ထုိအမည္နာမမ်ားကုိ သူ႔အခ်ိန္ သူ႔အခါအေလ်ာက္ သူႏွင့္ေတြ႔ဆံုခဲ့သူတုိ႔က ေခၚေ၀ၚခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။
၁၉၃၈ ခုႏွစ္တြင္ တကၠသုိလ္ သမဂၢစားေသာက္ဆုိင္၌ တကၠသုိလ္သမဂၢ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား စုေ၀း၍ စားေသာက္ေနၾကသည္။
ထုိအထဲမွတစ္ေယာက္သည္ ၀ုိင္းဖဲြ႔စားေသာက္ရင္း စကားေျပာေနၾကသည့္အထဲတြင္ မပါ၀င္ဘဲ စီးကရက္ကုိ တြင္တြင္ဖြာလ်က္ စားပဲြစြန္းရွိဓာတ္စက္ကုိ ဓာတ္ျပားတစ္ခ်ပ္ျပီးတစ္ခ်ပ္လဲကာ ဖြင့္ေနေလသည္။ ထုိသူသည္ အသားျဖဴျဖဴ၊ ဆံပင္ေကာက္ေကာက္၊ ဖ်င္အကၤ်ီ လက္ရွည္၊ ဘန္ေကာက္လုံခ်ည္ ျမင္းေခ်းေရာင္ အစိမ္းကို ၀တ္ဆင္ထားသည္။
မ်က္နွာမွာ ပဒုမၼာ ၾကာပန္းကဲ့သို႔ လန္းရႊင္းေနသည္။ ခ်စ္ဖြယ္ေကာင္းေသာ အျပဳံးကေလးမ်ားသည္ နီရဲေသာ ပါးျပင္နွင့္ ႏႈတ္ခမ္းေပၚတြင္ ထာ၀စဥ္ နားခိုလ်က္ ရွိသည္။
ဆရာၾကီး ဒဂုန္တာရာက အထက္ပါအတုိင္း ကိုဘဟိန္း၏ ရုပ္ပုံလႊာကို ျခယ္မႈန္းခဲ့သည္။
ဒဂုန္တာရာနွင့္ ကိုဘဟိန္းကုိ သူတို႔၀ုိင္းထဲမွ ကုိဗလေဆြက မိတ္ဆက္ေပးသည္။ ဒဂုန္တာရာနွင့္ ကုိဘေဆြမွာ တစ္ေဆာင္တည္း အတူေနသူမ်ား ျဖစ္သည္။
“ဒါ ကိုယ္တုိ႔ စစ္ကို္င္းေက်ာင္းေဆာင္ကေလ၊ ဒဂုန္မဂၢဇင္းမွာ စာေတြ ဘာေတြ ေရးတယ္ကြ” ထုိအခါ ကုိဘဟိန္းက ဓါတ္စက္မွ ေသာ့ကို လွည့္ရငး္ အျပဳံးနွင့္ တုံျပန္လုိက္ျပီး “ဟုတ္လား၊ ရတုပုိဒ္စုံေတြ ဘာေတြ ဒဂုန္မွာ ဖတ္ဖူးတယ္၊မႏၱေလးမွာ ေနကတည္းက ေတြ႔ဖူးပါတယ္” လူဖတ္နည္းလွေသာ ရတုပုိဒ္စုံမ်ားကုိ ဖတ္ဖူးသူျဖစ္သည္။
ကတယ္ေတာ့ ကုိဘဟိန္းသည္ ကဗ်ာ ျမတ္နုိးသူ တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ကုိဘဟိန္းသည္ ဂီတနွင့္ စိမ္းသူ တစ္ေယာက္လည္း မဟုတ္ေပ။ ဒဂုန္တာရာကို “ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ေမရွင္းကို အေတာ္ၾကိဳက္တယ္၊ ခင္ဗ်ားေကာ ဘယ့္ႏွယ္လဲ” ဟု ေမးရင္း “ခ်စ္၍ေခၚရာ၊ ခ်စ္၍ေခၚသည္” ကို ဒုတိယအၾကိမ္ ထပ္၍ဖြင့္ျပန္သည္။ ျပီးလွ်င္ “ေသာ္တာေငြမင္း” ကို ဆက္ဖြင့္သည္။
