သခင္စိတ္ဓါတ္ သခင္အက်င့္ (၅)

ေနာင္လာေနာင္သား ေကာင္းစားဖို႔ရာ

သင့္ဘ၀မဂၢဇင္းက သခင္စိတ္ဓါတ္အေၾကာင္းေရးဖို႔ သခင္၊ သခင္မႀကီးေတြကို လိုက္ေတြ႕ေတာ့ 'ဦးတို႔တသက္မွာမ်ား လြတ္လပ္ေရးရမယ္လို႔ထင္ၿပီး လုပ္ခဲ့ၾကတာလား' လို႔ေမးပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ထင္ကိုမထင္ဘူးလို႔ ေျဖၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ရ ရမယ္လို႔ ယံုၾကည္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေလာက္ျမန္ျမန္ ရမယ္လို႔ေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ပါဘူးတဲ့။

“ဦးတုိ႔တသက္မွာ မရရင္လည္း ေနာင္သားသမီး၊ ေျမးလက္ထက္မွာ ရရမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ဓါတ္နဲ႔ လုပ္ၾကတာပဲ" လုိ႔ ၀ါးခယ္မသခင္သိန္းေဖက ေျပာျပပါတယ္။

ေနာင္မ်ိဳးဆက္ တဆက္အတြက္ ေမွ်ာ္ျမင္လုပ္ကိုင္တယ္ဆိုတာ မိသားစုတစုအတြက္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံအတြက္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အေရးႀကီးပါတယ္။ သူမ်ားထက္ ေခါင္းတလံုးပိုျမင့္တဲ့ သူတုိင္းဟာ ကိုယ့္မ်ိဳးဆက္အတြက္ စဥ္းစားတတ္စၿမဲပါ။ ကေန႔ကိုယ့္လုပ္ရပ္ဟာ ေနာင္မ်ိဳးဆက္အေပၚ အဆိုးအေကာင္း ဘယ္လိုရွိမယ္ဆိုတာ ႀကိဳေတြးတတ္စၿမဲပါ။

ဒါေၾကာင့္လည္း စီမံခန္႔ခြဲမႈ အဆိုအမိန္႔တခုမွာ -
“ပထမတန္္းစား ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ ေနာင္မ်ိဳးဆက္အတြက္ အဆိုးအေကာင္းႀကိဳျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒုတိယတန္းစား ေခါင္းေဆာင္ကေတာ့ သူ႔ပင္ကိုယ္အရ ေနာင္မ်ိဳးဆက္အတြက္ ႀကိဳေတာ့ မျမင္ႏိုင္စြမ္းဘူးတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ျမင္သူေျပာျပတဲ့အခါ ျမင္သြားႏိုင္ပါသတဲ့။ တတိယတန္းစားေခါင္းေဆာင္ကေတာ့ ေနာင္မ်ိဳးဆက္အတြက္ ေျပာျပလည္း သေဘာမေပါက္တတ္ေပမယ့္ သူ႔မ်ိဳးဆက္အတြက္ေတာ့ ျမင္ႏိုင္စြမ္းရွိၾကပါသတဲ့။ စတုတၳတန္းေခါင္းေဆာင္ေတြကေတာ့ သူ႕မ်ိဳးဆက္အတြက္ေတာင္ မျမင္ႏိုင္စြမ္းပဲ ႀကံဳရာက်ပန္း ေခါင္းေဆာင္တတ္သူမ်ားသာ ျဖစ္တယ္" လို႔ဆိုပါတယ္။

ေနာင္လာေနာင္သား ေကာင္းစားဖို႔ရာဆိုတာ ပထမတန္းစားေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕ အရည္အခ်င္းကို သခင္ေတြက ၫႊန္းခဲ့ဟန္တူပါတယ္။ သခင္စိတ္ဓါတ္ဆိုတာ ပထမတန္းစား ေခါင္းေဆာင္စိတ္ဓါတ္လို႔ ဆိုရမွာပါ။

