ဗဟိန္း (သို႔မဟုတ္) ညီၫြတ္ေရးဗိသုကာ (အပိုင္း-၁)
(၁)
လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္းသံုးဆယ္ေက်ာ္ ...။ စစ္တပ္မွ ဒုတိယအႀကိမ္ အၿပီးအပိုင္အာဏာမသိမ္းမီကာလ ေႏြရာသီရဲ႕ ပူရွိန္ျပင္းျပင္း ... ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္ ... ဇြန္လဆန္း။ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ပုရ၀ဏ္တြင္ အေဆာက္အအံုေတြက ဤမွ်ေလာက္နီးနီးကပ္ကပ္ ပူးပူးက်ပ္က်ပ္မရွိေသး - ပူပင္ပူအုိက္ျငားေသာ္လည္း တမာတန္းႏွင့္စိန္ပန္းပင္အုပ္အုပ္ေတြၾကားက တခ်က္တခ်က္ျဖတ္သန္းလာေသာ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းေလကို ရွဴ႐ႈိက္လုိက္ၾကရလွ်င္ၿငီးစီစီျဖစ္ေနသည့္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားလန္းလန္းဆန္းဆန္းျဖစ္သြားၾက၏။ ေက်ာင္းဆင္းေက်ာင္းတက္သြားၾက ျပန္ၾက၊ ဆုိင္မ်ားတြင္ စားၾက၊ ေသာက္ၾက၊ သစ္ပင္ရိပ္မ်ားတြင္ နားၾက၊ ခိုၾက။
အေရွ႕ရွမ္း႐ိုးမဆီေငးၾကေမာၾက။ နယ္မွ ၁၆ ႏွစ္ ၁၇ ႏွစ္ ရြယ္ ေက်ာင္းသား ၂ ေယာက္သည္ သင္တန္းတခ်ိန္အၿပီး မုန္႔သြားစားလုိက္၊ ပင္မအေဆာက္အအံုထဲ၀င္လုိက္၊ စာသင္ခန္းေတြကိုေလ့လာၾကည့္ လုိက္ႏွင့္ ေနာက္ဆံုး ျပတုိက္ရွိရာ ရာဇတ္အေဆာက္အအံုဘက္ေရာက္သြားၾကသည္။ ေအာက္-အထက္ တက္ၾကည့္ျဖစ္ၾကသည္။ တေနရာတြင္ က်က္သေရရွိလွေသာလူတေယာက္၏ ပံုတူပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ကို ျမင္လုိက္ၾကရ၏။ မ်က္ႏွာထားၾကည္ၾကည္လင္လင္ႏွင့္ ေျပျပစ္ေခ်ာေမာလွေသာ ထုိသူ၏ပံုကိုၾကည့္ရင္း - “ဘယ္သူလဲ ?” ဟု တေယာက္က ေမးသည္။ က်န္တေယာက္က ေခါင္းယမ္းျပ၏။
အခန္းေထာင့္စားပြဲတလံုးေပၚမွာ မ်က္ႏွာအပ္၍ေမွးေနေသာ ေက်ာင္းသားႀကီးတေယာက္ ထလာသည္။ “ကိုယ္တို႔ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုဗဟိန္းပံုေလ။ ဒီမႏၱေလးက အင္တာ ( - ) ေအာင္သြားတယ္။ ေနာက္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဆက္တက္တယ္။ ဗကသ ဥကၠ႒ ျဖစ္လာတယ္။ ၁၃၀၀ ျပည့္အေရးေတာ္ပံုႀကီးကို ေခါင္းေဆာင္ခဲ့တဲ့ သခင္ဗဟိန္းဆိုတာ သူပဲ..ေပါ့၊ သူ႔ကို မႏၱေလးကတင္မဟုတ္ဘူး၊ တျပည္လံုးက ခ်စ္ၾကတယ္ေလ...” ဖရက္ရွာေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္ ေငးနားေထာင္ရင္းက ပန္းခ်ီကားႀကီးကုိ တခါထပ္ၾကည့္လုိက္ၾကျပန္သည္။ ခ်စ္ခင္မႈ၊ ေလးစားမႈသည္ သူတို႔၏မ်က္ႏွာေပၚတြင္ အထင္းသားထင္ဟပ္လာခဲ့ၾကေခ်ၿပီ။
(၂)
