သခင္ဖိုးလွႀကီး (၁)

သခင္ဖိုးလွႀကီး
အာဠာဝက အမည္ခံ သခင္ဖိုးလွႀကီး
 

၁၂၉၉ - ခု၊ ၁၃ဝဝ ျပည့္ႏွစ္ ေရနံေျမ သပိတ္ ေခါင္းေဆာင္တဦး ျဖစ္ခဲ့သူမွာ အာဠာဝက အမည္ခံ သခင္ဖိုးလွႀကီး ျဖစ္ပါသည္။ ဖိုးလွႀကီးသည္ မေကြးခ႐ိုင္၊ သရက္ေလးပင္ ႐ြာ၌ ေမြးဖြားသည္။ မိဘမ်ားမွာ သာမန္ ဆင္းရဲသား ဇနီးေမာင္ႏွံမ်ား ျဖစ္ၾကသည္ဟု ဆိုသည္။ မိဘမ်ား၏ အမည္မ်ားႏွင့္ ဖိုးလွႀကီး ေမြးသကၠရာဇ္ကို အတိအက် မသိရေသးပါ။

ဖိုးလွႀကီး၏ ေမြးသကၠရာဇ္ကို ခန္႔မွန္း ယူဆမည္္ ဆိုလွ်င္ ၁၉၃၈ - ခု ေရနံေျမ အေရးေတာ္ပံု ကာလ အတြင္း၌ သခင္ ဖိုးလွႀကီး၏ အသက္သည္ ၃ဝ ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ရွိသည္ ဟူေသာ အခ်က္ကို မွန္းဆေသာအားျဖင့္ သူ၏ ေမြးသကၠရာဇ္မွာ ၁၉ဝ၈၊ ၁၉ဝ၉၊ ၁၉၁ဝ - ခုႏွစ္ေလာက္ ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ယူဆရန္ အေၾကာင္း ရွိပါသည္။



ဖိုးလွႀကီး ၁၄ ႏွစ္သား အ႐ြယ္ခန္႕ေလာက္တြင္ ၿဗိတိသွ် ကိုလိုနီ နယ္ခ်ဲ႕ အစိုးရ၏ ဖိႏွိပ္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈကို ခံခဲ့ရသည့္ ျဖစ္ရပ္မွ စတင္ လာခဲ့သည္။ ဇာတိေသြး၊ ဇာတိမာန္မ်ား ရင္တြင္းမွ စတင္ ပ်ိဳးေထာင္ လာခဲ့သည္။ ထိုေခတ္ကာလက ျမန္မာျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ေသာ အဂၤလိပ္ နယ္ခ်ဲ႕ အစိုးရသည္ ေျမခြန္၊ ယာခြန္မ်ား မေပးေဆာင္ႏိုင္လွ်င္ ပစၥည္းသိမ္း၍ ေလလံပစ္သည္။ သိမ္းရန္ ပစၥည္း မရွိလွ်င္ လူကိုဖမ္း၍ ေထာင္ခ်သည္။ ဖိုးလွႀကီး၏ ဖခင္မွာ ေျမခြန္ေဆာင္ရန္ ေငြလည္းမရွိ၊ သိမ္းရန္ ပစၥည္းလည္း မရွိသျဖင့္ လူဖမ္းျခင္း ခံရရွာေလသည္။ ၁၄ ႏွစ္သား အ႐ြယ္ ခပ္ငယ္ငယ္ ဖိုးလွႀကီးသည္ သူ႕ဖခင္အား ပုလိပ္မ်ား ဖမ္းသြားသည္ကို ျမင္လိုက္ရသည္။ သူ႕မိခင္က မ်က္ရည္စက္လက္ႏွင့္ “ေျမခြန္ မေပးႏိုင္လို႕ ဖမ္းသြားတယ္ သားရယ္” ဟူေသာ သူ႕မိခင္၏ အေျပာကိုၾကားရင္း သူ႕ရင္တြင္း ျပည့္က်ပ္ ဆို႕နစ္ေနေသာ ေဝဒနာကို ခံစားခဲ့ရရွာသည္။ သူ႕မိခင္သည္ မက်န္းမာလ်က္ ပူလိပ္ကို ပုဆစ္တုတ္ ထိုင္ရင္း ေတာင္းပန္သည္ကို ဖိုးလွႀကီး ျမင္သည္။ တိုးလွ်ိဳး ေတာင္းပန္ေသာ အျပဳအမႈမ်ိဳးကို ဖိုးလွႀကီး မႏွစ္ၿမိဳ႕။ တကယ္မရွိလို႕ မေပးႏိုင္သည္ကို ခြင့္လႊတ္ရန္သာ ရွိသည္။ ယခုကား ရက္စက္ရာ က်လြန္းသည္။ လူမဆန္ေသာ ျပဳမႈခ်က္သာ ျဖစ္သည္ဟု သူယူဆသည္။ တိုင္းတပါးသားတို႕၏ အုပ္စိုးမႈေအာင္တြင္ ေနရေသာေၾကာင့္ ဤအျပဳအမူမ်ိဳး ခံစားရသည္ဟု ဖိုးလွႀကီး ျမင္လာသည္။ နယ္ခ်ဲ႕ အဂၤလိပ္ကို ႐ြံမုန္းစ ျပဳလာသည္။

