သခင္စိတ္ဓါတ္ သခင္အက်င့္ (၃)

ဘာေၾကာင့္သခင္လဲ

အဂၤလိပ္ေတြကပဲေခၚခိုင္းတာလား ျမန္မာေတြကပဲ စေခၚတာလား အစရွာမရႏိုင္ေပမယ့္ အဂၤလိပ္ေတြကို သခင္ႀကီးလို႔ ေခၚခဲ့ရတာေတာ့အမွန္ပါပဲ။ အဂၤလိပ္ရယ္မွ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီအဂၤလိပ္ အေရးပိုင္ေအာက္က ၿမိဳ႕အုပ္မင္း ျမန္မာအခ်င္းခ်င္းေတာင္ ဘုရားထူးၾကရတာပါ။ ေထာင္ထဲမွာဆို ဒူးတုပ္ၿပီး လက္ယွက္ရွိခိုးသလို ေခါင္းေပၚတင္ထားရပါတယ္။

ထိုင္ႀကၿပီဆိုရင္လည္း အဂၤလိပ္အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြကအေပၚမွာ လူထုကေအာက္မွာထိုင္ရတာပါ။ ကုလားထိုင္ ဆိုတဲ့အသံုးအႏံႈးေလးၾကည့္ရင္ သမိုင္းသေဘာေလးပါေနတာ ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီေခတ္က အဂၤလိပ္ေတြကို ကုလားျဖဴေတြလို႔ ျမန္မာကေခၚၾကတာကိုး။ သူတို႔ကခံုေပၚထိုင္ၿပီး ျမန္မာလူထုက ၾကမ္းေပၚ၊ ေျမႀကီးေပၚထိုင္ရတာပါ။ ၿမိဳ႕အရပ္မွာေတာ့ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြကို လက္အုပ္ခ်ီေလ့နည္းေပမယ့္ ေတာအရပ္ေတြမွာေတာ့ အုပ္ခ်ဳပ္သူ၀န္မင္းမ်ားႀကြလာရင္ လက္အုပ္ခ်ီၾကရပါသတဲ့။ ျမန္မာ့ဓေလ့မွာ ပေဒသရာဇ္ေခတ္ ဘုရင္ဆိုရင္ လက္အုပ္ခ်ီပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပေဒသရာဇ္ေခတ္ကုန္သြားေပမယ့္လည္း ကိုလိုနီမာစတာေတြက လူထုကို လက္အုပ္ခ်ီေအာင္ လုပ္ထားၾကရစၿမဲပါ။ ဒီေတာ့ သခင္ျဖစ္ခ်င္တဲ့ လူငယ္ေတြရဲ႕ မ်က္ေစ့ထဲမွာေတာ့ မ်က္ေစ့စပါးေမႊးစူးၾကေပတာေပါ့။ ျမတ္စြာဘုရားနဲ႔ ရဟန္းေတာ္ေတြပဲ လက္အုပ္ခ်ီရမယ့္အစား ဒီမာစတာလုပ္ခ်င္တဲ့ ၿမိဳ႕အုပ္၀န္မင္းမာစတာေတြကိုပါ လက္အုပ္ခ်ီေနၾကရေတာ့ လူငယ္ေတြ ဘယ္ေက်နပ္ႏိုင္ပါ့မလဲ။

ၿပီးေတာ့ တိုင္းမင္းႀကီးမ်ားလာလို႔ရွိရင္ တခမ္းတနားလုပ္ၾကတာကိုး။ တိုင္းမင္းႀကီးမွာ ကိုယ္ပိုင္သေဘၤာရွိပါတယ္။ အရပ္ကေတာ့ အဲဒီသေဘၤာကို မင္းႀကီးသေဘၤာလို႔ ေခၚၾကပါသတဲ့။ မီးရထားလမ္းတေလွ်ာက္မွာလည္း သီးသန္႔တြဲနဲ႔ေပါ့ေလ။ တိုင္းမင္းႀကီးေတြစီးတဲ့တြဲက တြဲျဖဴႀကီးပါတဲ့။

အဲဒီတိုင္းမင္းႀကီးမ်ားေရာက္လာရင္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြက လမ္းေဘးတဘက္တခ်က္မွာ ယူနီယံဂ်က္အလံငယ္ေလးေတြ ကိုင္ေ၀ွ႕ယမ္းလို႔ ကၾကရတာတဲ့။ မင္းႀကီးေလွ်ာက္မယ့္လမ္းမွာလည္း သဲျဖဴခင္း၊ ရာဇမတ္ကာေပၚရတာတဲ့ေလ။ ေရလမ္းနဲ႔လာတဲ့အခါ ကမ္းနဖူးမွာ မ႑ပ္ႀကီးထိုးၿပီး ကၾကရတာပါတဲ့။

