သခင္ျမ၏ ျဖတ္ထိုးဉာဏ္

သခင္ျမ၏ ျဖတ္ထိုးဉာဏ္

         

၁၉၄၂-ခုႏွစ္၊ ေဖေဖၚ၀ါရီလ ၁၅-ရက္ေန႔။

          ဤေန႔တြင္ ဂ်ပန္မ်ားသည္ စကၤာပူကိုသိမ္းပိုက္လိုက္ေလသည္။ ထိုအခါက အဂၤလိပ္၏ ပထမတန္းစစ္ဗိုလ္ႀကီးသည္ သူ႔ေနာက္က တပ္သားေပါင္း ၇၉၉၉၈ေယာက္ႏွင့္အတူ ဂ်ပန္တပ္မေတာ္၏ ဒုတိယတန္းစစ္ဗိုလ္ႀကီး ရာမာရွိတာ(မေလးယားက်ားႀကီး) Yamashita ထံတြင္ အလံေပးအပ္ၿပီး၊ အညံ့ခံ လက္နက္ခ်ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္ႀကီး ယာမာရွိတာသည္ ေရႊျပားႏွင့္ ၾကယ္ႏွစ္ပြင့္ဘ၀မွ ၾကယ္တစ္ပြင့္ထပ္တိုး၍ ရာထူးတိုးတက္လာခဲ့ေလ၏။

          စကၤာပူကို ဂ်ပန္သိမ္းပိုက္လိုက္ေသာအခါ တ႐ုပ္အမ်ိဳးသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားပင္ ေသေၾကခဲ့ရသည္ကို မေမ့ႏိုင္ေသးေပ။ စကၤာပူၿမိဳ႕သည္ ထြက္ေပါက္မရွိ။ ထို႔ေၾကာင့္ တစ္စည္းတစ္လံုးတည္း ပိတ္၍မိေနသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနပါသည္။

          စကၤာပူကိုသိမ္းပိုက္ထားေသာ ဂ်ပန္အစိုးရသည္ အရြယ္ေကာင္းေသာ တ႐ုပ္အမ်ိဳးသား မ်ားကို မွတ္ပံုတင္မည္ဟုအေၾကာင္းျပၿပီးလွ်င္ ေခၚ၏။ ၿပီးေနာက္ ရာဘာေတာထဲသို႔ေခၚသြားကာ အလြန္ႀကီးေသာ တြင္းႀကီးတစ္တြင္းတူး၍ လူ ၃၀၀၀၀ ေက်ာ္ကို ရက္ရက္စက္စက္ စက္ေသနတ္ျဖင့္ ပစ္သတ္ခဲ့ေလသည္။ ထိုရက္စက္မႈႀကီးကား တစ္ကမၻာလံုးသို႔ ပ်ံ႕ႏွံ႕သြားေလ၏။

          ဗမာျပည္ကို ဂ်ပန္သိမ္းပိုက္ၿပီးေလေသာအခါ ယခုဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေစ်း (ယခင္ ရန္ႏိုင္ေစ်း)ေနရာတြင္ ဂ်ပန္၀ါဒျပန္ၾကားေရးဌာနမွ ဓါတ္ပံုျပပြဲႀကီးတစ္ခု ခင္းက်င္းျပသေလသည္။ ျပသထားေသာ ဓာတ္ပံုမ်ားမွာ စကၤာပူတြင္ ပထမတန္း အဂၤလိပ္စစ္ဗိုလ္ႀကီးကား ဒုတိယတန္း ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္ႀကီး ရာမာရွိတာအား အလံေပးအပ္ၿပီး လက္နက္ခ် အည့ံခံေနသည့္ပံုမ်ားျဖစ္ေလသည္။ ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္ႀကီး ရာမာရွိတာ(မေလးယားက်ားႀကီး) ဆိုသူမွာ ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္ ၀၀ဖိုင့္ဖိုင့္ႀကီးျဖစ္၏။ ကတံုးကလည္း ေျပာင္ေနေအာင္ရိတ္ထားၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေမႊးႏွင့္ျဖစ္၏။ သူ႔႐ုပ္အသြင္က အလြန္ရက္စက္မည့္ဟန္ ေပၚလြင္ေနေပသည္။

