ဗ၊ မ ျပႆနာ

ဗ၊ မ ျပႆနာ

ဗမာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္နာမည္မွာ ဗမာေနရာကို ျမန္မာနဲ႔ အစားထိုး ေျပာင္း လဲဖို႔ ေျပာၾကတဲ့အသံေတြကို ဒီေန႔ေခတ္မွာ အသစ္တဖန္ျပန္ၾကားလာရပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ အဲသ လို ေျပာၾက တဲ့ အထဲမွာ တိုင္းရင္းသားလူငယ္ေတြလည္း ပါဝင္လာၾကတဲ့ အတြက္ ဒီကိစၥဟာ ပိုျပီး အေလး အနက္ထားရမယ့္ အေၾကာင္းအရာ ျဖစ္လာပါတယ္။ အဲဒီတိုင္းရင္းသား လူငယ္ေတြထင္ေနတာက ဗမာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ ဟာ တိုင္းရင္းသားေတြ မပါဘူး၊ ျမန္မာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာဆိုမွ သူတို႔ပါမယ္လို႔ ထင္ေနၾက တာကိုး။ ဒီေတာ့့ အဲသလို မဟုတ္ေၾကာင္း၊ သူတို႔ထင္တာဟာ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေနေၾကာင္း ရွင္းလင္းဖို႔ အေရးတၾကီးလိုအပ္လာပါတယ္။

သမိုင္း အစဥ္အလာ

ဗမာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (ABFSU) ဆိုတဲ့ နာမည္ကို ၁၉၅၁ ခုႏွစ္မွာ စတင္ဖြဲ႔စည္းျပီး နာမည္ခံခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔ထက္အရင္ေစာတဲ့ ဗမာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား သမဂၢ (ABSU) ကိုေတာ့ ဒုတိယေက်ာင္းသားသပိတ္အျပီး ၁၉၃၆ ခုႏွစ္မွာ ဖြဲ႔စည္းခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ကိုရာရွစ္၊ ကိုေအာင္ဆန္း၊ ကိုဗဟိန္းတို႔ ေခတ္ပါ။

 ေခတ္အဆက္ဆက္ ဗကသနဲ႔ ဗကသမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ထဲမွာ တိုင္းရင္းသားေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြ ပါဝင္လႈပ္ရွား ခဲ့ၾကပါတယ္။ ရွမ္းေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုတင္ဧ (ပင္လုံ)၊ ရွမ္းေက်ာင္း သား ေခါင္းေဆာင္ ကိုခင္ေမာင္ၾကီး (လက္ရွိ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု)၊ ရခိုင္ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုသာဘန္း (လက္ရွိ ALD ေခါင္းေဆာင္တဦး ျဖစ္တဲ့ ေၾကးမုံဦးသာဘန္း)၊ ကရင္ေက်ာင္း သား ေခါင္းေဆာင္ ေစာေဒး ဗစ္သာကေပါ( လက္ရွိ KNU ေခါင္းေဆာင္)၊ ကရင္ ေက်ာင္း သား ေခါင္းေဆာင္ ပဒိုမန္းရွာလာဖန္း( ကြယ္လြန္သူ KNU ေခါင္းေဆာင္)၊ ခ်င္းေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ဆလိုင္း တင္ေမာင္ဦး ( စစ္အစိုးရက ၾကိဳးမိန္႔ေပးသတ္ျဖတ္)၊ မြန္ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ မင္းစိုးမင္း၊ မင္းအုန္းျမိဳင္ တို႔ အပါအဝင္ တိုင္းရင္းသား ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္အမ်ားအျပားဟာ တကသ၊ ဗကသ၊ ဗကသမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္အလံေတြေအာက္မွာ ပါဝင္လႈပ္ရွားခဲ့ၾကဖူးပါတယ္။ အဲဒီဗကသ၊ ဗကသမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ သမိုင္းတေလ်ာက္လုံးမွာ ဗ၊မ ျပႆနာကို မၾကားခဲ့ရဖူးပါဘူး။ ဗမာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာဟာ တိုင္းရင္းသား အက်ဳံးမဝင္ဘူးလို႔ ျငင္းခုန္ ေျပာဆိုမႈမ်ဳိး မေတြ႔ခဲ့ပါဘူး။ ဘယ္တိုင္းရင္းသားေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ကမွ ဗမာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ ဆိုတာ တိုင္းရင္းသားမပါဘူးလို႔ သံသယဝင္ခဲ့ပုံ၊ ေစာဒကတက္ခဲ့ပုံလည္း မရပါဘူး။

ဒါ့အျပင္ သမိုင္းဝင္အဖြဲ႔အစည္းေတြထဲမွာလည္း ဗမာနာမည္ခံယူတဲ့ တျခားႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ အဖြဲ႔အစည္းေတြ ရွိၾကပါတယ္။ ဗမာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ လူငယ္မ်ားအသင္း၊ ဗမာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ လူငယ္မ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္၊ တို႔ဗမာအစည္းရုံး၊ ဗမာ့တပ္မေတာ္၊ ဗမာ့လက္ရုံးတပ္ဖြဲ႔၊ တို႔ဗမာရဲတပ္ဖြဲ႔၊ တို႔ဗမာ ရွပ္နီတပ္၊ ဗမာ့ထြက္ရပ္ဂိုဏ္း၊ တို႔ဗမာ ဆင္းရဲသား အစည္းအရုံး၊ ဗမာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ ေတာင္သူလယ္သမားအဖြဲ႔၊ ဗမာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ ေတာင္သူလယ္သမား အစည္းအရုံး၊ ဗမာျပည္ ေတာင္သူလယ္သမား ညီညြတ္ေရး အစည္းအရုံး၊ ဗမာနိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ အလုပ္သမားမ်ားအစည္းအရုံး၊ ဗမာျပည္ အလုပ္သမား အစည္းအရုံးမ်ား အဖြဲ႔ခ်ဳပ္၊ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၊ ဗမာျပည္ဆိုရွယ္လစ္ ပါတီ (ျပည္သူ႔ အေရးေတာ္ပုံပါတီ)၊ ဗမာျပည္ အလုပ္သမား၊ လယ္သမား ပါတီ တို႔ ဟာ ဗမာနာမည္ခံခဲ့ၾကတဲ့ သမိုင္းဝင္ အဖြဲ႔အစည္း ေတြပါ။ အဲဒီအဖြဲ႔အစည္းအားလုံးဟာ ဗမာဆိုတာကို တိုင္းရင္းသားအားလုံး အၾကဳံးဝင္တယ္လို႔ မွတ္ယူသုံးစြဲခဲ့ၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံလုံးဆုိင္ရာ လူငယ္မ်ား အစည္းအရုံးလို၊ ျမန္မာနိုင္ငံလုံး ဆိုင္ရာ အမ်ိဳးသမီး လြတ္လပ္ေရး အဖြဲ႔ခ်ဳပ္လို ျမန္မာနာမည္ ခံယူတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းမ်ဳိးလည္း မရွိမဟုတ္ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တို႔ဗမာ အစည္းအရုံးေခတ္ကေန လြတ္လပ္ေရးရတဲ့ အခ်ိန္အထိ ကာလတေလ်ာက္မွာ ဗမာနာမည္ခံတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းေတြကသာ အမ်ားစုျဖစ္ပါတယ္။

ဗကသမွာလည္း ျမန္မာနာမည္ခံယူသုံးႏႈန္းခဲ့ဖူးတဲ့ ကာလတိုတခုရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဗကသ ဖြဲ႔စည္းကာစ ကနဦးကာလမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကနဦးကာလမွာ နာမည္ သုံးစြဲမႈနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး တည္ျငိမ္မႈ မရွိေသးဘဲ စမ္းသပ္သုံးစြဲခဲ့တယ္လို႔ ယူဆဖြယ္ရာျဖစ္ပါတယ္။

၁၉၃၆ စတင္ဖြဲ႔စည္းစဥ္ ကေန ၁၉၃၇ ႏွစ္ဆန္းပိုင္းေလာက္အထိမွာ ဗမာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာလို႔ သုံးႏႈန္းခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ၁၉၃၇ ႏွစ္ဆန္းပိုင္းကေန ၁၉၃၈ ႏွစ္ဆန္းပိုင္း ေလာက္ကာလအတြင္းထုတ္တဲ့ စာရြက္စာတမ္းတခ်ဳိ႔မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာလို႔  သုံးခဲ့တာမ်ဳိးကို ထူးထူးျခားျခားေတြ႔ရပါတယ္။ (မွတ္ခ်က္။   ။ ျမန္မာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား သမဂၢလို႔ သုံးတာကို မွတ္တမ္းတခ်ဳိ႔မွာ  ေတြ႔ရေပမဲ့ အတိုေကာက္အားျဖင့္ မကသ လို႔ သုံးတာမ်ဳိးေတာ့ မေတြ႔မိပါ။) တႏွစ္ဝန္းက်င္ေလာက္ၾကာမယ့္ အဲဒီ ကာလတိုတခုမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား သမဂၢလို႔ သုံးစြဲတဲ့ စာရြက္စာတမ္းတခ်ဳိ႔ေတြ႔ရတဲ့ အတြက္ အဲဒီကာလမွာ ျမန္မာဆိုတဲ့  စကားလုံးကို စမ္းသပ္ သုံးစြဲခဲ့တယ္လို႔ ယူဆစရာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါမွ မဟုတ္ ျမန္မာနဲ႔ ဗမာကို ျပတ္ျပတ္သားသား မခြဲျခားဘဲ ၾကဳံသလို အေရာေရာ အေႏွာေႏွာ သုံးစြဲခဲ့တာလည္းျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ၁၉၃၈ ကေန ေနာက္ပိုင္း တေလ်ာက္လုံးမွာေတာ့ ဗမာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ ဆိုတဲ့ စကားကိုသာ တသမတ္တည္း တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္သုံးစြဲ သြားခဲ့တာေတြ႔ရပါတယ္။  ျမန္မာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ ဆိုတဲ့ စကားလုံးကို ေနာက္ထပ္ ၾကားေဖာက္သုံးစြဲတာမ်ဳိး မေတြ႔ရေတာ့ပါဘူး။ ဒီေတာ့ ဗကသဟာ တႏွစ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ျမန္မာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ အမည္ကို စမ္းသပ္သုံးစြဲၾကည့္ခဲ့ျပီး၊ သို႔မဟုတ္ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ မထားဘဲ ေရာေႏွာသုံးစြဲျပီး   ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အျပီး အပိုင္ စြန္႔လႊတ္လိုက္တယ္လို႔ အၾကမ္းဖ်ဥ္း  ယူဆႏိုင္ပါတယ္။

ဘာ့ေၾကာင့္ အဲသလို တႏွစ္ေလာက္ သုံးၾကည့္ျပီးေနာက္မွာ ျမန္မာကို အျပီးအပိုင္ စြန္႔လႊတ္ျပီး ဗမာနာမည္ကို ခံယူလိုက္ပါသလဲ။

ေနာက္တခါ အဲဒီေခတ္မွာ အဖြဲ႔အစည္း အမ်ားအျပားဟာ ဗမာကို တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ သုံးခဲ့ပါရက္နဲ႔ ဘာ့ေၾကာင့္ ဗမာဆိုတဲ့စကားလုံးဟာ တိုင္းရင္းသားေတြ ပါမွပါရဲ့လားဆိုတဲ့ သံသယစကားမ်ဳိးကို (ဒီေန႔ေခတ္လို) တိုင္းရင္းသားေတြဘက္က မေျပာမဆိုခဲ့ၾကတာပါလဲ။

ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ တိုင္းရင္းသား အားလုံး အပါအဝင္ျဖစ္တဲ့ တႏိုင္ငံလုံးကို ျမန္မာလို႔ မသုံးဘဲ၊ ဗမာဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ပဲ ေခၚေဝၚသုံးစြဲမယ္လို႔ အဲဒီေခတ္က ႏိုင္ငံေရး အရ ဦးေဆာင္ခဲ့တဲ့ တို႔ဗမာအစည္းအရုံးအတြင္းမွာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ႏိုင္ခဲ့လို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

အဲသလို ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ျပီး ျပဌာန္း သတ္မွတ္ခဲ့ေၾကာင္းကို တို႔ဗမာအစည္းအရုံးသမိုင္းမွာ အခုလို အတိအလင္းေဖာ္ျပထားပါတယ္။

တို႔ဗမာ အစည္းအရုံး သမိုင္း စာမ်က္ႏွာ ၂၁၅ မွာ…..

