သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း (သို႔မဟုတ္) ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပိသုကာ (ဒဂုန္တာရာ)ဒဂုန္တာရာ၏ အမွာ
စာေရးသူသည္ ၁၉၄၆ က "လူကို ေလ့လာျခင္း" ဟု ေခါင္းစဥ္တပ္၍ `ေအာင္ဆန္း သို႔မဟုတ္ အ႐ိုင္း´ ဟူေသာ စာတပုဒ္ေရးလုိက္၏။ ထိုအခါက ဖဆပလမွာ အင္အားေကာင္းခ်ိန္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းမွာ တျပည္လံုးက တသက္သက္ၾကည္ညိဳျခင္းခံေနရေသာအခ်ိန္ျဖစ္ရာ၊ အခ်ဳိ႕က `အ႐ိုင္း´ဟု ဆိုရပါမည္ေလာဟူ၍ မေက်နပ္ၾက။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကမူ `ေဌးၿမိဳင္ကေတာ့ ကိုယ့္ကိုအ႐ိုင္းလို႔ေရးတယ္။ ကိုယ္ဒီေလာက္ မ႐ိုင္းေသးပါဘူးကြာ´ဟုေျပာသည္ဟု ၾကားရ၏။ ဘဟိန္းသို႔မဟုတ္ ကဗ်ာ `လူကိုေလ့လာျခင္း´ ကိုဖတ္ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက `ဘဟိန္းကေတာ့ ဘဟိန္းသို႔မဟုတ္ Romance လို႔ ဆိုရင္ပိုမွန္မယ္´ ဟုၿပံဳးရယ္ကာ ေျပာေလသည္။
စာေရးသူကား ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကိုအရိုင္းဟူ၍ ပုတ္ခတ္မည္၊ ဘာမည္၊ ညာမည္စသည့္ေစတနာထား၍ ေရးျခင္းမဟုတ္။သူ၏စိတ္၌ ေရးခ်င္စိတ္ေပၚလာ၍ ေရးလိုက္ျခင္းသာျဖစ္သည္။ ကိုဘဟိန္းကြယ္လြန္ေသာအခါ စိတ္၌ထိခိုက္၍ေရးလိုက္မိသည္။ ကြန္ျမဴနစ္မ်ားေတာခိုစက သခင္သန္းထြန္းကိုေရးသည္။
ကိုဗေဆြႏွင့္ ျပည္သူ႔စာေပတိုက္၌ေတြ႔ၿပီး ျပန္လာေသာအခါလွ်ဳိ႕၀ွက္ေသာအၿပံဳးရွင္အေၾကာင္း ေရးေလသည္။
စာေရးသူသည္ စီကာစဥ္ကာဇာတ္အိမ္ဖြဲ႔ဆင္ႀကံစည္၍ ေရးသည္မဟုတ္။ သူ၏စိတ္၌ သတိရေပၚေပါက္ လာသည္ကို စာလံုးမ်ားျဖင့္ကံုးသီလိုက္သည္သာျဖစ္၏။ ကိုဗေဆြကိုေရးမည္ဟု
စားပြဲ၌ထိုင္လိုက္ေသာအခါ အတိတ္မွ အခင္းအကြက္ေလးမ်ားသည္ မွတ္ဉာဏ္မွ ျဖတ္ကနဲျဖတ္ကနဲထြက္ကာ စာေပစိတ္ကူးတံခါး၀သို႔ ၀င္လာၾကေလ၏။ သူသည္ ထို၀င္လာသမွ်ကို ေဆးစက္တုိ႔၍ ပံုကားကိုျခယ္သည္။ ထိုသို႔ ျခယ္ေရးရာ၌ အေ၀းကား၊ အနီးကားဟူ၍ကားရွိေပမည္။ နီး၍ မျမင္တာလည္းရွိမည္။ ေ၀း၍ပိုျမင္တာလည္း ရွိခ်င္ရွိမည္။ သူသည္ သူ႔စိတ္ေစတနာ၌ လာ၍တိုးမိတိုက္မိေသာအခါမွသာ ေရးလိုက္သည္ကား ျဖစ္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ေခတ္အခါႏွင့္စိတ္အေျခအေန၏ အခ်င္းအရာမ်ားလည္းပါမည္။
သူသည္ အထၱဳပၸတၱိကိုေရးေနျခင္းမဟုတ္။ သူသတိရေသာ အခင္း၊ သူသိေသာအကြက္၊ သူျမင္ေတြ႔ရေသာ ပံုပန္းတို႔ကိုဖြဲ႔စည္း၍သာ ျခယ္ေရးျခင္းျဖစ္သည္။ အတိတ္ရာဇ၀င္ကို သူ၏ေတြ႔ႀကံဳရခ်က္မ်ားမွ ေကာက္ႏႈတ္ ၍ ေနာက္ကားခံထားသည္။
သူသည္ သူ၏ `လူကိုေလ့လာျခင္း´မ်ားကိုေပါင္းခ်ဳပ္၍ စာတအုပ္ ထုတ္ေ၀ရေကာင္းမွန္းမသိ။ ေဇာ္ဂ်ီက စာအုပ္တအုပ္အျဖစ္ ေပါင္းခ်ဳပ္၍ထုတ္ေ၀အပ္သည္ဟုအႀကံေပး၍သာ ယခုကဲ့သို႔ ႐ုပ္ပံုလႊာစာအုပ္ ေပၚလာျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူက ေဇာ္ဂ်ီအား ေက်းဇူးတင္သည္။
`လူကိုေလ့လာျခင္း´ စာအခ်ဳိ႕မွာ တာရာ၊ ႐ႈမ၀၊ ဂႏၳ၀င္ဂ်ာနယ္တို႔၌ပါၿပီးသားမ်ားျဖစ္၍ အခ်ဳိ႕မွာ အသစ္ေရးထားထားေသာစာမ်ားျဖစ္သည္။ ပံုႏွိပ္ေသာအခါ ပံုႏွိပ္ၿပီးသားစာမ်ားတြင္ ေရးသည့္ရက္စြဲပါသည္။ ရက္စြဲကိုၾကည့္၍ ေခတ္ကာလကိုသိရာသည္။
သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းဆိုလွ်င္ စတာလင္ဆုမရမီက ေရးျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စာဖတ္သူမ်ားသည္ ေရးေသာေခတ္ကိုမေမ့ရန္ မွာၾကားလိုသည္။