          စကၤာပူတြင္ တ႐ုပ္အမ်ိဳးသားမ်ားကို ဂ်ပန္အစိုးရက ဖက္ဆစ္နည္းျဖင့္ ရက္စက္စြာ သတ္ျဖတ္လိုက္သည့္သတင္းဆိုးေၾကာင့္ ဗမာျပည္အနယ္နယ္တြင္ရွိေသာ တ႐ုပ္အမ်ိဳးသားမ်ားသည္ ေသြးလန္႔၍ေနၾကေလသည္။ ဗမာျပည္ရွိ တ႐ုပ္အမ်ိဳးသားမ်ားသည္ တ႐ုပ္ျပည္သို႔တစ္မ်ိဳး၊ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚတိုင္းသို႔ တစ္ဖံု၊ ရွမ္းျပည္သို႔တစ္နည္း ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္ကုန္ၾကေလၿပီ။ တခ်ိဳ႕မေျပးႏိုင္ေသာ တ႐ုပ္အမ်ိဳးသားမ်ားကား ကိုယ့္မိတ္ေဆြဗမာအမ်ိဳးသားမ်ားႏွင့္ ေကာင္းတူဆိုးဘက္ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနထိုင္ၾကၿပီး ဂ်ပန္ျမင္လွ်င္ ပုန္းေနၾက၏။ ဤအခ်ိန္၀ယ္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေပၚ၌ ေျခသလံုးအိမ္တိုင္ တ႐ုပ္ဘိန္းစားမ်ားသာ ခိုကပ္ေနထုိင္ၾကေလ၏။

          ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို ဂ်ပန္ကသိမ္းပိုက္ၿပီး၊ မတ္လ ၇-ရက္ေန႔တြင္ တ႐ုပ္ပိုင္း၀ယ္ရွိေသာ တ႐ုပ္အမ်ိဳးသားမ်ားကို လသာလမ္းႏွင့္ မဟာဗႏၵဳလလမ္းေထာင့္ရွိ တ႐ုပ္ဘံုေက်ာင္းတြင္စုေ၀း ၾကရန္ ဂ်ပန္စစ္တပ္က ေမာင္းခတ္ၿပီးေခၚေလသည္။ တ႐ုပ္အမ်ိဳးသားေပါင္း ၁၀၀-ေက်ာ္ ၂၀၀-ခန္႔ တက္ေရာက္စုေ၀းၾက၏။ ထုိသူမ်ားကား ဘိန္းစားမ်ားသာျဖစ္ၾကေလသည္။

          ဤတ႐ုပ္ဘိန္းစားမ်ားကိုၾကည့္၍ ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္ႀကီးကအံ့ၾသ၍ေနေပသည္။ ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္ ႀကီးသည္ သူ႔နံေဘးမွ ထိုင္၀မ္ကၽြန္းမွ တ႐ုပ္စကားျပန္အား ““စကၤာပူမွာတုန္းကေတာ့ တ႐ုပ္ေတြ အမ်ားႀကီး၊ ခု ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ တ႐ုပ္အမ်ိဳးသားေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္သလဲဟု ေမးေလ၏။ ထိုစကားကို တ႐ုပ္စကားျပန္က ““စကၤာပူမွာတုန္းက .. တ႐ုပ္ေတြကို အႀကီးအက်ယ္သတ္ပစ္ လိုက္တယ္လို႔ၾကားတာေၾကာင့္ ထြက္ေျပးကုန္ၿပီ”” ဟူ၍ ျပန္ေျပာလိုက္ေလသည္။