“သခင္မ်ားက ျမန္မာႏိုင္ငံ၊ ျမန္မာျပည္ ဆိုေသာ စကားမွာ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ား ေနထိုင္ေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံဟု အဓိပၸါယ္ ေရာက္သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံဆိုသည္မွာ ျမန္မာပေဒသရာဇ္မ်ားက ေပးေသာ နာမည္ျဖစ္သည္။ မမွွန္ကန္။ ဗမာႏိုင္ငံသည္ ျမန္မာလူမ်ဳိး တမ်ဳိးတည္းေနထိုင္ေသာ ႏိုင္ငံမဟုတ္။ ကခ်င္၊ ကရင္၊ ကယား၊ ခ်င္း၊ ေတာင္သူ၊ ပအိုး၊ ပေလာင္၊ မြန္၊ ျမန္မာ၊ ရခိုင္၊ ရွမ္း စေသာ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးေပါင္းစုံ ေနထိုင္ေသာ ႏိုင္ငံျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၊ ျမန္မာျပည္ဟု မသုံး၊ ဗမာႏိုင္ငံ၊ ဗမာျပည္ဟု သုံးသည္။ သို႔မွသာ ညီညြတ္မွန္ကန္မည္။ ဗမာႏိုင္ငံတြင္ ေနထိုင္ၾကေသာ တိုင္းရင္းသားအားလုံးကို ဗမာဟု ေခၚသည္။”

လို႔ ရွင္းလင္း ေရးသားထားပါတယ္။ ဆိုလိုတာက ျမန္မာႏိုင္ငံ ဆိုတာဟာ ျပည္မေန ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြကပိုင္ဆိုင္တဲ့ ႏိုင္ငံလို႔ အဓိပၸါယ္ သက္ေရာက္တဲ့ အတြက္ တိုင္းရင္းသားအားလုံးပိုင္ဆိုင္တဲ့ ႏိုင္ငံကို ျမန္မာႏိုင္ငံလို႔ မသုံးဘဲ ဗမာႏိုင္ငံလို႔ သုံးမယ္လို႔ တို႔ဗမာအစည္းအရုံး က သတ္မွတ္ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ တို႔ဗမာအစည္းအရုံးရဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ဟာ ျမန္မာလူမ်ဳိးၾကီးဝါဒကို ဆန္႔က်င္ေၾကာင္း အထင္အရွား ျပသ ေနပါတယ္။

တို႔ဗမာအစည္းအရုံးသမိုင္းဟာ ဆရာၾကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း ကြယ္လြန္တဲ့ ၁၉၆၄ ခုႏွစ္မွာ တႏိုင္ငံလုံးက သခင္ေခါင္းေဆာင္ေတြ ရန္ကုန္မွာ စုေဝးေရာက္ရွိလာခဲ့ၾကရာကေနစတင္ျပီး ၁၉၆၈ ခုႏွစ္အထိကာလအတြင္းမွာ တႏိုင္ငံလုံးက သခင္ေခါင္းေဆာင္ေတြ စုေပါင္းျပီး ေရးသားခဲ့တဲ့ သမိုင္းစာအုပ္ျဖစ္ပါတယ္။

တို႔ဗမာ အစည္းအရုံး  သမိုင္းရဲ့ အဲဒီ စာမ်က္ႏွာ ၂၁၅ မွာပဲ

“ျမစ္ၾကီးနားမွ တို႔ဗမာတေယာက္ အေစာ္ကားခံရလွ်င္ ေယး၊ ျမိတ္၊ ထားဝယ္ မွ တို႔ဗမာမ်ားက ဆတ္ဆတ္ခါေအာင္ နာၾကပါ”

လို႔ ေဟာေျပာခဲ့ၾကေၾကာင္းကိုလည္း အတိအလင္း ေရးသားထားပါတယ္။

တို႔ဗမာ အစည္းအရုံးသမိုင္း စာမ်က္ႏွာ ၁၃၃ မွာေတာ့ ဒီလိုေရးထားပါတယ္။

“ တို႔ဗမာ အစည္းအရုံးဟူရာ၌ တို႔ဗမာျပည္ထဲ၌ ရွိေသာ လူမ်ဳိးအားလုံးကို ကိုယ္စားျပဳသည့္ အဓိပၸါယ္ေဖာ္ေဆာင္ျခင္း အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ တို႔ဗမာဟု ေခၚေဝၚသုံးႏႈန္းျခင္း ျဖစ္သည္။ ျမန္မာဟူေသာ စကားမွာ ျမန္သည္၊ မာသည္ဟူေသာ အဓိပၸါယ္ကို ေဆာင္ေသာ္လည္း ႏွာသံပါ၍ ေဘာင္က်ဥ္းသည္၊ အားနည္းသည္၊ ရွမ္း၊ ကရင္၊ ခ်င္း၊ ကခ်င္၊ မြန္၊ ရခိုင္၊ ပေလာင္၊ ေတာင္သူ၊ ဆလုံ၊ နာဂ၊ ျမန္မာ စေသာ ဗမာတိုင္းရင္းသား အားလုံးကို ျခဳံ၍ ငုံမိေစရန္ ဗမာ ဟူေသာစကားလုံးကို ေရြးသည္၊ အသံထြက္မာေက်ာ၍ သုံးစြဲသည္။ တဖန္ ဘ ကုန္းႏွင့္ ဘမာဟု မေရးပဲ ဗ လခ်ဳိက္ႏွင့္ ေရးျခင္းမွာလည္း၊ ဘ သည္ ရံဖန္ရံခါ ဖ သံ ထြက္သျဖင့္ စိတ္မခ်ရ ေသာေၾကာင့္ ဗလခ်ဳိက္ႏွင့္ ဗမာဟုေရးသည္”

လို႔ ဖြင့္ဆိုထားပါတယ္။

ျမန္မာ၊ ဗမာ ေဝါဟာရ ဘယ္ကစသလဲ။

ျမန္မာဆိုတဲ့ ေဝါဟာရကို အေစာဆုံးေတြ႔ရတာဟာ ပုဂံေခတ္ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ကို ျမန္မာစာ ပညာရွင္ သမိုင္းပညာရွင္ အမ်ားအျပား သေဘာထားကိုက္ညီၾကပါတယ္။

ဆရာ သိပၸံစိုးရင္ရဲ့ ၁၉၆၈ ခုႏွစ္ မွာ ထုတ္တဲ့ ျမန္မာ့ ယဥ္ေက်းမႈ သမိုင္း၊ စာမ်က္ႏွာ ၅၆ ကေန ၅၈ အတြင္းမွာ ေဖာ္ျပထားတာက

ျမန္မာဟူေသာ ေဝါဟာရကို ပထမဦးစြာ အေစာဆုံး သကၠရာဇ္ ၄၅၂ (ေအဒီ ၁၁၉၀) ပုဂံျမိဳ႔ ေတာင္ဂူနီေက်ာက္စာတြင္ စတင္ ေတြ႔ရပါသည္။ ထိုသကၠရာဇ္ထက္ အႏွစ္ ၉၀ ခန္႔ ေစာေသာ က်န္စစ္မင္းၾကီး၏ နန္းတည္မြန္ေက်ာက္စာ (၁၁၀၂ ေအဒီ) တြင္ ျမန္မာကို “မိရမာ” ဟူ၍ ေရးထိုးထားသည္ကို ေတြ႔ရ၏။ ေအဒီ ၁၃၄၂ ခုႏွစ္တြင္ ေရးထိုးသည့္ ျမန္မာ ေက်ာက္စာတြင္ “ျမံမာ” ဟူ၍ ေရးထိုးထားသည္ကို အေစာဆုံးေတြ႔ရ၏။ ထို႔ေနာက္ ေက်ာက္စာမ်ားႏွင့္ မင္စာမ်ားတြင္ “ျမန္မာ” “ျမံမာ” “ျမမၼာ” ဟူ၍ေရးထိုးလာၾကသည္ကို ေတြ႔ရွိရျပန္သည္။

တရုတ္ရာဇဝင္ မွတ္တမ္းမ်ားအလိုအားျဖင့္ ေရွးက ျမန္မာႏိုင္ငံကို “ေစာပိုး” ဟူ၍ ေခၚဆိုၾက၍ တရုတ္ဟန္မင္းမ်ား လက္ထက္ (ဘီစီ ၂၀၂- ေအဒီ ၂၆၃) တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံကို “တန္” ဟူ၍ ေခၚဆိုလ်က္ တရုတ္တန္မင္းမ်ား လက္ထက္ (ေအဒီ ၆၁၈ - ၉၀၇ )တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံကို “ပိေယာ (ပ်ဴ)” ဟုေခၚဆိုၾကသည္။ ဆြန္မင္းမ်ားလက္ထက္ (ေအဒီ ၉၆၀) တြင္ “မိယင္” ဟုေခၚဆိုသည္ဟု သိရွိရပါသည္။ ထိုမင္းတို႔လက္ထက္မွ “မိယင္” တို႔သည္ တရုတ္တို႔ႏွင့္ ဆက္ဆံ သြားလာမႈမ်ား စတင္ျပဳလုပ္ၾကသည္ဟု ဆို၏။ “မိယင္” ဆိုေသာ အမည္မွာ “ျမန္မာ” ဆိုေသာ အမည္ကို အဖ်ားဆြတ္၍ ေခၚဆိုေရးမွတ္ျခင္းျဖစ္လိမ့္မည္ဟု သုေတသီမ်ားက ယူဆၾကသည္။ တနည္းအာျဖင့္ ဆိုေသာ္ တရုတ္မင္းတို႔က ေအဒီ ၆၁၈ - ၉၀၇ ခုႏွစ္အထိ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ပ်ဴဟူ၍သာ အသိအမွတ္ျပဳခဲ့သည္။ “ျမန္မာ” ဟူ၍ ထင္ေပၚျခင္းရွိဟန္မတူေသးေပ။ ျမန္မာတို႔ကို အသိအမွတ္ျပဳလာသည္မွာ ေအဒီ ၉၆၀ ခုႏွစ္ခန္႔မွ အစျပဳသည္ဟု ယူဆရပါသည္။ ျမန္မာ့ ေရွးေဟာင္း သမိုင္း အဆိုအရလည္း ပုဂံကို သကၠရာဇ္ ၂၁၁ (ေအဒီ ၈၄၉) ခုႏွစ္တြင္ တည္သည္ဟု ဆိုထားသျဖင့္ ယုတၱိရွိသည္ဟု ဆုိရေပမည္။