သူ႔၌ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိေသးသည္။ ယေန႔ေခတ္၌ အမ်ဳိးသားညီၫြတ္ေရးသည္ ကြဲၿပိဳေနသည္။ အမ်ဳိးသားညီညြတ္ေရးမရွိသျဖင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမရွိ။ တခါက အမ်ဳိးသားလြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲ၌ ညီၫြတ္စုေပါင္းေသာတပ္ေပါင္းစုအင္အားျဖင့္ ကိုလုိနီစနစ္၊ ဖက္ဆစ္စနစ္တို႔အား လက္တြဲ၍တိုက္ခဲ့ၾကသူမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ဤကား ဖ်က္၍မရေသာရာဇ၀င္ ကမၸည္းေက်ာက္စာျဖစ္သည္။ ဤရာဇ၀င္ကို သူသည္ ျပန္၍ေဖၚလိုသည္။
အကယ္၍ ဤစာအုပ္သည္ အမ်ဳိးသားညီၫြတ္ေရးကိုအားျဖည့္ေပးေသာအမွ်င္တမွ်င္မွ် လူတို႔၏ေစတနာကို သစ္လန္းလာေအာင္လႈံ႕ေဆာ္ေပးမည္ဆိုပါက သူ၏ ႏိုင္ငံေရးရည္ရြယ္ခ်က္သည္ တစိပ္တေဒသ ျပည့္မည္ဟုေက်နပ္ရေပမည္။ ။
ဒဂုန္တာရာ ၁- ၆- ၅၅
———————————————————————————————————
ဒဂုန္တာရာ
သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း (သို႔မဟုတ္)ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပိသုကာ
( ၁ )
ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းကို အမ်ိဳးသားကဗ်ာဆရာႀကီးအျဖစ္ စာေပမွစတင္သိေသာ္လည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပိသုကာဆရာႀကီးအျဖစ္ႏွင့္ ခ်စ္ကၽြမ္းခင္မင္ရျခင္းျဖစ္ေပသည္။
ေဒါင္း႗ီကာ၊ ေမ်ာက္႗ီကာ၊ စေသာ စာအုပ္မ်ားကို ေက်ာင္းေနစဥ္ကဖတ္ခဲ့ရ၍ သြက္လက္ေသာကာရန္ျဖင့္ စကား႐ႊန္းရႊန္း၊ ဇ၀နဥာဏ္ရႊင္ရႊင္ေရးသားသည့္ ဆရာႀကီး၏ဟန္တို႔၌ စြဲၿငိခဲ့၏။
မစၥတာေမာင္မႈိင္း၊ မွာေတာ္ပံု၀တၳဳ၌ ကိုေပါ ညည္းပံုကို…
`တမယားေသလွ်င္ တမယားေနစၿမဲေပမဲ့၊ စံလ်ားအေျခ ႏွစ္ပါးဂေဟၿမဲမယ့္သူရဲ႕၊ (အမယ္မင္း) မယားအ ေနရဲရမလားတဲ့လုိ႔၊ အလကား အေမကမဲမဲၿပီး (ခင္အံုရယ္) အဖြားေအက ဆဲမွာက တမႈပါ၊´ စေသာ လူ႔သဘာ၀သ႐ုပ္ကို ေလးခ်ဳိးႀကီးျဖင့္ ခပ္႐ႊင္႐ႊင္ေရးသားခဲ့၏။
လူခ်င္း စတင္ဆံုေတြ႕ဖူးသည္ကား စစ္မျဖစ္မွီေခတ္ တကၠသိုလ္သမဂၢ၌ ၀ါဒျဖန္႔ခ်ိေရးမွဴးအျဖစ္ေဆာင္ရြက္ ခဲ့စဥ္ကျဖစ္ေပ၏။ အမ်ဳိးသားေန႔၌ ညဘက္တြင္ တရားပြဲမ်ားခ်ေပးရာ တကၠသိုလ္သမဂၢတြင္ ဆရာႀကီးေဟာေျပာၿပီးေနာက္ ေျမနီကုန္းတြင္ဆက္စရာရွိသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ပင္ လိုက္ပို႔ေပးရ၏။
ဆရာႀကီးမွာ ထံုးေျခာက္ေရာင္ ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ပု၀ါကို ေလ်ာ့တိေလ်ာ့ရဲရစ္ပတ္ထားသည္။ ဆရာႀကီးသည္ ဘယ္ေတာ့မွ မေပါင္း၊ လက္ႏွင့္ ကဗ်ာကရာရစ္ပတ္လိုက္သည္သာ ျဖစ္၏။
ေငြေရာင္ကဲ့သုိ႔ျဖဴေဖြးေသာဆံစမ်ားမွာ ထံုးေျခာက္ေရာင္ထက္မွ သြယ္ရရယ္က်ေန၏။ ႏႈတ္ခမ္းေမြးျဖဴျဖဴမွာ ဇရာ၏အမွတ္အသားျဖစ္ေသာ္လည္း ၿပံဳးၾကည္ရႊင္ျပေသာမ်က္လံုးအၾကည့္မွာ ခိုင္မာေလးနက္ျခင္းအေရာင္ျဖင့္ ေတာက္ပေနသည္။ စကားေျပာလိုက္ေသာအခါ ေခတ္မွီေသာသေဘာမ်ားက္ုိ ၾကားရလိမ့္မည္။ လူငယ္ကဲ့သို႔ တက္ႂကြပ်ဳိလြင္ျခင္းကို ေတြ႕ရွိရလိမ့္မည္။
ကားေပၚတြင္ ဗဟန္းေကာလိပ္ေခတ္ကို တတြတ္တြတ္ေျပာျပရာ နားေထာင္၍ေကာင္းလွ၏။ ထိုအခါက ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ေမြးစသာရွိေသး၏။ ဆရာႀကီး၏ ေရွးျဖစ္ေဟာင္းကို ျပန္ေျပာေနသည္မွာ အားရစရာေကာင္းလွသည္။တခ်က္တခ်က္ ကြမ္းေသြးေထြးလိုက္ၿပီးေနာက္ စကားကိုဆက္ျပန္၏။
`ဒီတုန္းကဆိုတာ ဆရာ့စိတ္ထဲမွာ တခါထဲ လူမ်ဳိးျခားအေႏွာင္အဖြဲ႔ကလြတ္ၿပီး ကိုယ့္မင္းကုိယ္ခ်င္းဘ၀ကိုသာေရာက္ေတာ့မလို စိတ္မာန္ကတက္ေနတုန္းေပါ့…´
