သခင္စိတ္ဓါတ္ သခင္အက်င့္(၄)

ငါသာလွ်င္ ငါ၏အရွင္သခင္

သခင္သိန္းေမာင္ ျပန္ၾကားေရးမွဴးအျဖစ္ တို႔ဗမာအစည္းအရံုးမွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္စဥ္ ၁၂၉၈အတြင္း "ကိုယ့္မင္းကိုယ့္ခ်င္းတည္ေထာင္မႈ စာစဥ္အမွတ္(၁) တို႔ဗမာဋီကာ" ကိုထုတ္ေ၀ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီစာစုမွာ- “ကမၻာဦးလူတို႔သည္ ကို္ယ္စီကုိယ္ငွ အရွင္သခင္မ်ားျဖစ္ၾက၏။ လူခပ္သိ္မ္းတို႔မွာ အာဏာရွင္သာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေလာကႀကီးတခုလံုးသည္ ေလာကနိဗၺာန္ႀကီးပင္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ျခင္းမရွိ" ရယ္လို႔ပါပါတယ္။ လူတိုင္းက ကိုယ့္ႀကမၼာအတြက္ ကိုယ္လုပ္ပိုင္ခြင့္ရွိၾကတာမို႔ အာဏာရွင္လို႔ သံုးႏႈန္းတာပါ။ ေႏွာင္းေခတ္မွာေတာ့ အာဏာရွင္ဆိုတဲ့အသံုးအႏႈန္းက သူမ်ားေတြဘ၀ကို မိမိိအလိုက်ျဖစ္ေအာင္ ျပ႒ာန္းလုပ္လာတဲ့သူကို ရည္ညြန္းတာျဖစ္တယ္မဟုတ္လား။

သခင္စိတ္ဓါတ္ဆိုတာ မိမ္ိၾကမၼာကိုမိမိ ဖန္းတီးတဲ့စိတ္ဓါတ္မ်ိဳးပါ။ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းရဲ႕ သခင္ဋီကာစာအုပ္(စာေပေလာကထုတ္) အဖြင့္ကို 'အႏိုင္မခံ' ဆိုတဲ့ကဗ်ာနဲ႔ စဖြင့္ခဲ့တာပဲ။ ဒီကဗ်ာက သခင္ေအာင္ဆန္းႏွစ္သက္တဲ့ ကဗ်ာလို႔ေျပာၾကပါတယ္။ "ငါ၏ဦးေခါင္းတို႔သည္ ေသြးသံတို႔ျဖင့္ ရဲရဲနီ၏။ ညြတ္ကားမညႊတ္" ဆိုတဲ့ ကဗ်ာေပါ့။ ကဗ်ာကို ' ငါသာလွ်င္ ငါ့ကံ၏ အရွင္သခင္ျဖစ္၍ ငါသာလွ်င္ ငါ့စိတ္၏ အႀကီးအကဲ ျဖစ္ေလသည္ ' လို႔အဆံုးသတ္ထားတာပါ။ သခင္စိတ္ဓါတ္ဆိုတာ ငါသာလွ်င္ ငါ၏အရွင္သခင္ျဖစ္ခြင့္ကို အသိအမွတ္ျပဳပါတယ္။ အသိအမွတ္ျပဳရံုမက က်င့္လည္း က်င့္သံုးၾကပါတယ္။

သခင္စိတ္ဓါတ္ဟာ ဗုဒၶတရားေတာ္နဲ႔ ကိုက္ညီတယ္

ဗုဒၶဘာသာရဲ႕ အတြင္းသေဘာဟာ ဆုေတာင္းျခင္းမဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္တန္ခိုးရွင္ကမွ ကယ္တင္ႏိုင္တယ္လို႔ ယံုၾကည္တဲ့ဘာသာမဟုတ္ပါဘူး။ ေကာင္းေသာအမႈ(ကုသိုလ္) ျပဳရင္ ေကာင္းေသာအက်ိဳးရမယ္။ မေကာင္းေသာအမႈ (အကုသိုလ္) ကိုျပဳရင္ မေကာင္းေသာ အက်ိဳးရမယ္လို႔ ယံုၾကည္ပါတယ္။ ကိုယ့္သားသမီးကုသိုလ္ရေအာင္ဆိုၿပီး မိဘက၀င္လုပ္ေပးလို႔ရတယ္လို႔ ယံုၾကည္တာမဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္ဟုတ္ရင္ ကိုယ္စံ၊ ကိုယ္မဟုတ္ရင္ ကိုယ္ခံဆိုတဲ့ ယံုၾကည္မႈပါ။ အဲဒါ ဘာနဲ႔မွ ကယ္တင္လို႔မရပါဘူး။

