အာဇာနည္ဆိုတာ ဘာလဲ။

အာဇာနည္ဆိုတာ ဘာလဲ။

ဤေမးခြန္းကိုေျဖရန္ မလြယ္ကူလွေပ။ မ်ားမၾကာမီက ဤစာေရးသူသည္ ပညာရွိပုဂၢိဳလ္ႀကီးတစ္ဦးႏွင့္ ေတြ႔၍ "ဦးရယ္၊ အာဇာနည္ဆုိတာ ဘာလဲ" ဟု ေမးလိုက္ရာ၊ ထိုပုဂၢိဳလ္ႀကီးက "စြန္႔ရဲတဲ့လူေပါ့ေမာင္" ဟု ျပန္၍ ေျဖလိုက္သည္ကို ၾကားရပါသည္။ ထိုပုဂၢိဳလ္ႀကီးသည္ ေမးခြန္းကို ခပ္ေပါ့ေပါ့ေျဖလုိက္ဟန္ လကၡဏာရွိေလသည္။ ဤအေျဖကို ယခုစာေရးသူသည္ ေကာင္းစြာ လက္မခံႏုိင္ေသး။

စြန္႔ရဲတဲ့လူသည္ အာဇာနည္ဟုဆိုလွ်င္ တစ္ခါတုန္းက စာေရးဆရာႀကီး ပီမိုးနင္း၏သား ေက်ာ္စိုးသည္ ရည္းစားလုရာတြင္ တစ္ဖက္သားက ဓားေျမာင္ႏွင့္ ေစာင့္ေနသည္ကို အသက္မႏွေျမာဘဲ အတင္း၀င္လုရာမွ ဓားထိုးခံရ၍ ေသသြားသည္။ ေက်ာ္စိုးသည္ စြန္႔ရဲေသာသူတစ္ဦးပင္ ျဖစ္သည္။ သို႔အတြက္ ဤေက်ာ္စိုးကို အာဇာနည္ဟု ေခၚရမည္ေလာ။

ျမန္မာႏိုင္ငံသမုိင္းတြင္ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားခဲ့ေသာ တပင္ေရႊထီး၏ နားထြင္းခဏ္းကို ျမန္မာတုိင္း ၾကားဘူးေပလိမ့္မည္။ ဤနားထြင္းပြဲကို လုိက္ပါရန္အတြက္ လူစြမ္းေကာင္းမ်ားကို ဘုရင့္ေနာင္ကုိယ္တုိင္ ေရြးခ်ယ္သည္။ လက္မထိပ္ကို အပ္႐ုိက္ၿပီး သြင္းလုိက္သည့္အါ မတြန္႔မရြံ႕သူကိုမွ ေရြးခ်ယ္သည္။ ဗလရဲထင္၏ အလွည့္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ေယာင္၍ မ်က္ႏွာ႐ံႈ႕လုိက္မိသျဖင့္ အပယ္ခံရ၏။ ထိုအခါ ဗလရဲထင္သည္ အလြန္ရွက္သြားေသာေၾကာင့္ သူ႔ခါးထဲမွ ဓားေျမာင္ႏွင့္ သူ႔ဗုိက္ကုိခြဲလုိက္၍ ထြက္လာေသာ အူစကို ဘုရင့္ေနာင္အား အကိုင္ခိုင္းၿပီးလွ်င္ ဘုရင့္ေနာင္ကို တစ္ပတ္ပတ္၏။ အူဆံုးသည့္ ေနရာတြင္မွ လဲ၍ေသေလသည္။ ဤသူကိုလည္း အာဇာနည္ဟု ေခၚမည္ေလာ။

ယိုးဒယားကို တိုက္၍ ႏို္င္ခဲ့ေသာ ဆင္ျဖဴမ်ားရွင္ကိုပင္ ယိုးဒယားကို အႏုိင္တုိက္ႏုိင္ခဲ့သည့္အတြက္ အာဇာနည္ဟု ေခၚရမည္ေလာ။

ေက်ာ္စိုးတို႔ကဲ့သို႔ေသာ သူကို အာဇာနည္ဟူ၍ ေခၚရမည္ဆိုလွ်င္ ဤကမၻာႀကီးတြင္ ရည္းစားလုရင္း မၾကာခဏ ေသဆံုးေနၾကေသာ အာဇာနည္ေတြ ဒုႏွင့္ေဒး ျဖစ္၍ေနလိမ့္မည္။