ဘုရင္ခံဆိုရင္ေတာ့ ဒီထက္ပိုၿပီး ခမ္းခမ္းနားနားလုပ္ရပါတယ္။ သရက္ၿမိဳ႕ ဘုရင္ခံလာေတာ့ အေရးပိုင္မင္း အိမ္ေရွ႕ကြက္လပ္အက်ယ္ႀကီးမွာ မ႑ပ္ေတြထိုးၾကရပါတယ္။ ကံမ၊ အာလံ(အဲဒီတုန္းကအေခၚပါ)၊ ဆင္ေပါင္၀ဲ၊ မင္းလွ၊ သရက္ၿမိဳ႕ေတြက အတီးအမႈတ္အဖြဲ႔ေတြ လာၾကရပါတယ္။ တဖြဲ႕မွာ လူ၂၅ေယာက္ေလာက္ ပါၾကပါတယ္။ ကိုယ့္မ႑ပ္အသီးသီးမွာ တီးၾကမႈတ္ၾကေပါ့။ ဘုရင္ခံကို ေဖ်ာ္ေျဖရတဲ့သေဘာ။
“ရွင္ဘုရင္ဗဟိုေပ်ာ္ကို အၾကင္အၾကင္အႀကိဳေတာ္ အဆိုေတာ္ေတြႏွင့္ ယခင္အပ်ိဳေတာ္၀ိုင္းသလိုေပါ့
တခြင္လွ်ိဳေပၚမွာ ထင္သလိုေနာ္ စိုင္းေနၾက
အရွင္အလို္ေတာ္အတိုင္းေပပ တဂိုဏ္းထူၾကသေလ(အိုကြယ္)
သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းရယ္ႏွင့္ စစ္ကိုင္းသူမေတြ"- လို႔ဆရာႀကီးေတာင္ ဖြဲ႕ခဲ့ပါေသးတယ္။

အဲဒီ ဘုရင္ခံရဲ႕ၾသ၀ါဒကို နာၾကားရတဲ့သူေတြကေတာ့ သူႀကီးေတြ၊ ေရွ႕ေနေရွ႕ရပ္ တရားသူႀကီးေတြ၊ အစိုးရ၀န္ထမ္းေတြပါပဲ။ အခမ္းအနားကို ဖြင့္တဲ့အခါမွာေရာ ပိတ္တဲ့အခါမွာေရာ God Save The King သီခ်င္းဆိုၾကရပါတယ္။

သူတို႔အေရးကိစၥက် အဲဒီလိုကိန္းႀကီးခန္းႀကီးေတြလုပ္ၾကေပမယ့္ ျပည္သူလူထုကိုေတာ့ အမ်ိဳးမ်ိဳးခ်ဳပ္ျခယ္ၾကတာပါ။ စတုတၳအႀကိမ္ေျမာက္ ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ တို႔ဗမာအစည္းအရံုးညီလာခံမွာ သဘာပတိအျဖစ္ေဆာင္ရြက္ရတဲ့ ဥကၠ႒သခင္လွေဘာ္ရဲ႕မိန္႔ခြန္းမွာ-
“ဤကဲ့သို႔ ေက်ာင္းသား၊ အလုပ္သမား၊ လယ္သမားမ်ား ႏိုးႏိုးၾကားၾကားျဖစ္လာရာတြင္ နယ္ခ်ဲ႕သမားတို႔သည္ ေအးခ်မ္းသာယာစြာျဖစ္ေစရန္ တရားသေဘာသက္၀င္ေသာ နည္းစနစ္တို႔ကို အသံုးမျပဳပဲ ျပည္သူတို႔၏ လြတ္လပ္မႈကို လက္နက္ႏွင့္တမ်ိဳး၊ ဥပေဒမ်ားႏွင့္တဖံု ခ်ဳပ္ခ်ယ္ညွင္းဆဲခဲ့ေလသည္။
ငါတို႔က တရားသျဖင့္ စည္းေ၀းစုရံုးၾကျခင္းတို႔ကို အမ်ိဳးမ်ိဳး ပိတ္ပင္တားဆီးခဲ့၏။ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ေနသူတို႔ကိုလည္း ႏိုင္ထက္စီးနင္းခ်ဳပ္ခ်ယ္ရံုမွ်မက ႏိုင္ငံေရးအျဖစ္အပ်က္တို႔ကို မ်က္၀ါးထင္ထင္မျမင္ေစရန္ ရုပ္ရွင္သတင္းမ်ားကိုလည္း အတင္းအဓမၼ ပိတ္ပင္ၾကျပန္ေလသည္။

ဤကဲ့သို႔ ျပည္သူလူထုတို႔၏ ျပသနာကို ေျခရွင္းျခင္းငွာ မတတ္စြမ္းႏိုင္သျဖင့္ ျပည္သူ႔လြတ္လပ္မႈကို လက္နက္ပုဒ္မတို႔ျဖင့္ ႏွိမ္ႏွင္းကာ ဓနရွင္ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ လႊမ္းမိုးေနေသာ ဖက္ဆစ္စိတ္ဓါတ္မ်ား၊ နယ္ခ်ဲ႕သမားမ်ား၏ ဦးေႏွာက္တြင္ အဘယ္မွ်၀င္ေနၿပီမွာ ထင္ရွားေနေလၿပီ" - လို႔ထည့္သြင္းေျပာခဲ့ပါတယ္။

ဒီေတာ့ တက္လူေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြက ဒီအေျခအေနကို မေက်နပ္ၾကဘူး။ ျမန္မာလူမ်ိဳးဆိုတာ ကိုယ့္တုိင္းျပည္၊ ကိုယ့္လူမ်ိဳး၊ ကိုယ့္ထီး၊ ကိုယ့္နန္းနဲ႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနထိုင္ခဲ့ၾကသူေတြမဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္လူမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး၊ သခင္လူမ်ိဳးျဖစ္တယ္။