ကၽြန္ေတာ္က ၁၉၂၀ သပိတ္အေရးေတာ္ပံုမွ ေပါက္ဖြားလူးလြန္႔လာေသာ အမ်ဳိးသားေကာလိပ္ႀကီးကို စိတ္ကူးႏွင့္မွန္းၾကည့္ေနခဲ့ရ၏။ အမ္-ေအ ေမာင္ႀကီးတုိ႔အေၾကာင္းေရာက္ကာ အမ်ဳိးသားေကာလိပ္ႀကီး ပ်က္ရပံုကို ေျပာျပေနျပန္၏။`ဒို႔လြတ္လပ္ေရးဟာ မင္းတုိ႔လူငယ္ေက်ာင္းသားေတြ လက္ထဲမွာရွိတယ္။ ေမာင္ေအာင္ဆန္းဟာလဲ လူေတာ္ကေလးကြဲ႕´ ဟုကၽြန္ေတာ္တို႔ဘက္သို႔ လွည့္ကာ ေျပာေနသည္။ ေမာ္ေတာ္ကားသည္ ေျမနီကုန္းအ၀ိုင္းႀကီးကို ပတ္လိုက္ေလၿပီ။
ဓာတ္မီးတိုင္မွအလင္းေရာင္မ်ားေၾကာင့္ ဆရာႀကီး၏မ်က္ႏွာမွာ လင္းေနသည္။ ဆရာႀကီး၏မ်က္လံုးတုိ႔မွာ အသက္အရြယ္ေၾကာင့္ မီးခုိးေရာင္ရွိေသာ္လည္း အၾကည့္၌ကား ထက္ျမက္လ်က္ပင္ရွိေသး၏။ ပင္နီအေပၚဖံုးအျဖဴထက္မွ ကြမ္း႐ိုးစင္းပန္းေရာင္ႏုလံုခ်ည္ စေသာ ဗမာဆန္ေသာအေသြးမွာ ဆရာႀကီး၏ဟန္ပန္ႏွင့္ ပဏၰာရေန၏။ ယခုေခတ္တြင္ ႏိုင္ငံျခားအေငြ႔အသက္မပါ၊ ဗမာဆန္ဆန္အမ်ဳိးသားႀကီးတဦးကိုျပပါဆိုလွ်င္ ဆရာႀကီးကို ျပရေပမည္။
စကားေျပာရာ၌ လက္ညိႇဳးကိုေထာင္ကာ ေခါင္းကိုငဲ့လ်က္ ေျဖးညင္းညင္သာစြာ ေျပာသည္။ အသံမွာ သိမ္ေမြ႔သည္။ လူငယ္မ်ားကို ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္စြာဆက္ဆံသည္။ ဟာသရႊင္ရႊင္ႏွင့္ ေ၀ဖန္ေျပာေလ့ရွိသည္။ ဆရာႀကီးေျပာလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ အၿမဲ ရယ္ေမာကာ ေနၾကရသည္။သူ၏ ေလးခ်ဳိးကဗ်ာကဲ့သို႔ အၿမီးအေမာက္မတည့္ေသာလူေနမႈစနစ္၊ မမွန္ကန္ေသာလူ႔သဘာ၀တုိ႔ိကိုု ဟာသျဖင့္ ျပက္ရယ္ျပဳတတ္သည္။
ေျမနီကုန္းတရားပြဲလုပ္ေနရာ၌ ကားသည္ရပ္လိုက္သည္။ လက္ဦးေျပာသူမ်ားကား ေျပာလ်က္ပင္ရွိသည္။ ထိုညတြင္ ဆရာႀကီးသည္ တရား(၃) ပြဲ (၃) ေနရာ၌ ေဟာရမည္ျဖစ္သည္။ ဆရာႀကီးသည္ ကားေပၚမွဆင္းၿပီး `ေအး ေအး ႀကိဳးစားၾကကြယ္။ မၾကာခင္ လြတ္လပ္ရမွာေပါ့´ ဟုဆုိကာ ေခါင္းတၿငိမ့္ၿငိမ့္ႏွင့္ ႏႈတ္ဆက္ကာထြက္သြားသည္။ဓာတ္ခြက္မွ ေဒါမာန္ပါပါႏွင့္ေျပာေနေသာ အမ်ဳိးသားေန႔လူထုတရားပြဲ ပရိသတ္ႀကီးထဲသို႔ တုိး၀င္သြားေသာ ဆရာႀကီးကို လွမ္းျမင္လိုက္ရသည္။
ထံုးေျခာက္ေရာင္ ေလ်ာ့ရဲရဲ ပ၀ါ၊ ပင္နီ၊ ပန္းႏုႏွင့္ အ.. ကြမ္း႐ိုးစင္း၊ ႏႈတ္ခမ္းေမြးျဖဴျဖဴ၊ ကိုယ္ေနမတ္မတ္ ဖိုင့္ဖိုင့္၊ ဤသဏၭာန္မွာ ပဌမဦးဆံုးေတြ႕ဖူးေသာ ဆရာႀကီး၏႐ုပ္သြင္ျဖစ္ေပသည္။
ကၽြန္ေတာ့မွာ လူထုႀကီးထဲသို႔တုိး၀င္သြားေသာဆရာႀကီးအား အမ်ဳိးသားလြတ္လပ္ေရး၏ အမွတ္တံဆိပ္အျဖစ္ ရင္တြင္း၌ စြဲလမ္းမွတ္သားထားခဲ့ေပသည္။
( ၂ )
ဂ်ပန္ေခတ္၌ ေရႊေတာင္ၾကားတြင္ ဆရာႀကီးႏွင့္ နီးကပ္စြာေတြ႔ဆံုရျပန္သည္။ ထိုအခါက ဆရာႀကီးမွာ ေရႊေတာင္ၾကားလမ္းႏွင့္ခ်င္းေခ်ာင္းရိပ္သာလမ္းေဒါင့္ရွိ ကုန္းျမင့္ေပၚထက္ ထင္း႐ူးပင္မ်ားႏွင့္တိုက္၀ယ္ ေနထိုင္လ်က္ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္မွာ တအိမ္ၾကားရွိ ဗိုလ္ေဇယ်ႏွင့္အတူ ေနခိုက္ျဖစ္သည္။ ဆရာႀကီးထံသို႔ ဒို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးဥကၠ႒ သခင္တင္ေမာင္ (ယခု ကြယ္လြန္ၿပီ) ႏွင့္ သြားတတ္ၾကသည္။ သခင္တင္ေမာင္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို မၾကာခဏ လာေခၚေလ့ရွိသည္။
