သခင္စိတ္ဓါတ္ သခင္အက်င့္ (၂)

ဒိုင္အာခီအုပ္ခ်ဳပ္ေရး

ဒီအုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို အဂၤလိပ္က ၁၉၂၃ မွာေပးပါတယ္။ အဲဒီအုပ္ခ်ုဳပ္ေရးမွာ ၁၀၂႒ာနခြဲထားၿပီး ၿဗိတိသွ်အိႏၵိယ ဗဟိုအစိုးရက ၄၇႒ာန၊ ျမန္မာႏိုင္ငံဘုရင္ခံက ၃၃႒ာန၊ ေရြးေကာက္တင္ေျမွာက္တဲ့ ဥပေဒျပဳေကာင္စီအမတ္ေတြက ၂၂႒ာန တြဲဖက္အုပ္ခ်ဳပ္မယ့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးျဖစ္ပါတယ္။ ေရြးေကာက္တင္ေျမွာက္တဲ့ ဥပေဒျပဳေကာင္စီအမတ္ေတြ ပါတယ္ဆိုေတာ့ လူထုဆႏၵသေဘာထားကို အဂၤလိပ္ေတြက ေလးစားသေယာင္ေယာင္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အမတ္အခ်ိဳးက်ပံုကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဗမာတိုင္းရင္းသားေတြအတြက္ ၅၈ ေနရာ၊ ကရင္အမ်ိဳးသားေတြအတြက္ ၅ ေနရာ၊ ဗမာကုန္သည္ႀကီး အသင္းအတြက္ ၁ ေနရာ၊ ေပါင္း ၆၄ ေနရာပဲရွိပါတယ္။ ရာႏႈန္းအားျဖင့္ ၆၂ ရာႏႈန္းပါ။ ဘုရင္ခံက တိုက္ရိုက္ခန္႔တာ ၂၁ ေယာက္၊ အစိုးရအရာရွိက ၂ ေယာက္၊ ေပါင္း ၂၃ ေယာက္ရွိပါတယ္။ ရာႏႈန္းအားျဖင့္ ၂၃ ရာႏႈန္းကို ဘုရင္ခံက တုိက္ရိုက္ခ်ဳပ္ထားေလရဲ႕။ သြယ္၀ိုက္ၿပီး အိႏၵိယအမ်ိဳးသားေတြအတြက္ ၈ ေနရာ၊ အဂၤလိပ္ကျပား ၁ ေနရာ၊ ဥေရာပတိုက္သား ၁ ေနရာ၊ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းကိုယ္စားလွယ္ ၁ ေနရာ၊ ဥေရာပကုန္သည္ ၂ ေနရာ၊ တရုတ္ကုန္သည္ ၁ ေနရာ၊ ဥေရာပတိုက္သား ေရာင္း၀ယ္ေရးအဖြဲ႕ ၁ ေနရာ၊ အိႏၵိယအမ်ိဳးသားကုန္သည္ ၁ ေနရာ၊ ေပါင္း ၁၆ ေနရာမို႔ ၁၅ ရာႏႈန္းရွိပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဒိုင္အာခီဥပေဒျပဳေကာင္စီဆိုတာ ဘုရင္ခံမာစတာဆက္လုပ္ႏိုင္ဖို႔ အခ်ိဳးက်ဖြဲ႕ထားတဲ့ ေကာင္စီလို႔ိ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ သူကလက္၀ါးႀကီးအုပ္ခ်ဳပ္ထားတာကိုက ၂၃ ရာႏႈန္း ရွိေပတာကိုး။ သြယ္၀ိုက္ၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္ထားတာကိုက ၁၅ ရာႏႈန္းပါ။ ဒီေတာ့လူထုက မဲေပးႏိုင္တာ ၆၂ ရာႏႈန္းပဲ ရွိပါေတာ့တယ္။ ဒါအဂၤလိပ္လက္ထက္မွမဟုတ္ပါဘူ။ ဂ်ပန္လက္ထက္ ဖြဲ႕စည္းပံုကို ၾကည့္ရင္လည္း ဒီအတိုင္းပါပဲ။ ရာႏႈန္းျပည့္ေရြးခ်ယ္မႈေပးျခင္းဟာ လူထုကိုသခင္အျဖစ္ သေဘာထားတာျဖစ္လို႔မို႔ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားေတြကို ကၽြန္လို႔သေဘာထားတဲ့ အဂၤလိပ္၊ ဂ်ပန္၊ မာစတာဘြဲ႕ခံေတြက ဘယ္ေတာ့မွ ဒီအခြင့္အေရးကို မေပးခဲ့ပါဘူး။