ဒုတိယ- ျမန္မာလူမ်ိဳး၊ ျမန္မာလူထုဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ပိုင္ရွင္ျဖစ္တယ္။ မူလပိုင္ရွင္သခင္ေတြျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ျဖစ္ကာစတုန္းကေတာ့ ဘုရင္ကို ထီးနန္းျပန္တင္ခ်င္တဲ့သူေတြရွိေပမယ့္ တို႔ဗမာအစည္းအရံုးေခတ္ ေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ပေဒသရာဇ္အာဏာရွင္စနစ္ကို ျပန္သြားဖို႔ မရည္ရြယ္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ လူထုသာအရွင္သခင္ျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာတာပါ။

တတိယ- ဘုရင္ခံ၊ မင္းႀကီး၊ အေရးပိုင္၊ ၿမိဳ႕ပိုင္မာစတာေတြက လခစားေတြပါ။ အခြန္ေပးေဆာင္ေနၾကတဲ့ လူထုရဲ႕ အသက္အိုးအိမ္၊ စည္းစိမ္ေတြကို ေစာင့္ေရွာက္ေပးရမယ့္ ျပည့္ေစခံ ( government Servant ) ေတြပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အခြန္ေပးေဆာင္သူ တို႔ျမန္မာလူထုသာ အရွင္သခင္ျဖစ္တယ္လို႔ ယံုၾကည္ၾကပါတယ္။

ဒီလိုယံုၾကည္ၾကတဲ့လူငယ္ေတြစုၿပီး ထူေထာင္လိုက္ၾကတာမို႔ တို႔ဗမာအစည္းအရံုးႀကီး ေပၚလာရတာပါ။ စတင္တည္ေထာင္သူလူငယ္ေတြကေတာ့ -
၁။ သခင္ဘေသာင္း
၂။ သခင္လွေဘာ္
၃။ သခင္သိန္းေမာင္
၄။ သခင္တင္(၀ိုင္အမ္ဘီ)
၅။ သခင္အုန္းေဖ(၀ါးခယ္မ)
၆။ သခင္သာဒိုး
၇။ သခင္တင္စိန္
၈။ သခင္ေမာင္ေမာင္တိုး
၉။ သခင္ဘရီ
၁၀။ သခင္ေက်ာ္ထြန္းစိန္နဲ႔
၁၁။ သခင္ဘိုးနီ- တို႔ပါပဲ။

ဒီလူငယ္ေတြရဲ႕စိတ္ဓါတ္ဟာ ဘယ္ေလာက္ျပင္းထန္ၾကသလဲဆိုရင္ ကုလားဗမာအဓိကရုဏ္းၿပီးခါစမွာ ထုတ္ေ၀တဲ့ "တို႔ဗမာအစည္းအရံုး၏တိုက္တြန္းခ်က္" မွာေဟာဒီလိုေတာင္ေရးထားပါတယ္။

လိမၼာသည္ဆိုျခင္းမွာ သူရဲေဘာနည္းျခင္း၊ ေၾကာက္ျခင္း၊ ေသြးမရွိျခင္း၊ သတၱိနည္းျခင္း၊ ဒူးတုန္ျခင္း၊ တကိုယ္ေကာင္းဆန္ျခင္း၊ အေမႏွင့္ငါမာလွ်င္ၿပီးေရာဆိုေသာ စိ္တ္ရွိျခင္း ကိုယ့္အက်ိဳးစီးပြားတခုတည္းကိုသာ ၾကည့္ျခင္း၊ ေရွ႕လာမည့္ေဘးကို စည္းရံုး၍ခုခံရမွန္းမသိျခင္းျဖစ္ပါမူ အို- အခ်င္းတို႔၊ ငါတို႔သည္ မလိမၼာလိုပါ။ မိုက္သာမိုက္လိုပါ၏။ ငါတို႔အား မိုက္ခြင့္ကိုေပးၾကပါကုန္။ ငါတို႔မိုက္ပါရေစ။

တို႔ဗမာသတင္းစဥ္ကိုႏွိပ္ကြပ္

တို႔ဗမာအစည္းအရံုးကိုထူေထာင္ၿပီး ၁၉၃၂ေရာက္ေတာ့ သခင္ဘေသာင္း ဦးေဆာင္ၿပီး တို႔ဗမာသတင္းစဥ္မွတ္တမ္း အတြဲ၁၊ အမွတ္္၁ ကိုစထုတ္ပါတယ္။ မ်က္ႏွာဖံုးမွာ ခါးေတာင္းေျမွာင္ေအာက္က်ိဳက္ထားတဲ့ ထိုးကြင္းမင္ေၾကာင္ ေရာင္ေနာက္တြဲနဲ႔ ဗမာေယာက်္ားႀကီးတေယာက္ မီးတုတ္ကိုင္၊ ေရွ႕သို႔ခ်ီတက္ေနတဲ့ပံု ေရးဆြဲထားပါတယ္။