ဆရာႀကီးမွာ အမ်ဳိးသားေန႔တရားပြဲတုန္းက႐ုပ္သြင္ကဲ့သို႔ပင္ ခပ္ရႊင္ရႊင္အမူအယာႏွင့္။ ပင္နီရွပ္အကႌ်အျဖဴခံ ေပၚမွအနက္ကြက္ပေလကပ္လံုခ်ည္ႏွင့္ ေတြ႔ရတတ္သည္။ ပင္နီရွပ္မွာ ရင္ခြဲျဖစ္၍ လံုခ်ည္အျပင္ထုတ္၀တ္ ထားသည္။ လမ္းေလွ်ာက္သည့္အခါ လက္တဘက္က လံုခ်ည္ကိုခပ္ဆတ္ဆတ္ ႂကြ၍ႂကြ၍ သြားေလ့ ရွိသည္။ လဘက္ကို တြင္တြင္စားသည္။ ႏွမ္းဆီျဖင့္ရႊဲေနေသာလဘက္ခြက္ကုိ တိုးေပးကာ`စားကြ´ဟု ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘက္သို႔ လွည့္ေျပာေလ့ရွိသည္။ လဘက္ခြက္ထဲရွိ ဆီထဲ၌ကား ပုဇြန္ေျခာက္ႏွင့္ ၾကက္သြန္ေၾကာ္တို႔မွာ ႏိုင္းခ်င္းျဖစ္ေပ၏။ ဧည့္သည္မ်ားကား ဥဒဟုိ ၀င္ထြက္သြားလာလ်က္ ရွိၾကသည္။ အမ်ားအားျဖင့္ တပည့္တပန္းမ်ားျဖစ္ကုန္ေသာ သခင္မ်ား ျဖစ္ေပၾကသည္။
ဆရာႀကီးသည္ ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ပတ္သက္၍ေျပာဆိုသည့္အခါ ဘယ္သူ႔ကိုမွမညႇာ။ ရွင္းရွင္းဘြင္းဘြင္းပင္ ေျပာသည္။ ေစာေစာပုိင္းကပင္ ဂ်ပန္ဆန္႔က်င္ေရးသမားျဖစ္ကာ သခင္ေအာင္ဆန္းတို႔အား`မင္းတို႔ပင့္လာ တဲ့ဘုရား ႏွင္ခ်လို႔မရဘူးလား´ဟု ေျပာင္ေျပာေလသည္။
တေန႔လံုး ႏိုင္ငံေရးစကား ေျပာေလသည္။ ႏိုင္ငံေရးစကားေျပာလွ်င္ ေမာပန္းသည္မရွိ။ ထမင္းစားလာေခၚမွ ထစားသည္။ တခါတရံ ဂ်ပန္သတင္းစာဆရာမ်ား ေပါက္လာတတ္၏။ ထိုအခါမ်ဳိးတြင္ သခင္တင္ေမာင္က စကားျပန္ လုပ္ရ၏။ ဂ်ပန္မ်ားေရွ႕တြင္ပင္ ဗမာမ်ားသည္ ရာဇ၀င္အစဥ္အလာအရ ဘယ္သူ႔ကၽြန္အျဖစ္မွမခံဘဲ ေနလာခဲ့ပံုမ်ားကို အေျခခံကာ အမ်ဳိးသားဇာတိမာန္ကို ေဖၚေလ့ရွိ၏။ ဂ်ပန္မ်ားကား ေလးေလးစားစားပင္ နားေထာင္ေနၾကရ ၏။
ဆရာႀကီးသည္ ဗံုးရန္ကိုလည္း အမႈမထားတတ္။ တည၊ သခင္တင္ေမာင္က အတင္းဆြဲထားသျဖင့္ ဆရာႀကီး၏အိမ္တြင္ အိပ္ရေပသည္။ ေလယ်ာဥ္ပ်ံလာ၍ ေအာက္ထပ္သို႔ဆင္းကာ ၿခံေထာင့္ရွိဗံုးက်င္းထဲ ေျပးဆင္းၾက၏။ ဆရာႀကီးမွာ ဘယ္သူေခၚ၍မွ မရဘဲ စိတ္ပုတီးကိုင္ကာ လသာသာ၌ ၿခံထဲရွိ လမ္းကေလးတြင္ လမ္းေလွ်ာက္မပ်က္၊ ပုတီးစိပ္ မပ်က္….။ ဗံုးကား တေ၀ါေ၀ါ ႀကဲခ်လ်က္ရွိရာ သမီးျဖစ္သူ ဆရာေယာ(ေဇယ်)၏ ဇနီးက `ေဖေဖ.. လူရိပ္ျမင္မယ္။ ေဖေဖက ကိစၥမရွိဘူး။ ဂ်ပန္ေတြက တမ်ဳိးထင္ေနအံုးမယ္။ အိမ္ထဲ၀င္ေနပါ´ ဟု စိုးရိမ္ႀကီးစြာလွမ္းေျပာလိုက္မွ `ဟင္´ ဟုတခ်က္ဆိုကာ ေမွာင္ရိပ္ရွိေသာတံခါး၀၌ အသာ ကပ္လိုက္ေလ သည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ သခင္တင္ေမာင္မွာ ဥၾသအရွည္ဆြဲလိုက္မွ ဗံုးက်င္းထဲမွထြက္လာၾကသည္။ ဆရာႀကီးကား သူ႔အခန္းထဲ၌ ေအးေဆးစြာပင္ထိုင္ေနကာ `အင္း … ဘယ္ေနရာေတြမ်ား ခ်ျပန္ပလဲမသိဘူး။ သတၱ၀ါေတြ ေသၾကေက်ၾကအံုးေတာ့မွာပဲ။ စစ္ႀကီးၿပီးမွ ျဖစ္မယ္ေဟ့´ဟု တည္ၿငိမ္စြာ ေျပာေနေလသည္။
( ၃ )
သည့္ေနာက္၌ကား ဆရာႀကီးႏွင့္ ေတာ္ေတာ္ၾကာမဆံုေတြ႔ဘဲ ေနခဲ့ၾကသည္။ အမွန္အားျဖင့္ ဆရာႀကီးမွာ ကၽြန္ေတာ့ကို ျဖတ္ကနဲ ျဖတ္ကနဲုသာေတြ႔လိုက္ရ၍ မွတ္မွတ္ရရ ရွိခ်င္မွလည္းရွိေပမည္။ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားႏွင့္သာအတူေတြ႔သည္ျဖစ္၍ ႏိုင္ငံေရးနယ္ပယ္ထဲကဟုသာ သာမန္မွတ္ထင္မည္ျဖစ္၏။ စာအေၾကာင္း ေပအေၾကာင္းလည္း တခါမွ် မယ္မယ္ရရ မေဆြးေႏြးဖူးျဖစ္။
၁၉၅၀ ခုက၊ ကၽြန္ေတာ္ စာေရးဆရာအသင္းဥကၠ႒ျဖစ္စဥ္က စာဆိုေတာ္ေန႔လူထုအစည္းအေ၀း၌ ဆရာႀကီးႏွင့္စကားေျပာလိုက္ရၿပီးေနာက္ တ႐ုတ္ျပည္သြားၾကေတာ့မွ လက္ပြန္းတတီးေနခြင့္ရကာ ခင္မင္ရင္းႏွီးလာေလ၏။ ထိုအခါကား သခင္ကုိယ္ေတာ္မႈိင္းမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပိသုကာဆရာႀကီး ျဖစ္ေနေပၿပီ။
ေလးကန္ဖင့္ႏြဲျခင္း မရွိ။ လူငယ္မ်ားထက္ပင္ ဖ်တ္လတ္တက္ႂကြေနသည္ကို အံ့ၾသစြာေတြ႕ရ၏။
