**စစ္ေလာက ခရီးၾကမ္းဝယ္**
ဘန္ေကာက္တျမိဳ႕လုံး ဂ်ပန္စစ္တပ္ေတြ ဒင္းၾကမ္းႏွင့္ ယိုးဒယားျပည္တစ္ျပည္လုံး နီပြန္အလံမ်ား လႊမ္းမုိးလွ်က္ ကမၻာ့အေရွ႕ပိုင္းတစ္ခုလုံး ဂ်ပန္စစ္ဘီလူးၾကီးက ဝါးျမိဳထားခိုက္ျဖစ္ေတာ့သည္။
ဗိုလ္ေအာင္ဆန္းေခၚ ဗိုလ္ေတဇ၊ တခ်ိန္တခါက အညတသခင္ေအာင္ဆန္းျဖစ္ခဲ့သူ ဦးစီးသည့္ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္ စစ္႒ာနၾကီးကား ---ဘန္ေကာက္ျမိဳ႕အေရွ႕ေတာင္ေဒါင့္ရွိ ဇရပ္နီရပ္ကြက္ေခၚ ဆာလာဒင္ရပ္ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားသံရုံးတစ္ခုလုံး႒္ ခန္႕ညားစြားစခန္းခ်လွ်က္ စစ္ေရးျပင္ေနေတာ့သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကား ဒုတိယစစ္ေသနာပတိအျဖစ္ ႏွင့္ တိုက္ေရးခို္က္ေရးမွစရုဳ္ တပ္မေတာ္ ဖြဲ႕စည္းေရးပါမက်န္ တာဝန္ခံယူရသည္ျဖစ္သျဖင့္ စိတ္ပန္းလူပန္းျဖစ္ေနပုံရေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္စခန္းခ်ေသာ အေမရိကန္ သံအမတ္အိမ္႒္ ၾကီးက်ယ္လွသည့္ စာဖတ္ခန္းမၾကီးထဲမွ စစ္ႏွင့္ ပတ္သတ္ေသာစာအုပ္မ်ားကို အားလပ္ခြင့္ရတုိင္း ေမႊေႏွာက္ အျမတ္ထုတ္ရုဳ္ ကၽြန္ေတာ္က စာဂ်ပုိးလုပ္ေနမိ၏။ တစ္ေန႕တြင္ အခန္းတစ္ခန္းထဲမွ ကၽြန္ေတာ့ေျခေထာက္ႏွင့္တုိင္းခ်ဳပ္ထားသလို အံကိုက္ေနေသာ TOP BOOTS ဒူးဆစ္အထိရွည္ရုဳ္ ပထမတန္းသားေရႏွင့္ ခ်ဳပ္ထားသည့္စစ္ဖိနပ္တစ္ရံ ကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ရွိရုဳ္ က်က်နနေဆးတုိက္ျပီး အိပ္ရာထိပ္႒္ စနစ္တက် ေထာင္ထား၏။ ညေန စစ္ေလ့က်င့္ခဏ္းမွ အျပန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ အလြန္ႏွစ္သက္လွေသာ ဘိနပ္အရွည္ၾကီး ၾကက္ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ေနေတာ့၏။ အိပ္ခန္းေစာင့္ရဲေဘာ္တစ္ဦးကို ေခၚယူစစ္ေဆးသည္တြင္ -----ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း က အိမ္ခန္းမ်ားကို လာေရာက္စစ္ေဆးသည္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္ဘိနပ္ကို ေတြ႕သြားသျဖင့္ ဘာမေျပာ ညာမေျပာႏွင့္ အသင့္စီးထြက္သြားေၾကာင္း အစစ္ခံေလေတာ့သည္။
သူ႕႒ာနခ်ဳပ္ရုံးခန္းထဲ႒္ စမတ္က်က် ကၽြန္ေတာ့ဘိနပ္ကို အခံ့သားစီးကာ ေျမပုံေတြၾကည့္ေနေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ေတြ႕ရရဳ္ ေဒါသျဖစ္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ္က အေလးျပဳလိုက္ျပီး-----
``ခင္ဗ်ား --- ဒီဘိနပ္ကို --- ဘာလို႕မေျပာဆုိဘဲ ယူသြားသလဲ---``
``ငါ စီးခ်င္လို႕ကြ`` သူကခပ္တည္တည္ ၊ခပ္ေအးေအး အမႈမထားသလို ျပန္ေျဖသည္တြင္----------
``ခင္ဗ်ားတုိ႕ လူၾကီးေတြ ဘာမွစည္းကမ္းမရွိဘူး ၊ သိပ္ခက္တယ္---``
ေဒါပြပြ ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ နင္းဆူပါေတာ့သည္။
သူက စိတ္ဆိုးသည့္အခါ စီးကရက္ကို အားရပါးရ ဖြာလိုက္ျပီး ျပဳံးျဖဲျဖဲၾကီးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီသို႕ ေဆးလိပ္ေငြ႕မ်ားမႈတ္ထုတ္လွ်က္---
``ကြာ----- ငါ့ညီကလည္း--- ငါ့ညီဘိနပ္ကို စီးစရာမရွိလို႕ ငါယူစီးတယ္၊ မင့္ဘိနပ္ဟာ ငါ့ဘိနပ္ဘဲကြ
၊ ျပီးေတာ့ ငါေနရတာက စစ္ေသနာပတိရာထူးယူထားရေတာ့ တကယ္လုိ႕ ငပုေတြ(ဂ်ပန္စစ္႒ာနခ်ဳပ္)နဲ႕ စကားေျပာတဲ့အခါမွာ--- ငါ့ကို အထင္ေသးခံရရင္ မင္းတုိ႕ကို အထင္ေသးခံရတာနဲ႕ အတူတူပဲ --မဟုတ္လား--၊ ျပီးေတာ့ ငါ့ညီဘိနပ္ ျပန္ယူေပါ့ကြာ-- စိတ္ခ်ပါ။ ငါေျပာလုိတဲ့အဓိပၸါယ္ ရွင္းရဲ႕မဟုတ္လား--လူၾကီးစိတ္ထားစမ္းေဟ့--- ေကာင္ကေလး-``