သခင္စိတ္ဓါတ္ဆိုတာ ကုိယ့္လုပ္ရမယ့္အမႈကို တျခားသူက၀င္စြက္ဖက္လုပ္ခြင့္ေပးတဲ့ စိတ္ဓါတ္မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီလို သူမ်ားစည္းကို ကိုယ္ကက်ဴးၿပီး ၀င္စြက္ဖက္ျခင္းဟာလည္း ဗုဒၶရဲ႕အေျခခံအယူအဆနဲ႔ မကိုက္ညီေပဘူး။

ပညာရွင္နဲ႔ ပညာရွင္ကိုေလးစား

ခရစ္သကၠရာဇ္ ၁၉၃၂ (ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၂၉၄ ခုႏွစ္၊ ျပာသိုလျပည့္ေက်ာ္ ၁၁ ရက္ေန႔) မွာ တို႔ဗမာသတင္းစဥ္မွတ္တမ္းကို စထုတ္ပါတယ္။ မ်က္ႏွာဖံုးပံုက ေရာင္ေနာက္တြဲထံုးၿပီး ထိုးကြင္းမင္ေၾကာင္နဲ႔ ခါးေတာင္းေျမာင္ေအာင္က်ိဳက္ထားတဲ့ ေယက္်ားႀကီးက မီးရွဴးတိုင္ကို ထမ္းၿပီး ေရွ႕ကိုခ်ီတက္ေနတဲ့ပံုပါ။ အက်ိဳးအပ်က္ ၿမိဳးရိုးျပသာဒ္ေတြကို ေက်ာခိုင္းလို႔ စက္ရံုေတြ၊ ေရနံတြင္းေတြ၊ ေလယဥ္ပ်ံေတြရွိရာကို ခ်ီတက္လို႔။ သက္ဦးဆံပိုင္ အာဏာပိုင္စံနစ္နဲ႔ ေခတ္ေနာက္က်မႈေတြကို စြန္႔ၿပီး အနာဂတ္စက္မႈႏိုင္ငံကို သြားေနတဲ့သေဘာေပေပါ့။ မီးရွဴးတိုင္ရဲ႕သေဘာက ျမန္မာျပည္သူျပည္သားေတြကို အသိဥာဏ္အလင္းေရာင္ ေပးမယ့္သေဘာလို႔ဆိုပါတယ္။

သခင္စိတ္ဓါတ္ဆိုတာ အေဟာင္းအျမင္းေတြကိုစြန္႔ စက္မႈႏိုင္ငံဆီသို႔ ခ်ီတက္ရာမွာ အသိဥာဏ္ပညာကိုေလးစားတဲ့ စိ္တ္ဓါတ္ပါပဲ။ အသိဥာဏ္ပညာမပါပဲ ႏိုင္ငံသစ္ဆီသြားလို႔မရဘူးဆိုတာ အဲဒီမ်က္ႏွာဖံုးပံုက ျပေနပါတယ္။ သခင္စိတ္ဓါတ္မွန္ရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ပညာနဲ႔ ပညာရွင္ေတြကို အထင္မေသးရဘူး။ သူတို႔ရဲ႕အလင္းေရာင္ကို ပခံုးေပၚမွာ ထမ္းတင္ထားခ်င္တဲ့စိတ္ဓါတ္ပါ။ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးလို လိုမွခလုတ္တြန္းထားတဲ့ စိ္တ္ဓါတ္မ်ိဳးမဟုတ္ေပဘူး။ ပခံုးထမ္းထားႏိုင္တဲ့ စိတ္ဓါတ္မ်ိဳးပါ။

တို႔ဗမာအစည္းအရံုးက ပထမဦးဆံုးထုတ္တဲ့ ႏိုင္ငံျပဳစာစုရဲ႕ မ်က္ႏွာဖံုးမွာ -
ဗမာျပည္သည္ - တို႔ျပည္
ဗမာစာသည္ - တို႔စာ
ဗမာစကားသည္ - တို႔စကား
ဗမာျပည္ကို - ခ်စ္ပါ
ဗမာစာကို - ခ်ီးျမွင့္ပါ
ဗမာစကားကို - ေလးစားပါ လို႔ေဖာ္ျပထားပါတယ္။

အဲသည့္ ေၾကြးေၾကာ္သံေတြထဲက ဗမာစာသည္ - တို႔စာ ဆိုတဲ့ ေၾကြးေၾကာ္သံကို ရွင္းရာမွာ မ်ိဳးခ်စ္စိ္တ္ဓါတ္လိႈ႔ေဆာ္ဖို႔ ေၾကြးေၾကာ္ရံုမွ်ပဲလို႔ ထင္ေနၾကသူေတြကမ်ားေနပါတယ္။ ဒီေၾကြးေၾကာ္သံေတြကို သခင္ဘေသာင္းေျပာခဲ့ရာမွာ အဲဒီမ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဓါတ္ရွိေရးေလာက္ မဟုတ္ပါဘူး။ ' ေလာကဓါတ္ပညာရပ္အားလံုး ဗမာစာနဲ႔ရွိေရး ' ဆိုတဲ့ အေျမာ္အျမင္ရွိတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္လည္း ပါပါတယ္။