တ႐ုတ္ျပည္တြင္ လည္စရာၾကည့္စရာ အစီအစဥ္မ်ားရွိရာ ဘယ္အစီအစဥ္မွ မလိုက္ဟူ၍ ခ်န္ေနရစ္သည္မရွိ။ `ဆရာႀကီး ပန္းေနမယ္။ ေနခ်င္ ေနရစ္ခဲ့ပါလား´ ဟု အလိုက္တသိ ေျပာသည့္အခါ လက္ကာလိုက္ကာ `လိုက္တာေပါ့။ ကိစၥမရွိပါဘူး။ ဆရာလိုက္ႏိုင္ပါတယ္´ ဟုေျပာကာ ပန္းေရာင္ပ၀ါကို အသာေခြပတ္လိုက္သည္။ ဟန္ေခ်ာင္၌ ဥယ်ာဥ္ႀကီးတခုသို႔သြားလည္ရာ ေတာင္ေပၚသို႔တက္သည့္ေနရာ တေနရာရွိ၏။ တခ်ဳိ႔ မိန္းမကိုယ္စားလွယ္ေတာ္မ်ားမွာ ေတာင္ေအာက္ရွိ သစ္ပင္ေအာက္၌ အပန္းေျဖရင္းေနရစ္ခဲ့ၾက၏။ ဆရာႀကီးမွာ မေမာမပန္းတက္လိုက္သြား၍ တ႐ုတ္ရဲေဘာ္မ်ားမွာ အံ့ၾသေနၾကရသည္။`လိုက္တာေပါ့ကြ´ဟု အစီအစဥ္တုိင္းကို လြယ္လြယ္ကူကူပင္ လက္ခံသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ အသက္ (၇၆)ႏွစ္ အရြယ္ႏွင့္ သည္ေလာက္ဖ်တ္လတ္ပ်ဳိလြင္ေနျခင္းရွိသည္ကုိ အံ့ၾသေနၾကရသည္။
ခရီးလမ္းတေလွ်ာက္လံုးလည္း ဆရာႀကီးေၾကာင့္ စိုေျပေနခဲ့သည္။ေကာလံုမွ ေဟာင္ေကာင္ဘက္သို႔အကူး ကူးတို႔ဆိပ္တြင္ ကူးတို႔ေၾကးထုတ္ေပးသည္ကုိ ျမင္ရေသာအခါ `ဂိတ္ေၾကးလားကြ´ ဟု ဆရာႀကီးကေျပာ၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ မရယ္ဘဲမေနႏိုင္ၾက။ ေမာ္စီတုန္း၏ ဧည့္ခံပြဲတြင္လည္း လက္၌ပတ္ထားေသာ ပုတီးကိုကဗ်ာကရာျဖဳတ္ကာ အိတ္ထဲထည့္ၿပီး `သခင္ႏုနဲ႔ မွားေနပါအံုးမယ္ကြာ´ ဟု ေျပာရာ က်ေနာ္တို႔မွာ ရယ္ေမာေနရေပ၏။
ဆရာႀကီးသည္ ကြမ္းႏွင့္လဘက္ကိုကား ႀကိဳက္သည္။ တ႐ုတ္ျပည္သြားေသာအခါ ကြမ္းရြက္မ်ား ယူသြားသည္။ တ႐ုတ္သံရံုးမွ ဂ႐ုတစိုက္ထည့္ေပးလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ (၁၀) ရက္ခန္႔အၾကာ ပီကင္းကအထြက္ထိေအာင္ကားမခံေတာ့။ ႏြမ္းေျခာက္ကုန္ေပၿပီ။ ဆရာႀကီးမွာ ညည္းညဴသည္မရွိဘဲ ကြမ္းသီးကို၀ါး၍ေန၏။စကားေျပာလွ်င္ ကြမ္းစားမပ်က္ ေျပာေလ့ရွိ၏။ အစားအေသာက္၌ ဇီစာမေၾကာင္။ အေအးကို မခံႏိုင္မရွိ။ ေျမာက္ပိုင္း မုကဒင္ဘက္သို႔ေရာက္ရာ အေတာ္ေအးေန၍ `ဆရာႀကီး ေအးသလား´ ဟုေမးလွ်င္ `မေအးပါဘူး´ ဟု ေျဖေလ့ရွိ၏။ သခင္ဘဦးက ဆရာႀကီးအတြက္စိုးရိမ္၍ အခန္းျပင္သို႔မထြက္ဘဲေနေစရာ သခင္ဘဦးကြယ္ရာတြင္ `သခင္ဘဦးလုပ္တာနဲ႔ ဆရာ့မလဲ လူမမာႀကီးက်ေနတာဘဲ ဆရာဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး´ ဟု ကၽြန္ေတာ္တို႔အားေျပာ၏။ တကယ္လည္း ဆရာႀကီးမွာ ဘာမွမျဖစ္။
စိတ္ဓာတ္ကလည္း ထက္သန္လွ၏။ ပီကင္းတြင္ ေရာက္ရွိေနေသာ ဗမာကိုယ္စားလွယ္ေတာ္မ်ားထဲတြင္ ဆရာႀကီးမွာအသက္အႀကီးဆံုးျဖစ္၍ အားလံုးက ဆရာႀကီးကိုကိုင္း႐ိႈင္းေလးစားၾကသည္။ အံ့လည္း အံ့ၾသၾကသည္။ လူႀကီးခ်င္းျဖစ္ေသာ ဘူလ္ေဂးရီးယားမွ အသက္ (၆၀) ခန္႔ ဆံပင္ျဖဴျဖဴႏွင့္ ကဗ်ာဆရာႀကီးႏွင့္ကား အလြမ္းသင့္ေန၏။ ႏွစ္ေယာက္သားေတြ႔လွ်င္ ဖက္လဲတကင္း ေနၾက၏။
ဆရာႀကီးမွာ အသက္အရြယ္ႀကီးၿပီဆို၍ ထူထူထဲထဲ မဟုတ္။ စူးရွ၏။ သိျမင္တတ္၏။ အင္မတန္လည္း ပါးသည္။
တခါက ကၽြန္ေတာ့္အား ႏိုင္ငံေရးသမားပုဂၢိဳလ္ႏွစ္ဦးႏွင့္ပတ္သက္၍ `ေဟ့ တာရာ၊ သူတုိ႔က ဆရာ့ကို အာဏာရရင္ေပါ့ေလ၊ သမတေျမႇာက္ရမယ္ ဘာမယ္နဲ႔ လာေျပာတယ္ကြ။ ဆရာ့ကို အထင္ေသးတာ။ ဆရာက ဘာလာဘ္လာဘ၊ ဘာရာထူး ႒ာနႏၱရမွေမွ်ာ္ကုိးၿပီး ခုလုိႏိုင္ငံေရးလုပ္ ေနတာမဟုတ္ဘူး။ ဒို႔ဗမာျပည္ႀကီး ေကာင္းစားတာျမင္ခ်င္တဲ့ေစတနာနဲ႔ သြားလာလုပ္ကိုင္ေနတာ။ ရာထူးနဲ႔မွ်ားလို႔ ရတယ္မ်ား ေအာက္ေမ့ေနသလားမသိဘူး´ ဟု ကြမ္း၀ါးရင္းက ရယ္ကာေျပာေန၏။ ကၽြန္ေတာ္က `ဆရာႀကီးကိုၾကည္ညိဳတဲ့ေစတနာနဲ႔လည္း ေျပာတာပါဆရာႀကီးရယ္´ ဟု ျပန္ေျပာေသာအခါ `ဆရာက ဒီေလာက္ မအပါဘူး။ လူထုက တင္ေျမွာက္မွ ရတာ´ဟု ေျပာေန၏။
အမွန္အားျဖင့္ ဆရာႀကီးမွာ ႏိုင္ငံခ်စ္စိတ္သက္သက္ႏွင့္ ႐ိုးသားျဖဴစင္စြာ သြားလာလုပ္ကိုင္ေနျခင္းျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း တတိုင္းျပည္လံုးက ၾကည္ညိဳ ခ်စ္ခင္ၾကေပသည္။