ကွဳ္တြင္ ကၽြန္ေတာ့မွာ သူ၏အျဖစ္ကို ေဒါသျဖစ္ရာမွ သနားလာျပီး သူေျပာဆုိသည့္ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရး တပ္မေတာ္ စစ္ေသနာပတိကို ဂ်ပန္ေတြ အထင္ေသးမခံေစရမႈ ရည္ရြယ္ခ်က္၊ အေၾကာင္းျပခ်က္။ ခိုင္လုံေနေသာေၾကာင့္ အဆုံးတြင္ ``ေကာင္းပါျပီဗ်ား--- ခင္ဗ်ားစီးျပီးေတာ့ ျပန္ေပးေနာ္``
``အင္း``
သူက ေက်နပ္စြာ တစ္ခြန္းတည္း ေျဖဆုိလွ်က္ -- ကၽြန္ေတာ့ကို ေသနဂၤဗ်ဴဟာႏွင့္ နည္းပရိယာယ္အေၾကာင္း တုိင္ပင္ေဆြးေႏြးေစပါသည္။
ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္ စစ္႒ာနခ်ဳပ္ၾကီးတစ္ခုလုံး တိတ္ဆိတ္ေနပါသည္။ ထိန္ထိန္သာသာ ယုိးဒယားျပည္၏ ညခင္းက ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲေဘာ္သုံးက်ိပ္ဝင္တုိ႕ကိုု သာယာမႈရင္ခြင္ဆီသို႕ ညိဳ႕ယူေခၚေဆာင္သြားပါသည္။ တိုက္ၾကီး၏ အထက္ထပ္ ေအာက္ထပ္တြင္ မီးေတြလင္းေနသေလာက္ ကင္းေစာင့္ရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သာ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ စစ္ေလာကတြင္းက စစ္သားေတြပီပီ မေသမီ ေပ်ာ္သလုိသာေနလိုက္ ကိုယ့္လူေရ--ဆုိသလို ရဲေဘာ္သုံးက်ိပ္ဝင္တို႕သည္ ျပင္ပ ယုိးဒယားညနန္းသို႕ ခပ္မူးမူးႏွင့္ ေျခကုန္သုတ္သြားၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္သာ လက္ေရြးစဥ္ရွာေဖြထားေသာ စစ္ေသနဂၤဗ်ဴဟာ အေျခခံစာအုပ္ကို အလြန္စိတ္ဝင္စားစြာ ေလ့လာေနခိုက္ျဖစ္ေလသည္။
``ေဟ့ ေကာင္ေလး ဘာေတြဖတ္ေနသလဲကြ``
လန္႕ဖ်န္႕သြားေအာင္ အသံၾသၾကီးႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကေမးရင္း ကၽြန္ေတာ့အနား ဝင္ထိုင္လုိ္က္သည္။ သို႕ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္က ဖတ္ေကာင္းတုန္း မို႕စကားျပန္ မေပးလုိက္ပါ။
သူက ``ျပစမ္းပါဦးကြ -- မင့္စာအုပ္ ခဏေလး --`` ေျပာေျပာဆုိဆိုႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ေနေသာစာအုပ္ကို အတင္းဆြဲယူပါေတာ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္က သတိရျပီး ``ဟင္ အကိုၾကီး တစ္ေယာက္လဲ က်န္ရစ္ခဲ့သကိုး ----``
``ေအးေပါ့ကြာ--- အလကားဟာေတြ---ပိုေနတာဘဲ``
သူက အေရးမၾကီးပုံႏွင့္ ပါးစပ္ကသာ ေျဖရုဳ္ မ်က္ေစ့က စာမ်က္ႏွာေတြႏွင့္ ကမန္းကတန္း မိတ္ဖြဲ႕ေနပါသည္။
``သိပ္ေကာင္းတဲ့စာအုပ္ဗ် ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ပြတာဘဲ```
သို႕ရာတြင္ သူ႕ဆီက လုံးဝစကားျပန္မ၇ေတာ့ေခ်။ ဆယ့္ငါးမိနစ္ခန္႕ၾကာေအာင္ သူက စာသားမ်ားကို ဖတ္ေနျပီး ---
``ဒီစာအုပ္ကို ငါ့ေပးလုိက္လကြာ--- သိတ္ေကာင္းတယ္ေဟ့---``
``ဟာဗ်ာ--- ခင္ဗ်ားၾကီးကလဲ တခါလာ ဘိနပ္ယူ ၊စာအုပ္ယူနဲ႕ သိတ္ဗိုလ္က်တာဘဲ--``
``မင္း ဘာနားလည္လို႕လဲ --မင္းတုိ႕က ေရွ႕ဆုံးခ်ီတတ္၇မယ့္ တပ္မႈးေတြကြ စစ္ေျမျပင္မွာ ဒီစာအုပ္ဟာ တိုက္ရင္း ခိုက္ရင္းေပ်ာက္သြားရင္ ဒို႕အဘုိ႕ ဘယ္ေလာက္ နစ္နာမလဲ ။ ငါက စစ္႒ာနခ်ဳပ္ကို အုပ္စီးျပီးလိုက္ရမွာမို႕ ငါယူခဲ့မယ္။ ဗမာျပည္ေရာက္ေတာ့ ဆက္ဆက္ မင့္စာအုပ္ကို ျပန္ရေစ့မယ္``
ကွဳ္သို႕ႏွင့္ပင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းထံသို႕ ကၽြန္ေတာ္၏ စစ္ဘိနပ္ေရာ အလြန္ျမတ္ႏိုးလွေသာ စစ္က်မ္းစာအုပ္ေရာ ေပးလုိက္ရ၏။ ရန္ကုန္တြင္ဆုံမိၾကေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္က အေၾကြးေတာင္းသလုိ အတင္းပူဆာသည္တြင္ သူက---``ငါ ဘယ္နားသိမ္းမိမွန္း မသိဘူးကြ ေနာက္မွ ငါရွာေပးမယ္ စိတ္ခ်ေန`` ဟုေျခရာေဖ်ာက္ေျပာကာ ေခါင္းေရွာင္ခဲ့၏။ ယခုထိ ဘိနပ္ႏွင့္ စာအုပ္ ဇာတ္ဆုံးခဲ့ရေတာ့၏။
