ပထမပိုင္းမွ အဆက္
(တကၠသိုလ္ဆုျမိဳင္)
၁၉၄၇ ခု၊ ဇူလိုင္လ ၁၉ ရက္ေန႕တြင္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ အတြင္း၀န္မ်ားရံုးၾကီး၌ တကမၻာလံုး တုန္လွုပ္သြားေစသည့္ လုပ္ၾကံမွဳၾကီး ေပၚေပါက္ခဲ့ရာ အေမစု၏ သားၾကီး ဦးဘ၀င္းႏွင့္ သားေထြး ဗိုလ္ခ်ုဳပ္တို႔ ႏွစ္ဦးလည္း ရန္သူ၏ ေသနတ္ဖ်ား၌ မခ်ိမဆံ့ ရက္စက္စြာ ပစ္သတ္ျခင္း ခံရေသာ သတင္းဆိုးၾကီးမွာ တမုဟုတ္ခ်င္း ေရဒီယိုမွ တဆင့္ နတ္ေမာက္ျမိဳ႕သို႕ ေရာက္ရွိလာေလသည္။၎သတင္းကို နတ္ေမာက္တြင္ ပထမဆံုးၾကားရသူမွာ ကြ်ႏု္ပ္ပင္ ျဖစ္သည္။ ၎ သတင္းဆိုးၾကီးသည္ ေယာက်္ားစင္စစ္ျဖစ္ေသာ ကြ်ႏု္ပ္ကိုပင္ ႏွလံုးေသြးရပ္သြားမတတ္ ထိခိုက္ေလသည္။ ဦးဘ၀င္းႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႕မွာ ကြ်ႏု္ပ္ႏွင့္ ေသြးမ်ားစြာ ရင္းသည္။ ညီအစ္ကိုေတာ္သည့္ျပင္ ငယ္စဥ္က ကစားဘက္ ရန္ျဖစ္ဖက္၊ စာသင္ဘက္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ေဆြမ်ိဳး သံေယာဇဥ္အရ ေရဒီယို နားေထာင္ရင္းပင္ မဆည္ႏုိင္ေအာင္ ငိုမိေတာ့ေလသည္။ ၎ေနာက္ ကြ်ႏု္ပ္မွာ ၾကီးမားေသာ ျပႆနာတရပ္ႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရေတာ့သည္။ ဤသတင္းဆိုးၾကီးကို အေမစုအား ခ်က္ျခင္းဖြင့္ေျပာသင့္၊မေျပာသင့္ ဟူေသာ ျပႆနာပင္ ျဖစ္သည္။ ဤသတင္းမွာ အေမစုဦးစြာ သိသင့္ေသာ သတင္းျဖစ္သျဖင့္ အျမန္ဆံုး အသိေပးသင့္သည္ဟု ပထမတြင္ စဥ္းစားမိသည္။ သို႕ေသာ္ ဤသတင္းသည္ ကၽြန္ပ္၏ စိတ္ကိုပင္ အလြန္ထိခိုက္သြားေစသျဖင့္ အသက္အရြယ္ၾကီး၍ အခ်စ္ၾကီးလွေသာ မိခင္အိုၾကီးမွာ ဤသတင္းကို ၾကားသိရပါက အသက္ပင္စိုးရိမ္ရေလာက္ေအာင္ ျဖစ္သြားေပမည္ေလာဟု ေတြးေတာ စိုးရိမ္၍ တတ္နိင္သမွ် ဖံုးဖိ ထားရန္ စဥ္းစားမိျပန္သည္။ သို႕ေသာ္ ၎ေန႔ ညအခ်ိန္မေရာက္မီပင္ မေကြး- ေတာင္တြင္း ေမာ္ေတာ္ကားမ်ား နတ္ေမာက္သို႕ ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာရာ သတင္းဆိုးၾကီးသည္ ေတာမီးကဲ့သို႕ ျငိမ္းမရေအာင္ ရုတ္တရက္ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားေတာ့ေလသည္။ ၎အခ်ိန္တြင္ သတင္းဆိုးၾကီးကို ဖံုးအုပ္မရႏုိင္ေတာ့ေၾကာင္း ရိပ္မိကာ အမယ္ၾကီးအား သတင္းကို တတ္ႏုိင္သမွ် လွည့္ပတ္ေျပာဆိုျပီး စိတ္ေျဖေပးရေတာ့မွာဘဲဟု စဥ္းစား၍ အေမစုအိမ္သို႔ ေရာက္ရွိသြားေလသည္။
ကြ်ႏု္ပ္သည္ အလိုလုိမ်က္ႏွာမေကာင္းေသာ အေမစုႏွင့္ ရင္ဆိုင္မိၾကေလျပီ။ ေလာကတြင္ မေကာင္းသတင္းကို သက္ဆိုင္သူ ကာယကံရွင္အား မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္၍ ဖြင့္ဟေျပာရေသာ အလုပ္သည္ အခက္အခဲဆံုးအလုပ္ဟု ယူဆမိသည္။ သို႔ေသာ္ မေျပာလွ်င္ မျဖစ္ႏုိင္ေသာ အေျခသို႔ ဆိုက္ေရာက္လာသျဖင့္ တစ၊ တစ သြယ္၀ိုက္၍ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ ဒဏ္ရာရေသာ သတင္းကို သြယ္၀ိုက္ေျပာလိုက္ရေလျပီ။ သတင္း၏ အဆံုးတြင္ အေမစုသည္ စိတ္ထိခိုက္ကာ တခုခုျဖစ္သြားေလမလားဟု စိုးရိမ္၍ အေရးရွိက အသင့္ျဖစ္ရန္ ကြ်ႏု္ပ္ အထူးသတိထားသည္။ ေသြးေဆး၊ ကြမ္းရြက္ စသည္မ်ားလည္း ကၽြႏု္ပ္၏ အိတ္တြင္ အသင့္ ပါလာခဲ့သည္။
သို႕ေသာ္ အေမစုမွာ တကယ္ အမွန္ဘဲလား ကြယ္…မလိုတဲ့သူေတြက လုပ္ၾကံေျပာတာလား… ပြဲခ်င္းျပီးေရာလားကြယ့္.. ဟုေမးျပီး မ်က္ရည္မ်ား ၀ိုင္းလာရံုမွ အပ အျခားစိတ္ထိခိုက္မွဳမ်ားကို မျပေခ်။ “မွန္ရင္လဲ ဘ၀ကံအေၾကာင္းေပါ့ ကြယ္…” ဟု တခြန္းမွ်ေျပာကာ တည္ျငိမ္ဆိတ္ျငိမ္စြာ ေနျပီးေနာက္ အေတာ္ၾကာ စကားမေျပာဘဲ ရပ္ဆိုင္းေနေလသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ကြ်ႏု္ပ္အား သားႏွစ္ဦး၏ အေလာင္းကို ၾကည့္ရန္ ရန္ကုန္အထိလိုက္ပို႔ရန္ ေျပာသည္။ ကြ်ႏု္ပ္လည္း ခ်က္ခ်င္းပင္ လိုက္ပို႔ပါမည္ဟု ၀န္ခံကတိေပးသည္။ ကြ်ႏု္ပ္၏ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္မွာ မွားေလျပီ။ “သတင္းဆိုး ၾကားလွ်င္ အမယ္ၾကီး ေသသြား လွ်င္ အမယ္ၾကီး ေသသြားမလား၊ရူးသြားမလား၊ တခုခု ေတာ့ ျဖစ္မွာဘဲ” ဟု ယူဆမိျခင္း မွားေလျပီ။ အေမစု၏ စိတ္ဓါတ္သည္ ေက်ာက္တိုင္ ေက်ာက္ခဲၾကီးမ်ားပမာ တည္ၾကည္ျမဲျမံလွပါေပသည္။ လူတဦးအား ရူးေစႏုိင္သည့္ ဤသတင္းဆိုးသည္ အေမစု၏ စိတ္ဓါတ္ကို ယိမ္းယိုင္သြားေအာင္ ကိုင္မလႈပ္ႏုိင္ေပ။ အေမစု၏ အာဇာနည္စိတ္ျဖစ္ေသာ ခိုင္ျမဲတည္တ့့ံလွသည့္ စိတ္ဓါတ္ကို အံ့လည္း အံ့ၾသမိသည္။ ခ်ီးလည္း ခ်ီးက်ဳးမိသည္။ ဂုဏ္လည္း ျပဳမိသည္။
အေမစုမွာ ၀န္ၾကီးဦးဘ၀င္းအားလည္း အၾကီးဆံုးျဖစ္၍ အခ်စ္ပို၏။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုလည္း အငယ္ဆံုးျဖစ္၍ မ်ိဳမတတ္ခ်စ္၏။ ရင္ေသြး အစစ္ျဖစ္သည့္ ကမာၻေက်ာ္သားႏွစ္ဦးအား တခ်ိန္တည္း ရန္သူ၏ လက္ခ်က္ျဖင့္ မယံုႏုိင္ေလာက္ေအာင္ လုပ္ၾကံျခင္းခံရေသာ သတင္းဆိုးသည္ သာမန္ မိဘျဖစ္မည္ဆိုပါက ခ်က္ျခင္းပင္ အသက္အႏၱရာယ္ ထိခိုက္ေစႏုိင္၏။ သို႔ေသာ္ အေမစု၏ စိတ္ဓါတ္ကား သံမဏိပမာ ခိုင္ျမဲလွ၏။ စိတ္ေဖာက္ျပန္ျခင္းမရွိ။ ပကတိ သေဘာတရားအရ ၾကမၼာဆိုးကို ရဲရင့္တည္ၾကည္ေသာ မ်က္နွာျဖင့္ အာဇာနည္မ်ား၏ မိခင္ပီပီ ခံယူခဲ့ေလသည္။
၎ေနာက္ ရန္ကုန္မွ ေစလႊတ္ေသာ ဆလြန္းကားမ်ားျဖင့္ ကြ်ႏု္ပ္တို႔သည္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕သို႕ ထြက္ခြာလာၾကသည္။ လမ္းတေလွ်ာက္လံုးတြင္လည္း အေမစုမွာ မ်က္ႏွာညိဳွးငယ္ရံုမွ အပ အျခားျပင္းထန္ေသာ လႈပ္ရွားေသာ အမူအရာမ်ားကို လံုး၀မျပေခ်။ ညအခ်ိန္တြင္ ဂဠဳန္ဦးေစာ၏ အေျခခံစခန္းျဖစ္ေသာ သာယာ၀တီမင္းလွျမိဳ႕မ်ားသို႔ ေရာက္ရွိၾကသည္။ အခ်ိန္ကလည္းမလွသည့္ျပင္ ဂဠဳန္ ဦးေစာ၏ နယ္လည္း ျဖစ္သျဖင့္ လိုက္ပို႔ၾကေသာ ရဲေဘာ္မ်ားက အေမစုကို ေဘးဥပဒ္ျဖစ္မည္ စိုး၍ ဘာမွ် မေျပာဘဲ ႏႈတ္ဆိတ္ဆိတ္ ေနရန္ သတိေပးၾကသည္။ သို႔ေသာ္ အေမစုမွာ ေၾကာက္လန္႔ျခင္း မရွိ။ ငါ့သားမ်ားရယ္ လူလူခ်င္း မသတ္ႏိုင္ပါဘူး… ကံသတ္မွ ေသတာပါကြယ့္ … ေၾကာက္စရာမရွိပါဘူး။ ေသလဲ မထူးပါဘူး ဟုျပန္ေျပာသျဖင့္ ရဲေဘာ္မ်ားမွာ ေနာက္ထပ္ဘာမွ ျပန္မေျပာရဲဘဲ ေခါင္းငံု႔ေနၾကေတာ့သည္။ ကြ်ႏု္ပ္မွာ အမယ္ၾကီး၏ သူရသတိၱ ရွိပံုကို ထပ္မံခ်ီးက်ဳးမိျပန္ေလသည္။