ၿပီးေတာ့ ၆၂ ရာႏႈန္းဆိုတဲ့ အမတ္ေတြထဲမွာပဲ ကၽြန္စိတ္၀င္ေနတဲ့သူေတြက ရွိေပေသးတာကိုး။ ဒီေတာ့ ေနရာေလးတေနရာရဖို႔ အခ်င္းခ်င္းပုတ္ခတ္ေျပာဆိုၾကနဲ႔
“ေဒါင္းေယာင္ေန၊ ေမွးသကိုအခိုက္တြင္မွ၊
ေခါင္းေဆာင္ေတြ ေရွးနဂိုရ္ မလိုက္ျပန္ေတာ့၊
အေရးထုိထို၌ အခိုက္အခြင့္မဟန္ အိုကြယ္
ေခြးလိုကိုက္ခ်င္တဲ့ စရိုက္အက်င့္တန္" - ၾကသူေတြကလည္း မနည္းေပဘူး။

ဒိုင္အာခီဘတ္ဂ်က္

ထံုးစံအတိုင္းပါပဲ။ ျမန္မာေတြ သခင္စိတ္ဓါတ္ထြန္းကားျပန္႔ပြားလာတာကို မာစတာေတြက ဘယ္ႀကိဳက္ပါ့မလဲ။ သခင္ေတြက သခင္အက်င့္ကို က်င့္ႀကံလာၾကသလိုပဲ မာစတာေတြကလည္း မာစတာအက်င့္အႀကံေတြနဲ႔ လုပ္ႀကံလာၾကတာေပါ့။ ထံုစံအတိုင္း ပုလိပ္အဖြဲ႕ အသံုးဘတ္ဂ်က္ပိုသံုးလာၾကၿပီး ဖိႏွိပ္ဖို႔ႀကိဳးစားလာၾကပါတယ္။ ၁၉၂၇-၂၈ ဘတ္ဂ်က္မွာ ပုလိပ္အဖြဲ႕အသံုးစရိတ္က ၁၄၈ သိန္းပါ။ ၁၉၃၇-၃၈ ခုႏွစ္အတြက္ ဘ႑ာေရး၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ (အဲဒီတုန္းက ၀န္ႀကီးကို ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္လို႔ သံုးႏံႈးၾကပါတယ္ ) လ်ာထားတာက ၁၅၂သိန္းခဲြ၊ ေဒါက္တာဘေမာ္ႀကီးမွဴးတဲ့ အစိုးရလက္ထက္ေရာက္ေတာ့ ၁၅၄သိန္းခြဲသံုးစြဲလာၿပီး ၂သိန္းခဲြပိုလာပါတယ္။ ဒါကိုဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းက သူ႔ရဲ႕သခင္ဋီကာမွာ "ပုလိပ္အဖြဲ႔ႀကီးတခုလံုး အားထားမွီခိုရာျဖစ္ေသာ ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးေပၚထြန္းသည္ လြန္ခဲ့ေသာ တေပါင္းလ လႊတ္ေတာ္အစည္းအေ၀းတြင္ ကၽြႏု္ပ္တို႔သခင္ေလးမ်ားကို တိုင္းျပည္၌လွည့္လည္၍ ခဏခဏတရားေဟာေျပာ မ်က္စိဖြင့္ေပးသျဖင့္ သခင္တိုင္းကို မိမိက အေၾကာင္းသိေအာင္လုပ္မည္ဟု ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ပီပီ ဆဲေရးတိုင္းထြာၿပီးလွ်င္ ပုလိပ္အဖြဲ႔၌ သခင္မ်ားတရားေဟာေသာ အရပ္ေဒသတိုင္း စံုေထာက္မ်ားကို ေျခခ်င္းရႈပ္ေအာင္လႊတ္ျခင္း၊ ဤကဲ့သို႔ လႊတ္ျခင္းအားျဖင့္ ပုလိပ္အဖြဲ႔မ်ားမွာ ခရီးစရိတ္မ်ား အလြန္အမင္းကုန္က်မည္ကိုသိသည္ႏွင့္ ပုလိပ္အဖြဲ႔ရံပံုေငြ၌ ယခုႏွစ္အတြက္ ေငြ ၂သိန္းပိုမို၍ အေျမာ္အျမင္ႀကီးႀကီးႏွင့္ ထားဟန္တူေလသည္ဟဲ့" လို႔ ေရးပါတယ္။

