အစြယ္လိုသူမ်ား (ပထမပိုင္း)

(၆၁) ႏွစ္ေျမာက္ အာဇာနည္ေန႔ အထိမ္းအမွတ္ ေဆာင္းပါး
ၾကာသပေတးေန႔၊ ဇူလုိင္လ ၁၇ ရက္ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ၀၇ နာရီ ၁၂ မိနစ္
Credited to Mizzima

“အမ်ဳိးသားသူရဲေကာင္း တေယာက္ဟာ ဒီတုိင္းျပည္မွာ သိပ္တာရွည္မခံဘူး။ ရန္သူမ်ားတယ္။ အမ်ားဆံုး သံုးႏွစ္ပဲ ခံမယ္။ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ --- ေနာက္ (၁၈) လထက္ မပိုဘူးလို႔ ယူဆတယ္”

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း
(ေမာရစ္ေကာလစ္၏ Last And First in Burma စာအုပ္၊ စာမ်က္ႏွာ ၂၆၉၊ ၂၇၀) မွ

(၁)

၁၉၄၈ ခုႏွစ္၊ ေမလ (၈) ရက္။
အင္းစိန္ေထာင္ ---။

“ဂ်ဳိင္း” ----။

က်ယ္ေလာင္သည့္ ေဒါက္ျဖဳတ္သံေၾကာင့္ အုတ္ရိုးနီနီေပၚမွ က်ီးမ်ားလန္႔၍ ထပ်ံကုန္ၾကသည္။ ေရာင္နီက မေပၚေသး။ အင္းစိန္ေထာင္၀င္းအတြင္း အေမွာင္ထုက ႀကီးစုိးေနဆဲ။ အင္းစိန္ေထာင္၏ ႀကိဳးစင္ရွိရာတြင္မူ လ်ပ္စစ္မီးေရာင္မ်ားေၾကာင့္ လင္းလင္းပပ ရွိ၍ေနသည္။ ေဒါက္ျဖဳတ္သံႏွင့္အတူ ႀကိဳးစင္ေပၚမွ ျဖဴျဖဴအရိပ္ ေလးခုသည္ ႀကိဳးစင္တြင္း အတြင္းသို႔ ရိပ္ခနဲ ထိုးဆင္းသြားသည္။ လ်ပ္တျပတ္ ----။ ႀကိဳးတုိင္မွ တြဲေလာင္းက်ေနသည့္ ႀကိဳးေလးေခ်ာင္းက ေလးလံသည့္ အရာ၀တၱဳမ်ားအား ဆြဲထားရသည့္အတြက္ “ တန္း” ၍ ေနသည္။ မလႈပ္ရွား ----။ ၿငိမ္သက္လ်က္။

အင္းစိန္ေထာင္ႀကီးႏွင့္ (၁၂) မိုင္ခန္႔ ေ၀းကြာသည့္ ရန္ကုန္ေထာင္ ႀကိဳးစင္အတြင္း၌လည္း က်ယ္ေလာင္သည့္ ေဒါက္ျဖဳတ္သံ --- ။ ၿပီးလ်င္ ---- ႀကိဳးစင္တုိင္မွ ႀကိဳးစင္တြင္း၊ အတြင္းသို႔ တြဲေလာင္းက်ေနသည့္ ႀကိဳးႏွစ္ေခ်ာင္းသည္လည္း ---။ မလႈပ္ရွား ---၊ ၿငိမ္သက္လ်က္ ---။

(၂)

၁၉၄၅ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ (၁၉) ရက္။
ေနသူရိန္ ကဇာတ္ရုံ ၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔။


Credited to Hittai

စစ္ၿပီးစ --- ရန္ကုန္ၿမိ့ဳသည္ နာတာရွည္ သူနာတေယာက္၏ နာလန္ထ လူနာကဲ့သို႔ ျဖစ္၍ေနသည္။ အားအင္ကမရွိ ။ ဟိုနားထိလည္းနာ၊ ဒီနားထိလည္းနာႏွင့္ အရာရာသည္ ယိုယြင္း၍ ေန၏။ ယမ္းေငြ႔မ်ားက အုပ္ဆိုင္းဆဲ။ လမ္းမထက္ ေသြးကြက္မ်ားက မုတ္သုန္မိုးအား အာခံ၍ ေနဆဲ။ မုတ္သုန္မိုးသည္ စစ္၏ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္တုိ႔အား မေဆးေၾကာ မသုတ္သင္ႏုိင္ေသး။ အုပ္မႈိင္းေသာ မိုးသားတိမ္ထုတုိ႔၏ ေအာက္၌ ေနသူရိန္ကဇာတ္ရုံၾကီးသည္ ယခင္က အထီးတည္း ။ ယခုမူ ----။

“(ဖ ဆ ပ လ) အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ရဲ့ ကိုယ္စား က်ေနာ္ ဒီလူထု အစည္းအေ၀းႀကီးမွာ အဆုိသံုးရပ္ကို တင္သြင္းသြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ပထမဦးစြာ ဗမာ့ တပ္မေတာ္သစ္ကို မ်ဳးိခ်စ္ ဗမာ့တပ္မေတာ္သားမ်ားႏွင့္သာ ဖြဲ႔စည္းသြားရန္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒုတိယ အဆိုအေနနဲ႔ လြတ္လပ္တဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒ တရပ္ ေရးဆြဲႏိုင္ေရးအတြက္ တုိင္းျပဳျပည္ျပဳ လႊတ္္ေတာ္တရပ္ ေခၚယူသြားေရး ျဖစ္္ပါတယ္။ တတိယ အေနနဲ႔ ျမန္မာတႏိုင္ငံလံုး၊ လံုး၀လြတ္လပ္တဲ့ ႏိုင္ငံတခု ျဖစ္ဖုိ႔အတြက္ ႀကိဳးပမ္း လုပ္ေဆာင္ၾကတဲ့အခါမွာ အဖြဲ႔အစည္းေပါင္းစံု တုိင္းရင္းသားေပါင္းစုံ စည္းလံုးညီွညႊတ္ၾကဖုိ႔ လိုပါတယ္။ ---- ဒီအတြက္ အားလံုး ညီညီညႊတ္ညႊတ္နဲ႔ လုပ္ကိုင္သြားၾကရန္ ျဖစ္ပါတယ္။”

ေနသူရိန္ လူထု အစည္းအေ၀းပြဲႀကီးသို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းမွ တင္သြင္းေသာ အဆုိျပဳသံႏွင့္ ေထာက္ခံသည့္ ၾသဘာသံမ်ားသည္ ကဇာတ္ရုံႀကီးအတြင္းမွ လ်ံထြက္၍လာသည္။ `ဤမွ ---- ကန္ေတာ္ႀကီးေရျပင္ကို ျဖတ္တိုက္၍ ျမန္မာႏိုင္ငံ တနံတလ်ားသို႔ ----။

ေနသူရိန္ လူထု အစည္းအေ၀းပြဲႀကီးက ဗမာ့လြတ္လပ္ေရး တုိက္ပြဲအား လက္နက္ကိုင္ တုိက္ပြဲမွ လူထုတိုက္ပြဲ သဏၭာန္ဆီသို႔ ခ်ဳိးေကြ႔လိုက္သည္။

(၃)

၁၉၄၅ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလ( ၂)ရက္။
ကာလကတၱားၿမိဳ့ ၊ အိႏၵိယႏုိင္ငံ။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေလာ့လူ၀ီ ေမာင့္ဘတ္တန္က ဗမာ့တပ္မေတာ္သစ္ ဖြဲ႔စည္းေရးႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေဆြးေႏြးရန္ ျမန္မာကိုယ္စားလွယ္ အဖြဲ႔ကို ဖိတ္ေခၚသည္။ သူက ၿဗိတိသွ် အစိုးရ၏ အေရွ့ေတာင္အာရွ မဟာမိတ္တပ္ေပါင္းစု စစ္္ေသနာပတိခ်ဳပ္။ ၿပီးေနာက္ ျမန္မာ့အေရးအား မွန္မွန္ကန္ကန္ အကဲျဖတ္ႏို္င္သည့္ စစ္ဘက္ အရာရွိတဦး ျဖစ္သည္။ ျမန္မာ ကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႔တြင္ ဘီဒီေအမွ ဗိုလ္လက်္ာ၊ ဗိုလ္ေဇယ်၊ ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာ၊ ဗိုလ္ေဇာ္မင္း၊ ဗုိလ္ေန၀င္း၊ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္တို႔ ပါၿပီး ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္မ်ားမွ ဦးဘေဘ၊ ဦးၫိုထြန္း၊ သခင္သန္းထြန္းႏွင့္ ေစာဘဦးႀကီးတုိ႔ ပါသည္။ အဖြဲ႔၏ေခါင္းေဆာင္က ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ျဖစ္္သည္။ ကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႔သည္ ရန္ကုန္မွ ကာလကတၱား ----။ ကာလကတၱားမွတဆင့္ သိရီိလကၤာႏိုင္ငံ ကႏၷီသို႔ သြားၾကမည္။ ျမန္မာကိုယ္စားလွယ္ အဖြ႔ဲသည္ ကာလကတၲားတြင္ ခတၱနားသည္။ ထုိစဥ္က သခင္သိန္းေဖ (ဦးသိန္းေဖျမင့္) သည္ ကာလကတၲားတြင္ ရွိေနသည္။ သခင္သန္းထြန္း၊ သခင္သိန္းေဖ (ဦးသိန္းေဖျမင့္) ေတြ႔ဆံုၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ အနာဂတ္အေရးႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေဆြးေႏြးၾကသည္။ အနာဂတ္ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအား မည္သည့္ အခန္းက႑မွ ပါ၀င္ေစမည္နည္း။ စစ္ေခါင္းေဆာင္လား။ ႏုိင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္လား။ အျမင္ႏွစ္မ်ဳိး ကြဲ၍ေနသည္။ သခင္စိုး၊ သခင္သန္းထြန္း စသည့္ ကြန္ျမဳနစ္မ်ားက ေအာင္ဆန္းသည္ ႏို္င္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ တဦးရွိသင့္သည့္ အရည္အခ်င္း ေပါင္းစံုမရွိ။ ႏိုင္ငံေရး ပရိယာယ္ မကြ်မ္းက်င္။ လူမႈဆက္ဆံေရး ညံ့ဖ်င္းသည္။ ထုိေၾကာင့္ တပ္မေတာ္ထဲတြင္သာ ေနသင့္သည္။ ဤအျမင္ကို ဗိုလ္လက်ာ္ႏွင့္ သခင္သိန္းေဖ (ဦးသိန္းေဖျမင့္) တုိ႔က လက္မခံ။ ေအာင္ဆန္းသည္သာ အမ်ဳိးသားေရး အင္အားစု အေပါင္းကို ညီညႊတ္ေသာ တပ္ဦးတရပ္ ျဖစ္လာေစရန္ စြမ္းေဆာင္ၿပီး ေခါင္းေဆာင္မႈ ေပးႏိုင္မည့္ တဦးတည္းေသာ ပုဂၢဳိလ္ျဖစ္သည္။ ထုိေၾကာင့္ စစ္တပ္မွ ထြက္ၿပီး ႏိုင္ငံေရးတြင္သာ တာ၀န္ယူရမည္။

အဆံုးအျဖတ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေပၚတြင္သာ တည္ေတာ့၏။ ဗမာ့မ်ဳိးခ်စ္ တပ္မေတာ္သစ္တြင္ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္အဆင့္ႏွင့္ ( ဒုတိယ တပ္မေတာ္ စစ္ေဆးေရး အရာရွိခ်ဳပ္) ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအား ရာထူးလက္ခံရန္ ေမာင့္ဘတ္တန္က လမ္းေၾကာင္းျပန္၏။ မည္သို႔နည္း ----။

(၄)

၁၉၄၅ ခုႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာလ (၁၉)ရက္။
အလံုလမ္း ၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ့။

ဘုရင္ခံ ဆာေဒၚမန္စမစ္သည္ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလ (၁၆) ရက္ေန႔တြင္ ရန္ကုန္သို႔ ေရာက္ရွိလာသည္။ အိႏၵိယႏိုင္ငံ ဆင္းမလားမွ ျပန္လာျခင္း ျဖစ္ၿပီး ဘုရင္ခံသည္ ရန္ကုန္ ျပန္ေရာက္ၿပီး ေနာက္တေန႔မွာပင္ ၎၏အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ပံုစံသစ္အား ထုတ္ျပန္ ေၾကျငာေတာ့သည္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးက မသစ္ဆန္း။ မဲျပာပုဆိုးပင္။ ဘုရင္ခံ အမႈေဆာင္ ေကာင္စီကို အဖြဲ႔၀င္ (၁၅) ဦးႏွင့္ ဖြဲ႔စည္းမည္။ ဘုရင္ခံအလုိက် ခန္႔ႏိုင္၏။ ထုတ္ပယ္ႏိုင္၏။ စကၠဴျဖဴစာတမ္း၏ အစြမ္းသတၱိျဖင့္ ကိုလိုနီိစနစ္အား ထိန္းသိမ္းရန္သာ ျဖစ္သည္။ မိုးေႏွာင္ရက္က်န္ ရန္ကုန္ၿမိဳ့က ၿငိမ္သက္လ်က္။

ဘုရင္ခံ ဆာေဒၚမန္စမစ္ႏွင့္ ( ဖ ဆ ပ လ) အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ ေဆြးေႏြးပြဲက အခ်ိန္မၾကာ ---။ ဘုရင္ခံက (ဖ ဆ ပ လ) အား ဘုရင္ခံ၏ အမႈေဆာင္ေကာင္စီ အဖြဲ႔တြင္ ပါ၀င္ရန္ ကမ္းလွမ္းသည္။ (ဖ ဆ ပ လ) မွ ဘုရင္ခံအမႈေဆာင္ ေကာင္စီအား ၾကားျဖတ္ယာယီ အမ်ဳိးသား အစိုးရအေနျဖင့္ ဖြဲ႔စည္းရန္ ရည္ရြယ္၏။ အမႈေဆာင္ေကာင္စီ (၁၅)ေနရာတြင္ (၁၁) ေနရာအား (ဖ ဆ ပ လ) သို႔ ေပးရန္ ေတာင္းဆိုသည္။ ျပည္ထဲေရး ဌာနကိုလည္း (ဖ ဆ ပ လ) ေကာင္စီ၀င္ တဦးမွ တာ၀န္ယူမည္။ ဘုရင္ခံမွ ခ်က္ခ်င္း အေျဖမေပးႏိုင္။ မၾကာမွီ အေၾကာင္းျပန္ေပးပါမည္ဟု ယဥ္ေက်းစြာျဖင့္ ဆုိသည္။ ၿပီးၿပီ။ ေဆြြးေႏြးပြဲက ဤမွ်သာ ---။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ သခင္သန္းထြန္း၊ ႏွင့္ ဦးဘေဘတုိ႔ ဘုရင္ခံအား ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ဘုရင္ခံ၏ အိမ္ေတာ္မွ ထြက္ခဲ့ၾကသည္။ အလံုလမ္းမႀကီးက စန္႔စန္႔ႀကီး ၀ပ္ဆင္း၍ ေနသည္။ မိုးစက္မ်ားက သူ႔အေပၚ၌ ခုန္ေပါက္၍ ေနၾကသည္။ တပါတ္ခန္႔ ၾကာသည့္အခါ၌ ဘုရင္ခံမွ အေၾကာင္းျပန္သည္။ ( ဖ ဆ ပ လ)၏ ေတာင္းဆိုခ်က္မ်ားအား ျငင္းပယ္သည့္အေၾကာင္း ----။ ၿပီးလွ်င္ --- ဘုရင္ခံသည္ အလိုေတာ္ရိမ်ားႏွင့္ စကၠဴျဖဴစာတမ္းအား ထုဆစ္ေတာ့၏။ ဆာေပၚထြန္း နန္းရင္း၀န္ ျဖစ္လာသည္။

(၅)

၁၉၄၆ခုႏွစ္၊ ဇန္န၀ါရီလ (၁၇-၂၃)ရက္။
ေရႊတိဂံု အလယ္ပစၥယံ၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ့။

ရာသီဥတုသည္ ရွင္း၍ေနသည္။ ေကာင္းကင္သည္ လင္း၍၊ လင္း၍ ----။ တိမ္ဆုိင္ တိမ္အုပ္မ်ား မရွိ။ ေနျခည္သည္ အတားအဆီးမရွိ ေျမကမၻာေပၚသို႔ ျဖန္႔က်က္၍ ဆင္းလာ၏။ ေရႊတိဂံု ေစတီေတာ္ႀကီးသည္ ေနျခည္ႏွင့္ လိမ္းက်ံထားသျဖင့္ ေရႊအိုေရာင္ ၀င္းပ၍ ေနသည္။ ထိုးက်ေနသည့္ ေရႊတိဂံု ေစတီေတာ္၏ အရိပ္သည္ အဆုိတင္သြင္းေနသူ အေပၚသို႔ အုပ္မိုးထားသည္။ ဘီဒီေအ ယူနီေဖာင္းႏွင့္ (ဖ ဆ ပ လ) ဥကၠဌ ဦးေအာင္ဆန္းသည္ ပထမအႀကိမ္ (ဖ ဆ ပ လ) ျပည္လံုးကြ်တ္ ညီလာခံႀကီးသို႔ အဆုိ တင္သြင္း၍ ေနသည္။

“ ---- ဟုတ္လား ။ အလုပ္သမား၊ လယ္သမား၊ ၿမိဳ့ေနဆင္းရဲသား၊ ကုန္သည္ပြဲစားမ်ားႏွင့္ တုိင္းရင္းသား အရင္းရွင္ လူတန္းစားေတြဟာ ---- ။ ဟုတ္လား----။ နယ္ခ်ဲ့ အရင္းရွင္ကို အျပဳတ္တုိက္ႏိုင္ဖို႔ ကိုယ့္ဆုိင္ရာ လူတန္းစား အဖြဲ႔အစည္းေတြ တည္ေထာင္ၿပီး လူတန္းစား ညီညႊတ္ေရးေတြ တည္ေဆာက္ၾကရမယ္။ အဲဒီ လူတန္းစား အဖြဲ႔အစည္း အသီးသီးက ကိုယ္စားးလွယ္ေတြနဲ႔ ---- ဟုတ္လား ----။ တသီးပုဂၢလ ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ ဒီ (ဖ ဆ ပ လ) တပ္ေပါင္းစုႀကီး အတြင္းမွာ ညီညႊတ္စြာနဲ႔ လုပ္ကိုင္ သြားၾကပါရန္ ဒီညီညႊတ္ေရးအဆိုကို တင္သြင္းပါတယ္ ----”

လက္ခုပ္သံမ်ားက ေရႊတိဂံု အလယ္ပစၥယံ အတြင္း၌ ဆူညံ၍ ေနေတာ့သည္။ အဆိုအား ကန္႔ကြက္သူမရွိ အားလံုး ေထာက္ခံၾကသည္။ လူတန္းစား ညီညႊတ္ေရး ၊ ၿပီးလွ်င္ တပ္ေပါင္းစုႀကီးအတြင္း ညီညႊတ္ေရး၊ ထိုမွ အမ်ဳိးသား လြတ္ေျမာက္ေရးဆီသို႔ ----။

ရဟန္း၊ သံဃာ၊ လူထုလူတန္းစား ၊ စုစုေပါင္း ေလးသိန္းေက်ာ္ တက္ေရာက္ၾကသည့္ အႀကီးမားဆံုး ႏိုင္ငံေရး အစည္းအေ၀းပြဲႀကီး ျဖစ္သည္။

“ဒိုမီနီယံ အလိုမရွိ”
“လံုး၀လြတ္လပ္ေရး ခ်က္ခ်င္းေပး”
“တုိင္းျပဳျပည္ျပဳ လႊတ္ေတာ္ အျမန္ေခၚ”

(၆)
၁၉၄၆ ခုႏွစ္ မတ္ (၂၇)ရက္။
အလံုလမ္း၊ ဘုရင္ခံေနအိမ္၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ့။

(ဂ်ပန္ကင္ဒို ဓါးရွည္သည္ အေပၚသို႔ ေျမွာက္၍ တက္သြားသည္။ ေျပာင္လက္ေသာ ကင္ဒုိဓါးရွည္သည္ ေနေရာင္ေအာက္၌ လင္းလက္သြား၏။ ခဏတာအတြင္း ဓါးရွည္သည္ ေအာက္သို႔ စုိက္ဆင္းလာၿပီး ခုတ္ပိုင္းလိုက္သည္။ တိခနဲ ျပတ္မသြား---။ သထံုုခရိုင္၊ ေပါင္ၿမိဳ့နယ္မွ အဂၤလိပ္သူလွ်ဳိ သဲျဖဴကုန္းရြာ၏ ကုလားသူႀကီးသည္ အေရွ႔သို႔ ငိုက္၍ လဲက်သြားသည္။ သို႔႔ေသာ္ ခ်က္ခ်င္း မေသ။ အဂၤလိပ္သူလွ်ိ၏ အသက္က ျပင္းလွသည္။

ေသြးစြန္းေနေသာ ကင္ဒုိဓါးရွည္အား ဓါးအိမ္အတြင္းသို႔ ထုိးသြင္းလုိက္ရင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ အသက္ျပင္းလြန္းလွသည့္ အဂၤလိပ္သူလွ်ဳိ ကုလားသူႀကီးအား ေသနတ္ႏွင့္ ပစ္သတ္ရန္ သူ႔ရဲေဘာ္မ်ားအား အမိန္႔ေပးလုိက္သည္။ အနိဌာရုံျမင္းကြင္းအား ၾကည့္ရႈေနၾကေသာ ပရိတ္သတ္ႀကီးသည္ အဂၤလိပ္သူလွ်ဳိတဦး ေသဒဏ္ စီရင္ျခင္းအေပၚ၌ ေက်နပ္၍ ေနၾကသည္။)

ဘုရင္ခံ အမႈေဆာင္ေကာင္စီ ဒု-ဥကၠဌ ဆာရိုက္၀ုိက္စ္သည္ ဘီအုိင္ေအ စစ္ေၾကာင္းမ်ား ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္းသို႔ ၀င္ေရာက္ခဲ့စဥ္ အေပါင္ၿမိဳ့နယ္ မုတၱမ ေဘာလံုးကြင္းအတြင္္း သဲျဖဴေခ်ာင္း ရြာသူႀကီးအား သတ္မႈႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအား တရားစြဲဆုိႏိုင္ရန္ အခ်က္အလက္ဖုိင္တြဲကို အစည္းအေ၀းတြင္ ဖတ္ျပ၍ ေနသည္။

အလံုလမ္း ဘုရင္ခံ၏ အိမ္ေတာ္၌ ျပဳလုပ္ေသာ အစည္းအေ၀း ျဖစ္ေသာ္လည္း ဘုရင္ခံကိုယ္တုိင္က မတက္ေရာက္။ ေမၿမိဳ့သို႔ အနားယူ သြားေန၏။ ၿဗိတိသွ် စစ္ဘက္မွ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ဘရစ္ႏွင့္ သူ၏ စစ္ဦးစီး အရာရွိႀကီးမ်ား၊ ပုလိ္ပ္မင္းႀကီးႏွင့္ အရပ္ဖက္ အဂၤလိပ္ အရာရွိႀကီးမ်ား တက္ေရာက္ၾကသည္။

အမ်ဳိးသား လြတ္ေျမာက္ေရး တုိက္ပြဲ၏ တပ္ဦးတြင္ ရွိေနသည့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအား ႏိုင္ငံေရးနယ္ပယ္မွ ဖယ္ရွားႏိုင္ရန္ လူသတ္မႈျဖင့္ ေထာင္သြင္း ဖမ္းဆီးႏိုင္ရန္ ၾကံစည္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။

ျမန္မာျပည္ပုလိပ္မင္းႀကီး မစၥတာ ခ်က္တယ္လ္က -----

“ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို စီအုိင္ဒီိက ဖမ္းတာနဲ႔ ျမန္မာျပည္ သူပုန္ထၾကမွာပဲ။ ေနာက္ၿပီး စစ္အတြင္းက က်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့ ျပစ္မႈေတြကို အေထြေထြ လြတ္ၿငိမ္ခ်မ္းသာခြင့္ေပးဖို႔ လန္ဒန္မွာ အခု စဥ္းစားေနၾကၿပီး မၾကာခင္ ဥပေဒ ထြက္လာမယ္။ ဒီေတာ့ မၿပီးစီးေသးဘဲ ဆိုင္းငံ့ထားသင့္တယ္”

ပုလိပ္မင္းၾကီး၏ ေဆြးေႏြးခ်က္အေပၚ တပ္မေတာ္ ေသနာပတိခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဘရစ္ကလည္း ေထာက္ခံ၏။

“ဟုတ္တယ္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ဖမ္းတာနဲ႔ လူထုႀကီးက သူပုန္ထၾကမွာပဲ။ အထူးသျဖင့္ ေက်းလက္ေဒသေတြမွာ ဆုိးဆုိး၀ါး၀ါး တု႔ံျပန္ၾကလိမ့္မယ္။ ေနာက္ၿပီး --- ဗမာ့ တပ္မေတာ္အတြင္းမွာ ရွိေနတဲ့ တပ္မေတာ္သား ေလးေထာင္၊ ငါးေထာင္က က်ဳပ္တုိ႔ကို စတုိက္မွာပဲ။ သူတုိ႔မွာ လက္နက္ အျပည့္အစံု ရွိတယ္။ စစ္ပညာ ရွိတယ္။ စစ္ပြဲ အေတြ႔အႀကဳံ ရင့္က်က္ေနၿပီ ျဖစ္တယ္။ ဆရာစံ ဂဠဳန္တပ္လိုမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး -----“

အစည္းအေ၀း ခန္းမအတြင္း တိတ္ဆိတ္၍ သြားသည္။ အားလံုးက ေတြးဆ၍ ေနၾကသည္။ ေနမ၀င္ အင္ပါယာႀကီးအတြက္ -----။

(၇)

၁၉၄၆ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ (၂၀)ရက္။
အမွတ္ (၂၅) တာ၀ါလိန္လမ္း၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ့။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေနအိမ္၏ အေပၚထပ္တြင္ (ဖ ဆ ပ လ) အမႈေဆာင္ အဖြဲ႔အစည္းအေ၀း ထုိင္ေနၾကသည္။ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးသည္ ေျပာင္းလဲ ျဖစ္ေပၚလ်က္ ရွိ၏။ ရန္ကုန္ၿမိဳ့သည္ မၿငိမ္သက္။ ၁၉၄၆ ခုႏွစ္ ေမလ (၁၄) ရက္ေန႔တြင္ အင္းစိန္ခရိုင္၊ ထန္းတပင္ ၿမိဳ့၌ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္မ်ားအား တားျမစ္မိန္႔ကို ဖီဆန္၍ စစ္ေရး ေလ့က်င့္သည္ ဟူ၍ အစိုးရက ဖမ္းသည္။ မေက်နပ္ၾက။ မတရားေသာ အမိန္႔အာဏာႏွင့္ ဖိႏွိပ္ျခင္းဟု ျမင္ၾကသည္။ ေမလ (၁၈) ရက္ေန႔တြင္ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္မ်ားက မတရားဖမ္းဆီးမႈအား ကန္႔ကြက္သည့္ စီတန္းလွည့္လည္ ဆႏၵျပပြဲႀကီးအား က်င္းပၾကသည္။ လယ္သမားမ်ား ပါသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားလည္း ပါသည္။ ရဟန္း၊ သံဃာမ်ားလည္း ပါၾကသည္။ မတရား အမိန္႔အာဏာ ဟူသမွ် တာ၀န္အရ ဖီဆန္၍ ျပျခင္းျဖစ္၏။ ပုလိပ္အဖြဲ႔က ပစ္ခတ္ေတာ့သည္။ ဆႏၵျပသူ လယ္သမားႀကီးသံုးဦး ေသဆံုးၿပီး (၁၅)ဦးခန္႔ ဒဏ္ရာရၾကသည္။ ဤမွစ၍ တုိင္းျပည္သည္ မၿငိမ္သက္ေတာ့ ----။ အာဏာ ဖီဆန္မႈမ်ား ျဖစ္ေပၚ၍ လာေတာ့သည္။ လူထု သိန္းႏွင့္ခ်ီ၍ ရန္ကုန္ၿမိဳ့တြင္ ဆႏၵျပၾကသည္။ (ဖ ဆ ပ လ)၏ ဦးေဆာင္မႈ ေအာက္၌ စနစ္တက် လူထုတုိက္ပြဲ ဆင္ႏႊဲလ်က္ ရွိသည္။

လူထု၏ အက်ပ္အတည္းက ႀကီးမားလွသည္။ မတရားသည့္ အမိန္႔အာဏာေအာက္ မလူးသာ မလႈပ္သာ ရွိေနသည့္အျပင္ အေျခခံ စားသံုးကုန္ ေစ်းႏႈန္းက အဆမတန္ တက္၍လာသည္။ ဂ်ပန္ ေငြစကၠဴမ်ားအား တရားမ၀င္ ေၾကျငာလိုက္သျဖင့္ ေငြေၾကး အက်ပ္အတည္း ျဖစ္ရသည္။ လက္နက္ပုန္းမ်ားက ေနရာအႏွံ ----။ လုယက္မႈ၊ ဓါးျပတုိက္မႈတုိ႔က တုိး၍လာသည္။ လမ္းပန္း ဆက္သြယ္ေရးက လံုၿခဳံ ေခ်ာေမြ႔မႈမရွိ။ ျပည္သူလူထုသည္ က်ီးလန္႔စာ၊ စားဘ၀ေရာက္၍ ေနသည္။

အေျခအေန အရပ္ရပ္အား ဘုရင္ခံ ဆာေဒၚမန္စမစ္ႏွင့္ ဆာေပၚထြန္း အစုိးရသည္ မည္သို႔မွ် မေျဖရွင္းႏိုင္။ အက်ပ္ေတြ႔၍ ေနသည္။

(ဖ ဆ ပ လ) ဗဟို အလုပ္မႈေဆာင္ အဖြဲ႔သည္ လက္ရွိ ျဖစ္ေပၚေနေသာ ႏုိင္ငံေရး အေျခအေနမ်ားကို ရႈျမင္ရာ၌ မကြဲလြဲ။ အျမင္တူညီၾက၏။ ေရွ႔လုပ္ငန္းစဥ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ သူေရးဆြဲထားသည့္ စီမံခ်က္အၾကမ္းအား ဗဟို အလုပ္မႈေဆာင္မ်ားသို႔ ဖတ္ၾကားျပေနသည္။

“ျပည္သူ႔လြတ္လပ္ေရး ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈ ကန္႔ကြက္ပြဲအတြက္ “

၁။ ၾသဂုတ္လ (၂၅) ရက္ မတိုင္မွီ စီတန္း လမ္းေလွ်ာက္ပြဲ လုပ္ႏုိင္က လုပ္ေစလိုသည္။ မျဖစ္ႏုိင္က အစည္းေ၀းပြဲ လုပ္ေစလိုသည္။
၂။ အထက္ပါ ကန္႔ကြက္ပြဲမွာ အာဏာဖီဆန္ေရး မဟုတ္ေသးသျဖင့္ လက္ရွိ ဥပေဒမ်ားကို ေဖာက္ဖ်က္ျခင္း စေသာ ကိစၥမ်ဳိး မလိုေသးပါ။
၃။ ေႂကြးေႀကာ္သံမ်ားမွာ ေအာက္ပါအတုိင္း ျဖစ္သင့္ပါသည္။
- ခ်ဳပ္ခ်ယ္တဲ့ ဥပေဒေတြ ပယ္ဖ်က္
- ခ်ဳပ္ခ်ယ္တဲ့ အမိန္႔ေတြ ပယ္ဖ်က္
- ကာကြယ္ေရးဥပေဒ အလိုမရွိ
- လက္္တေလာ ဥပေဒ ေတြ အလိုမရွိ
- သတင္းစာေတြ မခ်ဳပ္ခ်ယ္ႏွင့္
- ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ေတြကို လႊတ္ေပး

(၈)
၁၉၄၆ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလ (၂၀)ရက္။

စက္တင္ဘာလ (၅) ရက္ေန႔တြင္ ရန္ကုန္ ပုလိပ္အစည္းအရုံးမွ ဦးေဆာင္၍ ပုလိပ္သပိတ္ႀကီးအား စတင္သည္။ စက္တင္ဘာ (၁၅) ရက္ေန႔တြင္ စာတုိက္အမႈထမ္းမ်ား သပိတ္ေမွာက္ၾကျပန္သည္။ ၿပီးလွ်င္ ---- ေၾကးနန္း၊ မီးရထား၊ စည္ပင္သာယာ စေသာ အစုိးရဌာနမ်ား လိုက္၍ သပိတ္ေမွာက္ၾကေတာ့သည္။ ၀န္ထမ္းေပါင္းစံု သပိတ္ႀကီး -----။ သပိတ္ႀကီးေၾကာင့္ နယ္ခဲ့်အစုိးရ ယႏၱရားႀကီး ပ်က္မည္ကဲ့သို႔ ျဖစ္၍လာသည္။ ဘုရင္ခံသစ္ ဆာဟူးဘတ္ရန္႔စ္သည္ မေျဖရွင္းတတ္။ အက်ပ္ေတြ႔၍ ေနသည္။ မည္သို႔ ကိုင္တြယ္ ေျဖရွင္းမည္နည္း။ ဘုရင္ခံသစ္သည္ စက္တင္ဘာ (၁၇) ရက္ေန႔တြင္ ဆာေပၚထြန္း အစိုးရအဖြဲ႔ကို ဖ်က္သိမ္းလုိက္သည္။ ဘုရင္ခံ အမႈေဆာင္ ေကာင္စီသစ္ ဖြဲ႔စည္းေရးအတြက္ ဆားဟူးဘတ္ရန္႔စ္သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ေတြ႔သည္။ ဘုရင္ခံ၏ အမႈေဆာင္ ေကာင္စီသစ္တြင္ (ဖ ဆ ပ လ) ကိုယ္စားလွယ္ အေရအတြက္ တုိးေပးမည့္အေၾကာင္္း ကမ္းလွမ္း၍လာသည္။