ရန္ကုန္သို႔ ေရာက္၍ သားႏွစ္ေယာက္၏ အေလာင္းစင္ျပိဳင္ကို ေတြ႕ျမင္ရေသာ အခါ၌လည္း ထူးျခားေသာ လွုပ္ရွားမႈကို ထပ္မံျပသျခင္း မရွိေခ်။ ရင္တြင္း၌ ကမၻာမီး ေတာက္ေလာင္သည့္ပမာ ျပင္းျပစြာပူေဆြး ရွာေသာ္လည္း အာဇာနည္မ်ား၏ မိခင္ ပီပီ သမၼဇဥ္ျဖင့္ ဖံုးအုပ္၍ ဘ၀င္းရဲ႕ ေအာင္ဆန္းရဲ႕ အေမ့ကို ပစ္သြားၾကျပီလားကြယ့္… ဟုေျပာကာ လက္ခုပ္ကေလး တတီးတီးႏွင့္ ငိုေၾကြးျမည္တမ္းရံုထက္ ပိုမိုကဲလြန္ေသာ လကၡဏာကို လံုး၀ မျပေခ်။ တကယ့္အာဇာနည္ မိခင္ ပီသပါေပသည္။
အေမစုကား ငယ္စဥ္ကစ၍ ကြယ္လြန္ အနိစၥေရာက္သည့္အခ်ိန္အထိ၊ တေန႔ထက္ တေန႔ ထူးျခား ဆန္းၾကယ္ လွေသာ ေရွးဘုန္းကံ ပါရမီ ႏွင့္ ျပည့္စံုခဲ့သည့္ ပါရမီရွင္ အမ်ိဳးသမီးအစစ္ၾကီး ျဖစ္ေပသည္။ သမီး အၾကီးဆံုး မခင္ညြန္႔ မွာ အေမစုႏွင့္ အလြန္တူသည္။ အိမ္ေထာင္သားေမြး အလုပ္မ်ိဳးကို စက္ဆုပ္ရြံရွာသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ပင္ အသက္ ၄၅ ႏွစ္ အရြယ္ထိ အိမ္ေထာင္ မျပဳဘဲ မိခင္ၾကီးနွင့္ အတူ ေနထိုင္ခဲ့သည္။ သို႕ေသာ္ အေမစုသည္ ေရွ႕ေရးကို ေမွ်ာ္ေတြး၍ သမီးၾကီးအား ေျမစာရင္း အင္စပက္ေတာ္ ဦးသာရင္ႏွင့္ လက္ထပ္ ထိမ္းျမားရန္ တိုက္တြန္းရာ မခင္ညြန္႔မွာ မိခင္၏ စကားကို မပယ္လိုသျဖင့္ အင္စပက္ေတာ္ ဦးသာရင္ႏွင့္ လက္ထပ္ခဲ့ေလသည္။ အေမစုကား သမီးၾကီးအတြက္ စိတ္ခ်လက္ခ် ျဖစ္ကာ မိမိ၏စကားကို ေျမ၀ယ္မက် နားေထာင္သျဖင့္ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္လွေလသည္။
သို႕ေသာ္ ဒုတိယ သမီးၾကီးျဖစ္သူ မ၀က္မွာကား မိခင္ႏွင့္ ရာသက္ပန္ မခြဲလိုပဲ မိခင္က တိုက္တြန္းေသာ္လည္း ယခုအခ်ိန္ထိ အိမ္ေထာင္ မျပဳေတာ့ေခ်။ အေမစုသည္ အတူေန သမီး မ၀က္အား အလြန္ခ်စ္၏။ အလြန္အားကိုး၏။ အိမ္ေထာင္မွဳကိစၥ အ၀၀ အျပင္ စီးပြားေရးကိစၥဟူသမွ်ကိုလည္း မ၀က္ကိုသာ လံုး၀ လႊဲအပ္ထား၏။ မ၀က္ ခ်က္ေသာ ထမင္းဟင္းကိုသာ သေဘာက် ႏွစ္သက္၏။ အမိက အေရးေပးသေလာက္ သားမ်ားကလည္း မ၀က္အား အမိသဖြယ္ ေလးစားရိုေသၾကရ၏။ မ၀က္မွာလည္း သားသမီးမ်ား အနက္ ၀တၱရား အေက်ဆံုး သမီးျဖစ္ေလသည္။ အေမစုမွာ မ၀က္၏ လက္ေပၚတြင္ ေနာက္ဆံုး အသက္ေပ်ာက္ရရွာသည္။
သားအၾကီးဆံုး ဦးဘ၀င္းမွာ မိခင္အား အလြန္ၾကည္ညိဳ၏။ ရိုးသားေျဖာင့္မတ္၏။ နတ္ေမာက္ျမိဳ႕တြင္ ျမန္မာကိုးတန္း ေအာင္ျပီးေနာက္ ေရနံေခ်ာင္းသို႔ေရာက္၍ B.O.C စာေရးအလုပ္ကို လုပ္ကိုင္၏။ ၎ ရေသာ လခမ်ားမွ ေငြစုျပီးလွ်င္ မိခင္၏ ေထာက္ပံ့ေသာ ေငြႏွင့္ ပူးေပါင္း၍ တကၠသိုလ္သို႔ ဆက္လက္ ပညာသင္ၾကားရာ ၀ိဇၨာဂုဏ္ထူးျဖင့္ ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္။ အေမစုသည္ သားၾကီးအား ၎၏ သေဘာက် ျဖစ္ေသာ ေတာင္တြင္းၾကီး ဇာတိ၊ မ်ိဳးရိုးေကာင္းျဖစ္ေသာ မခင္ေစာႏွင့္ ကိုယ္တိုင္ ေစ့စပ္ ေတာင္းရမ္း လက္ထပ္ေပးခဲ့၏။ သား ေခြ်းမ၊ ေျမးမ်ားႏွင့္ ဂ်ပန္ တေခတ္လံုး အတူတကြ ေနထိုင္ခဲ့ရသျဖင့္ စိတ္ေက်နပ္မွဳ ရရွိခဲ့၏။
သားအလတ္ဦးေနေအာင္မွာလည္း ေရွ႕ေန စာေမးပြဲ ေအာင္ျပီးေနာက္ နတ္ေမာက္ျမိဳ႕ အနီးရွိ ဖုန္းေတာ္ျပည့္ရြာ သူၾကီး ဦးဘိုးလွိဳင္၏ သမီး မခင္ေလး ႏွင့္ အေမစုကိုယ္တိုင္ ေတာင္းရမ္းလက္ထပ္ေပးခဲ့၏။ ဦးေနေအာင္မွာ သား အားလံုးအနက္ အတူတူ အေနရမ်ားသျဖင့္ အေမစုသည္ ၎ အေပၚ၌ သံေယာဇဥ္ၾကီးခဲ့၏။ ဦးေနေအာင္ႏွင့္ ပတ္သက္၍လည္း စိတ္ေက်နပ္မွဳမ်ားစြာ ရရွိခဲ့၏။
သားအလတ္ ဦးေအာင္သန္းကိုလည္း တကၠသိုလ္တြင္ ၀ိဇၨာ ဘြဲ႕ထူးရရွိျပီးေနာက္ ျမိဳ႕အုပ္ရာထူးရရွိသည္အထိ ပညာသင္ၾကားေပးခဲ့၏။ ဦးေအာင္သန္းမွာ တကၠသိုလ္တြင္ ပညာသင္ေနစဥ္ ယစ္မ်ိဳး၀န္ေထာက္ ဦးဘတင္၏ သမီး မခင္ႏုႏွင့္ အေၾကာင္းဆက္မိ၏။ မခင္ႏုမွ အေမစုတို႔ႏွင့္ အမ်ိဳးေတာ္ေသာ ေတာင္တြင္းၾကီး ဇာတိဦးဘတင္၏ သမီး ျဖစ္သည့္အတိုင္း အေမစုသည္ သေဘာက်ေက်နပ္ကာ အင္းစိန္ျမိဳ႕သို႕ ကိုယ္တိုင္ သြားေရာက္ေစ့စပ္ ေတာင္းရမ္းၾကီးက်ယ္စြာ မဂၤလာ ေဆာင္ေပးခဲ့ရသျဖင့္ ေက်နပ္သည္။
သားအငယ္ဆံုး ဦးေအာင္ဆန္းကိုကား နတ္ေမာက္ျမိဳ႕ ဘုန္းေတာ္ၾကီးဦးေသာဘိတ၏ အထက္တန္း ေက်ာင္းတြင္ သတၱမတန္းထိ ပညာ သင္ေပးျပီးေနာက္ ေရနံေခ်ာင္းျမိဳ႕၊ အမ်ိဳးသား အထက္တန္းေက်ာင္းတြင္ ၁၀ ေအာင္ျမင္သည္ အထိ ထားခဲ့သည္။ ၎ ေနာက္ တကၠသိုလ္သို႔ပို႔၍ ၀ိဇၹာ စာေမးပြဲ ေအာင္ျမင္သည္အထိ ပညာသင္ေပးခဲ့သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ မခင္ၾကည္တို႔မွာ ဂ်ပန္ေခတ္ အတြင္းက ႏွစ္ဦးသေဘာတူ ခ်စ္ၾကိဳက္၍ လက္ဆက္ခဲ့ၾကရာ အေမစုမွာ ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္က် အျခားသားသမီးမ်ားကဲ့သို႔ လက္ထပ္မေပးရေသာ္လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရာထူး လက္ခံျပီးေနာက္ မယားျပ အျဖစ္ျဖင့္ နတ္ေမာက္သို႔ တိုင္းခန္းလွည့္လည္လာစဥ္ မခင္ၾကည္အား ေခၚေဆာင္ခဲ့ရာ မခင္ၾကည္၏ ရုိေသကိုင္းရွိုင္းမွဳ၊ လိမၼာေရးျခားမွဳမ်ားကို ျမင္ရေသာအခါ အေမစုမွာ သားႏွင့္ေခြ်းမကေလးအေပၚတြင္ တျပံဳးျပံဳးႏွင့္ ေက်နပ္ ၀မ္းေျမာက္မိ၏။
အေမစုကား ဇာတိဂုဏ္ကလည္း ေကာင္း၊ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းကလည္း ေတာင့္တင္း၊ ပစၥည္းဥစၥာကလည္း ျပည့္စံု၊ သားသမီးမ်ားကလည္း ေခတ္ပညာတတ္ ကမၻာေက်ာ္ ပုဂၢိဳလ္မ်ား ျဖစ္ေန၊ သားသမီး အားလံုးမွာလည္း ၎၏ စိတ္တိုင္းက် အိမ္ေထာင္သည္မ်ား ျဖစ္သည့္ျပင္ မ်ားျပားလွေသာ ေျမးငယ္မ်ားျဖင့္ ျခံရံကာ ေလာကအလယ္တြင္ တင့္တယ္စြာ ေနထိုင္ရသျဖင့္ အေမစု၏ ေရွးဘုန္းေရွးကံမွာ အလြန္ပင္ အားၾကီး၍ ပါရမီ ေကာင္းလွသည္ဟု ဆိုရေပမည္။