( ၄ )
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပိသုကာ ဆရာႀကီးအျဖစ္ကား ျမင့္ျမတ္ေလသည္။ လူအမ်ား၏ ေကာင္းက်ဳိးခ်မ္းသာမႈကုိ ေရွ႕႐ႈသည္။ ယေန႔ ျဖစ္ပ်က္ေနေသာ ျပည္တြင္းစစ္ကုိ ရပ္စဲေစခ်င္ေသာဆႏၵရွိသည္။ တဘက္ႏွင့္တဘက္ အတိုက္အခိုက္ရပ္ကာ အမ်ဳိးသားအခ်င္းခ်င္းစည္းလံုးစြာရွိၾကဖို႔ေစတနာမွာ ျပင္းျပသည္။ `ဆရာ့သေဘာကေတာ့ အားလံုး ညီညီၫြတ္ၫြတ္ျဖစ္တာသာ ျမင္ခ်င္တာပါပဲကြာ။ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ သီးညီးခံၿပီးေစ့စပ္ရင္ေတာ့ ေအာင္ျမင္မွာပဲလို႔ ဆရာယံုၾကည္ေနတာပဲ´ဟု ဆရာႀကီးသည္ မႏွစ္ တႏွစ္ကတည္းက ေျပာေနခဲ့၏။
ဆရာႀကီးေစတနာကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အႂကြင္းမဲ့လည္းယံုၾကည္ေလးစားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ၁၉၅၂ ခု၊ ေမလကက်င္းပခဲ့ေသာ ႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာၿငိမ္းခ်မ္းေရးညီလာခံႀကီး၌ ႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာေကာ္မတီကို ေရြးေသာအခါ ဥကၠ႒အျဖစ္ ဆရာႀကီးကိုတင္ေျမႇာက္ရန္ မရရေအာင္ တိုက္တြန္းႀကိဳးပမ္းခဲ့ၾက၏။ အသက္အရြယ္ႀကီးၿပီ၊ ဘာၿပီစသည္ျဖင့္ တခ်ဳိ႕ကစဥ္းစားၾကရာ၌ `ဒီေနရာဟာ ဆရာႀကီးနဲ႔ အသင့္ေလ်ာ္ဆံုးပဲ။ ဘယ္ပါတီ သံေယာဇဥ္မွလည္းမရွိ။ တျပည္လံုးက ၾကည္ညိဳတဲ့ပုဂၢိဳလ္၊ ေစတနာကလည္း အင္မတန္မွျဖဴစင္တယ္´ဟု ဆရာႀကီးကိုပင္ အားလံုး၏သေဘာတူခ်က္ျဖင့္ ဥကၠ႒အျဖစ္တင္ေျမႇာက္ခဲ့ၾကေလသည္။
ယေန႔ျပည္တြင္းစစ္ႀကီး၌ တဘက္ႏွင့္တဘက္တိုက္ခိုက္ေနသူမ်ားမွာ ဒို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုး၊ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ား၌ အတူလုပ္လာခဲ့ၾကေသာ ရဲေဘာ္ရဲဘက္မ်ားျဖစ္၍ ဆရာႀကီး၏တပည့္တပန္းမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ဤတပည့္မ်ား ညီၫြတ္စည္းလံုးစြာရွိေစခ်င္ေသာေစတနာႏွင့္ တျပည္လံုးလူအမ်ား ေအးခ်မ္းစြာ ျဖစ္ေစခ်င္ေသာအာသီသတို႔ျဖင့္ထားရွိေသာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသေဘာထားမွာ ဆရာႀကီး၏ ျပည္တြင္းညီညြတ္ေရးယံုၾကည္ခ်က္ပင္ ျဖစ္သည္။
`ခ်ဳိးတုိ႔၊ ခါတို႔၊ ဇရက္တုိ႔ဆိုတဲ့ ေက်းငွက္ကေလးမ်ားေတာင္ သူ႔အသိုက္နဲ႔သူ ေအးခ်မ္းစြာေနခ်င္ၾကတယ္။ အျခားတိရိစၧာန္မ်ားက က်ဴးေက်ာ္တာကို မခံခ်င္ၾကဘူး။ လူသားေတြမွာ ဘယ္မွာေျပာစရာ ရွိပါ့မလဲ။ နယ္ခ်ဲ႕ျခင္းကို ဆရာတို႔က မႀကိဳက္ဘူး´ဟု ပီကင္းၿမိဳ႕ အျပည္ျပည္မွ ျပည္သူ႔ကုိယ္စားလွယ္မ်ား၏ ထမင္းစားပြဲ၌ေျပာၾကားေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔စားပြဲရွိ ဟန္ေဂရီမွစာေရးဆရာမ်ားမွာ ဆရာႀကီး၏ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစကားရပ္မ်ားကို ႏွစ္သက္အားရျခင္းျဖစ္ရသည္။
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေအးေအးေဆးေဆး ႀကံဳတိုင္း `ေဟ့ တာရာရ … အာဏာလက္ရွိသူေတြေရာ၊ ေတာထဲကလူေတြေရာဟာ ဆရာ့တပည့္ေတြပဲကြ။ သန္းထြန္းဆိုတာ အင္မတန္ အလုပ္လုပ္တဲ့အေကာင္။ သခင္ႏုဆိုတာလဲ ပုတီးနဲ႔ေနတာပဲ။ အားလံုး တလံုးတစည္းထဲရွိရင္ တို႔ျပည္ဟာသိပ္ေကာင္းမွာပဲ´ ဟုေျပာေလ့ရွိ သည္။