ဗလရဲထင္လို ရွက္ရမ္းရမ္းကာ ေသၾကသူေပါင္းမွာလည္း မေရတြက္ႏုိင္ေအာင္ ေပါမ်ားၾကေလသည္။

ယိုးဒယားတည္းဟူေသာ ကုိယ့္ထက္ အားေသးသည့္ ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံကို ႏုိင္ေအာင္ တုိက္ယူႏိုင္သည့္အတြက္ ဆင္ျဖဴမ်ားရွင္ကို အာဇာနည္ဟု ေခၚရမည္ဆိုလွ်င္ အဂၤလိပ္ေတြ လက္ထဲမွာလည္း အာဇာနည္ေတြ လက္ညႇိဳးႏွင့္ထိုး၍ လြဲႏိုင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ေပ။

ကမၻာ့သမိုင္းကို ၾကည့္လွ်င္ ပီ႐ူးႏုိင္ငံေတာ္ႀကီးကို တိုက္ယူရေသာ ပိဇာ႐ိုးမွာ အေတာ္စြန္႔ရရွာသည္။ သို႔ရာတြင္ သူမ်ား၏ ႏုိင္ငံကို လုိခ်င္ေသာ ေလာဘေဇာက တိုက္တြန္းထားသျဖင့္ သူ၏သတၱိ၊ စြန္႔ရဲေသာစိတ္ဓာတ္တို႔မွာ အာဇာနည္စာရင္းတြင္ မပါ၀င္ႏုိင္ေတာ့ေခ်။ သူတစ္ဖက္သား၏ ပစၥည္းဥစၥာကို အာသာငမ္းငမ္းတက္ လိုခ်င္ၾကေသာေၾကာင့္ စြန္႔စားၾကသည့္ စိတ္ဓာတ္ႏွင့္ သတၱိတို႔ကို သူခိုး ဓားျပေတြထဲတြင္ မၾကာခဏ ေတြ႔ႏိုင္ၾကေပသည္။ စစ္အႏုိင္ရကာ လုယက္ရသည္ကို သေဘာက်၍ စစ္၀င္တုိက္ၾကေသာ ေအာက္တန္းစား စစ္သားမ်ိဳးထဲတြင္လည္း အဆိုပါစိတ္ဓာတ္ႏွင့္ သတၱိမ်ိဳးကို မၾကာခဏ ေတြ႔ႏုိင္ၾကေလသည္။

အခ်ိဳ႕ကလည္း ႂကြားခ်င္၀ါခ်င္ေသာစိတ္ႏွင့္ စြန္႔ရဲၾကသူမ်ား ရွိၾကေသးသည္။ ဥဒါဟ႐ုဏ္အားျဖင့္ အင္းတံတားႀကီးေပၚမွ ဂၽြမ္းထိုးခ်သူမ်ားမွာလည္း စြန္႔ရဲသည့္စိတ္ အေတာ္အတန္မရွိဘဲ မလုပ္ႏို္င္ေခ်။ မက္ဆီမီလီယန္ ဧကရာဇ္ဘုရင္ကလည္း စြန္႔ရဲသည့္ သတၱိရွိေၾကာင္းကို သူ႔ႏုိင္ငံသူ ႏုိင္ငံသားမ်ားအား သိေစလိုသျဖင့္ အြန္းၿမိဳ႕ရွိ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းႀကီး၏ အျမင့္ဆံုး ျပသာဒ္ဖ်ားတြင္ မတ္တတ္ရပ္ျပဖူးသည္။

အာဇာနည္ျဖစ္ခ်င္လွ်င္ ဤလို ဤလို စြန္႔ရဲသည့္သတၱိကေလးႏွင့္ မၿပီးႏုိင္ေသး။ အျခား လက္႐ံုးရည္ ႏွလံုးရည္တို႔လည္း ရွိၾကရေပဦးမည္။ ဤလက္႐ံုးရည္ ႏွလံုးရည္တို႔ထဲတြင္ တစ္ခုအပါအ၀င္မွာ အျခားမဟုတ္ တာ၀န္ေက်ႁပြန္ျခင္းပင္ ျဖစ္ေလသည္။