``လူ နီနီ ေဘာင္းဘီဝတ္ပါလုိ႕ ဒါးစလြယ္ေငြကြပ္လို႕ ေျပညြတ္ေအာင္ လာခ်ည္ေသးခ၇ဲ႕ ဘိုးေတာ္ၾကီး ေျမး``
ကွဳ္တေဘာင္ကား မွန္မမွန္ မေျပာတတ္ေခ်။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီး ဗိုလ္ေတဇႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဗိုလ္မိုးၾကိဳးတုိ႕ ဦးစီးကာ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္ၾကီးအား နီပြန္စစ္တပ္မ်ားနဲ႕အတူ ဗမာျပည္တြင္းသုိ႕ ျဗိတိသွ် နယ္ခ်ဲ႕သမားမ်ားကို ဒါး လွံစြတ္ က်ည္ဆန္ ဗုံးဆန္ အေျမာက္ဆန္တုိ႕ျဖင့္ လမ္းရွင္းျပီး ဝင္ေရာက္ခဲ့ႏုိင္၏။ ဘန္ေကာက္ျမိဳ႕ေတာ္ကို ျဗိတိသွ်ေလေၾကာင္းမွ တန္ျပန္ထုိးစစ္ဆင္သည့္ ပထမညဦးပိုင္းတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ စစ္ဝတ္စစ္စား အျပည့္အစုံျဖင့္ ဂ်ပန္ဓါးရွည္ကုိ ခါးတြင္ပတ္ကာ ပုန္းေရွာင္ရေကာငး္မွန္းမသိ သည့္အလား ေနရာတပ္ဖြဲ႕အႏွံ႕အျပား ေျပးလႊားရုဳ္ ရဲေဘာ္မ်ားကို ေရွာင္းရွားအကာအကြယ္ယူရန္္ အမိန္႕ေပးေန၏။ ရန္သူ႕ေလယဥ္ပ်ံမ်ားက ခ်ထားေသာ မီးက်ည္အလင္းေရာင္ တြင္ သူက ဘုိင္စကုတ္အ၇ိုက္ခံရမည့္ ဇာတ္လိုက္မင္းသားပမာ ဆလိုက္ထုိးထားသည့္ အလင္းေရာင္ေအာက္တြင္ မေၾကာက္မရြ႕ံ တပ္မ်ားကို ကြတ္ကဲ အမိန္႕ေပးသည္ကုိ ေဘးမွျမင္ရေသာ ဂ်ပန္အရာရွိမ်ားက ေနရာမယူရေကာင္းလားဟု အျပစ္တင္ေနၾကသည္။အမွန္မွာ ရန္သူေလယဥ္ပ်ံမ်ားက ဗုံးခ်ရုံသာ မဟုတ္ေသး ။စက္ေသနတ္ႏွင့္ ထင္ရာျမင္ရာ ပစ္ခတ္ေနေသာေၾကာင့္တည္း။
**ေလာကီဇာတ္ခုံေပၚက ဗိုလ္ခ်ဳပ္**
``ရာဇဝင္ အထုပၸတၱိလည္းရွိရမယ္--- ေမာ္ကြန္းလဲထိုးေလာက္တဲ့--ျမင့္ျမတ္တဲ့ဗိုလ္ေအာင္ဆန္းရယ္-----``
ဗမာ့ကာကြယ္ေရး တပ္မေတာ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ မဂၤလာ အခမ္းအနားအတြင္းမွ ပဲ့တင္ေပၚထြက္လာေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအား ခ်ီးက်ဴး ထားသည့္ သီခ်င္းသံမွာ ဗမာျပည္တဝွမ္းလုံးသို႕ တခဏျခင္းဝဲပ်ံ လႊမ္းမုိးျပီးသားျဖစ္သြား၏။ တခါက ျဗိတိသွ် နယ္ခ်ဲ႕သမား၏ လက္ပါးေစ မ်က္ႏွာျဖဴ အေရးပိုင္တစ္ဦး၏ ဆုေတာ္ေငြ ငါးက်ပ္တိတိ ထုတ္ကာ ဖမ္းဆီးသတင္းေပးရန္ အေရးၾကီးခဲ့ေသာ တရားခံေအာင္ဆနး္ကား ယခုအခါ႒္ ဗမာ့ကာကြယ္ေရးတပ္မေတာ္ သို႕မဟုတ္ ကၽြန္ေခာတ္မွ သခင္ေခတ္သို႕ ပို႕ေဆာင္ႏိုင္ခဲ့သူ ၏ဘခင္ၾကီးအျဖစ္ ေကာင္းျမတ္ေသာ ဘိသိတ္မဂၤလာ အခါေတာ္ယူခိုက္ျဖစ္၇ုဳ္ ေလာကီဇာတ္လမ္းတစ္ခုကို ကျပရန္ ေလာကဇာတ္ခုံအေပၚ႒္ သူ၏ခ်စ္သူ ေဒၚခင္ၾကည္ႏွင့္ စုလ်ားရစ္ပတ္ လက္ထပ္ခ်ိန္ၾကီးပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက သူမိန္းမယူသည့္ကိစၥႏွင့္ ပတ္သတ္ရုဳ္ကၽြန္ေတာ္တို႕ထံ ေဝဖန္ခ်က္မ်ားေတာင္း၏။ သူက သူ႕ညီငယ္မ်ား၏ ဆႏၵကို အထူးသိလိုသည့္အတြက္ၾကိဳးစားခဲ့၏။ ကၽြန္ေတာ့အလွည့္တြင္ ``ခင္ဗ်ား သေဘာက်လို႕--- ခင္ဗ်ားၾကိဳက္လို႕--ခင္ဗ်ားယူတယ္--ခင္ဗ်ားေက်နပ္လွ်င္ျပီးတာပဲ``ဟု ေဝဖန္ခ်က္ေပးျပီး ေနာက္ပိုင္းတြင္ ခပ္ေနာက္ေနာက္ ``ဂြတ္တယ္ထင္၇င္ ဒူးသာဒူးေပါ့`` ဟုအဆုံးသတ္ အေျဖေပးလိုက္၏။
မိန္းမယူဘို႕ အခ်စ္ကိစၥလက္ခံဘို႕ တခါကမွ စိတ္မကူး-- မစဥ္းစားႏိုင္ခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ့မွာ ခ်စ္သူသက္လယ္ႏွင့္ ေတြ႕မိေတာ့သည္။ တေန႕တြင္ ဗိုလ္မႈးၾကီးစၾကၤာႏွင့္ ေစတနာဝန္ထမ္းသတင္း ပို႕ခ်က္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့အခ်စ္ေရး သတင္းပို႕ခ်က္ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းထံ ေပါက္ေရာက္သြားေတာ့၏။ သူကမဆိုင္းမတြႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေခၚကာ ေမးျမန္းသည္တြင္ ဝါသနာအတုိင္း ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဘြင္းဘြင္းပင္ ဟုတ္မွန္ေၾကာင္း အစစ္ခံလုိက္၏။