ဒီေတာ့ ျမန္မာဆိုတဲ့စကားဟာ ပုဂံေခတ္ကတည္းက ေပၚလာခဲ့တာျဖစ္ေၾကာင္းထင္ရွားပါတယ္။ အဲဒီတုန္းကေခၚတဲ့ ျမန္မာဟာလည္း အခုျပည္မမွာ ေနၾကတဲ့ လူမ်ဳိးကိုသာ ေခၚၾကတာျဖစ္ျပီး၊ ရွမ္း၊ ကခ်င္၊ ကရင္၊ မြန္၊ ရခိုင္၊ ကယား ဆိုတဲ့ လူမ်ဳိးေတြ မပါေၾကာင္း ထင္ရွားပါတယ္။

ဒါဆိုရင္ ဗမာဆိုတဲ့စကားကေရာ ဘယ္တုန္းကေပၚလာတဲ့စကားပါလဲ။ ထူးျခားတာက ဗမာဆိုတဲ့ စကားကို ေက်ာက္စာေတြမွာ အေထာက္အထားနဲ႔ မေတြ႔ရတဲ့ အခ်က္ပါပဲ။

ဒီေတာ့ ဗမာဆိုတဲ့ စကားရဲ့ မူလရင္းျမစ္ကေရာ ဘာပါလဲ။ ျမန္မာဆိုတဲ့ စကားကေရာ မူလရင္းျမစ္ကဘာပါလဲ။

ဗမာ၊ ျမန္မာဆိုတဲ့ စကားရဲ့ မူလရင္းျမစ္ကို ေလ့လာ ဆန္းစစ္တဲ့အခါ ဆရာအမ်ဳိးမ်ိဳးက အယူအဆအမ်ဳိးမ်ဳိး တင္ျပၾကပါတယ္။ ၁၉၃၃ ခုႏွစ္မွာ ထုတ္တဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံ သုေတသနအသင္းဂ်ာနယ္ JBRS အတြဲ ၂၃ ၊ အမွတ္ ၂ မွာ ဆရာ ဦးေက်ာ္ထြန္းက အယူကြဲ၊ မူကြဲ အမ်ဳိးမ်ဳိးကို ေဖာ္ျပျပီး ျမန္မာဆိုတဲ့စကားလုံးေရာ၊ ဗမာဆိုတဲ့ စကားလုံးေရာဟာ ျဗဟၼာ ဆိုတဲ့ ပါဠိစကားလုံးကဆင္းသက္ လာတဲ့ ေဝါဟာရ ျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းလင္း ေျပာဆိုခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေဆာင္းပါးဟာ အယူအဆကြဲမ်ဳိးစုံ၊ Argument မ်ဳိးစုံကို ေဖာ္ျပျပီး သုံးသပ္ထားတဲ့ ေတာ္ေတာ္ျပည့္စုံတဲ့ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ျဖစ္ပါတယ္။ (အေသးစိတ္သိလိုသူေတြ ဆရာ ဦးေက်ာ္ထြန္းရဲ့ ေဆာင္းပါးကို ဖတ္ရွဳၾကပါ။ ရွာေဖြမရသူမ်ား ဗကသနဲ႔ ဆက္သြယ္ ေတာင္းခံႏိုင္ပါတယ္။ ဆရာဦး ေက်ာ္ထြန္းရဲ့ အယူအဆကို ဒီေန႔ေခတ္ ျမန္မာဘာသာ ေဗဒပညာရွင္ အမ်ားစုက ေထာက္ခံၾကပါတယ္။)

ျဗဟၼာ ဆိုတဲ့ စကားကေန ျဗမၼာ၊ ျဗမၼာကေန ျမမၼာ၊ ျမမၼာကေန ျမန္မာ အျဖစ္ ေျပာင္းလဲလာတယ္လို႔ ဆရာ ဦးေက်ာ္ထြန္းကဆိုပါတယ္။ ဗမာဆုိတဲ့စကားလုံးဟာလည္း ျဗဟၼာဆိုတဲ့စကားကေန ဗမၼာ၊ ဗမၼာကေန ဗမာျဖစ္လာတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

အိႏၵိယမွာလည္းကြ်န္ေတာ္္တို႔ကို ျဗဟၼာ (အသံထြက္အားျဖင့္ တခ်ဳိ႔က ဗရမာ) လို႔ ေခၚပါတယ္။ အိႏၵိယကုလားေတြက ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ဗရမာ ေခၚတာကို ၾကားၾကတဲ့ အတြက္ အဂၤလိပ္က ဗမာကို ေခၚတဲ့ အခါ Burma လို႔ R ထည့္ေပါင္းခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္လို႔ ဗမာေတြေခၚတဲ့ အသံကိုသာ အရင္ၾကားရင္ Bamar သို႔မဟုတ္ Bama လို႔ေခၚေကာင္းေခၚႏိုင္ပါတယ္။ ထိုင္းႏိုင္ငံကလည္း ကြ်န္ေတာ္
တို႔ကို ဖမာလို႔ ေခၚပါတယ္။ ဘမာကေန ဖမာ အျဖစ္ အသံ ေျပာင္းသြားတာျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။

ဒါျဖင့္ ေက်ာက္စာေတြမွာ ျမမၼာ၊ ျမံမာ၊ ျမန္မာဆိုတဲ့စကားလုံးေတြကို အၾကိမ္ၾကိမ္ေတြ႔ရျပီး ဗမာဆိုတဲ့စကားကို မေတြ႔ၾကရတာက ဘာ့ေၾကာင့္လဲ။

ဘာ့ေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔စာေပမွာ အေရးနဲ႔ အဖတ္ ကြာျခားေနတတ္တဲ့ “ေရးေတာ့အမွန္ ဖတ္ေတာ့အသံ” ထုံးစံ ထြန္းကားခဲ့ေလေတာ့ ျမန္မာနဲ႔ ဗမာဟာလည္း အေရးနဲ႔ အဖတ္ကြဲျပားခဲ့တာ ျဖစ္ပုံရတယ္လို႔ ပညာရွင္မ်ားက ယူဆၾကပါတယ္။ ေရးတဲ့ အခါမွာ ျမန္မာလို႔ပဲ ေရးခဲ့ၾကျပီး ေျပာတဲ့ အခါမွာေတာ့ ဗမာလို႔ပဲ ေျပာခဲ့၊ တြင္က်ယ္ခဲ့ၾကမယ္လို႔ ပညာရွင္မ်ားက ယူဆၾကပါတယ္။ တခ်ဳိ႔
ကလည္း ေက်ာက္စာ အေထာက္အထား မေတြ႔ရတဲ့ အတြက္ ဗမာဆိုတဲ့ စကားလုံးဟာ ေပၚတာ သိပ္မၾကာေသးဘူးလို႔ ယူဆၾကတာမ်ဳိးရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျမန္မာ၊ ဗမာဟာ ရင္းျမစ္တခု တည္းကေန လာရိုးမွန္ရင္ ျမန္မာက ေရွးပေဝသဏီကတည္းက ေပၚခဲ့ျပီး ဗမာက မေန႔တေန႔ကမွ (ကုန္းေဘာင္ေခတ္ေႏွာင္းေလာက္မွ) ေပၚတယ္ဆိုတာ ျဖစ္ႏိုင္ေျခ ေတာ္ေတာ္ နည္းပါတယ္။ ဒီေတာ့ ေက်ာက္စာ၊ ေရွးစာ အေထာက္အထား မေတြ႔ရတဲ့ အတြက္ ဗမာဟာ  ေနာက္မွ ေပၚတယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆထက္ ဗမာဟာ ေျပာစကားမို႔သာ ေက်ာက္စာ၊ ေရွးစာမွာ မေတြ႔ရတာဆိုတဲ့ အခ်က္က ပိုျပီး ျဖစ္ႏိုင္ေျခမ်ားပါတယ္။ အေျပာနဲ႔ အေရးဆိုတာဟာ အေျပာက ပိုေရွးက်တာမို႔ ဗမာကေတာင္ ျမန္မာထက္ေစာခ်င္ေစာႏိုင္ပါေသးတယ္။ အေျပာကပိုေရွးက်တဲ့ အတြက္ ဗမာကပိုေစာႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆမ်ဳိးကို ေတာ့ ဆရာေမာင္သာႏိုးက ယူဆေၾကာင္း ဘီဘီစီ အလကၤာပုလဲပန္း အစီအစဥ္မွာ ေျပာထားပါတယ္။ ပါဠိအဘိဓါန္ကို နိႆယ ျပန္ဆိုခဲ့တဲ့ က်မ္းတတ္ပုဂၢိဳလ္ အေက်ာ္အေမာ္တဦး ျဖစ္သူ ေတာင္ေပါက္ ဆရာေတာ္ ဦးစကၡပါလ ကလည္း ဗမာကသာ အမွန္၊ ဗမာကသာ သင့္ေတာ္တဲ့ အသုံးအႏႈန္းလို႔ယူျပီး သူ႔တသက္လုံးဗမာဆိုတဲ့ မူတမ်ဳိးတည္းကို သာ သုံးႏႈန္းခဲ့ဖူးတာလည္း ရွိပါတယ္။

အထက္အညာေဒသနဲ႔ ဗမာလူမ်ဳိးေတြေနထိုင္တဲ့ ေက်းလက္ေတာရြာေတြကို သြားၾကည့္ရင္ ဒီအယူအဆမွန္ႏိုင္ေၾကာင္း ပိုမို  သိျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ ေက်းလက္ေတြမွာ ျမန္မာလို႔ ေခၚေဝၚသုံးႏႈန္းတာသိပ္နည္းပါတယ္။ ဗမာလို႔သာ ေခၚေဝၚ သုံးႏႈန္းၾကပါတယ္။ (အညာေက်းလက္ေဒသေတြဟာ ဗမာစကား မပ်က္စီးေသး (corrupt အျဖစ္နည္းပါးေသး) တဲ့ အရပ္ေဒသေတြ အျဖစ္ ဘာသာစကား ပညာရွင္ အမ်ားက လက္ခံထားျပီး ျဖစ္ပါတယ္။)