အဲဒီႏွစ္ဘတ္ဂ်တ္ကိုေလ့လာၾကည့္ရင္

ဗမာျပည္၊ရွမ္းျပည္ကာကြယ္ေရးစစ္တပ္                         ၂၇၁
ပုလိပ္အဖြဲ႔ ၁၅၄.၅
၄၀၀၀ိ/-စားေရွ႕ေနခ်ဳပ္ႀကီးမွစ၍
အေထြေထြအစိုးရအမႈထမ္းမ်ား ေဆာင္ရြက္ရန္ ကုန္ေငြ    ၁၂၁
အရပ္ရပ္ရံုးတို႔က စီရင္ရ၍စားရိတ္                                     ၅၅
ေထာင္အရာရွိအမႈထမ္းစားရိတ္                                         ၃၄
ပဋိညာဥ္ခံအရာရွိႀကီးမ်ားစားရိတ္                                     ၁၃၂
စုစုေပါင္း                                                                       ၇၆၇.၅ သိန္း

ဒါသခင္ေတြရဲ႕ မာစတာအုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ားကို ဆန္႔က်င္ၾကတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကို ဖိႏွိပ္တဲ့ယႏၲယားအတြက္ ကုန္က်စားရိတ္ပါ။ ညြန္႔ေပါင္းအစိုးရက အဲဒီႏွစ္ သံုးေငြစုစုေပါင္း ၁၅၃၂ သိန္းရွိတာမို႔ ၅၀ရာခိုင္ႏႈန္းနီးနီး သံုးတယ္လို႔ဆိုရမွာေပါ့။ ပညာေရးအသံုးစားရိတ္က ၆.၄၈ ရာႏႈန္း၊ က်န္းမာေရးအသံုးစားရိတ္က ၃.၈၉ရာႏႈန္းပဲ ရွိတာကိုး။ အဲဒီႏွိပ္ကြပ္အုပ္ခ်ုဳပ္ေရး အသံုးစားရိတ္ေတြကာမိေအာင္ အခြန္ေတြကလည္း တမ်ိဳးၿပီးတမ်ိဳး လူထုအေပၚေကာက္ခံပါတယ္။ "ေၾသာ္ အခါန္ပဏၰာတြင္တြင္နဲ႔ ၀န္ဘလာတင္တဲ့၊ မြန္ျမန္မာတခြင္မွာ ကၽြန္ရာဇ၀င္အရိုင္းငယ္နဲ႔" ဆိုသလိုပါပဲ။ လူထုကို ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ဖိထားတာပါ။ ဒါမာစတာေတြရဲ႕ ဘတ္ဂ်က္ပါ။ တိုင္းျပည္အေပၚမွာ ဘယ္ေလာက္ေစတနာထားတယ္၊ ကိုယ့္မာစတာဘ၀ တည္ၿမဲေရးအတြက္ ဘယ္ေလာက္သံုးတယ္ဆိုတာ ဒီဘတ္ဂ်က္က အထင္အရွားျပေနတာမဟုတ္လား။