ကုိဘဟိန္းသည္ ဂီတကို ခ်စ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဒဂုန္တာရာနွင့္ ထုိခဏမွာပင္ သိကၽြမ္းရင္းနွီးသြားျပီး စကားလက္ဆုံက်လ်က္ရွိသည္။ ကာလေပၚ ျမန္မာဂီတ အေျခအေနကုိ ကုိဘဟိန္း ေ၀ဖန္ေဆြးေႏြးေလသည္။
“တခ်ိဳ႕က အဂၤလိပ္ တီးလုံးသြား သီခ်င္းေတြကို မၾကားနုိင္ၾကဘူး၊ နာပိတ္ထားခ်င္သတဲ့ဗ်၊ သာယာတဲ့ ေတးသံကုိ ဘာျပဳလုိ႔ လက္မခံနုိင္ရသလဲ၊ ဂီတဆုိတာ လူတစ္မ်ိဳးတည္း ကန္႔သတ္ထားတာ မဟုတ္ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ့္ အဖုိ႔ေတာ့ သာယာလွပတဲ့ ေတးဂီတဆုိရင္ နုိင္ငံျခား၊ ဂ်ပန္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ကုလားပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အီတာလ်ံပဲ ျဖစ္ျဖစ္ နားေထာင္တာပဲ၊ တခ်ိဳ႕က အဂၤလိပ္ သံဆုိရင္ အသံေလး အသံေၾကာင္းဆုိျပီး နားမေထာင္နုိင္တာ အံ့ၾသစရာပဲ”
ကိုဘဟိန္းက ဒဂုန္တာရာနွင့္ထုိသုိ႔ ေျပာဆုိေနစဥ္ တစ္ဖက္စားပြဲစြန္းတြင္ သမဂၢ အမႈေဆာင္ တစ္စုနွင့္ နုိင္ငံေရးအေၾကာင္း ေျပာဆုိ ေဆြးေႏြေနရာ ကိုဗေဆြက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဘက္ လွည့္ကာ “ေအး မင္းတုိ႔ နွစ္ေယာက္ကေတာ့ ကုိက္မွာပဲ ဘဟိနး္ကလည္း ၀တၳဳေရးခ်င္၊ ကဗ်ာစပ္ခ်င္၊ ဂီတ လိုက္စားခ်င္ဆုိေတာ့ မင္းတုိ႔ႏွစ္ေယာက္က စိတ္ကူးယဥ္သမား ေတြကုိး ” ဟု လွမး္၍ ရယ္ရယ္ေမာေမာ နွင့္ေျပာလုိက္သည္။
“ လူဆုိတာ အလွအပကို မက္ေမာတာပဲ၊ ကဗ်ာဂီတရဲ႕အလွအပကို မၾကည္ႏူးဘဲ မေနနုိင္ဘူး၊ လူဟာ မင္းေျပာတဲ့ စိတ္ကူးယဥ္ပဲ ဆုိပါေတာ့၊ ကဗ်ာဂီတကို နားလည္ ေမြ႕ေလ်ာ္တာဟာ ယဥ္ေက်းလာတာကြ” ဟု ရယ္ေမာရငး္ ကိုဘဟိန္းက ျပန္ေျပာလုိက္သည္။