တကယ္ေတာ့ ေရွးပေဒသရာဇ္ ေခတ္အဆက္ဆက္မွာ စာတတ္ေပတတ္ဆိုတာကလည္း ပေဒသရာဇ္ အႏြယ္ေတြ၊ မွဴးမ်ဳိး မတ္မ်ဳိးေတြ ကသာ မ်ားပါတယ္။ သူတို႔ပေဒသရာဇ္ေတြက သာမန္ အရပ္စကား အရပ္ဟန္နဲ႔ ေျပာတာကို ေတာဆန္တယ္ထင္ျပီး စာသံေပသံနဲ႔  ဟန္လုပ္ေျပာ တတ္ၾကပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ပေဒသရာဇ္ေခတ္တေလ်ာက္မွာ ျမန္မာဆိုတဲ့ စကားကို ထီးရိပ္နန္းရိပ္၊ ပေဒသရာဇ္ အရိပ္နင္းတဲ့သူေတြကသာ အသုံးပိုမ်ားၾကျပီး ရပ္ထဲရြာထဲက သာမန္လက္လုပ္လက္စားေတြကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဗမာလို႔သာ ေခၚၾကပါတယ္။

ဒါ့ေၾကာင့္လည္း တို႔ဗမာအစည္းအရုံးက “ျမန္မာ”ဟာ ပေဒသရာဇ္ေတြ ေပးတဲ့ နာမည္လို႔ ဆိုတာျဖစ္ပါတယ္။ တို႔ဗမာ သခင္ေတြဟာ ပေဒသရာဇ္ေခတ္နဲ႔ သိပ္အေဝးၾကီး အလွမ္းမကြာလွေသးတဲ့ အတြက္ ဒီအခ်က္ကို ေကာင္းေကာင္းသေဘာေပါက္ပါတယ္။ တျခားတိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးစု ေတြကို တိုက္ခိုက္ဖ်က္ဆီးျပီး ႏွိပ္စက္ကလူျပဳတာဟာလည္း ပေဒသရာဇ္ေတြသာျဖစ္ျပီး သာမန္အရပ္သားေတြ မပါဝင္တဲ့ အတြက္ “ျမန္မာ”ဆိုတဲ့ ပေဒသရာဇ္နာမည္ဟာ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးစုေတြနဲ႔ ရန္ျငိဳးရန္စရွိျပီး၊ “ဗမာ”ဆိုတဲ့နာမည္ဟာ တိုင္းရင္းသားနဲ႔ ရန္ျငိဳးအစဥ္အ လာ မရွိဘူးလို႔ တို႔ဗမာ အစည္းအရုံးက ယူဆခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ မူလ ရင္းျမစ္ကို ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ျမန္မာေရာ၊ ဗမာပါ တိုင္းရင္းသားနဲ႔ မဆိုင္၊ ျပည္မေနလူမ်ဳိးနဲ႔သာ သက္ဆိုင္တယ္လို႔ ဆိုရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါဆိုရင္ “ဗမာ” ဆိုတဲ့စကားဟာ ကခ်င္၊ ကရင္၊ ရွမ္း၊ ရခိုင္၊ မြန္၊ ကယား၊ ပအိုး၊ ပေလာင္ စတဲ့ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးစုအားလုံး ပါဝင္တယ္ဆုိတဲ့ အယူအဆဟာ ဘယ္တုန္းက စျဖစ္လာတာပါလဲ။

တို႔ဗမာအစည္းအရုံးက စျဖစ္လာတာပါ။ တို႔ဗမာအစည္းအရုံး သမိုင္း စာမ်က္ႏွာ ၂၁၅ မွာ ဒီလိုဆိုထားပါတယ္။

“တို႔ဗမာ အစည္းအရုံးသည္ မူလတည္ေထာင္ စဥ္မွစ၍ သမိုင္းတေလွ်ာက္လုံး လူမ်ဳိးစုအားလုံး၏ ညီညြတ္ေရးကို အေလးေပးခဲ့ေၾကာင္း၊ “တို႔” ဟူေသာ စကား၊ “ဗမာ” ဟူေသာ စကား၊ “ ဗမာႏိုင္ငံ၊ ဗမာျပည္” ဟူေသာ စကားတို႔ကို တီထြင္၍ တိုင္းရင္းသား စစ္စစ္ဟူေသာ အမည္နာမ တပ္ဆင္ခဲ့ျခင္းျဖင့္ သိသာ ထင္ရွားေပသည္။”

လို႔ ဆိုထားပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ တီထြင္၍ ဆိုတဲ့ စကားလုံးကို အထူးသတိျပဳဖို႔လိုမယ္ထင္ပါတယ္။ ျမန္မာ ပေဒသရာဇ္ေတြ သုံးတဲ့ ျမန္မာဆိုတဲ့စကားလုံးကို တႏိုင္ငံလုံးအတြက္သုံးရင္ လူမ်ဳိးၾကီးဝါဒ သေဘာ သက္ဝင္မွာ စိုးလို႔ “ဗမာႏိုင္ငံ” ဆိုတဲ့ အသုံးကို တို႔ဗမာ အစည္းအရုံးက တီထြင္ သုံးစြဲခဲ့ တယ္လို႔ ဆိုလိုတာျဖစ္ပါတယ္။ ဗမာဆိုတဲ့ ေဝါဟာရကို တို႔ဗမာအစည္းအရုံးက တီထြင္တယ္လို႔ေတာ့ ဆိုလိုတာ ဟုတ္ဟန္မတူပါဘူး။ ဒီေတာ့ ဗမာဆိုတာ တႏိုင္ငံလုံး တိုင္းရင္းသား အားလုံး အပါအဝင္ဆိုတာဟာ တို႔ဗမာ အစည္းအရုံးက ျပဌာန္းခဲ့တဲ့ “ျပဌာန္း အသုံးအႏႈန္း” ျဖစ္ပါတယ္။ ျပဌာန္းျခင္းရဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ဟာလည္း ေခတ္အဆက္ဆက္ ပေဒသရာဇ္မ်ားသုံးစြဲခဲ့ျပီး   ပုဂံေခတ္ကတည္းက ျပည္မေနလူမ်ဳိးနဲ႔ ယွဥ္တြဲ ထင္ရွားလာတဲ့ ျမန္မာဆိုတဲ့ အသုံးအႏႈန္းကို သုံးျခင္းအားျဖင့္ လူမ်ဳိးၾကီးဝါဒ၊ မဟာျမန္မာဝါဒ က်င့္သုံးရာ မက်ေစခ်င္လို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေတာ့ ဗမာႏိုင္ငံ၊ ဗမာျပည္ဆိုတဲ့ စကားဟာ စတင္သုံးႏႈန္းလာကတည္းက ျမန္မာလူမ်ဳိးၾကီး လႊမ္းမိုးေရး ဝါဒကို ဆန္႔က်င္တဲ့ စိတ္ဓါတ္၊ လူမ်ဳိးစုအားလုံး ညီညြတ္ေရးကို ေရွ႔ရွဳတဲ့ စိိတ္ဓါတ္နဲ႔ ေပၚေပါက္လာတယ္လို႔ အတိအက် မွတ္ယူႏိုင္ပါတယ္။

တို႔ဗမာ အစည္းအရုံးရဲ့ အဲဒီမူကိုပဲ အထက္မွာ ဗမာနာမည္သုံးခဲ့ၾကတဲ့ ႏိုင္ငံေရး အဖြဲ႔အစည္းေတြက လက္ခံက်င့္သုံးၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ အဲသလို လက္ခံက်င့္သုံးၾကတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းေတြထဲမွာ ဗမာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢ (ဗကသ) နဲ႔ ဗမာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (ဗကသမ်ား အဖြဲ႔ခ်ဳပ္) တို႔လည္း အပါအဝင္ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။

ဗမာ၊ ျမန္မာ ေရာေထြးသုံးစြဲလာၾကျခင္း

နယ္ခ်ဲ႔ေတာ္လွန္ေရး ကာလတေလ်ာက္လုံးမွာ တို႔ဗမာ အစည္းအရုံးရဲ့ “ဗမာသည္ တိုင္းရင္းသား အပါအဝင္ တႏိုင္ငံလုံး” မူကို စြဲစြဲျမဲျမဲ က်င့္သုံးလာၾကေပမဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ အထူးသျဖင့္ တို႔ဗမာ အစည္းအရုံး ေမွးမွိန္ေပ်ာက္ကြယ္ျပီးေနာက္ပိုင္းမွာ ဗမာနဲ႔ ျမန္မာကို အေလးအနက္ မစဥ္းစားဘဲ အေရာေရာ အေႏွာေႏွာ သုံးစြဲလာခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဗမာဆိုတဲ့စကားကို ေဖ်ာက္ဖ်က္ျပီး ျမန္မာ လူမ်ဳိးၾကီးဝါဒ ျပန္လည္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ အသက္သြင္းခ်င္တဲ့ အတြက္ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိ ေျပာင္းလဲ သုံးစြဲ လာၾကတယ္ လို႔ေတာ့ ဗိုလ္ေနဝင္း မတိုင္ခင္ကာလေတြမွာ သက္ေသ အေထာက္အထား မေတြ႔ရပါဘူး။

ျမန္မာဆိုတဲ့ နာမည္ကို သိသိသာသာ ျပန္လည္သုံးစြဲလာတာက ၁၉၄၇ ခုအေျခခံဥပေဒမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ၁၉၄၇ အေျခခံဥပေဒေရး ဆြဲရာမွာ ႏိုင္ငံရဲ့ နာမည္ကို အေလးအနက္စဥ္းစားခဲ့ပုံမရပါဘူး။ အျငင္းပြားမႈ တစုံတရာ ရွိခဲ့ေၾကာင္းလည္း အေထာက္အထား မေတြ႔ရသလို အေလးအနက္ ေဆြးေႏြးခဲ့တဲ့ အေထာက္အထားမ်ဳိးလည္း မေတြ႔ရပါဘူး။ တို႔ဗမာအစည္းအရုံး မူကိုလည္း ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့ပုံရပါတယ္။ အဂၤလိပ္ အေမြခံျပီး အဂၤလိပ္ သုံးလက္စနာမည္ကိုပဲ လြယ္လြယ္ဆက္ခံ မွည့္ေခၚလိုက္တာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္ အဂၤလိပ္ အေမြခံျပီး အလြယ္သုံးလုိက္တယ္လို႔ ေျပာသလဲ ဆိုေတာ့ ၁၉၄၇ ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒ ပုဒ္မ ၂၂၂  မွာ အခုလို ေရးသားထားတဲ့ အတြက္ ျဖစ္ပါတယ္။

ျမန္မာျပည္၊ ျမန္မာႏိုင္ငံ၊ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ဟူေသာ စကားရပ္တို႔သည္ ၁၉၃၅ ခုႏွစ္ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ စီရင္အုပ္ခ်ဳပ္မႈ ဥပေဒ၌ ပါရွိေသာ အဓိပၸါယ္မ်ဳိးကိုေဆာင္သည္။