ကၽြန္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ကၽြန္အက်င့္

အဂၤလိပ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဂ်ပန္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္လူမ်ိဳးပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ။ သူတို႔ မာစတာဘ၀ သက္ဆိုးရွည္ခ်င္ၾကစၿမဲေပကိုး။ ဒီေတာ့ သူတို႔ခိုင္းသမွ် ျဖစ္ေစလိုသမွ် လုပ္ေပးကိုင္ေပးမယ့္ လူေတြကို ကၽြန္ေလးမ်ိဳးစာရင္းမွာ သြတ္သြင္းပါတယ္။ အဲဒီကၽြန္ေလးမ်ိဳးကေတာ့   (၁) အေႏၲာဇာတ -      ျခံေပါက္ကၽြန္ (၀ါ)ရံုးေပါက္ကၽြန္
(၂) ဓနတၱိက -           ေငြ၀ယ္ကၽြန္ (၀ါ) လခေပးလွ်င္ေခြးလိုလုပ္ရေသာကၽြန္
(၃) သယံဒါယ –         ကၽြန္ေစာ္နံ၍ ကိုယ္တိုင္ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးခံေတာ ေမတၱာရိကၽြန္
(၄) ကရမရာနီက –     သုံ႕ပန္းကၽြန္တဲ့

အဂၤလိပ္လက္ထက္ ဂ်ပန္လက္ထက္ ဘယ္လက္ထက္ပဲၾကည့္ၾကည့္ မာစတာေတြဟာ သူတို႔အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွာ လက္ရင္းျခံေပါက္ကၽြန္ေတြကို အားကိုးအားထားျပဳၾကတာကလား။ ၿပီးေတာ့လြတ္လပ္ေရးလႈပ္ရွားမႈေတြမွာ ပါေနတဲ့ အခ်ိဳ႕ေသာေခါင္းေဆာင္ေတြကို ၀ယ္ယူဖို႔ႀကိဳးစားၾကတာလည္း သမိုင္းမွာေတြ႕ရပါတယ္။ ဒိုင္ယာခီအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွာ ၂၅၀ိ/-စား၊ ၅၀၀ိ/-စား၊ ၄၀၀၀ိ/-စား ရာထူးေတြနဲ႔ မွ်ားလိုက္ေတာ့ ကၽြန္သက္မစင္ေသးတဲ့သူေတြပါသြားၾကၿပီး အခ်င္းခ်င္းလည္း ပဋိပကၡေတြျဖစ္ၾကပါကုန္ေရာ။

"ႏြံနစ္ရွာေတာင္ ကၽြန္္ေခတ္ငါတေကာင္ဟဲ့လို႕
စြာေဟာင္ေဟာင္သို႔ကေလာက္ ဟိန္းၾကလွ်င္ျဖင့္
ေမွာက္ကိန္းအရွည္သြားမည္ေၾကာင့္
ေငြငါးေထာင္အရာလုေတြကျဖင့္
သာဓုေခၚစရာ အေၾကာ္အညာ" - လို႔ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းက ေလးခ်ိဳးႀကီးဖြဲ႔ၿပီး သတိေပးခဲ့ဖူးပါတယ္။

စာဏက်နီတိက်မ္းစကားအရဆိုလည္း ကၽြန္က်င့္ဆိုတာ သခင္ေမြးတဲ့ေခြးေတြက်င့္သလိုပဲတဲ့။ အဲဒီအက်င့္ေတြက-
(၁) သခင့္အႀကိဳက္ သခင့္အလိုလိုက္ၿပီး အကိုက္ခိုင္းလွ်င္ကိုက္ျခင္း၊ အေဟာင္ခိုင္းလွ်င္ ေဟာင္ျခင္း၊ အဟိန္းခိုင္းလွ်င္ ဟိန္းျခင္း၊
(၂) သခင္ေပးတာ ေကၽြးသဟာ ေခြးစာပင္နည္းေသာ္လည္း ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္ျခင္း၊
(၃) ကိုယ့္အရွင္ကို ခင္မင္လြန္းျခင္း ခ်စ္ခင္ျခင္း၊
(၄) မေၾကာက္မရြံ႕ ေနာက္မတြန္႔မူ၍ စြန္႔စြန္႔စားစား သခင္အားရ ကၽြန္ဒဏ္၀ ဆိုသလို ဇြဲသန္ရျခင္းတဲ့။