“တေစၦႀကီးတေကာင္သည္ ဥပေရာပတိုက္တြင္ လွည့္လည္သြားလာေနေပသည္။ ဤတေစၦႀကီးကား ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒပင္ ျဖစ္၏။ ပုပ္ရဟန္းမင္းႀကီးႏွင့္ ဇာဘုရင္၊ မက္တာနစ္ခ်္ႏွင့္ ဂီေဇာ့၊ ျပင္သစ္ရယ္ဒီကယ္မ်ားႏွင့္ ဂ်ာမန္ပုလိပ္သူလွ်ဳိမ်ား ...ဟူေသာ ေဟာင္းႏြမ္းသည့္ ဥေရာပတိုက္ရွိ အင္အားစုအားလံုးသည္ ဤတေစၦႀကီးအား ေမာင္းထုတ္ပစ္ေရးအတြက္ သူေတာ္စဥ္မဟာမိတ္ကို ဖြဲ႔စည္းလိုက္ၾကေလၿပီ။” - ကြန္ျမဴနစ္ေၾကျငာစာတမ္း (၁၈၄၈) - ဤတေစၦႀကီးသည္ အႏွစ္ ၇၀ မွ်အၾကာတြင္ တကမၻာလံုးသို႔ ကိုယ္ထင္ျပလိုက္၏။ ဆိုဗီယက္ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီး ေပၚေပါက္ခဲ့၏။ သို႔ေသာ္ ကိုလိုနီႏိုင္ငံ တႏိုင္ငံျဖစ္ေနေသာ ျမန္မာျပည္တြင္မူ အႏွစ္ ၉၀ ၾကာမွ အရိပ္ထင္ႏိုင္ခဲ့ေပသည္။ ၁၉၃၉ ခုႏွစ္တြင္ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကို လွ်ဳိ႕၀ွက္၍တည္ေထာင္လိုက္ႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။
“ရုပ္၀ါဒဆိုသည္မွာ စိတ္၀ါဒမဟုတ္၊ စိတ္ကူးစိတ္သန္းမဟုတ္၊ အေကာင္အထည္က မာေက်ာၾကမ္းတမ္းႀကီး လက္ေတြ႔ကိုင္စမ္းမိေသာ ရုပ္၀ါဒ။ သည္လို ေယဘုယ် လူအမ်ားကမွတ္ထင္ၾကေပမည္။ ရုပ္၀ါဒကို ယံုၾကည္ကိုးကြယ္သူ၊ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၏ ေခါင္းေဆာင္ဗဟိန္းအား ....ကဗ်ာဟု ေရးလိုက္ျခင္းသည္ တကယ္ဆိုေတာ့ အႏုကဗ်ာႏွင့္ရုပ္၀ါဒႏိုင္ငံေရးသမားဟာ မနီးစပ္ပါကလားဟုထင္မွတ္ၾကေပလိမ့္မည္။ သည္လိုမွတ္ထင္လွ်င္ ဗဟိန္းကို ႏိုင္ငံေရးသမားအျဖစ္ေတြ႔ျမင္၍ လူအျဖစ္မသိေသးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္တန္ရာသည္။” ဤကား 'လူ' ကိုဗဟိန္း ႏွင့္ ကြန္ျမဴနစ္ကိုဗဟိန္းအေပၚ ယွဥ္တြဲေပါင္းစပ္ၾကည့္ေသာသူတဦး၏ အျမင္ျဖစ္သည္။ သခင္သန္းထြန္းတေယာက္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေန၊ ေသေသသပ္သပ္ အလုပ္လုပ္တတ္သည္ကို ေတြ႔သိၾကေသာသူမ်ားက “ကြန္ျမဴနစ္ေတြလည္း ဒီလိုေန၊ ဒီလိုလုပ္တတ္ပါလား” ဟု ေျပာမိၾကသည္။ “ကြန္ျမဴနစ္ဆိုတာ ျဖစ္သလိုေန၊ ျဖစ္သလိုစားၿပီး အလုပ္ အင္မတန္လုပ္သူမ်ား” ဟူ၍သာ သူတို႔သိထားၾကသည္။ နယ္ခ်ဲ႔အရင္းရွင္မ်ား၊ ဖက္ဆစ္မ်ားနွင့္ သူတို႔၏အလိုေတာ္ရိလက္ေ၀ခံမ်ားက ပံုဖ်က္ထားေသာ အာေဘာ္မ်ားႏွင့္သာ လက္ပြန္းတတီးေနခဲ့ရေသာ ကိုလိုႏီုင္ငံရွိျပည္သူမ်ား-ဤသို႔ ေရာေထြး ထင္ၾက၊ ေျပာၾကသည္မွာ သဘာ၀ေတာ့ က်ေခ်သည္။ အမွန္မွာမူ ေတာ္လွန္ေရးကိုယ္၌မူက အႏုပညာတရပ္ ျဖစ္သည္ .....ဟု ကြန္ျမဴနစ္မ်ားခံယူထားသည္ကို သူတို႔ မသိၾက၍သာ ....။
(၃)
ကိုဗဟိန္းကို လူအျဖစ္ တခ်ဳိ႔က ဤသို႔ ျမင္ၾကသည္။ သမဂၢေပ်ာ္ပြဲစားရံုတြင္ ဇြန္းသံ၊ ပန္းကန္သံ၊ စကားေျပာသံတို႔ျဖင့္ဆူပြက္ေနစဥ္ သည္အထဲမွ ေက်ာင္းသားတဦးသည္ ၀ိုင္းဖြဲ႔စကားေျပာထဲတြင္မပါဘဲ စီးကရက္ကိုတြင္တြင္ဖြာလ်က္ စားပြဲစြန္းရွိ ဓါတ္စက္ကို ဓါတ္ျပားတခ်ပ္ၿပီးတခ်ပ္လဲကာ ဖြင့္လ်က္ရွိသည္။ သူသည္ အသားျဖဴျဖဴ၊ ဆံပင္ေကာက္ေကာက္၊ ဖ်င္အကၤ်ီ လက္ရွည္၊ ဘန္ေကာက္လံုခ်ည္ ျမင္းေခ်းေရာင္အစိမ္းကို ၀တ္ဆင္ထားသည္။ မ်က္ႏွာမွာ ပဒုမၼာၾကာပန္းကဲ့သို႔လန္းရႊင္သည္။ သူ၏ ခ်စ္ဖြယ္ေကာင္းေသာအၿပံဳးကေလးမ်ားသည္ နီရဲေနေသာပါးျပင္ႏွင့္နႈတ္ခမ္းေပၚတြင္ ထာ၀စဥ္နားလ်က္ရွိသည္။ က်က္သေရျဖင့္လွ်မ္းေသာ အၿပံဳး၊ ေမတၱာ၏အထိမ္းအမွတ္ အၿပံဳး - (လူစိမ္းတဦးႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးလိုက္ေသာအခါ ) သူ၏ ၾကာပြင့္ခ်ပ္ကေလးထဲမွ၀တ္ဆံကို ဖြင့္လွပ္ လိုက္ေသာ ကဗ်ာဆန္သည့္အၿပံဳးျဖင့္တံု႔ျပန္ကာ - “ က်ေနာ္ေတာ့ ေမရွင္ကို အေတာ္ႀကိဳက္တယ္။ ခင္ဗ်ားေကာ ဘယ့္ႏွယ့္လဲ ....” ဟု ေမးတတ္သည္။ ေနာက္ေတာ့ .... “ခ်စ္၍ ေခၚရာ၊ ခ်စ္၍ ေခၚသည္”....သီခ်င္းကိုဖြင့္၊ “ေသာ္တာေငြမင္း” .... ကို ဖြင့္သည္။ (ေနာက္ေတာ့ ဂီတႏွင့္ပတ္သက္၍ သူ႔ခံယူခ်က္ကို ဤသို႔ ေျပာျပပါလိ္မ့္မည္။)
“ တခ်ဳိ႕ ကအဂၤလိပ္ တီးလံုးသြားသီခ်င္းေတြကို မၾကားႏိုင္ၾကဘူး၊ နားပိတ္ထားခ်င္သတဲ့ဗ်။ သာယာတဲ့ေတးသံကို ဘာျပဳလို႔လက္မခံႏုိင္ရသလဲ။ ဂီတဆိုတာ လူတမ်ဳိးထဲ ကန္႔သတ္ထားတာမဟုတ္ဘူး.” သူသည္သီခ်င္း ဓာတ္ျပားေတြကို တျပားၿပီးတျပားဖြင့္ရင္း ဤအဘိဓမၼာကို ရင့္က်ဴးေဖာ္ထုတ္ေနတက္၏။ “ က်ေနာ့္အဖို႔ေတာ့ သာယာလွပတဲ့ေတးဂီတဆိုရင္ ႏိုင္ငံျခား ဂ်ပန္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ကၠဳတာလ်ံပဲျဖစ္ျဖစ္ နားေထာင္တာပဲ။ တခ်ဳိ႔က အဂၤလိပ္သံဆိုရင္ အသံေသးအသံေၾကာင္ ဆိုၿပီးနားမေထာင္ႏိုင္ၾကတာ အံ့ၾသစရာပဲဲ...”
ဤသို႔ေျပာသံၾကားေသာအခါ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္လည္းျဖစ္၊ ၁၃၀၀ ျပည့္ အေရးေတာ္ပံုတြင္ ကိုဗဟိန္းႏွင့္ အတူတြဲ၍ေခါင္းေဆာင္ပါဝင္ခဲ့ေသာ ကိုဗေဆြ(ေနာင္ ဖဆပလ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း ဦးဗေဆြ)က...“ ဗဟိန္းကလည္း ဝတၳဳေရးခ်င္၊ ကဗ်ာစပ္ခ်င္၊ ဂီတလိုက္စားခ်င္နဲ႔ေတာ့... မင္းတို႔ေတြ စိတ္ကူးယဥ္သမားေတြကိုး...” ဟု မွတ္ခ်က္ခ်သည္။ ဒီအခါ ကိုဗဟိန္းက ... “ လူဆိုတာ အလွအပကိုမက္တာပဲ၊ ကဗ်ာဂီတရဲ႔အလွအပကို မၾကည္ႏူးပဲမေနႏိုင္ဘူး။
လူဆုိတာမင္းေျပာတဲ့ စိတ္ကူးယဥ္ပဲဆိုပါေတာ့ ကဗ်ာဂီတကို နားလည္ေမြ႔ေလ်ာ္လာတာ ယဥ္ေက်းလာတာကြ”... ဟု ရယ္ရင္းေမာရင္း ေျပာတတ္၏။ သူသည္ အမွန္တကယ္လည္း ဂီတကိုခ်စ္ျမတ္ႏိုးသူျဖစ္သည္။ အခ်ိန္ရရင္ရသလို ဂီတကို ဖက္ေပြ႔တတ္သည္။ ဇမၺဴ႔ကၽြန္းလံုးသီခ်င္းခ့ံကို ဂီတ၌ အေတာ္အတန္ဝါရင့္သူမ်ားသာရေပသည္။ ကိုဗဟိန္းသည္ ဇမၺဴ႔ကၽြန္းလံုးသီခ်င္းခံ့ကို အစအဆံုးပင္ ဆိုႏိုင္သည္မွာ အံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းေပသည္။ ျပည္လွေဖ၏ “ နတ္သွ်င္ေနာင္”၊ ဒိုရာသန္းေအး၏ “ ေလွကေလး” ကိုလည္း အေတာ္သေဘာက်သည္။