ကမၻာေပၚရွိ ပုပုရြရြ ျမင္သမွ်တို႕မွာ ေလာကဓံရွစ္ပါး၏ အျမဲမျပတ္ရိုတ္ခတ္ျခင္းကို ခံေနၾကရသည့္အတိုင္း အေမစုမွာ ေလာကအလယ္တြင္ သူမတူေအာင္ တင့္တယ္စြာ ခံစားေနရေသာ္လည္း ပုထုဇဥ္ တဦး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေလာကဓံတရား၏ ရိုတ္ခတ္ျခင္းဒဏ္မွ မလြတ္ႏုိင္ေခ်။
အသက္ ၆၀ျပည့္ေသာႏွစ္တြင္ ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်းက စ၍ ေပါင္းသင္းခဲ့ေသာ အိမ္သား ဦးဖာမွာ လူၾကီးေရာဂါျဖင့္ ကြယ္လြန္အနိစၥေရာက္သြားရကား မုဆိုးမ ဘ၀ျဖင့္ သားသမီးမ်ားကို အုပ္ထိန္းကာ ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ရေလသည္။ အသက္ ၆၄ ႏွစ္အရြယ္ တြင္ အေမစုမွာ ေလာကဓံတရား၏ ရိုတ္ခတ္ျခင္းကို ဒုတိယအၾကိမ္ ခံရျပန္ေလသည္။ အခ်စ္ဆံုးသမီးျဖစ္ေသာ မခင္ညြန္႕သည္ မီးယပ္ေရာဂါျဖင့္ ကြယ္လြန္အနိစၥ ေရာက္သြားရာ အေမစုမွာ ပထမဆံုး သားသမီးပူကို စတင္ခံစားခဲ့ရေလသည္။
၎ေနာက္ အခ်စ္ဆံုးေသာ သားမ်ား ျဖစ္သည့္ ၀န္ၾကီးဦးဘ၀င္းႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႕မွာ ရန္သူ၏လက္ခ်က္ျဖင့္ ရုတ္တရက္ အနိစၥေရာက္သြားေသာအခါ ဒုတိယအၾကိမ္ေျမာက္ ျပင္းထန္ေသာ အပူမီးကို ခံစားရျပန္ေလသည္။
၎ေနာက္ ဦးေနေအာင္၏ သမီးျမင့္ျမင့္ကေလးမွာ ငယ္စဥ္ကပင္ အေမစုႏွင့္အတူ လာေရာက္ေနထိုင္ရကား သားမွာ အခ်စ္၊ ေျမးမွာ အႏွစ္ ဆိုေသာ စကားကဲ့သို႔ ေျမးမကေလးအား အလြန္ပင္ ခ်စ္ခဲ့ေလသည္။ ၎ျမင့္ျမင့္ကေလးသည္ နတ္ေမာက္ျမိဳ႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အထိမ္းအမွတ္ နိင္ငံေတာ္ တန္းျမင့္ေက်ာင္းတြင္ ပညာသင္ၾကားေနစဥ္ အဖ်ားေရာဂါျဖင့္ အေမစု၏ လက္ေပၚတြင္ ရုတ္တရက္ အနိစၥေရာက္သြားေပရာ အေမစုမွာ တတိယမၸိ ေျမးပူႏွင့္ ေတြ႕ရျပန္ေလသည္။
၎ေနာက္ နတ္ေမာက္ျမိဳ႕ကို ရဲျဖဴမ်ား သိမ္းပိုက္လိုက္ေသာအခါ ရဲျဖဴတို႕၏ ေျမသိမ္းစံနစ္အရ အေမစုကိုယ္တိုင္ ငယ္စဥ္ကစ၍ စုေဆာင္းခဲ့ေသာ ေျမယာ၊ အိုးအိမ္ ၊ပစၥည္းတို႕မွာ ဂ်ပန္ေခတ္၊ အဂၤလိပ္ေခတ္ စသည္ျဖင့္ ေခတ္အမ်ိဳးမ်ိဳး ေက်ာ္လာခဲ့ေသာ္လည္း တစံုတရာ ပ်က္စီးျခင္း မရွိခဲ့ဘဲ ရဲျဖဴတို႔၏ ေျမယာစံနစ္ေၾကာင့္ အေမစုပိုင္ ေျမယာ အားလံုး ဆံုးရွံဳး သြားခဲ့ေလသည္။ အေမစု၏ စိတ္မွာ လြန္စြာ ထိခိုက္ခဲ့ေလသည္။ သို႔ေသာ္ ေျမယာႏွင့္ ပါတ္သက္၍ မည္သူ႔ကိုမွ် တစံုတရာ ထိခိုက္ေျပာဆို ျခင္း လံုး၀မျပဳလုပ္ဘဲ၊ သည္းခံကာ ကံတရားအတိုင္း ျဖစ္ရတာ၊ ပ်က္ရတာပဲကြယ္ ဟု ေျပာကာ မေက်နပ္မွဳကို မ်ိဳသိပ္၍ ထားခဲ့ေလသည္။
ကြ်ႏု္ပ္၏ ဖခင္မွာ အေမစုႏွင့္ ေမာင္ႏွမေတာ္၍ ကၽြန္ပ္မွာလည္း အေမစု၏ တူေတာ္ေလသည္။ အေမစုအား ကၽြႏ္ုပ္တို႔က ေဒြးေလးစုဟု ေခၚၾကရသည္။ ကၽြန္ုပ္တို႔၏ အမ်ိဳးဓေလ့ထံုးစံအရ ၾကီးစဥ္ငယ္လိုက္ ရိုေသကိုင္းရွိုင္း ခဲ့ၾကရသည့္ျပင္ ေဆြမ်ိဳးအားလံုး အနက္ အသက္အၾကီးဆံုး ၀ါအၾကီးဆံုး ျဖစ္သူအား က်န္ေဆြမ်ိဳးအားလံုးက အရိုအေသ ေပးရသည့္ျပင္ ၎၏ ၾသဇာကိုလည္း မဖယ္ရွားရေခ်။ ၎ ေပးသမွ်အမိန္႔ကို နာခံရေလသည္။
ကၽြႏု္ပ္၏ ဖခင္မွာ ေဆြမ်ိဳးမ်ားတြင္ အၾကီးဆံုးျဖစ္၍ အသက္ ၇၃ ႏွစ္အရြယ္တြင္ ကြယ္လြန္အနိစၥေရာက္ခဲ့ေလသည္။ ကၽြႏု္ပ္္၏ ဖခင္ မရွိေသာအခါ ေဆြမ်ိဳးမ်ားအနက္ အေမစုမွာ အသက္အၾကီးဆံုး ၊ ၀ါအၾကီးဆံုးျဖစ္၍ အျခားေဆြမ်ိဳးမ်ား ကဲ့သို႕ပင္ ကၽြႏု္ပ္မွာလည္း အေမစုအား ရိုေသေလးစားရေလသည္။ ၎ျပင္ ကၽြႏု္ပ္္အား အေမစုသည္ သားရင္းသဖြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ျပဳစု ကူညီ မစ ခဲ့သျဖင့္ အေမစုမွာ မိခင္ရင္း သဖြယ္ျဖစ္လာေပေတာ့သည္။
သားသမီးမ်ား ဆံုးသူဆံုး တျခားစီေနသူေန ျဖစ္၍ မ၀က္ တဦးတည္းႏွင့္ ပ်င္းရိျငီးေငြ႕ဘြယ္ ေနထိုင္ရရွာေသာ အေမစုသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ က်ဆံုးသည့္ အခ်ိန္မွစ၍ ကၽြႏု္ပ္တို႔အား တူတဦးကဲ့သို႕ သေဘာမထားေတာ့ဘဲ သားရင္း တမွ်ကဲ့သို႔ ယူဆ၍ အမ်ိဳးမ်ိဳး အလုိလိုက္သည့္ျပင္ ကၽြႏု္ပ္၏ အိမ္သူ မသန္းတင္ကိုပါ သမီးအရင္းကဲ့သို႔ ခ်စ္ခင္လာသည္ကို ေတြ႕ရေလသည္။
အေမစု၏ ေမတၱာစိတ္ကို ရိပ္မိေသာ ကၽြႏု္ပ္နွင့္ ကၽြန္ပ္၏ ဇနီးတို႔မွာ အေမစုထံ အျမဲသြားေရာက္ ျပဳစု၍ စားေကာင္း ေသာက္မြန္မ်ားကို အျမဲတမ္း ေပးပုိ႔ရေလသည္။ အေမစုကလည္း ၎အား အျမိဳ႕ျမိဳ႕က ကန္ေတာ့ၾကေသာ စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္မ်ားကို ရတိုင္း ကၽြႏု္ပ္တို႕နွစ္ဦးအား အျမဲခြဲေ၀ ေပးကမ္းခဲ့ေလသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ပင္ ကၽြႏု္ပ္မွာ အေမစုအား မိခင္အရင္းကဲ့သို႔ ၾကည္လည္း ၾကည္ညိဳ၏။ ေလးလည္း ေလးစား၏။ ခ်စ္လည္း ခ်စ္၏။ ျမတ္လည္းျမတ္ႏုိး၏။ အေမစု၏ အမိန္႔ကို တေသြမတိမ္းလိုက္နာခဲ့၏။ အေမစု၏ ဆံုးမစကားမ်ားကိုလည္း အျမဲနားေထာင္ခဲ့၏။ အေမစု၏ ျပင္းထန္လွေသာ အပူမီးမ်ားကိုလည္း တတ္နိင္သေလာက္ ေျဖေဖ်ာက္ေပးခဲ့၏။ ေ၀ယ်ာ၀စၥမ်ားကိုလည္း တတ္ႏုိင္သမွ် ကူညီေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့၏။ အေမစုမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မရွိသည့္ေနာက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ တခုတည္းဘြား ျဖစ္သူ ကၽြန္ပ္အား သားရင္းပမာ ယူဆကာ အတြင္းေရာ အျပင္ပါ တိုင္ပင္ေျပာဆိုေလ့ရွိ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ အေမစုအနီးတြင္ သားအရင္းမ်ားမရွိစဥ္ အေမစု၏ စိတ္ခ်မ္းသာမွဳ၊ က်န္းမာမွဳ၊ တရားအားထုတ္နိင္မွဳ အတြက္ ကၽြန္ပ္အေပၚသို႕ တာ၀န္က်ေရာက္ေနရကား အေမစု၏ အိမ္သို႔ အျမဲတေစ သြားေရာက္၍ ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္က် ျပဳစု ေျဖေဖ်ာ္ခြင့္ ရရွိခဲ့၏။ ဗမာ့အာဇာနည္ တဦးျဖစ္ေသာ ေခါင္းေဆာင္ၾကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ မိခင္ၾကီးအား ေျခဆုပ္လက္နယ္ ျပဳစုခြင့္ ရသျဖင့္လည္း ဂုဏ္ယူမိ၏။ ေက်နပ္မိ၏။