ဇမၺဴကၽြန္းလုံး သီးခ်င္းခံ့ကို ဂီတ၌ အေတာ္အတန္ ၀ါရင့္သူးမ်ားသာ ရေလသည္။ ထုိဇမၼဴကၽြန္းလုံး သီးခ်င္းကို ကိုဘဟိနး္က အစအဆုံး သီဆုိနုိင္သည္ ျပည္လွေဖ၏ “နတ္ရွင္ေနာင္း”၊ ဒိုရာသန္းေအး၏“ေလွကေလး” သီခ်င္းတုိ႔မွာ လညး္ သူ႔အသညး္စြဲ ျဖစ္သည္။
ခ်စ္ဒုကၡ ဦးဘၫြန္႔နွင့္ ခင္မင္းရင္းနွီးေသာ ကုိဘဟိန္းသည္ “ဆုထူးရြယ္” သီခ်င္းကို ဓါတ္ျပားမထြက္မီကပင္ ရနွင့္ေနသည္။ တစ္ခါတရံ ေမရွင္၏ “ေက်ာင္းပိတ္ရက္” သီခ်င္းကို ညည္းေနတတ္သည္။
ကိုဘဟိန္းနွင့္ ဒဂုန္တာရာတုိ႔ ခင္မင္ရငး္ႏွီးသြားျပီး ေက်ာင္းတြင္ တတြဲတြဲနွင့္ သြားလာေနၾကသည္ကုိ ေတြ႔ရေတာ့သည္။ ကိုဘဟိန္းသည္ နိုင္ငံေရးသမား မျဖစ္လွ်င္ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ ျဖစ္မည့္သူျဖစ္သည္။ စာေပကို အလြန္၀ါသနာပါသူျဖစ္ျပီး ကြန္ျမဴနစ္ စာေပမ်ားကုိ သာမက ကမၻာ႔ စာေပမ်ားကုိလည္း ဖတ္သူတစ္ဦး ျဖစ္သည္။ ရုရွ စာေရးၾကီး ေဂၚကီ၏ စာမ်ားကုိ အလြန္နွစ္သက္ သေဘာက်သူျဖစ္သည္။ ေဂၚကီ၏ ၀တၳဳတုိတစ္ပုဒ္ကုိ “ေလလြင့္သူ” အမည္နွင့္ဆီေလွ်ာ္ေအာင္ ျမန္မာဘာသာျပန္ခဲ့ျပီး လက္ေရြးစင္ မဂၢဇင္းတြင္ ထည့္ခဲ့ဖူးသည္။
ထုိ၀တၳဳမွာ ပစၥညး္မဲ့ အခ်င္းခ်င္း၊ ဆင္းရဲေသာ ဘ၀တစ္ေကြ႔၌ ေတြ႔ဆုံခင္မင္ ရင္းႏွီးခဲ့ပုံကုိ ေရးသားထားျခငး္ျဖစ္သည္။
ဒဂုန္မဂၢဇင္းတြင္လည္း “ဘ၀ခရီး” အမည္ရွိ ၀တၳဳတုိတစ္ပုဒ္ကုိ ေရးသာခဲ့ေသးသည္။ ကုလား-ဗမာ အဓိကရုဏ္းကုိ ေနာက္ခံထားကာ ဆင္းရဲမြဲေတေသာ ပန္းခ်ီဆရာ သူငယ္ခ်င္း နွစ္ေယာက္၏ ဘ၀ကို ေဖာ္က်ဴးထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ထုိ၀တၳဳတုိထဲတြင္ အရင္းရွင္စနစ္၏ စရုိက္လကၡဏာကုိ ေဖာ္ျပခဲ့သည္။
ထြန္းေအး စာေပျဖန္႔ခ်ိေရးမွ ထုတ္ေ၀ေသာ “ဓနရွင္ေလာက” စာအုပ္မွာ သခင္ဘဟိန္း၏ အထင္ရွားဆုံး စာအုပ္တစ္အုပ္ျဖစ္သည္။ ထုိစာအုပ္ကို သခင္ဘဟိန္းသည္ ေထာင္ထဲတြင္ ေရးသား ျပဳစုခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