တို႔ဗမာသတင္းစဥ္ပါစာေတြက သခင္စိတ္ဓါတ္ထြန္းကားေရးဆိုေတာ့ မာစတာလုပ္ခ်င္ေနတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြ ဘယ္ႀကိဳက္ပါ့မလဲ။ ဒါေၾကာင့္ အဂၤလိပ္အစိုးရက "တို႔ဗမာသတင္းစဥ္ရဲ႕ အေရးအသားေတြဟာ တိုင္းျပည္ေအးခ်မ္းၿငိမ္သက္ေရးဘက္ကၾကည့္ရင္ မ်ားစြာကန္႔ကြက္ဖြယ္ေကာင္းေၾကာင္း၊ ေနာင္ကို ထိုကဲ့သို႔ေသာ အသံုးအႏႈန္းမ်ားသံုးလွ်င္ တခ်က္လႊတ္ပံုႏွိပ္တိုက္ဥပေဒအရ အေရးယူရလိမ့္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း" သခင္ဘေသာင္းဆီ သတိေပးစာတေစာင္ပို႔ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ အတြဲ၂ကို ထုတ္ဖို႔ျပင္တဲ့အခါ သခင္ဘေသာင္းက ပံုႏွိပ္တိုက္ႏွိပ္ကြပ္ေရး တခ်က္လႊတ္ဥပေဒဖ်က္သင့္ၿပီ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ေခါင္းႀကီးျပန္ေရးပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေငြေရးေၾကးေရးအခက္အခဲေၾကာင့္ မဂၢဇင္းမထြက္ႏိုင္တာမို႔ ပံုႏွိပ္စာလံုးဘ၀ေတာ့ မေရာက္ခဲ့ဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။

သခင္တပ္ေခၚပါ

ဒီလိုနဲ႔ ကိုဘေသာင္းေခါင္းေဆာင္တဲ့ ျမန္မာေခတ္ပညာတတ္လူငယ္တခုဟာ ကိုယ့္အမည္ေရွ႕မွာ သခင္ဘြဲ႕တပ္ေခၚဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ႀကၿပီး လိုက္စည္းရံုးၾကပါတယ္။ တရက္မွာ ကိုဘေသာင္းရယ္၊ ကိုသိန္းေမာင္(မီးတုတ္သခင္သိန္းေမာင္)ရယ္၊ ကိုလွေဘာ္ရယ္ သံုးေယာက္သား ၂၁ဦးပါတီက ေဒါက္တာသိန္းေမာင္ဆီ သြားၾကပါတယ္။

သခင္ဘေသာင္းက သခင္စိတ္ေမြးၿပီး သခင္အက်င့္ သခင္အႀကံအစည္ ႀကံစည္ရမယ္။ ေမာင္၊ကို၊ဦးအစား နာမည္ေရွ႔႕မွာ သခင္တပ္ေခၚေ၀ၚၾကရမယ္လို႔ ေျပာတာကိုး။ ဒီေတာ့ေဒါက္တာသိန္းေမာင္က – 'ဒါေတြက ပညတ္ေတြပါ။ ပရမတ္မဟုတ္ပါဘူး။ နာမည္ေရွ႕သခင္တပ္ေခၚဖို႔ မလိုပါဘူး' လို႔ျပန္ေျပာပါသတဲ့။ ဒါနဲ႔ သခင္ဘေသာင္းက

'ခင္ဗ်ာကို ေဒါက္တာသိန္းေမာင္လို႔မေခၚပဲ ဦးသိန္ေမာင္လို႔ေခၚရင္ေရာ သေဘာက်မလား' ' သေဘာက်တယ္။ ေခၚဗ်ာ' 'ဦးသိန္းေမာင္မေခၚပဲ ကိုသိန္းေမာင္ေခၚရင္ေရာဗ်ာ' 'ႀကိဳက္ပါတယ္။ ေခၚပါဗ်ာ။' 'ခင္ဗ်ာကို ဦးထည့္မေခၚ၊ ကိုလည္းထည့္မေခၚပဲ သိန္းေမာင္လို႔ေခၚမယ္။ ဘယ္ႏွယ့္လဲ။' 'ေခၚပါ၊ ကိစၥမရွိပါဘူး။ ဒါေတြက ပညတ္ခ်က္ေတြပဲ' 'ကိုင္း ခင္ဗ်ာကို ဦးသိန္းေမာင္လို႔လည္းမေခၚ၊ ကိုသိန္းေမာင္လို႔လည္းမေခၚ၊ ေမာင္သိန္းေမာင္လို႔လည္းမေခၚပဲ ေခြးသိန္းေမာင္လို႔ေခၚမယ္။ ႀကိဳက္ပါ့မလား' - ဆိုေတာ့ ေဒါက္တာသိန္းေမာင္ၿငိမ္က်သြားပါေလေရာတဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ ကိုဘေသာင္းဟာ အိမ္ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ သူ႕ရဲ႕အဘိဓါန္စာအုပ္ Pocket Oxford Dictionary စာအုပ္မွာ "သခင္ဘေသာင္း" လို႔ကမၺည္းတင္လိုက္ပါသတဲ့။

တေန႔ေတာ့(ကုလသမဂၢအတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ေဟာင္း၊ ကြယ္လြန္) ပန္းတေနာ္ဦးသန္႔က ကိုဘေသာင္းအိမ္လာလည္ေတာ့ အဲဒီအဘိဓါန္စာအုပ္ေတြ႕ပါေလေရာ။ 'သခင္ဘေသာင္း' လို႔ေတြ႕ရေတာ့ ဦးသန္႔က ရယ္ပါသတဲ့။

ဦးသန္႔မွမဟုတ္ပါဘူး။ ဂႏၲာေလာကမဂၢဇင္းထုတ္ေ၀ခဲ့ၿပီး ၁၉၄၈ ကေန ၁၉၅၈ထိ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အႀကံေပးပါရဂူအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့တဲ့ မစၥတာဖာနီဗယ္ေရးခဲ့ပံုေလး သတိရစရာပါ။