အဂၤလိပ္ေခတ္တေခတ္လုံးမွာ အဂၤလိပ္အစိုးရက Burma ျမန္မာျပည္ လို႔ ကို႔လို႔ကန္႔လန္႔သုံးခဲ့တဲ့ အသုံးကို ၁၉၄၇ အေျခခံဥပေဒက လြယ္လြယ္ပဲ အေမြခံခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ လြတ္လပ္တဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္ဟာလည္း ျမန္မာႏိုင္ငံ Burma ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒါဟာ ျမန္မာ လူမ်ဳိးၾကီးဝါဒကို အသက္သြင္းခ်င္တဲ့ အတြက္ တမင္သက္သက္လုပ္ခဲ့ သလားဆိုတာကိုေတာ့ သက္ေသ အေထာက္အထားျပသစရာ မရွိပါဘူး။ သေဘာရိုးနဲ႔ပဲ အဂၤလိပ္အေမြကို အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ ဆက္ခံလိုက္တယ္လို႔ ထင္ရပါတယ္။

အဲဒီကေနေနာက္ပိုင္း ဖဆပလ ေခတ္တေလ်ာက္လုံးမွာလည္း ဗမာ၊ ျမန္မာေဝါဟာရ ကို ႏိုင္ငံေရး လက္နက္တခုအေနနဲ႔ ထုတ္သုံးတာ မေတြ႔ရေသးပါဘူး။ ျမန္မာနဲ႔ ဗမာကို မူမရွိဘဲ အုတ္အေရာေရာ၊ ေက်ာက္အေရာေရာ ေရာေႏွာသုံးစြဲခဲ့တာမ်ဳးိကိုပဲ ေတြ႔ရပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္း အာဏာသိမ္းျပီးေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ဗမာကေန ျမန္မာကို ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိ ေျပာင္းလဲလာတဲ့ လကၡဏာတခ်ဳိ႔ ေတြ႔ရပါတယ္။ အထင္ရွားဆုံး ဥပမာကေတာ့ ဗမာ့တပ္မေတာ္ကို ျမန္မာ့တပ္မေတာ္အျဖစ္ မသိမသာ ေျပာင္းလဲပစ္လိုက္တာကို ၾကည့္ရင္ သိႏိုင္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားသမဂၢကိုလည္း ဖ်က္ဆီးလိုက္ပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းဟာ သူ႔ဘဝတေလ်ာက္လုံး ေက်ာင္းသား သမဂၢမွာ ပါဝင္လႈပ္ရွားခဲ့ဖူးတဲ့ သမိုင္းအစဥ္အလာ မရွိသူမို႔ တကသ၊ ဗကသေတြ အေပၚမွာ ဝန္တိုစိတ္ရွိပါတယ္။ ဗကသရဲ့ ၾကီးမားတဲ့ အစဥ္အလာကိုလည္း ေဖ်ာက္ဖ်က္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵရွိပါတယ္။ တို႔ဗမာအစည္းအရုံးမွာလည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းဟာ ပါဝင္လႈပ္ရွားခဲ့ဖူးသူ မဟုတ္ပါဘူး။ သခင္ရွဳေမာင္နာမည္ဟာလည္း ဂ်ပန္သြားကာနီးက်မွ အေရးေပၚေကာက္တပ္လိုက္တဲ့ သခင္နာမည္မွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္း ဂ်ပန္ကို လိုက္ပါသြားခြင့္ရတာကလည္း သူ႔ရဲ့ ဦးေလးျဖစ္သူ သခင္ညီ မက်န္းမာလို႔ လူစားထိုး လုိက္ပါခဲ့ရ တာသာျဖစ္ပါတယ္။ (ကိုကိုေမာင္ၾကီးေရးတဲ့ တရံေရာအခါတြင္ ၾကည့္ပါ) သူမပါခဲ့တဲ့ တို႔ဗမာအစည္းအရုံးရဲ့ အစဥ္အလာကိုလည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းဟာ လိုလားႏွစ္သက္မႈ မရွိပါဘူး။ ဒီလုိအေျခအေန မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းဟာ ဗမာအစား၊ ျမန္မာကို တျဖည္းျဖည္း အစားထိုးလာပါတယ္။ ဗမာနာမည္နဲ႔ အဖြဲ႔အစည္းေတြကိုလည္း ေမွးမွိန္ေအာင္ လုပ္ပါတယ္။ တျခား တဘက္မွာ လည္း ျမန္မာလူမ်ဳိးၾကီးဝါဒကို တျဖည္းျဖည္း က်င့္သုံးလာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဗမာအစား ျမန္မာကို အစားထိုး ေျပာင္းလဲလိုက္ ေၾကာင္းေတာ့ တရားဝင္ နာမည္တပ္ ေၾကညာတာမ်ဳိး လုပ္တဲ့ အထိ အတင့္မရဲခဲ့ပါဘူး။

တို႔ဗမာအစည္းအရုံးသမိုင္းကို ၁၉၇၆ ခုႏွစ္မွာ ထုတ္ေဝတဲ့အခါ တို႔ဗမာ အစည္းအရုံးသမိုင္းမွာပါတဲ့ ဗမာ၊ ျမန္မာ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္ ဟာ မဆလရဲ့ “ျမန္မာ” နဲ႔ ႏိုင္ငံေရး အႏွစ္သာရအားျဖင့္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ၾကီးဆန္႔က်င္ေၾကာင္းေပၚလြင္လာပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ တို႔ဗမာ  အစည္းအရုံးသမိုင္း စာအုပ္ထဲက ဗမာ၊ ျမန္မာ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္ ပါတဲ့ စာမ်က္ႏွာ ၂၁၅ မွာ ေအာက္ေျခမွတ္စု အျဖစ္နဲ႔ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္ ဖြဲ႔စည္းပုံ အေျခခံဥပေဒ အဓိပၸါယ္ရွင္းလင္းခ်က္ စာတမ္း စာမ်က္ႏွာ ၁၈ မွာပါတဲ့ စာပိုဒ္ကို ထည့္သြင္းခိုင္းခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမွတ္စုက..

“ျပည္ေထာင္စု ဆိုရွယ္လစ္ သမၼတ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ ဟုေခၚထားျခင္းမွာ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးစုံတို႔ စုေပါင္းေနထိုင္သည့္ ျပည္နယ္ႏွင့္  တိုင္းမ်ား ဖြဲ႔စည္းထားေသာ ျပည္ေထာင္စုႏိုင္ငံျဖစ္ေၾကာင္း သမိုင္းအစဥ္တေလွ်ာက္ ေျမွာ္မွန္းခဲ့ၾကသည့္ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ကို ျမဲျမံ ခိုင္မာစြာ တည္ေဆာက္ က်င့္သုံးသြားမည့္ ႏိုင္ငံျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဘုရင္စနစ္ျဖင့္ အုပ္စိုးေသာ ႏိုင္ငံမဟုတ္ပဲ၊ လုပ္သားျပည္သူတို႔ အာဏာ ပိုင္စိုးေသာ ႏိုင္ငံျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးမ်ားကို သိမ္းက်ဳံးေပါင္းရုံး၍ ေခၚဆိုသည့္ ျမန္မာဟူေသာ လူမ်ဳိးမ်ား မွီတင္းေန ထိုင္ရာ ႏိုင္ငံေတာ္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေပၚလြင္ ထင္ရွားေစရန္ျဖစ္သည္”

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းဟာ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးအားလုံးကိုယ္စားျပဳျပဌာန္းထားတဲ့ ဗမာစကားလုံးအစား၊ ျမန္မာ လူမ်ဳိးၾကီးစိုးေရး ကိုသာ လိုလားေၾကာင္း ထင္ရွားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘာ့ေၾကာင့္ ျမန္မာကို တုိင္းရင္းသားအားလုံးကိုယ္စားျပဳ သုံးစြဲသင့္ေၾကာင္းကိုေတာ့ အက်ဳိးသင့္ အေၾကာင္းသင့္ ရွင္းမျပႏိုင္တာကို လည္း ထင္းထင္းၾကီး ျမင္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။  ဒါ့အျပင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းဟာ ဗမာနဲ႔ ျမန္မာကို ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း ေျပာင္းျပန္ မလွန္ရဲေသး တာကိုလည္း သတိျပဳရင္ ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။ နယ္ခ်ဲ႔ ေတာ္လွန္ေရး သမိုင္းကာလနဲ႔ သိပ္အလွမ္းမကြာေသးတဲ့ အတြက္၊ သိမွီသူေတြ သိပ္မ်ားေသးတဲ့ အတြက္ မလွန္ရဲေသးတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗမာနဲ႔ ျမန္မာကို အဓိပၸါယ္အတိအက် ခြဲျခား ျပဌာန္း သတ္မွတ္တာမ်ဳိး မလုပ္ဘဲ သူ႔သက္တမ္းတေလ်ာက္မွာ မသိမသာပဲ ဆက္လက္ ေရာေထြး သုံးစြဲသြားခဲ့ပါတယ္။

ႏိုင္ငံေရး ပေယာဂ ဝင္လာျခင္း

တကယ္တန္း ဗမာနဲ႔ ျမန္မာကို ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္းၾကီး ေျပာင္းျပန္လွန္ပစ္ရုံသာမက ဗ၊ မ အေျပာင္းအလဲကို ႏိုင္ငံေရး လက္နက္ အျဖစ္ အသုံးခ်ခဲ့သူကေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းရဲ့ လူယုံတပည့္ေက်ာ္ၾကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔ျဖစ္ပါတယ္။ အခြင့္အေရး ေပၚလာလို႔လည္း ထုတ္သုံးခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။

အခြင့္အေရး ေပၚလာပုံက ဒီလိုပါ။

၁၉၈၈ မတ္လမွာ ဖုန္းေမာ္ အေရး အခင္း ေပၚလာေတာ့ ဦးေဆာင္ လႈပ္ရွားခဲ့သူ ေက်ာင္းသားေတြထဲမွာ အခုပါတီေထာင္ထားတဲ့ ကိုေအးလြင္တို႔၊ ေျမလတ္ေက်ာင္းသားသမဂၢေခါင္းေဆာင္ လုပ္ခဲ့တဲ့ ကိုေက်ာ္ႏိုင္မင္းတို႔ ပါဝင္ခဲ့ပါတယ္။ မတ္လ ၁၆ ရက္ တံတားနီ အေရး   အခင္းမွာ ကိုေဌးၾကြယ္၊ ကိုလွမ်ဳိးေနာင္၊ ကိုေအာင္မ်ိဳးတင့္ ၊ ကိုညိဳထြန္း၊ ကိုတင္ေအး စတဲ့သူေတြ ပါဝင္ခဲ့ပါတယ္။ မတ္လ ၁၇ ရက္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ထဲဲမွာ စစ္တပ္က ေက်ာင္းသားေတြကို ေက်ာင္းဝိုင္း ပိတ္ဆို႔ျပီး ရိုက္ႏွက္ဖမ္းဆီးတဲ့ အထဲမွာ ကိုမင္းေဇယ်ပါဝင္ခဲ့ပါ တယ္။ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေျပာရရင္ မတ္လ လႈပ္ရွားမႈမွာ ေခါင္းေဆာင္ခဲ့သူတခ်ဳိ႔ဟာ ေစာေစာစီးစီး အဖမ္းခံခဲ့ၾကရပါတယ္။