ကၽြန္ေတာ့ကို ေျခဆုံးေခါင္းဆုံးၾကည့္ကာ ``ေဟ့ ေကာင္ေလး တာရာ--- ဒီကိစၥကို မင့္သေဘာအရ အရမ္းလုပ္လုိ႕ ဘယ္ျဖစ္မလဲ ---ဒုိ႕နဲ႕ တုိင္ပင္မွေပါ့ကြ``
``ဗ်ာ--- လူ႕အခြင့္အေရးကို ခင္ဗ်ားက ဘာလုိ႕ဝင္ျပီး ခ်ဳပ္ခ်ယ္ခ်င္သလဲ---ခင္ဗ်ားလဲ ဂြတ္တယ္ထင္လို႕ ဒူးလုိက္တယ္မဟုတ္လား ----ဗိုလ္ခ်ဳပ္``
``အံမာ-- မင္းက ႏိုင္ငံေရးစကားေတြ ဘာေတြနဲ႕ ဟုတ္ေပ့ကြာ ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒို႕လူၾကီးေတြေခၚျပီး မင့္ဇနီးေလာင္းကို စစ္ေဆးအုန္းမယ္ --- မင္းဒို႕စကား နားေထာင္ရမယ္ ၊ ဒါဟာ ငါ့အမိ္န္႕ဘဲ ``
ခပ္တင္းတင္းေျပာရင္း ကၽြန္ေတာ့ဇနီးေလာင္း ဗဟိုလ္စစ္ေဆးရုံၾကီးမွ ဆရာမေစာခ်စ္ဦးကို စစ္ဦးစီးအဖြဲ႕ဝင္ဗိုလ္ခ်ဳပ္တုိ႕ ေခၚယူရုဳ္ ေနာက္ပုိင္း ရာဇဝင္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့အေပၚ သေဘာထားပုံမ်ားကို စစ္ေဆးလွ်က္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ထုတ္လိုက္ပါေသး၏။ ေနာက္မ် ကၽြန္ေတာ္တို႕ လက္ထပ္ခြင့္ အမိန္႕ျပန္တမ္း ကိုတပါတည္း ထုတ္ေပးလုိက္ျပီး သူတုိ႕ကုိယ္တုိင္ အိမ္ကိုလာၾကရုဳ္ တဟားဟား ပြဲက်ေအာင္ ဟုိကေနာက္ ဒီကေနာက္ႏွင့္ လုပ္ၾကေတာ့၏။
ဆိုင္းသံ ဗုံသံတုိ႕ဆူညံေနေသာ သီတင္းကၽြတ္ပြဲေတာ္သို႕ ဆုိက္ေရာက္ခဲ့သည္။ ဗိုလ္ရဲထြဋ္ ဗုိလ္ဇင္ေယာ္ ဗိုလ္မင္းေရာင္ အစခ်ီရုဳ္ ကၽြန္ေတာ္ကပါ ကန္ေတာ့စရာ လက္ေဆာင္မ်ားႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ၏ေနအိမ္ ယခုပ်ဥ္းမနားျမိဳ႕ ရွမ္းကန္အေနာက္ေျမာက္ေဒါင့္ သို႕ နံနက္ေစာေစာ ဝင္သြားေတာ့သည္။ သူက ဆိုဖာေပၚတြင္ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို အခံ့သားဖတ္ေန၏။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ သူ႕ကို တန္းစီအေလးျပဳလိုက္ၾကသည္။ သူက ဖတ္ေနေသာ စာအုပ္ကို အသာေဘးဖယ္လိုက္ျပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ တေတြကို စူးစူးဝါးဝါးၾကီး မ်က္ႏွာထားတင္းတင္းႏွင့္ ၾကည့္ေနပါေတာ့၏။ ျပီးမွ---
``ေဟ့ေကာင္ေတြ မင္းတုိ႕ကိုယ္မင္းတုိ႕ ျပန္ၾကည့္စမး္`` ဟုေငါက္လို္က္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာ ဗမာ့အခါေတာ္ျဖစ္ရုဳ္ ယူနီေဖာင္းအစား ဗမာျပီျပီ ---- ပိုးလုံျခည္ တုိက္ပုံအက်ၤ ီႏွင့္ အေတာ္စတိုင္ထုတ္ျပီး ကန္ေတာ့လာခိုက္ျဖစ္သည္---။ ျပီးမွ ``ထြီ``ဟု ေဆာင့္ၾကီး ေအာင့္ၾကီးႏွင့္ တံေတြးေထြးလုိက္ျပီး ``မင္းတုိ႕ တပ္မႈးၾကီးေတြ လုပ္ေနတယ္ ဘာမွမစဥ္းစားဘူး -- ရဲေဘာ္ေလးေတြမွာေတာ့ ယူနီေဖာင္းအစုတ္စုတ္ ၊ မင္းတုိ႕ကေတာ့ ပိုးလုံးျခည္တေျပာင္ေျပာင္ သူတို႕စိတ္ထဲ ဘယ္လုိေနၾကမလဲ စဥ္းစားၾကည့္စမ္း ``
ကွဳ္တြင္မွ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕မွာ ကိုယ့္ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ အမွားကို သိရသျဖင့္ မ်က္ႏွာမထားတတ္ေအာင္ ျဖစ္သြားၾက၏။
``ခု သြား ငါ့အိမ္ခန္းထဲမွာ -ငါ့ယူနီေဖာင္းေတြ သြားဝတ္ျပီးမွ ငါ့ကို လာကန္ေတာ့ ကိုင္း------အခုသြားလဲၾက။ မင္းတုိက လုံျခည္ အက်ၤ ီေတြ အကုန္ခၽြတ္ျပစ္ခဲ့--``
ဗိုလ္ခ်ဳပ္အမိန္႕ေၾကာင့္ အခန္းထဲသို႕ အျမန္လစ္ခဲ့ရေတာ့၏ သူ၏ ဘီရိုေသတၱာကို အျမန္ဖြင့္ရုဳ္ေနေသာ ဗိုလ္မင္းေရာင္က ႏွာေခါင္းတရႈံႈ႕ရႈံ႕ႏွင့္ ျဖစ္ေနျပီး ``ေဟ့ ခ်ဥ္ေစာ္ၾကီး နံေနတယ္ကြ``