          သည္ကဲ့သို႔ တ႐ုပ္ဘိန္းစားမ်ားႏွင့္ ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္ႀကီးေတြ႕စဥ္၀ယ္ ငါးဆယ္၀င္စီးကရက္ ဗူးကို ေရွ႕ခ်ၿပီး ေနာက္သို႔လွည့္လိုက္စဥ္မွာပင္ စီးကရက္တစ္ဗူးလံုး ေျပာင္ေအာင္ပင္ႏွံလိုက္ ေလ၏။ သူတို႔ကို ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ဘိန္းျပတ္၍ ဘိန္းငိုက္ငိုက္ၿပီးေနသူမ်ား၊ ဘိန္းမစား ရသျဖင့္ ကိုယ္လက္ေလးလံၿပီး ထိုင္းမႈိင္းေနသူမ်ား၊ မ်က္လံုးစံုမွိတ္ ပါးစပ္ရြဲ႕ၿပီး မွိန္းေနသူမ်ား ကိုသာေတြ႕ျမင္ရ၍ ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္ႀကီးသည္ အေတာ္ပင္စိတ္ပ်က္သြားေလသည္။

          တ႐ုပ္ဘိန္းစားမ်ားကလည္း ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္ႀကီးအား.. ““ခင္ဗ်ားတို႔ သတ္ပစ္ရင္လဲသတ္ပစ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖို႔ေတာ့ အေၾကာင္းမထူးဘူး။ ဘိန္းမစားရလို႔ ေျပးလည္းမေျပးႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အလုပ္လဲမရွိဘူး”” ဟူ၍ေျပာျပေလသည္။

          ဂ်ပန္ေခတ္တြင္ တ႐ုပ္ဘိန္းစားမ်ားျပႆနာကို တစ္မ်ိဳးေျဖရွင္းေပးရ၏။ ေျဖရွင္းရပံုကား စာေရးတတ္ေသာဘိန္းစားမ်ားကို ဂ်ပန္အစိုးရက အလုပ္ေပးျခင္းပင္ျဖစ္ပါသည္။ ေပးေသာအလုပ္မွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေပၚရွိလမ္းမႀကီးမ်ားေပၚ၀ယ္ ဘိန္းစားတစ္ေယာက္ ဂ်ပန္စစ္သား တစ္ေယာက္ တြဲဖက္၍ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေပၚ၀ယ္ရွိေသာလူမ်ားကို မွတ္ပံုတင္ကပ္ေရးေပးရေသာ အလုပ္ပင္ျဖစ္သည္။ ဤသို႔ေရးေပးခ တစ္ေစာင္လွ်င္ ၂၅-ဆင့္ ရေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သည္ဂ်ပန္ေခတ္၀ယ္ အေတာ္ေလးပြေသာ ဘိန္းစားမ်ားရွိေလသည္။

          ထိုသို႔ တ႐ုပ္ဘိန္းစားမ်ားကို ဂ်ပန္အစိုးရက အသံုးျပဳအလုပ္ေပးထားၿပီး မသတ္သည့္ သတင္းမွာ ဗမာျပည္အႏွ႔ံအျပားသို႔ေရာက္ရွိေနေသာ တ႐ုပ္အမ်ိဳးသားမ်ား၏နားသို႔ ေပါက္သြား၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ေတာနယ္မ်ားသို႔ေရာက္ရွိေနေသာ တ႐ုပ္အမ်ိဳးသားမ်ားသည္ တစ္စတစ္စႏွင့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေပၚသို႔ ေရာက္၍လာေတာ့သည္။ ဤအခါမွစ၍ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ တ႐ုပ္အမ်ိဳးသား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေနထုိင္ရဲေသာဘ၀သို႔ ေရာက္ရွိလာ၏။

          ကၽြႏ္ုပ္မွတ္သားမိသမွ် ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေပၚတြင္ တ႐ုပ္အမ်ိဳးသား ၂၀၀-ခန္႔ကို ဂ်ပန္က တစ္ႀကိမ္ထဲ ဖမ္းဆီးလိုက္၏။ ၿပီးလွ်င္ ဂ်ပန္ကိုဆန္႔က်င္ေသာ တ႐ုပ္အမ်ိဳးသား ၅-ေယာက္ ကိုသာ သတ္ျဖတ္လိုက္ေလ၏။