ဖိုးလွႀကီးသည္ နယ္ခ်ဲ႕ အဂၤလိပ္ကို ေတာ္လွန္ တိုက္ခိုက္ခဲ့ေသာ ဗိုလ္လေရာင္၏ ညာလက္႐ံုး ျဖစ္ခဲ့ဖူးသူ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းတြင္ ပညာ သင္ၾကားခဲ့ဖူးသည္။ ထိုဘုန္းေတာ္ႀကီးသည္ ဖိုးလွႀကီးအား ဗိုလ္လေရာင္ က်ဆံုးၿပီးေနာက္ အေျခမက်သျဖင့္ ရဟန္းေဘာင္သို႔ ကူးေျပာင္းခဲ့ရပံု၊ အဂၤလိပ္တို႔ ယုတ္ည့ံ - ညစ္ပတ္ပံု၊ ျမန္မာတို႔ ဇာတိေသြးရွိပံု၊ ထက္ျမက္ပံု၊ အမ်ိဳးကို ေစာင့္ေရွာက္ ထိန္းသိမ္းထိုက္ပံု၊ ျမန္မာ့ ေျမေပၚမွ ယုတ္မာေသာ နယ္ခ်ဲ႕ အဂၤလိပ္တို႕ကို ေမာင္းထုတ္ရမည့္ပံု စသည္မ်ားကို ဇာတိမာန္ တက္ြ႔ြကေအာင္ ေျပာျပေလသည္။ ဖိုးလွႀကီးသည္ တစထက္ တစ ဇာတိေသြး ဇာတိမာန္ တက္ႂကြသည္ထက္ တက္ႂကြလာေလသည္။

၁၉၁၄ - ခု၊ ၁၉၁၅ - ခုႏွစ္ ခန္႕ေလာက္တြင္ ပထမ ကမာၻစစ္ပြဲႀကီး ျဖစ္ပြားေလသည္။ အဂၤလိပ္တို႕သည္ ကမာၻစစ္ပြဲ အတြက္ စစ္သား စုေဆာင္းေသာ အခါ ျမန္မာျပည္မွ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားလည္း အမ်ားအျပား ဝင္ေရာက္ၾကသည္။ ဤတြင္ အဂၤလိပ္ကို ေတာ္လွန္ တိုက္ခိုက္ခဲ့ေသာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသည္ ဖိုးလွႀကီးအား စစ္ထဲဝင္ရန္ တိုက္တြန္းသည္။ ကြၧန္အျဖစ္ ေနရမည့္ အတူတူ စစ္မႈထမ္းရင္း ကိုယ့္အတြက္ အျမတ္ ထုတ္သင့္သည္။ စစ္ရဲ႕ အေတြ႕အၾကံဳကို ကိုယ္တိုင္ တတ္သင့္သည္။ စစ္ပညာ တတ္ထားပါမွ တေန႔ ဒီေကာင္ေတြကို ျပန္လွန္ တိုက္ခိုက္ႏိုင္မည္ စသည္ျဖင့္ စစ္ထဲ ဝင္ခ်င္ေအာင္ ေဟာေျပာသည္။