ဇြန္လ ေျမနီကုန္းလႈပ္ရွားမႈမွာေတာ့ ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္၊ မင္းကိုႏိုင္၊ ကိုကိုၾကီး၊ မိုးသီးဇြန္၊ ေအာင္ဒင္တို႔ ပါဝင္ လႈပ္ရွားခဲ့ၾကပါတယ္။ မတ္လမွာ အဖမ္းမခံရဘဲ လြတ္ေနေသးတဲ့ ညိဳထြန္းလည္း အဲဒီ အဖြဲ႔နဲ႔ အတူ ပါလာပါတယ္။ သူတို႔ဟာ ဒုတိယ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္  အသုတ္ ျဖစ္လာပါတယ္။

ဇူလိုင္လ ၇ ရက္ေန႔မွာ အဖမ္းခံထားရတဲ့ ကိုမင္းေဇယ်၊ ကိုေဌးၾကြယ္၊ ကိုလွမ်ိဳးေနာင္၊ ကိုေက်ာ္ႏိုင္မင္း၊ ကိုေအးလြင္ စတဲ့ ပထမအုပ္စု ျပန္လြတ္လာၾက ပါတယ္။ မႏၱေလးေဆာင္မွာ ရုံးခန္းဖြင့္ပါတယ္။

မတ္လ ၂၈ ရက္ သမဂၢရင္ျပင္မွာ ဗမာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ား အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ဗကသ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကို ျပန္လည္ ဖြဲ႔စည္းတဲ့ အခါ ကိုမင္းကိုႏိုင္၊ ကိုကိုၾကီး၊ ကိုေအာင္ဒင္၊ ကိုမိုးသီးဇြန္တို႔ဟာ အလုပ္အမႈေဆာင္ေတြ ျဖစ္လာၾကျပီး ကိုမင္းေဇယ်၊ ကိုေဌးၾကြယ္၊ ကိုလွမ်ဳိးေနာင္၊ ကိုေက်ာ္ႏိုင္မင္း၊ ကိုေအးလြင္ စတဲ့ ပထမအသုတ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ က်န္ေနခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလို အေျခအေနအေပၚမွာ သေဘာထားကြဲလြဲၾကျပီး ျမန္မာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ား ဖြဲ႔စည္းေရးေကာ္မတီ မကသဖ ဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢ မကသ ရဲ့ ေရွ႔ေျပးျဖစ္လာပါတယ္။ ဇြန္လအုပ္စုေတြဟာ ဗကသ ျဖစ္လာျပီး၊ မတ္လအုပ္စုထဲက တခ်ဳိ႔ဟာ မကသ ျဖစ္လာပါတယ္။ ေနရပ္အရ ေျပာရရင္လည္း ဇြန္လအုပ္စု အမ်ားစုဟာ သကၤန္းကြ်န္း၊ ေတာင္ဥကၠလာဘက္မွာ ေနၾကျပီး မတ္လ အုပ္စု ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ စမ္းေခ်ာင္းဘက္မွာ ေနၾကပါတယ္။ သူ႔အုပ္စုေလးနဲ႔သူ သီးျခားလိုလို ျဖစ္ေနပါတယ္။

ေက်ာင္းသားေတြၾကားမွာ ဒီလို သေဘာထားကြဲျပားေနတာကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔က ႏိုင္ငံေရး လက္နက္ အျဖစ္ အခြင့္အေရးယူ အသုံးခ်ျပီး ေက်ာင္းသားေတြ ပုိကြ

ုိကြဲေအာင္လုပ္ပါေတာ့တယ္။ တႏိုင္ငံလုံးက ေက်ာင္းသားထုၾကီးပါ ႏွစ္ျခမ္းကြဲသြားေအာင္အထိ ရည္ရြယ္ခ်က္ ၾကီးၾကီးမားမားထားပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ မလိမၼာခဲ့ရင္ ေက်ာင္းသားထုၾကီးၾကားမွာ ေသြးထြက္သံယို ျဖစ္ရပ္ေတြေတာင္ ျဖစ္လာႏိုင္တဲ့ အထိ အႏၱရာယ္ၾကီးႏိုင္တဲ့ ဧရာမ ႏိုင္ငံေရး လုပ္ၾကံမႈၾကီးတခုပါ။ ( အခု ၂၀၁၂ ခုထဲမွာ အလားတူ ေနာက္ထပ္လုပ္ၾကံမႈမ်ဳိး အတြက္ ေျခလွမ္းျပင္လာတာကိုလည္း ေတြ႔ေနရျပီျဖစ္ပါတယ္။)

အဲဒီတုန္းက လုပ္ၾကံပုံက ဒီလိုပါ။ စစ္တပ္အာဏာသိမ္းျပီး သူတို႔ အာဏာ မခိုင္မာေသးခင္၊ ေက်ာင္းသားနဲ႔ ျပည္သူလူထုေတြ ေနာက္တခါ အုံၾကြ ဆန္႔က်င္လာမွာကို ေၾကာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္ကာလမွာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔ဟာ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြကို ေခၚျပီးေတြ႔ခဲ့ပါတယ္။ ပထမ အဆင့္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔ရဲ့ တပည့္ ဗိုလ္မွဴးလွသန္းက ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြကို ေတြ႔ဆုံျပီး ေက်ာင္းသားသမဂၢ တရားဝင္တည္ေထာင္ခြင့္ ေပးမယ္လို႔ ကမ္းလွမ္းခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြဘက္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔ကို မယုံၾကည္တဲ့ အတြက္ အဲဒီေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြကို ရာဇဝတ္ျပစ္မႈက်ဴးလြန္သည္မွ တပါး တျခား ျပစ္မႈနဲ႔ ဖမ္းဆီးအေရးယူတာမ်ဳိး မလုပ္ပါဘူးလို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔ ကိုယ္တိုင္ လက္မွတ္ေရးထိုးေပးခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြအားလုံးရဲ့ နာမည္ပါဝင္ျပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔ ကိုယ္တိုင္ လက္မွတ္ေရးထိုးထားတဲ့ စာမူရင္းကို သုံးေစာင္လက္မွတ္ေရးထိုးေပးတဲ့ အတြက္ ေက်ာင္းသားေတြ ခြဲျပီး သိမ္းဆည္းခဲ့ၾကပါတယ္။

အဲဒီတုန္းက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔ နဲ႔ သြားေရာက္ေတြ႔ဆုံခဲ့ၾကသူေတြထဲမွာ ကိုမင္းေဇယ်၊ ကိုေဌးၾကြယ္၊ ကိုဝင္းၾကြယ္၊ ကိုေက်ာ္ႏိုင္မင္း၊ ကိုညိဳထြန္း၊ ကိုလွမ်ဳိးေနာင္၊ မခင္ဥမၼာ၊ ကိုေအးလြင္၊ မခင္မာေဝ၊ ကိုေဇာ္မင္း တို႔ အပါအဝင္ ေက်ာင္းသားေပါင္း ၂၈ ေယာက္ လို႔ထင္ပါတယ္၊ သြားေတြ႔ခဲ့ၾကပါတယ္။ ကိုမင္းကိုႏိုင္၊ ကိုကိုၾကီး၊ ကိုမိုးသီး၊ ကိုေအာင္ဒင္တို႔က သြားမေတြ႔ခဲ့ၾကပါဘူး။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔က မကသ နာမည္နဲ႔ ေက်ာင္းသားသမဂၢဖြဲ႔စည္းဖို႔ ခြင့္ျပဳခဲ့ပါတယ္။ ေနရာနဲ႔ ေထာက္ပံ့မႈ တခ်ဳိ႔ ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဗကသကို တရားဝင္ အသိအမွတ္မျပဳဘဲ၊ မကသကိုသာ တရားဝင္ အသိအမွတ္ျပဳလုိက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ ေက်ာင္းသားအုပ္စု ႏွစ္အုပ္စုကို ပိုျပီးကြဲေအာင္ သပ္လွ်ိဳလိုက္တာျဖစ္ပါတယ္။ မကသေတြ ေထာက္လွမ္းေရးနဲ႔ ေပါင္းသလား။ ေထာက္လွမ္းေရးကို ဒူးေထာက္ခဲ့သလား။ ေထာက္လွမ္းေရး ကဘာ့ေၾကာင့္ သူတို႔ကို ေထာက္ပံ့သလဲ။ စသည္ျဖင့္ သံသယေတြလည္း ထြက္ေပၚလာပါတယ္။ ဒီလိုျဖစ္ေအာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔က ေထာင္ေခ်ာက္ဆင္တာပါ။

အေကာက္ဥာဏ္သုံးျပီး အဖြဲ႔အစည္းေတြၾကားထဲဝင္ သပ္လွ်ိဳျဖိဳခြဲတဲ့ေနရာမွာ နာမည္ဆိုးနဲ႔ ေက်ာ္ၾကားသူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔ဟာ အကြဲပိုၾကီးေအာင္ အားျဖည့္တဲ့ အေနနဲ႔ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ေမလမွာ ႏိုင္ငံေရးလက္နက္ကို ထုတ္သုံးပါတယ္။ ျပည္မေနလူမ်ဳိးကို ဗမာလို႔ေခၚရမယ္၊ ရွမ္း၊  ကခ်င္၊ ကရင္၊ ကယား၊ မြန္၊ ရခိုင္၊ ခ်င္း စတဲ့ တိုင္းရင္းသား အားလုံး အပါအဝင္ တႏိုင္ငံလုံးေနလူေတြအားလုံးကိုေတာ့ ျမန္မာလို႔ ေခၚရမယ္လို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔က အမိန္႔ထုတ္ျပီး အစဥ္အလာကို ေျပာင္းျပန္လွန္ပစ္လိုက္ပါတယ္။

ဘာ့ေၾကာင့္ ဒီလို ေျပာင္းျပန္လွန္သလဲ။ အေျဖကရွင္းရွင္းေလးပါ။

၁။ ေက်ာင္းသားေတြၾကားထဲမွာ အကြဲအျပဲကို ၾကီးသထက္ၾကီးေအာင္ လုပ္တာပါ။ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြၾကားမွာ ကြဲဖို႔ ဆိုတာထက္ ေက်ာင္းသားထုၾကီးပါ ႏွစ္ျခမ္းကြဲေအာင္ ရည္ရြယ္ခ်က္ၾကီးၾကီးမားမားထားျပီး လုပ္တာပါ။
၂။ ဗမာႏိုင္ငံလုံး ဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ား အဖြဲ႔ခ်ဳပ္၊ တို႔ဗမာအစည္းရုံးတို႔ရဲ့ အစဥ္အလာကို က်ဥ္းေျမာင္း ေသးသိမ္သြားေအာင္ လုပ္တာျဖစ္ပါ တယ္။ ဒီအဖြဲ႔အစည္းေတြဟာ တိုင္းရင္းသားနဲ႔ မဆိုင္သေယာင္ျဖစ္သြားေအာင္ လုပ္တာပါ။