ကၽြန္ဆိုတာကေတာ့ မာစတာရဲ႕ မ်က္ႏွာရိပ္ မ်က္ႏွာကဲကို ၾကည့္ေနတာ။ ကိုယ္မွန္တယ္ထင္တဲ့ အတိုင္းမေျပာပဲ မာစတာၾကားခ်င္တဲ့ စကားမ်ိဳးေျပာၾကတာကိုး။ အဲဒီစိတ္ရွိသူေတြကို အသျပာရာထူးနဲ႔မွ်ားလိုက္ေရာ အရာလုေတြ ျဖစ္ကုန္ေလေရာ မဟုတ္လား။ ဒါကို-

“ေငြငါးေထာင္ အစာဒုလႅဘရယ္ေၾကာင့္
ျပည္အားေတာင္ မျဖဳန္သပရယ္လို႔
မဟာသူပုန္ထခဲ့တဲ့ အေရးတတ္ေတြ
အေမြးခပ္ရွည္ရွည္ရယ္ႏွင့္ အမိုက္၀ါသနာကိုး
(အရီးစိမ္းႀကီးရယ္) ေခြးအငတ္ မေျပတေျပေတြမွာျဖင့္ ကိုက္စရာအရိုး"- လို႔ အဲဒီတုန္းက ဒုိင္အာခီေနရာလုေ္နၾကတဲ့သူေတြကို ဆရာႀကီးက ေခြးဋီကာဖြဲ႕ၿပီး သေရာ္ခဲ့ ကေလာ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။

ျမန္မာေတြ ဂိုဏ္းဂဏျပင္းၾကပံု


ဒိုင္အာခီအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွာ ေရြးေကာက္ပြဲ၀င္သင့္ မ၀င္သင့္ဆိုၿပီး ဂ်ီစီဘီေအအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ႀကီးကြဲပါတယ္။ တဂိုဏ္းက ၀င္သင့္တယ္ဆိုတဲ့ ဦးဘေဖ၊ ဦးေမာင္ႀကီး၊ ၀တ္လံုဦးပုတို႔ ဂိုဏ္းျဖစ္ၿပီး၊ မ၀င္သင့္ဘူးဆိုတာကေတာ့ ဦးခ်စ္လိႈင္၊ ဦးပု၊ ဦးထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔ဂိုဏ္းျဖစ္ပါတယ္။ အတိုေကာက္အားျဖင့္ လိႈင္၊ပု၊ေက်ာ္ ဂ်ီစီဘီေအဆိုၿပီး နာမည္တြင္ပါတယ္။ အဲဒီ လိႈင္၊ပု၊ေက်ာ္အုပ္စုက အစိုးရနဲ႔မဆက္ဆံ၊ ဒိုင္အာခီအသိအမွတ္မျပဳ၊ အခြန္မေပးဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ဆက္လႈပ္ရွားတာ သမိုင္းမွာ ဘူး အသင္းရယ္လို႔ ထင္ရွားခဲ့ပါတယ္။ အစိုးရကို မဆက္ဆံဘူး၊ ဒိုင္အာခီကို အသိအမွတ္မျပဳဘူး၊ အခြန္မေပးဘူးလို႔ ေၾကြးေၾကာ္တဲ့အတြက္ ဘူးအသင္းရယ္လို႔ တြင္သြားတာပါ။

ဒါေပမယ့္ ဦးခ်စ္လိႈင္ဂ်ီစီဘီေအအသင္းႀကီးမွာလည္း ေခါင္းေဆာင္အခ်ိဳ႕ ေငြေရးေၾကးေရး သံုးစြဲမႈနဲ႔ပက္သက္ၿပီး မေက်နပ္ၾကလို႔ ၁၉၂၅ ေရာက္ေတာ့ ဦးစိုးသိန္းကို မႏွစ္သက္ႀကတဲ့သူေတြက ခြဲထြက္ျပန္ၿပီး ဦးစုကို ေခါင္းေဆာင္တင္လိုက္တာ ဂ်ီစီဘီေအအဖြဲ႔ႀကီး အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာ ျဖစ္ပါေလေရာ။ အဲဒီလိုကြဲတဲ့ အဖြဲ႕အသီးသီးမွာ ဆက္ဆက္ကြဲလိုက္ၾကတာ ဂ်ီစီဘီေအနာမည္ ေပ်ာက္သေလာက္ အေျခအေနကိို ေရာက္သြားပါတယ္။