(ခ်စ္ဒုကၡ ဦးဘညႊန္႔ ႏွင့္ခင္မင္ေသာကိုဗဟိန္းသည္ “ ဆုထူးရြယ္” သီခ်င္းကို ဓါတ္ျပားမထြက္မီက ရႏွင့္ေနသည္။) တခါတရံ ေမရွင္၏ “ ေက်ာင္းပိတ္ရက္” သီခ်င္းကို ဆိုေလ့ရွိ၏။ ကဗ်ာကိုေတြ႔လွ်င္ လူေတြခ်စ္သလို၊ ကိုဗဟိန္းကိုလည္းေတြ႔လွ်င္ မခ်စ္ဘဲမေနႏိုင္။ သူ၏အၿပံဳးသည္ အင္မတန္ခ်စ္ဖြယ္ေကာင္းသည္။ အၿပံဳးမွာ ကဗ်ာေလးတပုဒ္ႏွင့္တူေန၏။ အဂၤလိပ္စာပါေမာကၡ ရုတ္စ္ ကပင္ ကိုဗဟိန္းအား “ ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းေသာ သူငယ္ပဲ” ဟုေျပာေၾကာင္း မွတ္တမ္းတခုရွိဖူး၏။ အကယ္၍ ကိုဗဟိန္းသည္ ႏိုင္ငံေရးသမားမျဖစ္လွ်င္ ဧကန္ စာေရးဆရာတေယာက္ျဖစ္မည္။... ဟု ထင္ၾကသည္။ သူသည္ စာေပကိုလည္း အင္မတန္ဝါသနာပါသည္။ ကားလ္မာ့က္စ္၏ ကြန္ျမဴနစ္စာေပပရိယတၱိကို သာမဟုတ္၊ အႏုစာေပစသည္ကိုလည္း ဖတ္သူျဖစ္၏။ ရုရွား စာေရးဆရာႀကီး ေဂၚကီကို သူအေတာ္ႀကိဳက္သည္။
(ေဂၚကီ၏ ဝတၳဳတိုတပုဒ္ကို “ ေလလြင့္သူ” အမည္ႏွင့္ ဗမာလိုဆီေလ်ာ္ေအာင္ဘာသာျပန္၍
လက္ေရြးစဥ္မဂၢဇင္းတြင္ ထည့္ဖူးသည္။ ပစၥည္းမဲ့အခ်င္းခ်င္း ဆင္းရဲေသာဘဝအေကြ႔၌ေတြ႔ကာ ရင္းႏွီးခင္မင္ပံုသဘာဝကိုျပထားေသာ ငတ္မြတ္ျခင္းဘြဲ႔ တပုဒ္ျဖစ္ေပသည္။) ဒဂုဏ္မဂၢဇင္းတြင္ပါေသာ သူ၏ “ ဘဝခရီး” အမည္ရွိဝတၳဳတိုကား ဝတၳဳတိုဂုဏ္ႏွင့္ ႂကြယ္ဝျပည့္စံုလွသည္။ ကုလားဗမာအထိကရုဏ္းကိုေနာက္ခံကာ ဆင္းရဲမဲြေတေသာ ပန္းခ်ီဆရာသူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္၏ ေမတၱာငတ္မြတ္ျခင္းအေၾကာင္းကို ေပါင္းစပ္ကာေရးသားထားသည္။ သည္အထဲတြင္ အရင္းရွင္စနစ္၏ စာရိတၱကိုလည္း သိမ္ေမြ႔စြာထည့္သြင္းထားေသးသည္။
ထြန္ေအး စာအုပ္ျဖန္ခ်ိေရးဌာနမွထုတ္ေဝေသာ “ ဓနရွင္ေလာက” ကား ဗမာ စာနယ္ဇင္းေလာကတြင္ ထင္ရွားသည္။ “ ဓနရွင္ေလာက” သည္ ကြန္ျမဴနစ္ဝါဒကို မ်ဳိးေစ့ခ်ေပးေသာ သစ္ေစ့ေကာင္းတေစ့ျဖစ္သည္။ ရွင္းလင္းျပတ္သား၍ လွသည္။ ဤစာအုပ္တြင္ ကိုဗဟိန္းသည္ အေရးအသား၌ ႏိုင္နင္းကၽြမ္းက်င္ေၾကာင္း ေဖာ္ႂကြားထားေပသည္။ သူသည္ စာေရးေကာင္းသူတေယာက္ ျဖစ္သည္။ အဂၤလိပ္ေျပးခါနီး သူေထာင္မက်ခင္ ခ်ားလ္စ္ဒစ္ကင္း၏ နာမည္ေက်ာ္ “ ေမွ်ာ္တလင့္လင့္” ဝတၳဳႀကီးကို “လူ႔အလို” အမည္ျဖင့္ေရးဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ တိုင္းျပည္ပ်က္ခုိက္ႏွင့္ႀကံဳသျဖင့္ စာမ်က္ႏွာ (၆၀) ေက်ာ္သာရိုက္ႏွိပ္ ၿပီးစီးရေသးသည္။
အကယ္၍ သည္ဝတၳဳသာထြက္လာလွ်င္ ဗမာစာေပေလာကတြင္ ေက်ာ္ေစာထင္ရွားဦးမည့္ ဝတၳဳေကာင္းတပုဒ္ ျဖစ္ေပမည္။ သူသည္ႏုိ္င္ငံေရးကိစၥမ်ားျဖင့္ အလုပ္႐ႈပ္ေနေလရာ တေဖာင္ရိုက္ေနစဥ္ ေနာက္တေဖာင္ဆက္စီႏိုင္ရန္ ပန္းဆိုးတန္းရွိ ထြန္းေအးစာအုပ္ျဖန္႔ခ်ိေရးဌာနအလုပ္ခန္းတြင္ထိုင္ကာ ေရးေပးေသာဝတၳဳ ျဖစ္သည္။
သူ႔မွာဝတၳဳစာေရးဆရာႀကီးတေယာက္ျဖစ္ႏိုင္ေသာလကၡဏာ အမ်ားႀကီးရွိသည္ဟု စာေရးဆရာအခ်င္းခ်င္း အကဲျဖတ္ထားသည္။ သို႔ေသာ္ ျမန္မာျပည္ကို လြတ္လပ္ခ်င္ေသာစိတ္က ျပင္းထန္လြန္းလွသျဖင့္သာ ေက်ာင္းသားဘဝကတည္းကပင္ ေထာင္က်ဆင္းရဲအနစ္နာခံကာ ႏုိင္ငံေရးသမားျဖစ္လာရျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ ကိုဗဟိန္းသည္ လူအျဖစ္ကံုလံုျပည့္စံုသူ တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ကိုဗဟိန္းကို သူ႔မိဘမ်ားက ေၾကးမံုသဖြယ္ အရိပ္ရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ေနေအာင္ခ်စ္၏။