ဖိုးလွႀကီးသည္ နဂိုကမွ အဂၤလိပ္ကို မုန္းတီး ႐ြံရွာေနသူ တေယာက္ ျဖစ္၍ မၾကာခင္ပင္ စစ္ထဲ ဝင္ခဲ့ေလသည္။ မက္ဆိုပိုေတးမီးယား စစ္ပြဲတြင္ ပါဝင္ခဲ့သည္။ စစ္တပ္၌ အမႈထမ္း ေနစဥ္တြင္ မ်က္ႏွာျဖဴ အဂၤလိပ္ စစ္ဗိုလ္မ်ားႏွင့္ မ်က္ႏွာေၾကာ မတည့္ေပ။ သူတို႕အေပၚ အၿမဲတမ္း မာႂကြပ္ႂကြပ္ ဘုက်က် ဆက္ဆံခဲ့သည္။ မၾကာခဏလည္း အခ်င္း မ်ားခဲ့ရသည္။ ဖိုးလွႀကီးသည္ မ်က္ႏွာျဖဴ အဂၤလိပ္ တပ္ၾကပ္ တဦးႏွင့္ ကပၸလီ စစ္သား တဦး လက္ေဝွ႕ ထိုးရာမွာ မတရားသျဖင့္ ထိုးမႈေၾကာင့္ အဂၤလိပ္ တပ္ၾကပ္ကို လက္ေဝွ႕ တက္ထိုးသည့္ အျဖစ္ေၾကာင့္ တညလံုး အခ်ဳပ္ခံခဲ့ရသည္။ ၎ျပင္ စစ္ပြဲတြင္ ေအာင္ပြဲခံ၍ အရက္ေသစာ စားေသာက္ၾကေသာ အခါ၌ ျဖစ္သည့္ ျဖစ္ရပ္မွာ စိ္တ္ဝင္စားစရာ ျဖစ္ရပ္ တခု ျဖစ္သည္။