အေမစု၏ ဘ၀တြင္ အသက္ ၆၃ ႏွစ္က စ၍ အိမ္သား ဦးဖာအတြက္ မီးစတင္ေလာင္ခဲ့ရာမွ စ၍ ျမင့္ျမင့္ေလးအထိ ျပင္းထန္ေသာ အပူမီးမ်ားကို ေတြ႔ရျပီး ေနာက္အေမစုမွာ တရားသေဘာျဖင့္ အပူမီးအားလံုးကို နိင္နင္းစြာ ျငိမ္းသတ္ႏုိင္ရကား စိတ္ဓာတ္ ေအးခ်မ္းမွဳ ရရွိသကဲ့သို႔ ေရွးကကဲ့သို႔ပင္ ေဆြမ်ိဳးမ်ား အိမ္သို႔ လည္ပတ္ႏုိင္ေတာ့ေလသည္။ စိတ္ခ်မ္းသာမွဳ တေန႔ထက္ တေန႔ပိုမိုရရွိလာျပီးေနာက္၊ မေသမီ ရန္ကုန္ရွိ မုဆိုးမ ႏွစ္ဦးျဖစ္သူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေတာ္ ေဒၚခင္ၾကည္၊ ဦးဘ၀င္း၏ ဇနီး ေဒၚခင္ေစာ တို႔အျပင္ သားဦးေအာင္သန္းႏွင့္ ေခြ်းမ ေဒၚခင္ႏုတို႔ ႏွင့္တကြ ေျမးအားလံုးကိုပါ ေတြ႕လိုေသာ ဆႏၵ ျပင္းျပလာရကား ရန္ကုန္သြားရန္ အၾကံ ျဖစ္ေပၚလာေလသည္။ ရန္ကုန္သို႔ေရာက္လွ်င္ ေခၽြးမသံုးဦးႏွင့္ ကၽြန္ပ္၏ အစ္ကို ဦးတင္လွတို႔အား လက္ေဆာင္ေပးရန္ နတ္ေမာက္နယ္မွ ထြက္သည့္ ႏွမ္းဆီေမႊးစစ္စစ္ကို သံပံုး ၄ ပံုးျဖင့္ ထည့္၍ အဆင္သင့္ ျပဳလုပ္ထား၏။ ေျမးကေလးမ်ားအတြက္ နတ္ေမာက္မွာ ေတာျမဳိ႕ကေလးျဖစ္သည့္အတိုင္း ထန္းလ်က္၊ ႏွမ္း၊ ေျမပဲသာ ထြက္သျဖင့္ ေတာသေရစာ ဟုေခၚေသာ ႏွမ္းပ်စ္ ေျမပဲယိုမ်ားကို အိမ္တြင္ ေကာင္းႏုိင္သမွ် ေကာင္းေအာင္ျပဳလုပ္ျပီး အထုပ္ ၄ ထုပ္ ခြဲ၍ ထုပ္ထားေလသည္။ ကၽြႏု္ပ္အားလည္း ရန္ကုန္သြားက ကူညီလိုက္ပို႔ေပးရန္ေျပာသျဖင့္ လိုက္ပို႔ပါမည္ဟု ကတိေပးရသည္။ အေမစုမွာ ေခြ်မမ်ား ၊ ေျမးမ်ားအား အလြမ္းေျပ ေတြ႕ရမည့္ အေရးကို ေမ်ွာ္ေတြး၍ ေပ်ာ္တျပံဳးျပံဳး ေမာ္မဆံုး ရွိေနေတာ့၏။ သို႕ေသာ္ အေမစု၏ ျပင္းျပေသာအလုိဆႏၵကို ရိုတ္ခ်ဳိးမည့္ မုန္တိုင္းႀကီးတခု မေမွ်ာ္လင့္ဘဲႏွင့္ ရုတ္တရက္ ေရွာင္တခင္ က်ေရာက္လာေတာ့ေလသည္။
ေရာင္စံုတို႔ ဆူပူလွဳပ္ရွားမွဳမ်ားေၾကာင့္ ေခၽြးမမ်ား ေျမးမ်ား ေနထိုင္ၾကသည့္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ေတာ္ၾကီးႏွင့္ အေမစုေနထိုင္ေသာ နတ္ေမာက္ျမိဳ႕ကေလးတို႔မွာ လံုး၀အဆက္အသြယ္ ျပတ္သြားေတာ့ေလသည္။
၎ေနာက္ မုန္တိုင္းၾကီးသည္ ပိုမိုျပင္းထန္လာေလသည္။ ၁၉၄၉ ခု၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၂၉ ရက္ေန႔၊ နံနက္အခ်ိန္တြင္ နတ္ေမာက္ျမိဳ႕ကေလးမွာ ရဲေဘာ္ျဖဴ မ်ား၏ လက္တြင္းသို႔ က်ဆင္းသြားရေလသည္။
နတ္ေမာက္ကို သိမ္းပိုက္ထားေသာ ရဲေဘာ္ျဖဴမ်ားမွာ အေမစုကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ အရွိန္ျဖင့္ ေစာ္ကား၊ေမာ္ကား မျပဳလုပ္ရဲၾက၊ သို႔ေသာ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္အသက္ရွင္စဥ္က ေလာက္ ရိုေသကိုင္း႐ိႈင္း ေလးစားျခင္းမ်ိဳးကိုကား မေတြ႕ရေပ။ အေမစုႏွင့္ ကြ်ႏု္ပ္တို႔မွာ ဇြတ္အတင္း ရန္ကုန္သို႕ ထြက္လာမည္ဆိုက ျဖစ္ႏုိင္၏။ သို႕ေသာ္ လမ္းပန္း အဆက္အသြယ္က စိတ္မခ်ရ။ အသက္ၾကီးရင့္ေသာ အေမစုအတြက္ သင့္ေတာ္မည့္ ယာဥ္မ်ားကလည္း မရွိ၊ စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ လုပ္ကိုင္ေနေသာ ရဲေဘာ္ျဖဴမ်ား၏ အုပ္ခ်ဳပ္မွဳကိုလည္း စိတ္မခ်။ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ မရွိစဥ္ တခုခု ျဖစ္ေလမလားဟု ေတြးေတာ စိုးရိမ္မိတာက တမ်ိဳး၊ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ အေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ ရန္ကုန္သို႔သြားရန္ အစီအစဥ္ကို အေမစုႏွင့္ တိုင္ပင္၍ ရက္အကန္႔အသတ္မရွိ ေရႊ႕ဆိုင္း လိုက္ရျပန္ေလသည္။
အေမစုမွာကား ေလွကားရင္းတြင္ အသင့္ျပင္ထားေသာ ဆီပံုး ၄ ပံုးကို ၎၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ငယ္စဥ္က စာၾကည့္ခဲ့သည့္ စားပြဲရွည္ၾကီးေပၚတြင္ အသင့္ထုပ္ထားေသာ ေျမပဲ ယို ႏွမ္းပ်စ္ထုပ္ ေလးထုပ္ကို ၎၊ အျမဲၾကည့္ကာ ေငးေမာေတြေ၀ ေနသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ ဤကဲ့သို႔ ေတြ႕ျမင္ရတိုင္း ကၽြနိုပ္မွာလည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိ၏။
အေမစုမွာ ေရွးကုသိုလ္ကံ အက်ိဳးေပးေၾကာင့္ ငယ္ရႊယ္စဥ္အခ်ိန္ကစ၍ အသက္ ၇၃-ႏွစ္ျပည့္သည္အထိ အိပ္ရာထဲတြင္ လဲေနခဲ့ရေလာက္ေအာင္ ေရာဂါရရွိခဲ့ဘူးေသာ အျဖစ္မ်ိဳးမၾကံဳခဲ့ရေပ။ အခု အသက္ ၇၃-ႏွစ္တြင္ ေဗဒင္ကိန္းခန္းအရ အေမစုအတြက္ မေကာင္းလွ။ အထူးခ်ဳခ်ာ၍ လာသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ခ်ဴခ်ာသည္ ဆိုေသာ္လည္း ရုပ္ရည္က်ဆင္းျခင္းမွ လြဲ၍ အျခား ခၽြတ္ယြင္းခ်က္ မရွိေသးေခ်။ အနိစၥေရာက္သည့္အခ်ိန္ထက္ သြားတေခ်ာင္းမွ မက်ိဳးေခ်။ သို႔ေသာ္ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ႏွင့္ စာလွ်င္ အသားအေရမ်ားစြာ ယုတ္ေလ်ာ့လာသည့္ျပင္ အရြယ္မ်ားစြာ က်ဆင္းသြားေလသည္။
ေရွးအခါက ေတာင္ေ၀ွး မကိုင္ခဲ့ေသာ္လည္း ယခု ႏွစ္တြင္ ေတာင္ေ၀ွးကို စတင္အားျပဳရေလျပီ။ ေရွးက ကဲ့သို႔ ေဆြမ်ိဳးမ်ား အိမ္သို႔ နံနက္တိုင္း အိမ္ေစ့ေအာင္ အလည္အပတ္မသြားနိင္ေတာ့ေပ။ ကၽြႏု္ပ္၏ အိမ္သို႔သာ တဘက္ထူၾကီးကို ေခါင္းေပါင္းတို ဘရက္ကိုးအျပာ ပန္းရိုက္လံုခ်ည္ႏွင့္ ဆြယ္တာအထူ ၀တ္၍ ေတာင္ေ၀ွးကေလး ကိုင္ကာ တနဂၤေႏြ တၾကိမ္၊ ႏွစ္ၾကိမ္သာ လာႏုိင္ေတာ့ေလသည္။ ကၽြႏု္ပ္မွာလည္း အေမစုအားရွိမည့္ အစာႏွင့္ ေဆးမ်ားကို တတ္နိင္သမွ် ရွာေဖြစုေဆာင္း ေကၽြးပါသည္။ သို႔ေသာ္ အေမစုကား ဇရာအျပင္ ေရာဂါပါ ဖိေထာင္းေနေသာေၾကာင့္ အဆီစား၍ အသားမျဖစ္ဆိုေသာ စကားပံုကဲ့သို႔ တိုက္သမွ်ေဆး ေပးသမွ် ဓာတ္စာ၊ ေကၽြးသမွ် အာဟာရတို႔မွာလည္း ထိေရာက္ျခင္း မရွိေတာ့ေခ်။
အေမစုသည္ ျပိဳလဲေတာ့မည့္ အရိပ္အေရာင္မ်ား ျပစျပဳေလျပီ။။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္မိခင္ (ပထမပိုင္း)
ဗုိလ္ခ်ဳပ္မိခင္ (ဒုတိယပိုင္း)
ဗုိလ္ခ်ဳပ္မိခင္ (တတိယပိုင္း)