သခင္ႀကီးေတြေမးၾကည့္ေတာ့ သခင္ေခါင္းေဆာင္ေတြက ပညာကိုသိပ္ရွာၾကတာလို႔ ေျပာျပပါတယ္။ တို႔ဗမာအစည္းအရံုး႒ာနခ်ဳပ္မွာ အစည္းအေ၀းထိုင္ၾကတဲ့ စားပြဲႀကီးတလံုးရွိတယ္လို႔ ၀ါးခယ္မသခင္သိန္းေဖက မွတ္မွတ္ရရ ျပန္ေျပာပါတယ္။ အဲဒီစားပြဲႀကီးေအာက္မွာ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး သခင္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ စာအုပ္ပံုရွိပါတယ္။ သခင္ေအာင္ဆန္းဟာ အားရင္ အဲဒီစာအုပ္ပံုၾကားမွာ စာအုပ္ေတြေခါင္းခုၿပီး မ်က္ႏွာနဲ႔စာအုပ္မခြာေတာ့ဘူးတဲ့။ ' သူ႔ဆီသြားရင္ စားပြဲေအာက္ စာအုပ္ပံုထဲက ထြက္လာတတ္တယ္ ' လို႔မွတ္မွတ္ရရ ျပန္ေျပာပါတယ္။

သခင္ေအာင္ဆန္းမွမဟုတ္ပါဘူး။ က်န္သခင္ေခါင္းေဆာင္ေတြလည္း စာသိပ္ဖတ္ၾကတာပါ။ ' သူတို႔က တို႔တုိင္းျပည္ေကာင္းေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ အၿမဲစဥ္းစားေနတဲ့လူေတြ ' လို႔နယ္သခင္ေခါင္းေဆာင္ေဟာင္းတေယာက္က ေျပာပါတယ္။ "စာမဖတ္၊ အေျမာ္အျမင္မရွိဘဲနဲ႔ 'သခင္ကြ' ေအာ္ေနရံုနဲ႔ ဘယ္ႏွယ့္သခင္ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလဲ။ ျဖစ္ရင္လည္း ဇက္က်ိဳးေနတဲ့ သခင္ျဖစ္မွာေပါ့ေလ" တဲ့။

ဒါေၾကာင့္ သခင္စိတ္ဓါတ္ သခင္အက်င့္ဆိုတာ ပညာနဲ႔ ပညာရွင္ကို ပခံုးထမ္းထားႏိုင္တဲ့ စိတ္ဓါတ္လို႔ ပံုမွာထည့္ သရုပ္ေဖာ္ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။

လံုး၀လြတ္လပ္လိုတဲ့စိတ္ဓါတ္
စီးပြားပ်က္ကပ္၊ ဆရာစံေတာင္သူလယ္သမားအေရးေတာ္ပံုရယ္နဲ႔ ႏိုင္ငံေရးအက်ပ္အတည္းႀကံဳလာတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္သူမာစတာေတြဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံကို အုပ္ခ်ဳပ္ေရးတိုးတက္ေပးဖို႔ဆိုၿပီး ဆာဂၽြန္တိုင္မြန္ ဥကၠ႒အျဖစ္ ေဆာင္ရြက္တဲ့ ေကာ္မရွင္တရပ္ကို ၁၉၂၉ ဇန္န၀ါရီလထဲမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ေစလႊတ္ပါတယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအရ ျမန္မာနဲ႔အိႏၵိယ ဆက္တြဲထားမလား၊ ခြဲထားမလား တင္ျပဖို႔ပါ။ ဒီေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံေရးသမားႀကီးေတြထဲမွာ ခြဲေရးလား၊ တြဲေရးလား အျငင္းပြားၾကပါေလေရာ။ ၁၉၃၃ ႏို၀ဘၤာလထဲမွာ ခြဲေရး၊ တြဲေရး ျပည္သူ႔ဆႏၵခံယူမယ္ဆိုေတာ့ ခြဲမလား တြဲမလား က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ျငင္းခံုၾကျပန္ပါတယ္။ ဒီျပသနာနဲ႔ပက္သက္ၿပီး ခြဲေရးဘက္က ဦးဘေဖ၊ ဦးထြန္း၀င္း(ေမာ္လၿမိဳင္)၊ ဦးစိုးညြန္႔(၀တ္လံု)တို႔ ေျပာၾကၿပီး၊ တြဲေရးဘက္က ေဒါက္တာဘေမာ္၊ ဦးေက်ာ္ျမင့္(၀တ္လံု)နဲ႔ ရမ္းၿဗဲဦးေမာင္ေမာင္တို႔ ေျပာၾကပါတယ္။ ေျပာၿပီးၾကေတာ့ သခင္ဘေသာင္းက သဘာပတိဆီ ခြင့္ေတာင္း၀င္ေဆြးေႏြးပါတယ္။