ျဖစ္ရပ္မွာ ဤသို႔တည္း။ အဂၤလိပ္မ်ားသည္ ဘယ္အခါမဆို လူမ်ိဳး ျခားထားေသာ အက်င့္ရွိသည္။ ကုလား၊ ျမန္မာ၊ ကပၸလီ စေသာ အျခားသူမ်ားကို သူတို႔ႏွင့္ တန္းတူရည္တူ မထားေပ။ အစဥ္အၿမဲ ခြဲျခားထားေလ့ ရွိသည္။ ယခု ေအာင္ပြဲခံရာ၌ အသားမည္း၊ အသားညိဳ၊ အသားဝါ စစ္သားမ်ားက တျခား၊ သူတို႔ လူျဖဴ စစ္သားတို႕က ႐ြက္ထည္တဲျဖင့္ တေနရာ က်က်နန လူခြဲ၍ စားေသာက္ၾကသည္။ အစား အစာမ်ားမွာလည္း အစာခ်င္း မတူ၊ သူတို႕က ပိုေကာင္းသည္။ ၾကက္သားကင္၊ ၾကက္သားေၾကာ္၊ ဆိတ္သား၊ သိုးသား၊ အမဲသား စေသာ အေၾကာ္အႏွပ္တို႕က တင္းၾကမ္း၊ ဝီစကီ၊ ဘရမ္ဒီ စေသာ အရက္ ေသစာ တို႕ကလည္း အေကာင္းစား၊ ေသာက္မကုန္ စားမခန္း။ အသားညိဳ အသားမည္း၊ အသားဝါ အုပ္စုမွ ဖိုးလွႀကီးသည္ ဤသို႔ ခြဲျခားသည္ကို မခံရပ္ႏိုင္ ျဖစ္လာသည္။ သူ႕စိတ္ထဲမွာ အေတာ္ေဒါသ ထြက္ေနသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ၎အား ေပးလာသည့္ အရက္ခြက္ကို မေသာက္ဘဲ စားပြဲေပၚသို႕ တအား ပစ္ေပါက္ ခ်လိုက္သည္။ ယင္းေနာက္ စားပြဲေပၚသို႕ ခုန္တက္ကာ “စစ္ေျမျပင္ တိုက္တုန္းက အတူတူ၊ ခု ေအာင္ေသ ေအာင္သားစားတဲ့ အခါက်ေတာ့ ခြဲျခား ထားၾကတယ္။ အဂၤလိပ္ေတြ သိပ္လူပါးဝတယ္။ ကုလားလဲ ကြၽန္ မဟုတ္၊ ျမန္မာလဲ ကြၽန္ မဟုတ္၊ ကပၸလီလဲ ကြၽန္ မဟုတ္။ အဂၤလိပ္ ေမ်ာက္ေကာင္ေတြက မတရား ကြၽန္လုပ္ထားလို႕ ခံေနရတယ္။ ဒီထဲမွာ သတၲိရွိတဲ့သူ ထြက္ခဲ့ၾက။ အဂၤလိပ္ေမ်ာက္ေတြနဲ႔ အရက္အတူတူ ေသာက္မယ္ကြ” ဟု ကုလားလို ေျပာလိုက္သည္။ အားလံုးၿငိမ္၍ နားေထာင္ ေနၾကသည္။ တုတ္တုတ္မွ် မလႈပ္၊ အံ့အားသင့္ ေနၾကသည္။ ကုလားစစ္သား ၃ ေယာက္ခန္႕ ေနရာမွထကာ ဖိုးလွႀကီး စကားကို ေထာက္ခံသည္။ အဂၤလိပ္ စစ္သားမ်ားႏွင့္ အရက္အတူ ေသာက္ရန္ သေဘာတူၾကသည္။ ဖိုးလွႀကီး ေခါင္းေဆာင္ေသာ လူတစုသည္ အဂၤလိပ္ စစ္သားမ်ား ရွိရာ ႐ြက္ထည္တဲသို႕ ဝင္ကာ ခပ္တင္းတင္းပင္ အသင့္ ထည့္ထားေသာ အရက္ခြက္မ်ားကို ရဲတင္းစြာ ေသာက္လိုက္ၾကသည္။ အစားအစာမ်ားကိုလည္း ယူစားၾကသည္။ မ်က္ႏွာျဖဴ စစ္သားမ်ားသည္ ပထမ အံ့အားသင့္ ေနၾကသည္။ ေနာက္ေတာ့ ဆဲဆိုကာ တဲအတြင္းမွ ထြက္သြားရန္ ႏွင္ထုတ္ၾကသည္။ ဖိုးလွႀကီးက ထြက္မသြားေသးဘဲ “ဘာလဲကြ၊ မင္းတို႕က အေသခံ တိုက္ပြဲဝင္ေတာ့ အတူတူ၊ စားတဲ့ ေသာက္တဲ့ ေနရာက်ေတာ့ ခြဲျခမ္း ခြဲျခမ္းနဲ႕၊ မင္းတို႕ခ်ည္း ေကာင္းေကာင္းစားလို႕ ဘာရမလဲကြ။” ဟု ေျပာေျပာဆိုဆို စားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ား တင္ထားေသာ စားပြဲကုိ ဆြဲေမွာက္ ပစ္လိုက္သည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ထံုးစံအတိုင္း ဖိုးလွႀကီးမွာ တပ္တြင္း အခ်ဳပ္ ခံရေလသည္။ *လုပ္သားျပည္သူ႕ သတင္းစာ ေဆာင္းပါး၊ ၁၁ - ၆ - ၁၉၇ဝ။

ဖိုးလွႀကီးသည္ စစ္ေျမျပင္တြင္ ၃ ႏွစ္ အမႈထမ္းခ့ဲသည္။ ထိုစဥ္က စစ္ျပန္မ်ား ေျမယာကို ေပးေလ့ရွိသည္။ အမႈထမ္းလိုကလည္း ထိုက္သင့္ရာ အလုပ္ကို ေပးသည္။ တနည္းအားျဖင့္ အဂၤလိပ္မ်ားအား ေလးစား ၾကည္ညိဳလာေအာင္ စည္း႐ုံးေသာ နည္းပရိယာယ္ တခုပင္ ျဖစ္သည္။ ဖိုးလွႀကီးသည္ ဗမာ့ေျမကို ဗမာပိုင္သည္။ အဂၤလိပ္က ေပးစရာမလိုဟု ယူဆကာ သက္ဆိုင္ရာ႐ံုးသို႕ မသြားဘဲ ေျမယာမ်ားကို မယူခဲ့ေပ။