သူရန္ကုန္တကၠသိုလ္သို႔ လာေနေသာအခါ မိဘမ်ားက သူ၏ေသတၱာကို ခ်ိပ္လံုခ်ည္၊ မႏၱေလးပိုးလံုခ်ည္၊ ပိုးအကၤ်ီမ်ားျဖင့္ က်ပ္ေနေအာင္သိပ္ေပးခဲ့၏။ (သားအေပၚမည္မွ်ခ်စ္သည္ ဆိုရေသာ္၊ ထိုအခ်ိန္က သားျဖစ္သူအေပၚ စိတ္ဆိုးေနခ်ိန္ ျဖစ္ေသာ္လည္း) ဖခင္ျဖစ္သူဦးမွင္က ရွမ္းျပည္တက္မည့္ သူ႔သားအတြက္ အခ်မ္းလံုေအာင္ဆိုၿပီး ႐ွဴးဖိနပ္ကို ကိုယ္တိုင္ေဆးသုတ္ေပးရွာ၏။ (သခင္ေအာင္ဆန္း သူ႔အိမ္သို႔ေရာက္စဥ္က) “ သူ႔ကိုက်ဳပ္တို႔က ဘယ္ေလာက္ တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ခ်စ္ခဲ့ရေပမယ့္ သူကမိဘကို ႏိုင္ငံေရးေလာက္ ခ်စ္တာမဟုတ္ဖူး”... ဟုဖြင့္ေျပာသည္။
တခါသခင္ေအာင္ဆန္း ျပန္သြားေသာအခ်ိန္၌ “ ကိုေအာင္ဆန္းနဲ႔ဗဟိန္းဟာ အတူတူဘဲ၊ သူတို႔ဟာ ႏိုင္ငံေရးကို မိဘထက္အပံုႀကီးခ်စ္တယ္” ... ဟု ေျပာျပန္ေလသည္။ မိခင္ႏွင့္အမမ်ားကလည္း သူ႔ကို “ ကိုဟိန္း... ကိုဟိန္း” ႏွင့္ ပါးစပ္ဖ်ားက မခ်။ မိဘမ်ားက သူ႔ကို ဘယ္ေလာက္ပင္ခ်စ္ခ်စ္ သူသည္ႏိုင္ငံေရးအတြက္ အတြယ္အတာမ်ားကိုစြန္႔ပယ္ကာ မိဘ၏ေအးခ်မ္းရိပ္ၿငိမ္ေသာအရပ္တြင္ မေနဘဲ၊ ၾကမ္းတမ္းခက္ထေရာ္၍ မာေက်ာလွေသာ အက်ဥ္းေထာင္နံရံေလးဘက္အတြင္း၌သာ ဆင္းရဲျခင္းဒုကၡကို ေတြ႔ႀကံဳရေလသည္။ ၁၃၀၀ ျပည့္အေရးေတာ္ပံု ၁၉၃၈ - အေထြေထြသပိတ္ အေရးေတာ္ပံု၏အမွတ္အသား သခင္ဗဟိန္း၊ ေဒါက္တာလွေရႊ။
တို႔ဗမာအစည္းအရံုးသည္ နယ္ခ်ဲ႔ဆန္က်င္ေရး၊ အမ်ဳိးသားလြတ္ေျမာက္ေရးတိုက္ပဲြ ဒီေရျမင့္ႀကီးတြင္ ရဲရဲရင့္ရင့္ေခါင္းေဆာင္ကာ ျပတ္ျပတ္သားသားဆင္ႏႊဲခဲ့သည့္ အဖြဲ႔အစည္းႀကီးျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္လည္း အစပိုင္းတြင္ ေတာ္လွန္သည့္လမ္းညႊန္သေဘာတရား ကင္းမဲ့ခဲ့ရံုမက၊ ေတာ္လွန္သည့္သေဘာတရားျဖင့္ဖြဲ႔စည္းထားသည့္အဖဲြ႔အစည္းလည္း မဟုတ္ေလရာ ထိုအခ်ိန္က ဆင္ႏႊဲခဲ့ၾကသည့္တိုက္ပြဲမ်ားသည္ "ေနာက္ဆံုးေအာင္ပဲြ"မရရွိၾကဘဲျဖစ္ေနၾကသည္။ ဤအရင္းခံအေၾကာင္းသည္ ၁၃၀၀ ျပည့္အေရးေတာ္ပံုတြင္လည္း ထင္ဟပ္ေနခဲ့၏။
ထိုစဥ္က ျဖစ္ေနသည္မွာ အျခားကိုလိုနီႏိုင္ငံမ်ားခံစားေနရသည့္နည္းတူ ျဖစ္သည္။ ၿဗိတိသွ်နယ္ခ်ဲ႔ကုမၸဏီမ်ားက အက်ဳိးအျမတ္မွန္သမွ် သိမ္းႀကံဳးယူ၊ ဌာေနအလုပ္သမားမ်ားက ငတ္တလွည့္ ျပတ္တလွည့္ မဝေရစာ စားေနရေသာကာလ၊ ထိုကာလသည္ အခ်ိန္အားျဖင့္လည္း ၾကာေညာင္းခဲ့ေလၿပီ။ ဤဘဝမွလြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ အလုပ္သမားမ်ားက ၁၉၃၈ခု၊ ဇန္နဝါရီလ(၈) ရက္ေန႔ (ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၃၀၀ ျပည့္) တြင္ “ ေရနံေျမသပိတ္” ႀကီးျဖင့္ အံုႂကြဆႏၵျပၾကသည္။ တျပည္လံုးမွ အလုပ္သမား၊ လယ္သမား၊ ေက်ာင္းသား၊ ရဟန္းရွင္လူမ်ားက တခဲနက္ ေထာက္ခံခဲ့ၾကသည္။ စိတ္ဓာတ္အရ၊ ႏိုင္ငံေရးအရ၊ ရုပ္ဝတၳဳပစၥည္းအရ အဖက္ဖက္မွအားေပးခဲ့ၾကသည္။ ႏိုဝင္ဘာ (၃၀) ရက္ေန႔တြင္ ေခ်ာက္ေရနံေျမမွစတင္၍ အလုပ္သမား ၂၀၀၀ ခန္႔က ရန္ကုန္ၿမိဳ့အထိ ဆႏၵျပခ်ီတက္လာရာ ေရနံေခ်ာင္း၊ ေညာင္ေျခေထာက္၊ ေနာက္ မေကြးသို႔ ဆဌမေန႔တြင္ ေရာက္ၾကသည္။
မေကြးတြင္ သပိတ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို နယ္ခ်ဲ႔အလိုေတာ္ရိအစိုးရက ဖမ္းဆီးလိုက္ၾက၏။ မ်က္ႏွာျဖဴအေရးပိုင္ကလည္း မေကြးၿမိဳ့အတြင္း ပုဒ္မ (၁၄၄) ကို ထုတ္ျပန္လိုက္ျပန္သည္။ ဤလုိႏွင့္ မေကြးတြင္ ရက္ ၂၀ ေလာက္ေသာင္တင္ေနၾက၏။ တဖက္တြင္ၿခိမ္းေျခာက္ တဖက္ကေခ်ာ့ျမဴျခင္းလည္း
ခံေနရ၏။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ရိကၡာျပႆနာတက္လာခဲ့၏။ ထို႔ေၾကာင့္ တဝက္ေလာက္က ေရနံေျမသို႔ ျပန္ၾကရ၏။ ေခါင္းေဆာင္မ်ားလႊတ္ေပးေရးအတြက္ က်န္အလုပ္သမားမ်ားက အစာငတ္ခံဆႏၵျပၾကသည္။သို႔ေသာ္ အစာငတ္ခံျခင္းထက္ ပုဒ္မ (၁၄၄) ကိုတြန္းလွန္ကာအာဏာဖီဆန္ျခင္းက ပိုထိေရာက္မည္ဟု တို႔ဗမာအစည္းအရံုးကယူဆ၏။
ဒီဇင္ဘာ (၁၁) ရက္ ညပိုင္းတြင္ ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာေက်ာင္းသားသမဂၢ ဥကၠ႒ကိုဗဟိန္း၊ အတြင္းေရးမွဴး ကိုဗေဆြႏွင့္ အျခားေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ႏွစ္ဦးေရာက္လာကာ ေရနံသပိတ္တပ္ႀကီးအား ပုဒ္မ (၁၄၄) ဖီဆန္၍ တရားေဟာေျပာၾကေလသည္။ ကိုဗဟိန္း၏ ေက်ာ္ၾကားလွေသာ “ ျမင္းခြာတခ်က္ေပါက္လွ်င္ မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္ေစရမည္” မိန္႔ခြန္းသည္ ဤေနရာတြင္ ေျပာၾကားျခင္းျဖစ္သည္။
အသက္ေသေသာ အရိုးေၾကေၾက ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္အေရာက္ မမွိတ္မသုန္ခ်ီတက္ၾကရန္လည္း လႈံ႔ေဆာ္ခဲ့အၿပီး ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ (၄) ဦးစလံုး အဖမ္းခံလိုက္ရ၏။ သို႔ေသာ္ လမ္းညႊန္ခ်က္ရလိုက္ၿပီျဖစ္ေသာ အလုပ္သမားတပ္ႀကီးက ေနာက္တရက္ နံနက္ (၆) နာရီတြင္ နံပါတ္တုတ္ကိုင္ ပုလိပ္တပ္၊ လံွစြပ္တပ္၊ ေသနတ္ကိုင္တပ္၊ ျမင္းစီးတပ္မ်ားအတြင္းသို႔ ထိုးဝင္ၿဖိဳခြဲ၍ ခ်ီတက္ၾကေတာ့သည္။ ၿမိဳ့သူၿမိဳ့သားမ်ားက ဝိုင္းဝန္းအားေပးၾကသည္။ က်ဆံုးသူ၊ ဒဏ္ရာရသူ၊ ဆြဲခ်ဳပ္အဖမ္းခံလိုက္ရသူအမ်ားအျပားရွိေသာ္လည္း ေနာက္မတြန္႔ၾကေတာ့ေပ။