ထုိအခ်ိန္၌ ဂဠဳန္ဦးေစာသည္လည္း ယူဂႏၵာေထာင္မွ ျပန္ေရာက္၍ ေနၿပီ။ အလိုေတာ္ရိေဟာင္းႀကီး ဦးေစာအားလည္း ဘုရင္ခံသစ္က ေခၚ၍ေတြ႔သည္။ ဘုရင္ခံ အမႈေဆာင္ ေကာင္စီသစ္ ဖြဲ႔စည္းေရးအား ေဆြြးေႏြးသည္။ အမႈေဆာင္ ေကာင္စီသစ္တြင္ ပါ၀င္ရန္ ဘုရင္ခံက ဦးေစာအား ကမ္းးလွမ္းသည္။ ဦးေစာက မျငင္း။ သေဘာတူမႈ ရသြားေတာ့သည္။

ဘုရင္ခံအိမ္၀င္း အတြင္းမွ ျပန္ထြက္လာေသာ ဦးေစာ၏ကားသည္ အလံုလမ္းအတုိင္း ေမာင္းႏွင္္၍ လာခဲ့သည္။ သူရိယ သတင္းစာတုိက္သို႔ ေရာက္သည့္အခါ ကားရပ္ၿပီး သတင္းတိုက္အတြင္းသို႔ ဦးေစာ ၀င္၍သြားသည္။ သူရိယ သတင္းစာတုိက္မွ ျပန္ထြက္လာေသာ ဦးေစာ၏ကားေနာက္၌ အစိ္မ္းေရာင္ ဂ်စ္ကားတစင္း လုိက္ပါ၍လာၿပီ။ ဦးေစာက သတိမထားမိ။ ျပည္လမ္းအတုိင္း ေမာင္းႏွင္လာၾကေသာ ကားႏွစ္စင္းသည္ နီးသြားလိုက္၊ ေ၀းသြားလုိက္ႏွင့္ ေျမနီကုန္း အ၀ိုင္းႀကီးအနီးသို႔ ေရာက္၍လာသည္။ အစိမ္းေရာင္ဂ်စ္ကားသည္ အရွိန္ျမွင့္ၿပီး ဦးေစာ၏ကားအား ေက်ာ္တတ္သည္။ ကားႏွစ္စီး ေဘးခ်င္းယွဥ္မိသည္ႏွင့္ အစိမ္းေရာင္ဂ်စ္ကားေပၚမွ ဦးေစာအား ေသနတ္ႏွင့္ ပစ္ေတာ့သည္။ တခ်က္ -------။ ဦးေစာကား၏ မွန္ကို ထိသည္။ မွန္မ်ား ေၾကမြ လႊင့္စင္ကုန္၏။ ေနာက္တခ်က္ ထပ္ပစ္သည္။ ဦးေစာအား မထိ။ ဦးေစာက ကားအတြင္း၀ပ္၍ ေနလိုက္ၿပီ ျဖစ္သည္။ တတိယ တခ်က္ ထပ္ပစ္ျပန္သည္။ ၿပီးလွ်င္ အရွိန္ႏွင့္ေမာင္း၍ ထြက္သြားေတာ့သည္။ ဦးေစာတုိ႔၏ကားက အေ၀းတြင္ က်န္ခဲ့ၿပီ။

(၉)

၁၉၄၆ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလ (၂၃)ရက္။
အမွတ္ (၁၀) ၊ ေဒါင္းနင္းလမ္း၊ လန္ဒန္ၿမိဳ့။

ရန္ကုန္တြင္ ျဖစ္ေပၚေနေသာ ႏုိင္ငံေရး မၿငိမ္သက္မႈမ်ားအား လန္ဒန္ရွိ ေလဘာအစုိးရသည္ သူ၏ တပ္အင္အားႏွင့္ ေခ်မႈန္းလို၏။ (ဖ ဆ ပ လ) ႏွင့္ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးရန္ ဆႏၵမရွိ။ လြတ္လပ္ေရးေပးရန္ မစဥ္းစား။ ကိုလိုနီစနစ္ကိုသာ အခိုင္အမာႏွင့္ တည္ေဆာက္ ခ်င္ေနၾကသည္။ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ေတာင္းဆုိ တုိက္ပြဲ၀င္ေနမႈအား စစ္အင္အား ႏွင့္ ႏွိမ္နင္းလိုေလသည္။ သို႔ေသာ္ ျဖစ္ႏိုင္ ၊ မျဖစ္ႏုိင္ ခ်ိန္ဆ၍ ေနၾကသည္။ ေဒါင္းနင္းလမ္းမွ ၿဗိတိသွ် စစ္ဦးစီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ားထံသို႔ ထင္ျမင္ခ်က္ ေတာင္း၏။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ားမွ ေဒါင္းနင္းလမ္း အမွတ္ (၁၀)သို႔ ၎တုိ႔၏ ထင္ျမင္ခ်က္မ်ားအား အစီရင္ခံ တင္ျပၾက၏။

“ဒုတိယ ကမၻာစစ္ႀကီးတြင္ ကမၻာ့ အေရွ႔တလႊားသို႔ သြားေရာက္ကာ ေလးႏွစ္နီးပါး ၾကာေအာင္ ရန္သူ ဂ်ပန္မ်ားအား တုိက္ခိုက္ရၿပီးမွ စစ္ႏုိင္ေသာ ၿဗိတိသွ်စစ္တပ္မ်ားႏွင့္ ၿဗိတိသွ် လက္ေအာက္ခံ အာဖရိကတုိက္သား တပ္မ်ားသည္ အိမ္ျပန္ခ်င္ေနၾကသည္။ ျမန္မာ အမ်ဳိးသား စစ္တပ္ႏွင့္ တသားတည္း စည္းလံုးညီညႊတ္လ်က္ရွိေသာ ျပည္သူလူထု အင္အားႀကီးကို ၿဖိဳခြင္း အႏိုင္ယူရန္မွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာဖြယ္ရွိသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ မိုးရာသီ ရႊံႏြံမ်ားအတြင္း၌ ၿဗိတိသွ် စစ္သားမ်ားက ေလးငါးႏွစ္ ဆက္၍ စစ္တုိက္ေနလိုေသာ စိတ္ဓါတ္ မရွိေတာ့ၿပီ။ ထုိ႔အျပင္ အိႏၵိယျပည္ႀကီးသည္ မၾကာမီေသာ ကာလအတြင္း၌ လြတ္လပ္ေရး ရသြားေတာ့မည္။ ဤအေျခအေန၌ အိႏၵိယျပည္၏ ႏုိင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္မ်ား ျဖစ္ၾကေသာ ဂႏၵီ၊ ေန႐ူး အစရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္ ျမန္မာ့ လြတ္လပ္ေရး တုိက္ပြဲကို ႏွိမ္နင္းရန္အတြက္ အိႏၵိယ စစ္တပ္မ်ားအား အသံုးခ်ျခင္းကို ခြင့္ျပဳၾကလိမ့္မည္ မဟုတ္ေခ်။ ထုိေၾကာင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံအား အသားတၾကည္ႏွင့္ လြတ္လပ္ေရး ေပးလုိက္ျခင္းသည္သာလွ်င္ အေကာင္းဆံုး နည္းလမ္း ျဖစ္သည္”

(၁၀)
၁၉၄၆ ခုႏွစ္ ၊ စက္တင္ဘာလ (၂၆)ရက္။

စက္တင္ဘာ (၅) ရက္ေန႔မွ စတင္ခဲ့ေသာ “စက္တင္ဘာ အေရးေတာ္ပံုႀကီး” သည္ အားေကာင္း၍ သာလာ၏။ ဘုရင္ခံသည္ (ဖ ဆ ပ လ) အား အမႈေဆာင္ ေကာင္စီသစ္တြင္ ပါ၀င္ရန္ ကမ္းလွမ္းေနေသာ္လည္း (ဖ ဆ ပ လ) ၏ ေတာင္းဆုိခ်က္မ်ားအား ေစ်းဆစ္၍သာ ေနေလသည္။ မလုိက္ေလ်ာ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ဘုရင္ခံအား ---

“က်ဳပ္ေတာင္းတာ ေအးေအးေဆးေဆး မေပးရင္ လူထုကို က်ဳပ္ထိန္းႏုိင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ ထ ခ်ကုန္လိမ့္မယ္”

ဟူ၍ တဖက္မွ အားကိုျပ၍ ၿခိမ္းေျခာက္၏။ တဖက္မွ ေတာင္းဆုိခ်က္မ်ားကို ေအးေဆးစြာႏွင့္ ရရွိႏိုင္ရန္ ေစ့စပ္ ၫွိႏႈိင္း၏။ အေလ်ာ့အတင္း လုပ္ၾက၏။ စက္တင္ဘာလ (၂၉) ရက္ေန႔တြင္ လူထုသိန္းႏွင့္ခ်ီ၍ စကၠဴျဖဴစာတမ္း ကန္႔ကြက္ပြဲ ျပဳလုပ္မည္ဟု ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ေၾကျငာလုိက္၏။ ဘုရင္ခံ တင္းမထားႏုိင္ေတာ့။ ေလ်ာ့ေပးရေတာ့သည္။

ဘုရင္ခံ၏ အမႈေဆာင္ ေကာင္စီအား (၁၁) ဦးႏွင့္ ဖြဲ႔စည္းမည္။ (ဖ ဆ ပ လ) မွ (၇)ဦး ပါ၀င္မည္။ ေကာင္စီကို အစုိးရအဖြဲ႔ ပံုသ႑ာန္ႏွင့္ လုပ္ကိုင္ ေဆာင္ရြက္မည္။ ဘုုရင္ခံက အမႈေဆာင္ေကာင္စီ၏ သဘာပတိ၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ဒုတိိယ သဘာပတိ၊ ကာကြယ္ေရးႏွင့္ ႏုိင္ငံျခားေရးဌာနကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္္ဆန္းက တာ၀န္ယူၿပီး ေတာင္တန္းေဒသမ်ားကို ဘုရင္ခံမွ တုိက္ရိုက္ တာ၀န္ခံမည္။

ဘုရင္ခံႏွင္ (ဖ ဆ ပ လ) တို႔ ၫွိႏႈိင္း၍ ရသြားၾကၿပီ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ အစုိးရ အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္ တာ၀န္ကို အလံုလမ္း၊ ဘုရင္ခံေနအိမ္၌ လက္မွတ္ေရးထိုး ရယူခဲ့ၿပီးေနာက္ တာ၀ါလိန္းလမ္း ေနအိမ္သို႔ ျပန္လာခဲ့သည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔ ပါ၀င္ေသာ အစုိးရ၊ ညီၫႊတ္ေသာ (ဖ ဆ ပ လ)ႏွင့္ လူထုသည္ ယာယီ အမ်ဳိးသားအစုိးရအျဖစ္ အခ်ဳပ္အခ်ာ အာဏာပိုင္ တုိင္းျပဳျပည္ျပဳ လႊတ္ေတာ္သို႔ အေရာက္ ခ်ီတက္ေတာ့မည္။

(၁၁)

၁၉၄၆ ခုႏွစ္၊ ႏို၀င္ဘာလ (၄) ရက္။
အမွတ္ (၂၅) ၊ တာ၀ါလိန္းလမ္း၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ့။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေနအိမ္ အေပၚထပ္၌ (ဖ ဆ ပ လ) အလုပ္အမႈေဆာင္ အဖြဲ႔အစည္းအေ၀း ျပဳလုပ္ေနသည္မွာ ႏွစ္ရက္ရွိၿပီ။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ မခ်ႏိုင္ေသး။ မေန႔ညကလည္း သန္းေခါင္ေက်ာ္မွ အစည္းအေ၀း ရပ္နားလုိက္ရသည္။ လူေတြက ပန္း၍ေန၏။ (ဖ ဆ ပ လ) အဖြဲ႔မွ ဘုရင္ခံ အမႈေဆာင္ ေကာင္စီအစုိးရ အဖြဲ႔တြင္၀င္ၿပီး တလေက်ာ္ေက်ာ္ ကာလအတြင္း (ဖ ဆ ပ လ) အေနျဖင့္ ေနာက္တဆင့္ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ လန္ဒန္ အစုိးရကို ေတာင္းဆိုမည့္အေၾကာင္း ေဆြးေႏြးေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ မေန႔ညက သခင္ႏုသည္ (ဖ ဆ ပ လ) ဗဟို အလုပ္မႈေဆာင္ အဖြဲ႔သို႔ အဆိုတရပ္ တင္၍ ေဆြးေႏြးသည္။

ၿဗိတိသွ် အစုိးရ အေနႏွင့္ ျမန္မာျပည္၏ လြတ္လပ္ေရးကို တႏွစ္အတြင္း ေပးပါမည္ဟု ၁၉၄၇ခုႏွစ္၊ ဇန္န၀ါရီလ (၃၁) ရက္ေန႔ မတုိင္မွီ လန္ဒန္ရွိ ေလဘာအစိုးရက ေၾကျငာေပးရန္။

ၿဗိတိသွ်အစုိးရက မေၾကျငာေပးပါက ဘုရင္ခံ အမႈေဆာင္ ေကာင္စီ အစိုးရအဖြဲ႔မွ (ဖ ဆ ပ လ) ကိုယ္စားလွယ္မ်ား ႏႈတ္ထြက္မည္။ ၿပီးလ်ွင္ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးအတြက္ အႏုနည္းျဖင့္ အာဏာဖီဆန္ေရး တုိက္ပြဲမ်ား ဆင္ႏႊဲသြားမည္။

သခင္ႏု၏ ေဆြးေႏြးခ်က္မ်ားအား ဆုိရွယ္လစ္ပါတီမွ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းက ေထာက္ခံသည္။ ဦးဘေဘတုိ႔က ကန္႔ကြက္၏။ က်န္လူမ်ားမွာေတာ့ မည္သည့္ သေဘာထားမွ မေျပာၾက။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ သေဘာထားအား သိခ်င္ၾကပံုရ၏။ သူ႔သေဘာထားအား ေဆြးေႏြးလုိက္ပါက က်န္လူမ်ားက ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ သေဘာထားအတုိင္း ရပ္တည္ၾကမည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ေထာက္ခံပါက သေဘာမတူေသာ္လည္း ေထာက္ခံၾကမည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ကန္႔ကြက္ပါက ေထာက္ခံခ်င္ေသာ္လည္း သူတုိ႔ ကန္႔ကြက္ၾကမည္။ ထိုေၾကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက သူ႔၏ သေဘာထားအား အရင္ မတင္ျပျခင္း ျဖစ္္သည္။ ဤသို႔ႏွင့္ မေန႔က အစည္းေ၀းသည္ ညနက္ သန္းေခါင္ေက်ာ္ခဲ့၏။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ဟူ၍ မခ်မွတ္ႏို္င္ခဲ့။ ဒုတိယည ဗဟို အလုပ္အမႈေဆာင္အဖြဲ႔ အစည္းအေ၀း စသည္ႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းမွစ၍ ေဆြးေႏြးေတာ့သည္။

“လြတ္လပ္ေရးဟာ အေရးအႀကီးဆံုး ျပႆနာ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ဒီျပႆနာကို ဦးစားေပးၿပီး ေဆာင္ရြက္ရမယ္။ ဒီလို ဦးစားေပးၿပီး မေဆာင္ရြက္ရင္ လြတ္လပ္ေရးကို က်ေနာ္တုိ႔ မ်က္ေျခပ်က္သြားမယ္။ ဒီလြတ္လပ္ေရး ေပးပါမယ္လို႔ ၿဗိတိသွ်အစုိးရကို ၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ ဇန္န၀ါရီလ (၃၁) ရက္ေန႔မတိုင္မီ ေၾကျငာခိုင္းရုံနဲ႔ မလံုေလာက္ဘူး။ မေၾကျငာရင္ က်ေနာ္တုိ႔ ဘာလုပ္မယ္ဆုိတာ ပါရမယ္။ အဲဒါမပါရင္ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ၿဗိတိသွ်အစုိးရက ဖုိင္တြဲခ်င္လည္း တြဲထားလိုက္မယ္။ စကၠဴစုတ္ထဲ့တဲ့ ျခင္းထဲကို စုတ္ပစ္ၿပီး ထည့္ခ်င္ ထည့္ထား လိုက္လိမ့္မယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ၿဗိတိသွ် အစုိးရက မေၾကျငာရင္ က်ေနာ္တို႔ ဘာလုပ္မယ္ ဆိုတာကို ထည့္ရမယ္။ မထည့္လို႔ မျဖစ္ဘူး။ အာဏာ ဖီဆန္တယ္ဆုိတာ မလုပ္ရင္ မျဖစ္လုိ႔ လုပ္ရတာ လြယ္တဲ့ကိစၥ မဟုတ္ဘူး။ အိႏၵိယမွာ မဟတၱမဂႏၵီဟာ အႏုနည္း အာဏာဖီဆန္ဖို႔ သူ႔လူေတြကို ၫႊန္ၾကားတယ္။ လူတခ်ဳိ႔သာ နားေထာင္တယ္။ တခ်ဳိ႔က နားမေထာင္ဘူး။ က်ေနာ္တို႔ ဗမာေတြက သိပ္စိတ္ဆပ္တယ္။ အႏုနည္းနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ထိ အာဏာ ဖီဆန္ႏို္င္မလဲ ဆိုတာကို ေစာင့္ၾကည့္ရမွာပဲ။ အိႏၵိယမွာ တခ်ဳိ႔လူေတြဟာ အၾကမ္းဖက္လာတဲ့အခါ ဂႏၵီဟာ အာဏာဖီဆန္ေရးကို ရုပ္သိမ္းပစ္လုိက္ရတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ လူေတြက က်ေနာ္တို႔စကားကို နားမေထာင္ဘဲ အၾကမ္းဖက္လာရင္ အာဏာဖီဆန္ေရးကို ခ်က္ခ်င္း ရပ္ပစ္ရမွာပဲ ----“

ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေဆြးေႏြးၿပီးသည့္ေနာက္ (ဖ ဆ ပ လ) အလုပ္မႈေဆာင္အဖြဲ႔မွ သခင္ႏု၏ အဆုိကို မကန္႔ကြက္ၾကေတာ့။ အားလံုးမွ ေထာက္ခံလုိက္ၾကသည္။ (ဖ ဆ ပ လ) အလုပ္ အမႈေဆာင္ အဖြဲ႔အစည္းအေ၀းကား ၿပီးေလၿပီ။ ရန္ကုန္ၿမိဳ့က ၿငိမ္သက္စြာ လဲေလ်ာင္း၍ ေနသည္။ တခါတခါ တာ၀ါလိန္းလမ္းမေပၚမွ ေမာင္းႏွင္သြားေသာ ေမာ္ေတာ္ကားသံမ်ားအား ၾကားရသည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ အိပ္ခန္းအတြင္းသို႔ ၀င္လာသည္။ သမီးငယ္ မစုက မိခင္၏ေဘး၌ ႏွစ္ႏွစ္ၿခဳိက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္၍ ေနေလၿပီ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ အိပ္ေမာက်ေနသည့္ သမိီးငယ္ မစု၏ နဖူးျပင္သို႔ ညင္သာစြာ နမ္းလုိက္၏။

အစြယ္လိုသူမ်ား (ဒုတိယပိုင္း)ကို ဆက္လက္ဖတ္႐ႉပါရန္

ဗိုလ္သင္တန္းေက်ာင္းဆင္းပြဲမိန္႔ခြန္း (ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း)

၁၉၆၂ ခုႏွစ္မွ ယေန႔အထိ ဖံုးကြယ္ေဖ်ာက္ဖ်က္ထားျခင္းခံရေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ မိန္႔ခြန္း 

 ေအာက္ပါ မိန္႔ခြန္းမွာ ဂ်ပန္ေခတ္ ၁၉၄၄ -ခု မတ္လ ၁၃ ရက္ေန႔ နံနက္အခ်ိန္တြင္ မဂၤလာဒုံ ဗိုလ္သင္တန္းေက်ာင္းဆင္း ပြဲ၌ ဗမာ့ကာကြယ္ေရးတပ္မေတာ္ စစ္ေသနာပတိႏွင့္ စစ္ဝန္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေျပာၾကားေသာ မိန္႔ခြန္းတရပ္ ျဖစ္ေၾကာင္း။ သူက်ဆုံးသြားခဲ့ရေသာ ဤဇူလိုင္လတြင္ သူ႔အား ျပန္ေျပာင္းသတိရမိသည့္အားေလွ်ာ္စြာ သူ၏ ေျပာင္ ေျမာက္ေသာ မိန္႔ခြန္းကို ရွာေဖြေဖာ္ျပလုိက္ရျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း။။ (ဗိုလ္ဥတၱမေက်ာ္)
…………………………………………………………………….


ရဲေဘာ္တို႔
ယေန႔ ရဲေဘာ္တို႔ အစုအခ်ဳိ႕ဟာ စစ္ဗိုလ္ေလာင္းကေလးမ်ားအျဖစ္ ဘြဲ႔အဆင့္အတန္းကုိ ခံယူၾကရေတာ့မယ္။ ယေန႔ အထိ ရဲေဘာ္တို႔ဟာ ေက်ာင္းသားမ်ားျဖစ္ၿပီး တာဝန္ရယ္လို႔ မိမိတို႔အေပၚမွာ မရွိၾကေသးဘူး။ယေန႔ေက်ာင္းကထြက္ၿပီး ဗမာ့တပ္မေတာ္အသီသီး ႒ာနအသီးသီးမွာ ရာထူးအလုပ္ဝတၱရားမ်ားရတာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ ရဲ ေဘာ္တို႔ အသီးသီးမွာ ကိုယ့္တာဝန္ႏွင့္ ကိုယ့္ဝတၱရားႏွင့္ ျဖစ္သြားၿပီ။ ဒီလို ကိုယ့္တာဝန္ ကိုယ့္ဝတၱရားႏွင့္ ဗမာႏုိင္ငံ ေတာ္နဲ႔ ဗမာ့တပ္မေတာ္ရဲ႕ အမႈကိုထမ္းၾကတဲ့အခါ ရဲေဘာ္တို႔ကို မွာသင့္မွာရာ အခ်က္ေတြကို ငါတို႔မွာၾကားလုိတယ္။

ပထမဆုံး ရဲေဘာ္တို႔ကုိမွာခ်င္တာက ငါတို႔ အခု ဗမာႏိုင္ငံဟာ ကိုယ့္မင္းကိုယ့္ခ်င္းႏိုင္ငံ ျဖစ္တယ္။ ဒို႔တပ္မေတာ္ဟာ တႏိုင္ငံလုံးတမ်ဳိးသားလုံးရဲ႕ အက်ဳိးအတြက္ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီႏို္င္ငံ ဒီအက်ဳိးကုိ ကာကြယ္ရမယ့္ ဗမာ့တပ္မေတာ္ ဟာလည္း ဗမာတႏုိင္ငံလုံး တမ်ဳိးသားလုံးအတြက္ ျဖစ္တယ္ဆုိတာ နားလည္ရမယ္။

ဒီတပ္မေတာ္ဟာ လူတဦးတေယာက္အတြက္ တည္ေထာင္ထားတာမဟုတ္။ တႏိုင္ငံလုံး တမ်ဳိးသားလုံးအတြက္ ျဖစ္ တယ္။ ဒီတပ္မေတာ္ဟာ တဖြဲ႔တပါတီ လူတစုအတြက္ တည္ေထာင္ထား တာမဟုတ္။တႏို္င္ငံလုံးတမ်ဳိးသားလုံးအတြက္ ျဖစ္တယ္။

တကယ့္သစၥာျဖစ္ရမယ္
---------------
ဒီတပ္မေတာ္ဟာ ေရွးအဂၤလိပ္ လက္ထက္ကလို ေၾကးစားတပ္ မဟုတ္။ ႏိုင္ငံနဲ႔ အမ်ဳိးကုိ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာင့္ဖို႔ ႏိုင္ငံ ႏွင့္အမ်ဳိးကို မတင္ေပးဖို႔ ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီတပ္မေတာ္ဟာ ႏိုင္ငံနဲ႔အမ်ဳိး၏ သစၥာကို အျမဲေစာင့္ရမယ္။ ေရွးတုန္း ကလို တျခားႏုိင္ငံ တျခားအမ်ဳိးကို သစၥာေစာင့္တာမဟုတ္။ အဲဒီလိုေစာင့္တဲ့ သစၥာဟာ ဝတ္ေၾကတမ္းေၾကေစာင့္တဲ့ သစၥာ ျဖစ္တယ္။ အခု ငါတို႔ဟာ ငါတို႔အမ်ဳိး ငါတို႔ႏိုင္ငံကုိ သစၥာေစာင့္ရမယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငါတို႔ေစာင့္တဲ့သစၥာဟာ တကယ့္ သစၥာျဖစ္ရမယ္။ အေပၚယံသာျဖစ္တဲ့ သစၥာမျဖစ္ ရဘူး။

ဘယ္လုိေစာင့္ရမလဲ။ ယခုအခါ ရဲေဘာ္တို႔ေပၚမွာ နည္းလမ္းအ တုိင္း အဆင့္ဆင့္ခန္႔အပ္ထားတဲ့ အႀကီးအမွဴးအားလုံးေတြဟာ ဒီႏိုင္ငံ ဒီအမ်ဳိးရဲ႕ ကိုယ္စားေတြပဲ။ အဲဒီ ကိုယ္စား ႏုိင္ငံနဲ႔ အက်ဳိးကုိ သစၥာေစာင့္ျခင္းဟာ ကုိယ့္ႏိုင္ငံနဲ႔ ကိုယ့္အမ်ဳိးကို သစၥာေစာင့္တာပဲ။

ဒီေတာ့ ရဲေဘာ္တို႔ ေမးစရာ စကားတခြန္း ရွိတယ္။ တကယ္လို႔ ဒီအႀကီး အမွဴးေတြထဲက ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ္ႀကိဳးငဲ့ၿပီး ႏိုင္ငံနဲ႔ အမ်ဳိးကိုသစၥာမဲ့ၿပီး လုပ္ရင္ ဘယ့္ ႏွယ့္လုပ္မလဲ။ ဒီလုိ ကုိယ္က်ဳိးငဲ့ၿပီး လူမ်ဳိးရဲ႕အက်ဳိးနဲ႔ ႏိုင္ငံကုိ ဆန္႔က်င္တဲ့ အႀကီးအမႈးေတြ ဟာ ၾကာၾကာ မေနႏုိင္ပါဘူး။ အခ်ိန္တန္တဲ့အခါ ျပဳတ္က်မွာပဲ။ ရာဇဝင္မွာ ၾကည့္လို႔ရွိရင္ ဘယ္ေလာက္ ႀကီးတဲ့လူ ျဖစ္ျဖစ္ မတရားလုပ္တဲ့အခါ ျပဳတ္ က်တာခ်ည္းပဲ။ ဒီလုိမတရားတဲ့ အႀကီးအမႈးေတြ ရွိရင္ ရဲေဘာ္ တို႔ရဲ႕ အေပၚမွာလည္း တည္တယ္။

ဥပမာ မတရားတဲ့ အ ႀကီးအမႈးတေယာက္က ဝတၱရားနဲ႔ မဆုိင္တဲ့ ႏိုင္ငံႏွႈင့္ အမ်ားအက်ဳိးနဲ႔ မပတ္သတ္တဲ့ အမိန္ကမ်ဳိးေပးတဲ့အခါ အမိန္႔ဟာ နည္းက်မက် တရား မတရား ႏိုင္ငံနဲ႔ အမ်ဳိးမွာ အက်ဳိးရွိမရွိ ၾကည့္ရမယ္။

အဲသလုိၾကည့္တဲ့အခါ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ မရွင္းရင္ သူ႔ထက္ႀကီး တဲ့အႀကီး အမႈး တေယာက္ကို ျဖစ္ျဖစ္ အျခားအႀကီးအမႈးတေယာက္ ကိုျဖစ္ျဖစ္ သြားေမးရမယ္။ ဒီအခါမွာ ရဲေဘာ္တို႔ဟာ ဘယ္ဒင္း မွန္တယ္ မွားတယ္ သိႏိုင္ရမယ္။

ေတာ္ေအာင္ႀကိဳးစားၾကပါ
-----------------
က်ဳပ္အဖို႔ေျပာရရင္ ရဲေဘာ္တို႔ထဲကျဖစ္ျဖစ္ အခုတပ္ထဲမွာ ရွိတဲ့ စစ္သားကေလးက စၿပီး အားလုံး ရဲေဘာ္ေတြထဲက ျဖစ္ ျဖစ္ က်ဳပ္ထက္ အရည္အခ်င္း အက်င့္စာရိတၱ အလုပ္အကိုင္ ႏိုင္ငံခ်စ္စိတ္ အေျမာ္အျမင္ ရွိတယ္လို႔ ေတြ႔တာနဲ႔တၿပိဳင္ နက္ က်ဳပ္ဟာ အဲဒီလိုေတာ္တဲ့လူကို ထုိးတင္ၿပီး ေနာက္လုိက္လုပ္ဖို႔ အသင့္ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ရဲေဘာ္တို႔ အားလုံး ႀကိဳး စားၾကပါ။ ေတာ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကပါ။

ရာထူးအဆင့္အတန္း
-------------
ကေန႔ ရဲေဘာ္တို႔အားလုံးကုိ စိ္တ္ထဲမွာ ရွိသည့္အတုိင္းေျပာျပမယ္။ ယခုအခါ ငါတို႔အထဲမွာ ႏိုင္ငံအတြက္ အမ်ဳိးမ်ဳိး အ နစ္နာခံဘူးတဲ့ လူေတြရွိတယ္။ ငါတို႔ သိတာလည္း ရွိတယ္။ မသိတာလည္းရွိတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း ေရွးကသာ ဒီလို အ နစ္နာခံၿပီး အခုအလုပ္မလုပ္ရင္ ဘယ္သူမွ မတုိးတတ္ႏိုင္ဘူး။ အကယ္၍ အခုလည္း အလုပ္လုပ္တယ္။ ေရွးကလည္း အနစ္နာခံဖူးတယ္ဆိုရင္ ဒီလိုလူမ်ဳိးဟာ လူမ်ားတကာထက္ တုိးတတ္မွာ အမွန္ပဲ။ ကေန႔ ဆိုင္ရာလူႀကီးေတြ မသိေသး လို႔ မတုိးတတ္ေသးရင္ ေနာက္တေန႔ တုိးတတ္မွာပဲ။

တကယ္ေတာ္တဲ့သူေတြဟာ ဘယ္သူမွ ႏွိမ္ထားလို႔ မရပါဘူး။ ကိုယ့္ကုိယ္ကိုလည္း သိဒၶိတင္ေနစရာမလိုဘူး။ လူႀကီးေတြကိုလည္း မ်က္ႏွာလုပ္စရာမလုိဘူး။

ဒါေပမယ့္ နီပြန္က ျပန္ လာလို႔ စစ္ေက်ာင္းကဆင္းလို႔ ေရွးက အနစ္နာခံဖူးလို႔ဆုိၿပီး ယခုအခါ အလုပ္ေကာင္းေကာင္း မလုပ္ရင္ ဘယ္သူမွတတ္ မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီ့ျပင္လူေတြအတြက္ က်ဳပ္မေျပာႏုိင္ေပမယ့္ ွဗမာ့တပ္မေတာ္မွာ က်ဳပ္အခုေနရာမွာ တာဝန္ယူေနသမွ် အခု က်ဳပ္ေျပာခဲ့တဲ့ စနစ္က တဆံျခည္မွ ခြာမသြားဘူး။ ေရြ႕မသြားဘူးဆုိတာ အားလုံးသိေစခ်င္တယ္။ ဒါက ရာထူးအ ဆင့္အတန္း တိုးတတ္တာနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီးရဲေဘာ္တို႔ကုိ သိဘို႔ေျပာျပျခင္းပဲ။

တန္ခိုးျပဘို႔မဟုတ္
------------
တျခား မွာၾကားလုိတဲ့ အခ်က္ကေတာ့ ေျပာေနၾကစကားပဲ။ ဒါေပမယ့္ ထပ္ၿပီး အဓိပၸာယ္ ေလးနက္ေအာင္ ေျပာလိုက္ ဦးမယ္။