          ဂ်ပန္ကိုဆန္႔က်င္ေသာ တ႐ုပ္-အမ်ိဳးသား ၅-ေယာက္ကို သတ္ၿပီးေနာက္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၌ အေတာ္ေလး ေအးေအးေဆးေဆးျဖစ္ေနပါသည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးသည္လည္း အေတာ္ကေလး လူစည္ကားစျပဳလာပါ၏။

          သည့္ေနာက္ ၂-လ၊ ၃လၾကာ၍လာျပန္ေသာအခါ၊ ဂ်ပန္က တစ္ႀကိမ္ထပ္၍ဖမ္းပါ ေတာ့သည္။ ဤတစ္ႀကိမ္တြင္ တ႐ုပ္အမ်ိဳးသားမ်ားသာမဟုတ္ ဗမာႏွင့္အိႏၵိယအမ်ိဳးသား အမ်ားအျပားပါ၀င္ေလသည္။ ဖမ္းဆီးထားေသာသူအေတာ္မ်ားမ်ားသည္ ဂ်ပန္၏သတ္ျဖတ္ျခင္းကို ခံခဲ့ရပါသည္။

          ဤသို႔ဂ်ပန္၏ရက္စက္မႈသည္ ရန္ကုန္တစ္ၿမိဳ႕တည္းသာမဟုတ္၊ ဗမာျပည္ အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္၌ျဖစ္ေလသည္။ ဤအခါက်ေလမွ မင္းသားေခါင္းေဆာင္းထားေသာ ဖက္ဆစ္ဘီလူး၏ အစြယ္ကား ေဖြးေဖြးေပၚေလေတာ့၏။ ေနရာတကာတြင္ ဂ်ပန္ဖက္ဆစ္၏ ႏွိပ္စက္ျခင္းဒဏ္ကို လွလွႀကီးခံစားေနရခ်ိန္ ျဖစ္ပါ၏။

          ဟုတ္၏၊ မဟုတ္၏ဟူ၍ အတိအက်ေတာ့မသိ။ ယခုေတာ္လွန္ေရးအစိုးရ၏ ျပန္ၾကားေရး တာ၀န္ခံ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေစာျမင့္၏အစ္ကို ဦးသိန္းတန္အား မႏၲေလးအေရးပိုင္ ဦး(  ) ႏွင့္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးျဖစ္သူ ေဒၚ (  ) တို႔က ဂ်ပန္ကင္ေပတိုင္စစ္ဗိုလ္ႀကီး ရွိမာဒါကို သြား၍သတင္းေပးသည္ဟု ကၽြႏု္ပ္ၾကားမိေလသည္။ ဤသတင္းအရ ဂ်ပန္တို႔သည္ ဦးသိန္းတန္ကို  အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖံုဖံု ညႇင္းပန္းႏွိပ္စက္ၿပီးလွ်င္ စစ္ကိုင္းတံတားေပၚ၌ပင္လွ်င္ ကြပ္မ်က္ျခင္းကို ခံလိုက္ရေလသည္။

          ထိုမွ်သာမက ေနာက္တစ္ခုလည္းရွိေသးသည္။

          မႏၲေလးၿမိဳ႕တြင္ ေၾကးနန္းၾကိဳးေခြမ်ား ေပ်ာက္ဆံုးမႈတစ္ခုျဖစ္ေလသည္။ ထိုေၾကးနန္း ေခြမ်ားကို ဂ်ပန္ကင္ေပတုိင္အဖြဲ႕က မရမေနစံုစမ္းခ်က္ေၾကာင့္၊ ေနာက္ဆံုးတြင္ ေၾကးနန္းႀကိဳး ေခြမ်ားခိုးေသာ တရားခံကိုမိေလသည္။ ဤတြင္ တရားခံက ““ဗမာ့တပ္မေတာ္ စစ္လက္နက္ဌာန  စစ္၀တ္စစ္စား ဌာနမွဴးဗိုလ္ဗတင္(ယခုလက္ရွိဗိုလ္လက္်ာႏွင့္တြဲဖက္၍ ပင္လယ္ငါးဖမ္းကုမၸဏီတြင္ လုပ္ေနသူ)က ခိုးခိုင္းတယ္””ဟူ၍ ဂ်ပန္အားထြက္ဆိုေလသည္။