ဖိုးလွႀကီးသည္ ေရနံေျမ အလုပ္ၾကမ္းသမား အျဖစ္ျဖင့္ ဝင္ေရာက္ လုပ္ကိုင္ေနသည္။ လစာႏွင့္ အလုပ္အကိုင္ အေနအထိုင္မွာ မွ်တမႈ မရွိခဲ့။ ဆင္းရဲၿပီး အလြန္ ႏံုခ်ာလွသည္။ လူစဥ္မီေအာင္ အႏိုင္ႏိုင္ အားခဲရသည္။ အဂၤလိပ္ မ်က္ႏွာျဖဴမ်ားႏွင့္ အဂၤလိပ္ကျပားမ်ားမွာ တိုက္တာ အေဆာက္အအံုႏွင့္ ကားႏွင့္ ဝင္းျခံႏွင့္ ဇိမ္ယစ္ ေနၾက နတ္ျပည္ ေရာက္ေနၾကသည္။ ဖိုးလွႀကီးတို႕လို အလုပ္ၾကမ္းသမားမ်ား က်ေတာ့ ငရဲျပည္ ေရာက္ေန ၾကသည္ႏွင့္ တူလွသည္။ အဂၤလိပ္ မ်က္ႏွာျဖဴမ်ားက နတ္ျပည္ နတ္သားေတြ၊ ျမန္မာ အလုပ္သမားေတြက ငရဲျပည္ ငရဲသားေတြ၊ အထက္ဘဝဂ္၊ ေအာက္အဝီစိ ျဖစ္ေနၾကသည္။ ဖိုးလွႀကီးသည္ ေရနံေျမ အလုပ္သမားႀကီးမ်ား ဘဝ အေျခကို ရင္နာမိသည္။ မ်က္ႏွာျဖဴမ်ား မတရား အုပ္စီးထားမႈကို ေလ့လာသည္။ စူးစမ္းသည္။ ဆင္ျခင္သည္။ အလုပ္သမားမ်ားကို မ်က္စိပြင့္ရန္ ေဆာ္ၾသသည္။ သတၲိ ရွိေစရန္ ေသြးစည္းသည္။ စည္းလံုး ညီၫြတ္မႈ ရွိရန္ ဖန္တီးသည္။

ဖိုးလွႀကီးသည္ ေရနံေျမ စတိုစာေရးႀကီး ဦးညီခင္၏ သမီး မၫြန္႔ႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်သည္။ လူငယ္ခ်င္း ေမတၲာမွ်၍ ခိုးေျပးၾကျခင္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မၫြန္႔၏ မိဘမ်ားက အေမြျပတ္ စြန္႔ပစ္ခဲ့သည္။ ဖိုးလွႀကီးတို႕ ဇနီးေမာင္ႏွံကား တူႏွစ္ကိုယ္ တဲအိုပ်က္မွာ ေနရေစကာမူ ေပ်ာ္တျပံဳးျပံဳး ေမာ္မဆံုးခဲ့၊ ခ်စ္တာသာ ပဓာန ဆို႐ိုးစကား ရွိခဲ့သည္ မဟုတ္ပါလား။