ငါတို႔စစ္တပ္ဟာ ႏို္င္ငံသူ ႏိုင္ငံသားေတြကုိ ညႇဥ္းဘို႔မဟုတ္။ လက္နက္အားကိုးတန္ခိုးျပဘို႔ မဟုတ္။ စစ္တပ္ဟာ ႏုိင္ငံရဲ႕ အေစခံျဖစ္ရမယ္။ ႏိုင္ငံဟာ စစ္တပ္ ရဲ႕ အေစခံ မျဖစ္ရဘူး။

ဒါက စကားရိုင္းရိုင္းနဲ႔ နားလည္ေအာင္ေျပာျပတာ ပဲ။ဒီစကားကုိ က်ဳပ္ေျပာတာက စစ္တပ္ကို က်ဳပ္ျပန္ႏွိမ္ခ်င္တဲ့ သေဘာနဲ႔ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ ငါတို႔ဟာ လက္နက္ကိုင္ လူေတြျဖစ္ၾကေသာ္လည္း မတရား မလုပ္။ ႏို္င္ငံရဲ႕ ရန္သူေတြမဟုတ္။ ႏို္င္ငံရဲ႕ မိတ္ေဆြေတြဆုိတာ အားလုံးသေဘာ ေပါက္ေအာင္ ေျပာျပျခင္းပဲ။

အမွန္ေျပာရရင္ လူေတြဟာပုထုဇဥ္ေတြဘဲ အားရွိတဲ့အခါ အားနည္းတဲ့လူေတြကို ညႇဥ္းခ်င္ တဲ့ စိတ္ရွိတယ္။ အားနည္းတဲ့သူေတြကလည္း အားနည္းတဲ့အခါတုန္းကေတာ့ အားႀကီးေနတဲ့လူကို လက္နက္ အားကုိး အာဏာအားကိုး လုပ္ခ်င္တယ္ေျပာၾကတာပဲ။ မိမိတို႔ကိုယ္တိုင္ အားႀကီးတဲ့ေနရာ အာဏာရွိတဲ့ေနရာ ေရာက္တဲ့အခါက် ေတာ့ အရင္တုန္းကေျပာတာေတြေမ့ၿပီး တမ်ဳိးလုပ္ၾကတာပဲ။ ဒါထုံးစံဘဲ။

ငါတို႔က ဒီလုိမဟုတ္ အားနည္းတဲ့အခါလည္း အားႀကီးတဲ့လူကို မတရားရင္ မေၾကာက္။ အားႀကီးတဲ့အခါလည္း အားငယ္တဲ့လူကို မတရားမလုပ္ ဆုိတဲ့အတုိင္း လုပ္ခ်င္ တယ္။ ျပခ်င္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ စစ္တပ္ဟာ ႏို္င္ငံရဲ႕ အေစခံျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာတာဘဲ။

ႏို္င္ငံဟာ ဘာလဲ။ ႏိုင္ငံဟာ အ မ်ဳိးပဲ။ အမ်ဳိးဟာ ဘာလဲ။ အမ်ဳိးဟာ တႏုိင္ငံလုံးမွာရွိတဲ့ ႏိုင္ငံရဲ႕အက်ဳိးကိုလုပ္ၿပီး ႏိုင္ငံရဲ႕အမႈကို ဘယ္ခါမဆို ထမ္းမယ္ ဆုိတဲ့လူ အားလုံးပဲ။

ဒီေနရာမွာ လူမ်ဳိးေရးတရားအစစ္ကို ေျပာျပခ်င္တယ္။

မွန္ကန္ေသာ လူမ်ဳိးေရးတရား လူမ်ဳိးေရးတရားဆုိတာ ဘာလဲ။ ကိုယ့္အမ်ဳိးသာ ခ်စ္ၿပီး ဒီ့ျပင္ လူမ်ဳိးေတြကို မုန္းထားတာ လူမ်ဳိးေရး တရားဘဲလား။ မ ဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္အမ်ဳိးခ်စ္ယုံနဲ႔ ဒီ့ျပင္လူမ်ဳိးကုိလည္း မုန္းဘို႔မလိုဘူး။ သို႔္္္ေသာ္လည္း ကိုယ့္အမ်ဳိးအက်ဳိးကို လာထိတဲ့ လူေတြကိုေတာ့ အတြင္းကလူ ျဖစ္ျဖစ္ အျပင္ကလူ ျဖစ္ျဖစ္ တိုက္ခုိက္ႏွိမ္နင္းရမွာေပါ့။ ဒါက ငါတို႔အမ်ဳိးရဲ႕ ရန္သူ အျဖစ္ သာ ႏွိမ္နင္းျခင္းျဖစ္တယ္။ ဘယ္လူမ်ဳိး ဘယ္သူ ဘယ္ဝါဆိုၿပီး ႏွိမ္နင္းတာမဟုတ္ဘူး။

ရာဇဝင္ကိုၾကည့္ရင္ ကမၻာ့လူမ်ဳိး ေတြဟာ အခ်င္းခ်င္းတိုက္တဲ့အခါ တိုက္ၾကတာ ေတြ႔ရမွာပဲ။ မတည့္သည့္အခါ တုိက္ၾကတဲ့အခါ တုိက္ၾကရမွာေပါ့။ ဒါ ေပမယ့္ တျခားလူမ်ဳိးေတြကို မုန္းတာဟာ လူမ်ဳိးေ၇းလို႔ ထင္တာ တထစ္ခ်မွားတယ္။ က်ဳပ္တို႔ဟာ မဆုိင္တဲ့တျခားလူမ်ဳိး ေတြကုိ မုန္းဘို႔မလိုဘူး။ က်ဳပ္တို႔ ႏုိင္ငံအတြင္းမွာလည္း တုိင္းရငး္သားအခ်င္းခ်င္း ဗမာပဲ ရွမ္းပဲ ကရင္ပဲ ခ်င္းပဲ စသျဖင့္ ခြဲစရာ မလိုဘူး။ငါတို႔တေတြဟာ မွားၿပီးတာေတြကုိ ထပ္မမွားၾကရဘူး။ ငါတို႔ဟာ အမွန္နဲ႔အတု ဟုတ္တာနဲ႔ မဟုတ္တာ ခြဲျခားသိရမယ္။ လူမ်ဳိးေရးတရားျဖစ္ျဖစ္ ဘာျဖစ္ျဖစ္ အမွန္တရားကို ယူတတ္ရမယ္။ ဒါက လူမ်ဳိးေရး တရားနဲ႔ပါတ္သတ္ၿပီး က်ဳပ္မွာခ်င္ တာပဲ။

ဇာတိမာန္ ေကာငး္ေကာင္းထားတတ္ေအာင္ လုပ္ၾကပါ။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံကုိ ခ်စ္ပါ။ ဗမာေတြက လူဖ်င္းေတြ လူပ်င္းေတြ လူ ေၾကာက္ေတြ လူပိုေတြ လူရုိင္းေတြ လူ႔ဂြစာေတြ လူ႔မတရားတာေတြ ဒီလို ကမၻာမွာ အထင္ခံရေအာင္ မလုပ္ပါနဲ႔။ ဗမာ ေတြဟာ ဒီလိုမဟုတ္ဘူးဆုိတာ အလုပ္လုပ္ၿပီး ဂုဏ္ယူၾကပါ။ အဲဒါ က်ဳပ္ လူမ်ဳိးေရးတရားနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး မွာခ်င္တာပဲ။

လူႀကီးဆုိတာ ဘာလဲ
--------------
ေနာက္ မွာခ်င္တာက ေရွ႕ကို ရဲေဘာ္တို႔ဟာ လူႀကီးျဖစ္ေနၿပီ။ လူႀကီးဆိုတာ ဘာလဲ။ အသက္ႀကီးတာကို ဆုိလုိတာ လား။ မဟုတ္ဘူး။ အသက္မႀကီးေပမယ့္ လုပ္တဲ့အလုပ္ႀကီးရင္ လူႀကီးဘဲ။ အခု ငါတို႔ ရဲေဘာ္တို႔ရဲ႕ အလုပ္ဟာ ငါတို႔ ႏိုင္ငံရဲ႕ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာ ဒါေတြကုိ ငါတို႔ ရင္ေျမကတုတ္လုပ္ၿပီး ကာကြယ္ဘို႔ပဲ။ ဒီ့ထက္ႀကီးတဲ့အလုပ္ ရွိႏိုင္ပါဦးမ လား။ မရွိႏို္င္ဘူး

ဒါေၾကာင့္ ငါတို႔ဟာ လူႀကီးစိတ္ေပါက္ရ မယ္။ အစစ အရာရာ ဆင္ျခင္တတ္ရမယ္။ ေကာင္းသည္ မေကာင္းသည္ ေတာ္သည္ မေတာ္သည္ ဟုတ္သည္ မဟုတ္သည္ကုိ ဆင္ျခင္တုိင္းထြာႏိုင္ရမယ္။

အခု ငါတို႔ အခ်ဳိ႕အ လုပ္ေတြက သက္ေသျပေနတယ္။ေဘးကလူေတြေျပာတုိင္း အရမ္းမယုံၾကနဲ႔။ စူးစမ္းဆင္ျခင္ၿပီးမွ ယုံၾကရမယ္။ ငါတို႔ ဝတၱရားနဲ႔မဆိုင္တဲ့ အက်ယ္အက်ယ္ ျဖစ္မယ့္ကိစၥဆုိရင္ ငါတို႔ေရွာင္ရမယ္။ ဘယ္လုိ ေဘးကလူက ဗိုလ္ႀကီးရဲ႕— ဘာ ႀကီးရဲ႕— နဲ႔ လာေျမႇာက္ေပးေပး ငါတို႔မပါရဘူး။ ဝတၱရားနဲ႔ ငါတို႔ေတာ့မဆိုင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေကာင္းတဲ့ကိစၥ တရားတဲ့ ကိစၥ လူအမ်ား ေက်းဇူးတင္မယ့္ ကိစၥဆုိရင္ ကိုယ္နဲ႔မဆုိင္ဘူးဆုိၿပီး လ်စ္လ်ဴမရႈ႕ပါနဲ႔။ ကူညီေပးၾကပါ။ ေဆြမ်ဳိးကိစၥ မိတ္ ေဆြကိစၥေတြဟာ ကိုယ္တာဝန္လုပ္တဲ့အေရးမွာ မေႏွာက္ယွက္ပါေစနဲ႔။

ဘယ္ေတာ့မွ သစၥာမေဖာက္
-------------------
ေနာက္ၿပီးမွာခ်င္တာက ေျပာခဲ့တဲ့အတုိင္း ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အထင္မႀကီးပါနဲ႔။ ဒီမွာသင္လုိက္တာေတြဟာ ပညာကုန္ၿပီ မ ယူဆၾကနဲ႔။ ပညာဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ကုန္တယ္မရွိဘူး။ လူမ်ဳိးျဖစ္ျဖစ္ ႏိုင္ငံျဖစ္ျဖစ္ လူတဦး တည္းျဖစ္ျဖစ္ တုိးတတ္မႈဟာ လက္ရွိအေျခအေနနဲ႔ အားမရဘဲ တင္းမတိမ္ဘဲ ေရွ႕ဆက္လက္ ႀကိဳးစားမွသာ တိုးတတ္မႈျဖစ္ႏုိင္တယ္ဆိုတာ ရာဇဝင္ သမုိင္းေတြက ေကာင္းေကာငး္ျပထားတယ္။ ကုိယ္ပုိင္ဉာဏ္နဲ႔ စဥ္းစားၾကည့္လည္း သိႏို္င္တာပဲ။ဒါေၾကာင့္ ဘယ္ဟာကုိမွ ေလွနံဓါးထစ္ မယူပါနဲ႔။ အထင္မႀကီးပါနဲ႔။ ဒီ့ထက္တုိးေအာင္လုပ္ၾကပါ။ အခု ငါတို႔ႏိုင္ငံဟာ လြတ္လပ္တယ္ ဆုိေပမယ့္ ဟန္မက်တာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ က်ဳပ္မွာလည္း ခၽြတ္ယြင္းခ်က္ေတြ႔ရွိတာဘဲ။ ကိုယ့္ခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္ကို ကိုယ္ျပင္ၾကရမယ္။

သို႔ေပမယ့္ က်ဳပ္ ရဲေဘာ္တို႔ကုိ ကတိတခု ျပဳမယ္။ ႏိုင္ငံနဲ႔ အမ်ားအက်ဳိးရဲ႕သစၥာကို က်ဳပ္ ဘယ္ေတာ့မွ မေဖာက္။ ရဲေဘာ္တို႔ထဲက ျဖစ္ျဖစ္ ဒီ့ျပင္ထဲက ျဖစ္ျဖစ္ က်ဳပ္ထက္ေတာ္တဲ့လူ ထြက္ျပ ႏုိင္ပါေစ။ က်ဳပ္ဖယ္ေပးဘို႔ အသင့္ပဲ။

စစ္သားမွစစ္သား ဆုိတဲ့စိတ္ကုိ ေဖ်ာက္ၾက
----------------------------

ေနာက္ဆုံးတခု မွာခ်င္တာက ငါတို႔သာ ႏို္င္ငံခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ဓါတ္မထားၾကဘို႔ပဲ။ ဒီႏို္င္ငံမွာ ျဖစ္ျဖစ္ ဒီ့ျပင္ႏိုင္ငံမွာ ျဖစ္ျဖစ္ စစ္သားေတြခ်ည္း ႏုိင္ငံခ်စ္တဲ့ လူေတြရွိၾကတာမဟုတ္ဘူး။ တျခားစစ္သားမဟုတ္ေပမယ့္ ႏို္င္ငံအတြက္ အမ်ဳိး မ်ဳိး အနစ္နာခံ အမ်ဳိးမ်ဳိးစြန္႔စား လုပ္ၾကတဲ့ လူေတြလဲရွိတာပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ စစ္သားမွစစ္သားဆုိတဲ့ စိတ္သေဘာထားကို ေျပာင္းၾကရမယ္။

သို႔ေပမယ့္ တခုနားလည္ေစခ်င္တယ္။ က်ဳပ္ဟာ စစ္တပ္ကို မတရားႏွိမ္မယ္။ လူလည္လုပ္မယ္။ စစ္ တပ္ရဲ႕ အခြင့္အေရးမ်ားကို မတရားခ်ဳိးဖ်က္မယ္ဆိုရင္ က်ဳပ္ အစြမ္းကုန္ႀကိဳးစား တုိက္ဖ်က္မယ္ဆိုတာ ရဲေဘာ္တို႔ သိေစ ခ်င္ပါတယ္။

ကေန႔ ဒီမွာေျပာတာေတြကို အားလုံးစစ္သားေတြ သိပါေစ။ သိေအာင္ေျပာျပၾကပါ။ အဲဒါ ေနာက္ဆုံးမွာၾကားျခင္းပဲ။

  ( Thuya Soemoe Daweithar ထံမွတဆင္႔ ကူးယူပါသည္)
http://forverfriends.ning.com/group/story/forum/topics/2863689:Topic:6978835
http://www.naytthit.net/?p=28975

၀ံသာႏုဇာတ္မင္းသားႀကီး ဦးေအာင္ေမာင္း

(သစၥာ+ေမတၱာ ကိုကိုေအာင္)  


ျမန္မာတုိ႔ရဲ႕ ဆုိ႐ိုး ေ၀ါဟာရ စကားတစ္ရပ္မွာ “ေအာင္ေမာင္းေတာင့္ထား” ဆုိတဲ့ စကား ရွိပါတယ္။

ဆုိလုိတာက မိမိရဲ႕ ေလွ်ာက္လွမ္းေနတဲ့ ဘ၀ခရီး တစ္ေလွ်ာက္ ဘယ္လုိ အခက္အခဲေတြပဲ ေတြ႔ေတြ႔ ဇြဲမေလွ်ာ့ဘဲ လုိရာခရီး ေရာက္ေအာင္ ဇြဲနဲ႔ ေလွ်ာက္လွမ္းဖုိ႔ အားေပးတဲ့ ေ၀ါဟာရ စကား တစ္ရပ္ပါ။ ဒီစကားရပ္ဟာ ဇာတ္မင္းသားႀကီး ဦးေအာင္ေမာင္းကို ပရိသတ္က အားေပးတဲ့ စကားက တစ္ဆင့္ တြင္လာခဲ့တာပါ။ စစ္ႀကိဳေခတ္တုန္းက ဦးေအာင္ေမာင္းဟာ ဇာတ္ခုံေပၚက ေနၿပီး သုံးေရာင္ျခယ္ သီခ်င္းကို ဆုိၿပီး ေျခထုိး အကနဲ႔ ထြက္ၿပီး ကတတ္ပါတယ္။ လက္တစ္ဖက္က သုံးေရာင္ျခယ္ အလံႀကီး ကိုင္လုိ႔ေပါ့။ တကယ့္ ၀ံသာႏု ဇာတ္မင္းသားႀကီးပါ။

ဒါေၾကာင့္ ပြဲၾကည့္ ပရိသတ္က ဦးေအာင္ေမာင္းရဲ႕ အကနဲ႔ ဇာတိမာန္ သုံးေရာင္ျခယ္ သီခ်င္း အဆုိ ေကာင္းတာကို အားေပးတဲ့ အေနနဲ႔ ေအာင္ေမာင္း ေတာင့္ထားလုိ႔ တစ္ခဲနက္ အားေပးတဲ့ ပြဲက် စကားတစ္ရပ္ပါ။ ပြဲၾကည့္ေတြ ကလည္း ဇာတိမာန္ စိတ္ဓာတ္ ႏိုးထေနတဲ့ အခ်ိန္ကိုး။ ဦးေအာင္ေမာင္းဟာ ဇာတ္မင္းသား ဆုိေပမယ့္ ေသးေသးသြယ္သြယ္ ေခ်ာေခ်ာလွလွေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္း နဲ႔ ေယာက်္ား အလြန္ဆန္တဲ့ ႐ုပ္မ်ဳိး။

ဟန္မွင္ေမာင္း အလြန္ ေကာင္းပါတယ္။ သူက နယ္ခ်ဲ႔ ကိုလုိနီေခတ္မွာ ဇာတ္မင္းသား ျဖစ္ခဲ့တာ။ မင္းသားျဖစ္ဖုိ႔ ဇြဲနဲ႔အေတာ္ ႀကိဳးစားခဲ့ရတာပါ။ အဓိက တင္ျပခ်င္တာ ကေတာ့ သူက ဇာတ္မင္းသား ဆုိေပမယ့္ ၀ံသာႏု စိတ္ဓာတ္ အျပည့္ရွိတဲ့ မင္းသားမို႔ ေလးစား ဂုဏ္ျပဳထုိက္တဲ့ အေၾကာင္းကို တင္ျပခ်င္တာပါ။ သူ႔ရဲ႕ အႏုပညာထဲမွာ ေအာင္ေမာင္း ေျခထုိးဆိုတဲ့ အကဟာ ပြဲၾကည့္ မေမ့ႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ ေကာင္းတာေပါ့။ သူက ကိုလုိနီေခတ္မွာ နာမည္ ႀကီးခဲ့တဲ့ မင္းသား ဆုိေပမယ့္ ကိုလုိနီ အစိုးရကို ေျမႇာက္ပင့္ၿပီး ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႔ ဆုိတဲ့ မင္းသား မဟုတ္ဘူး။ မဟုတ္မခံ သတိၱအလြန္ ေကာင္းပါတယ္။

ပြဲကရင္း ၀ံသာႏုတရား ေဟာခ်င္ရင္ ေဟာေနတာပါ။ ဇာတိက မေကြးတုိင္း ေဒသႀကီး၊ နတ္ေမာက္ၿမိဳ႕ သစ္နယ္၊ လဲလူရြာကပါ။ အဘ ဦးေနဒြန္း၊ အမိ ေဒၚေငြဘြင့္ေပါ့။ သူဇာတ္မင္းသား ျဖစ္ဖုိ႔ အေတာ္ေလး ႐ုန္းကန္ လာခဲ့ရတာပါ။ ဒုတိယ ကမၻာစစ္ မတုိင္မီ စစ္ႀကိဳ ကာလမွာ ျမန္မာ တစ္မ်ဳိးသားလုံးဟာ သူ႔ကၽြန္ ဘ၀က လြတ္ေျမာက္လုိတဲ့ အမ်ဳိးသား ဇာတိမာန္ စိတ္ဓာတ္ေတြ အလြန္ ျပင္းထန္ လာပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ေတးဂီတ စာေပ၊ ဇာတ္သဘင္ အႏုပညာရွင္မ်ားကလည္း အႏုပညာ လက္နက္နဲ႔ ျပည္သူေတြကို အားေပးခဲ့ပါတယ္။ ဦးေအာင္ေမာင္းဟာ တို႔ဗမာ အသင္းကို ၀င္ၿပီး သခင္ေအာင္ေမာင္းလုိ႔ အမည္ ခံခဲ့ပါတယ္။

တုိ႔ဗမာ အသင္းဟာ ၁၉၃၀ ခုႏွစ္မွာ ေပၚေပါက္ခဲ့ပါတယ္။ ဗမာျပည္သည္ တုိ႔ျပည္၊ ဗမာစာသည္ တုိ႔စာ၊ ဗမာစကားသည္ တုိ႔စကား၊ ဗမာ ျပည္ကိုခ်စ္ပါ၊ ဗမာစကားကို ေလးစားပါဆိုတဲ့ အမ်ဳိးသားေရး ဆုိင္ရာ ေႂကြးေၾကာ္သံ ေတြနဲ႔ ဖြဲ႕စည္းခဲ့တာေပါ့။ လူတန္းစား အသီးသီးဟာ တုိ႔ဗမာ အသင္းကို ႏိုင္ငံခ်စ္စိတ္၊ မ်ဳိးခ်စ္ စိတ္ဓာတ္ေတြနဲ႔ ၀င္လာခဲ့ၾကတယ္။ တုိ႔ျပည္မွာ တုိ႔သခင္ ဆုိတဲ့ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ တုိ႔ဗမာ အသင္း၀င္ေတြရဲ႕ ေရွ႕မွာ သခင္အမည္ တပ္ခဲ့ၾကတယ္။ ေတးျပဳစာဆို ေရႊတုိင္ၫြန္႔လည္း တုိ႔ဗမာ အသင္း၀င္ခဲ့တာပဲ။

ေရႊတိုင္ၫြန္႔ ေရးတဲ့ ဇာတိမာန္ေတးေတြ အမ်ားႀကီး၊ ဒီအထဲက သုံးေရာင္ျခယ္ဟာ စံထားေလာက္တဲ့ သီခ်င္းေပါ့။ တုိ႔ဗမာ အသင္းရဲ႕ အလံက အ၀ါ၊ အစိမ္း၊ အနီအေရာင္ သုံးမ်ဳိးပါတယ္။ ဒါကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး သုံးေရာင္ျခယ္ သီခ်င္းရယ္လုိ႔ ေရးတာပါ။ ဦးေအာင္ေမာင္းဟာ ဇာတ္ကရင္း သုံးေရာက္ျခယ္ သီခ်င္းကို ႏွစ္ပါးသြားမွာ ဆိုၿပီးကေလ့ ရွိတယ္။ သူက တို႔ဗမာ အသင္း၀င္ မဟုတ္လား။ ၀ံသာႏုစိတ္ ဓာတ္ျပင္းတဲ့ မင္းသား၊ ငုိခ်င္းဆုိရင္ တျခား မင္းသားေတြလုိ ငိုခ်င္းရွည္ႀကီးနဲ႔ ဆိုတာ မဟုတ္ဘူး။ ေဒါနဲ႔မာန္နဲ႔ အားမာန္အျပည့္ ငိုတာ။ ပန္းပဲေမာင္တင့္တယ္ ဇာတ္ဆုိရင္ အင္မတန္ ေကာင္းတာေပါ့။ ႏွမငယ္ကို ေတာ္ေကာက္သြားတဲ့ ဘုရင္ကို ေဒါသနဲ႔ ႀကိမ္းေမာင္းၿပီး ငိုတဲ့အငိုက ပြဲမက္ေလာက္ေအာင္ ေကာင္းပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ႏွစ္ပါးသြားမွာ ကတဲ့ ေျခထုိးအကဟာ သူ႔ရဲ႕ မူပိုင္ေအာင္ေမာင္း ေျခထိုးရယ္လုိ႔ တြင္ခဲ့တာပါ။ ဖိုးစိန္ ေျခက ေကာင္းတာ တစ္မ်ဳိးပါ။ ေအာင္ေမာင္းက ေျခက မဟုတ္ဘူး။ ေျခထုိး ေကာင္းတာပါ။

ဇာတ္စင္ အတြင္းဘက္က ေနၿပီး ထုိးလုိက္တဲ့ ေျခဟာ ဇာတ္စင္ ေရွ႕နားကို ဟန္ခ်က္ဆုိင္းခ်က္နဲ႔ ကြက္တိက်ေအာင္ ထုိးကႏုိင္ပါတယ္။ သူစီးတဲ့ ဖိနပ္မွာ ဘာမွ တပ္ထားတာ မဟုတ္ဘူး။ ကတဲ့ ဟန္ခ်က္ကိုက ေကာင္းတာပါ။ ဦးေအာင္ေမာင္း သီဆိုၿပီး ထြက္တဲ့ သုံးေရာင္ျခယ္ သီခ်င္းဟာ ေရႊတိုင္ၫြန္႔ ေရးတာ။ ၁၉၄၀ မွာ မၾကည္ေအာင္ အဆုိနဲ႔ ဓာတ္ျပား ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ဦးေအာင္ေမာင္း ဆုိတဲ့၊ ကတဲ့ သုံးေရာင္ျခယ္ သီခ်င္း အျပည့္အစုံကို ေဖာ္ျပပါတယ္။

သုံးေရာင္ျခယ္ သီခ်င္း
ေတးေရး-ေရႊတိုင္ၫြန္႔
ေတးဆို- မၾကည္ေအာင္

တုိ႔ဗမာ ေခတ္အစဥ္မညႇဳိးၿပီ၊ ရွစ္ပလႅင္ စိုးခဲ့ပါတဲ့ ဓမၼရာဇ္ ဘုရင္႐ိုး ကုန္းေဘာင္ႏြယ္ မွန္သည္၊ သုံးေရာင္ျခယ္ အလံေတာ္ႀကီး ကမၸည္းနဲ႔ စိုက္ထူမည္။
(ဗုဒၶျမန္မာျပည္၊ ဥတၱမစာဂီ၊ ေအာင္မဂၤလာ တရားနဲ႔စုံညီ)၂

(အတိတ္တေဘာင္ ၾသဘာထြန္းသည္၊ နိမိတ္ေဆာင္ကာ ေျပာရဦးမည္။ အတိတ္တေဘာင္ ၾသဘာထြန္းသည္၊ ကၽြန္းလက်ၤာ ဇမၺဴဒီ)၂ (တို႔အမ်ဳိးဇာတိ က ဘုန္းရွိခဲ့တာ ယုံၾကည္၊ တက္လူမ်ား ဒီစိတ္ထားနဲ႔ စြန္႔စားခဲ့ၾကသည္)၂ (ဗမာျပည္၀ယ္ ဘုန္းေရာင္လက္သည္၊ သာကီႏြယ္ ကုန္းေဘာင္ဆက္သည္)၂ ကမၻာကို စိုးမုိးအုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ၾကၿပီ၊ ေခတ္သစ္ ထူေထာင္မည္၊ အေရာင္ သုံးမ်ဳိးနဲ႔ တုိ႔အလံ စိုက္ထူမည္။

(ဗမာကိန္းအညီ၊ အ၀ါအစိမ္းအနီ၊ အ၀ါေရာင္ရည္ရြယ္ခ်က္က သာသနာရယ္၊ ဘာသာရယ္၊ ပညာရယ္ တိုးလိမ့္မည္၊ အစိမ္းေရာင္ ဆုိတာကေတာ့ စပါး ဆန္ေရေရႊေငြ အေထြေထြ ေပါမည္(အနီေရာင္ ျမင္သူ အသည္းမွာ ရဲစိတ္ ရဲမာန္ ထက္သန္ၾကမည္)၂ တုိ႔ဗမာကုန္းေဘာင္ ႏြယ္မွန္သည္၊ သုံးေရာင္ျခယ္ အလံေတာ္ႀကီး ကမၸည္းနဲ႔ စိုက္ထူမည္။

(တုိ႔ျမန္မာျပည္)၂ အေနာက္ဘက္မွာေတာ့ ဗုဒၶေဟ နန္းတည္၊ အေရွ႕ဘက္ကေတာ့ ျပဳေဗၺရွမ္းျပည္၊ ေျမာက္ဘက္ ကေတာ့ တ႐ုတ္ေျမ စခန္းအတည္၊ ေတာင္ဘက္ကေတာ့ သမုဒ္ေရစမ္းေအး ခ်မ္းသာယာစည္)၂ (ျမန္မာျပည္ ရာဇာ ကင္းေပမယ့္ သာသာနာ အဆင္းကေတာ့ လင္းေပသည္)၂ မင္းေနျပည္ တရား အမွန္ႀကိဳက္သည္။ ကမၻာ့အလံ စိုက္ၿပီ၊ တိုက္တစ္ေသာင္းက ခေညာင္း ရေစမည္။ တုိ႔အလံသည္ အေရာင္သုံးမ်ဳိး တန္ခုိး ျပည့္စုံသည္။

(မ်ဳိးဇာနည္ သမၻာမညိႇဳး၊ ႏိုးၾကား လာၾကၿပီ၊ တုိ႔ဗမာျပည္ ဆထမ္းပိုးတန္ ခုိးသာလိမ့္မည္၊ ႐ိုးရာအညီ၊ ကမၻာ အတြင္း ထြန္းလင္းၾကလိမ့္မည္) (တိုင္းျပည္အက်ဳိး သယ္ပိုး ေဆာင္ရြက္ၾက သည္၊ ဗုဒၶဘာသာမ်ား သဒၶါပြားတရား နဲ႔ပညီ)၂ (တို႔ဗမာမင္းေတြ ထင္လင္း ေပေတာ့သည္)၂ ေရေျမ ႏွစ္လီပိုင္ အုပ္စိုး ၿဖိဳးေမာက္ခဲ့ၿပီ၊ ဗမာကိန္းအညီ.... စုိက္ထူမည္။

ဦးေအာင္ေမာင္းရဲ႕ စစ္မျဖစ္ခင္က သြင္းခဲ့တဲ့ ဇာတ္ထုပ္ ေတြထဲက ပဒုမ ေပါင္တုိ ဇာတ္ထုပ္ဆုိရင္ မင္းသမီး ပဲခူး ျမနဲ႔တြဲၿပီး သြင္းခဲ့တာ။ သူ႔ရဲ႕ စံထား ေလာက္တဲ့ ဇာတ္ထုပ္ေပါ့။ စစ္ၿပီးလုိ႔ လြတ္လပ္ေရး ေခတ္မွာလည္း ေတာ္ေတာ္ နာမည္ႀကီး ခဲ့ပါတယ္။ ၀ဏၰေက်ာ္ထင္ ဘြဲ႕လည္းရခဲ့ပါတယ္။ ႀကီးေတာ့ရဟန္း ၀တ္ၿပီး နယ္လွည့္လုိ႔ တရားဓမၼမ်ား ေဟာခဲ့ေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ရဟန္း ေဘာင္ကထြက္ၿပီး ဇာတ္ျပန္ကပါတယ္။ အသက္ ၇၀ ေက်ာ္အထိ ဇာတ္က သြားတာပါ။ သူ ေနာက္ဆုံးက သြားတာ ဧရာ ၀တီတုိင္း ေဒသႀကီးက၊ အဂၤပူၿမိဳ႕မွာပါ။ ပထမ တစ္ညကၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ဆုံးတာပဲ။ အသက္အရြယ္ ႀကီးေတာ့ ဇာတ္႐ုံထဲမွာေနရတာ ပင္ပန္းမွာစိုးလုိ႔ ၿမိဳ႕ထဲက အသိမိတ္ေဆြ အိမ္မွာ ေန႔ဘက္မွာ တည္းၿပီးေနတာပါ။ ဦးေအာင္ေမာင္းက အသက္အရြယ္ ရလာေတာ့ ၀ိပႆနာ တရား အလုပ္ကိုလည္း အားထုတ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ သူဆုံးေတာ့ သူ႔ အေလာင္းဟာ ဆုိးရြားတဲ့ အနံ႔အသက္ မရွိဘူးလုိ႔ အဲဒီတုန္းက အနားမွာရွိတဲ့ ဇာတ္မင္းသမီးႀကီး ေအာင္သန္းတင္က ေျပာပါတယ္။ ဦးေအာင္ေမာင္း ဆုံးေတာ့ အသက္ ၇၆ ႏွစ္ရွိပါၿပီ။ အုိေအာင္ မင္းေအာင္ ကသြားတဲ့ အႏုပညာရွင္ တစ္ဦးေပါ့။ သူ႔ကၽြန္ဘ၀ ကိုလုိနီေခတ္မွာ ပြဲၾကည့္ သူမ်ားကို ဇာတိေသြး၊ ဇာတိမာန္ တက္ႂကြေအာင္ ရဲရဲ၀့ံ၀ံ့ႀကီး ၀ံသာႏု ေတးကို ဆုိၿပီးက၀ံ့၊ ဆို၀ံ့တဲ့ မင္းသားမုိ႔ အမ်ားသူ ငါသိေအာင္ ၀ံသာႏုဇာတ္ မင္းသားႀကီးအျဖစ္ ေလးစားဂုဏ္ျပဳ တင္ျပေၾကာင္းပါဗ်ာ။