          ထို႔ေၾကာင့္လည္း ဗမာ့ကာကြယ္ေရးတပ္မေတာ္႐ံုး(ရန္ကုန္ၿမိဳ႕)သို႔ ဂ်ပန္ကင္ေပတိုင္ အဖြဲ႕က ဗိုလ္ဗတင္အားသာဖမ္းဆီးၿပီး မႏၲေလးသို႔ ေခၚေဆာင္သြားေလသည္။

          မႏၲေလးၿမိဳ႕သို႔ေရာက္ေသာအခါ ဂ်ပန္က ဗိုလ္ဗတင္အား ဖက္ဆစ္နည္းမ်ိဳးစံုျဖင့္ ရက္ရက္စက္စက္ ညႇင္းပန္းႏိွပ္စက္ျခင္းအမႈကို ျပဳေလသည္။ ႏွစ္ရက္တစ္ခါထုတ္ၿပီး ႐ိုက္ႏွက္ စစ္ေဆးေလ၏။ ၿပီးေနာက္ စစ္ေဆးေသာဂ်ပန္က ““ခုေၾကးနန္းႀကိဳးေခြေတြကို ဘယ္သူကခိုး ခိုင္းသလဲ.. ဗိုလ္ေအာင္ဆန္းကလား၊ ဗိုလ္ေန၀င္းကလား၊ ဗိုလ္လက္်ာကလား””ဟူ၍ အမ်ိဳးမ်ိဳး ႐ိုက္ႏွက္ၿပီးေမးပါသည္။

          ဂ်ပန္မ်ားရလိုေသာအေျဖက ဗမာ့တပ္မေတာ္ထဲတြင္ ဦးေဆာင္ေနေသာ ဗိုလ္ေအာင္ဆန္း၊ ဗုိလ္ေန၀င္း၊ ဗိုလ္လက်္ာ ဤအထဲမွ တစ္ေယာက္ေယာက္က ခိုးခိုင္းပါသည္ဟူေသာ အေျဖ ပင္ျဖစ္၏။ သို႔မွသာလွ်င္ ဤေခါင္းေဆာင္ေနသူမ်ားကို ဆက္လက္၍ ဂ်ပန္ကဒုကၡေပးႏိုင္ ေတာ့မည္။

          အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ညႇင္းပန္းႏွိပ္စက္ျခင္းကို ခံေနရေသာ ဗိုလ္ဗတင္ကလည္း အံႀကိတ္၍ ခံၿပီး ““ဒီကိစၥမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ ဗုိလ္ေန၀င္း၊ ဗုိလ္လက်္ာတို႔နဲ႔ ဘာမွမဆိုင္ပါဘူး။ က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ကမခိုးခိုင္းပါဘူး။ ဒီေၾကးနန္းႀကိဳးေခြေပ်ာက္ဆံုးမႈနဲ႔ပတ္သက္္ၿပီး ဘာမွမသိဘူး၊ က်ဳပ္ကိုသတ္ရင္လဲ ခံပါ့မယ္””ဟူ၍ ရဲရဲ၀့ံ၀ံ့ပင္ဆိုေလ၏။

          ဤသို႔ဗိုလ္ဗတင္ကို ဂ်ပန္မ်ားကမတရားႏွိပ္စက္ေနသည့္သတင္းမ်ားကို အမ်ိဳးသား ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးျဖစ္ေသာ သခင္ျမကသိရွိသြားေလသည္။ ထိုေနာက္ပိုင္းတြင္ ညွင္းပန္းႏွိပ္စက္ျခင္းဒဏ္ကို မ႐ႈမလွ ခံေနရေသာ ဗိုလ္ဗတင္ကို ဂ်ပန္က သတ္ေတာ့မည္ဟူေသာ သတင္းဆိုးႀကီးက ထြက္ေပၚလာ ေတာ့သည္။