၁၉၃၈ ခုႏွစ္တြင္ အလုပ္သမားမ်ားက တစ္ႏွစ္လွ်င္ လုပ္ခမပ်က္ ခြင့္ရက္ ၃ဝ ရက္ ေပးရန္ ေတာင္းဆိုၾကသည္။ ယင္းအျပင္ လိုလားခ်က္ ၁၂ ခ်က္ကိုပါ ေတာင္းဆို လိုက္ၾကသည္။ အဂၤလိပ္ မ်က္ႏွာျဖဴပိုင္ ကုမၸဏီမ်ားက လိုက္ေလ်ာျခင္း မျပဳသျဖင့္ ၁၉၃၈ ခု၊ ဇန္နဝါရီလ ၈ ရက္ (၁၂၉၉ ခုႏွစ္၊ ျပာသိုလဆန္း ၈ ရက္) စေနေန႔တြင္ ေရနံေျမ သပိတ္ႀကီး စတင္ ေမွာက္ၾကသည္။ လုပ္ငန္းမ်ား ေဆာင္႐ြက္ရန္ သခင္ေလးေမာင္၊ သခင္ျမ၊ သခင္သင္၊ သခင္ခင္၊ သခင္ေအာင္ေဖ၊ သခင္ခ၊ သခင္ဘတင္၊ သခင္လိႈင္၊ ဦးဘလိႈင္၊ သခင္ဖိုးလွႀကီး တို႕အား ေ႐ြးခ်ယ္ၾကသည္။ သပိတ္တပ္ကို ရန္ကုန္သို႔ ခ်ီတက္ရန္ သခင္ဖိုးလွႀကီး ေခါင္းေဆာင္၏။

မေကြးသို႕ ေရာက္ေသာအခါ သခင္ ဖိုးလွႀကီးကို အဂၤလိပ္ လက္ပါးေစတို႕က ဖမ္းလိုက္သည္။ သပိတ္တပ္ နတၲလင္းသို႕ ေရာက္ေသာ အခါ (ဒီဇင္ဘာ ၂၄ ရက္ေန႔တြင္) သခင္ဖိုးလွႀကီး ျပန္လြတ္လာသည္။ သခင္ ဖိုးလွႀကီးသည္ သပိတ္တပ္ႏွင့္ ထပ္မံ ေတြ႕ျပန္ေသာ အခါ ေခါင္းေဆာင္ လုပ္ျပန္ေလသည္။ သခင္ ဖိုးလွႀကီးကို သပိတ္ တပ္သားမ်ားက အားရ ႐ႊင္လန္းစြာျဖင့္ “အာဠာဝက - ကြ” ဟု အမည္ေပး ကင္ပြန္း တပ္ၾကသည္။ ဤသည္မွ စၿပီး “အာဠာဝက - သခင္ဖိုးလွႀကီး” ဟု တြင္ရစ္ ခဲ့ေတာ့သည္။

အာဠာဝက သခင္ ဖိုးလွႀကီးသည္ ေရနံေျမ သပိတ္တပ္ႀကီး ရန္ကုန္သို႕ ေရာက္ေသာအခါ သပိတ္ စခန္းခ် ေနစဥ္ အတြင္းမွာပင္ ဓနိေတာ ဘီ၊ အို၊ စီႏွင့္ အိုင္၊ ဘီ၊ စီ စက္႐ံုမ်ားမွ အလုပ္သမားမ်ား အေရးကုိ ေဆာင္႐ြက္ခဲ့သည္။ အခြင့္အေရးမ်ား ကိုလည္း ေတာင္းေစခဲ့သည္။ အဂၤလိပ္ နယ္ခ်ဲ႕ ဓနရွင္မ်ားသည္ သပိတ္ ေခါင္းေဆာင္ အခ်ိဳ႕ကို ဖမ္းသည္။ အခ်ိဳ႕ကို အျပစ္ေပး၍ ေထာင္ခ်သည္။ ေခါင္းေဆာင္ စာရင္း ေပးေသာ အခါ အာဠာဝက သခင္ ဖိုးလွႀကီး အမည္ကို ပယ္ခ်လိုက္သည္။ ဦးေႏွာက္မေကာင္း၊ ႐ူးေနၿပီဟု အေၾကာင္းျပကာ ဖိုးလွႀကီးကို အ႐ူးေထာင္သို႕ ပို႕လိုက္သည္။ စည္းလံုး ညီၫြတ္ေနေသာ သပိတ္တပ္သားမ်ား ကိုလည္း ခြဲပစ္လိုက္သည္။