အာရွၿငိမ္းခ်မ္းေရးညီလာခံကိစၥႏွင့္ ပီကင္းေရာက္သည့္အခါ သံအမတ္ဦးလွေမာင္ကုိသာ တေမးထဲေမးေနသည္။ `လွေမာင္ဟာ ဆရာ့တပည့္ပဲကြ´ ဟု တကၠသိုလ္သမဂၢဥကၠ႒ျဖစ္ခဲ့သူ ကိုလွေမာင္အား ခင္မင္ရင္းစြဲရွိေလသည္။ `ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာ လူတိုင္းႀကိဳက္ရမယ္ကြ။ အားလံုးပါ၀င္ႏိုင္ရမယ္´ ေျပာေလသည္။ ဆရာႀကီး၏ က်ယ္ျပန္႔စြာထားရွိသည့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသေဘာထားမွာ မွန္ကန္လွေပသည္။
ဆရာႀကီးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ တသေဘာတည္းျဖစ္ၾကသည္။ အစည္းအေ၀း သဘာပတိလုပ္စရာ၊ တရားေဟာစရာ စေသာ အသင္းအဖြဲ႔ေရးရာႏွင့္ပါတ္သက္၍ ျငင္းဆန္သည္မရွိ။ သြားေခၚလ်င္ ေခါင္းေပါင္းကေလးအသာရစ္ကာ လိုက္ပါလာ၏။ အမ်ားအက်ဳိးဟုဆိုလ်င္ ပင္ပန္းသည္မရွိ။ ဘယ္ေတာ့မွ မညည္းညဴ။ အာရွႏွင့္ပစိဖိတ္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးညီလာခံႀကီးအတြက္ ဒုတိယအႀကိမ္ပီကင္းသို႔ သြားရမည္ရွိေသာအခါ ေရွာေရွာရွဴရွဴပင္ ထလိုက္လာခဲ့၏။ နေမာ္နမဲ့ ေနသည္မဟုတ္။ အေျခအေနကို အၿမဲတမ္းေလ့လာအကဲခတ္ေလ့ရွိသည္။ ဆရာႀကီး မသိဟူ၍ ထင္ထား၍မျဖစ္။ ပါးလည္းပါး၍ သိတတ္ျမင္တတ္သည္။ မၾကာခဏ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေခၚကာ ေမးျမန္းတုိင္ပင္ေလ့ရွိသည္။
`ဆရာ့ေစတနာက အားလံုးေကာင္းဖို႔၊ ေအးခ်မ္းဖို႔လုပ္ေနတာ။ ကမၻာႀကီး ၿငိမ္းခ်မ္းေစခ်င္တဲ့ဆႏၵ အၿမဲရွိတယ္။ တပါတီ၊ တဖြဲ႔ေကာင္းစားဖို႔၊ ဘယ္သူေတြ၀န္ႀကီးျဖစ္ဖို႔ လုပ္ေနတာမဟုတ္ဘူး တာရာရ´ဟု ကြမ္း၀ါးရင္း ပိုးခန္းဆီးပါးကေလးအၾကား ျမင္ရေသာေနာက္တြင္ တရိပ္ရိပ္ျဖတ္သန္းက်န္ရစ္ခဲ့သည့္ တ႐ုတ္ျပည္ ဂႏၶာရေတာရြာ ေက်းလက္မ်ားကို ေငးကာေျပာတတ္ေလသည္။
ဆရာႀကီးသည္ မည္သူ၏ၾသဇာမွမခံဘဲ ကင္းကင္းရွင္းရွင္း၊ ႐ိုး႐ိုးသန္႔သန္႔ေဆာင္ရြက္ေသာႏိုင္ငံေရးကို လုပ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း `ေဟ့ …တာရာ ကၽြန္၀ယ္ရာ အဆစ္မပါေစနဲ႔ ´ဟု သတိေပးေလ့ရွိ၏။
ဆရာႀကီးမွာ ဘယ္အဖြဲ႔စည္းမွာျဖစ္ျဖစ္ ႐ိုးသားစြာလုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ျခင္းကို အၿမဲလိုလားသည္။
ဆရာႀကီးသည္ ဤ ျဖဴစင္သန္႔ရွင္းေသာေစတနာေၾကာင့္ပင္ ေအးသည့္ရာသီတြင္ တုိင္းတပါးရပ္ျခားသို႔ သြားျခင္း၊ အစည္းအေ၀းမ်ား၊ တရားပြဲမ်ားသို႔ စိတ္အားထက္သန္စြာ တက္ျခင္းျဖစ္ေပ၏။ ဆရာႀကီး၏အမူအယာမွာ အိုမင္းရင့္ေရာ္ျခင္း၊ ႏြမ္းနယ္ျခင္းတို႔မရွိဘဲ လန္းလန္းရႊင္ရႊင္၊ ဖ်တ္လတ္ျမန္ဆန္ေနသည္မွာ သူ၏ ျပင္းျပေသာ စိတ္မာန္ေၾကာင့္ ျဖစ္ေပသည္။
( ၅ )
ပီကင္းေရာက္သည့္ညက ဧည့္ခံပြဲတခုရွိရာ ဆရာႀကီးသည္ ပင္နီရင္ဖံုး၊ ေရႊဖလားေရာင္တြင္ ပန္းေဖ်ာ့ေသြး အစင္းႀကီးမ်ားျဖင့္စင္းထားေသာ ေတာင္ရွည္ပုဆိုးႏွင့္၀တ္ထားသည္ကိုျမင္ရရာ ျမင့္မားထြားခိုင္ေသာ ကုိယ္ဟန္ အေသြးအေမြးႏွင့္ ၾကည့္ေကာင္းေနသည္။ ဗမာၿပီၿပီ ခံ့ခံ့ညားညားႏွင့္ ၾကက္သေရရွိေသာ ႐ုပ္သြင္ျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္သခင္လြင္က `ဆရာႀကီးက ဖိုးစိန္ႀကီးၾကေနတာပဲ´ဟု ေျပာလိုက္ေသာအခါ ဆရာႀကီးသည္ ခါးပံုစကိုသိမ္းရင္း `ေအး…ေအး´ ဟု ရယ္ေမာေနသည္။ ရယ္ပံုမွာ စိတ္ၾကည္လန္းစရာ ေကာင္းေနသည္။
အသားအေရာင္မွာ ၀ါညံ့ည့ံ၊ ျဖဴေဖြးေသာ ေငြေရာင္ႏႈတ္ခမ္းေမြးမွာ အသက္အရြယ္ကို ျပသည္မွန္ေသာ္လည္း ရင့္က်က္ၾကည္လင္ေသာဣေႁႏၵကို ေလးနက္ေအာင္ ျဖည့္စြမ္းလ်က္ရွိေပသည္။ ပညာရွိက၀ိတို႔၏ ဟန္ပန္ေပၚေန၏။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္ငန္းႀကီးကို အစိုးရ၏အတိုက္အခံသေဘာ ဘယ္ေတာ့မွမထားရွိခဲ့ေပ။