“ခြဲေရးျဖစ္ေစ၊ တြဲေရးျဖစ္ေစ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕သမား လက္ေအာက္ခံခ်ည္းပါပဲ။ ကၽြန္နဲ႔ဒါသ စကားလံုးျခားနားေသာ္လည္း တမ်ိဳးတည္းျဖစ္ေနသလို ကၽြန္ဟာကၽြန္ပဲျဖစ္တယ္။ ဒီခြဲေရးတြဲေရးျပသနာရဲ႕ အဓိပၸါယ္က အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕အစိုးရက သူတို႔ရဲ႕ ဘယ္ဘက္ဖိနပ္ေအာက္မွာေနမလား၊ ညာဘက္ဖိနပ္ေအာက္မွာ ေနမလားလို႔ ေမးတဲ့သေဘာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္တို႔သခင္ေတြသေဘာကိုေျပာရရင္ အင္း၀ေခတ္က နာမည္ေက်ာ္သူခိုးႀကီးငတက္ျပား ဖမ္းမိေတာ့ သတိုးမင္းဖ်ားဘုရင္က 'ေမာင္မင္းကို အခုသတ္မယ္။ သံလ်က္နဲ႔ခုတ္သတ္တာ ႀကိဳက္သလား၊ လွံနဲ႔ထိုးသတ္တာႀကိဳက္သလား' လို႔ေမးေတာ့ ငတက္ျပားက 'ငါ့အႀကိဳက္ေျပာရရင္ သံလ်က္ေရာ လွံပါ ဘယ္ဟာမွမႀကိဳက္၊ အသင္မင္းႀကီးရဲ႕ မိဖုရားေခါင္ႀကီး ေစာဥမၼာကိုသာႀကိဳက္တယ္' လို႔ေျပာခဲ့သလို ခြဲေရးလည္းမႀကိဳက္ တြဲေရးလည္းမႀကိဳက္ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕ သမားလက္ေအာက္က လံုး၀လြတ္လပ္ေရးသာ ႀကိဳက္ပါတယ္။"

သခင္ဘေသာင္းဒီလိုေျပာေတ့ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ လက္ခုပ္သံက တေျဖာင္းေျဖာင္းေပါ့။ သခင္ေတြရဲ႕စိတ္ဓါတ္နဲ႔ ေရွးကႏိုင္ငံေရးသမားႀကီးေတြရဲ႕ စိတ္ဓါတ္ကြာျခားတာ ဒါပါပဲ။

သခင္ေတြနဲ႔ ေရွးႏိုင္ငံေရးသမားႀကီးေတြ ကြာျခားခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ရွိပါတယ္။
(၁) လံုး၀လြတ္လပ္ေရးမွာကြာျခားတယ္
(၂) လံု၀လြတ္လပ္ေရးမွာတူဦး သက္ဦးဆံပိုင္ပေဒသရာဇ္ အာဏာရွင္စနစ္ကို ျပန္သြားခ်င္တာနဲ႔ လူထုေရြးတဲ့ အစိုးရထူေထာင္ခ်င္တာ ကြာပါတယ္။

သခင္စိတ္ဓါတ္ဆိုတာ ဒါသအေခၚခံရရံုနဲ႔ ကၽြန္အေခၚမခံရေပဘူးရယ္လို႔ ေျဖသိမ့္ႏိုင္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္ဘက္ထက္ ညာဘက္ကေေတာ္ေသးရဲ႕ဆိုၿပီး ညာဖိနပ္ေအာက္ေျပး၀င္တဲ့ စိတ္ဓါတ္မဟုတ္ေပဘူး။ တို႔ဗမာသတင္းစဥ္မွတ္တမ္း အတြဲ၂ အမွတ္၄ စာေစာင္မွာ သံုႏႈန္းခဲ့သလိုပါပဲ၊ သခင္စိတ္ဆိုတာ ႏွစ္ခ်က္ေထာင္းမို႔ သံုးခ်က္ေထာက္ထက္ ပိုေကာင္းတယ္ဆိုၿပီး လူထုကို မစည္းရံုးေပဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ခြဲေရး တြဲေရး ကို ပရိယာယ္အျဖစ္ေလာက္သာသံုး၍ လံုး၀လြတ္လပ္ေရး ရရာရေၾကာင္းကိုသာ ရွာႀကံအပ္၊ လုပ္ႀကံအပ္ေပသည္ လို႔ေရးခဲ့တာပါ။ သခင္စိတ္ဓါတ္ဆိုတာ လံုး၀လြတ္ေျမာက္ေရးစိတ္ျဖစ္တယ္။ ကၽြန္စိတ္ဆိုတာ ႏွစ္ခ်က္ေထာင္း ပိုေကာင္းေသးရဲ႕ စိတ္ဓါတ္ျဖစ္တယ္။ ညာဖိနပ္ ဘယ္ဖိနပ္ေရြးတဲ့ စိတ္ဓါတ္ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီတို႔ဗမာသတင္းစဥ္ နိဂံုးမွာပဲ သခင္ဘေသာင္းက "ကၽြန္ျဖစ္ဖို႔ႏွင့္ ဒါသျဖစ္ဖို႔အတြက္ အခ်ည္းအႏွီး ျငင္းခံုေျပာဆိုေနသည့္အေရးတြင္ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ၀င္ေရာက္ပါ၀င္ဖို႔ မဟုတ္။ ယခုအခါ 'ကၽြန္တြင္း' သို႔က်ေရာက္လ်က္ရွိၾကေသာ တို႔ဗမာ ေသြးခ်င္းသားခ်င္းအားလံုးကို လြတ္လပ္ရာ လြတ္လပ္ေၾကာင္း နည္းလမ္းၫႊန္ဖို႔ျဖစ္သျဖင့္ လူဇာတ္၀င္ဖို႔ ေတာင့္တေကာင္း ရည္မွန္းေကာင္းေသာ လံုး၀လြတ္လပ္ျခင္းကို ေတာင့္တၾက၊ ရည္မွန္းၾကသူတိုင္း ဉာဏသမၸယုတ္ ဉာဏ္ႏွင့္ယွဥ္၍ ဖတ္ရႈၾကရာသတည္း" လို႔ေရးခဲ့တာပါ။