ေခါင္းေဆာင္မႈ Leadership ဆိုတာ အမ်ားနဲ႔ ပက္သက္ရာမွာပဲ စပ္ဆိုင္တယ္လို႔ ထင္တတ္ၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေခါင္းေဆာင္မႈလို႔ဆိုရာမွာ အမ်ားနဲ႔တင္မဟုတ္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေခါင္းေဆာင္ရာမွာလဲ ရည္ၫႊန္းတတ္ပါတယ္။ သခင္ဘေသာင္းက Every body is the leader of himself (လူတိုင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေခါင္းေဆာင္ေနၾကတာပဲ) လို႔ေျပာတာမွာ ဒီသေဘာအမ်ားႀကီး ပါပါတယ္။ အဲဒီလို ကိုယ့္ဘ၀ ကိုယ္ေခါင္းေဆာင္ရာမွာလည္း ကိုယ့္ရဲ႕ပစၥဳပၸန္ဘ၀ေလာက္သာမဟုတ္ ေရွ႕သို႔ ေ၀းႏိုင္သမွ်ေ၀းေ၀း တိတိက်က်ျမင္ႏိုင္ေလ သူမ်ားထက္သာေလပါပဲ။ ေနာင္ကို ၾကည့္တတ္သူဟာ ပစၥဳပၸန္ကို စီမံခန္႔ခြဲႏိုင္ပါတယ္။

သခင္စိတ္ဓါတ္ဟာ အဲဒီေနာင္လားေနာင္သားေခတ္အထိ ၾကည့္ၿပီး အလုပ္လုပ္တဲ့ စိတ္ဓါတ္ပါ။ ငါတို႔မခံစားရ ေနပါေစ ေနာင္လာေနာင္သားေတြ ခံစားရေအာင္ဆိုၿပီး အနစ္နာခံၾကတာကိုး။ သခင္စိတ္ဓါတ္ဆိုတာ အဲဒီလို ျမင့္ျမတ္ရပါတယ္။

စိတ္ဓါတ္၊ အက်င့္နဲ႔လူ

ႀကံဳရာဆံုရာ စကား၀ိုင္းေလးမွာ သခင္စိတ္ဓါတ္၊ သခင္အက်င့္အေၾကာင္းေျပာျပေတာ့ "ခင္ဗ်ားကသာေျပာတာ က်ဳပ္ေတြ႕ဖူးတဲ့ သခင္ကျဖင့္ သိပ္ေအာက္တန္းက်တာဗ်" ဆိုၿပီး သူ႕အေၾကာင္းေတြ ေျပာျပေနလိုက္တာ စကား၀ုိင္းျဖတ္ယူရတဲ့ အထိပါပဲ။

ရွိေပမေပါ့။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္လို႔ ေျပာေနေပမယ့္ ဗုဒၶၾသ၀ါဒေတြနဲ႔ညီေအာင္ မေနတဲ့လူေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိေနတာပဲ မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ လူပုဂၢိဳလ္အားျဖင့္ ေျပာရရင္ သခင္ဆိုသူေတြထဲမွာ ကၽြန္စိတ္ေပၚေနတဲ့ သူေတြလည္း ရွိႏိုင္ေပတာေပါ့။ ဒါ ေလာကဓမၼတာေပပဲ။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တေယာက္ အက်င့္မေကာင္းလို႔ ဗုဒၶအက်င့္ကေတာ့ မေကာင္းဘူးလို႔ ဘယ္ႏွယ့္ေျပာႏုိင္ပါ့မလဲ။

တျခားသခင္ေတြမေျပာနဲ႔ အဲဒီသခင္စိတ္ဓါတ္၊ သခင္အက်င့္ေတြကို စခဲ့တဲ့ ဆရာႀကီးသခင္ဘေသာင္းေတာင္ ရာႏႈန္းျပည့္အဲဒီ စိတ္ဓါတ္ေတြ က်င့္သံုးခ်င္မွ က်င့္သံုးႏိုင္ေပမေပါ့။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္တိုရဲ႕ သမိုင္းမွာ ေဟာဒီလို ျမင့္ျမတ္တဲ့ သခင္စိတ္ဓါတ္ေတာ့ ေပၚေပါက္ခဲ့ဘူးပါတယ္။ ေဟာဒီလို ေအာက္တန္းက်တဲ့ ကၽြန္စိတ္ေတြေတာ့ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ ေဟာဒီလို ယုတ္ညံ့တဲ့ မာစတာစိတ္ဓါတ္ေတြလည္း ရွိခဲ့ဖူးတယ္ဆိုတာကို သိႀကၿပီး ေကာင္းတာကိုယူ၊ မေကာင္းတာကို ေရွာင္ၾကရမွာ မဟုတ္လား။ သမိုင္းသင္ခန္းစာဆိုတာ ဒါပဲကိုး။