From : http://shweamyutay.com/index.php?option=com_content&view=article&id=2858:2011-01-08-08-17-04&catid=90:2008-06-08-19-55-01&Itemid=682

(ဆက္စပ္ဖတ္႐ႉရန္ ေဒၚမာမာေအးမွ ဘီဘီစီ ျမန္မာပုိင္း အသံလႊင့္ဌာနက ထုတ္လႊင့္ခ့ဲေသာ ေဆာင္းပါးကုိ ျပန္လည္ ေဖာ္ျပသည္။
သုံးေရာင္ျခယ္
မာမာေအး
ႏုိ၀င္ဘာ ၁၊ ၂၀၁၀
“ေျပာျပစရာေတြလဲ တပုံႀကီး ႐ွိေသးတယ္” အမွတ္ (၃၅၃)
သုံးေရာင္ျခယ္တြင္လည္း နားဆင္ႏုိင္သည္။)

မ်ိဳးခ်စ္ေတးဂီတပညာရႇင္ႀကီး သဟာယဆရာတင္

မ်ိဳးခ်စ္ေတးဂီတပညာရႇင္ႀကီး သဟာယဆရာတင္
ကြ်န္ေတာ္တို႕ Hiphop ဂီတကိုရူးသြပ္ၾကသူေတြအားလံုး Hiphop သမိုင္းတင္မဟုတ္ပဲ ကိုယ့္ႏိုင္ငံက ဂႏၱ၀င္ဂီတသမားေတြ အေၾကာင္းကိုလဲ ေလ့လာသင့္တယ္ ၊ ဗဟုသုတအေနနဲ႕ ဖတ္မွတ္ထားသင့္တယ္ထင္လို႕ WeeklyElven ဂ်ာနယ္စာမ်က္ႏွာမွာဖတ္လိုက္ရတာ ကိုၿပန္ေ၀မွ်ပါတယ္။

သဟာယ ဆရာတင္

ေခတ္ေဟာင္းေတးဂီတပညာရႇင္ ႀကီးမ်ားထဲတြင ္၀ိုင္အမ္ဘီဆရာတင၊္ နန္းေတာ္ေရႇ႕ဆရာတင္၊သဟာယဆရာတင္ ဟူ၍ ထင္ရႇားသူသံုးဦးရႇိခဲ့ရာ သဟာယဆရာတင္က အငယ္ဆံုး ျဖစ္ပါသည္။ရန္ကုန္အေရႇ႕ပိုင္းေရ ေက်ာ္ရႇိ လူငယ္မ်ားျဖင့္ဖြဲ႕စည္းထား ေသာ လူငယ္ျမႇင့္တင္ေရးသဟာယအသင္းတြင္ပါ၀င္သူျဖစ္သျဖင့္ သ ဟာယဆရာတင္ဟု အမည္ထင္ရႇား ခဲ့သည္။

နယ္ခ်ဲ႕အဂၤလိပ္တို႕ လက္ေအာက္ မႇ လြတ္လပ္ေရးရယူႏိုင္ရန္အတြက္ ႀကိဳးပမ္းၾကရာတြင္ သဟာယဆရာ တင္သည္လည္း ဂီတပညာျဖင့္တစ္တပ္တစ္အား ပါ၀င္ခဲ့ပါသည္။

”ဗမာ့ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ တပ္မေတာ္ ဖြဲ႕ဖို႕ဂ်ပန္ျပည္မႇာကြယ္၊တကယ္ပဲ အသက္နဲ႕လဲလို႕၊ဆင္းရဲဒုကၡခံကာ ႀကံစည္တယ္” စသည့္ဇာတိေသြးဇာတိမာန္တက္ႀကြေစေသာ ဗမာ့သားေကာင္းသီခ်င္းကို ေရးဖြဲ႕ခဲ့သူ မႇာဂီတပညာရႇင္ႀကီးသဟာယဆရာ တင္ပင္ျဖစ္ပါသည္။

သဟာယဆရာတင္၏ အတၴဳပၸတၲိ

သဟာယဆရာတင္ကို ၁၁ဇြန္ ၁၉၁၀ျပည့္ႏႇစ္တြင္ ျပည္ၿမိဳ႕ပြဲစား တန္းရပ္၌ ပြဲစားႀကီးဦးဖိုးလူႏႇင့္ေဒၚ ေဒၚအုန္းတို႕က ဖြားျမင္ခဲ့သည္။ ငယ္စဥ္ကျပည္ၿမိဳ႕ဟုိက္စကူးေက်ာင္း တြင္ ပညာဆည္းပူးခဲ့ၿပီး ခုနစ္တန္း အထိ ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္။ဆရာတင္ သည္ ငယ္စဥ္ကပင္ဂီတပညာကို ၀ါသနာပါသူျဖစ္၏။မိဘမ်ားက မႏႇစ္သက္သျဖင့္ေက်ာင္းပိတ္ရက္တြင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏႇင့္အတူ ရန္ကုန္သို႕ သြားေရာက္လည္ပတ္ခဲ့ရာ သံုးႏႇစ္ ခန္႕ပင္ၾကာျမင့္ခဲ့သျဖင့္မိဘမ်ားစိတ္ ပူၾကရသည္။ရန္ကုန္ အဂၤလိပ္မက္ သဒစ္ေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းဆက္ လက္ေနျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း ေရေက်ာ္ သဟာယအသင္း၌သာ အခ်ိန္ကုန္ ေနတတ္ေလသည္။တစ္ႀကိမ္တြင္ အားကစားပြဲ၌ သဟာယအသင္းအ ႏိုင္ရ၍ ယူနီဗာစီတီျမသန္းၾကည္ ၿငိမ့္ျဖင့္ ကျပေဖ်ာ္ေျဖခဲ့ရာေမာင္တင္ က သဟာယအသင္းအေၾကာင္းကို အေျခခံလ်က္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ေရး ဖြဲ႕ခဲ့သည္။ ထို႕ေနာက္ေမာင္တင္ေက်ာင္းဆက္မေနေတာ့ဘဲ သီခ်င္း ေရးဆရာတစ္ဦး ျဖစ္လာခဲ့သည္။

အာရႇလူငယ္အစည္းအ႐ံုး

ဂ်ပန္ေခတ္ကာလအတြင္း ၂၇ ဇြန္ ၁၉၄၂ ခုႏႇစ္တြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ဗဟန္းရပ္ ေဘာင္ဒရီလမ္း၊ စက္မႈ လက္မႈေက်ာင္းေနရာ၌အာရႇလူငယ္ အစည္းအ႐ံုးကို ဖြဲ႕စည္းခဲ့သည္။ဂ်ပန္စစ္တပ္မႇ လူငယ္အခ်ိဳ႕ႏႇင့္ ျမန္မာ လူငယ္အခ်ိဳ႕ ပူးေပါင္းကာ အေရႇ႕အာရႇတိုက္ သာတူညီမ်ေကာင္းစားေရး ၀ါဒကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ရန္ ဖြဲ႕စည္း ခဲ့ျခင္းျဖစ္ၿပီး နာမည္အျပည့္အစံုမႇာ အေရႇ႕အာရႇတိုက္ လူငယ္မ်ား အစည္းအ႐ံုး ျဖစ္ပါသည္။
ဂ်ပန္စစ္တပ္ပညာေရးႏႇင့္၀ါဒ ျဖန့္ခ်ိေရးဌာနမ t r e n g t h o f ဲစာအုပ္ကိုေပးအပ္ခဲ့ရာသခင္ဘေသာင္း က ျမန္မာဘာသာျပန္ဆိုၿပီး အာရႇလူငယ္သင္တန္း၌ပို႕ခ်ေပးပါသည္။ ထိုစဥ္သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ေရး၍ ၀ါဒျဖန္႕ ခ်ိရလ်င္ ပိုမိုထိေရာက္ႏိုင္မည္ဟု ေတြးဆမိခဲ့ၾကသည္။

အာရႇလူငယ္အမႇတ္(၁) အာရႇလူငယ္အစည္းအ႐ံုးမႇ အမႈေဆာင္မ်ား စုေပါင္းဆံုးျဖတ္ၾက ၿပီး ေနာက္ကန္ေတာ္မိတ္ကြက္သစ္ ေန သဟာယဆရာတင္အား အာရႇ လူငယ္အစည္းအ႐ံုးသုိ႕ဖိတ္ေခၚကာ ဥကၠ႒ဦးဘဂ်မ္းႏႇင့္အမႈေဆာင္မ်ား က ရႇင္းလင္းေျပာၾကားၾကပါသည္။ ယင္းေနာက္ သဟာယဆရာတင္၏ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္စပ္ဆိုမႈျဖင့္ အာ ရႇလူငယ္အမႇတ္(၁)သီခ်င္းေပၚထြက္ လာခဲ့သည္။ ” ရာဇ၀င္တြင္ ထင္ရႇား ေအာင္ကြယ္၊ လူငယ္ေတြႀကိဳးစား ေမာင္မယ္” စသည္ျဖင့္ လူငယ္မ်ား ကသံၿပိဳင္သီဆိုၾကၿပီး ဂီတပညာရႇင္ မ်ားက ဘင္ဂ်ိဳ၊မယ္ဒလင္မ်ားျဖင့္ တီးခတ္ေပးခဲ့ၾကသည္။

ဘီအိုင္ေအမႇ ဘီဒီေအသို႕


ဒုတိယကမၻာစစ္ ျမန္မာႏိုင္ငံ သုိ့ကူးစက္လာခ်ိန္တြင္ ၿဗိတိသ်တပ္ မ်ားဆုတ္ခြာသြားၿပီးရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ ဦးေဆာင္ေသာ ဗမာလြတ္လပ္ေရး တပ္မေတာ္(ဘီအိုင္ေအ)သည္ ဂ်ပန္ တပ္မ်ားနႇင့္အတူျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္း သို႕၀င္ေရာက္လာခဲ့၏။ ျမန္မာတစ္ ႏိုင္ငံလံုးရႇိ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႕မ်ားအား ဘီအိုင္ေအကႀကီးမႈး ဖြဲ႕စည္းေပးခဲ့ၿပီး ေနာက္ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ထူ ေထာင္ရန္ႀကိဳးပမ္းစဥ္ ဂ်ပန္တပ္မေတာ္က ျမန္မာတစ္ႏိုင္ငံလံုးကို အုပ္စီးလိုက္ပါသည္။ ၂၇ဇူလိုင္ ၁၉၄၂ တြင္ ဘီအိုင္ေအအား ဘီဒီေအေခၚ ဗမာ့ကာကြယ္ေရးတပ္မေတာ္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲဖြဲ႕စည္းလိုက္၏။

ၾသဂုတ္လ၈ရက္ေန႕တြင္ စစ္ေသနာပတိဗိုလ္မိုးႀကိဳး ေနရာ၌ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ခန့္အပ္ လိုက္ေသာအခါ ကာယဗလ ဦးရႇိန္ ဦးစီးၿပီး အာရႇလူငယ္အစည္းအ႐ံုး ၀င္မ်ားႏႇင့္ ပူးေပါင္းတိုင္ပင္လ်က္ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမ၌ ဂုဏ္ျပဳပြဲတစ္ရပ္ က်င္းပခဲ့သည္။ ယင္းပြဲ၌သီဆိုရန္ သီခ်င္းကိုလည္း သဟာယဆရာတင္ ကပင္ေရးစပ္ေပးခဲ့ရရာ ဗမာ့သူရဲ ေကာင္းသီခ်င္းေပၚထြက္လာခဲ့၏။

ဂုဏ္ျပဳပြဲတြင္ အာရႇလူငယ္အမႈ ေဆာင္ကို ဘခင္(ေနာင္႐ုပ္ရႇင္ႏႇင့္ ျပဇာတ္မင္းသားမ်ိဳးခ်စ္)က ဘီဒီ ေအယူနီေဖာင္း၀တ္ၿပီး စင္ေပၚတက္ ၍ သီဆိုေဖ်ာ္ေျဖခဲ့သည္။ စႏၵယား ျမေမာင္က စႏၵယားျဖင့္တီးခတ္ေပး ၏။ဤသီခ်င္းကိုပရိသတ္အလြန္ႏႇစ္ၿခိဳက္ၾကသျဖင့္ႏႇစ္ႀကိမ္တိုင္သီဆိုျပခဲ့ရသည္။

သဟာယဆရာတင္၏ သီခ်င္းမ်ား

သဟာယဆရာတင္သည္ ဓမၼေတး၊ ေမတၲာေတးမ်ားကိုလည္း ေရးဖြဲ႕ခဲ့ရာ အမ်ားစုကို အဆိုေတာ္ ေမရႇင္ကသီဆိုခဲ့ပါသည္။ တစ္ေခတ္ တစ္ခါက ျမန္မာ့အသံမႇ နံနက္ခ်ိန္ခါေတးသံသာအျဖစ္ထုတ္ လႊင့္ေလ့ရႇိသည့္ ”ေမတၲာဓာတ္နဲ့ ဗုဒၶျမတ္စြာ၊ ေဆာင္ႏႇင္းခဲ့ေအာင္ ျခင္းပထမပါ” စသည့္ ေတးစာသား မ်ားပါ၀င္ေသာ ေအာင္ျခင္းရႇစ္ပါး သီခ်င္းမႇာ သဟာယဆရာတင္၏ လက္ရာမ်ားထဲမႇ ထင္ရႇားသည့္ ဓမၼ ပူဇာေတးတစ္ပုဒ္ျဖစ္ပါသည္။

ထို႕ျပင္ ”ေ႐ႊေျပာင္ေျပာင္၊ ေတာင္ေပၚကဘုရား၊ မယ္ႏႇင့္ ေမာင္ သစၥာထားကာေပါင္းရပါေစသား ဆုေတာင္းမည္၊ နန္းနိဗၺာန္စိတ္က ရည္လို့၊ တူစုံဓိဌာန္သည္” ေတးစာ သားမ်ားပါ ”ေ႐ႊေျပာင္ေျပာင္” သီခ်င္းမႇာလည္း သဟာယဆရာတင္ေရးဖြဲ႕ၿပီး ေမရႇင္သီဆိုခဲ့ေသာ ေတးတစ္ပုဒ္ျဖစ္ ပါသည္။ ”ေဆာင္ေတာ္ကူးကာ ဆြတ္ခူးေတာ့မယ္ သခင္ရယ္၊ တစ္ ပြင့္ထဲ ပန္းကို၊ နမ္းႏိုင္ေပရဲ႕ ေ႐ႊရည္ လႊမ္းတဲ့ ျမပန္းခက္ကို၊ သူ့လက္ လႇမ္းကာခ်စ္ေရစင္ျဖန္းတယ္” စသည့္ ေတးစာသားမ်ားပါ သဟာယဆရာ တင္၏ ”ခ်စ္ေရစင္ ”သီခ်င္းမႇာအဆို ေတာ္ေမရႇင္၏ အသံႏႇင့္လိုက္ဖက္ လႇၿပီး ယေန႕တိုင္ထင္ေပၚေက်ာ္ ၾကားဆဲေတးတစ္ပုဒ္ျဖစ္ပါသည္။

သဟာယဆရာတင္သည္ေတး စာသားအႏုအ႐ြကေလးမ်ားကို ေရး ဖြဲ႕သီကံုးရာ၌ ၀ိုင္အမ္ဘီဆရာတင္၊ နန္းေတာ္ေရႇ႕ဆရာတင္တို့ႏႇင့္မတူ ဘဲ တစ္မူထူးျခားေနပါသည္။ေခတ္ ေဟာင္းအဆိုေတာ္ႀကီးေမရႇင္ပင္ သီဆိုခဲ့သည့္ မဲဇာၿမိဳင္သီခ်င္းတြင္ ”မဲဇာေတာင္ေျခစီးေထြေထြ၊ အံု့ဆိုင္း မႈိင္းေ၀ေ၀”ဟူေသာ ေျခဆင္းျဖင့္ အစပိ်ဳးထားၿပီး ”ေငြေသာင္ယံကမ္း ေျခလြမ္းဖြယ္ေတြ၊ တည့္မြန္းေန ျခည္ျဖာမႇ ေႏြးမယ့္ မဲဇာၿမိဳင္ေတာ ေျခ” စသည့္ သံၿပိဳင္ပိုဒ္မ်ားထည့္ သြင္းေရးဖြဲ႕ထားပံုမႇာ တစ္မ်ိဳးတစ္ ဘာသာထူးျခားေနေပသည္။ လက္၀ဲ သုႏၵရအမတ္ႀကီး၏ မဲဇာေတာင္ ေျခရတုကိုသူ႕ေခတ္သူ႕ခါအေလ်ာက္ နား၀င္ခ်ိဳစြဲမက္ဖြယ္သံစဥ္ထည့္သြင္း ေရးဖြဲ႕ထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။

သဟာယဆရာတင္၏လက္ရာ စႏၵကိႏၷရီသီခ်င္းကိုမူ မလႇေ႐ႊက သီ ဆိုဓာတ္ျပားသြင္းခဲ့ပါသည္။ရႇည္ လ်ားလႇသည့္ သီခ်င္းစာသားမ်ား ျဖင့္ ခန္းနားထည္၀ါစြာ ေရးဖြဲ႕စပ္ ဆိုခဲ့သည့္ ဂႏၲ၀င္ေတးသီခ်င္းတစ္ ပုဒ္ျဖစ္ပါသည္။သဟာယဆရာတင္ ေရးဖြဲ႕ခဲ့သည့္ ေတးသီခ်င္းမ်ားမႇာ ပုဒ္ေရ ႏႇစ္ရာေက်ာ္ရႇိၿပီး ေခြးတံဆိပ္ ႏႇင့္ကိုလံဘီယာဓာတ္ျပားကုမၼဏီတို႕ အတြက္ ပုဒ္ေရငါးဆယ္၊ ေအ၀မ္း ႐ုပ္ရႇင္ကုမၼဏီအတြက္႐ုပ္ရႇင္သီခ်င္း ပုဒ္ေရသံုးဆယ္ခန္႕အပါအ၀င္ျဖစ္ ပါသည္။

လြမ္းမေျပတဲ့ ပန္းေခြ

၁၉ဇူလိုင္၁၉၄၇တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းနႇင့္တကြ အာဇာနည္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား က်ဆံုးသြား ၾကေသာအခါဗိုလ္ခ်ဳပ္အေပၚအလြန္ ေလးစားၾကည္ညိဳသူ သဟာယဆ ရာတင္က ”လြမ္းမေျပတဲ့ပန္းေခြ” သီခ်င္းကို ေက်ကြဲ၀မ္းနည္းဘြယ္ ေရးဖြဲ႕သီကံုးခဲ့ပါသည္။

ဘ၀နိဂံုး

ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးႀကိဳးပမ္းမႈ သမိုင္းတြင္ ဂီတပညာျဖင့္ တစ္ဖက္ တစ္လမ္းမႇပါ၀င္ခဲ့သူ ဂီတပညာရႇင္ ႀကီး သဟာယဆရာတင္သည္လြတ္ လပ္ေရးရၿပီးကာလ ၁၁မတ္၁၉၄၈ တြင္ ကြယ္လြန္သြားပါသည္။ သဟာယဆရာတင္ကြယ္လြန္စဥ္ဇနီးေဒၚေသာင္းႏႇင့္သားေမာင္ခင္ညြန့္၊ေမာင္ထြန္းျမင့္၊သမီးမာပ်ိဳ၊မာခ်ိဳတို့က်န္ရစ္ ပါသည္။သဟာယဆရာတင္ကြယ္လြန္ သြားေသာ္လည္း  သူ၏လက္ရာေတးသီခ်င္းမ်ားမႇာ ျမန္မာ့ဂီတပရိသတ္မ်ားအၾကား ယေန့ထက္တိုင္ေရပန္းစားေနဆဲျဖစ္ပါသည္။

က်မ္းကိုး
၁။ ကိုလိုနီေခတ္ျမန္မာ့သမိုင္း အဘိ ဓာန္(ျမဟန္)
၂။ တင္သံုးတင္(ေမာင္ေကာင္းျမင့္) ျဖဴနီညိဳျပာမဂၢဇင္း၊ ၁၉၇၁ ဇြန္
၃။ ေခတ္ေဟာင္းသီခ်င္းေပါင္းခ်ဳပ္ (သန္းလႈိင္)
၄။ ေတးေရးပညာရႇင္ႀကီးမ်ား၏ ေခတ္ေဟာင္းေတးသီခ်င္းမ်ား(အတြဲ ၇) ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီးဌာန
http://obobeatz.wordpress.com/2009/07/24/lengend-sayartin/ မွ
 ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးအတြက္
တပ္မေတာ္ဖြဲ႕ဖို႕
ဂ်ပန္ျပည္မႇာကြယ္
တကယ္ဘဲ အသက္နဲ႕လဲလို႕
ဆင္းရဲဒုကၡခံကာ ၾကံစည္တယ္
သူရဲေကာင္းတဲ့ ဗိုလ္ေအာင္ဆန္းနဲ႕
အာဇာနည္ေတြရယ္
ငါတို႕ ဗမာျပည္
မိဘတိုင္းကရယ္
ဗိုလ္ေအာင္ဆန္းလို
သူရဲေကာင္းေတြ ေမြးရမယ္
ငါတို႕ ဗမာျပည္
မိဘအေပါင္းကကြယ္
အာဇာနည္အစစ္ေတြကို
ရႇိဖို႕ေမြးရမယ္။
၁၉၄၁ ခုႏႇစ္အခ်ိန္က ဂီတစာဆို သဟာယဆရာတင္ ေရးစပ္သီကံုးခဲ့သည့္ 'ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးသီခ်င္း'မႇ စာသားမ်ားျဖစ္သည္။ 'ရာဇ၀င္ အတၴဳပၸတၲိလည္း ရႇိရမယ္၊ ေမာ္ကြန္းလည္း ထိုးေလာက္တဲ့၊ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ဗိုလ္ေအာင္ဆန္းရယ္'။ စသည့္ အပိုဒ္က ထိုသီခ်င္းကို အျမဲတေစ မႇတ္မိေနခဲ့ေစသည္။
'ဗမာ့လြတ္လပ္ေရး' သီခ်င္း၏ မူလအမည္က 'ဗမာ့သားေကာင္း' ျဖစ္သည္။

၁၉၄၂ ခုႏႇစ္အခ်ိန္မႇာပင္ အဆိုေတာ္ တကၠသိုလ္မ်ဳိးခ်စ္က ရန္ကုန္ျမိဳ႕ေတာ္ခန္းမ၌ ပြဲဦးထြက္အေနျဖင့္ ပရိသတ္ကို သီဆိုျပခဲ့သည္။ 'ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးသီခ်င္း' ေပၚထြက္လာေစရန္ စည္း႐ံုးေဆာ္ၾသခဲ့သူမႇာ ကာယဗလဦးရႇိန္ ျဖစ္ပါသည္။ လြတ္လပ္ေရးၾကိဳးပမ္းမႈ တိုက္ပြဲကာလအတြင္း တပ္သားသစ္မ်ားစြာကို ထိုသီခ်င္းျဖင့္ စည္း႐ံုးႏိုင္ခဲ့သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏႇင့္ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္၏ လြတ္လပ္ေရး ၾကိဳးပမ္းမႈကို ပမာတင္၍ ရဲစိတ္သြင္းခဲ့ေသာ သီခ်င္းျဖစ္သည္။

ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္ ထား၀ယ္စစ္ေၾကာင္း ပုေလာၿမိဳ့သို႔ ေရာက္ရႇိလာစဥ္ လြတ္လပ္ေရးရရႇိျပီး ေနာက္ပိုင္းကာလ၌ 'ဗမာ့လြတ္လပ္ေရး' သီခ်င္းကို ကိုျမၾကီး၊ ရဲေဘာ္ခင္ေမာင္လႇႏႇင့္ အျခား အဆိုေတာ္မ်ားစြာက သီဆိုခဲ့ျပီး စစ္ေရးေတးတစ္ပုဒ္ အေနျဖင့္လည္း ထင္ရႇားခဲ့သည္။
 Source: ELEVEN MEDIA

ဦးေန၀င္း၊ သခၤါရ နဲ႔ ကုန္းေဘာင္ဆက္

Thursday, October 20, 2011  Sithu Linn

သခၤါရတရားေတြကုိ မသိခ့ဲလုိ႔ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္မွာ အာဏာသိမ္းခ့ဲမိတယ္လုိ႔ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေဟာင္းေန၀င္းက ေျပာဆုိတ့ဲအေၾကာင္း ကုိကုိေမာင္ႀကီး (ဦးခ်စ္လိႈင္)ရဲ႕ ကြ်န္ေတာ္သိေသာ တစ္ရံေရာအခါမ်ား စာအုပ္မွာ ေရးထားပါတယ္။

၁၉၉၅ ဇူလုိင္လမွာ ဦးေန၀င္းက သူ႔ဆီသြားတ့ဲ ဦးခ်စ္လိႈင္၊ မဆလေခတ္ ျပည္သူ႔တရားသူႀကီးအဖဲြ႔ ဥကၠ႒ေဟာင္း ဦးတင္ေအာင္ဟိန္းတုိ႔ကုိ ေျပာလုိက္တာပါ တ့ဲ။

"ကုိယ္လူေတြနဲ႔ ႀကဳံတုန္း ေျပာလုိက္ရဦးမယ္ .... ကုိယ့္အေနနဲ႔ ဒီသံသရာ တရားေတြ သခၤါရတရားေတြ အနိစၥ .... အနတၱတရားေတြကုိ ဒီေန႔ သိျမင္သလုိမ်ား ဟုိတုန္းက သိခ့ဲမယ္ ဆုိရင္ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္၊ မတ္လက ကိစၥကုိ ကုိယ္မလုပ္ခ့ဲပါဘူး .... ဟုတ္တယ္ .... အဲဒီတုန္းကသာ ဒီတရားေတြကုိ သိေနခ့ဲရင္ ၁၉၆၂ က လုပ္ခ့ဲတ့ဲ အလုပ္မ်ဳိးကုိ ကုိယ္မလုပ္ခ့ဲဘူး" (စာ-၇၆၂)

ဦးခ်စ္လိႈင္က ဒါကုိ ၾကားရေတာ့ "ဟယ္" ခနဲ ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္ လုိ႔ ဆုိပါတယ္။

ဦးေန၀င္းကုိ ေတြ႔ရတာ ရႊင္ရႊင္လန္းလန္း က်န္းက်န္းမာမာရိွတယ္၊ "အာနာပါနကမၼ႒ာန္းကုိ ေလ့က်င့္ျပီးေနာက္ ၀ိပႆနာ၏အလုပ္ျဖစ္ေသာ လကၡဏာေရးသုံးပါးကုိ ရႈမွတ္ပြားမ်ား ေလ့က်င့္မႈ ျပဳေနသည္" လုိ႔ ဆုိပါတယ္။

ကုန္းေဘာင္ဆက္

ဦးေန၀င္း နဲ႔ ဦးခ်စ္လိႈင္ ၁၉၈၇ ႏုိ၀င္ဘာလမွာ ေတြ႔တုန္းက ေျပာၾကတာေတြကလည္း စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းပါတယ္။

"ေဟ့ေကာင္ ဖုိးခ်စ္လိႈင္ destiny (ဒက္စတီနီ) ဆုိတာကုိ မင္းယုံရဲ႕လား"

"ဟုတ္က့ဲ .... ကြ်န္ေတာ္ ယုံပါတယ္ .... ဒက္စတီနီ ဆုိတာ ကံပန္းတုိင္ေပါ့ခင္ဗ်ာ"

"ေအး .... ကံပဲ ေျပာေျပာ ဘာပဲေျပာေျပာ destiny ရိွတာေတာ့ အမွန္ပဲကြ၊ တျခားေျပာခ်င္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ငါ့အေၾကာင္းပါ။ ငါ့ဦးေလး သခင္ညီ၊ ဦးေလး ဆုိေပမယ့္လုိ႔ အသက္ခ်င္းကြာတာ မဟုတ္လုိ႔ ငါ့အစ္ကုိပဲ ဆုိပါစုိ႔။ ေအး .... သူ ေနမေကာင္းတာနဲ႔ သူ႔အစား ဂ်ပန္ျပည္ကုိ သြားမယ့္ သေဘၤာေပၚကုိ တျခားအေဖာ္ေတြနဲ႔အတူ ငါလုိက္သြားရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က စျပီး ငါ့ဘ၀ဟာ တစ္ခါတည္းေျပာင္းသြားတာပဲ။ Turning-point ေပါ့ကြာ။ ငါသာ အဲဒီလုိ လုိက္မသြားျဖစ္ခ့ဲရင္ ငါဟာ ဗုိလ္ေန၀င္း ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ဘူးကြ။ အဲဒါကုိ Destiny ပဲလုိ႔။ ဒါေျပာခ်င္တာပဲ"

"ဦးညိဳျမေရးတ့ဲ ကုန္းေဘာင္ရွာပုံေတာ္ စာအုပ္ထဲမွာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္နဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ဟာ ဘုိးေတာ္ဘုရားမင္းရဲ႕ အဆက္အႏြယ္က ဆင္းသက္လာတ့ဲသေဘာမ်ဳိး ေရးထားပါတယ္"

"မင္းက ကုန္းေဘာင္မင္းမ်ဳိးေတြကုိ အထင္ႀကီးေနတယ္ထင္တယ္ .... ကုန္းေဘာင္မင္းဆက္ေတြ ည့ံဖ်င္းလုိ႔ တုိ႔ႏုိင္ငံ ကြ်န္ျဖစ္ခ့ဲရတာပဲကြ။ ဒါကုိ မင္းတုိ႔ျငင္းနုိင္မလား။ .... တစ္ခုေတာ့ ရိွတယ္။ ငါက ေရႊဘုိ မုဆုိးခ်ဳံ ဗုိလ္တြန္က ဆင္းသက္လာတာေတာ့ မွန္တယ္" (စာ-၈၄၃)

မုဆုိးခ်ဳံ ဗုိလ္တြန္ရဲ႕ သမီးကုိ ပဒုံမင္း(အမရပူရျမိဳ႕တည္နန္းတည္မင္း) က မိဖုရားအရာ တင္ေျမွာက္ခ့ဲတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဦးေန၀င္းဟာ သူ ပဒုံမင္းက ဆင္းသက္တာကုိ တုိက္ရုိက္ေျပာခ်င္ပုံမရဘူး လုိ႔ ဦးခ်စ္လိႈင္က သုံးသပ္ထားပါတယ္။


 (ဦးေန၀င္း ဓာတ္ပုံကုိ White Lotus Co Ltd က ၂၀၀၂ မွာ ထုတ္ေ၀တ့ဲ The Disorder in Order: Army State in Burma Since 1962 စာအုပ္အဖုံးကေန ယူပါတယ္)

Source: http://blog.irrawaddy.org/2011/10/blog-post_6781.html

“ဗိုလ္” ၏ အဓိပၸာယ္အစစ္အမွန္

 [Freedom from Fear - 13] by Zaw Min Oo on Tuesday, December 13, 2011 at 8:29pm

အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္၌ ထုတ္ေဝေသာ စာအုပ္မွ စာမ်က္ႏွာ ၁၈၆ - ၁၉၁ ကို ျမန္မာျပန္သည္။ ဗိုလ္ဟူေသာ ေဝါဟာရမွာ အစိုးရရံုးအသံုးအႏႈန္းတြင္ ၾကည္းတပ္မွ ဗိုလ္ သို႔မဟုတ္ “လက္ဖ္တင့္နင့္” ကို ဆိုလိုျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း အမ်ားသံုးစကားတြင္ စစ္အရာရွိမ်ား၊ အမိန္႔ေပးသူ မ်ား၊ ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို “ဗိုလ္” ဟု ေခၚေလ့ရွိပါသည္။

တိုင္းျပည္ လြတ္လပ္ေရးရေတာ့မည္ ဟူေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖင့္ တက္ႂကြေနေသာ ထြန္းသစ္စ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္ ၁၉၄၂ ခုႏွစ္တြင္ ျမန္မာ့ေျမေပၚေျခခ်လာသည္ႏွင့္ ၎တပ္မွ အရာရွိမ်ားကို ရာထူးမေရြး “ဗိုလ္” ဟု ေခၚေဝၚခဲ့ၾကပါသည္။ လူအမ်ားစိတ္ဓာတ္အရွိန္ျမင့္မား၍ ေဘးအႏၱရာယ္ ထူေျပာေသာ စစ္တြင္းကာလတြင္ လူစြမ္းေကာင္းမ်ား ေဈးေကာင္းေလရာ “ဗိုလ္” တိုင္းကို စြဲမက္ဖြယ္ရာ စိတ္ကူးယဥ္ပံုျပင္ဆန္ဆန္ မသဲကြဲေသာ အေတြးျဖင့္ ႐ႈျမင္ၾကပါသည္။