ဒီစာသားေတြထဲမွာ 'လူဇာတ္၀င္တယ္ ဆိုတဲ့စလံုးေလးဟာ ေတာ္ေတာ္သတိျပဳစရာေကာင္းတဲ့ စာလံုးပါ။ သခင္စိတ္ဆိုတာ လူဇာတ္၀င္ဖို႔ ေတာင့္တရေကာင္းမွန္၊ ရည္မွန္းရေကာင္းမွန္းသိတယ္။ လူဇာတ္၀င္ဖို႔ဆိုတာ လံုး၀လြတ္လပ္မွျဖစ္တယ္ဆိုတာ သခင္စိတ္ဓါတ္မွန္ရင္ အသိအမွတ္ျပဳၾကတာကိုး။ အဂၤလိပ္၊ ဂ်ပန္၊ မာစတာစိတ္ဓါတ္ရွိသူေတြကသာ တမ်ိဳးသားလံုး ကၽြန္ျပဳထားခ်င္ၾကတာဆိုေတာ့ ဘယ္မွာ လံုး၀လြတ္လပ္ေစခ်င္ပါ့မလဲ။ ဒါေၾကာင့္ မာစတာေတြရဲ႕ ရန္သူစာရင္းမွာ သခင္စိတ္ဓါတ္ရွိသူေတြ ထပ္ဆံုးကရွိခဲ့ၾကတာေပါ့။ အဲဒီစာရင္းကို အဂၤလိပ္လက္ထက္မွာ Burma List လို႔ေခၚပါတယ္။ ၁၉၄၁ ဇန္န၀ါရီ ၁ရက္ေန႔ထုတ္ျပန္တဲ့ စာရင္းအရဆိုရင္ နံပါတ္ ၁ ကဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းပါ။ နံပါတ္ ၂က သခင္ဗဟိန္းတဲ့။ သခင္ေအာင္ဆန္းကေတာ့ နံပါတ္ ၅မွာရွိပါတယ္။

တန္း-တူ

ဂ်ီစီဘီေအက ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကိုပဲ ေတာင္းဆိုတုန္းကပါ။ ဒိုင္အာခီေပးဖို႔ ၀ိႈက္ေကာ္မတီလာေတာ့ စံုစမ္းစစ္ေဆးရာမွာ လံုး၀အစစ္မခံဖို႔ ဂ်ီစီဘီေအက ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ '၀ိႈက္ေကာ္မတီႏွင့္ ေ၀းႏိုင္သမွ်ေ၀းေအာင္ ေရွာင္ရွားၾကဖို႔တာ၀န္သည္ ျမန္မာလူမ်ိဳးတိုင္း၏ တာ၀န္ႀကီး' လို႔လည္ူ တိုင္းျပည္ကို ႏိႈးေဆာ္ပါတယ္။