အာဠဝက သခင္ ဖိုးလွႀကီး အ႐ူးေထာင္မွ ျပန္လာေသာ အခါ သပိတ္တပ္သား ၂ဝဝ ခန္႔သာ ရွိေတာ့သည္။ ေခါင္းေဆာင္ အခ်ိဳ႕မွာ အခြင့္အေရး ယူသြားၾကသည္။ အားနည္း ကြဲျပားေအာင္ ဓနရွင္ အဂၤလိပ္တို႔က အမ်ိဳးမ်ိဳး အဖုံဖံု လုပ္ေဆာင္ ဖန္တီးၾကသည္။ သခင္ ဖိုးလွႀကီးမွာ စိတ္အပ်က္ႀကီး ပ်က္ကာ ကိုရင္ႀကီး ဝတ္သြားရွာသည္။ ကိုရင္ႀကီးဝတ္ႏွင့္ “သပိတ္စစ္ပြဲ” အမည္ရွိ စာအုပ္ကို ေရးသည္။ ရေသာေငြကို ရန္ပံုေငြ အျဖစ္ သံုးသည္။ စိတ္မေလ်ာ့ေသးဘဲ လူဝတ္လဲကာ လက္က်န္ သံမဏိ သပိတ္တပ္ ၂ဝဝ ခန္႔ျဖင့္ ေရွ႕တလွမ္း တိုးျပန္သည္။ ပထမ သပိတ္စခန္းကို ေ႐ႊတိဂံု ဘုရားတြင္ ထားသည္။ ေနာက္မွ ေျခာက္ထပ္ႀကီး ဘုရား၊ ၎မွတဆင့္ ကိုးထပ္ႀကီးသို႕ အဆင့္ဆင့္ ခ်ီတက္ကာ အဓိဌာန္ ျပဳၾကသည္။

အာဠာဝက သခင္ ဖိုးလွႀကီးသည္ သံမဏိ တပ္သားမ်ားအား မိမိတို႕ကိုယ္ကို မိမိတို႕ သရဏဂံု တင္ရန္ တိုက္တြန္းၿပီး အသုဘဖိတ္စာ ၁,ဝဝဝ ႐ိုက္၍ ေဝငွၿပီး အစာငတ္ အေသခံ ဆႏၵျပၾကသည္။ ကိုးထပ္ႀကီး ဘုရားရွိ သပိတ္ စခန္းသို႕ ၾကည့္႐ႈလာေသာ ပရိတ္သတ္မ်ား တိုးမေပါက္ေအာင္ စည္ကားလွသည္။ ေဆးလိပ္၊ ကြမ္း၊ သားေရစာ စသည့္ ပစၥည္းမ်ား လွဴဒါန္းၾကသူ မ်ားမွာလည္း အမ်ားအျပား ရွိသည္။ ဦးပု ၫြန္႔ေပါင္း အစိုးရကလည္း ေက်ေအးရန္ အစြမ္းကုန္ ႀကိဳးစားၾကသည္။ အလုပ္ျပန္ဝင္လွ်င္ စေပၚေငြ ၁ဝ က်ပ္၊ ထမင္းဖိုး ၃ က်ပ္ ေပးမည္ဟု ေဖ်ာင္းဖ်ၾကသည္။ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းကလည္း “တပည့္ေတြ ဘာမဟုတ္တဲ့ ပု႐ြက္ဆိတ္နဲ႕ နပန္းလံုးၿပီး အေသမခံနဲ႕ဦး၊ ေ႔ရွမွာ က်ားနဲ႔လံုးဖို႕ ရွိေသးတယ္” ဟု ဆံုးမျပန္သည္။ ယင္းတို႔ေၾကာင့္ သခင္ ဖိုးလွႀကီးတို႕ သံမဏိ သပိတ္တပ္သားမ်ား အစာျပန္စားရန္ ဆံုးျဖတ္ၿပီး ေရနံေျမသို႕ ျပန္ၾကေလသည္။