၎တို႔အနက္ ေရွ႕ဆံုးမွ ထင္ေပၚေနသူမွာ ေအာင္ဆန္းျဖစ္ပါသည္။ အသက္ (၂၇) ႏွစ္ပင္ မျပည့္ေသးဘဲ စိတ္ဓာတ္အလြန္ျပင္းထန္ၿပီး ေျဖာင့္မတ္တည္ၾကည္သျဖင့္ မ်ိဳးခ်စ္လူငယ္ စစ္ေသနာပတိအသြင္ေဆာင္ေနရာ ၎ႏွင့္ပတ္သက္၍ သီခ်င္း၊ ကဗ်ာမ်ား ေရးစပ္ရာ၌ စိတ္ကူးကြန္႔ျမဴးလာၾကပါသည္။

ငါတို႔ျမန္မာျပည္မယ္ မိဘတိုင္းကကြယ္
ဗိုလ္ေအာင္ဆန္းလို အာဇာနည္အစစ္ေတြ ေမြးၾကရမယ္
- ရာဇဝင္အတၳဳပတၱိလည္း ရွိရမယ္
ေမာ္ကြန္းလည္း ထိုးေလာက္တဲ့ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ဗိုလ္ေအာင္ဆန္းရယ္

ဤကဲ့သို႔ ခ်ီးေျမွာက္ျခင္းေၾကာင့္ ပို၍ အသက္အားျဖင့္၎၊ အေတြ႕အႀကံဳအားျဖင့္၎ ပိုမိုသူမ်ားပင္လွ်င္ ယစ္မူးသြားႏိုင္ေသာ္လည္း ေအာင္ဆန္းမွာမူ မိမိ၏ ကိုယ္ပိုင္စံသတ္မွတ္ခ်က္မ်ားေၾကာင့္ တည္ၾကည္ခိုင္ၿမဲ ရွင္းလင္းျပတ္သားစြာျဖင့္ လံုးဝစိတ္ထားမွန္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းခဲ့ပါသည္။ ထိုစဥ္က က်င္းပေလ့ရွိေသာ အခမ္းအနားတခုတြင္ ေအာင္ဆန္းအား ကမာၻ႕သမိုင္းတြင္ ထင္ရွားမည္ဟု ခ်ီးမႊမ္းေသာဩဘာစာကို ဖတ္ၾကားေသာအခါ ကမာၻ႕သမိုင္းတြင္မဆိုႏွင့္၊ ဗမာ့သမိုင္း၌ပင္ ေနရာမရေသးပါ ဟု ေအာင္ဆန္းက ႂကြတ္ဆပ္ဆပ္ မွတ္ခ်က္ခ်သြားခဲ့ပါသည္။

 ေတာ္လွန္ေရးလႈပ္ရွားမႈ တေလွ်ာက္တြင္ စစ္တပ္ကို ဦးေဆာင္ခဲ့သည့္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ျပန္လည္ တည္ေထာင္ လိုက္ေသာ ၿဗိတိသွ်အုပ္ခ်ဳပ္ေရးႏွင့္ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးခဲ့ၿပီး ဘုရင္ခံ၏ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေကာင္စီတြင္ ဒုဥကၠဌအျဖစ္ ခန္႔အပ္ျခင္းခံရေသာအခါ၌ပင္ ေအာင္ဆန္းက “က်ဳပ္တို႔ အခု မစရေသး၊ မလုပ္ရေသဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ခ်ီးမြမ္းစရာရွိလည္း အခုခ်ီးမြမ္းမခံခ်င္ေသးဘူ။” ဟု ေျပာေနတုန္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ထိုစဥ္အခ်ိန္က ၎သည္ အမ်ိဳးသားလူစြမ္းေကာင္းအျဖစ္သို႔ ေရာက္ရွိေနၿပီျဖစ္ၿပီး ႏိုင္ငံတဝွမ္းတြင္ “ဗိုလ္ခ်ဳပ္” ဟု သိရွိၾကကာ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားတို႔၏ ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳခံေနရသူပင္ ျဖစ္ပါသည္။ “ဗိုလ္ခ်ဳပ္” ဟူသည္မွာ ဒုတိယဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေအာက္တြင္ရွိေသာ အဆင့္ပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ေအာင္ဆန္းက ရယူလိုက္ေသာအခါ ယင္းရာထူးအဆင့္သည္လည္း ျမန္မာျပည္တြင္ အတုမရွိ၊ ထူးျခားအေရးပါေသာ အဓိပၸာယ္ သက္ေရာက္မႈရွိလာပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟူသည္မွာ တပ္မေတာ္၏ ဖခင္၊ အင္အားႀကီးေသာ ကိုယ္က်ိဳးမၾကည့္ေသာ ေခါင္းေဆာင္မႈ၊ ေဝါဟာရအဓိပၸာယ္အရ “ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ား ကို အုပ္ခ်ဳပ္သူ” ဟု သေဘာရပါသည္။

“ဗိုလ္” ပါဠိစာလံုး “ဗလ” (ခြန္အား) မွ လာျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ခ်ီးက်ဴးထိုက္ေသာ ခြန္အားႏွင့္ မလိုလားအပ္ေသာ အင္အားကို ခြဲျခားရသည္မွာ မလြယ္ကူလွပါ။ “ကာယ” ျပဳလုပ္ျခင္းႏွင့္ “ဗလ” တို႔ ေပါင္းစပ္လိုက္ပါက ဗလသကၠာယ အၾကမ္းဖက္ျခင္းျဖစ္လာပါသည္။ တနည္းဆိုရေသာ္ လက္ခံႏိုင္ေလာက္ေသာ အကန္႔အသတ္ အတိုင္းအတာထက္ေက်ာ္လြန္၍ ခြန္အားကို အသံုးျပဳေသာအခါ ဖ်က္ဆီးျခင္းအျဖစ္သို႔ ေရာက္ရွိလာပါသည္။

ဤအႏၱရာယ္ကို ကိုယ္က်င့္တရားျဖင့္ ထိန္းခ်ဳပ္ျခင္း မျပဳပါက ႏိုင္ငံေရး သို႔မဟုတ္ လူမႈေရးအေျပာင္းအလဲမ်ားေၾကာင့္ ဝရုန္းသုန္းကား ျဖစ္ေနေသာ အခ်ိန္ကာလတြင္ ေအာင္ဆန္းသည္ လြတ္လပ္ေရးႀကိဳးပမ္းမႈတိုက္ပြဲကို ဦးစီးဦးကိုင္လုပ္ခဲ့ရသည္။ ဗုဒၶဘာသာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းထြက္ ျဖစ္သျဖင့္ ၎သည္ စိတ္ႏွင့္ စိတ္ဓာတ္တို႔၏ စြမ္းအားႏွင့္ဆိုင္ေသာ သေဘာတရားကို ငယ္စဥ္ကပင္ သိရွိမည္ ျဖစ္၍ ဗလငါးပါး (ဣေႁႏၵငါးပါး သို႔မဟုတ္ စိတ္ကို ထိန္းသိမ္းႏိုင္ေသာတရားမ်ား) ကိုလည္း ေလ့လာဆည္းပူးခဲ့မည္ ျဖစ္ပါသည္။ ၎တို႔မွာ သဒၶါ၊ ဝိရိယ၊ သတိ၊ သမာဓိႏွင့္ ပညာတို႔ျဖစ္ပါသည္။ ေလာကီအလိုအရ ဗလငါးတန္ျဖစ္ေသာ ကာယ၊ ဥာဏ၊ ေဘာဂ၊ မိတၱ၊ စာရိတၱဗလတို႔သည္ ေလာကုတၱရာအက်ိဳးေဆာင္ ဗလမ်ားထက္ နိမ့္က်ၿပီး ဂုဏ္သိကၡာရွိစြာ အက်ိဳးေပးမည့္အင္အားမ်ားျဖစ္လာႏိုင္ရန္ ၎တို႔ကို စိတ္ႏွင့္ စိတ္ဓာတ္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ျခင္းျဖင့္ ထိန္းသိမ္းထားရမည္ျဖစ္ပါသည္။

တာဝန္ရွိေသာ စစ္အဖြဲ႕အစည္တခုႏွင့္ ေပါင္းစပ္ရမည့္ ေပၚထြန္းစ စစ္တပ္၏ စစ္ေသနာပတိအျဖစ္၎၊ မတည္ၿငိမ္ေသာ ပုဂၢိဳလ္ေပါင္းမ်ားစြာ ပါဝငိေနသည့္ အမ်ိဳးသားလႈပ္ရွားမႈ၏ ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္၎ စည္းကမ္းျဖင့္ မထိန္းထားေသာ အင္အား၏ လက္ေတြ႕အႏၱရာယ္မ်ားကို ၎က ေကာင္းစြာသိရွိထားသူပင္ျဖစ္ပါသည္။ ေအာင္ဆန္းသည္ ၎တည္ေထာင္ထားေသာ တပ္မေတာ္ကို စည္းကမ္းႀကီး၍ ဂုဏ္က်က္သေရရွိေသာ အဖြဲ႕အစည္းအျဖစ္ ရည္မွန္းထားပါသည္။

အနစ္နာခံျခင္း၊ ကိုယ့္စည္ကိုယ္ထိန္းျခင္း၊ ေဖာက္ျပန္မႈကင္းျခင္း စေသာ ေက်ာက္သားပကတိခိုင္မာသည့္ ျမင့္ျမတ္ေသာဂုဏ္အဂၤါမ်ားျဖင့္ တည္ေဆာက္ထားေသာတပ္မေတာ္၊ ကိုယ္ပိုင္အက်ိဳးအျမတ္မေမွ်ာ္ကိုးဘဲ တိုင္းျပည္တာဝန္ထမ္းေဆာင္ရန္ မိမိ၏ခြန္အားကို လံုးဝေပးလႉထားေသာ တပ္မေတာ္သာျဖစ္ရမည္ဟု ေအာင္ဆန္းက ယူဆပါသည္။

လက္နက္အင္အားကို ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ရာ ပစၥည္းကိရိယာ အျဖစ္ ထင္မွတ္ေစမည့္ သေဘာထားမ်ား၊ ရပ္တည္ခ်က္မ်ားကို ေရွာင္က်ဥ္ပါရန္ စစ္သည္ေတာ္မ်ားအား ေအာင္ဆန္းက တိုက္တြန္းဆံုးမခဲ့ပါသည္။ အားႀကီးသူက အားနည္းသူကို အႏိုင္က်င့္လိုေသာ လူ႔သဘာဝကို ေထာက္ျပ၍ မတရားျပဳက်င့္ေသာ အားႀကီးသူတို႔အား မေၾကာက္မရြံ႕ဆန္႔က်င္ရန္ႏွင့္ အားနည္းသူတို႔အေပၚတြင္ ေျဖာင့္မွန္တရားမွ်တစြာ ျပဳက်င့္ရန္ ေအာင္ဆန္းက တိုက္တြန္းခဲ့ပါသည္။

“ဒီတပ္မေတာ္ဟာ ဒီႏိုင္ငံ၊ ဒီလူမ်ိဳးအတြက္၊ ဒီလူမ်ိဳးေတြရဲ႕ ကိုးကြယ္ရာ၊ လဲေလ်ာင္းရာ၊ ဆည္းကပ္ရာဆိုတဲ့ အေနမ်ိဳးျဖစ္ရမယ္။ ဒီလိုမဟုတ္ဘဲ ဒီတပ္မေတာ္ဟာ ႏိုင္ငံသူႏိုင္ငံသားေတြရဲ့ စိတ္ထဲမွာ ေအာ့ႏွလံုးနာစရာျဖစ္မယ္ဆိုလို႔ရွိရင္ ဒီတပ္မေတာ္ကို တည္ေထာင္ထားတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ဟာ အလကားပဲျဖစ္မယ္” ဟုလည္း သတိေပးခဲ့၏။ (၃၀-၁-၄၄)။

တိုင္းျပည္က ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ထိုက္ေသာ ထူးခြၽန္သည့္တပ္မေတာ္ျဖစ္လာေစရန္ အဆက္မျပတ္ ႀကိဳးပမ္အားထုတ္ေနရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထူးခြၽန္သျဖင့္ ေခါင္းေဆာင္မႈေပးရန္ အထူးအခြင့္အေရးရွိေသာ လက္ေရြးစင္လူတစု ျဖစ္လာရမည္ မဟုတ္ပါ။ တပ္မေတာ္သည္ လူတဦးတေယာက္အတြက္၊ တဖြဲ႕၊ လူတစု၊ အပါတီအတြက္ တည္ေထာင္းထားျခင္းမဟုတ္ဘဲ တျပည္လံုးအတြက္ တည္ေထာင္ထားျခင္းျဖစ္သည္ဟု ေအာင္ဆန္းက ရွင္းလင္းျပတ္သားစြာ ေျပာဆိုထားပါသည္။ ၎တို႔၌သာလွ်င္ ျပည္ခ်စ္စိတ္ရွိႏိုင္သည္ဟူေသာ အယူအဆကို ခံယူထားၾကသည့္ စစ္မႈထမ္းမ်ား၏ ေသးသိမ္ေမွးမွိန္ေသာ အျမင္ကိုလည္း ေအာင္ဆန္းက ပယ္ခ်ပါသည္။

“တျခား စစ္သားမဟုတ္ေပမဲ့ ႏိုင္ငံအတြက္ အမ်ိဳးမ်ိဳးအနစ္နာခံ၊ အမ်ိဳးမ်ိဳးစြန္႔စားလုပ္တဲ့ လူေတြလည္း ရွိတာပဲ။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ စစ္သားမွ စစ္သားဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္သေဘာထားကို ေျပာင္းၾကရမယ္” (၁၃-၃-၄၄)။

ေအာင္ဆန္းက စစ္သားမ်ားကို တင္းမာျပင္းထန္စြာ သတိေပးဆံုးမေနရသည့္အခ်က္မွာ တပ္မေတာ္ကို ႏွိမ္လိုေသာေၾကာင့္မဟုတ္ဘဲ “ငါတို႔ဟာ လက္နက္ကိုင္လူေတြျဖစ္ၾကေသာ္လည္း မတရားမလုပ္၊ ႏိုင္ငံရဲ႕ ရန္သူေတြမဟုတ္၊ ႏိုင္ငံရဲ႕ မိတ္ေဆြေတြျဖစ္တယ္ဆိုတာ အားလံုးသေဘာေပါက္ေအာင္ ေျပာျပျခင္းပဲ” ဟု ကိုယ္တိုင္မိန္႔ၾကားခဲ့ပါသည္။ (၁၃-၃-၄၄)။

တိုင္းျပည္၏ ဂုဏ္သိကၡာဟူသည္မွာ ျပည္သူတို႔၏ ဂုဏ္သိကၡာျဖစ္သည္၊ ျပည္သူတို႔၏ ဂုဏ္သိကၡာသည္ ၎ႏွင့္ ၎စစ္သားမ်ား၏ ဂုဏ္သိကၡာႏွင့္ ခြဲျခား၍မရဟု ေအာင္ဆန္းက ယံုၾကည္ထားပါသည္။ သူလိုလားေသာ စံျပလက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႕ဆိုသည္မွာ စစ္မႈထမ္းတိုင္း၏ အျပဳအက်င့္တို႔သည္ ၁၈ ရာစု နန္းတြင္းစာဆိုေတာ္ လက္ဝဲသုႏၵရ (၁၇၂၃-၁၇၉၉) ေရးသားဖြဲ႔ဆိုထားေသာ နႏိၵေသနပ်ိဳ႕ပါ သေဘာတရားျဖင့္ ျပည့္ဝေနမည္ျဖစ္ေသာ တပ္ဖြဲ႕ပင္ျဖစ္ရေပမည္။

စစ္နည္းဗ်ဴဟာ၊ ဘယ္လိုသာလည္း
စြဲကိုင္လက္နက္၊ ဘယ္လိုထက္လည္း
ျပည္သူ႔ႏွလံုး၊ မသိမ္းႀကံဳးလွ်င္
ျပည္သူ႔ခြန္အား၊ မကိုးစားလွ်င္
ဓါးသြားလည္ေႂကြ၊ လွံလည္းေခြအံ့။
(လက္ဝဲသုႏၵရ၊ နႏိၵေသနပ်ိဳ႕မွ)

လြတ္လပ္ေရးလႈပ္ရွာမႈ အျမင့္မားဆံုးအဆင့္သို႔ ေရာက္ရွိလာသည္ႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ျပည္သူ႔စိတ္ႏွလံုးကို သိမ္းႀကံဳး၍၊ ျပည္သူ႔အင္အားကို ကိုးစားေၾကာင္း ပို၍ သိသာထင္ရွားလာပါသည္။

လူတဦးတေယာက္သည္ မည္မွ်ေလာက္ စြမ္းပကားရွိေစကာမူ လူထု၏ အားေပးရိုင္းပင္းမႈမရွိဘဲလ်က္ ရာဇဝင္တြင္ေလာက္ေသာ လုပ္ငန္းမ်ိဳးကို ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ မေဆာင္ရြက္ႏိုင္” ဟု ယံုၾကည္သည့္အေလ်ာက္ လြတ္လပ္ေရးႀကိဳးပမ္းမႈတြင္ ျပည္သူတို႔ကို ၎ေနာက္မွ ၿမဲၿမံစြာ ႀကံ့ႀကံ့ခိုင္ခိုင္ ရပ္တည္ၾကပါရန္ ပန္ၾကားခဲ့ပါသည္။ မဟုတ္မမွန္ေသာ ကတိမ်ားေပး၍၎၊ ေျမွာက္ပင့္ေျပာဆို၍၎၊ ေထာက္ခံမႈရယူေသာနည္းကို ၎က မသံုးပါ။

စစ္ေၾကာင့္ အႀကီးအက်ယ္ပ်က္စီးေနရသည့္ ေျမေပၚတြင္ လြတ္လပ္ေသာ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ တိုင္းႏိုင္ငံကို တညီတၫႊတ္တည္း ဝိုင္းဝန္းတည္ေထာင္ရန္ ၎ႏွင့္ ျပည္သူလူထုအၾကား အျပန္အလွန္ယံုၾကည္မႈႏွင့္ ရိုေသေလးစားမႈတို႔၏ တခုတည္းေသာအေျခခံမွာ ရိုးသားေျဖာင့္မတ္ပြင့္လင္းမႈပင္ ျဖစ္သည္ဟု ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ယူဆပါသည္။ ႏိုင္ငံေရးတြင္ လိမ္လည္လွည့္ျဖားမႈ၊ ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲမႈတို႔ကို ဦးစားေပး က်င့္သံုးေနျခင္းသည္ ျပည္သူလူထုကို ေစာ္ကားရာေရာက္သည့္အျပင္ မိမိ၏ သိကၡာသမာဓိကိုလည္း ေဖာက္ဖ်က္ရာေရာက္ပါသည္။ ျပည္သူျပည္သားအမ်ားစုသည္ အသိတရားျဖင့္ အမွားထက္အမွန္ကိုသာ တန္ဖိုးထားၿပီး အမွားအမွန္ ေဝဖန္ပိုင္းျခားႏိုင္စြမ္ရွိသည္ဟု ယူဆ၍ ေအာင္ဆန္းက လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ျခင္းပင္ျဖစ္ပါသည္။

ယင္းယူဆခ်က္သည္ မွားယြင္းျခင္းမရွိပါ။ ၎၏ ႀကိဳးပမ္းမႈမ်ားကို ျပည္သူလူထုက အျပည့္အဝ နားလည္သေဘာေပါက္ၾကၿပီး စည္းလံုးညီညာစြာ ေထာက္ခံအားေပး၍ တံု႔ျပန္သျဖင့္ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ၌ က်င္းပေသာ ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ ဖက္ဆစ္ဆန္႔က်င္ေရး ျပည္သူ႔လြတ္ေျမာက္ေရး (ဖဆပလ) အဖြဲ႔မွ ဝင္ေရာက္ ယွဥ္ၿပိဳင္သူအမ်ားစု အႏိုင္ရခဲ့ပါသည္။ ေအာင္ဆန္းသည္ အစိုးရအာဏာ၏ အဆင္အယင္၊ အေဆာင္အေယာင္မ်ားကို ဂရုစိုက္လွသူမဟုတ္ေသာ္လည္း ျပည္သူတို႔က ေရြးခ်ယ္ထားေသာ ေခါင္းေဆာင္ဆိုသည့္ဂုဏ္ကိုမူ ရိုးသားစြာျမတ္ႏိုးသူပင္ျဖစ္ပါသည္။ ေခါင္းေဆာင္မႈတာဝန္မ်ားကို ေအာင္ဆန္း ေလးေလးနက္နက္ ခံယူထားပါသည္။ ေခါင္းေဆာင္ဟူသည္မွာ ေသရမည္ သို႔မဟုတ္ ကဲ့ရဲ႕႐ႈတ္ခ်မည္ကို ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းမရွိဘဲ မိမိမွန္သည္ဟု ယူဆေသာကိစၥကို သတၱိရွိရွိျဖင့္ လုပ္ကိုင္ရဲသျဖင့္ လူထုက ယံုၾကည္စြာ ေပးအပ္ထားေသာ အရာျဖစ္သည္ဟု ေအာင္ဆန္းက ျမင္ပါသည္။

တိုင္းျပည္အေပၚတြင္ထားရွိရမည့္ ၎၏ တာဝန္ဝတၱရားမ်ား ပ်က္ကြက္ပါက ေပးထားေသာ ေခါင္းေဆာင္မႈကို ျပည္သူက ျပန္လည္သိမ္းယူရမည္ဟုလည္း လက္ခံပါသည္။ ၎ႏွင့္ ၎၏ အစိုးရအဖြဲ႕ကို တိုင္းျပည္က ရိုေသေလးစားျခင္းမရွိေတာ့ေသာအခါတြင္ ၎တို႔ ရာထူးမွ ႏႈတ္ထြက္မည္ဟု ေအာင္ဆန္းက ေျပာေသာအခါ အေျပာသက္သက္မဟုတ္ဘဲ ဖ်က္မည္မဟုတ္ေသာ ကတိကို ေပးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္ဟု ျပည္သူတို႔က သိရွိၾကပါသည္။

အင္အားဆိုသည္မွာ တရားမွ်တမွန္ကန္ေသာ ဦးတည္ခ်က္အတြက္ အသံုးျပဳမွသာလွ်င္ တန္ဖိုးရွိသည္ဟု ယံုၾကည္ေသာ ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္ စစ္သည္တဦးအဖို႔ ဂုဏ္သိကၡာမရွိဘဲ အုပ္ခ်ဳပ္ျခင္းသည္ ႏွစ္လိုဖြယ္ရာမဟုတ္ပါ။ ျပည္သူ႔လူစြမ္းေကာင္းဟူသည္ ျပည္သူ၏ ေမွ်ာ္မွန္းေတာင့္တခ်က္ကို ကိုယ္စားျပဳပါသည္။

လက္ေတြ႔ဘဝရွိ ေခါင္းေဆာင္မ်ားမွာမူ ျပည္သူတို႔၏ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္မ်ားအား အေကာင္အထည္ေဖာ္ေပးႏိုင္မည့္ အတိုင္းအတာကိုသာ ေရာင္ျပန္ဟပ္ေနၾကပါသည္။ ႀကံဳခဲလွေသာ သမိုင္းအခ်ိန္အခါမ်ားတြင္ ေမွ်ာ္မွန္းေတာင့္တခ်က္ႏွင့္ တကယ့္လက္ေတြ႕ဘဝတို႔ တထပ္တည္း တိုက္ဆိုင္သြားေသာအခါ၌ ျပည္သူလူထုသည္ ကိုယ္ေရာစိတ္ပါ အင္တိုက္အားတိုက္ အစြမ္းကုန္လုပ္ေဆာင္ၾကၿပီး အခ်င္းခ်င္း ညီၫႊတ္ၾကပါသည္။ ယင္းအခ်ိန္အခါကို သတိရေနျခင္းျဖင့္ သိကၡာမဲ့၍ ေအာင္ျမင္မႈေျခာက္ခမ္းေသာ ကာလမ်ားတြင္ အားေမြး၊ ဂုဏ္ယူႏိုင္ပါသည္။ ေအာင္ဆန္းေခါင္းေဆာင္ေသာ တိုေတာင္းလွသည့္ ကာလအတြင္း၌ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားတို႔သည္ ၎တို႔ကိုယ္၎တို႔ ထိုက္ထိုက္တန္တန္ ယံုၾကည္အားကိုးခြင့္ရၾကသူမ်ားတြင္ရွိေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား၊ လုပ္ခ်င္ကိုင္ခ်င္ေသာ အင္အားမ်ားျဖင့္ ျပည့္ၿဖိဳးေနၾကပါသည္။ ၎တို႔၏ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ၎တို႔ကို စည္းကမ္းႏွင့္ လံု႔လဝိရိယမရွိဟူ၍ သူ႔ဝသီအတိုင္း တံုးတံုးတိတိ ျပစ္တင္ႀကိမ္းေမာင္း ဆူပူသည့္အခါ၌ပင္ ၎တို႔သည္ စိတ္ပ်က္ျခင္းမရွိၾကဘဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ မိမိ၏ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္မ်ားကို မိမိကိုယ္တိုင္ ျပင္ဆင္ရန္ ဆႏၵရွိသကဲ့သို႔ ၎တို႔ကိုလည္း ၎တို႔၏ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္မ်ားကို ျပင္ေစလိုသည္ဟု အေသအခ်ာသိရွိထားၾကသျဖင့္ ပို၍ပင္ ႀကိဳးစားခ်င္စိတ္ ေပါက္လာၾကပါသည္။

“ဘဝဟူသည္မွာ အမွန္တရားႏွင့္ အျပစ္ကင္းစင္မႈကို ရွာေဖြေသာ မြန္ျမတ္သည့္ ခရီးစဥ္” ဟု ေအာင္ဆန္းက ယူဆထားပါသည္။ ဤသို႔ ရွာပံုေတာ္ဖြင့္ရာတြင္ သူႏွင့္အတူ တိုင္ျပည္ကိုပါ သယ္ေဆာင္သြားရန္ ႀကိဳးစားခဲ့ပါသည္။ လက္ေတြ႕မက်ေလာက္ေအာင္ ျမင့္မားသည္ဟု ဆိုရေလာက္ေသာ ရည္မွန္းခ်က္မ်ားကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ရာ၌ အံ့ဩဖြယ္ရာေအာင္ျမင္မႈမ်ားသည္ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားမ်ား၏ အရည္အခ်င္းကို၎၊ ေျပာသည့္အတိုင္းလုပ္၍ သိကၡာသမာဓိႏွင့္ ရိုးသားေျဖာင့္မတ္မႈသည္ လက္ေတြ႕ႏိုင္ငံေရး၏ ထိေရာက္ေသာ အေျခခံျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္းျပသခဲ့ေသာ ေအာင္ဆန္း၏ စြမ္းရည္ကို၎ ဂုဏ္ျပဳရာေရာက္ပါသည္။

ေအာင္ဆန္းသည္ စစ္သည္ေတာ္တဦးျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ တိုက္ခိုက္ရမည္ဆိုလွ်င္ အေသအခ်ာတိုက္သူျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ တိုက္ပြဲၿပီးေသာအခါတြင္ ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းမရွိဘဲ လက္နက္ကို ေဘးဖယ္ကာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလမ္းကို လိုက္ခဲ့သူ ျဖစ္ပါသည္။ ၎၏ လက္ထဲသို႔ ႏိုင္ငံေရးအာဏာ ေရာက္ရွိလာေသာအခါတြင္လည္း “က်ဳပ္က ေမတၱာႏွင့္ သစၥာကို ေရွ႕ထားၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္မယ္” ဟု ဟန္မလုပ္ဘဲ ရိုးသားစြာေျပာႏိုင္သူပင္ျဖစ္ပါသည္။ ၎အား ေထာက္ခံသူမ်ားက ၎သည္ မိမိတို႔၏ အသက္၊ မိမိတို႔၏ ခ်မ္းသာမႈႏွင့္ မိမိတို႔၏ ယံုၾကည္မႈတို႔ကို မဆင္မျခင္ အက်ိဳးမဲ့ေအာင္ လုပ္မည္မဟုတ္ဟု စိတ္ခ်ႏိုင္ၾကပါသည္။

သူ၏ စကားအတိုင္း ဆိုရလွ်င္ ေအာင္ဆန္းသည္ တိုင္းျပည္ကို “အရမ္းမဲ့ ေျဗာင္းဆန္ေအာင္” လုပ္မည့္ “ႏိုင္ငံေရး စတန္႔မင္းသား” မဟုတ္ပါ။ ျပည္သူလူထုက ၎၏ ေခါင္းေဆာင္မႈကို ယံုၾကည္မည္ဆိုပါက တႏွစ္အတြင္း လြတ္လပ္ေရးကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ၿငိမ္းခ်မ္းစြာရယူမည္ဟု ရဲရဲႀကီး အာမခံခဲ့ပါသည္။ “က်ဳပ္ဟာ က်ဳပ္ကတိကို မဖ်က္ခဲ့ဘူးဆိုတာ ခင္ဗ်ားတို႔ သိတယ္မဟုတ္လား”။ ဤစကားကို ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ ဇႏၷဝါရီ (၄) ရက္ေန႔တြင္ ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏိုင္ငံအား လြတ္လပ္ေသာ သမတႏိုင္ငံဟု မေၾကညာမီ (၁၁) လတိတိအလိုက ေျပာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

တိုင္းျပည္လြတ္လပ္ေရးရေသာအခါတြင္ ေအာင္ဆန္း ကြယ္လြန္သြားၿပီျဖစ္ပါသည္။ သူတပါးအား ဆင္ျခင္တံုတရားကို လက္ခံ၍ စိတ္ေကာင္းေစတနာေကာင္း အစစ္အမွန္ကို တံု႕ျပန္တတ္ေသာ အသိဥာဏ္ရွိသည္ဟု ယူဆသည့္ အေျခခံသေဘာထားရွိသူ ေအာင္ဆန္းသည္ အာဏာရရွိေရးကို ကိုယ္က်င့္တရားထက္ပို၍ ဂရုျပဳၾကေသာ ႏိုင္ငံေရးၿပိဳင္ဖက္တို႔၏ သစၥာတရားကင္းမဲ့ျခင္း၏ ဒဏ္ကို ခံသြားရပါသည္။ ျမန္မာျပည္အတြက္ ၎ထားရွိေသာ ရည္မွန္းခ်က္မ်ားကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ရာတြင္ ဂရုတစိုက္စဥ္းစားေတြးေခၚ အႀကံဥာဏ္မ်ားထုတ္သကဲ့သို႔ ၎၏ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာလံုၿခံဳမႈအတြက္ ဂရုတစိုက္ရွိခဲ့ပါက ေအာင္ဆန္းသည္ လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္ခံရမည္မဟုတ္ဟု ေျပာသူမ်ားရွိၾကပါသည္။

သို႔ေသာ္ သူသာ ထိုကဲ့သို႔ ကိုယ္က်ိဳးငဲ့သူျဖစ္ခဲ့ပါက “ေခါင္းေဆာင္သည္ ႏိုင္ငံ၏အင္အားျဖစ္သည္” ဟူေသာထံုးကို အသက္သြင္းေပးလိုက္ေသာ ဗိုလ္တကာ့ဗိုလ္ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားမ်ားက ‘ငါတို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္’ ဟု သတ္မွတ္ထားေသာ ဗိုလ္ေအာင္ဆန္း ျဖစ္ေတာ့မည္ မဟုတ္ပါ။ ။
“
Source: http://www.ex-absdf.net/2011/12/freedom-from-fear-13.html

ကခ်င္-"ျမန္မာ" ခ်စ္ၾကည္ေရး အထိမ္းအမွတ္ေက်ာက္တိုင္

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းမွ ကခ်င္-"ျမန္မာ" ခ်စ္ၾကည္ေရး ႏွင့္ လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲ မိန္႕ခြန္းေဟာေျပာရာ အထိမ္းအမွတ္ေက်ာက္တိုင္။ 

ဗုိလ္ခ်ဴပ္ေအာင္ဆန္း (ဆုေငြ ၅ က်ပ္) နဲ႔ မေမ့သင့္ေသာရြာကေလး

by တို႕ဗမာအစည္းအရုံး Dobama Asiayone on Saturday, January 12, 2013 at 12:56am ·

 

ဇီးဂ်ဴိင့္ရြာကေလးသည္ ဧရာ၀တီတုိင္း ငပုေတာျမဳိ့နယ္ အတြင္းတြင္ရွိျပီး ပင္လယ္ကမ္းေျခရြာေလးျဖစ္သည္။ ဗုိလ္ခ်ဴပ္ေအာင္ဆန္းကုိ ဆုေငြ၅က်ပ္ျဖင့္ ဖမ္း၀ရမ္းထုတ္စဥ္က ဗုိလ္ခ်ဴပ္တိမ္းေရွာင္ ေနထုိင္ခဲ့ေသာ ရြာကေလးျဖစ္သည္။

ဗုိလ္ခ်ဴပ္တို႔ လာေရာက္စဥ္က အသက္ ၈ ႏွစ္သမီးသာရွိေသး၍ ယခုအသက္ ၈၀ ေက်ာ္ျပီျဖစ္ေသာ အေမၾကီးေဒၚထြားစိန္ကုိ က်ေနာ္တုိ႔ ထုိရြာကေလးသုိ႔ ရာက္ရွိစဥ္ ေတြ႔ရွိခဲ့ရသည္။