အဲဒီတုန္းက “ဗ” မွန္သမွ်ကို အကုန္ “မ” နဲ႔ အစားထိုး ေျပာင္းလဲေရးကို စစ္ဆင္ေရး တခုလိုလုပ္လိုက္တာဟာ ေတာ္ေတာ္ မ်က္စိေနာက္စရာ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ “ဗ” မွန္သမွ်ကို “မ” နဲ႔ လိုက္အစားထိုးလို႔ ဗကသ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ညိဳထြန္းက မခံႏိုင္ျဖစ္ျပီး ဗိုလ္ခင္ညြန္႔လုပ္ပုံနဲ႔ေတာ့ ဗုဒၶေတာင္ မုဒၶ ေျပာင္းရ ေတာ့မလို ျဖစ္ေနျပီလုိ႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဒါကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔က စကားလုံးနည္းနည္း ျဖတ္ညွပ္ကပ္လုပ္ ၊ လိုရာဆြဲျပီး ဗုဒၶကို မုဒၶဟုေခၚသူ ညိဳထြန္း ဆိုျပီး သတင္းစာထဲမွာ ေခါင္းစီးစာလုံးမဲၾကီးနဲ႔ ေဖာ္ျပခဲ့ပါေသးတယ္။

တကယ္တန္း ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ မကသေတြဟာလည္း ေက်ာင္းသားထုကို သစၥာေဖာက္သူေတြ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ေပၚလြင္ထင္ရွားလာပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔ဟာ သူကိုယ္တိုင္ စာရြက္စာတမ္းနဲ႔ လက္မွတ္ထိုး ေပးထားတဲ့ ကတိကို ဖ်က္ျပီး သူမဖမ္းဘူးလို႔ အာမခံထားတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ အားလုံးကို သိမ္းက်ဳံးဖမ္းဆီးခဲ့ပါတယ္။ မကသေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ ေရွ႔ဆုံးက အဖမ္းခံၾကရပါတယ္။ ဗကသေတြလည္း အဖမ္းခံရပါတယ္။ ညွင္းပမ္းႏွိပ္စက္မႈ အမ်ဳးိမ်ဳိးကို ခံရပါတယ္။ စစ္ဗိုလ္ဆိုတာ ေပးထားတဲ့ ကတိဘယ္ေတာ့မွ မဖ်က္ဘူးလို႔ ဒီေန႔ စစ္ဗိုလ္ေတြ အေျပာၾကီး  ေနၾကေပမဲ့ စစ္ဗိုလ္ေတြဟာ သူတို႔ ေပးထားတဲ့ ကတိကို ဖ်က္ခဲ့ၾကတာဟာ မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ မ်ားလွပါတယ္။

စာေပစိစစ္ေရးကလည္း ဗမာျမန္မာကို ေစာင့္ျပီး စိစစ္ေရးလုပ္ပါတယ္။ ထုတ္ေဝျပီးသားျဖစ္တဲ့ ဆရာ ေမာင္သာႏိုးရဲ့ ဗမာစာ၊ ဗမာစကား စာအုပ္ေတာင္မွ ေနာက္တၾကိမ္ထုတ္ေတာ့ ျမန္မာစာ၊ ျမန္မာစကားလို႔ ေျပာင္းခိုင္းပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အာဏာသုံးျပီး သူတို႔ျပဌာန္းခ်က္ကို လူေတြ စြဲသြားေအာင္ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္အစိတ္က်င့္သုံးခဲ့ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း ဒီေန႔ေခတ္ တိုင္းရင္းသားလူငယ္ေလးေတြဟာ စစ္အာဏာရွင္ရဲ့ ေျပာင္းျပန္ျပဌာန္းခ်က္ကိုပဲ အမွန္လို႔ထင္လာၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ေမြးကတည္းက ဒီအတိုင္းေတြ႔လာရတာကိုး။

စစ္အာဏာရွင္ရဲ့ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ ဗမာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသား သမဂၢမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ဟာ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးေပါင္းစုံ အဖြဲ႔အစည္း မဟုတ္ဘဲ၊ ျပည္မေနလူမ်ဳိးတမ်ဳိးတည္းကိုသာ ကိုယ္စားျပဳတဲ့ က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းလို႔ တိုင္းရင္းသားေတြ အထင္မွားေအာင္ သပ္လွ်ိဳခ်င္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါတြင္မကဘဲ ေနာင္ေခတ္အဆက္ဆက္မွာ ဗ၊မ ျပႆနာ အေမြဆိုးကို  လက္ဆင့္ကမ္း သယ္ေဆာင္ျပီး ေက်ာင္းသားေတြၾကားထဲမွာ အကြဲေၾကာင္း ဆက္တိုက္ေပၚေနေအာင္ ရည္ရြယ္တာျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေတာ့ ျခဳံငုံျပီး ေျပာရရင္ “ဗမာသည္ တႏိုင္ငံလုံး” မူဟာ လူမ်ဳိးၾကီးဝါဒကို ဆန္႔က်င္တဲ့ အေျခခံေပၚမွာ စတင္သုံးစြဲလာတဲ့ မူျဖစ္ပါတယ္။  ေခတ္အဆက္ဆက္မွာ ဂုဏ္ေရာင္ထြန္းေျပာင္ခဲ့တဲ့ သမိုင္းတန္ဖိုးကိုလည္း ကိုယ္စားျပဳပါတယ္။ “ျမန္မာသည္ တႏိုင္ငံလုံး” မူ ကေတာ့ လူမ်ဳိးၾကီးဝါဒကို ကိုယ္စားျပဳပါတယ္။ ေသြးခြဲသပ္လွ်ဳိခဲ့တဲ့ သမိုင္းကို ကိုယ္စားျပဳပါတယ္။

“ဗမာသည္ တႏိုင္ငံလုံး” မူဟာ တို႔ဗမာ အစည္းအရုံးမူျဖစ္ပါတယ္။ “ျမန္မာသည္ တႏိုင္ငံလုံး” မူ ကေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔ မူျဖစ္ပါတယ္။

ဒါ့ေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ့ နာမည္သည္ပင္ စစ္အာဏာရွင္ အေငြ႔အသက္၊ ပေဒသရာဇ္ အေငြ႔အသက္လႊမ္းျခဳံေနတဲ့ ျမန္မာဆိုတဲ့ နာမည္အစား၊ ဗမာဆိုတဲ့ နာမည္ကိုယူသင့္ပါတယ္။ ျပည္ေထာင္စု ဗမာႏိုင္ငံေတာ္ ျဖစ္သင့္ပါတယ္။ လူမ်ဳးိစုံေသြးစည္းညီညြတ္ေရး အစဥ္အလာနဲ႔ မွည့္ေခၚထားတဲ့ ဗမာကသာ အသင့္ေတာ္ဆုံးျဖစ္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္လို ေရးရင္လည္း Bamar သို႔မဟုတ္ Bama လို႔သာ ေရးသင့္ပါတယ္။

ဗမာဆိုတဲ့ နာမည္ေရာ၊ ျမန္မာဆိုတဲ့နာမည္ေရာဟာ ရင္းျမစ္ကိုၾကည့္ရင္ ျပည္မေနလူမ်ဳိးစုနဲ႔သာ သက္ဆိုင္တဲ့အတြက္ နာမည္ႏွစ္မ်ိဳးလုံးကို မၾကိဳက္ဘူးဆိုတဲ့ အျမင္မ်ဳိးလည္း တိုင္းရင္းသားေတြၾကားမွာ ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ၁၉၉၀ ဝန္းက်င္ ကစျပီး ၁၉၉၄ ခုႏွစ္ ဝန္းက်င္အထိ မာနယ္ပေလာ အားေကာင္းစဥ္ကာလတုန္းက ဒီမိုကရက္တစ္ မဟာမိတ္အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ DAB ကဦးစီး က်င္းပတဲ့ ဖက္ဒရယ္ ျပည္ေထာင္စု ဖြဲ႔စည္းပုံ ျပန္လည္ေရးဆြဲေရး အစည္းအေဝးေတြထဲမွာ ႏိုင္ငံအမည္ ျပင္ဆင္ေျပာင္းလဲေရး ေဆြးေႏြးပြဲ တခုပါဝင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ျမန္မာေရာ၊ ဗမာပါ မပါေအာင္ ေရွာင္ျပီး ေရႊျပည္ဗိမာန္၊ ေရႊႏိုင္ငံ၊ သံလြင္ဧရာ၊ ေဇယ်ာသီရိ ဆိုျပီး နာမည္ အမ်ဳိး မ်ိဳး စမ္းေပးၾကည့္ဖူးပါတယ္။ သူတို႔ေပးတဲ့ နာမည္ေတြကို သူတို႔ကိုယ္တိုင္ မၾကိဳက္ႏိုင္ခဲ့ၾကပါဘူး။ နာမည္ေတြက သေဘၤာနာမည္လိုလို၊ ကားဂိတ္နာမည္ေတြလိုလို အမ်ားစိတ္ထဲမွာ ရယ္စရာေတြ ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ၾကိဳက္ႏိုင္တယ္ဆိုေစဦးေတာ့၊ အဲဒီနာမည္ေတြဟာလည္း ျမန္မာဘာသာနဲ႔ ေပးထားတဲ့ နာမည္ေတြ ျဖစ္ေနပါေသးတယ္။ တကယ္ေတာ့လည္း တရားဝင္ႏိုင္ငံနာမည္ ဆိုတာဟာ အသံထြက္ တမ်ဳိးတည္းပဲ ျဖစ္သင့္တယ္မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ ဘာသာစကားတမ်ဳိးတည္းနဲ႔ပဲ ေပးရေတာ့မွာပါ။ ဒါမွမဟုတ္ ျမန္မာအရိပ္နဲ႔ လြတ္ေအာင္ ခ်င္းစာ၊ ရွမ္းစာ၊ မြန္စာ၊ ကခ်င္စာနဲ႔ နာမည္ေပးမယ္ဆိုရင္ေရာ၊ တိုင္းရင္းသား အားလုံးကို ကိုယ္စားျပဳႏိုင္မွာပါလား။ ဒါမွ မဟုတ္ အဂၤလိပ္လို ေပးဦးမလား။ ဒါဆိုရင္ ပိုေတာင္ ဆိုးပါဦးမယ္။ ဒီေတာ့ ဒီေလာက္အထိ အသစ္ထြင္ဖို႔ စဥ္းစားခ်က္ဟာ နာမည္ဆိုတဲ့ ပညတ္အေပၚ အယူသီးလြန္းရာက်တဲ့ သေဘာျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ ပညတ္က အဓိကမဟုတ္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံေရး သေဘာထား၊ ႏိုင္ငံေရး ရည္ရြယ္ခ်က္၊ ထားရွိတဲ့ ေစတနာကသာ အဓိကျဖစ္ပါတယ္။ လူမ်ဳိးစု စည္းလုံးညီညြတ္ေရးကို ရည္ရြယ္ျပီး တီထြင္သုံးစြဲထားတဲ့ သမိုင္း အစဥ္အလာေကာင္းတဲ့ ဗမာႏိုင္ငံဆိုတဲ့ စကားလုံးဟာ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးစုအားလုံး အပါအဝင္ျဖစ္တဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္ကို ေခၚဆိုထိုက္တဲ့ အသင့္ေတာ္ဆုံးနာမည္ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။