အာဠာဝက သခင္ ဖိုးလွႀကီးသည္ အလုပ္သို႕ ျပန္မဝင္ေတာ့ဘဲ အလုပ္သမား အစည္းအ႐ံုးတြင္ အခ်ိန္ျပည့္ ထိုင္ကာ အလုပ္သမား အက်ိဳး ေဆာင္႐ြက္သည္။ ၁၉၄ဝ ခုႏွစ္တြင္ ေရနံေျမ စခန္းထ၍ လႈပ္ရွားရန္ အာဠာဝက သခင္ ဖိုးလွႀကီးႏွင့္ သခင္တစုတို႕ ႀကိဳးစားၾကျပန္သည္။ လုပ္သားထု လႊတ္ေတာ္ က်င္းပရန္ ၾကံစည္ၾကသည္။ အစည္းအေဝး ၂ ရက္ အလိုတြင္ လူဖမ္းဝရမ္းျပ၍ အာဠာဝကသခင္ ဖိုးလွႀကီးႏွင့္ အေပါင္းပါ သခင္တင္၊ သခင္ ဘိုးသာ၊ သခင္မာတို႕ကို ဖမ္းသြားၾကသည္။ သခင္ ဖိုးလွႀကီးႏွင့္ ေခါင္းေဆာင္ အခ်ိဳ႕အား ျမစ္ႀကီးနား ခ႐ိုင္သို႔ နယ္ႏွင္ဒဏ္ ေပးလိုက္သည္။

ျမစ္ႀကီးနား ခ႐ိုင္တြင္ ဥမကြဲ သိုက္မပ်က္ ေနထိုင္ၾကရင္း ဒုတိယ ကမာၻစစ္ႀကီး နီးကပ္ လာေသာေၾကာင့္ နယ္ခ်ဲ႕ အစိုးရက အာဠာဝက သခင္ ဖိုးလွႀကီးတို႕အား ဗန္းေမာ္ေထာင္သို႕ ပို႕လိုက္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းတို႕ ဦးစီးေသာ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္မွ ဘီ၊ အိုင္၊ ေအႏွင့္ ဂ်ပန္တပ္မ်ား ျမန္မာျပည္သို႕ ဝင္ေရာက္လာေသာ အခါ ျမန္မာ့ တပ္မေတာ္သည္ သခင္ ဖိုးလွႀကီးတို႕အား ဗန္းေမာ္ေထာင္မွ ထုတ္ယူခဲ့သည္။ အျခား အဖမ္းခံ ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္မ်ား ကိုလည္း ေထာင္မွ ထုတ္ယူ၍ ေနရင္းသို႔ အသီးသီး ပို႕ေပးခဲ့သည္။

အာဠာဝက သခင္ ဖိုးလွႀကီးကိုမူ ဗန္းေမာ္ၿမိဳ႕၏ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးအျဖစ္ တာဝန္္ယူ အုပ္ခ်ဳပ္ေစခဲ့သည္။ ဂ်ပန္တို႕သည္ ေရနံေျမကို ျပန္စေသာ အခါ သခင္ ဖိုးလွႀကီးသည္ မိမိ ထမ္းေဆာင္ေနေသာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး ရာထူးကို ျပန္အပ္ခဲ့ၿပီး ေရနံေျမသို႕ ျပန္လာခဲ့သည္။

ဘ၀နိဂံုး

ေရနံေျမသို႔ ေရာက္ေသာအခါ သခင္ျမ၏ ေျပာျပခ်က္ အရ အျခား လုပ္ငန္းမ်ားကို မေပးဘဲ ေခ်ာက္ၿမိဳ႕၏ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ရာထူးကို ေပးသည္။ ဂ်ပန္ေခတ္ အတြင္း သခင္ ဖိုးလွႀကီးသည္ အစာအိမ္ေရာဂါ ျဖစ္၍ သခင္ျမ၊ သခင္ေက်ာ္စိန္တို႕၏ တိုက္တြန္းခ်က္ အရ ရန္ကုန္ ေဆး႐ံုႀကီးသို႔ တက္ေရာက္ ကုသရင္း ဘဝတပါးသို႕ကြယ္လြန္ သြားရွာသည္။

ကိုးကား

    ေ႐ႊဥၾသရဲ႕ ‘တခ်ိန္က ထင္ရွားခဲ့ေသာ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ား’ စာအုပ္ စပယ္ဦး စာေပ ၂ဝဝ၂ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ (တတိယ အႀကိမ္)
wikimyanmar မွ ကူးယူသည္