ရြာလယ္ရွိ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတြင္ ဥပုသ္သီလ ေဆာက္တည္ရန္ ေရာက္ရွိေနေသာ အေမၾကီးေဒၚထြားစိန္ကုိ က်ေနာ္သိလုိသည့္ေမးခြန္း အနည္းငယ္ကုိ ေမးျဖစ္ခဲ့ပါသည္။

ေမး။ ဗုိလ္ခ်ဴပ္တို ႔ဒီရြာကေလးကုိ ေရာက္တုန္း အေမၾကီးကုိယ္တုိင္ ေတြ႔ၾကဳံလုိက္ရတာေလးကုိ ေျပာျပေပးပါဦး။

ေျဖ။ ။ ဗုိလ္ခ်ဴပ္တို႔ ဒီရြာကုိလာေတာ့ အေမၾကီးက ရွစ္ႏွစ္သမီးပဲ ရွိေသးတယ္ အခုဒီဘုန္းၾကီးေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ အေမၾကီးတို႔ ကေလးေတြ ကစားေနၾကတုန္း၊ သခင္မ်ဴိးေဟ့ ဒုိ႔ဗမာ ၊ အေရးေတာ္ပုံ ေအာင္ရမယ္ ဆုိျပီးေတာ့ ေၾကြးေၾကာ္သံေတြနဲ႔ ရြာထဲကုိ ဗုိလ္ခ်ဴပ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားတစ္စု ၀င္လာၾကတယ္။

ေနာက္ျပီးအေမၾကီးတုိ႔ ကစားေနတဲ့အခု ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းနားကုိ ေရာက္လာေတာ့ အေမၾကီးတုိ႔ ကေလးေတြလည္း ေၾကာက္လန့္ျပီး ထြက္ေျပးမယ္လုပ္တုန္း အနားမွာ ရွိတဲ့ အေမၾကီးရဲ့ အေဖကမေၾကာက္နဲ့သမီး အဲဒါလူဆုိးေတြမဟုတ္ဘူး လုိ့ေျပာတယ္။

အဲဒီေတာ့မွ အေမၾကီးတုိ့လည္းမေၾကာက္ဘဲ ထြက္မေျပးေတာ့ဘူး။ ဗုိလ္ခ်ဴပ္တုိ႔လူတစု လည္းေၾကြးေၾကာ္သံမ်ားနဲ့ ေက်ာင္းကုိသုံးပတ္ ပတ္ျပီး ေက်ာင္းေပၚတတ္ျပီး ဆရာေတာ္ကုိ ဦးခ် ကန္ေတာ့ၾကတယ္။

ဆရာေတာ္က မင္းတုိ႔ ထမင္းစားျပီးၾကျပီလားလုိ႔ေမးေတာ့ တေယာက္မွ မစားၾကရေသးဘူးလုိ႔ျပန္ေျဖတယ္။ ဒါနဲ့ဆရာေတာ္က တပည့္တေယာက္ကုိ ရြာထဲကုိ လႊတ္ျပီး ထမင္းနဲ့ဟင္းေတြကုိ အပုိ႔ခိုိင္းတယ္။

ရြာထဲက အိမ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သူတုိ့မွာရွိတဲ့ ထမင္းနဲ့ဟင္းေတြကုိ ယူလာျပီးေက်ာင္းကုိ လာပုိ့ၾကတယ္ ဗုိလ္ခ်ဴပ္တုိ႔ လူတစုလည္း ဆာဆာ နဲ့ အားပါးတရ စားၾကတယ္။

ဒီလုိနဲ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္တို႔ ဒီရြာကေလးမွာ အေတာ္ေလးေနသြားတယ္။ ရြာလူထုကလည္း ဗုိလ္ခ်ဴပ္တုိ့ေက်ာင္းသားေတြကုိ ေကၽြးေမြးေစာင့္ေရွာက္ၾကတယ္။ ဗုိလ္ခ်ဴဳပ္ထမင္းစားခဲ့တဲ့ စားပြဲ၀ုိင္းၾကီးလည္းခုထိ ဒီေက်ာင္းမွာသိမ္းထားတယ္ ဟုအေမၾကီးေဒၚထြားစိန္ ကေျပာျပပါသည္။

ယခုအခါဗုိလ္ခ်ဴပ္အေၾကာင္းကုိ ရွပ္ရွင္ရုိက္ကူးေတာ့မည္ျဖစ္ရာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေက်ာင္းသားဘ၀က ထုိအျဖစ္ပ်က္ကေလးကုိလည္း ထည့္သြင္းရုိက္ ကူးေပးလွ်င္ အခ်က္အလက္ ပုိမုိ ျပည့္စုံသြားမည့္အျပင္ ဗုိလ္ခ်ဴပ္ေက်းဇူးရွိဖူးေသာ ထုိရြာကေလးကုိလည္း ေက်းဇူးဆပ္ရာ က်မည္ဟု ထင္ျမင္ယူဆ မိပါသည္။

မွတ္ခ်က္ ။ ။ အေသးအခ်က္အလက္မ်ားသိလုိပါက အေမၾကီးေဒၚထြားစိန္ မွာ ထုိရြာကေလးတြင္ ယခုထက္တုိင္ က်န္းမာစြာျဖင့္ ေနထုိင္လွ်က္ရွိေၾကာင္းပါ။
*ဆက္သြယ္ရန္* - ဦးကြန္းေဇာ္-09421075921
ဧရာ၀တီ


Credited to San Aung

ညသန္းေကာင္ယံအခ်ိန္ ဘုရင္ခံအိမ္ဝင္၍ ဆႏၵျပျခင္း ( သခင္လွေကၽြ )

 by Haythi Moe on Friday, January 11, 2013 at 12:24pm ·



ဘုရင္ခံအိမ္ႏွင္႔မဂိုဂတ္

ျမန္မာျပည္သည္ ၿဗိတိသွ်နယ္ခ်ဲ႕သမားလက္ေအာက္က်ေရာက္ေနသည္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၏ အႀကီးအမွဴး အားလံုးသည္ ၿဗိတိသွ်လူမ်ိဳးမ်ားသာ ျဖစ္ၾကသည္။ စစ္တပ္၊ပုလိပ္တပ္၊လက္နက္ကိုက္တပ္မ်ားကို လည္းတည္ေထာင္ထားသည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၏ဗဟို၌အက်ယ္ဆံုးေသာေျမတြင္အႀကီးဆံုး အေဆာက္အ ဦျဖင္႔ လက္နက္ကိုင္ အေစာင္႔ေရွာက္မ်ား ခ်ထားစၤေနသူကား ျမန္မာျပည္ ဘုရင္ခံမင္းႀကီးျဖစ္၏။ ဘုရင္ခံသည္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးတြင္ အႀကီးဆံုးျဖစ္၍ ဘုရင္တဆူမင္းမူေနသူျဖစ္သည္။ဘုရင္ခံဝင္း၏ ပတ္ဝန္းက်င္ရပ္ကြက္မ်ားသည္လည္း“ဟြန္းမတီးရ၊ မဆူပူရ၊ အခြင္႔မရွိမဝင္ရ” အထူးအမိန္႔ျဖင္႔ သတ္မွတ္ထားေသာ ဆိတ္ၿငိမ္ရပ္ကြက္မ်ားပင္ျဖစ္သည္။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ မဂိုလမ္း၌တည္ရွိေသာ မဂိုဂတ္သည္ျမန္မာျပည္ ပုလိပ္ဂတ္မ်ား အနက္အႀကီးဆံုးျဖစ္ သည္။ လက္နက္ကိုက္ပုလိပ္မ်ားအၿမဲခ်ထား၍ ပုလိပ္မင္းႀကီး တဦးအၿမဲရံုးထိုင္သည္။ ျပည္သူတို႔အား ဖိႏွိပ္ေရးအတြက္ တည္ေထာင္ထားေသာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရွိ အႀကီးဆံုးပုလိပ္ဂတ္ႀကီးပင္ျဖစ္သည္။

ေရနံေျခလ်င္တပ္ ရန္ကုန္ေရာက္ျခင္း

ေရနံေျမမွ မိုင္ ၄၀၀ေက်ာ္ ခရီးေျခလ်င္ခ်ီတက္လာေသာ ေရနံသပိတ္တပ္ႀကီးသည္ ၈၊၁၊၃၉တြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔သို႔ေရာက္ရွိလာသည္။ ေရနံတပ္၊ ေတာင္သူလယ္သမားတပ္ႏွင္႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ပတ္ဝန္းက်င္ရွိ အလုပ္သမားသပိတ္ တပ္မ်ားသည္ ေရႊတိဂံုေစတီကုန္းေတာ္၌ တပ္စြဲေနၾကသည္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ ဘုရား၏ အထက္ပစၥယံႏွစ္ျပားတန္ေဆာင္ကို မီး႐ွိဳ႔ျခင္း၊ ေတာင္ဖက္ေစာင္းတန္း ေမာ္လၿမိဳ႔ဇရပ္မွ သခင္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားအား အစုလိုက္ဖမ္းဆီးျခင္း၊ ေဒါက္တာဘေမာ္အစိုးရ ျပဳတ္က်သြားၿပီး ေနာက္ဦးပု၏ ညြန္႔ေပါင္းအစိုးရျဖင္႔အစားထိုးကာျမဴဆြယ္ျခင္းမ်ားျဖင္႔ ၿဗိတိသွ်နယ္ခ်ဲ႔သမားသည္ သပိတ္ၿဖိဳခြဲေရးလက္နက္ကို အဆင္႔ဆင္႔က်င္းသံုးေနသည္။ သို႔ေသာ္အလုပ္သမားသပိတ္မ်ားသည္ စုစည္းလ်က္ရွိေနၾက၏။ ျပည္သူတို႔၏ႀကီးမားေသာ ေထာက္ခံအားေပးမႈကို ရရွိလ်က္ပင္ရွိသည္။

ဟိႏၵဴမူစလင္ရိုက္ပြဲႀကီး

ဤသို႔ သပိတ္တပ္ေပါင္း ေရႊတိဂံုကုန္းေတာ္၌ စခန္းခ်တိုက္ပြဲဝင္၍ ၂ လမျပည္႔မီ ၁၊၃၊၃၉တြင္ ဟိႏၵဴမူစလင္ရိုက္ပြဲႀကီးရန္ကုန္ၿမိဳ႔၌ စတင္ျဖစ္ပြားေလသည္။ ဒါလင္ဟိုဇီလမ္းမႀကီးျခားကာအထက္ပိုင္း က မူစလင္၊ေအာက္ပိုင္းက ဟိႏၵဴအုပ္ႀကီးမ်ားဖြဲ႔၍ရိုက္ပြဲႀကီးဆင္လိုက္သည္မွာမဂိုလမ္းမႀကီး ေပၚတြင္ အေလာင္းမ်ား ျမင္မေကာင္း ျမင္မဆံုးျဖစ္ေနသည္။ ထိုမွတဆင္႔ဆင္႔ေျခဖံုး ရပ္ကြက္မ်ားသို႔လည္း ကူးစက္ျပန္႔ပြား လာသည္။

ရန္ကုန္တၿမိဳ႔လံုးတြင္ အေရးေပၚပုဒ္မ ၁၄၄ကိုထုတ္ျပန္ေတာ႔သည္။ ဟိႏၵဴမူဆလင္ရိုက္ပြဲသည္ ဘာသာေရးမွ စတင္လာေသာ ပိဋိပကၡဟု ဆိုႏိုင္ေသာ္လည္းအႏွစ္သာရအားျဖင္႔ကား သပိတ္ၿဖိဳခြဲေရးအတြက္နယ္ခ်ဲ႔သမားကရက္စက္မိုက္မဲစြာခုတံုးျပဳ ဖန္တီးလိုက္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္းသပိတ္ ေခါင္းေဆာင္တို႔က ႀကိဳတင္သိနားလည္ထားၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင္႔လည္း ရိုက္ပြဲႀကီးသပိတ္ေပါင္းစုသို႔ ကူးစက္မလာေရးတြက္ တင္းၾကပ္စြာစနစ္တက် တားဆီးၾကသည္။ သပိတ္မ်ား၌ ပါရွိၾကေသာ ဟိႏၵဴမူဆလင္အယူရွိၾကသူမ်ားကိုလည္း ရွင္းလင္းေဆြးေႏြးထားၿပီးျဖစ္သည္။

သို႔လွ်င္ ရိုက္ပြဲႀကီးႏွင္႔ စီးျခားထားႏိုင္ေသာ္လည္း ျဖစ္ပြားေနေသာ ထိုရိုက္ပြဲႀကီးေၾကာင္႔ သပိတ္ေပါင္းစံုတြင္ ႀကီးမားေသာျပႆနာႀကီးတခုႏွင္႔ ရင္ဆိုင္လာရသည္။ ၄င္းမွာ ရိကၡာျပႆနာျဖစ္ သည္။ ရံပံုေငြမစုေဆာင္းႏိုင္ျခင္း၊ အမ်ားဆံုးရိကၡာစုေဆာင္းရရွိေသာ သိ္မ္ႀကီးေစ်းႏွင္႔ အဆက္ျပတ္ရျခင္း၊ ထမင္းထုပ္ ေကာက္ခံရရွိသမွ်ေသာ ထမင္းထုပ္ကို ပို႔ေဆာင္းေရး အတြက္ပုလိပ္ တို႔၏ ၿခိမ္းေျခာက္ေႏွာက္ယွက္မႈမ်ား ႀကံဳေနရျခင္းတို႔ပင္ ျဖစ္သည္။

သပိတ္မ်ား စုစည္းတည္တန္႔ေရးတြက္ဟိႏၵဴ-မူဆလင္ရိုက္ပြဲႀကီးကို အဆံုးသတ္ပစ္ႏိုင္ဖို႔ လိုလာသည္။ အလုပ္သမားေပါင္းစံု သပိတ္လႊတ္ေတာ္သည္ ထိုတာဝန္ကိုထမ္းေဆာင္ရန္ ညႊန္႔ၾကားေရးမွဴး သခင္သိန္းေမာင္ႀကီးအား ဆံုးျဖတ္တာဝန္ေပးအပ္လိုက္ေတာ႔သည္။

သပိတ္သမားတို႔ ဆႏၵျပျခင္း

ရက္သတၱပတ္ပင္ရွိခဲ႔ၿပီ။ ရိုက္ပြဲႀကီးမွာ က်ယ္ျပန္၍ အၾကမ္းတမ္းဆံုး အေျခအေနသို႔ ဆိုက္ေနသည္။ ဒါလဟိုဇီလမ္းမၾကီးမွာ ေသြးကြက္မ်ားျဖင္႔ ေပကန္ဆဲပင္ရွိေနသည္။ ပုလိပ္မင္းၾကီးပရက္စေကာ႔ေခါင္း ေဆာင္ေသာ လက္နက္ကိုင္ပုလိပ္အဖြဲ႔သည္ သိမ္ႀကီးေစ်း နာရီစင္ကို ဗဟိုျပဳ၍ ေစာင္႔ၾကပ္ေနၾကသည္ ထိုအေျခ အေနတြင္ စည္းကမ္းတက် ဆႏၵျပေရး အတြက္ေလ႔က်င္ထားၿပီးျဖစ္ေသာသပိတ္အမ်ိဳးသမီး ၂၀၀ႏွင္႔ အမ်ိဳးသား ၁၀၀တို႔သည္ ၇.၃.၃၉ နံနက္ပိုင္းတြင္ သိမ္ႀကီးေစ်း နာရီစင္ႀကီး အနီးသို႔ေရာက္ရွိ လာၾကသည္။ အမ်ိဳးသမိးမ်ားသည္ေသသပ္စြာဝတ္စား ဆင္ယင္ထား၍ သပိတ္ေပါင္းစံုမွျဖစ္ၾကသည္။ အမ်ိဳးသားမ်ားမွာ အလုပ္သမား ယူနီေဖာင္းဆင္တူ ဝတ္ထားေသာ အာရ္-အီး-တီ သပိတ္မွ ဒရိုက္ဗာမ်ားျဖစ္ၾကသည္။

သပိတ္သမား ၃၀၀တို႔သည္ ရိုက္ပြဲႀကီးၿပီးဆံုးေရး အတြက္ဝင္ေရာက္ တားရန္ျပင္ဆင္ အားထုတ္ၾက သည္။ ပုလိပ္မ်ားက ပိတ္ဆို႔ တားဆီးထားသည္။သပိတ္သမားႏွင္႔ ပုလိပ္တို႔၏ အေျခအေနသည္ တင္းမာလာသည္။ ဤသို႔ အျပန္အလွန္ျဖစ္ေနစဥ္ ပုလိပ္မင္းႀကီးသည္ မတတ္သာေတာ႔သည္ အဆံုး၌ အသက္ေသသည္ အထိျဖစ္ပြားႏိုင္ျခင္းအတြက္ ကိုယ္တိုင္ဝန္ခံခ်က္မ်ားျဖင္႔ အဆံုး၌ ဆႏၵျပခြင္႔ ျပဳလိုက္ရေတာ႔သည္။ သပိတ္သမားတို႔၏ ဆႏၵျပေတာင္းဆိုျခင္းကို ပုလိပ္မင္းႀကီးကိုယ္တိုင္ အေလ်ာ႔ ေပးလာရေတာ႔သည္။

အခ်ိန္နံနက္ ၁၀ နာရီေက်ာ္ခန္႔ျဖစ္သည္။ မိုးေသးမိုးဖြဲ႔ကေလးမ်ားရြာသြန္းလ်က္ရွိသည္။ သိမ္ႀကီးေစ်းမွ ဆူးေလဘုရား အထိ ဒ့လဟိုဇီလမ္းမတေလွ်ာက္၌ ဆယ္ေပခန္႔စီျခား၍ သပိတ္သမား ၃၀၀တို႔သည္ အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ဦးၿခံရံကာ အိပ္၍ ဆႏၵျပၾကျခင္းျဖစ္သည္။ အတြဲေပါင္း ၁၀၀တို႔သည္ စကားမေျပာ၊ မလႈပ္ရွားပဲ ၿငိမ္သက္စြာေနၾကသည္။ ရိုက္ပြဲကို ရပ္စဲရန္အဂၤလိပ္၊ျမန္မာ၊ဟိႏၵဴ၊မူဆလင္ ေလးဘာသာျဖင္႔ေရးသားထားေသာ လက္ကိုင္ဆိုင္းဘုတ္မ်ားကို ကိုင္ေဆာင္ထားၾကသည္။ တဆက္တည္းတြင္ ေအာ္လံကိုင္ လက္ေရြးစင္သပိတ္သမား ၄ဦးကလည္း ေလးဘာသာျဖင္႔ ရွင္းလင္း ေျပာၾကား ေမတၱာရပ္ခံလ်က္ရွိေနၾကသည္။

ျပင္းထန္စြာ ျဖစ္ပြားေနေသာရိုက္ပြဲႀကီးသည္ သပိတ္သမားတို႔တန္းစီအိပ္၍ ဆႏၵျပလိုက္သည္႔ အခ်ိန္တြင္ ရပ္တန္႔သြားသည္။ ဆႏၵျပ သပိတ္သမားတို႔ကိုေက်ာ္၍ပစ္ခတ္ၾကသည္မွ တပါးဆက္လက္ ျဖစ္ပြားျခင္းမရွိေတာ႔ေပ။ သပိတ္သမားတို႔အား ဟိႏၵဴမူဆလင္ ႏွစ္ဖက္ေမးျမန္းသည္မွစ၍ ႏွစ္ဖက္ကာယကံရွင္ခ်င္း ဆက္သြယ္မႈရရွိလာၾကသည္။ ၃နာရီအခ်ိန္ခန္႔တြင္ ဆႏၵျပသပိတ္သမားမ်ား ေပၚမွ ဟိႏၵဴမူဆလင္လူႀကီးမ်ား လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ႏိုင္ခဲ႔သည္မွစ၍ ရိုက္ပြဲႀကီးလည္းၿပီးဆံုးသြားေလ ေတာ႔သည္။ သပိတ္သမားတို႔၏စြန္႔စားဆႏၵျပျခင္းကိုပုလိပ္မင္းႀကီးကိုယ္တိုင္က ခ်ီးက်ဴးစကားေျပာ လာရသည္ အထိပင္ျဖစ္လာရ၏။

ညဥ္႔အခ်ိန္ မဂိုဂတ္ဝိုင္း၍ ဆႏၵျပျခင္း

၇၊၃၊၃၉ ေန႔ ည ၁၁နာရီခန္႔တြင္ သပိတ္ေပါင္းစံုမွ အမ်ိဳးသမီး ၂၀၀တို႔သည္ မဂိုဂတ္ အေရွ႔ဘက္ ပလက္ေဖါင္းသို႔ေရာက္ရွိလာၾကသည္။

ႏုပ်ိဳေသာ အမ်ိဳးသမီးလက္ေရြးစင္ကေလးမ်ားသည္။ သနပ္ခါးလိမ္းျခင္း၊ ပန္းပန္ျခင္းမ်ားျဖင္႔ လွပစြာ ျခယ္သထား၏။ ၄င္းတို႔၏ ဝတ္ဆင္မႈကား အတြင္းခံ ကင္းေသာ ရွံသားအင္က်ီႏွင္႔ ပဒုမၼာလံုခ်ီမ်ားပင္ ျဖစ္သည္၊ သာမန္ အလင္းေရာင္ျဖင္႔ပင္ အဂၤါစံုေဖါက္ထြင္း ျမင္ႏိုင္ေသာ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈျဖစ္သည္။ လက္နက္ဆို၍ အပ္တိုတေခ်ာင္းမွ် မပါ၊ ႏွလံုးရည္သက္သက္ျဖင္႔ ဆႏၵျပျခင္း ျဖစ္ၾကာင္းေပၚလြင္ေစ ရန္အတြက္ အာရွက္ကို ပမာမထားပဲ သရုပ္ေဆာင္ထားျခင္းျဖစ္သည္။

သပိတ္သမားတို႔ ေ၇ာက္ရွိသြားၾကၿပီးေနာက္ အခ်ိန္အနည္းငယ္ အၾကာတြင္ မဂိုဂတ္၌လက္နက္ကိုင္ ေဂါရာစာသင္ႏွင္႔ ပုလိပ္မ်ားကို အျပည္႔ခ်ထားသည္။ ပုလိပ္မင္းႏွင္႔ တရားသူႀကီးမ်ားလည္ အသင္႔ေရာက္ရွိေနၾကသည္။ သပိတ္အမ်ိဳးသမီးမ်ားသည္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္စြာညြန္ၾကားခ်က္က ေစာင္႔ေမွ်ာ္ေနၾကသည္။

သပိတ္သမားမ်ားလက္ေမာင္းကို အထက္သို႔ ဆန္႔တန္းလိုက္ခ်ိန္တြင္ မီးေမာင္းႀကီးမ်ား ပြင္႔၍ ထိန္ထိန္လင္းသြားသည္။ ပုလိပ္မ်ားကလွံခၽြန္တပ္ သနပ္မ်ားျဖင္႔ ခ်ိန္ရြယ္ ထားသည္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားသည္ ၄င္းတို႔ေရွ႕သို႔သြား၍ ေျခဖ်ား၌ကပ္ခါအိပ္၍ ဆႏၵျပေနၾကသည္။ မဂိုဂတ္ ဝိုင္းျခင္းသည္အျပစ္ႀကီးေလး၍ ထြက္ခြါသြားၾကရန္ပုလိပ္တို႔က သုးႀကိမ္ေျမာက္၌အေရွ႕ဖက္ ပလက္ေဖာင္းသို႔ ဆုတ္၍အနားယူၾကသည္။

တနာရီခန္႔အၾကာ ေနာက္တႀကိမ္ ဆႏၵျပၾကျပန္သည္။  ဤသို႔ သံုးႀကိမ္တိုင္ ဆႏၵျပလွ်က္ရွိေနစဥ္၊ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ ႏွစ္စီးသည္။ ေမာင္ဂိုမာရီလမ္း( ယခု ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလမ္း) တေလွ်ာက္အေနာက္မွ အေရွ႕သို႔အရွိန္ျပင္းစြာ ေမာင္းသြားသည္။ အခ်ိန္မွာ ၈-၃-၃၉၊ နံနက္ ၁နာရီခြဲခန္႔ျဖစ္သည္။ ထိုအေျခ အေနတြင္ သပိတ္သမားမ်ား တပ္ေခါက္၍ အသင္႔ေစာင္႔ေနေသာ ကားမ်ားျဖင္႔ ေရႊတိဂံုသပိတ္စခန္းသို႔ ေရွ႕ရႈေမာင္းႏွင္သြားၾကသည္။ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ ေနာင္အစီး၌ ဘုရင္ခံကိုယ္တိုင္လိုက္ပါလာသည္ကို ေတြ႔ျမင္လိုက္ရေသာ ေၾကာင္႔ျဖစ္သည္။

ဘုရင္ခံအိမ္သို႔ ဝင္၍ ဆႏၵျပျခင္း

ဘတ္(စ္)ကား၁၀စီးတြင္ သပိတ္အမ်ိဳးသမီး ၂၀၀ေက်ာ္ႏွင္႔ အမ်ိဳးသားအခ်ိဳ႕လိုက္ပါၾကသည္။ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကိုေခါင္းေဆာင္သူမွာသီလ ဝါေရနံစက္ရံုမွ အမိုးဖြင္႔ကိုယ္ပိုင္ကားငယ္ေပၚ၌ကားေမာင္း သူႏွင္႔ အတူသခင္သိန္းေမာင္ႀကီး လိုက္ပါလာသည္။ ကာတန္းႀကီးသည္ ေရႊတိဂံုဘုရားကိုပိတ္၍ အလံုးလမ္း အတိုင္းအေရွ႕မွ အေနာက္သို႔ေမာင္းသြားသည္။

“ညာဘက္ကို ေကြ႕လိုက္”

“ဒါဘုရင္ခံအိမ္ဆရာ”

“ေကြ႕သာ ေကြ႕ပါကြာ” ဟူေသာ သခင္သိန္းေမာင္ႀကီးႏွင္႔ ကားေမာင္းသူတို႔ အခ်ီအခ်ေျပာဆိုသံၾကား ရၿပီး ေနာက္ဘုရင္ခံအိမ္ဝင္းတံခါးမသို႔ဦးဆိုက္မိၾကသည္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ ဟြန္းမ်ားတီးလိုက္ရာ တံခါး ေစာင္႔က ေစ႔ထားေသာ တံခါးကိုဖြင္႔လိုက္သည္ႏွင္႔ကားမ်ားသည္႔အစဥ္လိုက္ အထဲသို႔တန္းဝင္သြားၾက သည္။

ဘုရင္ခံအိမ္ကိုသံုးပတ္လွည္႔ၿပီးေနာက္ဆင္ဝင္ေအာက္၌ရပ္၍ တိတ္ဆိတ္စြာ ဆႏၵျပၾကသည္။ သခင္သိန္းေမာင္ႀကီး၏ လက္တြင္ဘုရင္ႏွင္႔ေတြ႔လိုသည္႔စာဆိုင္းဘုတ္ကို ကိုင္ေဆာင္ထားသည္။ အခ်ိန္မွာ ၈-၃-၃၉ ရက္ေန႔ ၂နာရီခန္႔ျဖစ္သည္။ ဘုရင္ခံ ထြက္သြားသျဖင္႔ ေစ႔႐ံု ေစ႔ထားေသာတံခါးကို အခြင္႔ေကာင္းယူ၍ ဝင္ေရာက္သြားၾကျခင္းျဖစ္သည္။

စည္းေပါက္၍ တပ္ေခါက္ျခင္း

ကားမ်ားရပ္လိုက္သည္ႏွင္႔ တၿပိဳင္နက္ ေသနတ္လွံခၽြန္ကိုင္စစ္ပုလိပ္မ်ား ေရာက္ရွိလာၾကသည္။ ကားမ်ားကို ဝိုင္းရံထားလိုက္ၾကသည္။ ကားေပၚ၌ ပါလာေသာသူမ်ားကို လွံခၽြန္မ်ားႏွင္႔ ေထာက္လွ်င္ လွံခၽြန္တေခ်ာင္းမွ ၅ေခ်ာင္းအထိျဖစ္ေနသည္။ ဤသို႔မႀကံဳဖူးေသာအမ်ိဳးသမီးအခ်ိဳ႕သည္လန္႔သြား ၾကသည္။ မ်ားမၾကာမီဘုရင္ခံအိမ္အေပၚထပ္မွ မီးမ်ားလင္းလာသည္။ ဘုရင္ခံျပန္လည္ေရာက္ရွိလာ ျခင္း အထိမ္းအမွတ္ ဟုယူဆရသည္။

“ဒီမွာဘယ္သူဗိုလ္လဲ” ဟူေသာအသံနက္ႀကီးႏွင္႔ ေမးသံၾကားလိုက္ရၿပီးေနာက္ “အားလံုးဗိုလ္ခ်ည္းပဲ” ဟူေသာေျဖသံလည္းဆက္လက္ထြက္ေပၚလာသည္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ သခင္သိန္းေမာင္ႀကီး၏ ကားသည္စက္ႏိႈး၍ စတင္ထြက္ခြာသည္။ အားလံုး ကားမ်ား လည္း ေနာက္မွလိုက္ပါသြားၾကေတာ႔သည္။

ႀကိဳတင္ ေလ႔က်င္႔သင္ၾကားထားေသာ “ဘုရင္ခံႏွင္႔ မေတြ႔ရမျခင္း မည္သူ႔ကိုမွ် စကားမေျပာရ၊ မေမးရ၊ မျပန္ၾကားရ၊ျပဳသမွ်ခံ၍ ဆႏၵျပၾကရမည္” ဆိုသည္႔ စည္းကမ္းကို ေဖါက္ဖ်က္ျပန္ၾကားလိုက္သျဖင္႔တပ္ေခါက္ရုပ္သိမ္းလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။

သခင္သိန္းေမာင္ႀကီး( သို႔မဟုတ္ အရွင္ေသာမ)

ဟိႏၵဴမူဆလင္ ရိုက္ပြဲတားျခင္း၊ ဖေရဇာလမ္း ဘတ္(စ္)ကားေျပးဆြဲခြင္႔ ရယူျခင္း၊ မဂိုဂတ္ဝိုင္း၍ ဆႏၵျပျခင္း၊ ေနာက္ဆံုးဘုရင္ခံအိမ္သို႔ ဝင္၍ဆႏၵျပေတာင္းဆိုျခင္းမ်ားသည္ တိုက္ပြဲတခုသို႔ အက်ိဳးျပဳ ျခင္းႏွင္႔ အေၾကာင္း အက်ိဳး ဆက္စပ္က်င္႔သံုးေသာ တိုက္ပြဲနည္းပရိယာယ္မ်ားပင္ ျဖစ္သည္။

တိုက္ပြဲအဆင္႔တိုင္းတြင္ တစံုတခုခၽြတ္ယြင္းသြား႐ံုမွ်ႏွင္႔ အသက္ေပါင္းမ်ားစြာ ေသဆံုးနိုင္ပါသည္။ ၿဗိတိသွ်တို႔၏ ဖိႏွိပ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ကၽြမ္းက်င္သည္ ဆိုေသာအခ်က္ကို ပါနပ္းစြာတန္ျပန္ျပလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ တိုက္ပြဲ အဆင္႔တိုင္းသည္ အသက္ႏွင္႔ ခႏၵာကိုယ္ကိုစေတးထားၿပီးျဖစ္သည္။ အလုပ္သမား ေပါင္းစံု သပိတ္အတြက္ စြန္႔လႊတ္ ေပးအပ္ထားၿပီးျဖစ္သည္။

ထိုသို႔ ၾကမ္းတမ္းခက္ထန္ေသာ တိုက္ပြဲအစ အဆံုးကို ေခါင္းေဆာင္ သူကား သခင္သိန္းေမာင္ႀကီးပင္ ျဖစ္ေတာ႔သည္။ သခင္သိန္းေမာင္ႀကီးသည္ ရွင္ေသာမ ဘြဲ႕ခံရဟန္းဘဝျဖင္႔ သကၤန္းကၽြန္း၊ သခင္ ဆရာေတာ္ဦးသုဒႆ၏ နဂါးႏွစ္ေကာင္းေက်ာင္း၌ ဆင္းရဲစြာသီတင္းသံုး၍ ေနရွာေပေတာ႔သည္။ ။

က်မရဲ႕ေဖစ္ဘုတ္ေပၚက မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြကို ဖတ္ေစခ်င္တဲ႔ ေစတနာနဲ႔  သခင္လွေကၽြ၏ လက္ရာေကာင္း ေဆာင္းပါးတပုဒ္ရဲ႕ “ညသန္းေကာင္ယံအခ်ိန္ ဘုရင္ခံအိမ္ဝင္၍ ဆႏၵျပျခင္း”ဟူေသာ ေဆာင္းပါးကို ေဟာင္းႏြမ္းေဆြးေျမ့ေနၿပီျဖစ္တဲ႔ ရႈေဒါင္႔ဂ်ာနယ္ စာအုပ္အေဟာင္းပံုၾကီးထဲမွ ထုတ္ယူကာ က်မကိုယ္တုိင္ စာစီစာရိုက္ၿပီး အမ်ားဖတ္မွတ္ ေလလာႏိုင္ရန္ အတြက္ ေဖ့စ္ဘုတ္ေပၚတြင္ မွ်ေဝျဖန္႔ခ်ီေပးလိုက္ ပါသည္။