အဲဒီ၀ိႈက္ေကာ္မတီ မႏၲေလးေရာက္လာေတာ့ သူတို႔တည္းေနတဲ့ ဗိုလ္တဲဆီကို ၀ံသာႏုအမ်ိဳးသမီး တရာေလာက္ ဆႏၵျပဖို႔ စီတန္းေလွ်ာက္ၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့ ပုလိပ္အဖြဲ႕က တားပါေလေရာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေမာင္ဘေသာင္းေရာက္လာၿပီး 'အတင္းတိုးၿပီး ခ်ီတက္ၾက' လို႔အားေပးပါတယ္။ ဒါနဲ႔ တာ၀န္က် ရာဇ၀တ္၀န္က 'You are placed under arrest မင္းကိုဖမ္းလိုက္ၿပီ' လို႔ေျပာပါတယ္။ ကိုဘေသာင္းက 'All right ေကာင္းၿပီ' လို႔ မမႈတဲ့ေလသံနဲ႔ ရဲ႒ာနကိုေခၚေတာ့ ရာဇ၀တ္၀န္က-
'မင္းစက္ဘီးကိုမစီးရဘူး။ ဆင္းတြန္းလာ' လို႔ခိုင္းပါတယ္။
'ငါဘယ္တုန္းကမွ ေျခလ်င္မသြားဘူး' လို႔ရာဇ၀တ္၀န္ခိုင္းတာကို ဖီဆန္လို႔ စက္ဘီးစီးၿမဲ တက္စီးတာပါပဲ။ ကိုဘေသာင္းရဲ႕ အဲဒီစိတ္ဓါတ္မ်ိဳးဟာ သခင္စိတ္ဓါတ္ပါပဲ။ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြက လူု႔ေအာက္နိမ့္တဲ့ သတၱ၀ါလို ႏွိမ္တာကို ဖီဆန္ရဲတာ သခင္ပါ။ သူစက္ဘီးစီးရင္ ကိုယ္လည္းစီးရမွာေပါ့။ ဘာလို႔ ကုိယ္က ေျခလ်င္လိုက္ရမွာလဲ။ လူလူခ်င္းပဲဟာ။ လူကိုလူလို တန္းတူသေဘာမထားဘဲ ဆက္ဆံရင္ သခင္ေတြက မခံပါဘူး။

သခင္စိတ္ဓါတ္ဆိုတာ လူတိုင္းကို "တန္း-တူ" သေဘာထားခ်င္တဲ့ စိတ္ဓါတ္ေပကိုး။ သူ႔က်တမ်ိဳး၊ ငါ့သား ငါ့သမီး ငါ့အမ်ိဳးအေဆြက်တမ်ိဳး သေဘာထားပံုမ်ိဳး မဟုတ္ေပဘူး။ "မူ" မွာ သူ႔လူ ကိုယ့္လူခြဲတာမရွိဘူး။ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ ေက်းဇူးတရားဆိုတဲ့ ရႈေထာင့္ကၾကည့္ရင္ အစြန္းေရာက္တယ္လို႔ ေျပာမယ္ဆိုေျပာႏိုင္တဲ့ လုပ္ရပ္မ်ိဳးေတာင္ "မူ' နဲ႔ပက္သက္လာရင္ တခ်ိဳ႕သခင္ေတြက လုပ္ခဲ့ၾကတာကလား။ သခင္ဘေသာင္းဆိုပါစို႔ရဲ႕။ သူငယ္ငယ္က ဖတဆိုးဘ၀နဲ႔ မႏၲေလးက ဗုဒၶႏုဂၢဟေက်ာင္းမွာ ဦးလ်ံေက်ာ္ရွဴးဆိုတဲ့ ေက်ာင္းေကာ္မတီလူႀကီးတေယာက္က ေကၽြးေမြးေစာင့္ေရွာက္ထားကာ အဲဒီပုဂၢိဳလ္ႀကီးက သူ႔သားကိုေတာ့ ဘိလပ္ပို႔ ပညာသင္ခိုင္းတာကိုး။ ဒါကို သခင္ဘေသာင္းျဖစ္လာမယ့္ ေမာင္ဘေသာင္းက ေဟာဒီလို စာေတြေရးျဖန္းသတဲ့ေလ။

“မႆဖာသုေကာ- ဖြာ၍ရႈပ္ေသာ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးလည္းရွိေသာ၊ ေက်ာင္းေကာ္မတီလူႀကီး ဦးလ်ံေက်ာ္ရႈးသည္ သူ႕သားကိုေတာ့ ဘိလပ္ကိုပို႔၍ ဘုရားတပည့္ေတာ္တို႔ကို အမ်ိဳးသားေက်ာင္းမွာ အေနခိုင္းပါသည္ ဘုရား။ ထို႔ေၾကာင့္ အရွင္ဘုရားက မယဥ္ေက်းေသာ ထိုေက်ာင္းေကာ္မတီလူႀကီးမ်ားကို ယဥ္ေက်းေအာင္ ဆံုးမေတာ္မူပါဘုရား" တဲ့။

အဲဒီေတာ့ ဦးလ်ံေက်ာ္ရွဴး ေဒါသေတြထြက္ၿပီး ေမာင္ဘေသာင္းလည္း ထမင္းအိုးကြဲေလေရာတဲ့။

ကဲ- ၾကည့္ေတာ့ 'မယဥ္ေက်းေသာ ထိုေက်ာင္းေကာ္မတီလူႀကီး' တဲ့။ ဒီစာေလးက သခင္စိတ္ဓါတ္ရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈကို ဖြင့္ဆိုသြားသလိုပါပဲ။