တာ၀န္ေက်ႁပြန္ျခင္း၏ သက္ေသ သာဓက,ကေလးကို အနည္းငယ္ ထုတ္ေဖာ္ျပပါအံ့။

ေဘးဆူးဘီယပ္ မီးေတာင္ႀကီးေပါက္ကြဲ၍ ပြန္ေပးအီးၿမိဳ႕ႀကီးကို မီး၊ မီးခိုး၊ ျပာ၊ ေခ်ာ္ျမႇဳပ္တို႔သည္ ကြက္လပ္မရွိ ဖံုးလႊမ္းလ်က္ရွိေလၿပီ။ ဤၿမိဳ႕၏ တစ္ေနရာတြင္ တာ၀န္က်သျဖင့္ ေစာင့္ေနရေသာ စစ္သားတစ္ဦးသည္ အသက္ေဘးအတြက္ ကစဥ့္ကလ်ား ေျပးလႊားေနၾကေသာ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ားအၾကားတြင္ တစ္ဦးတည္းရပ္၍ က်န္ရစ္သည္။ သူ႔အတြက္ သူ႔အသက္ထက္ တာ၀န္ကပို၍ အေရးႀကီးသည္။ ေသေဘးေၾကာင့္ တာ၀န္ကို ပစ္ေျပးကာ အႏွစ္တစ္ရာ အသက္ရွင္ေနရျခင္းထက္ တာ၀န္ေက်ႁပြန္စြာႏွင့္ တစ္နာရီ တစ္မိိနစ္ တစ္စကၠန္႔မွ် ေနရျခင္းက ျမတ္သည္ဟု ထိုစစ္သားသည္ အယူရွိေလသည္။ ၿမိဳ႕ကိုေဖာ္ေသာအခါ ထိုစစ္သားကို သူတာ၀န္က်သည့္ေနရာတြင္ မီးခိုးႏွင့္ ျပာတို႔မ၀င္ေစရန္ လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ႏွာေခါင္းကုိပိတ္၍ ရင္ေကာ့လ်က္ ေသေနသည္ကို ေတြ႔ၾကရေလသည္။ ဤသည္ကား ေရာမစစ္သား အာဇာနည္၏ တာ၀န္ေက်ႁပြန္ပံု အတၳဳပၸတၱိ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေပတည္း။

၁၉၄၇ ခုႏွစ္တြင္ ျဖစ္ပြားေသာ ႐ုိကရြာတုိက္ပြဲတြင္ ကြန္ေဒးမင္းသားႀကီးကတစ္ဖက္ ဂြန္ဇားလိုေဒေကာ္ထိုးဘားေခၚ ကမၻာေက်ာ္ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးကတစ္ဖက္ တုိက္ၾကေလသည္။ ဟြန္ဇားလိုသည္ ဤတိုက္ပြဲ၌ ၀င္၍တုိက္သည့္ အခ်ိန္အခါတြင္ အလြန္အိုမင္းလ်က္ ရွိေလသည္။ တုိက္ပြဲသို႔ လမ္းမေလွ်ာက္ႏုိင္သျဖင့္ ကုလားထုိင္ႏွင့္ သယ္သူရသည္။ တုိက္ပြဲၿပီးေသာအခါ သူ႔တပ္သားမ်ားသည္ ကိုယ့္ေနရာမပ်က္ ေသေနၾကသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ အဖိုးႀကီးကိုယ္တုိင္လည္း သူထုိင္ေနေသာ ကုလားထုိင္ေပၚတြင္ အနိစၥေရာက္လ်က္ ရွိေလသည္။ ထိုသူတို႔၏ တာ၀န္ေက်ႁပြန္ပံု၊ သတၱိရွိပံုတို႔ကို ျမင္ရေသာအခါ "ငါတို႔ ႏိုင္လိ္ု႔သာ ငါတို႔သာ ႐ံႈးရမယ္ဆုိရင္ ဒီလိုသတၱိျပၿပီး အေသခံလုိက္ခ်င္စမ္းပါဘိ" ဟူ၍ တစ္ဖက္သား ကြန္ေဒးမင္းသားႀကီးကပင္ ခ်ီးက်ဴးရေလသည္။ အဖိုးႀကီး ေသလ်က္ေတြ႔ရေသာ ကုလားထုိင္ႀကီးကိုလည္း သူ႔ႏုိင္ငံတြင္ တ႐ုိတေသ အမွတ္တရ သိမ္းဆည္းထားေလသည္။

ဤသို႔ေသာ တာ၀န္ေက်ႁပြန္ပံုမ်ိဳးသည္ စစ္သား၏ "အသက္"ပင္ ျဖစ္ေတာ့၏။ ဤ "အသက္" မရွိဘဲ စစ္တစ္တစ္တပ္သည္ မတည္ၿမဲႏုိင္။ ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံသည္ မတည္ၿမဲႏုိင္။ ႏုိင္ငံဆိုသည္မွာ ႀကီးက်ယ္ပါေသးသည္။ ဤ "အသက္" သာ မရွိပါလွ်င္ တစ္အိုးတစ္အိမ္ေထာင္ဟူ၍ မျဖစ္ႏုိင္။