ေဟသီမိုး
ရႈေဒါင္႔ဂ်ာနယ္အမွတ္ ( ၁၀)၊ ၁၃၃၁-ခု ၊ ဝါေခါင္လဆန္း( ၂ )ရက္။ ၁၅.ၾသဂုတ္. ၁၉၆၉။ စာမ်က္ႏွာ ၁၃-၁၇-၁၈မွ။

ဗုိလ္ခ်ဳပ္မိခင္ (တတိယပိုင္း)

ဒုတိယပိုင္းမွ အဆက္
---------------------
(တကၠသိုလ္ဆုျမိဳင္)


၁၃၁၃ ခုနွစ္မွာ အေမစုအတြက္ ကံအဆိုးဆံုးႏွစ္ဟု ေခၚရေပမည္။ တသက္လံုး ေရာဂါကင္းရွင္းစြာ က်န္းမာ ခ်မ္းသာ လာခဲ့သမွ် ယခုနွစ္တြင္ စု၍ ကိုင္ေလျပီ။ ကၽြႏု္ပ္သည္ အေမစု၏ က်မ္းမာေရးကို အားမရေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ အမယ္ၾကီး မေသမီ သူေတြ႕ျမင္လိုေသာ ရန္ကုန္ရွိ သား၊ေခြ်းမ၊ ေျမးတို႔အား ေတြ႕ျမင္သြားေစလိုသည္။ အမယ္ၾကီး၏ ရည္ရြယ္ခ်က္ ျပည့္၀နိင္ရန္မွာလည္း နည္း ႏွစ္နည္းသာ ရွိ၏။ ပထမနည္းမွာ အေမစုကိုယ္တိုင္ ရန္ကုန္သြားမွ ျဖစ္ေပမည္။ သို႔ေသာ္အေမစု က်မ္းမာေရးအရ ဤနည္းမွာ မျဖစ္ႏုိင္။ ဒုတိယ နည္းမွ ရန္ကုန္ရွိ သား၊ေခၽြးမ၊ ေျမးတို႔မွ နတ္ေမာက္သို႔ လိုက္လာရန္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ႏုိင္ငံေရး ႐ွဳပ္ေထြးမွဳအရ ရန္ကုန္မွ မည္သူမွ် လာႏုိင္မည္ မဟုတ္ဟု ယူဆမိသည္။
အေမစုမွာ က်န္းမာေရးေၾကာင့္ ရန္ကုန္သြားေရး အစီအစဥ္ကို လံုး၀ ဖ်က္သိမ္းလိုက္ရရွာေလျပီ။ သို႔ေသာ္ အသင့္ျပင္ထားေသာ ဆီေမႊးပံုး ၄ ပံုးႏွင့္ ႏွမ္းပ်စ္၊ ေျမပဲယိုထုပ္ေလးထုပ္မွာကား ပထမထားသည့္ေနရာမ်ားတြင္ပင္ ရွိေသးသည္။ ဆီပံုးမ်ားမွာလည္း ဆီတစက္စက္ယိုက်လွ်က္ရွိသည္။ ေျမပဲယိုထုပ္ မ်ားမွာလည္း ပရြက္ဆိတ္နီမ်ားျဖင့္ ၀ိုင္းအံုလွ်က္ ရွိသည္။

၁၃၁၃-ခု၊ သီတင္းကၽြတ္လတြင္ အေမစုမွာ ေသြးအား အလြန္နည္းလာကာ အေမာေရာဂါ စတင္ စြဲကပ္လာေလသည္။ ကၽြန္ပ္လည္း ကြန္ေပါင္းဒါးတဦးႏွင့္ တိုင္ပင္၍ ရွိသမွ်ေဆးမ်ားကို စုေဆာင္းကာ တတ္သမွ်၊ မွတ္သမွ်ႏွင့္ ကုသသျဖင့္ အေတာ္ပင္ သက္သာလာသည့္အတြက္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ျဖစ္ေနစဥ္ ေဆြမ်ိဳးတဦးက ဘဲဥ ျမဴဆြာဟင္းခ်ိဳကို လာ၍ ပို႔ေလသည္။ ကၽြႏု္ပ္မရွိစဥ္ လာပို႔ေသာ ဟင္းျဖစ္ရကား အေမစုသည္ ခံတြင္းေတြ႕သျဖင့္ တပန္ကန္လံုး ကုန္ေအာင္ စားမိေလသည္။ ထိုအခ်ိန္ကစ၍ အေမာေရာဂါ ျပန္ထလာျပီး ေနာက္ အိပ္ရာမွ မထႏုိင္ေလာက္ေအာင္ လဲသြား ေတာ့ေလသည္။ ဤတၾကိမ္တြင္ အေမစုအား ေဆးကု ခက္ျပီဟု ယူဆမိသည္။

အေမစုမွာ ျပင္းျပေသာ ေ၀ဒနာကို ခံစားေနရေသာ္လည္း စိတ္ေျခာက္ျခားျခင္းမရွိ။ စိတ္အားေလွ်ာ့ဘြယ္ေကာင္းေသာ စကားမ်ိဳးကို တလံုးမွ် မေျပာေခ်။ သတိရတုိင္း ရန္ကုန္သြားလိုေၾကာင္း သမီးမ်ား သားမ်ား ေျမးမ်ားကိုသာ ေတြ႕လိုေၾကာင္း အျမဲေျပာသည္။ ကၽြႏု္ပ္မွာ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ စမ္းသပ္ကုေသာ္လည္း အေမစု၏ ေရာဂါမွာ က်သည္မရွိ၊ တေန႔ထက္ တေန႔ ပိုမိုတိုး၍သာ လာေလသည္။ တခါတရံ တညလံုးေမာေနသျဖင့္ တေမွးမွ် မအိပ္စက္ရေပ။

ေနာက္ဆံုးတြင္ ရန္ကုန္ရွိ သား၊ ေခြ်းမမ်ား၊ ေျမးမ်ားႏွင့္ ေတြ႕ၾကံဳရေအာင္ ျပဳလုပ္ေပးႏုိင္က အေမစု၏ ေရာဂါသည္ တနည္းအားျဖင့္ သက္သာလာနိင္လိမ့္မည္ဟု ယူဆမိသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ေဆးကုျခင္းကို ေလွ်ာ့၍ သားမ်ား၊ ေခၽြးမမ်ား၊ ေျမးမ်ားႏွင့္ အျမန္ဆံုး ေတြ႕ႏုိင္ရန္ စတင္စီစဥ္ရေလသည္။

ရန္ကုန္ျမိဳ႕ရွိ ဦးေအာင္ဆန္း၏ ဇနီး ေဒၚခင္ၾကည္၊ ဦးဘ၀င္း၏ ဇနီး ေဒၚခင္ေစာ၊ သား ဦးေအာင္သန္းတို႔မွာ ႏုိိင္ငံေရးေလာက တြင္ တမ်ဳးိတဖံု ဆက္သြယ္ေနျခင္းေၾကာင့္ ၎တို႔ နတ္ေမာက္သို႔ လာမည္ဆိုက ေဘးအႏၱရယ္ မျပဳလုပ္ေရးအတြက္ ရဲျဖဴမ်ားထံသို႕ ေျပး၍ ေခ်ာ့ရေလသည္။ ရဲျဖဴမ်ားထံမွ ေဘးဥပဒ္ တစံုတရာ မျပဳလုပ္ပါဟု ယုံၾကည္စိတ္ခ်ေလာက္ေသာ ကတိရရွိေသာအခါ ရန္ကုန္ရွိ သမီးမ်ား ၊သားမ်ားထံ စာလည္းေရး၊ ေၾကးနန္းရိုက္ႏွင့္ မွာၾကားရေလသည္။ သို႕ေသာ္ မည္သည့္အေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္မသိရ ၊ သူတို႔ထံမွ ျပန္စာလဲ မလာ၊ လူလဲ မေရာက္ျဖစ္ေနသည္။

၎အခ်ိန္တြင္ ရွင္နည္းရာ အဂၢလူထြက္ ဆိုေသာ စကားကဲ့သို႕ သားဦးေနေအာင္မွာလည္း ကိစၥတခုျဖင့္ မေကြးသို႔ ခရီးထြက္သြားရာမွ မေကြးအေနာက္ပိုင္း ဖ-ဆ-ပ-လ အမတ္အျဖစ္ အေရႊးခံမည္ ဟူေသာ သတင္းေပၚထြက္ လာျပန္ေလသည္။ ၎ သတင္းအရ ရဲျဖဴမ်ားက ဦးေနေအာင္ နတ္ေမာက္သို႔ ျပန္လာလွ်င္ ဖမ္းဆီး စစ္ေဆးရန္ စိုင္းျပင္းေနၾကသျဖင့္ ဦးေနေအာင္မွာ ျပန္မလာရဲေတာ့ဘဲ မေကြးတြင္ ေသာင္တင္ေနျပန္ေတာ့ေလသည္။

လူမမာအနီးတြင္ သမီးမ၀က္ တဦးတည္းသာ ရွိသျဖင့္ အေမစုမွာ ပို၍ စိတ္အားငယ္လာဟန္ ရွိေလသည္။ မေသမီ အရက္ ၂၀ ခန္႕ကစ၍ ကြ်ႏု္ပ္ႏွင့္ ကြ်ႏု္ပ္၏ ဇနီးတို႕အား အနားမွ အခြာမခံေတာ့ေပ။ အျမဲပင္ “ ဆုျမိဳင္ ၊ သန္းတင္” ဟူ၍သာ ေခၚေနေတာ့သည္။ ေဆးကိုလည္း ကြ်ႏု္ပ္တိုက္မွေသာက္သည္။ အစားကိုလည္း ကြ်ႏု္ပ္ေကၽြးမွ စားသည္။ ၀မ္းခ်ဴျခင္းကိုပင္ ကြ်ႏု္ပ္ေခ်ာ့မွ ရေလသည္။ ဦးေနေအာင္ကို သတိရစဥ္အျမဲေမးသည္။ သို႕ေသာ္ ကြ်ႏု္ပ္က လွည့္ပတ္ေျပာမွ ယံုၾကည္လက္ခံေလသည္။ ကြ်ႏု္ပ္မွာလည္း ၁၀ရက္ခန္႕ တေမွးမွ် မအိပ္ရေတာ့ေခ်။ အေမစုအား ထူလိုက္၊ ေပြ႕လိုက္ ႏွိပ္လိုက္၊ ေဆးတိုက္လိုက္ျဖင့္သာ မိုးစင္စင္လင္းရေတာ့ေလသည္။

အေမစုမွာ တစ္ေန႔ထက္ တစ္ေန႕ရုပ္ပ်က္၍ လာရွာေလျပီ။ ရက္အနည္းငယ္အတြင္း အနိစၥေရာက္ေတာ့မည္ ကို အကဲခတ္မိေလသည္။ မေသမီ ရန္ကုန္ရွိ သား၊ ေခၽြးမ၊ ေျမးမ်ားကို မေတြ႕ရလွ်င္ အနီးဆံုးမေကြးတြင္ ေရာက္ေနသည့္ သားဦးေနေအာင္ ႏွင့္ ေတြ႕ႏုိင္ေအာင္ စီစဥ္ေပးမွသာ ျဖစ္ေပေတာ့မည္။ ကၽြႏု္ပ္သည္ရဲျဖဴမ်ား ထံသို႔ ဒုတိယအၾကိမ္ ေျပးရျပန္သည္။ ဒါေပမယ့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်က္ႏွာေထာက္ျပီး သူေတြ႕ခ်င္တဲ့ သား ကိုေနေအာင္ကို ေတြ႕ႏုိင္ေအာင္ ကိုေနေအာင္အေပၚ အျပစ္မယူရန္ ေတာင္းပန္ ေျပာဆိုရျပန္သည္။

ရဲျဖဴမ်ားထံမွ စိတ္ခ်ရေသာ ကတိရရွိခ်ိန္တြင္ ဦးေနေအာင္ထံ စာေရးအေၾကာင္းၾကား ရေလသည္။ ဦးေနေအာင္လည္း ခ်က္ျခင္းပင္လိုက္လာရာ မေသမီ ၃ ရက္ခန္႕ အၾကာတြင္ ေရာက္ရွိလာေလသည္။ ဦးေနေအာင္ ေရာက္လာသျဖင့္ ကၽြႏု္ပ္တို႕ႏွစ္ဦးမွာ အနည္းငယ္ သက္သာခြင့္ရသည္။ တညလွ်င္ ႏွစ္နာရီ သံုးနာရီခန္႕ အိပ္စက္ခြင့္ရရွိသည္။
အေမစုမွာ ေသခါနီးဆဲဆဲအခ်ိန္ထိ စိတ္ဓာတ္ျပင္းထန္လ်က္ပင္ရွိသည္။ ဓာတ္အလြန္ခ်ဳပ္ေနသျဖင့္ ၀မ္းခ်ဴေပးရာ အေမစုသည္ အိပ္ရာတြင္းတြင္ ေနာက္ေဖးသြားရန္ေျပာေသာ္လည္း အားနာသျဖင့္မသြားဘဲ ဇြတ္ အတင္းအိပ္ရာမွ ထကာ ၾကမ္းျပင္ေပါက္ရွိရာသို႕ ဇြတ္အတင္းသြား၍ ေနာက္ေဖးသြားသည္။ အလြန္႔အလြန္ အားနည္း၍ ၀ါးျခမ္းျပားေထာင္ထားသလို ပိန္ခ်ံဳးေနေသာ္လည္း ေရွးကကဲ့သို႔ပင္ စိတ္ဓာတ္တင္းမာ ခိုင္ျမဲလ်က္ပင္ ရွိေလသည္။ အေမစု၏ စိတ္ဓာတ္ ျပင္းထန္ခိုင္မာပံုကို စာေတြ႕မဟုတ္ ငါေတြ႕ျဖစ္သျဖင့္ မအံ့ၾသဘဲ မေနႏုိင္ေတာ့ေခ်။

၁၃၁၃ ခု၊ နေတာ္လၧန္း ၅ ရက္ေန႕ ေရာက္ရွိလာေလျပီ။ ၎ေန႕မွာ အေမစု၏ ေမြးေန႔ ျဖစ္သည္။ ေဗဒင္ ကိန္းခန္းအရ ၎ေန႔ ည၁၂- နာရီ မထိုးမီ စိုးရိမ္ရသျဖင့္ လူမမာၾကည့္သူ အားလံုးပင္ အထူးဂရုစိုက္ေနၾကရသည္။ ကၽြန္ုပ္ႏွင့္ ကၽြန္ုပ္၏ ဇနီးတို႔ မွာလည္း အအိပ္ပ်က္လြန္းသျဖင့္ သင္ျဖဴးဖ်ာ တခ်ပ္ေပၚတြင္ အိပ္ေနၾကစဥ္ ရုတ္တရက္ ငိုသံၾကားကာ လန္႔၍ ႏိုးၾကသည္။ နာရီၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ည ၁၂-နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ အခ်ိန္ရွိျပီ ျဖစ္သည္။ ကြ်ႏု္ပ္လည္း ကပ်ာကသီထ၍ အေမစု၏ လက္ကို ကိုင္ကာ ေသြးစမ္းၾကည့္ေသာအခါ အေမစုမွာ အသက္ေပ်ာက္ေနေၾကာင္း ေတြ႕ရေတာ့ေလသည္။ မ၀က္၊ ဦးေနေအာင္ တို႔မွ စ၍ ကြ်ႏု္ပ္တို႔တေတြပါ အေမစုအား ေနာက္ဆံုး ႏႈတ္ဆက္ေသာ အေနျဖင့္ ျပင္းျပစြာ ငိုေၾကြး လိုက္ၾကရေလသည္။

အေမစုသည္ ၃ ရက္တိတိ မအိပ္စက္နိင္ေလာက္ေအာင္ အေမာဆိုက္သည့္ ေရာဂါျပင္းထန္ျခင္းကို ေထာက္ရွဳျခင္းျဖင့္ ၃ ရက္ေစာ၍ အနိစၥေရာက္မည္ဟု ခန္႔မွန္းခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ အေမစု၏ အေလွ်ာ့မေပးေသာ စိတ္ဓာတ္ ခိုင္ျမဲမွဳေၾကာင့္ သံုးရက္တိတိ အသက္ဆက္လာႏုိင္သည္ဟု ယူဆမိသည္။

အေမစုကား သမီး အခ်စ္ မ၀က္၊ သား ဦးေနေအာင္၊ ဦးေအာင္သန္းတို႔ အျပင္ ေခၽြးမမ်ား၊ ေျမးမ်ားအား စြန္႔ခြာ၍ သမီးခ်စ္ မခင္ညြန္႔ သားခ်စ္ ဦးဘ၀င္း၊ ဦးေအာင္ဆန္းတို႔ထံ လိုက္ပါသြားရွာေလျပီ။ အႏွစ္ႏွစ္ အလလက စုေဆာင္းထားခဲ့ေသာ ပစၥည္းဥစၥာ ရတာနာမ်ားကိုလည္း စြန္႔ပစ္ထားခဲ့ေလျပီ။ အေမစုကိုယ္တိုင္ ေဆာက္လုပ္၍ ယခုအခ်ိန္ထိ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏုိးစြာ ေနထိုင္ခဲ့ေသာ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ၾကီးကိုလည္း ရြံရွာသည့္ပမာ ခင္ပြန္းသည္ ဦးဖာ၏ အုတ္ဂူအနီးရွိ အုတ္ဂူျဖဴခန္းသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕သြားရွာေလျပီ။ အသက္ရွင္စဥ္ ေတြ႕လိုေသာ သား၊ ေခၽြးမ၊ ေျမးမ်ားအား မေတြ႕ရသျဖင့္ ဘ၀ေျပာင္းသြားရွာသည့္ ကြယ္လြန္သူ သားမ်ား၊ သမီးမ်ား၊ ေျမးမ်ား ထံသို႕ ထြက္ခြာ သြားရွာျပီေလာဟု ေတြးေတာမိသည္။

ရန္ကုန္ရွိ သားႏွင့္ေခြ်းမ၊ ေျမးမ်ားစားရန္ အသင့္ျပင္ထားသည့္ ဆီပံုး ၄ ပံုးႏွင့္ ေျမပဲယို ၄ ထုပ္ တို႔မွာကား ေနရာမပ်က္ ရွိေနေပေသးသည္။ ဆီပံုးမ်ားနွင့္ ေျမပဲယိုထုပ္မ်ားသည္ အေမစု အုတ္ဂူျဖဴနန္းသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ေနထိုင္သည္ကို မခ်ိတင္ကဲ ျဖစ္သည့္အလား ထားသည့္ေနရာမ်ား တြင္ပင္ ညွိဳးႏြမ္းအားေလ်ာ့စြာ မေရြ႕မရွား ရပ္တည္လ်က္ပင္ ရွိေနေတာ့၏။

အေမစု၏ စ်ာပနကို ငါးရက္တိတိထား၏။ စ်ာပနကိစၥကို ေမာင္ျဖစ္သူ ဘုန္းၾကီး ဦးေဃာသိတ က စီစဥ္ရ၏။ နတ္ေမာက္ရွိ ေဆြမ်ိဳးအားလံုးကား စံုၾကပါ၏။ မသာလိုက္ပို႕ၾကသူမ်ားလည္း မ်ားျပားလွပါ၏။ သို႔ေသာ္ အေမစု ျမတ္ႏုိးေတာင့္တေနေသာ သား၊ ေခြ်းမ၊ ေျမးတို႔ကား မေရာက္လာနိင္ၾကေပ။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ မိခင္ ျဖစ္သည့္အတိုင္း ဂုဏ္ႏွင့္ျဒပ္ ထပ္မိရန္ အလြန္ၾကီးက်ယ္ခမ္းနားေသာ မယ္ေတာ္ပ်ံ ကဲ့သို႔ က်င္းပႏုိင္ရန္ ကၽြန္ပ္တို႔ စီစဥ္၏။ သို႔ေသာ္ ကာလအေျခအေနကိုလိုက္၍ က်ဥ္းက်ဥ္းႏွင့္ ကိစၥျပီးစီးေအာင္ ျပဳလုပ္ရန္ ဘုန္းၾကီး ဦးေဃာသိတ က ဆံုးမသျဖင့္ တလား ငယ္တစ္ခုကိုသာ လုပ္ရေတာ့၏။ အေမစု၏ သက္ေစ့ အျဖစ္ျဖင့္ သံဃာ-၈၀ ပင့္၍ တပါးလွ်င္ ငါးက်ပ္ လွဳဒါန္း ပူေဇာ္၏။

စ်ာပနေန႔တြင္ နတ္ေမာက္ျမိဳ႕ အေနႏွင့္ကား အစည္ကားဆံုးျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ေခါင္းေဆာင္ၾကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ေက်းဇူးရွင္ အာဇာနည္မိခင္ၾကီး၏ စ်ာပနအျဖစ္မ်ိဳးႏွင့္ က်င္းပပါက ေက်နပ္စရာမရွိေခ်။ ၀မး္နည္းစရာ၊ ေၾကကြဲစရာ ရွက္စရာပင္ ေကာင္းလွေလသည္။

အေမစုကား ယခုအခ်ိန္တြင္ သားခ်စ္ ဦးဘ၀င္း၊ ဦးေအာင္ဆန္း၊ သမီးခ်စ္ မခင္ညြန္႔၊ ေျမးအႏွစ္ ျမင့္ျမင့္ကေလး ေအာင္ဆန္းလင္းတို႔ႏွင့္ အတူေပ်ာ္ရႊင္စြာ ပူးေပါင္းမိၾကေပျပီ။

အို…ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္း
အို..ေခါင္းေဆာင္ၾကီး ဦးဘ၀င္း
အို..အာဇာနည္မိခင္ၾကီးအေမစု
ကၽြန္ပ္တို႔က “အမွ်..အမွ်..အမွ်” ေပးေ၀ပါ၏။

တကၠသိုလ္ဆုျမိဳင္
ျမဝတီမဂၢဇင္း၊ ၁၉၅၃ခန္႔၊ ဇူလုိင္။

 Credited to http://kotoegyi.multiply.com/
ဗုိလ္ခ်ဳပ္မိခင္ (ပထမပိုင္း)
ဗုိလ္ခ်ဳပ္မိခင္ (ဒုတိယပိုင္း)
ဗုိလ္ခ်ဳပ္မိခင္ (တတိယပိုင္း)

ဗုိလ္ခ်ဳပ္မိခင္ (ဒုတိယပိုင္း)

ပထမပိုင္းမွ အဆက္
(တကၠသိုလ္ဆုျမိဳင္)



၁၉၄၇ ခု၊ ဇူလိုင္လ ၁၉ ရက္ေန႕တြင္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ အတြင္း၀န္မ်ားရံုးၾကီး၌ တကမၻာလံုး တုန္လွုပ္သြားေစသည့္ လုပ္ၾကံမွဳၾကီး ေပၚေပါက္ခဲ့ရာ အေမစု၏ သားၾကီး ဦးဘ၀င္းႏွင့္ သားေထြး ဗိုလ္ခ်ုဳပ္တို႔ ႏွစ္ဦးလည္း ရန္သူ၏ ေသနတ္ဖ်ား၌ မခ်ိမဆံ့ ရက္စက္စြာ ပစ္သတ္ျခင္း ခံရေသာ သတင္းဆိုးၾကီးမွာ တမုဟုတ္ခ်င္း ေရဒီယိုမွ တဆင့္ နတ္ေမာက္ျမိဳ႕သို႕ ေရာက္ရွိလာေလသည္။၎သတင္းကို နတ္ေမာက္တြင္ ပထမဆံုးၾကားရသူမွာ ကြ်ႏု္ပ္ပင္ ျဖစ္သည္။ ၎ သတင္းဆိုးၾကီးသည္ ေယာက်္ားစင္စစ္ျဖစ္ေသာ ကြ်ႏု္ပ္ကိုပင္ ႏွလံုးေသြးရပ္သြားမတတ္ ထိခိုက္ေလသည္။ ဦးဘ၀င္းႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႕မွာ ကြ်ႏု္ပ္ႏွင့္ ေသြးမ်ားစြာ ရင္းသည္။ ညီအစ္ကိုေတာ္သည့္ျပင္ ငယ္စဥ္က ကစားဘက္ ရန္ျဖစ္ဖက္၊ စာသင္ဘက္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ေဆြမ်ိဳး သံေယာဇဥ္အရ ေရဒီယို နားေထာင္ရင္းပင္ မဆည္ႏုိင္ေအာင္ ငိုမိေတာ့ေလသည္။ ၎ေနာက္ ကြ်ႏု္ပ္မွာ ၾကီးမားေသာ ျပႆနာတရပ္ႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရေတာ့သည္။ ဤသတင္းဆိုးၾကီးကို အေမစုအား ခ်က္ျခင္းဖြင့္ေျပာသင့္၊မေျပာသင့္ ဟူေသာ ျပႆနာပင္ ျဖစ္သည္။ ဤသတင္းမွာ အေမစုဦးစြာ သိသင့္ေသာ သတင္းျဖစ္သျဖင့္ အျမန္ဆံုး အသိေပးသင့္သည္ဟု ပထမတြင္ စဥ္းစားမိသည္။ သို႕ေသာ္ ဤသတင္းသည္ ကၽြန္ပ္၏ စိတ္ကိုပင္ အလြန္ထိခိုက္သြားေစသျဖင့္ အသက္အရြယ္ၾကီး၍ အခ်စ္ၾကီးလွေသာ မိခင္အိုၾကီးမွာ ဤသတင္းကို ၾကားသိရပါက အသက္ပင္စိုးရိမ္ရေလာက္ေအာင္ ျဖစ္သြားေပမည္ေလာဟု ေတြးေတာ စိုးရိမ္၍ တတ္နိင္သမွ် ဖံုးဖိ ထားရန္ စဥ္းစားမိျပန္သည္။ သို႕ေသာ္ ၎ေန႔ ညအခ်ိန္မေရာက္မီပင္ မေကြး- ေတာင္တြင္း ေမာ္ေတာ္ကားမ်ား နတ္ေမာက္သို႕ ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာရာ သတင္းဆိုးၾကီးသည္ ေတာမီးကဲ့သို႕ ျငိမ္းမရေအာင္ ရုတ္တရက္ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားေတာ့ေလသည္။ ၎အခ်ိန္တြင္ သတင္းဆိုးၾကီးကို ဖံုးအုပ္မရႏုိင္ေတာ့ေၾကာင္း ရိပ္မိကာ အမယ္ၾကီးအား သတင္းကို တတ္ႏုိင္သမွ် လွည့္ပတ္ေျပာဆိုျပီး စိတ္ေျဖေပးရေတာ့မွာဘဲဟု စဥ္းစား၍ အေမစုအိမ္သို႔ ေရာက္ရွိသြားေလသည္။

ကြ်ႏု္ပ္သည္ အလိုလုိမ်က္ႏွာမေကာင္းေသာ အေမစုႏွင့္ ရင္ဆိုင္မိၾကေလျပီ။ ေလာကတြင္ မေကာင္းသတင္းကို သက္ဆိုင္သူ ကာယကံရွင္အား မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္၍ ဖြင့္ဟေျပာရေသာ အလုပ္သည္ အခက္အခဲဆံုးအလုပ္ဟု ယူဆမိသည္။ သို႔ေသာ္ မေျပာလွ်င္ မျဖစ္ႏုိင္ေသာ အေျခသို႔ ဆိုက္ေရာက္လာသျဖင့္ တစ၊ တစ သြယ္၀ိုက္၍ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ ဒဏ္ရာရေသာ သတင္းကို သြယ္၀ိုက္ေျပာလိုက္ရေလျပီ။ သတင္း၏ အဆံုးတြင္ အေမစုသည္ စိတ္ထိခိုက္ကာ တခုခုျဖစ္သြားေလမလားဟု စိုးရိမ္၍ အေရးရွိက အသင့္ျဖစ္ရန္ ကြ်ႏု္ပ္ အထူးသတိထားသည္။ ေသြးေဆး၊ ကြမ္းရြက္ စသည္မ်ားလည္း ကၽြႏု္ပ္၏ အိတ္တြင္ အသင့္ ပါလာခဲ့သည္။

သို႕ေသာ္ အေမစုမွာ တကယ္ အမွန္ဘဲလား ကြယ္…မလိုတဲ့သူေတြက လုပ္ၾကံေျပာတာလား… ပြဲခ်င္းျပီးေရာလားကြယ့္.. ဟုေမးျပီး မ်က္ရည္မ်ား ၀ိုင္းလာရံုမွ အပ အျခားစိတ္ထိခိုက္မွဳမ်ားကို မျပေခ်။ “မွန္ရင္လဲ ဘ၀ကံအေၾကာင္းေပါ့ ကြယ္…” ဟု တခြန္းမွ်ေျပာကာ တည္ျငိမ္ဆိတ္ျငိမ္စြာ ေနျပီးေနာက္ အေတာ္ၾကာ စကားမေျပာဘဲ ရပ္ဆိုင္းေနေလသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ကြ်ႏု္ပ္အား သားႏွစ္ဦး၏ အေလာင္းကို ၾကည့္ရန္ ရန္ကုန္အထိလိုက္ပို႔ရန္ ေျပာသည္။ ကြ်ႏု္ပ္လည္း ခ်က္ခ်င္းပင္ လိုက္ပို႔ပါမည္ဟု ၀န္ခံကတိေပးသည္။ ကြ်ႏု္ပ္၏ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္မွာ မွားေလျပီ။ “သတင္းဆိုး ၾကားလွ်င္ အမယ္ၾကီး ေသသြား လွ်င္ အမယ္ၾကီး ေသသြားမလား၊ရူးသြားမလား၊ တခုခု ေတာ့ ျဖစ္မွာဘဲ” ဟု ယူဆမိျခင္း မွားေလျပီ။ အေမစု၏ စိတ္ဓါတ္သည္ ေက်ာက္တိုင္ ေက်ာက္ခဲၾကီးမ်ားပမာ တည္ၾကည္ျမဲျမံလွပါေပသည္။ လူတဦးအား ရူးေစႏုိင္သည့္ ဤသတင္းဆိုးသည္ အေမစု၏ စိတ္ဓါတ္ကို ယိမ္းယိုင္သြားေအာင္ ကိုင္မလႈပ္ႏုိင္ေပ။ အေမစု၏ အာဇာနည္စိတ္ျဖစ္ေသာ ခိုင္ျမဲတည္တ့့ံလွသည့္ စိတ္ဓါတ္ကို အံ့လည္း အံ့ၾသမိသည္။ ခ်ီးလည္း ခ်ီးက်ဳးမိသည္။ ဂုဏ္လည္း ျပဳမိသည္။

အေမစုမွာ ၀န္ၾကီးဦးဘ၀င္းအားလည္း အၾကီးဆံုးျဖစ္၍ အခ်စ္ပို၏။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုလည္း အငယ္ဆံုးျဖစ္၍ မ်ိဳမတတ္ခ်စ္၏။ ရင္ေသြး အစစ္ျဖစ္သည့္ ကမာၻေက်ာ္သားႏွစ္ဦးအား တခ်ိန္တည္း ရန္သူ၏ လက္ခ်က္ျဖင့္ မယံုႏုိင္ေလာက္ေအာင္ လုပ္ၾကံျခင္းခံရေသာ သတင္းဆိုးသည္ သာမန္ မိဘျဖစ္မည္ဆိုပါက ခ်က္ျခင္းပင္ အသက္အႏၱရာယ္ ထိခိုက္ေစႏုိင္၏။ သို႔ေသာ္ အေမစု၏ စိတ္ဓါတ္ကား သံမဏိပမာ ခိုင္ျမဲလွ၏။ စိတ္ေဖာက္ျပန္ျခင္းမရွိ။ ပကတိ သေဘာတရားအရ ၾကမၼာဆိုးကို ရဲရင့္တည္ၾကည္ေသာ မ်က္နွာျဖင့္ အာဇာနည္မ်ား၏ မိခင္ပီပီ ခံယူခဲ့ေလသည္။

၎ေနာက္ ရန္ကုန္မွ ေစလႊတ္ေသာ ဆလြန္းကားမ်ားျဖင့္ ကြ်ႏု္ပ္တို႔သည္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕သို႕ ထြက္ခြာလာၾကသည္။ လမ္းတေလွ်ာက္လံုးတြင္လည္း အေမစုမွာ မ်က္ႏွာညိဳွးငယ္ရံုမွ အပ အျခားျပင္းထန္ေသာ လႈပ္ရွားေသာ အမူအရာမ်ားကို လံုး၀မျပေခ်။ ညအခ်ိန္တြင္ ဂဠဳန္ဦးေစာ၏ အေျခခံစခန္းျဖစ္ေသာ သာယာ၀တီမင္းလွျမိဳ႕မ်ားသို႔ ေရာက္ရွိၾကသည္။ အခ်ိန္ကလည္းမလွသည့္ျပင္ ဂဠဳန္ ဦးေစာ၏ နယ္လည္း ျဖစ္သျဖင့္ လိုက္ပို႔ၾကေသာ ရဲေဘာ္မ်ားက အေမစုကို ေဘးဥပဒ္ျဖစ္မည္ စိုး၍ ဘာမွ် မေျပာဘဲ ႏႈတ္ဆိတ္ဆိတ္ ေနရန္ သတိေပးၾကသည္။ သို႔ေသာ္ အေမစုမွာ ေၾကာက္လန္႔ျခင္း မရွိ။ ငါ့သားမ်ားရယ္ လူလူခ်င္း မသတ္ႏိုင္ပါဘူး… ကံသတ္မွ ေသတာပါကြယ့္ … ေၾကာက္စရာမရွိပါဘူး။ ေသလဲ မထူးပါဘူး ဟုျပန္ေျပာသျဖင့္ ရဲေဘာ္မ်ားမွာ ေနာက္ထပ္ဘာမွ ျပန္မေျပာရဲဘဲ ေခါင္းငံု႔ေနၾကေတာ့သည္။ ကြ်ႏု္ပ္မွာ အမယ္ၾကီး၏ သူရသတိၱ ရွိပံုကို ထပ္မံခ်ီးက်ဳးမိျပန္ေလသည္။