ပါးစပ္ကေတာ့ ကၽြန္ပညာေရးဆန္႔က်င္၊ အမ်ိဳးသားေက်ာင္းေတြကို ေထာက္ခံတယ္ဆိုၿပီး သားကိုေတာ့ ဘိလပ္ပို႔ ပညာသင္ေစတဲ့ အေျပာနဲ႔အလုပ္ တျခားစီျဖစ္ေနတာမ်ိဳးကို ဆံုးမဖို႔ လိုတယ္လို႔ ဒီစာေလးက ေျပာေနတာမဟုတ္လား။ သခင္ယဥ္ေက်းမႈဆိုတာ ဒါမ်ိဳးပါ။ မူနဲ႔လူ တထပ္တည္းျဖစ္ေရးပါ။ အေျပာနဲ႔အလုပ္တမ်ိဳးတည္းျဖစ္ေရးပါ။ ငါ့သားသမီး၊ ငါ့အမ်ိဳးနဲ႔ သူမ်ား 'တန္း-တူ' ေရးပါ။

ကၽြန္စိတ္ကိုကန္၊ သခင္စိတ္ကိုစီး

ဒိုင္အာခီအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွာ ေရႊဘိုအမတ္ကြယ္လြန္သြားလို႔ ၁၉၃၃၊ ႏို၀ဘၤာလမွာ ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲတခု လုပ္ပါတယ္။ အဲဒီေရြးေကာက္ပြဲကို သခင္ဘေသာင္း ၀င္အေရြးခံဖို႔ တို႔ဗမာအစည္းအရံုးကဆံုးျဖတ္ပါတယ္။ ေရႊဘိုမွာ ေရြးေကာက္ပြဲအရာရွိကို သြားေတြ႕ေတာ့ အဲဒီအရာရွိအခန္း၀မွာ ခၽြတ္ထားတဲ့ ဖိနပ္ေတြ သခင္ဘေသာင္းေတြ႕သြားတာကိုး။ ဒါနဲ႔ သခင္ဘေသာင္းဟာ အဲဒီဖိနပ္ေတြကို တခုခ်င္း ကန္ပစ္လို္က္ပါေရာတဲ့။ ၿပီးေတာ့ အရာရွိခန္းထဲကို ဖိနပ္မခၽြတ္ပဲ ၀င္ေတြ႕ပါတယ္။

သာမန္ၾကည့္ရင္ သခင္ဘေသာင္းဟာ ဖိနပ္ကိုကန္ၿပီး ဖိနပ္စီးတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အတြင္းစိတ္သေဘာအရ ေျပာရရင္ေတာ့ ဒါ ဖိနပ္ေလာက္မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္စိတ္ေတြကို တရံခ်င္း ကန္ပစ္လိုက္တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သခင္စိတ္ကိုစီးၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို မာစတာထင္ေနသူေတြကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

တခ်ိဳ႕လူေတြက ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး။ သိပ္လြယ္ၾကတာကိုး။ အေလးအနက္ သိပ္မထားပဲ အဂၤလိပ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ျမန္မာပဲျဖစ္ျဖစ္ အရာရွိဆိုရင္ ဖိနပ္ခၽြတ္တာတို႔၊ လက္အုပ္ခ်ီတာတို႔ လြယ္လြယ္လုပ္တတ္ၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးဆိုတာ ဘာသာေရးနဲ႔ ပက္သက္ၿပီးေတာ့သာ ဖိနပ္ခၽြတ္၊ လက္အုပ္ခ်ီတာပါ။ 'ဘာလို႔ အဂၤလိပ္ကို လက္အုပ္ခ်ီတာလဲ' လို႔သခင္ႀကီးေတြကို ေမးၾကည့္ေတာ့ 'ဘုရင္ေတြလက္ထက္က မင္းစိုးရာဇာဆိုရင္ လက္အုပ္ခ်ီေအာင္ လုပ္ထားတာကိုး။ ဒီေတာ့ အက်င့္က ပါေနတာပါ။ ေျပာရင္လည္း ေက်းေတာ္မ်ိဳး၊ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးလို႔ သံုးႏံႈးၾကတာမဟုတ္လား။ အဲဒီေတာ့ အဂၤလိပ္ကၽြန္မျဖစ္ခင္ကတည္းက လူေတြမွာ ကၽြန္စိတ္၀င္ေအာင္ လုပ္ထားသလိုျဖစ္ေနပါတယ္။ လူမ်ိဳးတမ်ိဳး၌ ကၽြန္စိတ္သည္ ကၽြန္မျဖစ္မီ အုပ္ခ်ဳပ္ပံုေပၚမူတည္ၿပီး ရွိႏွင့္ႏိုင္သည္လို႔ ေျပာရမလိုျဖစ္ေနတယ္' လို႔ ထင္ျမင္ခ်က္ေပးပါတယ္။ သခင္ခင္ေအာင္ကေတာ့ "စာေရးရင္ 'ကၽြန္ေတာ္'လို႔ ဘယ္ေတာ့မွစာလံုးမေပါင္းဘူး။ 'က်ေနာ္' လို႔ပဲ စာလံုးေပါင္းေရးတယ္" လို႔ေျပာျပပါတယ္။ ကၽြန္စိတ္ကို စာရြတ္ေပၚမွာ စာလံုးေပါင္းရံုေလာက္ေတာင္ လက္မခံတဲ့ သခင္စိတ္ဓါတ္ပါ။