(တကၠသိုလ္ဆုျမိဳင္)
၁၉၄၇ ခု၊ ဇူလိုင္လ ၁၉ ရက္ေန႕တြင္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ အတြင္း၀န္မ်ားရံုးၾကီး၌ တကမၻာလံုး တုန္လွုပ္သြားေစသည့္ လုပ္ၾကံမွဳၾကီး ေပၚေပါက္ခဲ့ရာ အေမစု၏ သားၾကီး ဦးဘ၀င္းႏွင့္ သားေထြး ဗိုလ္ခ်ုဳပ္တို႔ ႏွစ္ဦးလည္း ရန္သူ၏ ေသနတ္ဖ်ား၌ မခ်ိမဆံ့ ရက္စက္စြာ ပစ္သတ္ျခင္း ခံရေသာ သတင္းဆိုးၾကီးမွာ တမုဟုတ္ခ်င္း ေရဒီယိုမွ တဆင့္ နတ္ေမာက္ျမိဳ႕သို႕ ေရာက္ရွိလာေလသည္။၎သတင္းကို နတ္ေမာက္တြင္ ပထမဆံုးၾကားရသူမွာ ကြ်ႏု္ပ္ပင္ ျဖစ္သည္။ ၎ သတင္းဆိုးၾကီးသည္ ေယာက်္ားစင္စစ္ျဖစ္ေသာ ကြ်ႏု္ပ္ကိုပင္ ႏွလံုးေသြးရပ္သြားမတတ္ ထိခိုက္ေလသည္။ ဦးဘ၀င္းႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႕မွာ ကြ်ႏု္ပ္ႏွင့္ ေသြးမ်ားစြာ ရင္းသည္။ ညီအစ္ကိုေတာ္သည့္ျပင္ ငယ္စဥ္က ကစားဘက္ ရန္ျဖစ္ဖက္၊ စာသင္ဘက္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ေဆြမ်ိဳး သံေယာဇဥ္အရ ေရဒီယို နားေထာင္ရင္းပင္ မဆည္ႏုိင္ေအာင္ ငိုမိေတာ့ေလသည္။ ၎ေနာက္ ကြ်ႏု္ပ္မွာ ၾကီးမားေသာ ျပႆနာတရပ္ႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရေတာ့သည္။ ဤသတင္းဆိုးၾကီးကို အေမစုအား ခ်က္ျခင္းဖြင့္ေျပာသင့္၊မေျပာသင့္ ဟူေသာ ျပႆနာပင္ ျဖစ္သည္။ ဤသတင္းမွာ အေမစုဦးစြာ သိသင့္ေသာ သတင္းျဖစ္သျဖင့္ အျမန္ဆံုး အသိေပးသင့္သည္ဟု ပထမတြင္ စဥ္းစားမိသည္။ သို႕ေသာ္ ဤသတင္းသည္ ကၽြန္ပ္၏ စိတ္ကိုပင္ အလြန္ထိခိုက္သြားေစသျဖင့္ အသက္အရြယ္ၾကီး၍ အခ်စ္ၾကီးလွေသာ မိခင္အိုၾကီးမွာ ဤသတင္းကို ၾကားသိရပါက အသက္ပင္စိုးရိမ္ရေလာက္ေအာင္ ျဖစ္သြားေပမည္ေလာဟု ေတြးေတာ စိုးရိမ္၍ တတ္နိင္သမွ် ဖံုးဖိ ထားရန္ စဥ္းစားမိျပန္သည္။ သို႕ေသာ္ ၎ေန႔ ညအခ်ိန္မေရာက္မီပင္ မေကြး- ေတာင္တြင္း ေမာ္ေတာ္ကားမ်ား နတ္ေမာက္သို႕ ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာရာ သတင္းဆိုးၾကီးသည္ ေတာမီးကဲ့သို႕ ျငိမ္းမရေအာင္ ရုတ္တရက္ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားေတာ့ေလသည္။ ၎အခ်ိန္တြင္ သတင္းဆိုးၾကီးကို ဖံုးအုပ္မရႏုိင္ေတာ့ေၾကာင္း ရိပ္မိကာ အမယ္ၾကီးအား သတင္းကို တတ္ႏုိင္သမွ် လွည့္ပတ္ေျပာဆိုျပီး စိတ္ေျဖေပးရေတာ့မွာဘဲဟု စဥ္းစား၍ အေမစုအိမ္သို႔ ေရာက္ရွိသြားေလသည္။
ကြ်ႏု္ပ္သည္ အလိုလုိမ်က္ႏွာမေကာင္းေသာ အေမစုႏွင့္ ရင္ဆိုင္မိၾကေလျပီ။ ေလာကတြင္ မေကာင္းသတင္းကို သက္ဆိုင္သူ ကာယကံရွင္အား မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္၍ ဖြင့္ဟေျပာရေသာ အလုပ္သည္ အခက္အခဲဆံုးအလုပ္ဟု ယူဆမိသည္။ သို႔ေသာ္ မေျပာလွ်င္ မျဖစ္ႏုိင္ေသာ အေျခသို႔ ဆိုက္ေရာက္လာသျဖင့္ တစ၊ တစ သြယ္၀ိုက္၍ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ ဒဏ္ရာရေသာ သတင္းကို သြယ္၀ိုက္ေျပာလိုက္ရေလျပီ။ သတင္း၏ အဆံုးတြင္ အေမစုသည္ စိတ္ထိခိုက္ကာ တခုခုျဖစ္သြားေလမလားဟု စိုးရိမ္၍ အေရးရွိက အသင့္ျဖစ္ရန္ ကြ်ႏု္ပ္ အထူးသတိထားသည္။ ေသြးေဆး၊ ကြမ္းရြက္ စသည္မ်ားလည္း ကၽြႏု္ပ္၏ အိတ္တြင္ အသင့္ ပါလာခဲ့သည္။
သို႕ေသာ္ အေမစုမွာ တကယ္ အမွန္ဘဲလား ကြယ္…မလိုတဲ့သူေတြက လုပ္ၾကံေျပာတာလား… ပြဲခ်င္းျပီးေရာလားကြယ့္.. ဟုေမးျပီး မ်က္ရည္မ်ား ၀ိုင္းလာရံုမွ အပ အျခားစိတ္ထိခိုက္မွဳမ်ားကို မျပေခ်။ “မွန္ရင္လဲ ဘ၀ကံအေၾကာင္းေပါ့ ကြယ္…” ဟု တခြန္းမွ်ေျပာကာ တည္ျငိမ္ဆိတ္ျငိမ္စြာ ေနျပီးေနာက္ အေတာ္ၾကာ စကားမေျပာဘဲ ရပ္ဆိုင္းေနေလသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ကြ်ႏု္ပ္အား သားႏွစ္ဦး၏ အေလာင္းကို ၾကည့္ရန္ ရန္ကုန္အထိလိုက္ပို႔ရန္ ေျပာသည္။ ကြ်ႏု္ပ္လည္း ခ်က္ခ်င္းပင္ လိုက္ပို႔ပါမည္ဟု ၀န္ခံကတိေပးသည္။ ကြ်ႏု္ပ္၏ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္မွာ မွားေလျပီ။ “သတင္းဆိုး ၾကားလွ်င္ အမယ္ၾကီး ေသသြား လွ်င္ အမယ္ၾကီး ေသသြားမလား၊ရူးသြားမလား၊ တခုခု ေတာ့ ျဖစ္မွာဘဲ” ဟု ယူဆမိျခင္း မွားေလျပီ။ အေမစု၏ စိတ္ဓါတ္သည္ ေက်ာက္တိုင္ ေက်ာက္ခဲၾကီးမ်ားပမာ တည္ၾကည္ျမဲျမံလွပါေပသည္။ လူတဦးအား ရူးေစႏုိင္သည့္ ဤသတင္းဆိုးသည္ အေမစု၏ စိတ္ဓါတ္ကို ယိမ္းယိုင္သြားေအာင္ ကိုင္မလႈပ္ႏုိင္ေပ။ အေမစု၏ အာဇာနည္စိတ္ျဖစ္ေသာ ခိုင္ျမဲတည္တ့့ံလွသည့္ စိတ္ဓါတ္ကို အံ့လည္း အံ့ၾသမိသည္။ ခ်ီးလည္း ခ်ီးက်ဳးမိသည္။ ဂုဏ္လည္း ျပဳမိသည္။
အေမစုမွာ ၀န္ၾကီးဦးဘ၀င္းအားလည္း အၾကီးဆံုးျဖစ္၍ အခ်စ္ပို၏။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုလည္း အငယ္ဆံုးျဖစ္၍ မ်ိဳမတတ္ခ်စ္၏။ ရင္ေသြး အစစ္ျဖစ္သည့္ ကမာၻေက်ာ္သားႏွစ္ဦးအား တခ်ိန္တည္း ရန္သူ၏ လက္ခ်က္ျဖင့္ မယံုႏုိင္ေလာက္ေအာင္ လုပ္ၾကံျခင္းခံရေသာ သတင္းဆိုးသည္ သာမန္ မိဘျဖစ္မည္ဆိုပါက ခ်က္ျခင္းပင္ အသက္အႏၱရာယ္ ထိခိုက္ေစႏုိင္၏။ သို႔ေသာ္ အေမစု၏ စိတ္ဓါတ္ကား သံမဏိပမာ ခိုင္ျမဲလွ၏။ စိတ္ေဖာက္ျပန္ျခင္းမရွိ။ ပကတိ သေဘာတရားအရ ၾကမၼာဆိုးကို ရဲရင့္တည္ၾကည္ေသာ မ်က္နွာျဖင့္ အာဇာနည္မ်ား၏ မိခင္ပီပီ ခံယူခဲ့ေလသည္။
၎ေနာက္ ရန္ကုန္မွ ေစလႊတ္ေသာ ဆလြန္းကားမ်ားျဖင့္ ကြ်ႏု္ပ္တို႔သည္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕သို႕ ထြက္ခြာလာၾကသည္။ လမ္းတေလွ်ာက္လံုးတြင္လည္း အေမစုမွာ မ်က္ႏွာညိဳွးငယ္ရံုမွ အပ အျခားျပင္းထန္ေသာ လႈပ္ရွားေသာ အမူအရာမ်ားကို လံုး၀မျပေခ်။ ညအခ်ိန္တြင္ ဂဠဳန္ဦးေစာ၏ အေျခခံစခန္းျဖစ္ေသာ သာယာ၀တီမင္းလွျမိဳ႕မ်ားသို႔ ေရာက္ရွိၾကသည္။ အခ်ိန္ကလည္းမလွသည့္ျပင္ ဂဠဳန္ ဦးေစာ၏ နယ္လည္း ျဖစ္သျဖင့္ လိုက္ပို႔ၾကေသာ ရဲေဘာ္မ်ားက အေမစုကို ေဘးဥပဒ္ျဖစ္မည္ စိုး၍ ဘာမွ် မေျပာဘဲ ႏႈတ္ဆိတ္ဆိတ္ ေနရန္ သတိေပးၾကသည္။ သို႔ေသာ္ အေမစုမွာ ေၾကာက္လန္႔ျခင္း မရွိ။ ငါ့သားမ်ားရယ္ လူလူခ်င္း မသတ္ႏိုင္ပါဘူး… ကံသတ္မွ ေသတာပါကြယ့္ … ေၾကာက္စရာမရွိပါဘူး။ ေသလဲ မထူးပါဘူး ဟုျပန္ေျပာသျဖင့္ ရဲေဘာ္မ်ားမွာ ေနာက္ထပ္ဘာမွ ျပန္မေျပာရဲဘဲ ေခါင္းငံု႔ေနၾကေတာ့သည္။ ကြ်ႏု္ပ္မွာ အမယ္ၾကီး၏ သူရသတိၱ ရွိပံုကို ထပ္မံခ်ီးက်ဳးမိျပန္ေလသည္။