ရန္ကုန္သို႔ ေရာက္၍ သားႏွစ္ေယာက္၏ အေလာင္းစင္ျပိဳင္ကို ေတြ႕ျမင္ရေသာ အခါ၌လည္း ထူးျခားေသာ လွုပ္ရွားမႈကို ထပ္မံျပသျခင္း မရွိေခ်။ ရင္တြင္း၌ ကမၻာမီး ေတာက္ေလာင္သည့္ပမာ ျပင္းျပစြာပူေဆြး ရွာေသာ္လည္း အာဇာနည္မ်ား၏ မိခင္ ပီပီ သမၼဇဥ္ျဖင့္ ဖံုးအုပ္၍ ဘ၀င္းရဲ႕ ေအာင္ဆန္းရဲ႕ အေမ့ကို ပစ္သြားၾကျပီလားကြယ့္… ဟုေျပာကာ လက္ခုပ္ကေလး တတီးတီးႏွင့္ ငိုေၾကြးျမည္တမ္းရံုထက္ ပိုမိုကဲလြန္ေသာ လကၡဏာကို လံုး၀ မျပေခ်။ တကယ့္အာဇာနည္ မိခင္ ပီသပါေပသည္။

အေမစုကား ငယ္စဥ္ကစ၍ ကြယ္လြန္ အနိစၥေရာက္သည့္အခ်ိန္အထိ၊ တေန႔ထက္ တေန႔ ထူးျခား ဆန္းၾကယ္ လွေသာ ေရွးဘုန္းကံ ပါရမီ ႏွင့္ ျပည့္စံုခဲ့သည့္ ပါရမီရွင္ အမ်ိဳးသမီးအစစ္ၾကီး ျဖစ္ေပသည္။ သမီး အၾကီးဆံုး မခင္ညြန္႔ မွာ အေမစုႏွင့္ အလြန္တူသည္။ အိမ္ေထာင္သားေမြး အလုပ္မ်ိဳးကို စက္ဆုပ္ရြံရွာသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ပင္ အသက္ ၄၅ ႏွစ္ အရြယ္ထိ အိမ္ေထာင္ မျပဳဘဲ မိခင္ၾကီးနွင့္ အတူ ေနထိုင္ခဲ့သည္။ သို႕ေသာ္ အေမစုသည္ ေရွ႕ေရးကို ေမွ်ာ္ေတြး၍ သမီးၾကီးအား ေျမစာရင္း အင္စပက္ေတာ္ ဦးသာရင္ႏွင့္ လက္ထပ္ ထိမ္းျမားရန္ တိုက္တြန္းရာ မခင္ညြန္႔မွာ မိခင္၏ စကားကို မပယ္လိုသျဖင့္ အင္စပက္ေတာ္ ဦးသာရင္ႏွင့္ လက္ထပ္ခဲ့ေလသည္။ အေမစုကား သမီးၾကီးအတြက္ စိတ္ခ်လက္ခ် ျဖစ္ကာ မိမိ၏စကားကို ေျမ၀ယ္မက် နားေထာင္သျဖင့္ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္လွေလသည္။

သို႕ေသာ္ ဒုတိယ သမီးၾကီးျဖစ္သူ မ၀က္မွာကား မိခင္ႏွင့္ ရာသက္ပန္ မခြဲလိုပဲ မိခင္က တိုက္တြန္းေသာ္လည္း ယခုအခ်ိန္ထိ အိမ္ေထာင္ မျပဳေတာ့ေခ်။ အေမစုသည္ အတူေန သမီး မ၀က္အား အလြန္ခ်စ္၏။ အလြန္အားကိုး၏။ အိမ္ေထာင္မွဳကိစၥ အ၀၀ အျပင္ စီးပြားေရးကိစၥဟူသမွ်ကိုလည္း မ၀က္ကိုသာ လံုး၀ လႊဲအပ္ထား၏။ မ၀က္ ခ်က္ေသာ ထမင္းဟင္းကိုသာ သေဘာက် ႏွစ္သက္၏။ အမိက အေရးေပးသေလာက္ သားမ်ားကလည္း မ၀က္အား အမိသဖြယ္ ေလးစားရိုေသၾကရ၏။ မ၀က္မွာလည္း သားသမီးမ်ား အနက္ ၀တၱရား အေက်ဆံုး သမီးျဖစ္ေလသည္။ အေမစုမွာ မ၀က္၏ လက္ေပၚတြင္ ေနာက္ဆံုး အသက္ေပ်ာက္ရရွာသည္။

သားအၾကီးဆံုး ဦးဘ၀င္းမွာ မိခင္အား အလြန္ၾကည္ညိဳ၏။ ရိုးသားေျဖာင့္မတ္၏။ နတ္ေမာက္ျမိဳ႕တြင္ ျမန္မာကိုးတန္း ေအာင္ျပီးေနာက္ ေရနံေခ်ာင္းသို႔ေရာက္၍ B.O.C စာေရးအလုပ္ကို လုပ္ကိုင္၏။ ၎ ရေသာ လခမ်ားမွ ေငြစုျပီးလွ်င္ မိခင္၏ ေထာက္ပံ့ေသာ ေငြႏွင့္ ပူးေပါင္း၍ တကၠသိုလ္သို႔ ဆက္လက္ ပညာသင္ၾကားရာ ၀ိဇၨာဂုဏ္ထူးျဖင့္ ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္။ အေမစုသည္ သားၾကီးအား ၎၏ သေဘာက် ျဖစ္ေသာ ေတာင္တြင္းၾကီး ဇာတိ၊ မ်ိဳးရိုးေကာင္းျဖစ္ေသာ မခင္ေစာႏွင့္ ကိုယ္တိုင္ ေစ့စပ္ ေတာင္းရမ္း လက္ထပ္ေပးခဲ့၏။ သား ေခြ်းမ၊ ေျမးမ်ားႏွင့္ ဂ်ပန္ တေခတ္လံုး အတူတကြ ေနထိုင္ခဲ့ရသျဖင့္ စိတ္ေက်နပ္မွဳ ရရွိခဲ့၏။

သားအလတ္ဦးေနေအာင္မွာလည္း ေရွ႕ေန စာေမးပြဲ ေအာင္ျပီးေနာက္ နတ္ေမာက္ျမိဳ႕ အနီးရွိ ဖုန္းေတာ္ျပည့္ရြာ သူၾကီး ဦးဘိုးလွိဳင္၏ သမီး မခင္ေလး ႏွင့္ အေမစုကိုယ္တိုင္ ေတာင္းရမ္းလက္ထပ္ေပးခဲ့၏။ ဦးေနေအာင္မွာ သား အားလံုးအနက္ အတူတူ အေနရမ်ားသျဖင့္ အေမစုသည္ ၎ အေပၚ၌ သံေယာဇဥ္ၾကီးခဲ့၏။ ဦးေနေအာင္ႏွင့္ ပတ္သက္၍လည္း စိတ္ေက်နပ္မွဳမ်ားစြာ ရရွိခဲ့၏။

သားအလတ္ ဦးေအာင္သန္းကိုလည္း တကၠသိုလ္တြင္ ၀ိဇၨာ ဘြဲ႕ထူးရရွိျပီးေနာက္ ျမိဳ႕အုပ္ရာထူးရရွိသည္အထိ ပညာသင္ၾကားေပးခဲ့၏။ ဦးေအာင္သန္းမွာ တကၠသိုလ္တြင္ ပညာသင္ေနစဥ္ ယစ္မ်ိဳး၀န္ေထာက္ ဦးဘတင္၏ သမီး မခင္ႏုႏွင့္ အေၾကာင္းဆက္မိ၏။ မခင္ႏုမွ အေမစုတို႔ႏွင့္ အမ်ိဳးေတာ္ေသာ ေတာင္တြင္းၾကီး ဇာတိဦးဘတင္၏ သမီး ျဖစ္သည့္အတိုင္း အေမစုသည္ သေဘာက်ေက်နပ္ကာ အင္းစိန္ျမိဳ႕သို႕ ကိုယ္တိုင္ သြားေရာက္ေစ့စပ္ ေတာင္းရမ္းၾကီးက်ယ္စြာ မဂၤလာ ေဆာင္ေပးခဲ့ရသျဖင့္ ေက်နပ္သည္။

သားအငယ္ဆံုး ဦးေအာင္ဆန္းကိုကား နတ္ေမာက္ျမိဳ႕ ဘုန္းေတာ္ၾကီးဦးေသာဘိတ၏ အထက္တန္း ေက်ာင္းတြင္ သတၱမတန္းထိ ပညာ သင္ေပးျပီးေနာက္ ေရနံေခ်ာင္းျမိဳ႕၊ အမ်ိဳးသား အထက္တန္းေက်ာင္းတြင္ ၁၀ ေအာင္ျမင္သည္ အထိ ထားခဲ့သည္။ ၎ ေနာက္ တကၠသိုလ္သို႔ပို႔၍ ၀ိဇၹာ စာေမးပြဲ ေအာင္ျမင္သည္အထိ ပညာသင္ေပးခဲ့သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ မခင္ၾကည္တို႔မွာ ဂ်ပန္ေခတ္ အတြင္းက ႏွစ္ဦးသေဘာတူ ခ်စ္ၾကိဳက္၍ လက္ဆက္ခဲ့ၾကရာ အေမစုမွာ ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္က် အျခားသားသမီးမ်ားကဲ့သို႔ လက္ထပ္မေပးရေသာ္လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရာထူး လက္ခံျပီးေနာက္ မယားျပ အျဖစ္ျဖင့္ နတ္ေမာက္သို႔ တိုင္းခန္းလွည့္လည္လာစဥ္ မခင္ၾကည္အား ေခၚေဆာင္ခဲ့ရာ မခင္ၾကည္၏ ရုိေသကိုင္းရွိုင္းမွဳ၊ လိမၼာေရးျခားမွဳမ်ားကို ျမင္ရေသာအခါ အေမစုမွာ သားႏွင့္ေခြ်းမကေလးအေပၚတြင္ တျပံဳးျပံဳးႏွင့္ ေက်နပ္ ၀မ္းေျမာက္မိ၏။

အေမစုကား ဇာတိဂုဏ္ကလည္း ေကာင္း၊ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းကလည္း ေတာင့္တင္း၊ ပစၥည္းဥစၥာကလည္း ျပည့္စံု၊ သားသမီးမ်ားကလည္း ေခတ္ပညာတတ္ ကမၻာေက်ာ္ ပုဂၢိဳလ္မ်ား ျဖစ္ေန၊ သားသမီး အားလံုးမွာလည္း ၎၏ စိတ္တိုင္းက် အိမ္ေထာင္သည္မ်ား ျဖစ္သည့္ျပင္ မ်ားျပားလွေသာ ေျမးငယ္မ်ားျဖင့္ ျခံရံကာ ေလာကအလယ္တြင္ တင့္တယ္စြာ ေနထိုင္ရသျဖင့္ အေမစု၏ ေရွးဘုန္းေရွးကံမွာ အလြန္ပင္ အားၾကီး၍ ပါရမီ ေကာင္းလွသည္ဟု ဆိုရေပမည္။

ကမၻာေပၚရွိ ပုပုရြရြ ျမင္သမွ်တို႕မွာ ေလာကဓံရွစ္ပါး၏ အျမဲမျပတ္ရိုတ္ခတ္ျခင္းကို ခံေနၾကရသည့္အတိုင္း အေမစုမွာ ေလာကအလယ္တြင္ သူမတူေအာင္ တင့္တယ္စြာ ခံစားေနရေသာ္လည္း ပုထုဇဥ္ တဦး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေလာကဓံတရား၏ ရိုတ္ခတ္ျခင္းဒဏ္မွ မလြတ္ႏုိင္ေခ်။

အသက္ ၆၀ျပည့္ေသာႏွစ္တြင္ ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်းက စ၍ ေပါင္းသင္းခဲ့ေသာ အိမ္သား ဦးဖာမွာ လူၾကီးေရာဂါျဖင့္ ကြယ္လြန္အနိစၥေရာက္သြားရကား မုဆိုးမ ဘ၀ျဖင့္ သားသမီးမ်ားကို အုပ္ထိန္းကာ ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ရေလသည္။ အသက္ ၆၄ ႏွစ္အရြယ္ တြင္ အေမစုမွာ ေလာကဓံတရား၏ ရိုတ္ခတ္ျခင္းကို ဒုတိယအၾကိမ္ ခံရျပန္ေလသည္။ အခ်စ္ဆံုးသမီးျဖစ္ေသာ မခင္ညြန္႕သည္ မီးယပ္ေရာဂါျဖင့္ ကြယ္လြန္အနိစၥ ေရာက္သြားရာ အေမစုမွာ ပထမဆံုး သားသမီးပူကို စတင္ခံစားခဲ့ရေလသည္။
၎ေနာက္ အခ်စ္ဆံုးေသာ သားမ်ား ျဖစ္သည့္ ၀န္ၾကီးဦးဘ၀င္းႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႕မွာ ရန္သူ၏လက္ခ်က္ျဖင့္ ရုတ္တရက္ အနိစၥေရာက္သြားေသာအခါ ဒုတိယအၾကိမ္ေျမာက္ ျပင္းထန္ေသာ အပူမီးကို ခံစားရျပန္ေလသည္။

၎ေနာက္ ဦးေနေအာင္၏ သမီးျမင့္ျမင့္ကေလးမွာ ငယ္စဥ္ကပင္ အေမစုႏွင့္အတူ လာေရာက္ေနထိုင္ရကား သားမွာ အခ်စ္၊ ေျမးမွာ အႏွစ္ ဆိုေသာ စကားကဲ့သို႔ ေျမးမကေလးအား အလြန္ပင္ ခ်စ္ခဲ့ေလသည္။ ၎ျမင့္ျမင့္ကေလးသည္ နတ္ေမာက္ျမိဳ႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အထိမ္းအမွတ္ နိင္ငံေတာ္ တန္းျမင့္ေက်ာင္းတြင္ ပညာသင္ၾကားေနစဥ္ အဖ်ားေရာဂါျဖင့္ အေမစု၏ လက္ေပၚတြင္ ရုတ္တရက္ အနိစၥေရာက္သြားေပရာ အေမစုမွာ တတိယမၸိ ေျမးပူႏွင့္ ေတြ႕ရျပန္ေလသည္။

၎ေနာက္ နတ္ေမာက္ျမိဳ႕ကို ရဲျဖဴမ်ား သိမ္းပိုက္လိုက္ေသာအခါ ရဲျဖဴတို႕၏ ေျမသိမ္းစံနစ္အရ အေမစုကိုယ္တိုင္ ငယ္စဥ္ကစ၍ စုေဆာင္းခဲ့ေသာ ေျမယာ၊ အိုးအိမ္ ၊ပစၥည္းတို႕မွာ ဂ်ပန္ေခတ္၊ အဂၤလိပ္ေခတ္ စသည္ျဖင့္ ေခတ္အမ်ိဳးမ်ိဳး ေက်ာ္လာခဲ့ေသာ္လည္း တစံုတရာ ပ်က္စီးျခင္း မရွိခဲ့ဘဲ ရဲျဖဴတို႔၏ ေျမယာစံနစ္ေၾကာင့္ အေမစုပိုင္ ေျမယာ အားလံုး ဆံုးရွံဳး သြားခဲ့ေလသည္။ အေမစု၏ စိတ္မွာ လြန္စြာ ထိခိုက္ခဲ့ေလသည္။ သို႔ေသာ္ ေျမယာႏွင့္ ပါတ္သက္၍ မည္သူ႔ကိုမွ် တစံုတရာ ထိခိုက္ေျပာဆို ျခင္း လံုး၀မျပဳလုပ္ဘဲ၊ သည္းခံကာ ကံတရားအတိုင္း ျဖစ္ရတာ၊ ပ်က္ရတာပဲကြယ္ ဟု ေျပာကာ မေက်နပ္မွဳကို မ်ိဳသိပ္၍ ထားခဲ့ေလသည္။

ကြ်ႏု္ပ္၏ ဖခင္မွာ အေမစုႏွင့္ ေမာင္ႏွမေတာ္၍ ကၽြန္ပ္မွာလည္း အေမစု၏ တူေတာ္ေလသည္။ အေမစုအား ကၽြႏ္ုပ္တို႔က ေဒြးေလးစုဟု ေခၚၾကရသည္။ ကၽြန္ုပ္တို႔၏ အမ်ိဳးဓေလ့ထံုးစံအရ ၾကီးစဥ္ငယ္လိုက္ ရိုေသကိုင္းရွိုင္း ခဲ့ၾကရသည့္ျပင္ ေဆြမ်ိဳးအားလံုး အနက္ အသက္အၾကီးဆံုး ၀ါအၾကီးဆံုး ျဖစ္သူအား က်န္ေဆြမ်ိဳးအားလံုးက အရိုအေသ ေပးရသည့္ျပင္ ၎၏ ၾသဇာကိုလည္း မဖယ္ရွားရေခ်။ ၎ ေပးသမွ်အမိန္႔ကို နာခံရေလသည္။

ကၽြႏု္ပ္၏ ဖခင္မွာ ေဆြမ်ိဳးမ်ားတြင္ အၾကီးဆံုးျဖစ္၍ အသက္ ၇၃ ႏွစ္အရြယ္တြင္ ကြယ္လြန္အနိစၥေရာက္ခဲ့ေလသည္။ ကၽြႏု္ပ္္၏ ဖခင္ မရွိေသာအခါ ေဆြမ်ိဳးမ်ားအနက္ အေမစုမွာ အသက္အၾကီးဆံုး ၊ ၀ါအၾကီးဆံုးျဖစ္၍ အျခားေဆြမ်ိဳးမ်ား ကဲ့သို႕ပင္ ကၽြႏု္ပ္မွာလည္း အေမစုအား ရိုေသေလးစားရေလသည္။ ၎ျပင္ ကၽြႏု္ပ္္အား အေမစုသည္ သားရင္းသဖြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ျပဳစု ကူညီ မစ ခဲ့သျဖင့္ အေမစုမွာ မိခင္ရင္း သဖြယ္ျဖစ္လာေပေတာ့သည္။

သားသမီးမ်ား ဆံုးသူဆံုး တျခားစီေနသူေန ျဖစ္၍ မ၀က္ တဦးတည္းႏွင့္ ပ်င္းရိျငီးေငြ႕ဘြယ္ ေနထိုင္ရရွာေသာ အေမစုသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ က်ဆံုးသည့္ အခ်ိန္မွစ၍ ကၽြႏု္ပ္တို႔အား တူတဦးကဲ့သို႕ သေဘာမထားေတာ့ဘဲ သားရင္း တမွ်ကဲ့သို႔ ယူဆ၍ အမ်ိဳးမ်ိဳး အလုိလိုက္သည့္ျပင္ ကၽြႏု္ပ္၏ အိမ္သူ မသန္းတင္ကိုပါ သမီးအရင္းကဲ့သို႔ ခ်စ္ခင္လာသည္ကို ေတြ႕ရေလသည္။

အေမစု၏ ေမတၱာစိတ္ကို ရိပ္မိေသာ ကၽြႏု္ပ္နွင့္ ကၽြန္ပ္၏ ဇနီးတို႔မွာ အေမစုထံ အျမဲသြားေရာက္ ျပဳစု၍ စားေကာင္း ေသာက္မြန္မ်ားကို အျမဲတမ္း ေပးပုိ႔ရေလသည္။ အေမစုကလည္း ၎အား အျမိဳ႕ျမိဳ႕က ကန္ေတာ့ၾကေသာ စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္မ်ားကို ရတိုင္း ကၽြႏု္ပ္တို႕နွစ္ဦးအား အျမဲခြဲေ၀ ေပးကမ္းခဲ့ေလသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ပင္ ကၽြႏု္ပ္မွာ အေမစုအား မိခင္အရင္းကဲ့သို႔ ၾကည္လည္း ၾကည္ညိဳ၏။ ေလးလည္း ေလးစား၏။ ခ်စ္လည္း ခ်စ္၏။ ျမတ္လည္းျမတ္ႏုိး၏။ အေမစု၏ အမိန္႔ကို တေသြမတိမ္းလိုက္နာခဲ့၏။ အေမစု၏ ဆံုးမစကားမ်ားကိုလည္း အျမဲနားေထာင္ခဲ့၏။ အေမစု၏ ျပင္းထန္လွေသာ အပူမီးမ်ားကိုလည္း တတ္နိင္သေလာက္ ေျဖေဖ်ာက္ေပးခဲ့၏။ ေ၀ယ်ာ၀စၥမ်ားကိုလည္း တတ္ႏုိင္သမွ် ကူညီေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့၏။ အေမစုမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မရွိသည့္ေနာက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ တခုတည္းဘြား ျဖစ္သူ ကၽြန္ပ္အား သားရင္းပမာ ယူဆကာ အတြင္းေရာ အျပင္ပါ တိုင္ပင္ေျပာဆိုေလ့ရွိ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ အေမစုအနီးတြင္ သားအရင္းမ်ားမရွိစဥ္ အေမစု၏ စိတ္ခ်မ္းသာမွဳ၊ က်န္းမာမွဳ၊ တရားအားထုတ္နိင္မွဳ အတြက္ ကၽြန္ပ္အေပၚသို႕ တာ၀န္က်ေရာက္ေနရကား အေမစု၏ အိမ္သို႔ အျမဲတေစ သြားေရာက္၍ ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္က် ျပဳစု ေျဖေဖ်ာ္ခြင့္ ရရွိခဲ့၏။ ဗမာ့အာဇာနည္ တဦးျဖစ္ေသာ ေခါင္းေဆာင္ၾကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ မိခင္ၾကီးအား ေျခဆုပ္လက္နယ္ ျပဳစုခြင့္ ရသျဖင့္လည္း ဂုဏ္ယူမိ၏။ ေက်နပ္မိ၏။

အေမစု၏ ဘ၀တြင္ အသက္ ၆၃ ႏွစ္က စ၍ အိမ္သား ဦးဖာအတြက္ မီးစတင္ေလာင္ခဲ့ရာမွ စ၍ ျမင့္ျမင့္ေလးအထိ ျပင္းထန္ေသာ အပူမီးမ်ားကို ေတြ႔ရျပီး ေနာက္အေမစုမွာ တရားသေဘာျဖင့္ အပူမီးအားလံုးကို နိင္နင္းစြာ ျငိမ္းသတ္ႏုိင္ရကား စိတ္ဓာတ္ ေအးခ်မ္းမွဳ ရရွိသကဲ့သို႔ ေရွးကကဲ့သို႔ပင္ ေဆြမ်ိဳးမ်ား အိမ္သို႔ လည္ပတ္ႏုိင္ေတာ့ေလသည္။ စိတ္ခ်မ္းသာမွဳ တေန႔ထက္ တေန႔ပိုမိုရရွိလာျပီးေနာက္၊ မေသမီ ရန္ကုန္ရွိ မုဆိုးမ ႏွစ္ဦးျဖစ္သူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေတာ္ ေဒၚခင္ၾကည္၊ ဦးဘ၀င္း၏ ဇနီး ေဒၚခင္ေစာ တို႔အျပင္ သားဦးေအာင္သန္းႏွင့္ ေခြ်းမ ေဒၚခင္ႏုတို႔ ႏွင့္တကြ ေျမးအားလံုးကိုပါ ေတြ႕လိုေသာ ဆႏၵ ျပင္းျပလာရကား ရန္ကုန္သြားရန္ အၾကံ ျဖစ္ေပၚလာေလသည္။ ရန္ကုန္သို႔ေရာက္လွ်င္ ေခၽြးမသံုးဦးႏွင့္ ကၽြန္ပ္၏ အစ္ကို ဦးတင္လွတို႔အား လက္ေဆာင္ေပးရန္ နတ္ေမာက္နယ္မွ ထြက္သည့္ ႏွမ္းဆီေမႊးစစ္စစ္ကို သံပံုး ၄ ပံုးျဖင့္ ထည့္၍ အဆင္သင့္ ျပဳလုပ္ထား၏။ ေျမးကေလးမ်ားအတြက္ နတ္ေမာက္မွာ ေတာျမဳိ႕ကေလးျဖစ္သည့္အတိုင္း ထန္းလ်က္၊ ႏွမ္း၊ ေျမပဲသာ ထြက္သျဖင့္ ေတာသေရစာ ဟုေခၚေသာ ႏွမ္းပ်စ္ ေျမပဲယိုမ်ားကို အိမ္တြင္ ေကာင္းႏုိင္သမွ် ေကာင္းေအာင္ျပဳလုပ္ျပီး အထုပ္ ၄ ထုပ္ ခြဲ၍ ထုပ္ထားေလသည္။ ကၽြႏု္ပ္အားလည္း ရန္ကုန္သြားက ကူညီလိုက္ပို႔ေပးရန္ေျပာသျဖင့္ လိုက္ပို႔ပါမည္ဟု ကတိေပးရသည္။ အေမစုမွာ ေခြ်မမ်ား ၊ ေျမးမ်ားအား အလြမ္းေျပ ေတြ႕ရမည့္ အေရးကို ေမ်ွာ္ေတြး၍ ေပ်ာ္တျပံဳးျပံဳး ေမာ္မဆံုး ရွိေနေတာ့၏။ သို႕ေသာ္ အေမစု၏ ျပင္းျပေသာအလုိဆႏၵကို ရိုတ္ခ်ဳိးမည့္ မုန္တိုင္းႀကီးတခု မေမွ်ာ္လင့္ဘဲႏွင့္ ရုတ္တရက္ ေရွာင္တခင္ က်ေရာက္လာေတာ့ေလသည္။

ေရာင္စံုတို႔ ဆူပူလွဳပ္ရွားမွဳမ်ားေၾကာင့္ ေခၽြးမမ်ား ေျမးမ်ား ေနထိုင္ၾကသည့္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ေတာ္ၾကီးႏွင့္ အေမစုေနထိုင္ေသာ နတ္ေမာက္ျမိဳ႕ကေလးတို႔မွာ လံုး၀အဆက္အသြယ္ ျပတ္သြားေတာ့ေလသည္။

၎ေနာက္ မုန္တိုင္းၾကီးသည္ ပိုမိုျပင္းထန္လာေလသည္။ ၁၉၄၉ ခု၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၂၉ ရက္ေန႔၊ နံနက္အခ်ိန္တြင္ နတ္ေမာက္ျမိဳ႕ကေလးမွာ ရဲေဘာ္ျဖဴ မ်ား၏ လက္တြင္းသို႔ က်ဆင္းသြားရေလသည္။

နတ္ေမာက္ကို သိမ္းပိုက္ထားေသာ ရဲေဘာ္ျဖဴမ်ားမွာ အေမစုကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ အရွိန္ျဖင့္ ေစာ္ကား၊ေမာ္ကား မျပဳလုပ္ရဲၾက၊ သို႔ေသာ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္အသက္ရွင္စဥ္က ေလာက္ ရိုေသကိုင္း႐ိႈင္း ေလးစားျခင္းမ်ိဳးကိုကား မေတြ႕ရေပ။ အေမစုႏွင့္ ကြ်ႏု္ပ္တို႔မွာ ဇြတ္အတင္း ရန္ကုန္သို႕ ထြက္လာမည္ဆိုက ျဖစ္ႏုိင္၏။ သို႕ေသာ္ လမ္းပန္း အဆက္အသြယ္က စိတ္မခ်ရ။ အသက္ၾကီးရင့္ေသာ အေမစုအတြက္ သင့္ေတာ္မည့္ ယာဥ္မ်ားကလည္း မရွိ၊ စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ လုပ္ကိုင္ေနေသာ ရဲေဘာ္ျဖဴမ်ား၏ အုပ္ခ်ဳပ္မွဳကိုလည္း စိတ္မခ်။ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ မရွိစဥ္ တခုခု ျဖစ္ေလမလားဟု ေတြးေတာ စိုးရိမ္မိတာက တမ်ိဳး၊ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ အေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ ရန္ကုန္သို႔သြားရန္ အစီအစဥ္ကို အေမစုႏွင့္ တိုင္ပင္၍ ရက္အကန္႔အသတ္မရွိ ေရႊ႕ဆိုင္း လိုက္ရျပန္ေလသည္။

အေမစုမွာကား ေလွကားရင္းတြင္ အသင့္ျပင္ထားေသာ ဆီပံုး ၄ ပံုးကို ၎၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ငယ္စဥ္က စာၾကည့္ခဲ့သည့္ စားပြဲရွည္ၾကီးေပၚတြင္ အသင့္ထုပ္ထားေသာ ေျမပဲ ယို ႏွမ္းပ်စ္ထုပ္ ေလးထုပ္ကို ၎၊ အျမဲၾကည့္ကာ ေငးေမာေတြေ၀ ေနသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ ဤကဲ့သို႔ ေတြ႕ျမင္ရတိုင္း ကၽြနိုပ္မွာလည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိ၏။

အေမစုမွာ ေရွးကုသိုလ္ကံ အက်ိဳးေပးေၾကာင့္ ငယ္ရႊယ္စဥ္အခ်ိန္ကစ၍ အသက္ ၇၃-ႏွစ္ျပည့္သည္အထိ အိပ္ရာထဲတြင္ လဲေနခဲ့ရေလာက္ေအာင္ ေရာဂါရရွိခဲ့ဘူးေသာ အျဖစ္မ်ိဳးမၾကံဳခဲ့ရေပ။ အခု အသက္ ၇၃-ႏွစ္တြင္ ေဗဒင္ကိန္းခန္းအရ အေမစုအတြက္ မေကာင္းလွ။ အထူးခ်ဳခ်ာ၍ လာသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ခ်ဴခ်ာသည္ ဆိုေသာ္လည္း ရုပ္ရည္က်ဆင္းျခင္းမွ လြဲ၍ အျခား ခၽြတ္ယြင္းခ်က္ မရွိေသးေခ်။ အနိစၥေရာက္သည့္အခ်ိန္ထက္ သြားတေခ်ာင္းမွ မက်ိဳးေခ်။ သို႔ေသာ္ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ႏွင့္ စာလွ်င္ အသားအေရမ်ားစြာ ယုတ္ေလ်ာ့လာသည့္ျပင္ အရြယ္မ်ားစြာ က်ဆင္းသြားေလသည္။

ေရွးအခါက ေတာင္ေ၀ွး မကိုင္ခဲ့ေသာ္လည္း ယခု ႏွစ္တြင္ ေတာင္ေ၀ွးကို စတင္အားျပဳရေလျပီ။ ေရွးက ကဲ့သို႔ ေဆြမ်ိဳးမ်ား အိမ္သို႔ နံနက္တိုင္း အိမ္ေစ့ေအာင္ အလည္အပတ္မသြားနိင္ေတာ့ေပ။ ကၽြႏု္ပ္၏ အိမ္သို႔သာ တဘက္ထူၾကီးကို ေခါင္းေပါင္းတို ဘရက္ကိုးအျပာ ပန္းရိုက္လံုခ်ည္ႏွင့္ ဆြယ္တာအထူ ၀တ္၍ ေတာင္ေ၀ွးကေလး ကိုင္ကာ တနဂၤေႏြ တၾကိမ္၊ ႏွစ္ၾကိမ္သာ လာႏုိင္ေတာ့ေလသည္။ ကၽြႏု္ပ္မွာလည္း အေမစုအားရွိမည့္ အစာႏွင့္ ေဆးမ်ားကို တတ္နိင္သမွ် ရွာေဖြစုေဆာင္း ေကၽြးပါသည္။ သို႔ေသာ္ အေမစုကား ဇရာအျပင္ ေရာဂါပါ ဖိေထာင္းေနေသာေၾကာင့္ အဆီစား၍ အသားမျဖစ္ဆိုေသာ စကားပံုကဲ့သို႔ တိုက္သမွ်ေဆး ေပးသမွ် ဓာတ္စာ၊ ေကၽြးသမွ် အာဟာရတို႔မွာလည္း ထိေရာက္ျခင္း မရွိေတာ့ေခ်။

အေမစုသည္ ျပိဳလဲေတာ့မည့္ အရိပ္အေရာင္မ်ား ျပစျပဳေလျပီ။။

ဗုိလ္ခ်ဳပ္မိခင္ (ပထမပိုင္း)
ဗုိလ္ခ်ဳပ္မိခင္ (ဒုတိယပိုင္း)
ဗုိလ္ခ်ဳပ္မိခင္ (တတိယပိုင္း)