အဂၤလိပ္ေျပးကာနီး သခင္ဘဟိန္းေထာင္မက်ခင္ ခ်ားလ္ဒစ္ကင္း၏ “ေမွ်ာ္တလင့္လင့္” ၀တၳဳၾကီးကုိ “လူ႕အလုိ” အမည္ျဖင့္ ေရးခဲ့ဖူးသည္။သို႔ေသာ္ တုိင္းျပည္ပ်က္ကာနီး ျဖစ္သျဖင့္ စာမ်က္နွာ ၆၀ ေက်ာ္သာ ပုံနွိပ္ျပီးစီးခဲ့သည္။ ဆက္ျပီးမေရးနုိင္ခဲ့ေပ။
နုိင္ငံေရး ကိစၥမ်ားနွင့္ အလုပ္မ်ားေနသည့္ ၾကားထဲက ပန္းဆုိးတန္းရွိ ထြန္းေအးစာအုပ္ ျဖန႔္ခ်ိေရးဌာန အခန္းတြင္ထုိင္ကာ ေရးေပးခဲ့ေသာ ၀တၳဳျဖစ္သည္။စာတစ္ေဖာင္ခ်င္း ထုိင္ေရးေပးရ သျဖင့္ အျပီးမသတ္နုိင္ခဲ့ေပ၊ ထုိ၀တၳဳသာ ျပီးဆုံး၍ ထြက္လာခဲ့လွ်င္ ျမန္မာစာေပေလာကတြင္ ထင္ရွားသည့္ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ ျဖစ္မည္ဟု ဆုိၾကသည္။
သခင္ဘဟိန္းသည္ ဗမာနုိင္ငံလုံးဆုိင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢ၏ အာေဘာ္ မဂၢဇင္း ျဖစ္သည့္ မ်ိဳးညြန္႔ မဂၢဇင္းတြင္ အယ္ဒီတာ လုပ္ခဲ့သည္။ ထုိ႔ေနာက္ စစ္ျပီးေခတ္တြင္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၏ အာေဘာ္ျပည္သူ႔အာဏာ ဂ်ာနယ္ကုိလည္း ဦးေဆာင္ထုတ္ေ၀ခဲ့သည္။နဂါးနီ စာအုပ္တိုက္ကို ထူေထာင္ၾကသည့္အခါတြင္လည္း သခင္ဘဟိန္းပါ၀င္ခဲ့သည္။ နဂါးနီစာအုပ္တိုက္ မွ ထုတ္ေ၀ေသာ စာအုပ္မွာ “ေက်ာင္းသားအေရး ေတာ္ပုံ”ျဖစ္သည္။
သခင္ဘဟိန္းသည္ နဂါးနီ စာအုပ္အသင္းၾကီးကို ထုတ္ေ၀သည့္ နဂါးနီသတင္းစာေစာင္တြင္လည္း ေဆာင္းပါးမ်ား၊ ၀တၳဳမ်ားေရးသားခဲ့သည္။
သခင္ဘဟိန္းသည္ စာေရးဆရာအခ်ိဳ႕၏ စာအုပ္ အခ်ိဳ႕တြင္ အမွာစာမ်ား ေရးေပးခဲ့သည္။
ထုိအမွာမ်ားတြင္ အထင္ရွားဆုံး အမွာစာမွာ ဒဂုန္တာရာ၏ “ေမ” ၀တၳဳတြင္ ေရးသားခဲ့သည့္ အမွာစာျဖစ္သည္။
ထိုအမွာစာတြင္ ေအာက္ပါအတိုင္း သခင္ဘဟိန္းေရးသားခဲ့ရာ ျမန္မာစာ ေပေလာကတြင္ ယေန႔တိုင္ ထင္ရွားလွ်က္ရွိသည္။
“ေမ၀တၱဳကို ဖတ္ရသည္မွာ ရွန္ပိန္အရက္ကို ေသာက္လိုက္ရသည္နွင့္ တူေလသည္။