ရန္ကုန္သို႔ ေရာက္၍ သားႏွစ္ေယာက္၏ အေလာင္းစင္ျပိဳင္ကို ေတြ႕ျမင္ရေသာ အခါ၌လည္း ထူးျခားေသာ လွုပ္ရွားမႈကို ထပ္မံျပသျခင္း မရွိေခ်။ ရင္တြင္း၌ ကမၻာမီး ေတာက္ေလာင္သည့္ပမာ ျပင္းျပစြာပူေဆြး ရွာေသာ္လည္း အာဇာနည္မ်ား၏ မိခင္ ပီပီ သမၼဇဥ္ျဖင့္ ဖံုးအုပ္၍ ဘ၀င္းရဲ႕ ေအာင္ဆန္းရဲ႕ အေမ့ကို ပစ္သြားၾကျပီလားကြယ့္… ဟုေျပာကာ လက္ခုပ္ကေလး တတီးတီးႏွင့္ ငိုေၾကြးျမည္တမ္းရံုထက္ ပိုမိုကဲလြန္ေသာ လကၡဏာကို လံုး၀ မျပေခ်။ တကယ့္အာဇာနည္ မိခင္ ပီသပါေပသည္။
အေမစုကား ငယ္စဥ္ကစ၍ ကြယ္လြန္ အနိစၥေရာက္သည့္အခ်ိန္အထိ၊ တေန႔ထက္ တေန႔ ထူးျခား ဆန္းၾကယ္ လွေသာ ေရွးဘုန္းကံ ပါရမီ ႏွင့္ ျပည့္စံုခဲ့သည့္ ပါရမီရွင္ အမ်ိဳးသမီးအစစ္ၾကီး ျဖစ္ေပသည္။ သမီး အၾကီးဆံုး မခင္ညြန္႔ မွာ အေမစုႏွင့္ အလြန္တူသည္။ အိမ္ေထာင္သားေမြး အလုပ္မ်ိဳးကို စက္ဆုပ္ရြံရွာသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ပင္ အသက္ ၄၅ ႏွစ္ အရြယ္ထိ အိမ္ေထာင္ မျပဳဘဲ မိခင္ၾကီးနွင့္ အတူ ေနထိုင္ခဲ့သည္။ သို႕ေသာ္ အေမစုသည္ ေရွ႕ေရးကို ေမွ်ာ္ေတြး၍ သမီးၾကီးအား ေျမစာရင္း အင္စပက္ေတာ္ ဦးသာရင္ႏွင့္ လက္ထပ္ ထိမ္းျမားရန္ တိုက္တြန္းရာ မခင္ညြန္႔မွာ မိခင္၏ စကားကို မပယ္လိုသျဖင့္ အင္စပက္ေတာ္ ဦးသာရင္ႏွင့္ လက္ထပ္ခဲ့ေလသည္။ အေမစုကား သမီးၾကီးအတြက္ စိတ္ခ်လက္ခ် ျဖစ္ကာ မိမိ၏စကားကို ေျမ၀ယ္မက် နားေထာင္သျဖင့္ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္လွေလသည္။
သို႕ေသာ္ ဒုတိယ သမီးၾကီးျဖစ္သူ မ၀က္မွာကား မိခင္ႏွင့္ ရာသက္ပန္ မခြဲလိုပဲ မိခင္က တိုက္တြန္းေသာ္လည္း ယခုအခ်ိန္ထိ အိမ္ေထာင္ မျပဳေတာ့ေခ်။ အေမစုသည္ အတူေန သမီး မ၀က္အား အလြန္ခ်စ္၏။ အလြန္အားကိုး၏။ အိမ္ေထာင္မွဳကိစၥ အ၀၀ အျပင္ စီးပြားေရးကိစၥဟူသမွ်ကိုလည္း မ၀က္ကိုသာ လံုး၀ လႊဲအပ္ထား၏။ မ၀က္ ခ်က္ေသာ ထမင္းဟင္းကိုသာ သေဘာက် ႏွစ္သက္၏။ အမိက အေရးေပးသေလာက္ သားမ်ားကလည္း မ၀က္အား အမိသဖြယ္ ေလးစားရိုေသၾကရ၏။ မ၀က္မွာလည္း သားသမီးမ်ား အနက္ ၀တၱရား အေက်ဆံုး သမီးျဖစ္ေလသည္။ အေမစုမွာ မ၀က္၏ လက္ေပၚတြင္ ေနာက္ဆံုး အသက္ေပ်ာက္ရရွာသည္။
သားအၾကီးဆံုး ဦးဘ၀င္းမွာ မိခင္အား အလြန္ၾကည္ညိဳ၏။ ရိုးသားေျဖာင့္မတ္၏။ နတ္ေမာက္ျမိဳ႕တြင္ ျမန္မာကိုးတန္း ေအာင္ျပီးေနာက္ ေရနံေခ်ာင္းသို႔ေရာက္၍ B.O.C စာေရးအလုပ္ကို လုပ္ကိုင္၏။ ၎ ရေသာ လခမ်ားမွ ေငြစုျပီးလွ်င္ မိခင္၏ ေထာက္ပံ့ေသာ ေငြႏွင့္ ပူးေပါင္း၍ တကၠသိုလ္သို႔ ဆက္လက္ ပညာသင္ၾကားရာ ၀ိဇၨာဂုဏ္ထူးျဖင့္ ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္။ အေမစုသည္ သားၾကီးအား ၎၏ သေဘာက် ျဖစ္ေသာ ေတာင္တြင္းၾကီး ဇာတိ၊ မ်ိဳးရိုးေကာင္းျဖစ္ေသာ မခင္ေစာႏွင့္ ကိုယ္တိုင္ ေစ့စပ္ ေတာင္းရမ္း လက္ထပ္ေပးခဲ့၏။ သား ေခြ်းမ၊ ေျမးမ်ားႏွင့္ ဂ်ပန္ တေခတ္လံုး အတူတကြ ေနထိုင္ခဲ့ရသျဖင့္ စိတ္ေက်နပ္မွဳ ရရွိခဲ့၏။
သားအလတ္ဦးေနေအာင္မွာလည္း ေရွ႕ေန စာေမးပြဲ ေအာင္ျပီးေနာက္ နတ္ေမာက္ျမိဳ႕ အနီးရွိ ဖုန္းေတာ္ျပည့္ရြာ သူၾကီး ဦးဘိုးလွိဳင္၏ သမီး မခင္ေလး ႏွင့္ အေမစုကိုယ္တိုင္ ေတာင္းရမ္းလက္ထပ္ေပးခဲ့၏။ ဦးေနေအာင္မွာ သား အားလံုးအနက္ အတူတူ အေနရမ်ားသျဖင့္ အေမစုသည္ ၎ အေပၚ၌ သံေယာဇဥ္ၾကီးခဲ့၏။ ဦးေနေအာင္ႏွင့္ ပတ္သက္၍လည္း စိတ္ေက်နပ္မွဳမ်ားစြာ ရရွိခဲ့၏။
သားအလတ္ ဦးေအာင္သန္းကိုလည္း တကၠသိုလ္တြင္ ၀ိဇၨာ ဘြဲ႕ထူးရရွိျပီးေနာက္ ျမိဳ႕အုပ္ရာထူးရရွိသည္အထိ ပညာသင္ၾကားေပးခဲ့၏။ ဦးေအာင္သန္းမွာ တကၠသိုလ္တြင္ ပညာသင္ေနစဥ္ ယစ္မ်ိဳး၀န္ေထာက္ ဦးဘတင္၏ သမီး မခင္ႏုႏွင့္ အေၾကာင္းဆက္မိ၏။ မခင္ႏုမွ အေမစုတို႔ႏွင့္ အမ်ိဳးေတာ္ေသာ ေတာင္တြင္းၾကီး ဇာတိဦးဘတင္၏ သမီး ျဖစ္သည့္အတိုင္း အေမစုသည္ သေဘာက်ေက်နပ္ကာ အင္းစိန္ျမိဳ႕သို႕ ကိုယ္တိုင္ သြားေရာက္ေစ့စပ္ ေတာင္းရမ္းၾကီးက်ယ္စြာ မဂၤလာ ေဆာင္ေပးခဲ့ရသျဖင့္ ေက်နပ္သည္။
သားအငယ္ဆံုး ဦးေအာင္ဆန္းကိုကား နတ္ေမာက္ျမိဳ႕ ဘုန္းေတာ္ၾကီးဦးေသာဘိတ၏ အထက္တန္း ေက်ာင္းတြင္ သတၱမတန္းထိ ပညာ သင္ေပးျပီးေနာက္ ေရနံေခ်ာင္းျမိဳ႕၊ အမ်ိဳးသား အထက္တန္းေက်ာင္းတြင္ ၁၀ ေအာင္ျမင္သည္ အထိ ထားခဲ့သည္။ ၎ ေနာက္ တကၠသိုလ္သို႔ပို႔၍ ၀ိဇၹာ စာေမးပြဲ ေအာင္ျမင္သည္အထိ ပညာသင္ေပးခဲ့သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ မခင္ၾကည္တို႔မွာ ဂ်ပန္ေခတ္ အတြင္းက ႏွစ္ဦးသေဘာတူ ခ်စ္ၾကိဳက္၍ လက္ဆက္ခဲ့ၾကရာ အေမစုမွာ ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္က် အျခားသားသမီးမ်ားကဲ့သို႔ လက္ထပ္မေပးရေသာ္လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရာထူး လက္ခံျပီးေနာက္ မယားျပ အျဖစ္ျဖင့္ နတ္ေမာက္သို႔ တိုင္းခန္းလွည့္လည္လာစဥ္ မခင္ၾကည္အား ေခၚေဆာင္ခဲ့ရာ မခင္ၾကည္၏ ရုိေသကိုင္းရွိုင္းမွဳ၊ လိမၼာေရးျခားမွဳမ်ားကို ျမင္ရေသာအခါ အေမစုမွာ သားႏွင့္ေခြ်းမကေလးအေပၚတြင္ တျပံဳးျပံဳးႏွင့္ ေက်နပ္ ၀မ္းေျမာက္မိ၏။
အေမစုကား ဇာတိဂုဏ္ကလည္း ေကာင္း၊ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းကလည္း ေတာင့္တင္း၊ ပစၥည္းဥစၥာကလည္း ျပည့္စံု၊ သားသမီးမ်ားကလည္း ေခတ္ပညာတတ္ ကမၻာေက်ာ္ ပုဂၢိဳလ္မ်ား ျဖစ္ေန၊ သားသမီး အားလံုးမွာလည္း ၎၏ စိတ္တိုင္းက် အိမ္ေထာင္သည္မ်ား ျဖစ္သည့္ျပင္ မ်ားျပားလွေသာ ေျမးငယ္မ်ားျဖင့္ ျခံရံကာ ေလာကအလယ္တြင္ တင့္တယ္စြာ ေနထိုင္ရသျဖင့္ အေမစု၏ ေရွးဘုန္းေရွးကံမွာ အလြန္ပင္ အားၾကီး၍ ပါရမီ ေကာင္းလွသည္ဟု ဆိုရေပမည္။