ဒီေတာ့ လူပုဂၢိဳလ္ဆိုတာေတြကို ေဖ်ာက္ထားၿပီး စိတ္ဓါတ္ေတြ၊ အက်င့္ေတြကိုပဲ ျမင္ၾက၊ ေျပာၾကတာ အက်ိဳးမ်ားမွာပါ။ သမိုင္းက သင္ခန္းစာမယူတတ္ရင္ အနာဂတ္မွာ အနာဂတ္ျဖစ္မလာပဲ အတိတ္ပဲ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ကိုယ့္တဦးခ်င္းရဲ႕ ဘ၀မွာလည္း ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သမွ်ကို ဒီလိုပဲ သံုးသပ္ၾကရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေရွ႕ဘ၀ခရီးကို ဆက္ၾကရတာပဲ မဟုတ္လား။

ဒါေၾကာင့္ စိတ္ဓါတ္ေရးရာ မဂၢဇင္းတေစာင္ျဖစ္တဲ့အတိုင္း ကိုယ့္လူမ်ိဳး၊ ကိုယ့္သမိုင္းကို စိတ္ဓါတ္ေရးရာရႈေထာင့္က ၾကည့္ရႈၿပီး က်ေနာ္တို႔ ေတြ႕လိုက္မိတဲ့အတိုင္း ေဖာ္ထုတ္ျပလိုက္တာပါပဲ။ သခင္အက်င့္၊ သခင္စိတ္ဓါတ္ေတြ ရွိမထားရင္ တုိင္းတပါးလူမ်ိဳးျခားေတြ ၀င္လာတဲ့အခါ ကၽြန္ျဖစ္လြယ္တာလည္း သမိုင္းမွာ အထင္အရွား မဟုတ္လား။ ျမန္မာေတြကို သခင္စိတ္ဓါတ္နဲ႔ လူေတြအျဖစ္ပဲ သိေစခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ထူး ကၽြန္ခၽြန္ေတြအျဖစ္ အသိေစခ်င္ပါဘူး ခင္ဗ်ား။

ဗမာစာသည္ တုိ႔စာ

ျမန္မာႏိုင္ငံလြတ္လပ္ေရးသမိုင္းတြင္ 'တို႔ဗမာအစည္းအရံုး' သည္ေသာ့ခ်က္က်ေသာ အလွည့္အေျပာင္း အခန္းက႑က ပါ၀င္ခဲ့ေၾကာင္း လူတိုင္းသိၾကၿပီး ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ တို႔ဗမာအစည္းအရံုး၏ ေၾကြးေၾကာ္သံမ်ားကိုလည္း လူတိုင္းၾကားဖူုးၿပီး ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ တို႔ဗမာအစည္းအရံုးကထုတ္ေ၀ေသာ တို႔ဗမာစာတမ္း၊ ႏိုင္ငံျပဳစာစုအမွတ္ ၁ ၏ မ်က္ႏွာဖံုးတြင္ ထိုေၾကြးေၾကာ္သံမ်ားကို ပံုႏွိပ္ခဲ့ပါသည္။

ဗမာျပည္သည္ - တို႔ျပည္
ဗမာစာသည္ - တို႔စာ
ဗမာစကားသည္ - တို႔စကား
ဗမာျပည္ကို - ခ်စ္ပါ
ဗမာစာကို - ခ်ီးျမွင့္ပါ
ဗမာစကားကို - ေလးစားပါ

ထိုစဥ္က က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံသည္ အဂၤလိပ္လက္ေအာက္ေရာက္ေနရေလရာ ေနမ၀င္အင္ပါယာကို လည္းေကာင္း၊ အဂၤလိပ္စာကိုလည္းေကာင္း၊ အဂၤလိပ္စာႏွင့္ အဂၤလိပ္ယဥ္ေက်းမႈကိုလည္းေကာင္း အထင္ႀကီးေနၾကေသာေၾကာင့္ ျမန္မာမ်ား အဖက္ဖက္မွ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဓါတ္ထက္သန္ၿပီး လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲ၀င္ရန္ လံႈ႕ေဆာ္လိုေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ ထိုေႀကြးေၾကာ္သံမ်ားကို ေၾကြးေၾကာ္ခဲ့သည္ဟု က်ေနာ္ယူဆခဲ့ပါသည္။ အလယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ သမိုင္းသင္ခဲ့ရစဥ္ကလည္း ဆရာက ထိုသို႔ပင္ရွင္းခဲ့သည္ဟု က်ေနာ္မွတ္သားမိပါသည္။