သူတစ္ထူးအတြက္ စြန္႔စားျခင္းသည္လည္း အာဇာနည္ျဖစ္ထုိက္ေသာ လကၡဏာတစ္ရပ္ ျဖစ္သည္။ ဤသို႔ စြန္႔စားျခင္းအတြက္ အေကာင္းဆံုးသာဓကမွာ အက္သင္းတိုင္းသူေလး ေလးနက္ျဖစ္သည္။ ထိုအခါက ပိုင္ဆစ္စၾတားတပ္ဆိုသူ ဘုရင္တစ္ပါးသည္သည္ အက္သင္းတြင္ အလြန္ရမ္းကား ဆိုးညစ္လ်က္ရွိသည္။ ထိုမင္းဆိုးမင္းညစ္ကို ပုန္ကန္ရန္ အစည္းအေ၀းတစ္ခုကို ေလးနက္၏အိမ္တြင္ တိတ္တဆိတ္ စည္းေ၀းၾကသည္။ တစ္ေန႔သ၌ ပုလိပ္မ်ားက သူ႔ကိုဖမ္းၿပီးလွ်င္ မေပၚေပၚေအာင္ ညႇင္းပန္းႏွိပ္စက္၍ ေမးရာတြင္ မိန္းမသားျဖစ္သျဖင့္ ၾကားလွ်င္ သည္းမခံႏုိင္ဘဲ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္မ်ားကို ဖြင့္ထုတ္လုိက္မိမည္ စိုးသျဖင့္ စကားမေျပာႏုိင္ေအာင္ သူ႔လွ်ာကိုသူ ကိုက္ျဖတ္ဖူးသည္။

ဤကဲ့သို႔ထူးသည့္ ေရာမအမ်ိဳးသမီး အာဇာနည္တစ္ဦးလည္း ရွိေသး၏။ ထိုအမ်ိဳးသမီး၏ မိခင္မွာ အစာငတ္ခံ၍ ေသရမည့္ ေသဒဏ္ကို ခံေနရရွာသည္။ သမီးျဖစ္သူသည္ ေထာင္မွဴးမ်ား၏အလစ္တြင္ သူ႔အေမရွိရာ ေထာင္ထဲသို႔၀င္ၿပီးေသာ္ သူ႔ႏို႔ခ်ိဳကို တိုက္ေကၽြးေလသည္။ သူပါ အသတ္ခံရမည္ကို သိေသာ္လည္း ေက်းဇူးရွင္ မိခင္အိုႀကီးအတြက္ သူ႔အသက္ကိုပင္ မငဲ့ကြက္ႏုိင္ေတာ့ဘဲ စြန္႔၍ သြားျခင္းျဖစ္သည္။ ဤအျဖစ္အပ်က္ကုိ လႊတ္ေတာ္အမတ္ႀကီးမ်ား ၾကားသိရသည့္အခါ အမယ္အိုႀကီးအား အျပစ္ေသေဘးမွ ခ်မ္းသာခြင့္ေပးခဲ့ေလသည္။

ေက်းဇူးရွင္ ဖခင္အိုႀကီးကို ဤနည္းႏွင့္ပင္ ေက်းဇူးဆပ္၍ ကယ္ခဲ့ဖူးေသာ ဂရိျပည္သူ ယူဖရားဆီးယားဆိုသူ လူတစ္ဦးလည္း သမုိင္းတြင္ ထင္ရွားခဲ့သည္။

တစ္ရံေရာအခါတြင္ ဆြစ္ဇာလန္တိုင္းသား လူငယ္ႏွစ္ဦးသည္ အသည္းအသန္ နာဖ်ားေနေသာ ဖခင္အုိႀကီးႏွင့္ ေနၾကရေလသည္။ သူတို႔သည္ အလြန္ဆင္းရဲလြန္း၍ ေဆးဖိုး၀ါးခပင္ မတတ္ႏုိင္ၾကေခ်။ တစ္ေန႔သ၌ အဂၤလိပ္ခရီးသည္တစ္ဦးသည္ သိန္းငွက္မ်ားကို အဖိုးႀကီးေပး၍ ၀ယ္ေနသည္ဟု ၾကားရေသာေၾကာင့္ ဘယ္သူမွ် မတက္၀ံ့ေသာ ေတာင္ထိပ္ဖ်ားတစ္ခုေပၚရွိ သိန္းငွက္တစ္စံုကို အသက္စြန္႔ကာ တက္ေရာက္ဖမ္းယူၿပီးလွ်င္ အဂၤလိပ္ခရီးသည္ကို ေရာင္းခ်၍ ေက်းဇူးရွင္ဖခင္ႀကီး၏ အသက္ကို ကယ္ဆယ္ခဲ့ဖူးသည္။ အာဇာနည္ပီလွပါစြ။