အဲဒီလို ျမန္မာေတြကြဲၾက၊ ဂိုဏ္းဂဏျပင္းထန္လိုက္ၾကပံုမ်ား ျပန္ေတြးရင္ ရွက္စရာေကာင္းလြန္းလို႔ ေျပာဖို႔ခက္တဲ့ အေၾကာင္းေလးတေၾကာင္းေတာင္ သမိုင္းထဲမွာ ေတြ႔ရပါတယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းေလးက ဆရာေတာ္ဦးဥတၱမနဲ႔လည္း ပက္သက္ေနပါတယ္။

၁၉၂၄ ၾသဂုတ္လမွာ မႏၲေလး လိႈင္၊ပု၊ေက်ာ္ ဂ်ီစီဘီေအ ၀ံသာႏုအဖြဲ႕က ဆရာေတာ္ဦးဥတၲမကို မႏၲေလးကိုပင့္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ဦးဥတၱမလည္း ေထာင္ကလြတ္ေတာ့ ၁၉၂၂မွာ ဒိုင္အာခီကို လက္မခံ။ ေရြးေကာက္ပြဲကို သပိတ္ေမွာက္ရမယ္လို႔ တရားေဟာဘူးတာကိုး။ ဆရာေတာ္မႏၲေလးႀကြခ်ိန္မွာ ဒိုင္အာခီလက္ခံတဲ့ ၂၁ ဦးအဖြဲ႔နဲ႔ လက္မခံတဲ့ ၀ံသာႏုအဖြဲ႔ေတြၾကား တင္းမာေနၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့ ေရြးေကာက္လက္ခံတဲ့ ၂၁ဦးအဖြဲ႕သားေတြက သူတို႔ေနထိုင္ရာ ရပ္ကြက္ကို ျဖတ္ၿပီး ဆရာေတာ္ဦးဥတၱမကိုယ္ေတာ္ကို ပင့္ေဆာင္ခြင့္မျပဳဖို႔ အေရးပိုင္ဆီ စာတင္ကန္႔ကြက္ၾကပါသတဲ့။ ရာဇ၀တ္၀န္က အဲဒီရပ္ကြက္ကို ေရွာင္ပင့္ဖို႔တားပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေက်ာက္ေသြးတန္းေရာက္ေတာ့ ၀ံသာႏုေတြအေပၚ ခဲက်ပါေလေရာ။ ဒါနဲ႔ ခဲနဲ႔ေပါက္တယ္လို႔ မသကၤာတဲ့ ေရႊေမာင္းတုိက္ကို ၀ံသာႏုေတြက အတင္း၀င္ဖို႔ႀကိဳးစားေတာ့ ပုလိပ္ကတားရာက ရုန္းရင္းဆန္ခတ္ျဖစ္။ ေနာက္ဆံုး ပုလိပ္က ေသနတ္နဲ႔ပစ္ လူစုခြဲေတာ့တဲ့အထိ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအဓိကရုဏ္းမွာ ဆရာေတာ္ဦးစႏၵိမာ ေသနတ္ဒဏ္ရာနဲ႔ ပ်ံလြန္ေတာ္မူရွာပါတယ္။

ဒီအျဖစ္အပ်က္ေလးဟာ ျမန္မာ့သမိုင္းမွာ အမာရြတ္ထင္က်န္ခဲ့တာပါ။ အဂၤလိပ္မာစတာေတြက ကြဲၿပဲေစခ်င္သလို ျမန္မာေတြကလည္း တဦးအေပၚတဦး သေဘာထားမႀကီးၾကပဲ မာစတာအလိုက် ကြဲခဲ့ၾကတာကလား။