သို႔ေသာ္ ႏိုင္ငံျပဳစာစဥ္ ၂ ႏိုးၾကားေရးစာတမ္း ၈ေစာင္ကို ဖတ္ရေသာအခါတြင္မွာ က်ေနာ့္အယူအဆ၊ က်ေနာ့္အမွတ္အသားမွာ မျပည့္စံုေၾကာင္း သိရပါေတာ့သည္။ တို႔ဗမာအစည္းအရံုး၏ ေျမွာ္ျမင္မႈမွာ လြတ္လပ္ေရးအတြက္မွ် မဟုတ္ေၾကာင္း နားလည္ရပါေတာ့သည္။

စာဖတ္သူမ်ား ထင္ရွားေစေသာငွာ ဦဘခိုင္(ေဖဘီယန္)၏ ျမန္မာျပည္ႏုိင္ငံေရးရာဇ၀င္ စာအုပ္တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့သည့္အတိုင္း ႏိုးၾကားေရးစာတမ္. ၈ေစာင္အနက္မွ အမွတ္၂ 'တို႔ေျပ၊ တို႔ေျမႏွင့္ တို႔စာေပ' တြင္ပါ၀င္ေသာ စာပိုဒ္အခ်ိဳ႕ကို ေကာက္ႏႈတ္ေဖာ္ျပအပ္ပါသည္။ စာလံုးေပါင္းမွာ တို႔ဗမာစာတမ္းတြင္ ပါသည့္အတိုင္း ျဖစ္ပါသည္။

“ပညဟူသည္ တိုင္းျပည္ႀကီးပြားေရး၏ အေျခခံျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ပညာသင္ၾကားေရးသည္ အေရးႀကီး၏။ တိုင္းသူျပည္သား လူအမ်ားတို႔ ျပန္႔ေျပာစြာ ပညာတတ္ေျမာက္ႏိုင္ေစရန္ ကိုယ့္ေျမ၊ ကိုယ့္ေျပ ကိုယ့္စာ ကိုယ့္ေပျဖင့္သာ ပညာသင္အပ္၏။ ကိုယ့္စာ ကိုယ့္ေပရွိလ်က္ မ်ိဳးျခား တိုင္းျခားစာျဖင့္သင္ၾကားရန္ ၾကံစည္ျခင္းကား တိုးတက္မႈႏွင့္ ဆန္႕က်င္၏။ အေမေက်ာ္ႀကီးေတာ္လြမ္းျခင္းျဖစ္၏။

ဂ်ပန္တို႔သည္ ကိုယ့္စာကိုယ့္ေပျဖင့္သာ ပညာသင္ၾကား၏။ ထို႔ေၾကာင့္ တန္ခိုးႀကီး၏။ လူတန္း၀င္၏။ ျမန္မာတို႔အား ယေန႔တိုင္ ကိုယ့္စာကိုယ့္ေပျဖင့္ အဟုတ္အတတ္ပညာ မသင္ၾကားရေသး။ ထို႔ေၾကာင့္ ေအာက္က၏။ ေနာက္က်၏။ လူတန္းစားမ၀င္ဘဲရွိ၏။ သူတပါးတို႔၏ အေစအပါးသာခံရ၏။ အခ်ိဳ႕ေသာ တိုင္းႀကီးၿပည္ႀကီးမ်ားက ျမန္မာျပည္သည္ ေျမပံုပင္ ဘယ္ဆီနားတြင္ရွိသည္ဟု မသိၾကေပ။ သိထိုက္ဖြယ္အေၾကာင္းလည္းမရွိ။ သို႔ရာတြင္ ဂ်ပန္တို႔ အေၾကာင္းကိုကား ကမၻာအရပ္ရပ္က သိၾက၏။ အဘယ္ေၾကာင့္နည္း။ လူတန္းစား၀င္၍တည္း။