ဘီရိုထဲမွ စုပုံထားေသာ ျဖစ္ကတတ္ဆန္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ယူနီေဖာင္းမ်ားကို အနံ႕ဆုိးစြာျဖင့္ ဗိုလ္မင္းေရာင္က ဆြဲယူရုုဳ္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဆီကို ပစ္ေပးလိုက္ျပီးေနာက္ ``ဟီး ဟီး ၾကည့္သာ ဝတ္ၾကေပေတာ့ကြာ ခ်ဥ္ေစာ္နံတာ လက္စသတ္ေတာ့ ငမိုးအဝတ္အစားေတြကကိုး--``
ကၽြန္ေတာ္္တို႕ဘာမွမတတ္ႏိုင္ သူ႕သေဘာအတိုင္း မေလွ်ာ္မဖြတ္ဘဲ ဂရုမစိုက္ထားသည့္ ခ်ဥ္ေစာ္နံ``ယူနီေဖာင္းမ်ားကို မတန္႕တတန္ ဝတ္ကာ ၾကာလွ်င္ေနာက္ပိုင္းက မီးေတာက္မည့္ နိမိတ္လကၡဏာေၾကာင့္ ဝတ္ဆင့့္ျပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေရွ႕သို႕ တန္းစီခဲ့သည္။
သူက မ်က္ေမွာင္ကုတ္ရာမွ ခပ္ျပဳံးျပဳံးၾကီးျဖစ္လာျပီး ``ေအး ကန္ေတာ့ၾက ကန္ေတာ့ၾက ျပီးရင္ ဒီအတုိင္းျပန္ မင္းတုိ႕ေသာက္သုံးမက်တဲ့ လုံျခည္ေတြ တခုမွျပန္မယူနဲ႕ ၾကားလား--``
ကန္ေတာ့ ေကာင္းလြန္းရုဳ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ပိုးလုံျခည္ အက်ၤ ီေတြ ဆုံးခဲ့ရေတာ့၏။ အခ်ိဳးမက် ဂႊတတ မတန္႕တတန္ ယူနီေဖာင္းေတြေၾကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကားကို ကမန္းကတန္းစီးကာ ကိုယ့္အိမ္အေ၇ာက္ ေလ၏လွ်င္ျမန္ႏႈံးႏွႈင့္အတူ သုတ္ေျခတင္ခဲ့ရေလသည္။
ကၽြန္ေတာ့အား အထက္ဗမာျပည္သို႕ ဗိုလ္ေဇယ်တပ္ရင္းႏွင့္ ပို႕လုိက္သည္။ ယခင္က ကၽြန္ေတာ္အလုပ္ အထူးၾကိဳးစားလုပ္ခဲ့သည္ႏွင့္ အမွ် ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ႏႈတ္ျဖင့္ စာျဖင့္ ခ်ီးက်ဴး၏။ အားေပးျခင္းခံရ၏။ ယခုမွာမူ ခါတုိငး္ထက္ ကၽြန္ေတာ္အလုပ္ၾကိဳးစားခဲ့သည္။ သို႕ရာတြင္ သူ႕ဆီက ``ေဟ့ ေကာင္ေလး မင္းအလုပ္ဂရုစိုက္စမ္း သိပ္ေနရာမက်ဘူး--``ဟု ေတြ႕တုိင္း ဆူေနေတာ့၏။ တခါလည္းမဟုန္ ႏွစ္ခါလည္းမဟုတ္ ခဏခဏဆူလြန္းသည့္အဆုံးတြင္ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ဆီ စာေ၇းလိုက္၏။ ``ခင္ဗ်ား ဒီေလာက္ဆူေနရင္ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွမလုပ္ေတာ့ဘူး ထုိင္ေနမယ္ ``ဟု ဘုက်က် အစီရင္ခံလုိက္သည္။ စစ္႒ာနခ်ဳပ္မႈး ဗိုလ္မႈးၾကီးလက်ာၤက ကၽြန္ေတာ့ကိုေခၚျပီး ``မင္းစာကုိ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရတယ္ လို႕ေျပာတယ္ မင္းသူ႕ကုိ ဘုေရးတယ္လို႕ေျပာတယ္။ သူက မင့္ကို ခဏခဏဆူတာ မင္းေကာင္းဘို႕ဘဲကြ။ အ၇င္တုန္းက မင္းလူပ်ိဳဘဝဆုိေတာ့ မင့္ကို ေျမွာက္ေပးတယ္။ မင္းမိန္းမရျပီးေတာ့ သူက မင့္စိတ္ေပါ့သြားမွာ စိုးလို႕ ခဏခဏဆူေပးတာပါတဲ့ --တကယ္ဆုိေတာ့ မင့္ရဲ႕ေဆာင္ရြက္မႈ ေတြဟာ အေတာ္တုိးတတ္ေနတယ္ ``ဟုဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ သံေယာဇဥ္ၾကီးမႈအမွန္ကို သိရပါေတာ့၏။
ဗမာျပည္အတြင္းသို႕ လက္ဝဲဝါဒမုန္တုိင္း သည္ တေဟာေဟာ က်ဆင္းဆိုက္ေရာက္လာေတာ့၏ ကွဳ္တြင္ တပ္မေတာ္အတြင္းမွ ဗိုလ္မ်ား အၾကပ္မ်ား တပ္သားမ်ားမွာ ထိုလက္ဝဲမုန္တုိင္းဒဏ္သင့္ကာ မာ့ခ္ ဝါဒ ျမဴမႈံေတြ လူးကပ္လွ်က္ လက္ဝဲဝါဒ အတြင္းသို႕ဝင္ေရာက္ခဲ့၏။ကၽြန္ေတာ္လည္း ထိုအထဲတြင္ တစ္ေယာက္အပါအဝင္ ျဖစ္ေလသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ စကားေျပာတုိင္း႒္ လက္ဝဲစကားလုံးမ်ား ပါဝင္ေနမႈေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က ဗိုလ္ခ်ုဳပ္ကို ကၽြန္ေတာ္ကဲ့သို႕ လက္ဝဲဝါဒ သမားတစ္ဦး ျဖစ္ေနျပီဟု ထင္မိ၏။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကၽြန္ေတာ္က သူလုပ္သလုိ သူယူဆသလုိ လုိက္နာမိေတာ့၏။