ျပသနာတရပ္အေပၚမွာ သေဘာကြဲလြဲၾကလို႔ တဦးကိုတဦး မပုတ္ခတ္၊ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ျပဳမူျခင္းမရွိမွသာ ဒါအထက္တန္းက်တဲ့ စိတ္ဓါတ္ျဖစ္ပါတယ္။

ခုေတာ့ရပ္ကြက္ထဲ အျဖတ္မခံတာတို႔ ခဲေပါက္တာတို႔ထိ မာစတာေတြက ကၽြန္ေတြမွာ ေအာက္တန္းက်တဲ့ စိတ္ေပၚေစခ်င္တဲ့အတိုင္း စိတ္ဓါတ္ေရးရာ ေအာက္တန္းက်ခဲ့တာဟာျဖင့္ သခင္စိတ္ဓါတ္နဲ႔ ကၽြန္စိတ္ဆိုတဲ့ ျမန္မာေတြရဲ႕ စိတ္ဓါတ္ေရးရာသမိုင္းမွာ အမဲစက္ထင္ခဲ့တယ္လို႔ ေျပာရမွာပါပဲ။

ဒါေၾကာင့္လဲ တို႔ဗမာသီခ်င္းထဲမွာ "သခင္က်င့္ကို က်င့္ၾကပါ။ သခင္မ်ိဳးေဟ့ တို႔ဗမာ။ မိုးေအာက္ေျမျပင္မွာ အထက္တန္းစိတ္နဲ႔ စာမရီေသြးတို႔ဗမာ" ရယ္လို႔ ေရးခဲ့တာပဲထင္ပါတယ္။ "မိုးေအာက္ေျမျပင္မွာ အထက္တန္းစိတ္"ဆိုတဲ့ စာလံုးေလးကို မေမ့ၾကဖို႔ လိုၾကမယ္လို႔ ထင္ပါရဲ႕။

သခင္အစ

အဲဒီလို ဂိုဏ္းဂဏေတြ ျပင္းထန္ၾက၊ မာစတာခ်ိဳးတဲ့ဖဲကိုလုရာက တဦးနဲ႔တဦး ပုတ္ခတ္ေစာ္ကားၾကနဲ႔ ျဖစ္ပ်က္ေနၾကတာကို ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြက ဘ၀င္မက်ၾကပါဘူး။ ဒီလိုသြားလို႔ေတာ့ျဖင့္ မျဖစ္ေပဘူးရယ္လို႔ နားလည္လာၾကပါတယ္။

ဒါနဲ႔ ၁၉၃၀ ျပည့္ႏွစ္ ေႏြဦးကာလမွာ သခင္ဘေသာင္းနဲ႔ လူငယ္တစုဟာ အဖြဲ႔အစည္းတရပ္ထူေထာင္ဖို႔ ေဆြးေႏြးၾကပါတယ္။ အဲဒီလူငယ္ေတြကေတာ့ သခင္ဘေသာင္း၊ ဓာတုေဗဒ ကိုလွေဘာ္၏(သခင္လွေဘာ)၊ ျမန္မာျပည္စာအုပ္အသင္းက ကိုသိန္းေမာင္ (သခင္သိန္းေမာင္)၊ အျမတ္ေတာ္ေၾကးရံုးက ကိုအံုးခင္ (ေျခလ်င္)တို႔ပါပဲ။

ႏိုင္ငံေရးအဖြဲ႕အစည္းရဲ႕အမည္ကို တို႔ဗမာအစည္းအရံုး လို႔ေခၚၿပီး အဖြဲ႕၀င္တိုင္းရဲ႕ အမည္ေရွ႔႕မွာ သခင္ တပ္ေခၚဖို႔ ဆိုးျဖတ္လိုက္ၾကပါတယ္။