တရုတ္တို႔လည္း ကိုယ့္စာကိုယ့္ေပျဖင့္သာ အတတ္ပညာကို သင္ၾကားၾက၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ပညာတတ္ေပါ၏။ ေအာက္က်ေနာက္က်ဘ၀မွလြတ္ လူတန္း၀င္ခဲ့၏။ လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ကပင္ တိုင္းႀကီးႏိုင္ငံတို႔က တရုတ္တို႔ကို လူဟူ၍မထင္ခဲ့ၾကေသး။ ထို႔ေၾကာင့္ တရုတ္ျပည္ကို ဘံုပစၥည္းကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ စတုဒီသာေလးမ်က္ႏွာမွ လာသမွ် ၀င္လိုတိုင္း၀င္၊ ထြက္လိုတိုင္းထြက္ႏိုင္ေသာ သလာယံဇရပ္ႀကီးကဲ့သို႔လည္းေကာင္း ေအာက္ေမ့၍ မိမိတို႔ မိေမြဖေမြကို ေစသကဲ့သို႔ ျပင္သစ္က မည္သည့္အပိုင္းကယူမည္၊ ရုရွားက မည္သည့္အပိုင္းယူမည္ စသည္ျဖင့္ မေသမီကပင္ အေမြေ၀လ်က္ရွိၾက၏။ စင္စစ္ေသာ္ကား ထိုစဥ္အခါက တရုတ္ျပည္ကို တစံုတခုေသာတိုင္းႏိုင္ငံက လက္နက္အင္အားျဖင့္ အႏိုင္အထက္သိမ္းပိုက္ ယူငင္ျခင္းမျပဳခဲ့သည္မွာ တရုတ္ကိုေၾကာက္၍မဟုတ္၊ ယူခ်င္သူမ်ားသျဖင့္ အခ်င္းခ်င္းေၾကာက္ၾကေသာေၾကာင့္သာျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ယခုအခါ တရုတ္တို႔သည္ ေအာက္က်ေနာက္က် ဘ၀ကိုလြန္ လူတန္း၀င္ခဲ့ၾကေလၿပီ။ ပညာဆည္းပူးခဲ့၍ ကိုယ့္တိုင္းျပည္၌ ပညာတတ္ေပါမ်ားစိမ့္ေသာငွာ ကိုယ့္စာကိုယ့္ေပျဖင့္ ပစၥကၡေပြ အတတ္ပညာအသီးသီးတို႔ကို သင္ၾကားႏိုင္ရန္ ပညာေရး႒ာနမွ ကိုယ္ဖိရင္ဖိ လုပ္ေဆာင္လ်က္ရွိေခ်ၿပီ။ ယခုအခါ ဘာသာျပန္ရာတြင္ ေ၀ါဟာရအသံုးအႏႈန္း တညီတညြတ္တည္းရွိေစရန္ ပညာရွိႀကီး ၁၂၂ဦးတို႔ကို သင္းဖြဲ႔စံုစမ္းလ်က္ရွိေခ်ၿပီ။ ကိုယ့္စာကိုယ့္ေပျဖင့္ သိုးေဆာင္းပညာရပ္မ်ားကို ဂ်ပန္တို႔က စသင္ၾကားခဲ့သည္မွာ အႏွစ္၅၀ခန္႔သာ ရွိေသး၏။ ဤမွ်ေသာကာလအတြင္း လူေမြးလူေတာင္ ေပါက္ေအာင္ တတ္ႏိုင္ခဲ့ၾက၏။ အထက္ျမန္မာျပည္ကို ကုလားမင္းႀကီးစိုးသည္မွာ ၄၄ႏွစ္ရွိၿပီျဖစ္၍ အႏွစ္၅၀ ပင္ဆိုႏိုင္ၿပီ။ သို႔ရာတြင္ ျမန္မာတို႔သည္ ဂ်ပန္တို႔၏ ေျခဖ်ားကိုပင္ မမွီေသး။