ရိုက္ႏွက္ေသာ နံပါတ္တုတ္ကိုင္ပုလိပ္မ်ား၊ ၿမိဳ့သူၿမိဳ့သားမ်ားႏွင့္အလုပ္သမားမ်ား အေရာေရာအေႏွာေႏွာျဖစ္ကုန္၍ လွံစြပ္ေသနတ္မ်ား သံုးမရျဖစ္ကုန္ေတာ့သည္။ ျမင္းစီးပုလိပ္မ်ားက ဝင္၍ရိုက္ျပန္သည့္အဆံုး မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္ေနေသာ ၿမိဳ့သူၿမိဳ့သားမ်ားက ျငာသံေပးကာ ရရာလက္နက္ႏွင့္ ဝင္ၿပီးခုခံၾကေသာေၾကာင့္ တပ္လန္ကုန္ၾကျပန္သည္။ ထိုသို႔ျဖစ္ေနစဥ္ ခ်ိတ္ဆက္လုပ္ထားသည့္အတိုင္း ကိုဗဟိန္းက ေထာင္အမိုးေပၚတက္၍ ေထာင္သားမ်ားအားလံႈ႔ေဆာ္တရားေဟာျပန္ေတာ့ရာ ေထာင္တြင္းတြင္လည္း ရုတ္ရုတ္သဲသဲ ျဖစ္ကုန္ေတာ့သည္။ ေထာင္ထၿပီအထင္ႏွင့္ ပုလိပ္မ်ား ေထာင္ဘက္သို႔ အကူအညီေပးရန္ေျပးၾကစဥ္ သပိတ္တပ္ႀကီးက မေကြးၿမိဳ့အျပင္သို႔အေရာက္ေဖာက္၍ ေအာင္ျမင္စြာထြက္ႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။ က်န္ လမ္းခရီးကား ေခ်ာေမာေျပျပစ္၍သြားေတာ့သည္။ လမ္းခရီးမွ လယ္သမားမ်ားလည္း ပူးေပါင္းခ်ီတက္လာၾကရာ လယ္သမားႏွစ္ေသာင္းေက်ာ္အထိ ပါဝင္ခဲ့သည္။ အလုပ္သမား အေရးအခင္းသက္သက္တိုက္ပြဲသဏၭာန္မဟုတ္ေတာ့ဘဲ အမ်ဳိးသားေရးလကၡဏာ ေဆာင္ေနေခ်ၿပီ။
တျပည္လံုးရိွေက်ာင္းသားမ်ား ပိုမိုဆူပြက္လာၾကသည္။ ရန္ကုန္ရွိအတြင္းဝန္ရံုးကို ေက်ာင္းသားမ်ား ဝိုင္းဝန္းဆႏၵျပရာ ၿဗိတိသွ်တို႔၏ျမင္းစီးပုလိပ္မ်ားလက္္ခ်က္ျဖင့္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ က်ဆံုးခဲ့ရ၏။ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ (၂၀၀) ဒဏ္ရာရၾက၏။ မႏၱေလးတြင္ ၁၃၀၀ ျပည့္ အေရးေတာ္ပံုႏွစ္ပတ္လည္အျဖစ္ ၁၉၃၉ခု၊ ေဖေဖာ္ဝါရီ(၁၀)ရက္ေန႔၌ ရဟန္း ရွင္လူ (၂) သိန္းေက်ာ္ ဆႏၵျပၾက၏။ ထိုဆႏၵျပပြဲကို အုပ္စိုးသူမ်ားပစ္ခတ္ၿဖိဳခဲြ၍ ရဟန္းေတာ္ (၇) ပါး၊ (၁၂) ႏွစ္အရြယ္ ေက်ာင္းသားေလးအပါအဝင္ ျပည္သူ (၁၇) ဦး က်ဆံုးခဲ့ျပန္သည္။
အက်ဳိးဆက္အားျဖင့္ ေဒါက္တာဗေမာ္အမွဴးျပဳေသာ ညႊန္႔ေပါင္းအစိုးရ ျပဳတ္က်သြား၏။ ဦးပုအစိုးရ တက္လာသည္။ သို႔ေသာ္ အလုပ္သမား၊ လယ္သမားႏွင့္ ျပည္သူအသိန္းအသန္း၏ ဘဝကား ထူးျခား မလာခဲ့ေပ။ တို႔ဗမာအစည္းအရံုးသည္လည္း ကဲြသြားခဲ့၏။ တိုးတက္ေသာ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းဂိုဏ္းႏွင့္ သခင္ထြန္းအုပ္-သခင္ဗစိန္ဂိုဏ္း ဟူ၍ ကဲြ၏။
အျခား ေအာင္ပဲြမခံလိုက္ရေသာကိစၥမ်ားနည္းတူ ၁၃၀၀ ျပည့္အေရးေတာ္ပံု ေအာင္ပြဲမရျခင္းက - "ေနာက္ဆံုးေအာင္ပြဲ"ခံရန္ မွန္ကန္ေသာပါတီတရပ္၏ေခါင္းေဆာင္မႈလိုအပ္သည္-ဟူေသာအျမင္ကို ေရွ႕တန္းေရာက္ နယ္ခ်ဲ႕႔ဆန္႔က်င္ေရးသမားမ်ားအား ေပးအပ္လိုက္၏။
ေရွးမဆြကပင္ နယ္ခ်ဲ႔ထမ္းပိုးေအာက္မွ ရုန္းထြက္ႏိုင္ရန္အတြက္ မ်ဳိးခ်စ္ျပည္ခ်စ္ပုဂၢိဳလ္မ်ားအေနႏွင့္ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ၾကပါ၏။ အႏုနည္း အၾကမ္းနည္း၊ နည္းမ်ဳိးစံုျဖင့္ လြတ္လမ္းကိုရွာေဖြၾက၏။ စူးစမ္းၾက၏။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ေတာ္လွန္ေသာပညာတက္လူငယ္မ်ားက ေတာ္လွန္ေရးသေဘာတရားမ်ားကို အငမ္းမရရွာေဖြၾကရာမွ သူတို႔သည္ မာ့က္စ္ ဝါဒ၊ လီနင္ဝါဒကို ရွာေဖြေတြ႔ရွိသြားၾကျခင္းျဖစ္သည္။ မာ့က္စ္၊ လီနင္ဝါဒ ကို ၁၉၃၇ ခုႏွစ္၊ တို႔ဗမာအစည္းအရံုး ျမင္းၿခံညီလာခံတြင္ ဥကၠ႒သခင္ေလးေမာင္က ထည့္သြင္းေဟာၾကားခဲ့၏။ ၁၉၃၉ခုႏွစ္၊ ေမာ္လၿမိဳင္ညီလာခံတြင္ “နယ္ခ်ဲ႔ဆန္႔က်င္ေရး၊ အမ်ဳိးသားလြတ္ေျမာက္ေရးႏွင့္ ဆုိရွယ္လစ္ဘံုႏိုင္ငံထူေထာင္ေရးလမ္းစဥ္” ကိုပင္ ခ်မွတ္ႏိုင္ခဲ့သည္။
