုပညာေရးႏွင့္၀ါဒျဖန္႔ခ်ိေရးဌာနမွထုတ္ေ၀ခဲ့သည့္ စာအုပ္ျဖစ္ပါသည္။