ကိုယ့္စာကိုယ့္ေပျဖင့္ အတတ္ပညာကို မသင္ၾကားရဘဲ ယခုကဲ့သို႔ တိုးတက္မႈကို ေက်ာခိုင္းခရီးသြားလ်က္ေနပါမူ ေနာင္ပြင့္လတၱံ႔ေသာ အရိေမတၱယ်ဘုရား ေရႊလက္ထက္ေတာ္တိုင္ေအာင္ ထင္းေခြေရခပ္ဘ၀မွ တက္ၾကလိမ့္မည္မဟုတ္။ စင္စစ္ေသာ္ကား ထိုမွ်ေလာက္ ကာလမရွည္မီကပင္ ျမန္မာတို႔ အမ်ိဳးျပဳတ္ခဲ့ေလရာ၏။ ဥပမာ ၾသစေၾတးလ်ကၽြန္းတြင္ လူျဖဴမ်ိဳးတို႔ ၀င္လာသျဖင့္ တိုင္းရင္းသား ဇာတိလူတို႔ အမ်ိဳးျပဳတ္ခဲ့ရသကဲ့တို႔တည္း။"


ဆက္လက္ၿပီး ထိုစာတမ္းတြင္ပင္ ကုိယ့္စာကိုယ့္ေပျဖင့္ ပစၥကၡေခတ္ေပၚတြင္ အတတ္ပညာအသီးသီးတို႔ကို သင္ၾကားႏိုင္ရန္ ဘာသာျပန္ေရးကို အားေပးဖို႔၊ ေဇာက္ခ်လုပ္ကိုင္ဖို႔ ေဆာ္ၾသခဲ့ပါေသး၏။ ဤသို႔ေဆာ္ၾသရာတြင္ ဘာသာျပန္ရာ၌ ျမန္မာစာအသံုးအႏႈန္း ေ၀ါဟာရရွားပါးမႈ ျပသနာႏွင့္ ေတြ႕ႀကံဳႏိုင္ေၾကာင္းကိုလည္း တို႔ဗမာအစည္းအရံုးက ေကာင္းေကာင္းသေဘာေပါက္ခဲ့ပါေသး၏။ ထိုျပသနာႏွင့္စပ္လ်ဥ္း၍ တို႔ဗမာအစည္းအရံုး၏ သေဘာထားကို ေအာက္ပါအတိုင္း ေတြ႔ရပါသည္။


"...ျမန္မာစာတြင္ စကားအသံုးအႏႈန္းေ၀ါဟာရမ်ား ရွားပါးေၾကာင္းကို ဖြဲ႔ႏြဲ႔ငိုေႀကြးသံကိုသာ ၾကားရျခင္းမွာလည္း ငါတို႔ကိုပင္ ဖိ၍ေထာင္းဖို႔ ေကာင္းေလေတာ့သည္။ သို႔ရာတြင္ ဂ်ပန္တို႔သည္ ထိုသို႔မငိုေႀကြး၊ ျပဳဖြယ္ရွိသည္ကိုသာ ျပဳၾကကုန္၏။
... ငါတို႔သည္ မငိုေႀကြးၾကကုန္လင့္၊ မပူေဆြးၾကကုန္လင့္။ ငါတို႔၏ အသက္ႏွင့္ကိုယ္ ၿမဲသမွ်ကာလပတ္လံုး ငါတို႔ေျပ၊ ငါတို႔ေျမ၊ ငါတို႔စာ၊ ငါတို႔ေပျဖင့္သာ ပညာအရပ္ရပ္ အတတ္အမ်ိဳးမ်ိဳးတို႔ကို သင္ၾကား၍ ကမၻာေပၚရွိ 'တစ္' ဂဏန္းလူမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ ရင္ေဘာင္တန္း တက္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကကုန္အံ့" (မူရင္းသတ္ပံုအတိုင္း)
ရွင္းပါၿပီ။


ဗမာစာသည္ တို႔စာ ဟု ဟစ္ေၾကြးခဲ့ေသာ တို႔ဗမာအစည္းအရံုးႀကီး၏ ေၾကြးေၾကာ္သံသည္ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္လံႈ႕ေဆာ္ရန္မွ်သာမဟုတ္။ ေခတ္မီႏိုင္ငံ တႏိုင္ငံျဖစ္ေရးသို႔လည္း ရည္မွန္းခဲ့ေၾကာင္း ထင္ရွားပါသည္။ ယေန႔ေ၀ါဟာရႏွင့္ ေျပာရလွ်င္ ဖြံ႕ျဖိဳးဆဲႏိုင္ငံမွ်ႏွင့္ ေရာင့္ရဲမေက်နပ္၊ ဖြံ႕ၿဖိဳးၿပီးႏိုင္ငံတႏိုင္ငံျဖစ္ေရးကိုလည္း ေမွ်ာ္မွန္းခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ တတိယ ကမၻာထဲမွ ထြက္ႏိုင္ဖို႔ က်ေနာ္တို႔ လုပ္ေဆာင္ရမည့္ တာ၀န္တရပ္ကို ၫႊန္ျပခဲ့ျခင္းလည္း မည္ပါသည္။