ကမၻာေပၚရွိ ပုပုရြရြ ျမင္သမွ်တို႕မွာ ေလာကဓံရွစ္ပါး၏ အျမဲမျပတ္ရိုတ္ခတ္ျခင္းကို ခံေနၾကရသည့္အတိုင္း အေမစုမွာ ေလာကအလယ္တြင္ သူမတူေအာင္ တင့္တယ္စြာ ခံစားေနရေသာ္လည္း ပုထုဇဥ္ တဦး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေလာကဓံတရား၏ ရိုတ္ခတ္ျခင္းဒဏ္မွ မလြတ္ႏုိင္ေခ်။
အသက္ ၆၀ျပည့္ေသာႏွစ္တြင္ ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်းက စ၍ ေပါင္းသင္းခဲ့ေသာ အိမ္သား ဦးဖာမွာ လူၾကီးေရာဂါျဖင့္ ကြယ္လြန္အနိစၥေရာက္သြားရကား မုဆိုးမ ဘ၀ျဖင့္ သားသမီးမ်ားကို အုပ္ထိန္းကာ ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ရေလသည္။ အသက္ ၆၄ ႏွစ္အရြယ္ တြင္ အေမစုမွာ ေလာကဓံတရား၏ ရိုတ္ခတ္ျခင္းကို ဒုတိယအၾကိမ္ ခံရျပန္ေလသည္။ အခ်စ္ဆံုးသမီးျဖစ္ေသာ မခင္ညြန္႕သည္ မီးယပ္ေရာဂါျဖင့္ ကြယ္လြန္အနိစၥ ေရာက္သြားရာ အေမစုမွာ ပထမဆံုး သားသမီးပူကို စတင္ခံစားခဲ့ရေလသည္။
၎ေနာက္ အခ်စ္ဆံုးေသာ သားမ်ား ျဖစ္သည့္ ၀န္ၾကီးဦးဘ၀င္းႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႕မွာ ရန္သူ၏လက္ခ်က္ျဖင့္ ရုတ္တရက္ အနိစၥေရာက္သြားေသာအခါ ဒုတိယအၾကိမ္ေျမာက္ ျပင္းထန္ေသာ အပူမီးကို ခံစားရျပန္ေလသည္။
၎ေနာက္ ဦးေနေအာင္၏ သမီးျမင့္ျမင့္ကေလးမွာ ငယ္စဥ္ကပင္ အေမစုႏွင့္အတူ လာေရာက္ေနထိုင္ရကား သားမွာ အခ်စ္၊ ေျမးမွာ အႏွစ္ ဆိုေသာ စကားကဲ့သို႔ ေျမးမကေလးအား အလြန္ပင္ ခ်စ္ခဲ့ေလသည္။ ၎ျမင့္ျမင့္ကေလးသည္ နတ္ေမာက္ျမိဳ႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အထိမ္းအမွတ္ နိင္ငံေတာ္ တန္းျမင့္ေက်ာင္းတြင္ ပညာသင္ၾကားေနစဥ္ အဖ်ားေရာဂါျဖင့္ အေမစု၏ လက္ေပၚတြင္ ရုတ္တရက္ အနိစၥေရာက္သြားေပရာ အေမစုမွာ တတိယမၸိ ေျမးပူႏွင့္ ေတြ႕ရျပန္ေလသည္။
၎ေနာက္ နတ္ေမာက္ျမိဳ႕ကို ရဲျဖဴမ်ား သိမ္းပိုက္လိုက္ေသာအခါ ရဲျဖဴတို႕၏ ေျမသိမ္းစံနစ္အရ အေမစုကိုယ္တိုင္ ငယ္စဥ္ကစ၍ စုေဆာင္းခဲ့ေသာ ေျမယာ၊ အိုးအိမ္ ၊ပစၥည္းတို႕မွာ ဂ်ပန္ေခတ္၊ အဂၤလိပ္ေခတ္ စသည္ျဖင့္ ေခတ္အမ်ိဳးမ်ိဳး ေက်ာ္လာခဲ့ေသာ္လည္း တစံုတရာ ပ်က္စီးျခင္း မရွိခဲ့ဘဲ ရဲျဖဴတို႔၏ ေျမယာစံနစ္ေၾကာင့္ အေမစုပိုင္ ေျမယာ အားလံုး ဆံုးရွံဳး သြားခဲ့ေလသည္။ အေမစု၏ စိတ္မွာ လြန္စြာ ထိခိုက္ခဲ့ေလသည္။ သို႔ေသာ္ ေျမယာႏွင့္ ပါတ္သက္၍ မည္သူ႔ကိုမွ် တစံုတရာ ထိခိုက္ေျပာဆို ျခင္း လံုး၀မျပဳလုပ္ဘဲ၊ သည္းခံကာ ကံတရားအတိုင္း ျဖစ္ရတာ၊ ပ်က္ရတာပဲကြယ္ ဟု ေျပာကာ မေက်နပ္မွဳကို မ်ိဳသိပ္၍ ထားခဲ့ေလသည္။
ကြ်ႏု္ပ္၏ ဖခင္မွာ အေမစုႏွင့္ ေမာင္ႏွမေတာ္၍ ကၽြန္ပ္မွာလည္း အေမစု၏ တူေတာ္ေလသည္။ အေမစုအား ကၽြႏ္ုပ္တို႔က ေဒြးေလးစုဟု ေခၚၾကရသည္။ ကၽြန္ုပ္တို႔၏ အမ်ိဳးဓေလ့ထံုးစံအရ ၾကီးစဥ္ငယ္လိုက္ ရိုေသကိုင္းရွိုင္း ခဲ့ၾကရသည့္ျပင္ ေဆြမ်ိဳးအားလံုး အနက္ အသက္အၾကီးဆံုး ၀ါအၾကီးဆံုး ျဖစ္သူအား က်န္ေဆြမ်ိဳးအားလံုးက အရိုအေသ ေပးရသည့္ျပင္ ၎၏ ၾသဇာကိုလည္း မဖယ္ရွားရေခ်။ ၎ ေပးသမွ်အမိန္႔ကို နာခံရေလသည္။
ကၽြႏု္ပ္၏ ဖခင္မွာ ေဆြမ်ိဳးမ်ားတြင္ အၾကီးဆံုးျဖစ္၍ အသက္ ၇၃ ႏွစ္အရြယ္တြင္ ကြယ္လြန္အနိစၥေရာက္ခဲ့ေလသည္။ ကၽြႏု္ပ္္၏ ဖခင္ မရွိေသာအခါ ေဆြမ်ိဳးမ်ားအနက္ အေမစုမွာ အသက္အၾကီးဆံုး ၊ ၀ါအၾကီးဆံုးျဖစ္၍ အျခားေဆြမ်ိဳးမ်ား ကဲ့သို႕ပင္ ကၽြႏု္ပ္မွာလည္း အေမစုအား ရိုေသေလးစားရေလသည္။ ၎ျပင္ ကၽြႏု္ပ္္အား အေမစုသည္ သားရင္းသဖြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ျပဳစု ကူညီ မစ ခဲ့သျဖင့္ အေမစုမွာ မိခင္ရင္း သဖြယ္ျဖစ္လာေပေတာ့သည္။
သားသမီးမ်ား ဆံုးသူဆံုး တျခားစီေနသူေန ျဖစ္၍ မ၀က္ တဦးတည္းႏွင့္ ပ်င္းရိျငီးေငြ႕ဘြယ္ ေနထိုင္ရရွာေသာ အေမစုသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ က်ဆံုးသည့္ အခ်ိန္မွစ၍ ကၽြႏု္ပ္တို႔အား တူတဦးကဲ့သို႕ သေဘာမထားေတာ့ဘဲ သားရင္း တမွ်ကဲ့သို႔ ယူဆ၍ အမ်ိဳးမ်ိဳး အလုိလိုက္သည့္ျပင္ ကၽြႏု္ပ္၏ အိမ္သူ မသန္းတင္ကိုပါ သမီးအရင္းကဲ့သို႔ ခ်စ္ခင္လာသည္ကို ေတြ႕ရေလသည္။
အေမစု၏ ေမတၱာစိတ္ကို ရိပ္မိေသာ ကၽြႏု္ပ္နွင့္ ကၽြန္ပ္၏ ဇနီးတို႔မွာ အေမစုထံ အျမဲသြားေရာက္ ျပဳစု၍ စားေကာင္း ေသာက္မြန္မ်ားကို အျမဲတမ္း ေပးပုိ႔ရေလသည္။ အေမစုကလည္း ၎အား အျမိဳ႕ျမိဳ႕က ကန္ေတာ့ၾကေသာ စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္မ်ားကို ရတိုင္း ကၽြႏု္ပ္တို႕နွစ္ဦးအား အျမဲခြဲေ၀ ေပးကမ္းခဲ့ေလသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ပင္ ကၽြႏု္ပ္မွာ အေမစုအား မိခင္အရင္းကဲ့သို႔ ၾကည္လည္း ၾကည္ညိဳ၏။ ေလးလည္း ေလးစား၏။ ခ်စ္လည္း ခ်စ္၏။ ျမတ္လည္းျမတ္ႏုိး၏။ အေမစု၏ အမိန္႔ကို တေသြမတိမ္းလိုက္နာခဲ့၏။ အေမစု၏ ဆံုးမစကားမ်ားကိုလည္း အျမဲနားေထာင္ခဲ့၏။ အေမစု၏ ျပင္းထန္လွေသာ အပူမီးမ်ားကိုလည္း တတ္နိင္သေလာက္ ေျဖေဖ်ာက္ေပးခဲ့၏။ ေ၀ယ်ာ၀စၥမ်ားကိုလည္း တတ္ႏုိင္သမွ် ကူညီေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့၏။ အေမစုမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မရွိသည့္ေနာက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ တခုတည္းဘြား ျဖစ္သူ ကၽြန္ပ္အား သားရင္းပမာ ယူဆကာ အတြင္းေရာ အျပင္ပါ တိုင္ပင္ေျပာဆိုေလ့ရွိ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ အေမစုအနီးတြင္ သားအရင္းမ်ားမရွိစဥ္ အေမစု၏ စိတ္ခ်မ္းသာမွဳ၊ က်န္းမာမွဳ၊ တရားအားထုတ္နိင္မွဳ အတြက္ ကၽြန္ပ္အေပၚသို႕ တာ၀န္က်ေရာက္ေနရကား အေမစု၏ အိမ္သို႔ အျမဲတေစ သြားေရာက္၍ ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္က် ျပဳစု ေျဖေဖ်ာ္ခြင့္ ရရွိခဲ့၏။ ဗမာ့အာဇာနည္ တဦးျဖစ္ေသာ ေခါင္းေဆာင္ၾကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ မိခင္ၾကီးအား ေျခဆုပ္လက္နယ္ ျပဳစုခြင့္ ရသျဖင့္လည္း ဂုဏ္ယူမိ၏။ ေက်နပ္မိ၏။