အဘယ့္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ သူ႔အရသာမွာ အျခားအစားအဟာရမ်ားလို ဒါခ်ည္း၊ ဒါခ်ည္းပဲ မဟုတ္ဘဲ ထူးထူးကဲကဲ ရွိန္းခနဲ၊ ဖိန္းခနဲ ျဖစ္သြားေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။”
စကားလံုးအသစ္အဆန္းမ်ား ၊ အေရးအသားသစ္ျဖင့္ ထြက္ေပၚလာေသာ “ေမ” သတၱဳကို သခင္ဘဟိန္းက ၾကိဳဆိုခဲ့ေလသည္။
နဂါးနီသတင္းကို နဂါးနီစာအုပ္တိုက္က တစ္လတစ္ၾကိမ္ ထုတ္ေ၀ခဲ့သည္။ အသင္းသားမ်ားကို အခမဲ့ ေပးေ၀ခဲ့ျပီး အသင္းသားမဟုတ္သူမ်ားကို တစ္ေစာင္လွ်င္ ၃ပဲ နွင့္ေရာင္းခ်ခဲ့သည္။ နဂါးနီသတင္းတြင္ နဂါးနီ စာအုပ္အသင္းၾကီး အေၾကာင္းနွင့္ ထုတ္ေ၀မည့္ နဂါးနီစာအုပ္မ်ားအေၾကာင္း၊ ျမန္မာ့နိုင္ငံေရးသတင္းမ်ား၊ အစိုး ရ၏ဖိနွ္ိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈမ်ားအေၾကာင္း၊ နိုင္ငံေရး ေဆာင္းပါးမ်ား၊ ၀တၱဳတိုမ်ားကို ေဖာ္ျပေလ့ ရွိသည္။
ထိုနဂါးနီအသင္းတြင္ သခင္ဘဟိန္းသည္ အခါအားေလ်ာ္စြာ ၀င္ေရာက္ေရးသားခဲ့သည္။ ေတြ႔ရွိေသာ နဂါးနီသတင္းစာေစာင္မ်ားတြင္ သခင္ဘဟိန္းေရးသားခဲ့သမွ်မွာ ေအာက္ပါအတိုင္းျဖစ္သည္။
၁။ ျဗီတိသွ်နယ္ခ်ဲ႕စနစ္နွင့္ အိႏိၵယျပည္၊ ေရးသူ -ဂ်ိဳအင္ဗိုခ်န္၊ ေ၀ဖန္သူ-ဘဟိန္း၊ (မ်ိဳးညြန္မဂၢဇင္း) အတြဲ ၁ အမွတ္ ၅
၂။ အလုပ္သမား၊ ဘဟိန္း (၀တၱဳတို)
၃။ အမၻာကို ေခ်ာက္ခ်ားတုန္လႈပ္ေစေသာ နိုင္ငံေရးပါတီတစ္ခု၊ နဂါးနီ၊ အတြဲ ၁၊ အမွတ္၈
သခင္ဘဟိန္းသည္ နဂါးနီစာအုပ္တိုက္မွ ထုတ္ေ၀ေသာ စေနနဂါးနီစာေစာင္တြင္ ပါ၀င္ေရးသားခဲ့ သည္။
၁၉၄၀ ခု၊ နို၀င္ဘာ ၂၃ရက္ေန႔ထုတ္ စေနနဂါးနီ စာေစာင္တြင္ “အမ်ိဳးသားစည္းရံုးေရး” အေၾကာင္း ကိုေရးသားခဲ့သည္။
သခင္ဘဟိန္းသည္ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရး ကာလအတြင္းတြင္လည္း နိုင္ငံေရးက်မ္းမ်ားကို ျမန္မာ ျပန္ဆိုခဲ့သည္။
၄င္းတို႔မွာ-
၁။ ျပင္သစ္ျပည္ လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲ
၂။ လီနင္ အစိုးရနွင့္ ေတာ္လွန္ေရး