``စံျပလည္းမသြားႏွင့္ မံသလည္း မစားႏွင့္`` ဟူေသာစကားအတုိင္း ကၽြန္ေတာ္မွာ စံျပတပ္ရင္းသို႕ ေျခလွ်င္တပ္ခြဲမႈးတာဝန္ျဖင့္ ကူးေျပာငး္ခဲ့ရ၏။ ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာက တပ္၇င္းမႈး ဗိုလ္ဘုန္းျမင့္က စိန္ေျပာင္းတပ္ခြဲမႈး ကၽြန္ေတာ္က ေျခလွ်င္တပ္ခြဲမႈး ဗိုလ္ဗလက အရာရွိသင္တန္း တပ္ခြဲမႈးမ်ား အျဖစ္တာဝန္ယူရင္း ကၽြန္ေတာ္ လက္ဝဲဝါဒကုိ အေတာ္ေလ့လာ လိုက္စားရာမွ သက္ဝင္ယုံၾကည္ခဲ့၏။ ``စံျပသြားလွ်င္ ဖားတတ္သည္---မံသစားလွ်င္ ယားတတ္သည္ ``ဟူေသာ စကားပုံအေျဖအတိုင္း ကၽြန္ေတာ္က စစ္တာဝန္မ်ားကို တဖက္က တာဝန္ေက်ျပြန္စြာလုပ္ေဆာင္ကာ တဖက္က ရဲေဘာ္မ်ားကို တပ္ရင္းမႈး လုပ္သူႏွင့္ နားလည္မႈယူရုဳ္ ဖက္ဆစ္ ဆန္႕က်င္ေရးလုပ္ငန္း လမ္းစဥ္မ်ား ခ်မွတ္ ေပးအပ္ခဲ့ကာ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးၾကီးဆီသို႕ တရိပ္ရိပ္ ကူးေျပာင္းခဲ့ေတာ့၏။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းထံ မၾကာခဏသြားေတြ႕စဥ္ ကၽြန္ေတာ့ကို သူ၏လက္ဝဲဝါဒကို အလြန္အက်ဴးမလုိက္စားရန္ ႏွင့္ တဖက္သတ္ သက္ဝင္ယုံၾကည္မႈမရွိရန္ သတိေပးခဲ့၏။
**ဘဝ၏ အဆုံး**
ကၽြန္ေတာ္သည္ လက္ဝဲဝါဒ ကြန္ျမဴနစ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအား ကြန္ျမဴနစ္တစ္ေယာက္ျဖစ္လာလိမ့္မည္ဟု ထင္ခဲ့၏။ သည္လုိ သူ႕အေနႏွင့္ အမ်ိဳးသားတပ္ေပါင္းစု ဖ-ဆ-ပ-လ အဖြဲ႕တြင္ က်န္ရစ္ခဲ့၏ ။ ထိုအခိုက္တြင္ ဝါဒလႈိင္းဂယက္ ျပင္းထန္စြာ ပုတ္ခတ္ ေဝဖန္မႈေၾကာင့္ ဖ-ဆ-ပ-လ ႏွင့္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီတုိ႕ ကြဲခဲ့ရ၏.။ အခါေကာင္းယူေနေသာ ျဗိတိသွ် နယ္ခ်ဲ႕သမားမ်ားက ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကို ဖိႏွိပ္ရုဳ္ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားကို ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ျဖတ္ၾကေလ၏။ ဖ-ဆ-ပ-လ အဖြဲ႕ၾကီးသည္လည္း ဗမာျပည္လြတ္လပ္မႈကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ရန္ ေရြးေကာက္ပြဲၾကီး က်င္းပဘို႕ ၾကိဳးပမ္းေနၾကေလသည္။
တစ္ေန႕တြင္ ကြန္ျမဴနစ္တို႕၏ အေျခခံစခန္း ပ်ဥ္းမနားနယ္သို႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း မဲတရားေဟာ လာလိမ့္မည္ဟူေသာ သတင္းေရာက္ရွိခဲ့၏။ ထုိအခ်ိန္က ဗမာျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွာ ေတာခိုကာ လက္နက္ကုိင္ရုဳ္ နယ္ခ်ဲ႕သမား ျဗိတိသွ်တပ္မ်ားႏွင့္ တိုက္ခုိက္ေနခိုက္ျဖစ္သည္။ ထို ဗိုလ္ခ်ဳပ္လာမည့္ သတင္းရသည့္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္က ေတာတြင္းရွိ လက္နက္ကိုင္တပ္မ်ားကုိ ေမာ္ေတာ္ကားလမ္းႏွင့္ ေဝးသည္ထက္ေဝးေအာင္ စီမံလွ်က္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လာမည့္လမ္းခရီး သာယာေဘးကင္းမႈကို တာဝန္ယူမိသည္။ သူသည္ ဗဟို ဖ-ဆ-ပ-လ ဥကၠ႒ျဖစ္ရုဳ္ ကၽြန္ေတာ္က ကြန္ျမဴနစ္တစ္ဦးျဖစ္ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့အေနျဖင့္ စိတ္ထားမေျပာင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ကၽြန္ေတာ့ဗိုလ္ခ်ဳပ္။ ကၽြန္ေတာ့အကိုၾကီးဟု အစဥ္ေအာက္ေမ့ ယုံၾကည္ခဲ့၏။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႕ကားမ်ား ေတာင္ငူမွ ပ်ဥ္းမနားနယ္စပ္သို႕ ကူးလာစဥ္ ေမာ္ေတာ္ကားဒရုိင္ဘာလုပ္သူက ေတာတြင္းဝယ္ အႏၱရာယ္ကိုေၾကာက္ရြ႕ံရုဳ္ မ်က္ႏွာ ပ်က္ေနစဥ္ ေနာက္ပုိင္း ကားအတြင္းရွိ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ဒရုိင္ဘာရဲေဘာ္သို႕ ``ေဟ့ စိတ္ခ်လက္ခ်ေမာင္းပါကြ ဒို႕ကို ေတာထဲကအေကာင္ေတြ ဘာမွမလုပ္ပါဘူး။ တာရာဟာ ငါ့ကို သစၥာမေဖာက္ပါဘူး`` ဟု ရယ္ေမာရင္းေျပာလိုက္ ေၾကာင္းကုိ ကားေမာငး္သူမွတဆင့္ ကၽြန္ေတာ္သို႕ သတင္းပုိ႕ရုဳ္ ကၽြန္ေတာ္ ထခုန္ခမန္း ဝမ္းသာသြားေတာ့၏။