ယံုၾကည္ခ်က္ကို အသက္နဲ႔လဲ

သခင္ဘေသာင္းတေယာက္ တို႔ဗမာအစည္းအရံုးကို တည္ေထာင္ခါစ၊ တကၠသိုလ္ဘာသာျပန္႒ာနမွာ နည္းျပဆရာလုပ္ေနရင္း တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေဆာင္ေတြမွာ သခင္စိတ္ဓါတ္အေၾကာင္း လုိက္လံေဟာေျပာေတာ့ တကၠသိုလ္အာဏာပိုင္ေတြက မႀကိဳက္ၾကပါဘူး။ လူတေယာက္ သူ႔ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔သူ ေခါင္းေထာင္လာတာကို မာစတာစိတ္ဓါတ္နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္သူအဂၤလိပ္ေတြ ဘယ္လက္ခံႏိုင္ပါ့မလဲ။ တကၠသိုလ္မွာ သခင္စိတ္ဓါတ္ ၀ါဒမျဖန္႔ရဖို႔ ပိတ္ပင္ပါေတာ့တယ္။
ဒီေတာ့ သခင္ဘေသာင္းဆိုတာကလည္း ပိတ္ရင္ပိတ္တဲ့အတိုင္း တိတ္သြားတတ္တဲ့ ခပ္ညံ့ညံ့လူမွ မဟုတ္တာပဲ။ သခင္စိတ္ဓါတ္ဆိုတာ 'ကိုယ့္ယံုၾကည္ခ်က္အတြက္ အညံ့ခံလိုက္တဲ့ စိတ္ဓါတ္မဟုတ္ဘူး။ သူမ်ားႀကိဳးဆြဲတိုင္း ပါးစပ္ဖြင့္လိုက္ ပိတ္လိုက္လုပ္တတ္တဲ့ စိတ္ဓါတ္နဲ႔ ရုပ္ခႏၶာသက္သက္နဲ႔လူမွ မဟုတ္တာ။ သခင္ဘေသာင္း ျငိမ္မခံပါဘူး။ ယံုၾကည္ခ်က္အတြက္ အလုပ္ကထြက္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက တကၠသို္လ္ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးျဖစ္တဲ့ မစၥတာဆေလာ့က မစၥတာဖာနီဗယ္ကို ေျပာတဲ့စကားအတိုင္းေျပာရရင္ "မိမိစိတ္ကမွန္သည္ဟု ယံုၾကည္ေသာ အယူကိုမစြန္႔ပဲ မိမိ၏အသက္ေမြးမႈ အလုပ္စြန္႔ေသာသူမွာ ေမာင္ဘေသာင္းတေယာက္ပဲရွိတာ" ပါ။ ဖာနီဗယ္ကလည္း "အယူကို မစြန္႔ပဲ အသက္ေမြးမႈ အလုပ္စြန္႔ျခင္းမွာ ခ်ီးမြမ္းဖြယ္ရာေကာင္းသည္ကား မွန္သည္။ သို႔ရာတြင္ ထိုသို႔ျပဳလုပ္ျခင္းကား ေလာက၌ ႀကီးပြားေစတတ္ေသာ ျပဳလုပ္ျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္ေပ" လို႔ခ်ီးမြမ္းမွတ္ခ်က္ခ်ပါတယ္။

မစၥတာဖာနီဗယ္နားမလည္တာကေတာ့ သခင္စိတ္ဓါတ္ရဲ႕ ျမင့္ျမတ္မႈပါပဲ။ သခင္စိတ္ဓါတ္ဆုိတာ ကိုယ္တေယာက္တည္းပဲ ႀကီးပြားဖို႔ လုပ္တဲ့စိတ္ဓါတ္မွ မဟုတ္ဘဲ။ တို႔ဗမာသီခ်င္းထဲမွာ ပါသလိုေပါ့။ "ေနာင္လာေနာင္သား ေကာင္းစားဖို႔ရာ တို႔ကိုယ္က်ိဳးလံုးလံုးမပါ" ဆိုတဲ့ စိတ္ဓါတ္မ်ိဳးပါ။ ဒါဟာ သခင္အက်င့္ေတြထဲမွာ အျမင့္ဆံုးပါပဲ။

တင္ေမာင္သန္း၏သခင္ႏိုင္ငံေတာ္စာအုပ္မွ ကူးယူမွ်ေ၀ေပးပါသည္
Aung Zaw Bo