          ျဖတ္ထိုးဉာဏ္လြန္စြာေကာင္းေသာ သခင္ျမသည္ ဗိုလ္ဗတင္ကို ဂ်ပန္ဖမ္းဆီးထားသည့္ ျပႆနာႏွင့္ပတ္သက္၍ အႀကံတစ္ခုရရွိေလသည္။ ထိုစဥ္က ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၀ယ္အလြန္ၾသဇာတိကၠမ ရွိေသာ ကင္ေပတိုင္ အႀကီးဆံုးဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမွာ မာဇူအိုကာဆိုသူျဖစ္၏။ သူသည္ေရႊျပားႏွင့္ ၾကယ္ပြင့္တစ္ပြင့္ျဖစ္၏။ သူစီးေလေသာကားမွာ ၇-ေယာက္စီး ေဒါ့ကားျဖစ္ၿပီး အလံေရာင္မွာ အ၀ါျဖစ္၏။ သူ၏၀ါသနာမွာ ညေနတိုင္းလိုလို ဗဟန္း(ယခုအိုရိယင့္ကလပ္)ကန္ေတာ္ႀကီး နားတြင္ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ႏွင့္ လိပ္မ်ားကိုမွ်ားေလ့ရွိသည္။

          ဤဂ်ပန္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး မာဇူအိုကာသည္ ဂ်ပန္ျပည္၌ဇနီးတစ္ေယာက္ရွိေလသည္။ ဇနီးအငယ္မွာ အလြန္ေခ်ာ၍ သူအလြန္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးျခင္းကို ခံရသူျဖစ္သည္။ ထိုဇနီးငယ္ထံမွ ဂ်ပန္ျပည္တြင္ သားေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္ဖြားျမင္ေၾကာင္း သူ႔ထံသို႔ စာတစ္ေစာင္လာ၏။ သည္သတင္းေကာင္းကို သိၿပီးျဖစ္ေနေသာ ဂ်ပန္ကင္ေပတိုင္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးသည္ အလြန္၀မ္းသာၿပီး ပီတိေသာမနႆျဖစ္ေနခ်ိန္ျဖစ္ေလသည္။ ဤအေၾကာင္းကို သခင္ျမကေကာင္းစြာသိႏွင့္ထားၿပီး ျဖစ္ေလသည္။

          ထို႔ေၾကာင့္ တစ္ေန႔ေသာအခါ သခင္ျမသည္ သခင္ႏု(၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္းဦးႏု)၊ သခင္ သန္းထြန္း(ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီေခါင္းေဆာင္ ေတာခိုေနသူ)တို႔ႏွင့္အတူ ကင္ေပတိုင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး မာဇူအိုကာ၏အိမ္သို႔ သြားေရာက္ၾကေလသည္။ ေရာက္လွ်င္ေရာက္ခ်င္း သခင္ျမက ၀မ္းသာၾကည္ႏူးေသာဟန္ျဖင့္-

          ““ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ခင္ဗ်ားသတင္းကို က်ဳပ္တို႔ၾကားရတာ၀မ္းသာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္တို႔ကို ထမင္းေကၽြးရမယ္ေနာ္””

          အမွတ္မထင္ေျပာလိုက္ေသာ သခင္ျမ၏စကားဆန္းေၾကာင့္ မာဇူအိုကာသည္ အံ့ၾသသြား၏။ ၿပီးေနာက္မွ သတိရ၍ ““ဘာမ်ား၀မ္းသာစရာၾကားထားလို႔လဲ””

          ““တစ္ျခားေတာ့မဟုတ္ပါဘူးေလ၊ ဂ်ပန္ျပည္မွာရွိတဲ့ဇနီးငယ္ဟာ သားေယာက်္ားေလး တစ္ေယာက္ဖြားျမင္တယ္မဟုတ္လား””

          ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမာဇူအိုကာသည္ ပါးစပ္အေဟာင္းသားႏွင့္ျဖစ္သြားကာ ““ေၾသာ္ .. ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္””ဟူ၍ ျပန္ေျပာလိုက္ေလသည္။

          ဤစကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ပင္ မာဇူအိုကာ၏မ်က္ႏွာသည္ သိသိသာသာႀကီး ၾကည္လင္ သြားေလသည္။ လူတစ္ေယာက္စိတ္ရႊင္လန္းေနခ်ိန္တြင္ ကိုယ္၏ေျပာစကားသည္ ေအာင္ျမင္သည္ ဟူေသာ သေဘာတရားကို သခင္ျမက ေကာင္းေကာင္းႀကီးသိထားႏွင့္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ စိတ္ရႊင္လန္းျမဴးထူးေနေသာ မာဇူအိုကာအား သခင္ျမကဆက္၍ေျပာေလသည္။

          ““ကၽြန္ေတာ္တို႔ဗမာမွာ ထံုးစံရွိတယ္၊ ကိုယ့္မွာသားေယာက်္ားေလးေမြးရင္ တတ္ႏိုင္သမွ် သူတစ္ပါးရဲ႕အသက္ကို ေဘးမဲ့လႊတ္ရတယ္...””

          ““ဘယ္လိုမ်ားလဲ””

          ““ဆိုလိုတာကေတာ့ ကိုယ့္မွာသားေယာက်္ားေလးဖြားတဲ့အခါမွာ ေသမဲ့လူရဲ႕အသက္လႊတ္ ေပးရင္ ကိုယ့္သားေယာက်္ားေလးဟာလဲ အဘိုးတန္တဲ့ေယာက်္ားေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာႏိုင္ တဲ့သေဘာေပါ့..၊ ခုေျပာလိုတာက တစ္ျခားေတာ့မဟုတ္ဘူး..၊ မႏၲေလးကင္ေပတိုင္အဖြဲ႕က ဖမ္းထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြ ဗိုလ္ဗတင္ကိစၥဘဲ၊ ဗိုလ္ဗတင္ဟာ လူ႐ိုးလူေအးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္ေကာင္းေကာင္းႀကီးသိပါတယ္။ သူ႔မွာ ဘာအျပစ္မွမရွိပါဘူး။ တကယ္လို႔ သူ႔မွာသာအျပစ္ရွိ႐ိုးမွန္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ဟာဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးကိုလာေျပာ၀ံ့ပါ့မလဲ””                ““ခင္ဗ်ားေျပာတာအမွန္ပဲေနာ္”” 

      ““ဟုတ္ပါတယ္......မယံုရင္ ဗိုလ္ဗတင္အေၾကာင္းကိုဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးကိုယ္တိုင္စံုစမ္းၾကည့္ပါ””

          ကင္ေပတိုင္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမာဇူအိုကာသည္ ထိုင္ရာမွထ၍ မႏၲေလးၿမိဳ႕ကင္ေပတိုင္ ရွိမာဒါ ထံသို႔ ၀ါယာလက္ျဖင့္ ဗိုလ္ဗတင္ကိုအျမန္ဆံုးလႊတ္ရန္အေၾကာင္းၾကားလိုက္ပါ၏။ ေနာက္တစ္ေန႔ တြင္ ဗိုလ္ဗတင္သည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔ေရာက္လာေတာ့သည္။

          ကံေကာင္းေထာက္မေသာဗိုလ္ဗတင္သည္ သခင္ျမ၏ေက်းဇူးေၾကာင့္ အသက္ႏွင့္ခႏၶာ အိုးစားမကြဲပဲ ၄၄-ရက္သာ အခ်ဳပ္ခံ အညႇင္းခံရၿပီး လြတ္ေျမာက္လာခဲ့ပါသည္။ သည့္ေနာက္တြင္ ဗိုလ္ဗတင္သည္ ဗမာတပ္မေတာ္၌ သူ႔ရွိရင္းစြဲအလုပ္တာ၀န္ကို ဆက္လက္ထမ္းေဆာင္ေန၏။ ဗိုလ္ဗတင္လြတ္လာေၾကာင္းကို ဗိုလ္ေအာင္ဆန္းအစရွိေသာ ဗမာ့တပ္မေတာ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားက သိ၍ မ်ားစြာပင္၀မ္းသာေနၾကသည္။
source usattsuu.blogspot