ဤသို႔ခ်မွတ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္ ထိုစဥ္က တျပည္လံုးတြင္ လက္ဝဲစာေပေလ့လာေရးမ်ား အပ်ံ႕အႏွံ႔ ေပၚေပါက္ေန၏။ ရန္ကုန္တြင္ နဂါးနီစာအုပ္တိုက္၊ နယ္မ်ားတြင္ ေရာင္နီစာဖတ္အသင္း၊ လက္ဝဲစာဖတ္အသင္း ... စသည္ျဖင့္ အႏွံ႔အျပားျဖစ္ေန၏။ မာ့က္စ္ဝါဒ ေလ့လာေရးအဖဲြ႔မ်ား ... ရန္ကုန္၊ ပဲခူး၊ ေတာင္ငူ၊ ပ်ဥ္းမနား၊ မႏၱေလး၊ စစ္ကိုင္း ၊ ျမင္းၿခံ၊ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚ၊ ထားဝယ္၊ ၿမိတ္ႏွင့္ အျခားခရိုင္မ်ားတြင္ ဖဲြ႔စည္းၿပီးျဖစ္ေနၾကေလၿပီ။ ဤသို႔ျဖင့္ မာ့က္စ္ဝါဒ၊ လီနင္ဝါဒသည္ ဗမာျပည္ႏုိင္ငံေရးသမိုင္းသစ္ကိုဖန္တီးလိုက္ေလရာ ၁၉၃၉ ခုႏွစ္တြင္ ဤေလ့လာေရးအစုမ်ားကိုစုစည္း၍ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ေပၚထြက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္ေပသည္။ ပါတီစတင္တည္ေထာင္သူမ်ားတြင္ ကိုဗဟိန္းသည္ ေက်ာင္းသားစည္းရံုးေရးအတြက္တာဝန္ယူၿပီး ပါတီ၏အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးမွာ သခင္ေအာင္ဆန္း ျဖစ္သည္။
သခင္ေအာင္ဆန္းကား ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကို တည္ေထာင္သူတစ္ဦးလည္းျဖစ္၊ ပါတီ၏ပထမဆံုးေသာ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးတာဝန္ကိုယူခဲ့ရသူလည္း ျဖစ္သည္။ ၄င္းအျပင္ သူ႔ကို ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ပထမဆံုးလက္နက္ကိုင္ေခတ္မီ အမ်ဳိးသားတပ္မေတာ္ကို ထူေထာင္သူတစ္ဦးအျဖစ္လည္း အသိအမွတ္ ျပဳဖို႔လည္းလိုေပသည္။
ကိုဗဟိန္းသည္ ၁၉၃၈ ခုႏွစ္၊ သူ ေက်ာင္းသားဥကၠ႒ျဖစ္စဥ္ကပင္ ဗကသ ေႂကြးေၾကာ္သံ “ မ်ဳိးညႊန္႔မဂၢဇင္း” အယ္ဒီတာခ်ဳပ္လုပ္၍ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ႏိုင္ငံေရးပညာ ေပးခဲ့သူျဖစ္၏။ ယခုပါတီ၏ ေက်ာင္းသားစည္းရံုးေရးတာဝန္ခံျဖစ္လာေသာအခါ တဆင့္တိုး၍လုပ္ခဲ့၏။ ဗကသညီလာခံ တက္ရန္ေရာက္ရွိလာေသာ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္မွေက်ာင္းသားမ်ားကို မာ့က္စ္ဝါဒ သင္တန္းမ်ားေပးခဲ့၏။ ပါတီေခါင္းေဆာင္မ်ားျဖစ္ၾကေသာ ကိုဗဟိန္းႏွင့္ ရဲေဘာ္ဂိုရွယ္တို႔က “ ဓနရွင္ခရီးစဥ္သေဘာတရား” ႏွင့္
“မာ့က္စ္ေဘာဂေဗဒ” ... တို႔ကိုပို႔ခ်ခဲ့၏။
၂၊ ၃၊ ၁၉၉၄
ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၊ ဗဟုိပညာေရးႏွင့္ ၀ါဒျဖန္႔ခ်ိေရးဌာနမွ ထုတ္ေ၀သည္။
No comments:
Post a Comment