“ကိုဘေသာင္းသည္ ကၽြႏု္ပ္တို႔၏ရံုးခန္းသို႔ တမနက္ေပါက္လာၿပီးလွ်င္ ေနာင္ကိုသူ႔အား ကၽြႏ္ုပ္ကေခၚသည့္အခါ သခင္ဘေသာင္းဟုေခၚပါရန္ အေၾကာင္းၾကားလာသည္။ ကၽြႏ္ုပ္သိသေလာက္မွာ ေမာင္ဘေသာင္းသည္ သခင္ကို ပထမစသူျဖစ္သည္။ ေမာင္ဘေသာင္းက သူ႕ကို သခင္ဟုေခၚရန္ေျပာေသာအခါ ကၽြႏ္ုပ္က ဘာမွ်ျပန္မေျပာဘဲ ရယ္ေနလိုက္ပါသည္" တဲ့။

တခ်ိဳ႕ ကၽြန္စိတ္လံုးလံုး၀င္ေနတဲ့သူေတြကေတာ့ သခင္တပ္ေခၚတာကို နားၾကားျပင္းကို ပပ္ေနၾကေတာ့တာေပါ့။ "တို႔ဗမာတို႔သည္ ကၽြန္စိတ္၀င္၍ မိမိကိုယ္မိမိ အထင္ေသးၿပီး ႏိုင္ငံျခားသားျမင္လွ်င္ ထန္းလ်က္လံုးကို ျမင္ေသာေအာင္နက္ကဲ့သို႔ ႏႈတ္တသြက္သြက္၊ သြားရည္တျမားျမားႏွင့္ 'သခင္၊ သခင္' ဟုေခၚေလ့ရွိ၏။ တို႔ဗမာတို႔ သခင္တပ္ေခၚျခင္းကိုမူကား 'မၾကားႏိုင္၊ မရႈႏိုင္' လို႔ သခင္ဘေသာင္းက ရႈတ္ခ်ထားတဲ့အေၾကာင္း ဆရာတင္ထြန္းေအာင္ ေရးထားတဲ့စာအုပ္မွာ ေတြ႕ရပါတယ္။

အဲဒီတုန္းက နာမည္ေရွ႕မွာ သခင္တပ္ေခၚေတာ့ နားစိမ္းေနၾကတာကိုး။ ေခတ္စကားကို သံုးရင္ေတာ့ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္လို႔ ဆိုရမွာပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ၾကားခါစမွာ လူေတြ ရယ္သူကရယ္ၾက၊ မဲ့သူကမဲ့ၾကေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ မာစတာစိတ္ဓါတ္ဆန္႔က်င္ေရး စိတ္ျပင္ေနၾကတဲ့ လူငယ္ေတြကေတာ့ သိပ္ႀကိဳက္သြားပါတယ္။ ဟုတ္တယ္ " ငါတို႔သာ ငါတို႔ဘ၀ရဲ႕ အရွင္သခင္ " လို႔ရင့္က်ဴးၿပီး ကုိယ့္နာမည္ေရွ႕မွာ သခင္တပ္ေခၚၾကတာပါပဲ။ အဲဒီလိုရင့္က်ဴး၊ အဲဒီလိုတပ္ေခၚရံုမက တကယ္လည္း ကိုယ့္ဘ၀ကို သူမ်ားကျပ႒ာန္းေနတဲ့ ကၽြန္ဘ၀ကလြတ္ေျမာက္ေအာင္ လူထုအားယူၾကပါတယ္။ လူထုအားေကာင္းမွ ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ ေရြးခ်ယ္ျပ႒ာန္းႏိုင္တဲ့ ကိုယ့္မင့္ကိုယ့္ခ်င္းျဖစ္မွာမဟုတ္လား။

တို႔ဗမာသီခ်င္း

တို႔ဗမာအစည္းအရံုးထည္ေထာင္ၿပီး မိုးရာသီေရာက္တဲ့အခါ မႏၲေလးက ရန္ကုန္ဆင္းလာတဲ့ ၀ိုင္အမ္ဘီဆရာတင္နဲ႔ သခင္တစု ဆက္သြယ္မိၾကပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဇာတိေသြး ဇာတိမာန္တက္ႀကြေစတဲ့ ႏိုင္ငံေက်ာ္ တို႔ဗမာသီခ်င္းႀကီးကို စုေပါင္းေရးဖို႔ ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။

တို႔ဗမာသီခ်င္းကို ပထမသမိုင္းေနာက္ခံနဲ႔ စဖြင့္ပါတယ္။ ဒုတိယ လက္ရွိဗမာ့အေျခအေနကို ၀မ္းနည္းဖြယ္ သင္ခန္းစာယူဖြယ္ ၿပီးေတာ့ အားတက္ဖြယ္စကားလံုးေျပာင္ေျပာင္ေတြနဲ႔ ေဖာ္ထုတ္ပါတယ္။ တတိယ ေခတ္သစ္ထူေထာင္ဖို႔ တို႔ဗမာက်င့္စဥ္ေတြကို ႏိႈးဆြေဖာ္ထုတ္ပါတယ္။ စတုတၳ ဇာတိေသြးကို ျမွင့္တင္ပါတယ္။