အေမစု၏ ဘ၀တြင္ အသက္ ၆၃ ႏွစ္က စ၍ အိမ္သား ဦးဖာအတြက္ မီးစတင္ေလာင္ခဲ့ရာမွ စ၍ ျမင့္ျမင့္ေလးအထိ ျပင္းထန္ေသာ အပူမီးမ်ားကို ေတြ႔ရျပီး ေနာက္အေမစုမွာ တရားသေဘာျဖင့္ အပူမီးအားလံုးကို နိင္နင္းစြာ ျငိမ္းသတ္ႏုိင္ရကား စိတ္ဓာတ္ ေအးခ်မ္းမွဳ ရရွိသကဲ့သို႔ ေရွးကကဲ့သို႔ပင္ ေဆြမ်ိဳးမ်ား အိမ္သို႔ လည္ပတ္ႏုိင္ေတာ့ေလသည္။ စိတ္ခ်မ္းသာမွဳ တေန႔ထက္ တေန႔ပိုမိုရရွိလာျပီးေနာက္၊ မေသမီ ရန္ကုန္ရွိ မုဆိုးမ ႏွစ္ဦးျဖစ္သူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေတာ္ ေဒၚခင္ၾကည္၊ ဦးဘ၀င္း၏ ဇနီး ေဒၚခင္ေစာ တို႔အျပင္ သားဦးေအာင္သန္းႏွင့္ ေခြ်းမ ေဒၚခင္ႏုတို႔ ႏွင့္တကြ ေျမးအားလံုးကိုပါ ေတြ႕လိုေသာ ဆႏၵ ျပင္းျပလာရကား ရန္ကုန္သြားရန္ အၾကံ ျဖစ္ေပၚလာေလသည္။ ရန္ကုန္သို႔ေရာက္လွ်င္ ေခၽြးမသံုးဦးႏွင့္ ကၽြန္ပ္၏ အစ္ကို ဦးတင္လွတို႔အား လက္ေဆာင္ေပးရန္ နတ္ေမာက္နယ္မွ ထြက္သည့္ ႏွမ္းဆီေမႊးစစ္စစ္ကို သံပံုး ၄ ပံုးျဖင့္ ထည့္၍ အဆင္သင့္ ျပဳလုပ္ထား၏။ ေျမးကေလးမ်ားအတြက္ နတ္ေမာက္မွာ ေတာျမဳိ႕ကေလးျဖစ္သည့္အတိုင္း ထန္းလ်က္၊ ႏွမ္း၊ ေျမပဲသာ ထြက္သျဖင့္ ေတာသေရစာ ဟုေခၚေသာ ႏွမ္းပ်စ္ ေျမပဲယိုမ်ားကို အိမ္တြင္ ေကာင္းႏုိင္သမွ် ေကာင္းေအာင္ျပဳလုပ္ျပီး အထုပ္ ၄ ထုပ္ ခြဲ၍ ထုပ္ထားေလသည္။ ကၽြႏု္ပ္အားလည္း ရန္ကုန္သြားက ကူညီလိုက္ပို႔ေပးရန္ေျပာသျဖင့္ လိုက္ပို႔ပါမည္ဟု ကတိေပးရသည္။ အေမစုမွာ ေခြ်မမ်ား ၊ ေျမးမ်ားအား အလြမ္းေျပ ေတြ႕ရမည့္ အေရးကို ေမ်ွာ္ေတြး၍ ေပ်ာ္တျပံဳးျပံဳး ေမာ္မဆံုး ရွိေနေတာ့၏။ သို႕ေသာ္ အေမစု၏ ျပင္းျပေသာအလုိဆႏၵကို ရိုတ္ခ်ဳိးမည့္ မုန္တိုင္းႀကီးတခု မေမွ်ာ္လင့္ဘဲႏွင့္ ရုတ္တရက္ ေရွာင္တခင္ က်ေရာက္လာေတာ့ေလသည္။
ေရာင္စံုတို႔ ဆူပူလွဳပ္ရွားမွဳမ်ားေၾကာင့္ ေခၽြးမမ်ား ေျမးမ်ား ေနထိုင္ၾကသည့္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ေတာ္ၾကီးႏွင့္ အေမစုေနထိုင္ေသာ နတ္ေမာက္ျမိဳ႕ကေလးတို႔မွာ လံုး၀အဆက္အသြယ္ ျပတ္သြားေတာ့ေလသည္။
၎ေနာက္ မုန္တိုင္းၾကီးသည္ ပိုမိုျပင္းထန္လာေလသည္။ ၁၉၄၉ ခု၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၂၉ ရက္ေန႔၊ နံနက္အခ်ိန္တြင္ နတ္ေမာက္ျမိဳ႕ကေလးမွာ ရဲေဘာ္ျဖဴ မ်ား၏ လက္တြင္းသို႔ က်ဆင္းသြားရေလသည္။
နတ္ေမာက္ကို သိမ္းပိုက္ထားေသာ ရဲေဘာ္ျဖဴမ်ားမွာ အေမစုကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ အရွိန္ျဖင့္ ေစာ္ကား၊ေမာ္ကား မျပဳလုပ္ရဲၾက၊ သို႔ေသာ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္အသက္ရွင္စဥ္က ေလာက္ ရိုေသကိုင္း႐ိႈင္း ေလးစားျခင္းမ်ိဳးကိုကား မေတြ႕ရေပ။ အေမစုႏွင့္ ကြ်ႏု္ပ္တို႔မွာ ဇြတ္အတင္း ရန္ကုန္သို႕ ထြက္လာမည္ဆိုက ျဖစ္ႏုိင္၏။ သို႕ေသာ္ လမ္းပန္း အဆက္အသြယ္က စိတ္မခ်ရ။ အသက္ၾကီးရင့္ေသာ အေမစုအတြက္ သင့္ေတာ္မည့္ ယာဥ္မ်ားကလည္း မရွိ၊ စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ လုပ္ကိုင္ေနေသာ ရဲေဘာ္ျဖဴမ်ား၏ အုပ္ခ်ဳပ္မွဳကိုလည္း စိတ္မခ်။ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ မရွိစဥ္ တခုခု ျဖစ္ေလမလားဟု ေတြးေတာ စိုးရိမ္မိတာက တမ်ိဳး၊ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ အေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ ရန္ကုန္သို႔သြားရန္ အစီအစဥ္ကို အေမစုႏွင့္ တိုင္ပင္၍ ရက္အကန္႔အသတ္မရွိ ေရႊ႕ဆိုင္း လိုက္ရျပန္ေလသည္။
အေမစုမွာကား ေလွကားရင္းတြင္ အသင့္ျပင္ထားေသာ ဆီပံုး ၄ ပံုးကို ၎၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ငယ္စဥ္က စာၾကည့္ခဲ့သည့္ စားပြဲရွည္ၾကီးေပၚတြင္ အသင့္ထုပ္ထားေသာ ေျမပဲ ယို ႏွမ္းပ်စ္ထုပ္ ေလးထုပ္ကို ၎၊ အျမဲၾကည့္ကာ ေငးေမာေတြေ၀ ေနသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ ဤကဲ့သို႔ ေတြ႕ျမင္ရတိုင္း ကၽြနိုပ္မွာလည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိ၏။
အေမစုမွာ ေရွးကုသိုလ္ကံ အက်ိဳးေပးေၾကာင့္ ငယ္ရႊယ္စဥ္အခ်ိန္ကစ၍ အသက္ ၇၃-ႏွစ္ျပည့္သည္အထိ အိပ္ရာထဲတြင္ လဲေနခဲ့ရေလာက္ေအာင္ ေရာဂါရရွိခဲ့ဘူးေသာ အျဖစ္မ်ိဳးမၾကံဳခဲ့ရေပ။ အခု အသက္ ၇၃-ႏွစ္တြင္ ေဗဒင္ကိန္းခန္းအရ အေမစုအတြက္ မေကာင္းလွ။ အထူးခ်ဳခ်ာ၍ လာသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ခ်ဴခ်ာသည္ ဆိုေသာ္လည္း ရုပ္ရည္က်ဆင္းျခင္းမွ လြဲ၍ အျခား ခၽြတ္ယြင္းခ်က္ မရွိေသးေခ်။ အနိစၥေရာက္သည့္အခ်ိန္ထက္ သြားတေခ်ာင္းမွ မက်ိဳးေခ်။ သို႔ေသာ္ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ႏွင့္ စာလွ်င္ အသားအေရမ်ားစြာ ယုတ္ေလ်ာ့လာသည့္ျပင္ အရြယ္မ်ားစြာ က်ဆင္းသြားေလသည္။
ေရွးအခါက ေတာင္ေ၀ွး မကိုင္ခဲ့ေသာ္လည္း ယခု ႏွစ္တြင္ ေတာင္ေ၀ွးကို စတင္အားျပဳရေလျပီ။ ေရွးက ကဲ့သို႔ ေဆြမ်ိဳးမ်ား အိမ္သို႔ နံနက္တိုင္း အိမ္ေစ့ေအာင္ အလည္အပတ္မသြားနိင္ေတာ့ေပ။ ကၽြႏု္ပ္၏ အိမ္သို႔သာ တဘက္ထူၾကီးကို ေခါင္းေပါင္းတို ဘရက္ကိုးအျပာ ပန္းရိုက္လံုခ်ည္ႏွင့္ ဆြယ္တာအထူ ၀တ္၍ ေတာင္ေ၀ွးကေလး ကိုင္ကာ တနဂၤေႏြ တၾကိမ္၊ ႏွစ္ၾကိမ္သာ လာႏုိင္ေတာ့ေလသည္။ ကၽြႏု္ပ္မွာလည္း အေမစုအားရွိမည့္ အစာႏွင့္ ေဆးမ်ားကို တတ္နိင္သမွ် ရွာေဖြစုေဆာင္း ေကၽြးပါသည္။ သို႔ေသာ္ အေမစုကား ဇရာအျပင္ ေရာဂါပါ ဖိေထာင္းေနေသာေၾကာင့္ အဆီစား၍ အသားမျဖစ္ဆိုေသာ စကားပံုကဲ့သို႔ တိုက္သမွ်ေဆး ေပးသမွ် ဓာတ္စာ၊ ေကၽြးသမွ် အာဟာရတို႔မွာလည္း ထိေရာက္ျခင္း မရွိေတာ့ေခ်။
အေမစုသည္ ျပိဳလဲေတာ့မည့္ အရိပ္အေရာင္မ်ား ျပစျပဳေလျပီ။။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္မိခင္ (ပထမပိုင္း)
ဗုိလ္ခ်ဳပ္မိခင္ (ဒုတိယပိုင္း)
ဗုိလ္ခ်ဳပ္မိခင္ (တတိယပိုင္း)
No comments:
Post a Comment