တစ္ခါတုန္းကလည္း ႐ုရွားခရီးသည္တစ္ဦးသည္ ေတာကႏၲာရခရီးလမ္းတစ္ခုကို စြပ္ဖားႏွင့္ ျဖတ္သြားရာ ၀ံပုေလြတို႔သည္ ၀ိုင္း၍လိုက္ၾက၏။ ခရီးသည္လည္း ေသရမည့္ အသက္ေဘးမွ အလြန္ေၾကာက္လန္႔လ်က္ရွိစဥ္ သူ၏အေစခံသည္ သူ႔ဆရာအား ထြက္ေျပးေပါက္ကေလးမွ ရပါေစေတာ့ဟူေသာ သေဘာျဖင့္ ၀ံပုေလြအုပ္ထဲသို႔ စြပ္ဖားေပၚမွ ခုန္ဆင္းေနလိုက္ဖူးေလသည္။

အိႏၵိယစစ္သူပုန္ ျဖစ္ပြားစဥ္က ဗရာဏသီတြင္ အာဇာနည္တင္ထုိက္သည့္ အျဖစ္တစ္ခု ေပၚေပါက္ခဲ့ဖူးသည္။ ထိုအခါက ကုလားစစ္သူပုန္မ်ားသည္ အဂၤလိပ္မွန္သမွ်ကို ေတြ႔ရာသခၤ်ိဳင္း ဓားမဆုိင္းဘဲ ခုတ္ပိုင္းသတ္ျဖတ္လ်က္ ရွိရာ အဂၤလိပ္မွန္သမွ်သည္ လြတ္ရာကၽြတ္ရာသို႔ အရအမိ ကေသာကေျမာ ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္၍ ေနၾကရသည္။ သို႔ရာတြင္ ေဒါက္တာေဟးဆိုသူ အဂၤလိပ္ဆရာ၀န္တစ္ဦးမွာကား သူ၏ ေဆး႐ံုမွတစ္ပါး အျခားကိုမသြား။ သူ၏ မိတ္ေဆြ အဂၤလိပ္မ်ားက ထြက္ေျပးရန္ အတင္းလာ၍ ေခၚေသာအခါ "က်ဳပ္လူမမာေတြ က်ဳပ္မရွိရင္ ေသကုန္ၾကလိမ့္မယ္။ သူတို႔ကို က်ဳပ္ ပစ္မေျပးႏုိင္ဘူး" ဟု ျပန္ေျပာလိုက္ေလသည္။ အလြန္ၾကည္ညိဳဖြယ္ရာေကာင္းေသာ အာဇာနည္ႀကီးေပကား။

ယခုေဖာ္ျပေသာ သာဓကတို႔ျဖင့္ အာဇာနည္ဆုိတာ ဘာလဲဟူေသာ ေမးခြန္း၏အေျဖကို ေပၚႏုိင္သမွ် ေပၚေအာင္ ေဖာ္ျပခဲ့ေလသည္။ ျမန္မာျပည္တြင္ ေရွးကပင္ ကမၻာ့အာဇာနည္ အေျမာက္အျမား ေပၚထြက္ဖူးေလသည္။

သတိမမူ ဂူမျမင္ ဆိုေသာစကားအတုိင္း ျမန္မာႏိုင္ငံသူ ႏိုင္ငံသားတို႔က အမွတ္တမဲ့ ေနခဲ့ၾက၍သာ ထင္ေပၚျခင္း မျဖစ္ခဲ့ၾကရေပ။ ဤစာအုပ္ကို ပံုႏွိပ္ထုတ္ေ၀ရာတြင္ ရည္ရြယ္ခ်က္က အျခားမဟုတ္။ မီးခဲျပာဖံုး ျမန္မာအာဇာနည္ သူရဲေကာင္းမ်ားသည္ ကမၻာ့အာဇာနည္တို႔၏ထံုးကို ႏွလံုးသြင္းၾက၍ ျမန္မာကို ကမၻာ့ထိပ္ဆံုးသို႔ေရာက္ေအာင္ ျမႇင့္တင္ႏုိင္ၾကရန္ပင္ ျဖစ္ပါသတည္း။
သခင္ႏု
နေတၱာ္လဆန္း ၇ ရက္၊ ၁၃၀၇။
[ျပည္သူ႔ေခတ္ဂ်ာနယ္၊ အတြဲ-၁၊ အမွတ္-၂၊ စာမ်က္ႏွာ-၁၉]