ဒီအခ်က္ေတြပါတဲ့ စကားလံုးေတြကို ျပည့္သံုေအာင္ သခင္ဘေသာင္း၊ သခင္သိန္းေမာင္၊ သခင္လွေဘာ္၊ သခင္သာဒိုး၊ သခင္အုန္းေဖ၊ သခင္ေက်ာ္ထြန္းစိန္၊ သခင္ဖိုးနီစတဲ့ သခင္ေတြက စုေပါင္းရွာေဖြၾကပါတယ္။ ဆရာတင္နဲ႔ သခင္တစု အျပန္အလွန္ တည္းျဖတ္စစ္ေဆးၿပီး တို႔ဗမာသီခ်င္း ျဖစ္လာတာပါ။

ေက်ာင္းသားနဲ႔သခင္

ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ကို ၁၉၂၀မွာ စဖြဲ႔စည္းထူေထာင္ၿပီး ၁၉၂၉ ေလာက္ေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြက ေက်ာင္းသားသမဂၢအသင္းတိုက္တခု ထူေထာင္ေပးဖို႔ အာဏာပိုင္ေတြဆီ တင္ျပေတာင္းခံၾကပါတယ္။ အာဏာပိုင္ေတြက လိုက္ေလ်ာလို႔ ေအာက္စဖို႔တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ားအသင္းသမဂၢလို ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢကို ထူေထာင္ၾကပါတယ္။ အသင္းတိုက္ကို ေက်ာင္းသားမ်ားလက္ လႊဲေျပာင္းေပးခဲ့သူကေတာ့ ဆရာႀကီးဦးေဖေမာင္တင္ပါပဲ။

အဲဒီလို သမဂၢအသင္းတိုက္တည္ေထာင္ၿပီးလို႔ တႏွစ္ေလာက္ရွိေတာ့ ကိုဘေသာင္းေခါင္းေဆာင္တဲ့ လူငယ္တစုက သူတို႔ကိုသူတို႔ နာမည္ေရွ႕မွာ သခင္ေခၚတပ္ၿပီး သခင္လႈပ္ရွားမႈစခဲ့တာကိုး။ အဲဒီအခါက သခင္ဘေသာင္းက ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဘာသာျပန္႒ာနမွာ နည္းျပဆရာအျဖစ္ အလုပ္လုပ္ပါတယ္။ မစၥတာဖာနီဗယ္ကို သူ႔နာမည္ေရွ႕မွာ သခင္တပ္ေခၚဖို႔ သြားေျပာခဲ့တာ အဲဒီကာလပါ။ သခင္ဘေသာင္းရဲ႕တရားကိုနာၿပီး သူနဲ႔အတူ ပူးေပါင္းသခင္ဘြဲ႕ခံယူတဲ့ ေက်ာင္းသားႀကီးေတြလည္း ေပၚလာပါေတာ့တယ္။ သူတို႔ကေတာ့ သခင္ဗစိန္၊ သခင္ေလးေမာင္ တို႔ပါပဲ။ ေနာက္ပိုင္းေက်ာင္းသားေတြျဖစ္တဲ့ ကိုႏုတို႔ ကိုဗဟိန္းတို႔ ကိုေအာင္ဆန္းတို႔ဆိုရင္လည္း ေက်ာင္းသားဘ၀ကေန သခင္ဘြဲ႕ခံယူၿပီး ႏိုင္ငံေရးထဲ ေျခစံုပစ္၀င္သြားၾကတာပါ။

သခင္ဘေသာင္းတို႔အဖြဲ႕ဟာ အဲဒီလိုစုစည္းမိသြားတဲ့အခါ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းအေဆာင္ သဟာယနဲ႔စာဖတ္အသင္းေတြမွာ သြားေဟာေျပာၾကပါတယ္။ ပထမဆံုးေဟာေျပာခဲ့တဲ့ အေဆာင္ကေတာ့ သထံုေဆာင္သဟာယနဲ႔စာဖတ္ခန္းျဖစ္ၿပီး ေဟာေျပာခဲ့တဲ့ေန႔ကေတာ့ ၁၉၃၀ ဇူလိုင္လ ၁၉ပါပဲ။ အဲဒီမွာပဲ တို႔ဗမာသီခ်င္းကို တကၠသိုလ္ပရ၀ုဏ္ထဲ စဆိုခဲ့ၾကတာေပါ့။

သခင္စိတ္ဓါတ္ကို လူထုဆီသုိ႔ျဖန္႔ျခင္း

ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာသီဆိုၿပီး ေနာက္ေန႔ ၁၉၃၀ ဇူလိုင္ ၂၀ တနဂၤေႏြေန႔ ညေန ၅နာရီမွာ ေရႊတိဂံုေစတီ အေနာက္ေျမာက္ ရာဟုေထာင့္မွာရွိတဲ့ ဦးစံထြန္းတန္ေဆာင္းသစ္ႀကီးမွာ 'တို႔ဗမာသီခ်င္း' ကုိအခမ္းအနားနဲ႔ သီဆိုတင္ျပပါတယ္။ ၅နာရီတိတိမွာ အခမ္းအနားစပါတယ္။ 'ဗမာေစာေနထြက္' ဆိုတဲ့စကားကို ေတာ္လွန္လိုတာေၾကာင့္ သခင္ဘေသာင္းက အခ်ိန္တိတိက်က်နဲ႔ အခမ္းအနာကို ဖြင့္လွစ္တာပါ။ ျမန္မာေတြ အခ်ိန္မေလးစားတာကို ပထမဆံုးစတိုက္တာလို႔ ဆိုရပါလိမ့္မယ္။