မ်က္ေမွာက္ေခတ္သည္ အတတ္ပညာေခတ္ျဖစ္ပါ၏။ ေခတ္မီအတတ္ပညာမ်ား ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ေရးသည္ က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံအတြက္ အလြန္အေရးႀကီးပါ၏။ ဖြံ႕ျဖိဳးဆဲႏိုင္ငံမ်ား၏ စီးပြားေရးကို ေလ့လာၾကေသာ စီးပြားေရးပညာရွင္မ်ားက မရွိ၍ဆင္းရဲျခင္းမဟုတ္၊ လူမ်ား ပညာႏံုနဲ႔သျဖင့္ ဆင္းရဲျခင္းသာျဖစ္သည္ဟု ေထာက္ျပၾကပါသည္။ ထိုအတတ္ပညာကို ဖြံ႕ျဖိဳးဆဲႏိုင္ငံမ်ား မည္သို႔ရရွိႏုိင္ပါသနည္း။ စီးပြားေရးပညာရွင္မ်ားက နည္းနာအမ်ိဳးမ်ိဳးကို လမ္းၫႊန္ၾကပါသည္။ ထိုနည္းနာမ်ားအနက္ 'ဖြံ႕ျဖိဳးေရးႏိုင္ငံတို႔၏ ပညာေရး' သည္ အေရးႀကီးေသာ အတတ္ပညာရရွိေရး နည္းနာတရပ္အျဖစ္ ပါ၀င္ေၾကာင္း သေဘာတူညီၾကပါသည္။


သို႔ေသာ္ ဖြံ႕ျဖိဳးဆဲႏိုင္ငံမ်ားႏွင့္ ေခတ္မီအတတ္ပညာတို႔ၾကားတြင္ ဘာသာစကား ၾကားခံနယ္တခုရွိေနပါသည္။ ထိုၾကားခံနယ္ကို ခ်ံဳ႕ပစ္ဖို႔ လိုအပ္ပါသည္။ မည္သို႔မည္ပံု ခ်ံဳ႕ရမည္ကိုလည္း တို႔ဗမာအစည္းအရံုးက ေထာက္ျပခဲ့ၿပီးျဖစ္ပါသည္။

 ေလးစားအံ့ၾသဖြယ္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ တို႔ဗမာစာတမ္းသည္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း၆၀ခန္႔က ထုတ္ေ၀ခဲ့ေသာ စာတမ္းျဖစ္ပါသည္။ တနည္း ထိုစာတမ္းသည္ တို႔ဗမာအစည္းအရံုး၏ ပညာေရးေပၚလစီဟု ဆိုေသာ္ ဆိုႏိုင္ေကာင္းပါသည္။
 
တို႔ဗမာအစည္းအရံုး၏ ပညာေရးအျမင္ကို စာဖတ္သူမည္သို႔ သေဘာရပါသနည္း ေမးခ်င္ပါသည္။ ေမးစရာရွိပါသည္။ ႏွစ္ေပါင္း၆၀ နီးပါးၾကာျမင့္ၿပီျဖစ္၍ ေဟာင္းႏြမ္းၿပီဟုဆိုမည္ေလာ။ တို႔ဗမာစာတမ္းကို လံုးေခ်၍ အမိႈက္ပံုထဲသို႔ လႊင့္ပစ္လိုက္ေတာ့မည္ေလာ။ တို႔ဗမာအစည္းအရံုးက ေထာက္ျပခဲ့ေသာ သမိုင္းတာ၀န္သည္ ၿပီးဆံုးသြားၿပီေလာ။ ပညာရွင္မ်ား ဆင္ျခင္ၾကပါကုန္။ တိုင္းျပဳျပည္ျပဳပုဂၢိဳလ္မ်ား ဆင္ျခင္ၾကပါကုန္။

တင္ေမာင္သန္း၏သခင္ႏိုင္ငံေတာ္စာအုပ္မွ ကူးယူမွ်ေ၀ေပးပါသည္
Aung Zaw Bo