ခ်ီလီကဗ်ာဆရာႀကီး နီ႐ူဒါဇနီးေမာင္ႏွံဆိုလွ်င္ ဆရာႀကီးကို မ်ားစြာေလးစားၾကသည္။ ႏိုင္ငံျခားကိုယ္စားလွယ္မ်ားမွာ ဆရာႀကီး၏ တည္ၿငိမ္ၾကည္လင္ေသာ႐ုပ္သြင္ကိုၾကည့္ကာ ခ်စ္ခင္ေလးျမတ္ျခင္းရွိၾကသည္။ ကဗ်ာဆရာႀကီးဟု ေျပာျပေသာအခါ `ဆရာႀကီး၏ ကဗ်ာတပုဒ္ေလာက္ ရြတ္ျပပါ´ ဟု ေတာင္းပန္တတ္ ၾကသည္။
ဆရာႀကီးႏွင့္ခရီးသြားရသည္မွာ လူႀကီးတဦးႏွင့္သြားရသည္ႏွင့္မတူ။ ရြယ္တူလူငယ္မ်ားႏွင့္သြားရသလို ေပ်ာ္စရာေကာင္းသည္။
ဆရာႀကီး၏ ဟာသေၾကာင့္ ရယ္ေမာကာပင္ ေနရေလ၏။ ႏိုင္ငံေရးအေတြ႔အႀကံဳမ်ားသူျဖစ္၍ ၀ံသာႏုေခတ္မွ ဖဆပလေခတ္အထိ အျဖစ္အပ်က္ ဇာတ္ေၾကာင္းမ်ားကို ေျပာျပသည္ကုိနားေထာင္ရသည္မွာ အသိအျမင္တုိးပြားမွတ္သားေလာက္ပါေပ၏။ အအိပ္အေန၌ ဇီစာမေၾကာင္။ ပူသည္၊ ေအးသည္ ဘယ္ေတာ့မွမညည္း။ လူငယ္မ်ားေရွ႕ကပင္ ဖ်တ္လတ္စြာသြားလာႏိုင္၏။ မ်က္စိမွာ အရြယ္ႏွင့္စာေသာ္ မမႈန္ေသးသည္ကုိ ေတြ႔ရသည္။
စာေရးရာ၌ ေတြေ၀ဖင့္ေႏွးျခင္းမရွိ။ ေတာက္ေလွ်ာက္ ျဖဴးေျဖာင့္စြာေရးခ်သြားႏိုင္သည္။ ေလးခ်ဳိးကို တခါတည္း စပ္သြားႏိုင္သည္။ တ႐ုတ္-ျမန္မာမိတ္ေဆြျဖစ္အသင္းမွသ၀ဏ္လႊာကို ကၽြန္ေတာ့္ေရွ့၌ပင္ ေရးခ်သည္။ ဧည့္ခံစားပြဲကေလးတြင္ ေရးခ်သည္။ ရွင္မဟာသီလ၀ံသ၏ `က၀ိမဏၭပါလ´ က်မ္းမွ အကိုးအကားပင္ ထည့္သြင္းသြားသည္။ ေခါင္းရင္းဘက္စားပြဲမွ ေကာ္ပီစာအုပ္ႏွင့္ကူးထားေသာ `မူ´ တခုကိုယူလာကာ စာရြက္မ်ားကို ၾကာၾကာမလွန္ရဘဲ သံုးလိုသည့္အပိုဒ္ကိုေတြ႔သျဖင့္ `တာရာေရ…ဖတ္စမ္း´ဟု ကၽြန္ေတာ့္လက္သို႔ ကမ္းသည္။
က်ေနာ္က ( မ်က္စိမႈန္လွသူျဖစ္၍ ) ေသးေသာစာလံုးမ်ားကို မနည္းၾကည့္ယူရ၏။
`တ႐ုတ္ျပည္တြင္၊ သံုးမည္လႊမ့္ေက်ာ္၊ ေလာင္းရွင္ေတာ္လွ်င္၊ မေဟာသဓာ…လား ဘာလဲမသိဘူး ဆရာႀကီး၊ ဖတ္လို႔ မရဘူး၊ သဓာေတာ့ မဟုတ္ဘူး´ ဆရာႀကီးက မ်က္မွန္မပါ၊ စာအုပ္ကုိ အနားယူၾကည့္ကာ `မေဟာ္မည္သာ´ ဟု ဖတ္ေနေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ဆရာႀကီးက ပုဂံေခတ္ ဒိသာပါေမာကၡဆရာေတာ္ တ႐ုတ္ျပည္သို႔ သံတမန္ကိစၥႏွင့္သြားပံုကို ေရွးကဗ်ာ၊လကၤာ ဂႏၳ၀င္မ်ားမွထုတ္ႏႈတ္ကာ ေျပာေနသည္။ `တျပည္နဲ႔တျပည္ဟာ ကူးလူးဆက္ဆံျခင္း ရွိရမယ္ကြ။ ဒါမွ ယဥ္ေက်းမႈရင္းႏွီးမႈရွိမွာ။ ရင္းႏွီးမႈရွိမွ မုန္းစိတ္ ဘာစိတ္မရွိဘဲနီးစပ္ၿပီး တျပည္နဲ႔တျပည္ စစ္ျဖစ္ႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ ေ၀းမွာပဲ´ ေျပာရင္း သ၀ဏ္လႊာကုိ ေရးေနသည္။ လက္သန္း၊ လက္သူႂကြယ္မ်ားကို စာရြက္ႏွင့္ထိရွပ္ကာ ေရွးမူရာႏွင့္ ကာရန္သြားကိုဟပ္ေနသည္။ `နေဘေတြပါလား ဆရာႀကီး´
ဆရာႀကီးက ေရးေနလ်က္က `နေဘဆိုတာ စာေပါ့တာေပါ့ကြ´ သ၀ဏ္လႊာေရးၿပီးလွ်င္ ေရာက္တတ္ရာရာ စကားစျမည္ေျပာရင္းက ၁၉၅၃ – ခုႏွစ္တြင္ အလကၤာေက်ာ္စြာ ဘြဲ႔ထူးမ်ားေပးသည့္အေၾကာင္းေရာက္သြားရာ `ပုေလြမႈတ္တဲ့ လူေတြေတာင္ အလကၤာေက်ာ္စြာ ရကုန္ၾကၿပီကြ´ ဟု ကြမ္းေသြးမ်ားႏွင့္ ရယ္ေမာ ေျပာေနသည္။
ဆရာႀကီးသည္ ကြမ္း၀ါးေနျပန္သည္။ ကၽြန္တာ့္အား ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအေျခအေနမ်ားကိုေမးျမန္း၍ ေျပာျပေနရ၏။ အသက္ (၈၀) သို႔ ခ်ဥ္းကပ္ေနၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ဆရာႀကီးသည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိစၥ၌ စိတ္ပ်က္အားေလ်ာ့သည္ဟူ၍မရွိဘဲ စိတ္အားထက္သန္လ်က္ ရွိေပသသည္။ `ေအး… ျပည္တြင္းမွာ ေအးခ်မ္းေအာင္လုပ္ၾကရမွာပဲကြ´
ကၽြန္ေတာ့္မွာၿငိမ္းခ်မ္းေရး ပိသုကာ ဆရာႀကီးအျဖစ္ တုိး၍ ခင္မင္လာေပသည္။ ။
ဒဂုန္တာရာ မတ္လ၊ ၁၉၅၅
No comments:
Post a Comment