ပထမဆံုး ကုလားဗမာအဓိကရုဏ္းမွာ ကြယ္လြန္ခဲ့တဲ့ ဗမာအမ်ိဳးသားေတြအတြက္ တမိနစ္မတ္တပ္ရပ္ ဂါရ၀ျပဳပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သခင္ဘေသာင္းက နာမည္ေရွ႕မွာ ေမာင္၊ဦး၊ကို အစား ဘာျဖစ္လို႔ သခင္ဘြဲ႕တပ္ရသလဲဆိုတာ အက်ယ္တ၀င့္ ရွင္းျပပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ တို႔ဗမာသီခ်င္းကို သီဆိုမွာျဖစ္လို႔ သီခ်င္းအဓိပၸါယ္နဲ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို ေလးစားတဲ့အေနနဲ႔ မတ္တပ္ရပ္နားေထာင္ဖို႔ ေမတၱာရပ္ခံေတာ့ အားလံုးက မတ္တပ္ရပ္နားေထာင္ၾကပါတယ္။ အဲဒီပြဲမွာ ၀ိုင္အမ္ဘီဆရာတင္ကဆိုၿပီး က်န္သခင္ေတြက သံၿပိဳင္လိုက္ၾကပါတယ္။

ဒီလိုသီခ်င္းမ်ိဳး အရင္က ၾကားဖူးၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဆိုတဲ့ ဟန္ပန္၊ အသံ၊ ႒ာန္ကလည္း အားနဲ႔မာန္နဲ႔ဆိုေတာ့ ပရိသတ္ေတြ ၾကက္သီးျဖန္းျဖန္းထၾကပါသတဲ့။ သိပ္ႀကိဳက္လြန္းလို႔ ဒုတိယအႀကိမ္ထပ္ဆိုဖို႔ ေတာင္းၾကျပန္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ တို႔ဗမာသီခ်င္းစာရြက္ကို တရြက္တပဲနဲ႕ေရာင္းတာ ခဏေလးကုန္သြားပါသတဲ့။

ေနာက္ေန႔ သူရိယသတင္းစာမွာ တို႔ဗမာသီခ်င္းကို မၾကရေသးသူေတြအတြက္ ထပ္ဆိုျပဖို႔ ေတာင္းဆိုလာပါတယ္။ တဆက္တည္း တို႔ဗမာအစည္းအရံုးကို စာေတြေရာက္လာလိုက္တာ မနည္းပါဘူး။ စာေတြက အစည္းအရံုးအေၾကာင္း စံုစမ္းတဲ့စာေတြ၊ လာေရာက္ေဟာေျပာသီဆိုဖို႔ ဖိတ္ေခၚတဲ့စာေတြခ်ည္းပါပဲ။

ဒီလိုနဲ႔ သခင္ေတြဟာ သူတို႔နဲ႔ ပက္သက္တဲ့ တရားပြဲ၊ အစည္းအေ၀းပြဲနဲ႔ အခမ္းအနားေတြမွာ တို႔ဗမာသီခ်င္းဆိုၿပီးဖြင့္လွစ္ၾကပါတယ္။ နိဂံုးအဆံုးသတ္ၾကပါတယ္။ ဒါသခင္ေတြရဲ႕ အစဥ္အလာျဖစ္လာပါတယ္။

မိုးကိုဒူးနဲ႔တိုက္ၾကတာ

တကယ္ေတာ့ မိဘေတြက သူတို႔သားေတြ သခင္ျဖစ္တာ သိပ္မႀကိဳက္ၾကပါဘူး။ တို႔ဗမာအစည္းအရံုးရဲ႕ အလုပ္အမႈေဆာင္အဖြဲ႔မွာပါၿပီး သက္ရွိထင္ရွားသခင္ေတြထဲက ေခါင္းေဆာင္မႈအရာမွာ ၀ါအႀကီးဆံုး သခင္ႏွစ္ဦးအနက္ တဦးျဖစ္တဲ့ သခင္ခင္ေအာင္ဆိုရင္ သူ႔အေဖက စက္ရွင္တရားသူႀကီးမို႔ သားသခင္ျဖစ္တာ ဘယ္သေဘာတူပါ့မလဲ။ ေမာင္ခင္ေအာင္ ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ သူ႔အေဖက တကၠသိုလ္ပို႔ခ်င္တာပါ။ ဒါေပမယ့္ ေမာင္ခင္ေအာင္ကျငင္းပါတယ္။ 'ေဟ့ ဘာလို႔လဲကြ' ဆိုေတာ့ 'က်ေနာ္သခင္ျဖစ္ေနၿပီ' လို႔ဖြင့္ေျပာလိုက္ပါတယ္။ သူက ကၽြန္ပညာေရးကို ဆန္႔က်င္ေတာ့ အဲဒီပညာသင္ေပးတဲ့ တကၠသိုလ္လည္းမတက္ခ်င္ေတာ့ဘူးတဲ့။ ဒီေတာ့ သူ႔အေဖက 'ေဟ့ေကာင္၊ မင္းေျပာတဲ့ အဲဒီကၽြန္ပညာနဲ႔ ငါ မင္းတို႔ကို တသက္လံုးလုပ္ေကၽြးလာခဲ့တာ' လို႔ေျပာသတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ဘ၀ ကၽြန္လိုေနရတာကို စက္ဆုပ္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ သခင္ခင္ေအာင္ဟာ အိမ္ကထြက္ တကၠသိုလ္မတက္ဘဲ အဂၤလိပ္၊ ဂ်ပန္၊ မာစတာဆန္႔က်င္ေရး ႏိုင္ငံေရးနယ္ပယ္ထဲ စ၀င္လိုက္ပါေတာ့တယ္။