သို႕ရာတြင္ ပ်ဥ္းမနားျမိဳ႕ မဲတရားပြဲတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ပရိတ္သတ္အလယ္တြင္ ``တာရာဟာ က်ဳပ္တပည့္ ဒီေကာင္က်ပ္မျပည့္ဘူး``ဟု ကၽြန္ေတာ့ကို ေဆာ္ထည့္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့အဘုိ႕ မတုန္လႈပ္ေတာ့ပါ``တဟားဟား သာရယ္ျပီး ``အဘက ဆဲလွခ်ည္လားကြ`` ဟုေဝဖန္ခ်က္ေပးမိ၏။ ဖ-ဆ-ပ-လ အဖြဲ႕သို႕ အာဏာလႊဲေျပာင္းခါနီး စပ္ကူးမပ္ကူးအခ်ိန္တြင္ ျဗိတိသွ်အစိုးရက ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ လြတ္လပ္ေသာ ျပင္ပေလာကတြင္ မေနႏိုင္ေအာင္ ႏိုင္ငံေရးဥပေဒႏွင့္ ဖမ္းကာ လက္စဆုံးေဖ်ာက္မည့္ သတင္းကို ခိုင္လုံစြာရရွိသည္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ေတာခုိခဲ့ရေတာ့၏။
ထုိအခ်ိန္မွစရုဳ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ၾကားဝယ္ အကန္႕အသက္မရွိေသာ တံတုိင္းၾကီးက တားဆီးျခားနားေနေတာ့သည္။ သို႕ရာတြင္ သတင္းစာကို ေတာတြင္းသို႕ေကာင္းေကာငး္ မြန္မြန္ ေရာက္ေအာင္ယူေစျပီး သူ႕သတင္းေတြကို အာရုံစိုက္၏ လုပ္ငန္းစဥ္ကုိ ေဝဖန္၏။ ေဆြးေႏြး၏ သူ႕ဓါတ္ပုံကို အရုိအေသ ေခါင္းရင္းတြင္ခ်ိတ္ထားမႈေၾကာင့္ ကြန္ျမဴနစ္ဆရာၾကီးမ်ားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ မၾကာခဏ စကားစစ္ထုိးရေလသည္။
ေတာျပင္ကုိ ေက်ာထင္ရုဳ္ အိပ္ခဲ့၏ ေတာင္လႊာကို ေရွာင္ကာ ျဖတ္ကူး ရင္း စစ္ေရးဆင္ခဲ့၏။ ျဗိတိသွ်နယ္ခ်ဲ႕တပ္မ်ားကို အခ်က္ပိုင္ပိုင္ အႏိုင္စီးရုဳ္ ကၽြန္ေတာ္၏တပ္ဖြဲ႕မ်ားကုိ လက္နက္တပ္ဆင္ႏိုင္ခဲ့၏ သို႕ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္၏ ညီအကို ရဲေဘာ္မ်ားပါေသာ ဗမာ့တပ္မေတာ္ တပ္ရင္း ၄ ႏွင့္ ရင္ဆုိင္၇မည့္အလွည့္တြင္ စစ္ေ၇းေရွာင္ကာ တုိက္ပြဲလႊဲခဲ့၏ တပ္ရင္ ၄ ကလည္း ကၽြန္ေတာ့အေပၚ သံေယာဇဥ္ၾကီးလွစြာ ျဖင့္ ျငိမ္းခ်မ္းေရးကို မၾကာခဏ လက္ကမ္းေနေတာ့၏
တစ္ေန႕ေသာအခါ သခင္တင္ထြန္း စခန္းသို႕ ေရာက္လာ၏။ သူက ရန္ကုန္က ျပန္လာသည္မွာ ၂ ရက္ ၃ရက္သာ ရွိေသးရုဳ္ ရန္ကုန္တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ေတြ႕ခဲ့ၾကသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ကၽြန္ေတာ့အကို သခင္တင္ထြန္းကို ကၽြန္ေတာ့အေၾကာင္းေမးျပီး ေတာခုိေနမႈမွ ျပန္လည္ရုဳ္ အလင္းသို႕ ဝင္ခဲ့ရန္ မွာၾကားသည္မွာ--
``က်ဳပ္ေတာ့ ဒီေကာင္ေလးေၾကာင့္ ခက္ေနတယ္။ တာရာကလည္း က်ဳပ္လိုပဲ တယူသန္ မို႕-- အင္းေလ က်ဳပ္ကလည္း က်ဳပ္ရဲ႕ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြကို ေမ့ေနခဲ့တာ သူ႕အျပစ္ခ်ည္းလဲမဟုတ္ဘူး ေကာင္းျပီ ကြဲျပားေနတဲ့ က်ဳပ္ညီရဲေဘာ္ေတြကို အျမန္ဆုံးျပန္စုမယ္။ တာရာကို ဆက္ဆက္ေျပာလုိက္ပါတဲ့။ ``
အကိုၾကီးေအာင္ဆန္း၏ မ်က္ႏွာျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚအလုိလိုခင္ပုံကို ခ်က္ခ်င္းလုိလုိျမင္လာျပီး ``ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ငါသြားျပီး အေတြ႕ခံမယ္ ငါ့ကိုလုပ္ခ်င္သလိုလုပ္ ၊သူ႕ေရွ႕မွာ ရဲေဘာ္ျပီးျပီ လည္စင္းေပးလုိက္မယ္ သူအဓိပၸါယ္ရွင္းေတာ့မွ သူနဲ႕အတူ ဗမာျပည္သစ္တည္ေထာင္မယ္`` ဟု အဓိ႒ာန္ျပဳလိုက္၏
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ႏွစ္ဦးစလုံး ေနာင္တရၾကေပျပီ------------