၃။ လ်ဴ၀စ္၏ ဖူး၀ါးဘတ္နွင့္ ဂ်ဴးရင္းကို ေခ်ပခ်က္ စသည္တို႔ျဖစ္သည္။
အိႏိၵယျပည္မွ ကိုသိန္းေဖ ေလထီးခ်ေပးေသာ စာအုပ္မ်ားအနက္ ျပင္သစ္ျပည္ လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲ ကို သခင္ဘဟိန္း ဘာသာျပန္ခဲ့ေလသည္။
ထိုစာအုပ္ကို ဘာသာျပန္ပံုမွာ အဂၤလိပ္စာအုပ္ကို ၾကည့္ျပီး ဗမာလို ေလွ်ာက္ဖက္သြားသည္။
၄င္းကိုတစ္ေယာက္က လက္ေရးတိုနွင့္ လိုက္ေရးျပီး ဖေယာင္းစကၠဴေပၚတြင္ လက္နွိပ္ စက္နွင့္ ရိုက္ရသည္။
ေနာက္စာကူးစက္နွင့္လွည့္္၍ ထိုတ္ရိုက္သည့္အခါ ျမန္မာဘာသာျပန္စအုပ္အျဖစ္ ထြက္လာေလသည္။
ဂ်ပန္ေခတ္တြင္ ဗမာေခတ္သတင္းစာ၏ ပံုျပင္မ်ားကို ေရးသားေဖာ္ျပလ်က္ရွိရာ သခင္ဘဟိန္းနွင့္ သခင္နုတို႔က ျမန္မာပံုျပင္မ်ား ေရးသားေဖာ္ျပလမ္းညႊန္ခဲ့သည္။ တေစၦသရဲပံု၀တၱဳမ်ားထက္ အမ်ားသားေရး စိတ္ဓာတ္ ျမွင့္တင္ေပးေသာ ပံုျပင္မ်ားေရးသားရန္ တိုက္တြန္းခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
နဂါးနီစာအုပ္တိုက္မွလည္း သခင္ဘဟိန္း၏ “ကမၻာစစ္နွင့္ ေနာင္ေရး” ကိုလည္း ထုတ္ေ၀ခဲ့သည္။
သခင္လွေဖ၏ “နိုင္ငံေရး ေျမပံုစာအုပ္” ၌လည္း အမွာစာေရးသားေပးခဲ့ေလသည္။ သခင္ဘဟိန္းေရးသားခဲ့သမွ်စာမ်ားကို စုေပါင္း၍ “သခင္ဘဟိန္း၏စာ” သို႔မဟုတ္ သခင္ဘဟိန္း လက္ေရြးစင္စာဟူ၍ စာတစ္အုပ္အျဖစ္ ထုပ္ေ၀ရန္ ၾကိဳးပမ္းသင့္သည္။
သခင္ဘဟိန္းသည္ နိုင္ငံေရးသမား အျဖစ္နွင့္သာမက စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ အျဖစ္နွင့္လည္း သူ႔လက္ရာ သူ႔စာမ်ားကို ခ်န္ရစ္ခဲ့ေလသည္။ သခင္ဘဟိန္း၏ စာမ်ားသည္ အမ်ိဳးသားလြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္စာမ်ား၊ လြတ္လပ္ေရး တိုက္ပြဲ၀င္စာမ်ားျဖစ္သည္ကိုေတာ့ ျငင္း၍ရမည္မဟုတ္ေပ။ ေရးသားခဲ့သမွ်ေသာ သခင္ဘဟိန္း၏ စာမ်ားက သက္ေသခံလ်က္ ရွိေနေလသည္။
ျမင့္ေဆြဦး
ျပည္သူ႔ေခတ္ဂ်ာနယ္ အတဲြ ၁ အမွတ္ ၅၁
No comments:
Post a Comment