သခင္ခင္ေအာင္သာ မကပါဘူး သခင္လွေဖ(ဗို္လ္လက္်ာ) ဆိုရင္လည္း သခင္ျဖစ္တာ သေဘာမတူလို႔ အိမ္ကဆင္းခဲ့ၿပီး၊ တို႔ဗမာအစည္းအရံုးမွာ ျဖစ္သလိုေန၊ ျဖစ္သလိုစား ကၽြန္ဘ၀လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ အလုပ္လုပ္ခဲ့တာပါ။ အဲဒီလို တႏိုင္ငံလံုး လူသိမ်ားထင္ရွားခဲ့တဲ့ သခင္ေတြမွ မဟုတ္ပါဘူး၊ ၿမိဳ႕ရြာအသီးသီးက သခင္ေတြကလည္း ဒီလိုအေတြ႕အႀကံဳမ်ိဳး ရွိၾကတာပါပဲ။

ေမာ္လၿမိဳင္က သခင္သန္းဆိုရင္ သူ႔အေဖက သစ္ကုန္သည္၊ သစ္စက္ပိုင္ရွင္မို႔ ခ်မ္းသာပါတယ္။ သူ႔အေဖနာမည္က ဦးဘခ်စ္တဲ့။ ဆရာႀကီးသခင္ကို္ယ္ေတာ္မိႈင္းကို ၾကည္ညိဳသူပါ။ ၁၉၃၆ ဧၿပီလမွာ သခင္ဗစိန္၊ သခင္ထြန္းျမင့္တို႔နဲ႔ ဆရာႀကီး ေမာ္လၿမိဳင္သြားေတာ့ ဦးဘခ်စ္တို႔အိမ္မွာပဲ တည္းၾကပါတယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းဆရာႀကီးေျပာျပတာကို လူထုေဒၚအမာက ဒီလုိျပန္ေရးပါတယ္။ 'သူ႕သားက သခင္ထဲ၀င္တဲ့ သခင္ပူပူေႏြးေႏြး၊ ဦးဘခ်စ္က ဆရာႀကီးကို ၾကည္ညိဳရင္းစြဲမို႔သာ အိမ္မွာဧည့္၀တ္ျပဳတာပါ။ သားသခင္ျဖစ္လာတာကိုေတာ့ စိတ္ထဲက နည္းနည္းမွ မႀကိဳက္ပါဘူး။ သားနဲ႔အေဖနဲ႔လည္း စိတ္ခ်င္းလံုးလံုးမတိုက္မိၾကဘူး။ ဒါေၾကာင့္ တမနက္ေတာ့ ဦးဘခ်စ္က ဆရာႀကီးအနားသြားၿပီး 'ဆရာႀကီးရဲ႕တပည့္ သခင္ဘစိ္န္တို႔က ပညာတတ္ပါ။ က်ေနာ့္သားကေတာ့ နဂိုကတည္းကပ်က္ေနတာ။ က်ေနာ့္သားနဲ႔ေပါင္းရင္ ဆရာႀကီးတပည့္ေတြပါ ပ်က္ကုန္ပါလိမ့္မယ္' လို႔ေျပာသတဲ့။ အဲဒီေတာ့ ဆရာႀကီးက ရယ္ေမာၿပီး ကြမ္းၿမံွဳ႕ရင္းက - ' ကိစၥမရွိပါဘူး ဦးဘခ်စ္ရဲ႕။ က်ဳပ္အေကာင္ေတြကလည္း ပ်က္ၿပီးသား အေကာင္ေတြခ်ည္းပါပဲ။ သူတို႔လည္း မိမႏိုင္ ဖမႏိုင္ေတြပါပဲ' လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ပါသတဲ့'

ဆရာႀကီးေျပာသလို သခင္ေတြက 'မိမႏိုင္၊ ဖမႏိုင္' ေတြပါ။ ဘယ္မွာ မႏိုင္တာလဲဆိုေတာ့ အက်င့္စာရိတၱအရာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ဘ၀က လြတ္ေျမာက္လိုတဲ့စိတ္ဓါတ္မွာ မိမႏိုင္၊ ဖမႏိုင္ျဖစ္ၾကတာပါ။ "ေဟ့ေကာင္ေတြ၊ အဂၤလိပ္ေတြမွာက ဒီ၀ီဇံစစ္တပ္ႀကီးနဲ႔ လက္နက္ႀကီးငယ္ေတြနဲ႔ မင္းတို႔က အပ္နဖားေတာင္ မေဖာက္တတ္၊ မေဖာက္ႏိုင္ပဲ အပ္တိုတေခ်ာင္းေလာက္ရွိတာ" ဆိုၿပီး ေျပာၾကဆိုၾကတဲ့သူေတြလည္း ရွိေပတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သခင္ေတြက ဘယ္လိုေျပာေျပာ တြန္႔သြားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သခင္စိတ္ဓါတ္ဆိုတာ မိုးကို ဒူးနဲ႔တိုက္ရဲတဲ့ စိတ္ဓါတ္ေပပဲကိုး။

တင္ေမာင္သန္း၏သခင္ႏိုင္ငံေတာ္စာအုပ္မွ ကူးယူမွ်ေ၀ေပးပါသည္
Aung Zaw Bo