ပ်ဥ္းမနား အေနာက္ဘက္ ၁၀ မိုင္ကြာ က်ဥ္းေျမာင္းစခန္းကား-----
ေန႕၁၀ နာရီ ခန္ကရွိ ေနအေတာ္ပူျပင္းေနေပျပီ ခ်ိဳးကူသံမ်ားသည္ တစ္စခန္းလုံးဆူညံေနပါသည္။ ထုိအခိုက္တြင္ ျမိဳ႕ေခ်စခန္းရွိ ဗိုလ္ၾကီးလွၾကည္က ရဲေဘာ္တစ္သိုက္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့စခန္းသို႕ မ်က္ႏွာပ်က္ပ်က္ျဖင့္ --ေရာက္လာၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္က သူတို႔စခန္း႒္ ၾကီးက်ယ္နစ္နာခ်က္ၾကီးတစ္ခု ျဖစ္ျပီဟု တြက္ခ်က္မိ၏။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ႏွစ္ကိုယ္ခ်င္းဆုံမိေသာအခါ ေလသံကေလးမွာ လည္ေခ်ာင္းထဲမွ မထြက္ႏိုင္ရွာပဲ---
``ဗိုလ္ခ်ဳပ္တုိ႕ --- ဆုံးျပီဗ် --``
ကၽြန္ေတာ္က ရုတ္တရက္ နားမလည္လိုက္ရုဳ္ ``ဘာတုန္းဗ် က်ယ္က်ယ္ေျပာစမ္းပါ----``
``ဗိုလ္ခ်ဳပ္တုိ႕ အသတ္ခံရျပီ``
``ဗ်ာ အမေလး `` ဟုကၽြန္ေတာ့မွာ နားရင္းႏွစ္ဖက္ကုိ လက္ဖဝါးမ်ားျဖင့္ပိတ္ကာ ---နားတြင္းသို႕ မိုးၾကိဳးစက္က်သည္ ထင္လိုက္မိရုဳ္ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေခ်ာင္းေတြမွာလဲ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနသည္ကို တခဏၾကာမွ သတိျပဳလိုက္မိ၏။ ကၽြန္ေတာ္သတၱိမေၾကာင္ပါ။ စစ္ပြဲတုိင္း ႏြဲခဲ့ေသာ လက္နက္ေဘး ရန္သူ႕ေဘးမွ မေသရုဳ္ ယခုစာေရးသည္အထိ အသက္ရွင္ႏိုင္ခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႕မွာ ပူေဆြးျခင္း ဝမ္းနည္းျခင္း စိုးရိမ္ျခင္းတုိ႕က ခ်ယ္လွယ္ေနၾကသည္။
ကၽြန္ေတာ္က ခ်က္ခ်င္းအေသခံရဲေသာ ဗမာ့တပ္မေတာ္ေဟာင္း ၾကီးႏွစ္ဦးကို တိတ္တဆိတ္ရန္ကုန္သို႕ စုံစမ္းရန္လႊတ္လုိက္၏။
သုံးရက္ၾကာသည့္ေနာက္တြင္ မ်က္ရည္ေပါက္ၾကီးေတြႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲေဘာ္ႏွစ္ေယာက္ ျပန္ေရာက္လာျပီး---------
``ဗိုလ္ခ်ဳပ္တုိ႕ အသတ္ခံရျပီ ဗိုလ္မႈး ---ဗမာျပည္အဘုိ႕ေတာ့ သြားျပီဗ် ---`` ဟုသတင္းလည္းပို႕ ခ်ဳံးခ်ရုဳ္လည္း ငိုေၾကြးလုိက္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မရွက္ႏိုင္ေတာ့ပါ ။ စြဲကုိင္ထားေသာ ဓါးရွည္ကို ေျမေပၚ သို႕ပင္ခ်လိုက္ျပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႕၏ ဘခင္ၾကီး ၊အကိုၾကီးအတြက္ အားရပါးရ ငိုေၾကြးလုိက္သည္။ မဂၤလာေဆာင္စဥ္--------- သတုိ႕သမီး၏ အဘ အေနႏွင့္လည္းေကာင္း ၊ အကိုၾကီးအေနႏွင့္ လညး္ေကာင္း၊ ဦးေဆာင္မႈေပးခဲ့သည့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအတြက္ ကၽြန္ေတာ္၏ဇနီး ေစာခ်စ္ဦးလည္း ေျမ႒္ လူးလွိမ့္ကာ ငုိေၾကြးေနသည္ေၾကာင့္ သြားေရာက္ ေဖ်ာင္းဖ်လိုက္ရပါသည္။
အလင္းသို႕ ထြက္လာခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ့အဘုိ႕ ကၽြန္ေတာ္၏အေဖ အသက္ရွင္ေနေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအစား သူျပဳစုဦးေဆာင္ခဲ့ေသာ-- လြတ္လပ္ေရးေက်ာက္တုိင္ၾကီးႏွင့္ သူ၏လြတ္လပ္ေရး ဆုလဒ္ၾကီး ---- အာဇာနည္ဗိမာန္တုိ႕ကသာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဝမ္းနည္းေက်ကြဲစြာျဖင့္ ---ဆီးၾကိဳႏႈတ္ဆက္ေနၾကသေယာင္ ရွိေတာ့၏။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ေနာင္တမွာကား---- အခ်ိန္လြန္ ဘဝျခားမွ ေသကြဲကြဲရုဳ္ ယခုဘဝတြင္ ျပန္လည္ မဆုံစည္းႏိုင္ေအာင္ ရာဇဝင္ေဆာင္ေစသည့္ ေနာင္တစ္ခါမွ တမ္းတပူေဆြးေစသည့္ ေနာင္တမ်ားသာလွ်င္ ျဖစ္ေတာ့သတည္။ ။
၇ႊန္လန္းခ်မ္းေျမ႕ၾကပါေစ။။။
** ကိုစိုးႏိုင္**
No comments:
Post a Comment