ကုလားဗမာအဓိကရုဏ္းၿပီးစ ၁၉၃၀ ေမလ ၃၀ရက္ေန႔မွာ အဲဒီအဓိကရုဏ္းကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ျမန္မာလူထုကို တပ္လွန္႔လိႈ႕ေဆာ္လိုက္တဲ့ ေၾကညာခ်က္ကိုလည္း ထုတ္ေ၀ပါတယ္။ တို႔ဗမာအစည္းအရံုးရဲ႕ တာ၀န္ခံအျဖစ္ သခင္ဘေသာင္းဆိုၿပီးေတာ့လည္း နာမည္ေရွ႕မွာ သခင္တပ္ ပံုႏွိပ္လိုက္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ႏိုင္ငံေရးသေဘာမပါပဲ နာမည္ေရွ႕မွာ သခင္တပ္ေခၚတာကေတာ့ ၀ကၠေသးဆိုတဲ့ ရြာေလးကစတာပါ။



သခင္အေခၚအစ ၀ကၠေသးက

ေတာင္တြင္းႀကီးၿမိဳ႕နယ္မွာ ၀ကၠေသးဆိုတဲ့ ရြာကေလးတရြာရွိပါတယ္။ အဲဒီရြာနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာ ဆတ္သြားဆိုတဲ့ ၿမိဳ႕ေလးတၿမိဳ႕ရွိပါတယ္။ တခါေတာ့ ဆတ္သြားသူတေယာက္ အဂၤလိပ္၀န္ေထာက္တေယာက္နဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ပါေလေရာ။ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးရဲ႕ မိဘေတြက ဒီလင္မ်ိဳးရတာကို ဧရာမဂုဏ္ရယ္လို႔ ထင္ၾကတာကိုး။ အဲဒီအခ်ိန္က အဂၤလိပ္အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြကုိ ျမန္မာေတြက သခင္ႀကီးလို႔ေခၚရတဲ့ ေခတ္ဆိုေတာ့ ကိုယ့္သားမတ္ေပမယ့္လည္း သခင္ သခင္လို႔ေခၚသတဲ့။ ၀ကၠေသးရြာသားေတြက ဆတ္သြားတက္ေစ်း၀ယ္၊ ေစ်းေရာင္းၾကတဲ့အခါ ေယာကၡမကသားမက္ကို သခင္ခ်င္းထပ္ေအာင္ေခၚသံၾကားရတိုင္း ယိုသူမရွက္ ျမင္သူရွက္ဆိုသလို ၾကားရံုနဲ႔တင္ နားရွက္ၾကသတဲ့။

ဒါနဲ႔ ၀ကၠေသးရြာသူရြာသားေတြက ဒီအျဖစ္ကို အရြဲ႕တိုက္တဲ့ အေနနဲ႔ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္းသခင္လို႔ ေငါ့ေခၚၾကသတဲ့။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ကိုယ့္နာမည္ေရွ႕မွာ သခင္တပ္ၿပီး အိမ္မွာဆိုင္းဘုတ္ ခ်ိတ္ထားၾကသတဲ့။

ဒါေၾကာင့္သခင္ေခၚရာမွာေတာ့ ၀ကၠေသးကအစလို႔ ေျပာရတာပါ။ ဒါေပမယ့္ အျမင္မေတာ္ နားကေလာရာက စာျဖစ္ၿပီး စိတ္ဓါတ္ေရးရာအရ ကၽြန္ဘ၀ကလြတ္ေျမာက္ေရးသေဘာမပါတာေၾကာင့္ သခင္အစရယ္လို႔ေတာ့ ေျပာလို႔မရႏိုင္ပါဘူး။ ကၽြန္စိတ္ေတြက လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ကၽြန္ဘ၀ကို စက္ဆုပ္ေအာင္ ရည္မွန္းခ်က္ႀကီးႀကီး စိတ္ေနျမင့္ျမင့္စခဲ့တာကေတာ့ သခင္ဘေသာင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သခင္အစ ဘေသာင္းက လို႔လည္း သမိုင္းမွာ စာတင္က်န္ရစ္ပါေတာ့တယ္။


တင္ေမာင္သန္း၏သခင္ႏိုင္ငံေတာ္စာအုပ္မွ ကူးယူမွ်ေ၀ေပးပါသည္
Aung Zaw Bo