ဒါ့အျပင္ တျခားႏိုင္ငံေတြရဲ့ နမူနာကိုလည္း ၾကည့္ပါ။ ဂ်ာမနီမွာ ဂ်ာမန္လူမ်ဳိးတမ်ဳိးတည္းေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အမ်ားစု ဂ်ာမန္ေတြရဲ့ နာမည္ကိုပဲ ႏုိင္ငံ နာမည္ ေပးထားပါတယ္။ ရုရွားမွာလည္း ရုရွားလူမ်ဳိးတမ်ဳိးတည္း ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးေပါင္းစုံေနထိုင္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆိုဗီယက္ယူနီယံ မတိုင္ခင္နဲ႔ ဆိုဗီယက္လြန္ကာလမွာ သူ႔ႏိုင္ငံနာမည္ကို ရုရွားလို႔ ေပးထား တာနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ဘာမွ ျပႆနာ အၾကီးအက်ယ္ မတက္ပါဘူး။ ထို္င္းႏိုင္ငံ၊ မေလးရွား၊ အင္ဒိုနီးရွားတို႔ဟာလည္း အလားတူ ေနာက္ထပ္ဥပမာေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ မွန္ပါတယ္။ သူတို႔မွာလည္း သမိုင္းမွာ အသာရခဲ့တဲ့ လူမ်ဳိး၊ အေရအတြက္ မ်ားတဲ့ လူမ်ဳိးရဲ့ နာမည္က ၾကီးစိုးသြားတာပါ။ ဒါမ်ဳိးဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံမွာတင္မဟုတ္ဘဲ ႏိုင္ငံအမ်ားအျပားမွာ ျဖစ္ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုခ်င္တာပါ။ သမိုင္းထဲက ထြက္ေပၚလာတဲ့ ရလဒ္လို႔ ဆိုခ်င္တာပါ။ ဒီေတာ့ သူတို႔မွာ ျပႆနာမတက္ဘဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ ျပႆနာတက္တာက ဘာ့ေၾကာင့္ပါလဲ။ အဓိကက လက္ရွိ ႏိုင္ငံေရးေၾကာင့္ပါ။ မ်က္ေမွာက္ကာလမွာ လူမ်ဳိးစုေတြအေပၚမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အစိုးရက လူမ်ဳိးေရးဖိႏွိပ္မႈေတြ လုပ္ထားလို႔ပါ။ အႏွစ္သာရ ျဖစ္တဲ့ အဲဒီႏိုင္ငံေရးကို ေျပာင္းလဲႏိုင္ဖို႔က လိုရင္းပါ။ နာမည္အေနနဲ႔ကေတာ့ ေစာေစာက ေျပာသလို ရည္ရြယ္ခ်က္ေကာင္း၊ သမိုင္းအစဥ္အလာေကာင္းတဲ့ ဗမာဆိုတဲ့ နာမည္ကို ခံယူသင့္ပါတယ္။ လူမ်ဳိးစု အေပၚမွာ ရည္ရြယ္ခ်က္ေစတနာလည္း မေကာင္း၊ သမိုင္းအစဥ္အလာလည္း မေကာင္းတဲ့ ပေဒသရာဇ္နဲ႔ စစ္အာဏာရွင္ေတြသုံးတဲ့ “ျမန္မာဟာ  လူမ်ဳိးအားလုံး အၾကဳံးဝင္တယ္” ဆိုတဲ့မူဟာ မႏွစ္ျမိဳ႔စရာ နာမည္ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါ့ေၾကာင့္ ဗမာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ား အဖြဲ႔ခ်ဳပ္အေနနဲ႔လည္း “ဗမာ” နာမည္ကို ရဲရဲရင့္ရင့္၊ လိပ္ျပာသန္႔သန္႔နဲ႔ ခံယူဖို႔ လိုပါတယ္။ အခုလို “ဗ” နာမည္ ရဲရဲ ခံယူဖို႔လိုအပ္တယ္လို႔ ေျပာတာဟာ  “ဗ” နဲ႔ “မ” ကြဲျပားခဲ့ဖူးတဲ့ ကိုမင္းကိုႏိုင္တို႔နဲ႔ ကိုမင္းေဇယ်တို႔ ၾကားမွာရွိခဲ့တဲ့ ျပႆနာေဟာင္းကို အစျပန္ေဖာ္တာ မဟုတ္ေၾကာင္းကိုေတာ့ အတိအလင္း ေျပာၾကားခ်င္ပါတယ္။ ျပႆနာ အစျပန္ေဖာ္တာ မဟုတ္သလို ကိုမင္းကိုႏိုင္တို႔ဘက္ကို ဘက္လိုက္တာလည္း မဟုတ္ဘူး။ အားလုံး အတူတကြ တိုင္းျပည္အေရး ေဆာင္ရြက္ၾကသူေတြ ျဖစ္ၾကတဲ့ အတြက္ ဘယ္သူ႔ဘက္မွလည္း လိုက္စရာမလိုပါဘူး။

“ဗ” နာမည္ခံယူတာဟာ ျပႆနာကို အစေဖာ္တာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ျပႆနာကို အဆုံးသတ္တာျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ေနာင္ မ်ဳိးဆက္ေတြလက္ထဲမွာ ဒီျပႆနာပါမလာေတာ့ေအာင္ အဆုံးသတ္တာပါ။ ကြဲ အေမြကို လက္ဆင့္မကမ္းခ်င္လို႔ ဒီမွာ အဆုံးသတ္ဖို႔ ၾကိဳးစားတာျဖစ္ပါတယ္။

ဒီ့ထက္ ပိုအေရးၾကီးတဲ့ စကားကို ဆိုရရင္ ဗ၊မ ျပႆနာရဲ့ အဓိက ႏိုင္ငံေရး ဝိေရာဓိဟာ ၈၈ ေနာက္ပိုင္း ေပၚေပါက္ခဲ့တဲ့ ဗကသ၊ မကသ အုပ္စုႏွစ္စုၾကားက ဝိေရာဓိက အဓိက မဟုတ္ဘူး။ ဗကသ၊ မကသ ကို အေၾကာင္းျပဳျပီး ဒီျပႆနာစခဲ့တာျဖစ္ေပမဲ့ တကယ့္ ဝိေရာဓိ တကယ့္ ပဋိပကၡက ဒီ့ထက္ပိုၾကီးက်ယ္ပါတယ္။

တကယ့္အဓိက ဝိေရာဓိက စစ္အာဏာရွင္ေတြရဲ့ “မ” နဲ႔  တို႔ဗမာအစည္းအရုံးရဲ့ “ဗ”၊ ကိုေအာင္ဆန္း၊ ကုိဗဟိန္းတို႔ရဲ့ “ဗ”  ၾကားက ဝိေရာဓိ ၊ စစ္အာဏာရွင္ကိုယ္စားျပဳ “မ” နဲ႔ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးေပါင္းစုံကိုယ္စားျပဳ “ဗ” ၾကားက ဝိေရာဓိေတြကသာ တကယ့္ဝိေရာဓိ၊ တကယ့္ ပဋိပကၡျဖစ္ပါတယ္။

ဗကသနာမည္ ခံယူဖို႔လိုအပ္တယ္လို႔ ေျပာတာဟာ

၁။ ကိုေအာင္ဆန္း၊ ကိုဗဟိန္းတို႔ခံယူခဲ့တဲ့ သမိုင္းအစဥ္အလာ၊ ေက်ာင္းသားထုၾကီးတခုလုံးက မ်ဳိးဆက္အဆင့္ဆင့္ လက္ဆင့္ကမ္း ခံယူခဲ့တဲ့ သမိုင္းအစဥ္အလာကို ကိုယ့္သေဘာနဲ႔ ကိုယ္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္လို႔၊
၂။ တို႔ဗမာအစည္းအရုံးက အတိအလင္း ေၾကညာ ျပဌာန္းထားတဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္ကို ခိုင္လုံတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ မရွိဘဲ ဆန္႔က်င္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္လို႔၊
၃။ စစ္အာဏာရွင္တို႔ရဲ့ သမိုင္းကို ေျပာင္းျပန္လွန္တဲ့လုပ္ရပ္ကို မေထာက္ခံႏိုင္လို႔၊
၄။ စစ္အာဏာရွင္တို႔ရဲ့ ျမန္မာ မဟာလူမ်ဳိးၾကီးဝါဒကို လက္မခံႏိုင္လို႔၊
၅။ ဗကသကို တမင္သက္သက္ က်ဥ္းေျမာင္းေအာင္ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိ လုပ္ေဆာင္တဲ့ စစ္အာဏာရွင္တို႔ရဲ့ ဦးခ်ဳိးတဲ့ လုပ္ရပ္ကို ဒူးေထာက္လက္ခံတာမ်ဳိး မလုပ္ႏိုင္လို႔

ဆိုတဲ့ အခ်က္ငါးခ်က္ေၾကာင့္ျဖစ္ပါတယ္။

ဗမာ၊ ျမန္မာျပႆနာဟာ ျပည္ေထာင္စုၾကီး တခုလုံးနဲ႔ ဆိုင္တဲ့ ျပႆနာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗကသမ်ား အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ဆိုတာဟာလည္း ေက်ာင္းသားထုၾကီး တခုလုံးနဲ႔ ဆိုင္တဲ့ နာမည္ပါ။ သမိုင္းအစဥ္အလာၾကီးမားလွတဲ့ ဒီနာမည္ အေပၚမွာ ေက်နပ္မႈမရွိဘူးဆိုရင္ျဖင့္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ စည္းရုံးေျပာဆိုခြင့္ရတဲ့ အေျခအေနတခုေအာက္မွာ စာေပပညာရွင္၊ သမိုင္းပညာရွင္ေတြ၊ ဝါရင့္ ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ေတြ အေၾကအလည္ ပါဝင္ေဆြးေႏြးျပီးေနာက္ ေက်ာင္းသားထုညီလာခံၾကီးေခၚယူျပီး၊ ဒါမွမဟုတ္ ေက်ာင္းသား အားလုံးဆႏၵခံယူပြဲၾကီးလုပ္ျပီးမွသာ ေျပာင္းလဲသင့္ပါတယ္။ ဗကသနာမည္ကို ကိုယ့္သေဘာနဲ႔ကိုယ္ လြယ္လြယ္ေျပာင္းဖို႔ ဆိုတာဟာ မၾကံေကာင္း မစည္ရာ ကိစၥၾကီးပါ။

သိန္းေဇာ္ျမင့္



ကိုးကား
၁။ တို႔ဗမာ အစည္းအရုံးသမိုင္း
၂။ သိပၸံစိုးရင္ရဲ့ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ သမိုင္း
၃။ ဦးေက်ာ္ထြန္းရဲ့ ျမန္မာဟူေသာ စကားျဖစ္လာရင္း မူလအေၾကာင္း။ ျမန္မာႏိုင္ငံ သုေတသန အသင္းဂ်ာနယ္။ အတြဲ ၂၃၊ အမွတ္ ၂။
၄။ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဖြဲ႔စည္းပုံ အေျခခံဥပေဒ
၅။ ဘီဘီစီ အလကၤာပုလဲပန္း အမွတ္ ၃။ ဗမာ၊ ျမန္မာျပႆနာ။
၆။ ကိုကိုေမာင္ၾကီးရဲ့ တရံေရာအခါ